The model for historical intelligib

The model for historical intelligibility, in short, is literary narrative. We who hear and read stories are good at telling whether a plot makes sense, hangs together, or whether the story remains unfinished. If the same models of what makes sense and what counts as a story characterize both literary and historical narratives. then distinguishing between them need not seem an urgent theoretical matter. Similarly. theorists have come to insist on the importance in non-literary texts- whether Freud's accounts of his psychoanalytic cases or works or philosophical argument of rhetorical devices such as metaphor which have been thought crucial to literature but have often been considered purely ornamental in other sorts of discourses. In showing how rhetorical figures shape thought in other discourses as well, theorists demonstrate a powerful literariness at work in supposedly non-literary texts. thus complicating the distinction between the literary and the non-literary.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบจำลองสำหรับ intelligibility ประวัติศาสตร์ สั้น ๆ จะเล่าเรื่องวรรณกรรม ที่ฟัง และอ่านเรื่องราวได้ดีบอกว่า แผนการทำให้รู้สึก แฮงค์กัน หรือว่าเรื่องยังคงอยู่ยังไม่เสร็จ ถ้ารุ่นเดียวกันสิ่งที่ทำให้ความรู้สึกและสิ่งที่นับเป็นเรื่องลักษณะ narratives ทั้งวรรณคดี และประวัติศาสตร์ แยกความแตกต่างระหว่างพวกเขาแล้ว ต้องไม่ดูเหมือนจะ เป็นเรื่องทฤษฎีด่วน ในทำนองเดียวกัน theorists มีมายืนยันในความสำคัญในข้อความที่ไม่ใช่วรรณกรรม - ว่าบัญชีของ Freud เขากรณี psychoanalytic หรืองานหรืออาร์กิวเมนต์ปรัชญาของอุปกรณ์เช่นเทียบ rhetorical ซึ่งมีการคิดการประกอบการ แต่มักจะมี การถือประดับเพียงอย่างเดียวในอื่น ๆ ทุกประการ ในการแสดง วิธีคิดว่า รูปร่างตัวเลข rhetorical ในประการอื่น ๆ เช่น theorists สาธิต literariness มีประสิทธิภาพในการทำงานในข้อความที่คาดคะเนไม่วรรณกรรม ดังนั้น complicating ความแตกต่างระหว่างการไม่วรรณคดีและวรรณกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบสำหรับความเข้าใจประวัติศาสตร์ในระยะสั้นคือการเล่าเรื่องวรรณกรรม เราที่ได้ยินและอ่านเรื่องราวมีดีที่บอกว่าพล็อตจะทำให้ความรู้สึก, แฮงค์ด้วยกันหรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยังไม่สมบูรณ์ ถ้ารุ​​่นเดียวกันของสิ่งที่ทำให้ความรู้สึกและสิ่งที่นับเป็นเรื่องลักษณะเรื่องเล่าทั้งวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ แล้วแยกความแตกต่างระหว่างพวกเขาไม่จำเป็นต้องดูเหมือนเรื่องทฤษฎีเร่งด่วน เหมือนกับ นักทฤษฎีได้มายืนยันในความสำคัญใน texts- ที่ไม่ใช่วรรณกรรมไม่ว่าจะเป็นบัญ​​ชีของฟรอยด์ในกรณีที่จิตของเขาหรือการทำงานหรือการโต้แย้งทางปรัชญาของอุปกรณ์โวหารเช่นอุปมาซึ่งได้รับการคิดว่าสิ่งสำคัญในการวรรณกรรม แต่มักจะได้รับการพิจารณาอย่างหมดจดประดับในประเภทอื่น ๆ วาทกรรม แสดงให้เห็นว่าในเชิงโวหารรูปร่างตัวเลขคิดในวาทกรรมอื่น ๆ เช่นทฤษฎีแสดงให้เห็นถึงการเป็นแบบวรรณคดีที่มีประสิทธิภาพในการทำงานในตำราที่คาดคะเนที่ไม่ใช่วรรณกรรม จึงแทรกซ้อนความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมและไม่ใช่วรรณกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แบบจำลองสำหรับการเข้าใจประวัติศาสตร์ ในสั้น เป็นวรรณกรรมเรื่อง เราได้ยินและอ่านเรื่องราวที่ดีที่บอกว่าพล็อตสมเหตุสมผล เข้าด้วยกัน หรือ ว่าเรื่องยังไม่เสร็จสิ้น ถ้ารุ่นเดียวกันของสิ่งที่เป็นไปได้และสิ่งที่นับเป็นเรื่องลักษณะทั้งวรรณกรรมและประวัติศาสตร์เรื่องเล่า .แล้วความแตกต่างระหว่างพวกเขาไม่ต้องดูเรื่องทฤษฎี ด่วน ในทํานองเดียวกันนักทฤษฎีมายืนยันในความสำคัญในข้อความ - วรรณกรรมไม่ว่าฟรอยด์จิตวิเคราะห์ของเขาบัญชีกรณี หรือทำงาน หรือข้อโต้แย้งทางปรัชญาของอุปกรณ์ที่ใช้ เช่น คำอุปมาที่ได้รับความคิดที่สำคัญของวรรณกรรม แต่มักจะมีการพิจารณาหมดจดประดับในประเภทอื่น ๆของวาทกรรม .แสดงให้เห็นว่าตัวเลขในการคิดในรูปวาทกรรมอื่น ๆเช่น นักแสดง literariness ที่มีประสิทธิภาพในการทำงานในงานวรรณกรรมที่คาดคะเนไม่ได้ จึงนำความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมและไม่ใช่วรรณกรรม