danger, and exhibiting high autonom

danger, and exhibiting high autonomic arousal will have a greater likelihood of fighting,
escaping from, or remaining undetected when confronted with a predator or other
danger. Similarly, in the case of depression or reinforcement deprivation, an organism
that finds itself in an environment devoid of positive reinforcement (actual or perceived)
may make a frantic effort to escape, and failing to do so, may become behaviourally
inactive – possibly in an effort to preserve energy, until the circumstances have changed.
Thus, one way to account for the finding that previously depressed, but euthymic
participants exhibit drops in explanatory flexibility without corresponding increases in
dysfunctional attitudes and pessimistic explanatory style is that increased cognitive
rigidity provides a means of escaping or avoiding the brunt of the experimentally
induced sad mood.
This line of reasoning is conceptually similar to research findings offered by McCabe
and colleagues (cf. McCabe, Gotlib, & Martin, 2000; McCabe & Toman, 2000) in the
study of attentional processes of individuals who vary on history of depression as well as
whether they are currently dysphoric or euthymic. McCabe and colleagues utilize the
deployment of attention task (Gotlib, McLachlan, & Katz, 1988) in which word pairs are
presented on a computer screen. Neutral (e.g. calm, courteous), negative
(e.g. despondent, inadequate) or positive (e.g. delighted, optimistic) words are paired
with one another. Participants are instructed to look at both words, which are then
replaced by colour bars, either red or green. Participants are told that one colour bar will
appear first, but that the difference in timing would be very subtle (in fact, the two bars
are presented simultaneously). Participants are instructed to press a key corresponding
to the bar they see first. The degree to which a participant’s choice of one bar varies
significantly from chance is regarded as an index of biased attentional deployment.
McCabe and colleagues have consistently found that euthymic participants, particularly
euthymic participants with a history of depression, evidence a ‘protective bias’
(McCabe et al., 2000, p. 428), or a preference for neutral or positive words when paired
with a negative word, but their performance does not differ from chance when positive
and neutral words are paired. Currently dysphoric individuals have not evidenced this
protective bias as their performance has not differed from chance for any combination
of words. McCabe and colleagues see the protective bias as a means of avoiding or
warding off the effects of exposure to stimuli that might lead to the return of depression.
By contrast, for currently dysphoric participants, this bias provides little benefit given
the presence of sad mood.
In contrast to the pattern of results for euthymic participants with a history of major
depression, dysphoric participants with a history of depression evidenced increases in
pessimistic explanatory style (generality) without corresponding drops in explanatory
flexibility. In fact, these findings represent the first report of changes in explanatory style
as a function of a mood priming challenge – albeit only for participants currently
dysphoric.
Early on in the history of cognitive behavioural approaches to the aetiology and
treatment of depression, some theorists (Seligman, 1981) placed an emphasis on the
causal role of pessimistic or distorted thinking in the onset of depression. In turn, a
major focus of treatment was to make pessimistic explanations more optimistic or less
irrational and dysfunctional thoughts less distorted. However, the effects of cognitive
therapy might be enhanced by placing some emphasis on understanding the context in
which individuals assign causal explanations for negative events and assisting
individuals to see negative events as distinct occurrences with potentially discrete
and separate causes that may require unique and novel solutions. Indeed, the results of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อันตราย และอย่างมีระดับเร้าอารมณ์ autonomic สูงจะมีโอกาสมากกว่าการสู้รบหลบหนีจาก หรือที่เหลือหายเมื่อเผชิญกับพรีเดเตอร์หรืออื่น ๆอันตราย ในทำนองเดียวกัน ในกรณีของโรคซึมเศร้าหรือเสริมมา ชีวิตที่พบตัวเองในสภาพแวดล้อมที่ปราศจากการเสริมแรงทางบวก (จริง หรือรับรู้)อาจทำให้ความพยายามคลั่ง การหนี การทำ อาจ behaviourallyไม่ทำงาน – อาจจะในความพยายามที่จะรักษาพลังงาน จนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ดังนั้น วิธีหนึ่งการค้นหาที่ก่อนหน้านี้ หดหู่ แต่ euthymicผู้เข้าร่วมแสดงสินค้าหยดในอธิบายความยืดหยุ่นโดยไม่เพิ่มขึ้นสอดคล้องกันนบาทัศนคติและลักษณะการอธิบายในเชิงลบว่าเพิ่มรับรู้ความแข็งแกร่งมีวิธีหลบหนี หรือหลีกเลี่ยงการ brunt ของการ experimentallyทำให้เกิดอารมณ์เศร้าเหตุผลสายนี้จะคล้ายคลึงกันทางแนวคิดเพื่อการวิจัยผลการวิจัยนำเสนอ โดย McCabeและเพื่อนร่วมงาน (cf. McCabe, Gotlib และ มาร์ติน 2000 McCabe & Toman, 2000) ในการศึกษากระบวน attentional บุคคลที่แตกต่างกันในประวัติศาสตร์ของการเป็นไม่ว่าจะปัจจุบัน dysphoric หรือ euthymic ใช้ McCabe และเพื่อนร่วมงานใช้ใส่งาน (Gotlib แมคลาชแลน & ทซ 1988) ใน word ที่มีคู่แสดงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ลบกลาง (เช่นสงบ สุภาพ),(เช่น despondent ไม่เพียงพอ) หรือคำ (เช่นยินดี ในเชิงบวก) ค่าบวกจะถูกจับคู่ด้วยกัน ผู้เรียนได้รับคำสั่งตาทั้งสองคำ ซึ่งเป็นแล้วแทนที่ ด้วยแถบสี สีแดง หรือสีเขียว ผู้เข้าร่วมจะบอกแถบสีหนึ่งที่จะปรากฏครั้งแรก แต่ว่าความแตกต่างของเวลาจะมีรายละเอียดมาก (ในความเป็นจริง บาร์สองแห่งมีแสดงพร้อมกัน) ผู้เรียนได้รับคำสั่งให้กดคีย์ตรงแถบที่พวกเขาดูก่อน ระดับที่ผู้เรียนบาร์หนึ่งไปจนอย่างมีนัยสำคัญจากโอกาสถือเป็นดัชนีของ biased attentional ใช้McCabe และเพื่อนร่วมงานได้อย่างต่อเนื่องพบว่า euthymic ผู้เรียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งeuthymic ร่วมกับประวัติโรคซึมเศร้า หลักฐาน 'อคติป้องกัน'(McCabe et al., 2000, p. 428), หรือสำหรับคำกลาง หรือค่าบวกเมื่อจับคู่มีคำติดลบ แต่การปฏิบัติไม่แตกต่างจากโอกาสเมื่อบวกและมีการจับคู่คำที่เป็นกลาง ในปัจจุบันบุคคล dysphoric ได้ไม่เป็นหลักฐานนี้ป้องกันอคติเป็นการปฏิบัติได้ไม่แตกต่างจากโอกาสในการรวมกันคำ McCabe และเพื่อนร่วมงานเห็นความโน้มเอียงการป้องกันเป็นวิธีการหลีกเลี่ยง หรือwarding ปิดลักษณะพิเศษของการสัมผัสกับสิ่งเร้าที่อาจนำไปสู่การกลับมาของโรคซึมเศร้าโดยคมชัด ผู้เรียนปัจจุบัน dysphoric ความโน้มเอียงนี้ให้ได้รับประโยชน์น้อยแสดงอารมณ์เศร้าตรงข้ามรูปแบบของผลลัพธ์สำหรับผู้เข้าร่วม euthymic กับประวัติศาสตร์ของวิชาภาวะซึมเศร้า dysphoric ร่วมกับประวัติโรคซึมเศร้าเป็นหลักฐานเพิ่มขึ้นในเชิงลบอธิบายลักษณะ (generality) โดยหยดที่สอดคล้องกันในการอธิบายมีความยืดหยุ่น ในความเป็นจริง ผลการวิจัยเหล่านี้แสดงรายการแรกของการเปลี่ยนแปลงในลักษณะการอธิบายเป็นฟังก์ชันของความท้าทายด้วยอารมณ์ – แม้ว่าเฉพาะสำหรับผู้เรียนในปัจจุบันdysphoricในประวัติของวิธีรับรู้พฤติกรรมใน aetiology ในช่วงต้น และรักษาโรคซึมเศร้า theorists บาง (Seligman, 1981) ไว้โดยการบทบาทเชิงสาเหตุของความคิดในเชิงลบ หรือเพี้ยนในเริ่มมีอาการของภาวะซึมเศร้า กลับ การความสำคัญของการรักษาคือการ ให้คำอธิบายในเชิงลบมากขึ้นในเชิงบวก หรือน้อยการโต้เถียง และนบาคิดน้อยผิดเพี้ยน อย่างไรก็ตาม ผลของการรับรู้อาจเพิ่มการบำบัดด้วยบางเน้นความเข้าใจบริบทในบุคคลที่กำหนดคำอธิบายสาเหตุการลบกิจกรรมและให้ความช่วยเหลือหรือไม่บุคคลเห็นเหตุการณ์ลบเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยอาจแยกกันและแยกสาเหตุที่อาจแก้ปัญหาเฉพาะ และนวนิยาย แน่นอน ผลของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อันตรายและการแสดงความตื่นตัวอัตโนมัติสูงจะมีโอกาสมากขึ้นของการต่อสู้หนีออกมาจากหรือที่เหลือตรวจไม่พบเมื่อเผชิญหน้ากับนักล่าหรืออื่น ๆ ที่เป็นอันตราย ในทำนองเดียวกันในกรณีของภาวะซึมเศร้าหรือการกีดกันการเสริมสิ่งมีชีวิตที่พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปราศจากการเสริมแรงทางบวก (จริงหรือรับรู้) อาจจะทำให้ความพยายามที่คลั่งที่จะหลบหนีและล้มเหลวในการทำเช่นนั้นอาจจะกลายเป็นพฤติกรรมที่ไม่ใช้งาน - อาจจะอยู่ใน พยายามที่จะรักษาพลังงานจนกว่าสถานการณ์ที่มีการเปลี่ยนแปลง. ดังนั้นวิธีหนึ่งที่จะบัญชีสำหรับการค้นพบว่ามีความสุขก่อนหน้านี้ แต่ euthymic ผู้เข้าร่วมจัดแสดงลดลงมีความยืดหยุ่นโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่มขึ้นสอดคล้องกันในทัศนคติที่ผิดปกติและรูปแบบการอธิบายในแง่ร้ายก็คือว่าองค์ความรู้ที่เพิ่มขึ้นแข็งแกร่งให้หมายถึงการหลบหนีหรือหลีกเลี่ยงความรุนแรงของการทดลอง. อารมณ์เศร้าเหนี่ยวนำสายของเหตุผลนี้เป็นแนวคิดที่คล้ายกับการวิจัยผลการวิจัยที่นำเสนอโดยMcCabe และเพื่อนร่วมงาน (cf McCabe, Gotlib และมาร์ติน, 2000; & Toman McCabe, 2000) ในการศึกษาของกระบวนการตั้งใจของบุคคลที่แตกต่างกันเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของภาวะซึมเศร้าเช่นเดียวกับว่าพวกเขามีอยู่ในปัจจุบันหรือ dysphoric euthymic McCabe และเพื่อนร่วมงานใช้ประโยชน์จากการใช้งานของความสนใจงาน(Gotlib, McLachlan, และแคทซ์ 1988) ซึ่งในคำคู่จะถูกนำเสนอบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ Neutral (เช่นสงบสุภาพ) ลบ(เช่นสิ้นหวังไม่เพียงพอ) หรือบวก (เช่นความยินดีในแง่ดี) คำจะจับคู่กับอีกคนหนึ่ง ผู้เข้าร่วมกิจกรรมจะได้รับคำแนะนำที่จะมองทั้งสองคำซึ่งจะแล้วแทนที่ด้วยแถบสีทั้งสีแดงหรือสีเขียว ผู้เข้าร่วมกิจกรรมจะบอกว่าแถบสีหนึ่งจะปรากฏก่อน แต่ที่แตกต่างในการกำหนดเวลาที่จะละเอียดมาก (ในความเป็นจริงทั้งสองบาร์ที่นำเสนอพร้อมกัน) ผู้เข้าร่วมจะได้รับคำสั่งให้กดปุ่มที่สอดคล้องกันไปที่บาร์ที่พวกเขาเห็นเป็นครั้งแรก ระดับที่ทางเลือกของผู้เข้าร่วมของหนึ่งในบาร์ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญจากโอกาสที่ได้รับการยกย่องเป็นดัชนีของการใช้งานตั้งใจลำเอียง. McCabe และเพื่อนร่วมงานได้พบอย่างต่อเนื่องว่าผู้เข้าร่วม euthymic โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เข้าร่วมeuthymic ที่มีประวัติของภาวะซึมเศร้าหลักฐาน 'อคติป้องกัน' ( McCabe et al., 2000, น. 428) หรือการตั้งค่าสำหรับคำที่เป็นกลางหรือบวกเมื่อจับคู่กับคำว่าลบแต่ประสิทธิภาพของพวกเขาไม่แตกต่างจากโอกาสที่เมื่อบวกคำและเป็นกลางจะจับคู่ ขณะนี้บุคคล dysphoric ยังไม่ได้หลักฐานนี้อคติป้องกันประสิทธิภาพของพวกเขายังไม่ได้แตกต่างไปจากโอกาสในการรวมกันของคำ McCabe และเพื่อนร่วมงานเห็นอคติป้องกันเป็นวิธีการหลีกเลี่ยงหรือwarding ปิดผลกระทบจากการสัมผัสกับสิ่งเร้าที่อาจนำไปสู่การกลับมาของภาวะซึมเศร้า. ในทางตรงกันข้ามสำหรับผู้เข้าร่วม dysphoric ปัจจุบันอคตินี้ให้ผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้รับการแสดงตนของอารมณ์เศร้าในทางตรงกันข้ามกับรูปแบบของผลสำหรับผู้เข้าร่วม euthymic มีประวัติที่สำคัญภาวะซึมเศร้าเข้าร่วมdysphoric ที่มีประวัติของภาวะซึมเศร้าหลักฐานการเพิ่มขึ้นของรูปแบบการอธิบายในแง่ร้าย(ทั่วไป) โดยไม่สอดคล้องกันในหยดอธิบายความยืดหยุ่น ในความเป็นจริงการค้นพบเหล่านี้เป็นตัวแทนรายงานครั้งแรกของการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบการอธิบายเป็นหน้าที่ของความท้าทายรองพื้นอารมณ์ได้ - แม้ว่าเฉพาะสำหรับผู้เข้าร่วมในขณะนี้ dysphoric. ก่อนที่ในประวัติศาสตร์ของวิธีพฤติกรรมทางปัญญากับสาเหตุและรักษาภาวะซึมเศร้าบางทฤษฎี ( Seligman, 1981) ให้ความสำคัญในบทบาทที่เป็นสาเหตุของการคิดในแง่ร้ายหรือบิดเบี้ยวในอาการของภาวะซึมเศร้า ในทางกลับกันเป็นสิ่งสำคัญของการรักษาคือการทำให้คำอธิบายในแง่ร้ายแง่ดีมากขึ้นหรือน้อยไม่มีเหตุผลและความคิดที่ผิดปกติบิดเบี้ยวน้อย อย่างไรก็ตามผลกระทบของความรู้ความเข้าใจการรักษาอาจจะเพิ่มขึ้นโดยการวางความสำคัญบางอย่างเกี่ยวกับการทำความเข้าใจบริบทในการที่บุคคลกำหนดคำอธิบายสาเหตุสำหรับการจัดกิจกรรมเชิงลบและการให้ความช่วยเหลือบุคคลที่จะเห็นเหตุการณ์เชิงลบที่เกิดขึ้นที่แตกต่างกันกับที่อาจเกิดขึ้นต่อเนื่องสาเหตุและที่แยกต่างหากที่อาจต้องมีการแก้ปัญหาที่ไม่ซ้ำกันและนวนิยาย. อันที่จริงผลของการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อันตราย และจัดแสดงสูงกระตุ้นระบบประสาทอัตโนมัติจะมีความเป็นไปได้มากขึ้นของการต่อสู้
หนี หรือเหลือยเมื่อเผชิญหน้ากับผู้ล่าหรืออันตรายอื่น ๆ

เช่นเดียวกับในกรณีของภาวะซึมเศร้าหรือการเสริม สิ่งมีชีวิต
ที่พบว่าตัวเองในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีการเสริมแรงบวก ( จริง หรือการรับรู้ )
อาจทำให้ความพยายามที่คลั่งที่จะหลบหนีและความล้มเหลวที่จะทำเช่นนั้น อาจเป็น behaviourally
( อาจจะใช้ความพยายามในการรักษาพลังงาน จนกว่าสถานการณ์เปลี่ยน .
ดังนั้นวิธีหนึ่งที่จะบัญชีสำหรับการหาที่เคยหดหู่ แต่ euthymic
เข้าร่วมจัดแสดงหยดในการเพิ่มความยืดหยุ่นโดยไม่สอดคล้องกันในทัศนคติที่ผิดปกติและรูปแบบการอธิบาย
มองโลกในแง่ร้ายคือ การเพิ่มขึ้น
ความแข็งแกร่ง มีวิธีการหลบหนีหรือหลีกเลี่ยงความรุนแรงของผลจากอารมณ์เศร้า
.
สายของเหตุผลนี้เป็นแนวคิดที่คล้ายคลึงกับงานวิจัยที่เสนอ โดย แมคเคบ
และเพื่อนร่วมงาน ( CF . แมคคาบี้ gotlib & , , มาร์ติน , 2000 ; แมคเคบ&โทมาน , 2000 ) ใน
ศึกษากระบวนการใส่ใจของแต่ละบุคคลที่แตกต่างกันไปใน ประวัติของภาวะซึมเศร้ารวมทั้ง
ไม่ว่าพวกเขากำลังผิดปกติ หรือ euthymic . แมคเคบ และเพื่อนร่วมงานใช้
ใช้งานสนใจ ( gotlib แมคลาชแลน , & Katz , 1988 ) ซึ่งคำคู่คือ
นำเสนอบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เป็นกลาง ( เช่นใจเย็น , สุภาพ ) , ลบ
( เช่นหมดหวัง หย่อม ) หรือบวก ( เช่นความยินดีในแง่ดี ) คำคู่
กับอีกคนหนึ่งผู้ที่ถูกสั่งให้มองทั้งคำ ซึ่งจะถูกแทนที่ด้วยแถบ
สี ทั้งสีแดงหรือสีเขียว ผู้เข้าร่วมจะบอกว่า หนึ่งสี บาร์
ปรากฏครั้งแรก แต่ความแตกต่างในเวลาจะละเอียดมาก ( ในความเป็นจริง , สองแท่ง
เสนอพร้อมกัน ) ผู้ที่ถูกสั่งให้กดคีย์ที่สอดคล้องกัน
ในบาร์เขาเห็นก่อนระดับที่ผู้เข้าร่วมตัวเลือกหนึ่งบาร์แตกต่างกัน
อย่างมากจากโอกาสถือเป็นดัชนีความลำเอียงกระจายความสนใจ .
แมคเคบ และเพื่อนร่วมงานมาอย่างต่อเนื่อง พบว่า euthymic เข้าร่วม โดยเฉพาะ
euthymic ผู้ที่มีประวัติเป็นโรคซึมเศร้า หลักฐาน ' ป้องกันอคติ '
( แมคเคบ et al . , 2543 , หน้า 428 )หรือการตั้งค่าสำหรับเป็นกลางหรือเป็นบวกคำเมื่อจับคู่
กับคำเชิงลบ แต่ประสิทธิภาพไม่แตกต่างจากโอกาสเมื่อบวก
และคำที่เป็นกลางจะจับคู่ . ขณะนี้มีผู้ไม่เห็นผิดปกตินี้
อคติเป็นประสิทธิภาพของพวกเขามีการป้องกันไม่แตกต่างจากโอกาสใด ๆ การรวมกัน
ของคำ แมคเคบ และเพื่อนร่วมงานเห็นอคติป้องกันเป็นวิธีการหลีกเลี่ยงหรือ
warding ปิดผลของการสัมผัสกับสิ่งกระตุ้นที่อาจนำไปสู่การกลับมาของภาวะซึมเศร้า .
โดยความคมชัดสำหรับผู้กำลังผิดปกติ อคตินี้ให้ประโยชน์แก่ตนของอารมณ์เศร้า
.
ตรงกันข้ามกับรูปแบบของผลลัพธ์สำหรับ euthymic ผู้ที่มีประวัติของสาขา
ภาวะซึมเศร้า , ผู้ที่มีประวัติผิดปกติภาวะซึมเศร้าเพิ่มขึ้น
)ลักษณะการมองโลกในแง่ร้าย ( ทั่วไป ) ไม่สอดคล้องกันในการหยด
ความยืดหยุ่น ในความเป็นจริง การค้นพบเหล่านี้เป็นตัวแทนรายงานแรกของการเปลี่ยนแปลงใน
รูปแบบการอธิบายการทำงานของอารมณ์และความท้าทายสำหรับรองพื้นสำหรับผู้เข้าร่วมเท่านั้นขณะนี้
ผิดปกติ .
ในช่วงต้นของประวัติศาสตร์แนวความรู้ความเข้าใจพฤติกรรมเพื่อการศึกษาที่เกี่ยวกับสาเหตุและ
รักษาของภาวะซึมเศร้าทฤษฎี ( Seligman , 1981 ) วางเน้นบทบาทเชิงสาเหตุที่มองโลกในแง่ร้าย หรือความคิดที่บิดเบี้ยวในการโจมตีของภาวะซึมเศร้า ในการเปิด ,
มุ่งเน้นที่สำคัญของการรักษาเพื่อให้คำอธิบายในแง่ร้ายมากขึ้น มองโลกในแง่ดี หรือไม่มีเหตุผลและผิดปกติความคิดน้อยไปน้อย

อย่างไรก็ตาม ผลของการคิด
การรักษาอาจจะเพิ่มโดยการวางบางเน้นความเข้าใจในบริบทที่ประชาชนมอบหมายให้คำอธิบายเชิงสาเหตุ

ลบเหตุการณ์และช่วยเหลือบุคคลที่เห็นเหตุการณ์เชิงลบที่เกิดขึ้นอาจแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
และสาเหตุที่แยกต่างหากที่อาจต้องใช้เฉพาะและโซลูชั่นใหม่ แน่นอน ผลลัพธ์ของ