Membrane damage is a daily threat t

Membrane damage is a daily threat to the life of a cell, especially cells from muscles, gut, epidermis and
vasculature,tissues that are particularly subjected to mechanical stress. Damages can come from different
sources and give rise to different holes in terms of size and nature. For example, while some holes are
simply scratches in the lipid bilayer, others are delimited by pore forming proteins. It is thus expectable
that these wounds will not evolve similarly in a cellular context, and that repair mechanisms will differ to
a certain extent. It would therefore be misleading to fully generalize cell membrane damage and repair,
and consider it as one universal phenomenon. Indeed, damage has been observed in cells ranging from
the rather small mammalian cells (∼30 m)to the very big Urchin egg (∼100 m). Moreover,the wounds
observed or artificially induced in eukaryotic cells range from some nanometers to several micrometers,
and can be delimited by particular molecules as mentioned before. This chapter aims at reviewing the
different physico-chemical and biological parameters that can influence wound evolution in cells and to
conciliate the different repair mechanisms that have been described by evaluating them in their cellular
and wound type context.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเสียหายต่อเมมเบรนเป็นภัยคุกคามต่อชีวิตของเซลล์ เซลล์โดยเฉพาะอย่างยิ่งกล้ามเนื้อ ลำไส้ ผิวประจำวัน และvasculature เนื้อเยื่อที่อยู่ภายใต้การความเครียดเชิงกลโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความเสียหายสามารถมาจากที่อื่นแหล่งที่มาและให้เพิ่มขึ้นเป็นรูแตกต่างกันในแง่ของขนาดและธรรมชาติ ตัวอย่างเช่น ในขณะที่บางหลุมเพียงแค่รอยขีดข่วนใน bilayer ไขมัน อื่น ๆ จะถูกกำหนดเขต โดยรูขุมขนที่ขึ้นรูปโปรตีน จึง expectableว่า แผลเหล่านี้จะไม่พัฒนาในทำนองเดียวกันในบริบทที่เป็นโทรศัพท์มือถือ และการซ่อมแซมที่กลไกจะแตกต่างกันไปในระดับหนึ่ง มันจึงจะเข้าใจการเต็มทั่วไปเยื่อหุ้มเซลล์เสียหายและการซ่อมแซมและพิจารณาเป็นปรากฏการณ์สากลที่หนึ่ง แน่นอน ความเสียหายได้รับการปฏิบัติในเซลล์ตั้งแต่เรื่องเลี้ยงลูกด้วยนมเซลล์ (∼30 เมตร) ไข่เม่นใหญ่มาก (∼100 m) นอกจากนี้ บาดแผลสังเกต เซลล์ eukaryotic เทียมเกิดในช่วงนาโนเมตรบางหลายไมโครเมตรและสามารถกำหนดเขต โดยเฉพาะโมเลกุลดังกล่าวก่อน บทนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทบทวนการพารามิเตอร์ดิออร์ และชีวภาพต่าง ๆ ที่มีอิทธิพลต่อวิวัฒนาการของแผล ในเซลล์ และเดียวกลไกการซ่อมแซมต่าง ๆ ที่อธิบายไว้ โดยประเมินพวกเขาในมือถือของพวกเขาแผลชนิดบริบทและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมมเบรนความเสียหายเป็นภัยคุกคามในชีวิตประจำวันในการดำรงชีวิตของเซลล์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซลล์จากกล้ามเนื้อลำไส้หนังกำพร้าและ
เส้นเลือดเนื้อเยื่อที่ถูกยัดเยียดโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อความเครียดเชิงกล ความเสียหายที่อาจจะมาจากที่แตกต่างกัน
แหล่งที่มาและก่อให้เกิดหลุมที่แตกต่างกันในแง่ของขนาดและลักษณะ ยกตัวอย่างเช่นในขณะที่บางหลุมมี
เพียงรอยขีดข่วนในไขมัน bilayer คนอื่นจะคั่นด้วยรูขุมขนขึ้นรูปโปรตีน มันเป็นความหวังการจึง
ว่าบาดแผลเหล่านี้จะได้มีวิวัฒนาการในทำนองเดียวกันในบริบทของเซลล์และกลไกการซ่อมแซมจะแตกต่างกันไป
ในระดับหนึ่ง มันจึงจะเป็นความเข้าใจผิดอย่างเต็มที่คุยความเสียหายเยื่อหุ้มเซลล์และซ่อมแซม
และพิจารณาว่ามันเป็นปรากฏการณ์หนึ่งสากล อันที่จริงความเสียหายที่ได้รับการปฏิบัติในเซลล์ตั้งแต่
เซลล์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดค่อนข้างเล็ก (~30 m) ไข่ Urchin ใหญ่มาก (~100 เมตร) นอกจากนี้ยังมีบาดแผล
สังเกตหรือเหนี่ยวนำให้เกิดในเซลล์ยูคาริโอเทียมช่วงจากนาโนเมตรบางไปหลายไมโครเมตร
และสามารถคั่นด้วยโมเลกุลเฉพาะดังกล่าวก่อน บทนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบ
ที่แตกต่างกันทางกายภาพและทางเคมีและพารามิเตอร์ทางชีวภาพที่สามารถมีอิทธิพลต่อวิวัฒนาการแผลในเซลล์และการ
ประนีประนอมกลไกการซ่อมแซมต่าง ๆ ที่ได้รับการอธิบายโดยการประเมินไว้ในโทรศัพท์มือถือของพวกเขา
บริบทชนิดและแผล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมมเบรนความเสียหายเป็นภัยคุกคามทุกวันในชีวิตของเซลล์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซลล์จากกล้ามเนื้อ กระเพาะอาหาร และ ใบvasculature เนื้อเยื่อที่ถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้ความเครียดทางกล ความเสียหายที่สามารถมาจากต่างแหล่งที่มาและก่อให้เกิดหลุมที่แตกต่างกันในแง่ของขนาดและลักษณะ ตัวอย่างเช่น ในขณะที่บางหลุมเพียงแค่รอยขีดข่วนใน bilayer ไขมัน ผู้อื่นจะคั่นด้วย โดยเป็นโปรตีนรูขุมขน มันจึง expectableบาดแผลเหล่านี้จะไม่คายในทำนองเดียวกันในบริบทของเซลล์และกลไกการซ่อมแซมจะแตกต่างกับระดับหนึ่ง มันจึงจะเข้าใจอย่างเต็มที่อนุมานความเสียหายเยื่อเซลล์และซ่อมแซมและพิจารณาเป็นสากลหนึ่งปรากฏการณ์ แน่นอน ความเสียหายที่ได้รับ พบในเซลล์ตั้งแต่ค่อนข้างเล็ก mammalian เซลล์ ( ∼ 30 M ) ไข่หอยเม่นตัวใหญ่มาก ( ∼ 100 เมตร ) นอกจากนี้ บาดแผลตรวจสอบ หรือ เทียมขึ้นในยูคาริโอติกเซลล์ช่วงจากบางนาโนเมตรหลายไมโครมิเตอร์และสามารถล้อมรอบโมเลกุลเฉพาะตามที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ บทนี้เป็นการทบทวนทางเคมีและกายภาพและชีวภาพที่แตกต่างกันจะมีผลต่อแผลวิวัฒนาการในเซลล์และทำให้เป็นมิตรที่แตกต่างกันกลไกในการซ่อมแซมที่ได้รับการอธิบายโดยประเมินไว้ในมือถือและบาดแผลประเภทบริบท