The expectation that refugee proble

The expectation that refugee problems are transient and will disappear seems ill-founded on the basis of other experience in addition to the Palestine situation. The creation of the IRO for only four years and the original mandate of the high commissioner for only three years demonstrate the illusion that the need for such agencies might be temporary. However, no sooner had the European refugee situation been reduced to manageable proportions (although with fresh inputs, such as Hungarian refugees of 1956) than Africa became the main area of concern. Refugees from Morocco, Tunisia, the Congo, Angola, Rwanda, Mozambique, Portuguese Guinea, and the Sudan swelled the numbers to approximately 1 million, with Angola accounting for the largest group. Asian groups included Tibetans and Chinese in Hong Kong. However, all these movements of refugees were dwarfed in 1971 by the sudden influx of at least 7 million persons fleeing to India from the civil war in East Pakistan. Among them disease and starvation became rampant, and the international community was requested to furnish emergency aid at a rate of nearly $1 billion annually. No adequate international machinery exists to channel such massive aid, and the bases of response make the survival (let alone the human dignity) of the refugees highly uncertain.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความคาดหวังว่า ปัญหาผู้ลี้ภัยชั่วคราว และจะหายไปเหมือน ill-founded ตามประสบการณ์อื่น ๆ นอกจากสถานการณ์ปาเลสไตน์ สร้างของ IRO เท่า 4 ปีและข้อบังคับเดิมของข้าเพียงสามปีสาธิตภาพลวงตาที่จำเป็นสำหรับหน่วยงานดังกล่าวอาจเป็นชั่วคราว อย่างไรก็ตาม เร็วไม่มีสถานการณ์ผู้ลี้ภัยในยุโรปลดลงการจัดการสัดส่วน (ถึงแม้ว่า มีสดอินพุต เช่นผู้ลี้ภัยชาวฮังการีของ 1956) กว่าแอฟริกากลายเป็น พื้นที่หลักของความกังวล ผู้ลี้ภัยจากประเทศโมร็อกโก ตูนิเซีย คองโก แองโกลา รวันดา โมซัมบิก โปรตุเกสกินี และซูดาน swelled ตัวเลขจะประมาณ 1 ล้าน แองโกลาบัญชีสำหรับกลุ่มใหญ่ที่สุด กลุ่มเอเชียรวม Tibetans และจีนใน Hong Kong อย่างไรก็ตาม เคลื่อนไหวทั้งหมดของผู้ลี้ภัยถูก dwarfed ในปี 1971 โดยหลั่งไหลอย่างฉับพลันของน้อย 7 ล้านคนที่หนีจากสงครามกลางเมืองในปากีสถานตะวันออกไปยังประเทศอินเดีย ฝ่ายโรคและความอดอยากก็อาละวาด และประชาคมระหว่างประเทศร้องขอเพื่อให้ความช่วยเหลือฉุกเฉินในอัตราของเกือบ $1 พันล้านปี เครื่องจักรต่างประเทศไม่เพียงพออยู่กับช่องดังกล่าวช่วยเหลือขนาดใหญ่ และฐานของผลตอบรับทำให้อยู่รอด (ประสาศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์) ผู้ลี้ภัยไม่แน่นอนสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความคาดหวังว่าปัญหาผู้ลี้ภัยเป็นชั่วคราวและดูเหมือนว่าจะหายป่วยก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานของประสบการณ์อื่น ๆ นอกเหนือไปจากสถานการณ์ปาเลสไตน์ สร้าง IRO เพียงสี่ปีและคำสั่งเดิมของข้าราชการสูงเพียงสามปีที่ผ่านมาแสดงให้เห็นภาพลวงตาว่าจำเป็นที่จะต้องให้หน่วยงานดังกล่าวอาจจะเป็นชั่วคราว แต่ไม่ช้ามีสถานการณ์ผู้ลี้ภัยในยุโรปถูกลดสัดส่วนที่สามารถจัดการได้ (แม้ว่ากับปัจจัยสดเช่นผู้ลี้ภัยของฮังการี 1956) มากกว่าแอฟริกากลายเป็นพื้นที่หลักของความกังวล ผู้ลี้ภัยจากโมร็อกโก, ตูนิเซีย, คองโก, แองโกลา, รวันดา, โมซัมบิก, โปรตุเกสกินีและซูดานพองตัวเลขที่จะประมาณ 1 ล้านกับแองโกลาการบัญชีสำหรับกลุ่มที่ใหญ่ที่สุด กลุ่มเอเชียรวมถึงชาวทิเบตและจีนในฮ่องกง อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวทั้งหมดของผู้ลี้ภัยเหล่านี้ถูกแคระในปี 1971 โดยการไหลบ่าเข้ามาอย่างกะทันหันของไม่น้อยกว่า 7 ล้านคนที่หลบหนีไปยังประเทศอินเดียจากสงครามกลางเมืองในปากีสถานตะวันออก ในหมู่พวกเขาและความอดอยากโรคกลายเป็นอาละวาดและประชาคมระหว่างประเทศได้รับการร้องขอเพื่อให้ความช่วยเหลือฉุกเฉินในอัตราเกือบ 1 $ พันล้านปี ไม่มีเครื่องจักรระหว่างประเทศที่มีอยู่เพียงพอที่จะช่วยเหลือช่องขนาดใหญ่ดังกล่าวและฐานของการตอบสนองให้อยู่รอด (นับประสาศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์) ของผู้ลี้ภัยความไม่แน่นอนสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความคาดหวังว่าปัญหาผู้ลี้ภัยเป็นชั่วคราวและจะหายไปเหมือนป่วย ก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานของประสบการณ์อื่น ๆนอกเหนือไปจาก ปาเลสไตน์ สถานการณ์ การสร้างของ IR เพียงสี่ปีและต้นฉบับอาณัติของข้าหลวงใหญ่เพียงสามปีเห็นภาพลวงตาที่ต้องใช้หน่วยงานดังกล่าวอาจเป็นเพียงชั่วคราว อย่างไรก็ตามไม่เร็วได้ สถานการณ์ผู้ลี้ภัยในยุโรปถูกลดสัดส่วนง่าย ( แต่กับกระผม สดเช่นฮังการีอพยพ 1956 ) มากกว่าแอฟริกา กลายเป็นพื้นที่หลักของความกังวล ผู้ลี้ภัยจากโมร็อกโก , ตูนิเซีย , คองโก แองโกลา , รวันดา , โมซัมบิก , โปรตุเกส กินี และซูดาน บวมตัวเลขประมาณ 1 ล้านบัญชี แองโกลา สำหรับกลุ่มใหญ่กลุ่มเอเชีย ได้แก่ ชาวทิเบตและชาวจีนในฮ่องกง อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้คือความเคลื่อนไหวของผู้อพยพต่าง ในพ.ศ. 2514 โดยการไหลเข้าอย่างฉับพลันของอย่างน้อย 7 ล้านคน ที่หลบหนีไปยังประเทศอินเดียจากสงครามกลางเมืองในปากีสถานตะวันออก . ในหมู่พวกเขาและกลายเป็นโรคความอดอยากอาละวาดและประชาคมระหว่างประเทศได้รับการร้องขอให้ช่วยเหลือฉุกเฉินในอัตราเกือบ $ 1 พันล้านต่อปีไม่เพียงพอเครื่องจักรนานาชาติมีอยู่ช่องดังกล่าวใหญ่ช่วยเหลือ และฐานของการตอบสนองให้อยู่รอด ( นับประสาศักดิ์ศรีของมนุษย์ ) ของผู้ลี้ภัยอย่างไม่แน่ใจ