‘Tell me, glass, tell me true!Of al

‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass had always answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all the land.’

But Snow White grew more and more beautiful; and when she was seven years old she was as bright as the day, and fairer than the queen herself. Then the glass one day answered the queen, when she went to look in it as usual:
‘Thou, queen, art fair, and beauteous to see,
But Snow White is lovelier far than thee!’

When she heard this she turned pale with rage and envy, and called to one of her servants, and said, ‘Take Snow White away into the wide wood, that I may never see her any more.’ Then the servant led her away; but his heart melted when Snow White begged him to spare her life, and he said, ‘I will not hurt you, thou pretty child.’

So he left her by herself; and though he thought it most likely that the wild beasts would tear her in pieces, he felt as if a great weight were taken off his heart when he had made up his mind not to kill her but to leave her to her fate, with the chance of someone finding and saving her.

Then poor Snow White wandered along through the wood in great fear; and the wild beasts roared about her, but none did her any harm. In the evening she came to a cottage among the hills, and went in to rest, for her little feet would carry her no further.

Everything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.

So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.

By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.

They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’

Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’

And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.

In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’

But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’

Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’

Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.

In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.

However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’

When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.

When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.

‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.

Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.

Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,
‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’
‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’
‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’

Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:
‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’
And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.

When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid that she was quite dead. They lifted her up, and combed her hair, and washed her face with wine and water; but all was in vain, for the little girl seemed quite dead. So they laid her down upon a bier, and all seven watched and bewailed her three whole days; and then they thought they would bury her: but her cheeks were still rosy; and her face looked just as it did while she was alive; so they said, ‘We will never bury her in the cold ground.’

And they made a coffin of glass, so that they might still look at her, and wrote upon it in golden letters what her name was, and that she was a king’s daughter. And the coffin was set among the hills, and one of the dwarfs always sat by it and watched. And the birds of the air came too, and bemoaned Snow White; and first of all came an owl, and then a raven, and at last a dove, and sat by her side.

And thus Snow White lay for a long, long time, and still only looked as though she was asleep; for she was even now as white as snow, and as red as blood, and as black as ebony. At last a prince came and called at the dwarfs’ house; and he saw Snow White, and read what was written in golden letters.

Then he offered the dwarfs money, and prayed and besought them to let him take her away; but they said, ‘We will not part with her for all the gold in the world.’ At last, however, they had pity on him, and gave him t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

' บอกฉัน แก้ว บอกความจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินใครจะเป็น บอก ใคร?'และมีตอบแก้วเสมอ:' พระองค์ ควีน เป็นศิลปะในดินแดนทั้งหมด "แต่หิมะขาวโตขึ้นสวยงาม และเมื่อเธออายุ 7 ปี เธอก็สว่างเป็นวัน และ fairer กว่าราชินีตัวเอง แล้ว แก้ววันหนึ่งตอบควีน เมื่อเธอไปค้นหาในตามปกติ:' พระองค์ พระราชินี ศิลปะยุติธรรม และความเห็นแต่หิมะขาว lovelier ไกลกว่าทั้งหลาย!'เมื่อเธอได้ยินนี้ เธอเปิดซีด ด้วยความโกรธและ envy เรียกเธอข้าราชการอย่างใดอย่างหนึ่ง และ ว่า 'ใช้หิมะขาวไปเป็นไม้กว้าง ที่อาจไม่เคยเห็นเธออีก" แล้ว ข้าราชการที่นำเธอไป แต่ใจของเขาอ่อน เมื่อหิมะขาวขอร้องเขาอะไหล่ชีวิตของเธอ เขากล่าว ว่า "ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ พระองค์สวยเด็ก'เพื่อให้ เขาทิ้งเธอ ด้วยตนเอง และแม้ว่าเขาคิดว่า น่าจะสุดที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอชิ้น เขารู้สึกว่าน้ำหนักที่ดีที่ถ่ายออกจากหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจเขาไม่ฆ่าเธอ แต่ให้เธอกับชะตากรรมของเธอ ด้วยผู้ค้นหา และบันทึกของเธอแล้ว พอหิมะขาวได้เดินไปมาตลอดผ่านไม้ในความกลัวดี และสัตว์ป่า roared เกี่ยวกับเธอ แต่ไม่ทำอันตรายใด ๆ เธอ ในตอนเย็น เธอมาคอทเทจท่ามกลางเนินเขา และไปในที่เหลือ สำหรับเท้าของเธอเล็กน้อยจะทำเธอไม่เพิ่มเติมทุกอย่างถูกระเบียบ และเรียบร้อยในคอทเทจ: บนโต๊ะถูกแพร่กระจายผ้าสีขาว และมีแผ่นน้อยเจ็ด loaves เจ็ดน้อย และแว่นตาน้อยเจ็ดกับไวน์ได้ และเจ็ดมีดและส้อมวางตามลำดับ และตามผนังยืนเตียงน้อยเจ็ด เพราะหิวมาก เธอเบิกชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของแต่ละก้อน และดื่มไวน์เล็กน้อยจากแต่ละแก้ว และหลังจากนั้น เธอคิดว่า เธอจะนอน และพักผ่อนดังนั้น เธอพยายามทุกเตียงน้อย แต่คนยาวเกินไป และอื่นสั้นเกินไป จนในที่สุด เจ็ดเหมาะเธอ: และมีเธอไว้ตัวเอง และนอนโดยโดยและในมาแบบของคอทเทจ ตอนนี้ พวกน้อยคนแคระทั้งเจ็ด ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขา และขุดค้นหาทองพวกเขาไฟส่องสว่างค่าโคมไฟเจ็ดของพวกเขา และเห็นกันว่า ทั้งหมดไม่ถูกต้อง แรกกล่าวว่า 'ที่มีการนั่งบนเก้าอี้ของฉัน" ที่สอง 'ที่มีการกินจากจานของฉัน' ที่สาม 'ที่เบิกสินค้าแล้วขนมปังของฉัน " สี่ 'ที่ได้รับรัฐมนตรีกับช้อนของฉัน " 5 'ที่ได้รับการจัดการส้อมของฉัน " หก 'ที่มีการตัด ด้วยมีดของฉัน " เจ็ด 'ที่มีการดื่มไวน์ของฉัน "ดูครั้งแรกแล้ว รอบ และกล่าวว่า 'ที่ได้นอนบนเตียงของฉัน " และส่วนเหลือมาทำงานกับเขา แล้วทุกคนร้องว่า ใครได้ขึ้นเตียง แต่เจ็ดเห็นหิมะขาว และเรียกพี่น้องของเขา มาพบเธอ พวกเขาทูลขอ ด้วยใจและ astonishment นำโคมไฟของพวกเขาที่เธอ และ ว่า, ' สวรรค์ดี อะไรรักลูกเธอ!'And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:‘Tell me, glass, tell me true!Of all the ladies in the land,Who is fairest, tell me, who?’And the glass answered:‘Thou, queen, art the fairest in all this land:But over the hills, in the greenwood shade,Where the seven dwarfs their dwelling have made,There Snow White is hiding her head; and sheIs lovelier far, O queen! than thee.’Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:‘Thou, queen, art the fairest in all this land:But over the hills, in the greenwood shade,Where the seven dwarfs their dwelling have made,There Snow White is hiding her head; and sheIs lovelier far, O queen! than thee.’Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid that she was quite dead. They lifted her up, and combed her hair, and washed her face with wine and water; but all was in vain, for the little girl seemed quite dead. So they laid her down upon a bier, and all seven watched and bewailed her three whole days; and then they thought they would bury her: but her cheeks were still rosy; and her face looked just as it did while she was alive; so they said, ‘We will never bury her in the cold ground.’
And they made a coffin of glass, so that they might still look at her, and wrote upon it in golden letters what her name was, and that she was a king’s daughter. And the coffin was set among the hills, and one of the dwarfs always sat by it and watched. And the birds of the air came too, and bemoaned Snow White; and first of all came an owl, and then a raven, and at last a dove, and sat by her side.

And thus Snow White lay for a long, long time, and still only looked as though she was asleep; for she was even now as white as snow, and as red as blood, and as black as ebony. At last a prince came and called at the dwarfs’ house; and he saw Snow White, and read what was written in golden letters.

Then he offered the dwarfs money, and prayed and besought them to let him take her away; but they said, ‘We will not part with her for all the gold in the world.’ At last, however, they had pity on him, and gave him t

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'บอกฉัน, แก้ว, บอกฉันจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินคือใครโสภาบอกฉันใคร?' และแก้วทรงตอบเสมอ: '. พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทั่วแผ่นดิน' แต่ หิมะขาวขยายตัวมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดขวบเธอเป็นสดใสเท่าวันและสวยกว่าราชินีตัวเอง แล้วแก้ววันหนึ่งตอบราชินีเมื่อเธอเดินไปดูว่ามันเป็นปกติ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะยุติธรรมและสวยงามที่จะเห็นแต่หิมะสีขาวเป็น lovelier กว่าเจ้า' เมื่อเธอได้ยินเธอหันอ่อน ความโกรธและความอิจฉาและเรียกให้เป็นหนึ่งในคนรับใช้ของเธอและพูดว่า 'เอาหิมะขาวไปในไม้กว้างที่ฉันอาจจะไม่เคยเห็นเธออีกต่อไป. แล้วคนรับใช้นำเธอไป; แต่หัวใจของเขาเมื่อละลายหิมะขาวขอร้องให้เขาไว้ชีวิตของเธอและเขากล่าวว่า 'ฉันจะไม่ทำร้ายคุณเจ้าเด็กสวย. ดังนั้นเขาทิ้งเธอด้วยตัวเอง; และแม้ว่าเขาคิดว่ามันมีแนวโน้มมากที่สุดที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เขารู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนักมากถูกนำตัวออกหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจของเขาจะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับชะตากรรมของเธอด้วย . โอกาสของคนที่ค้นหาและบันทึกของเธอนั้นน่าสงสารหิมะขาวเดินผ่านพร้อมไม้ในความกลัวที่ดี; และสัตว์ป่าคำรามเกี่ยวกับเธอ แต่ก็ไม่มีใครทำอันตรายใด ๆ ของเธอ ในตอนเย็นเธอมาถึงกระท่อมท่ามกลางเนินเขาและเข้าไปในส่วนที่เหลือเท้าเล็ก ๆ ของเธอจะพาเธอไปที่ใด. ทุกอย่างเรียบร้อยและเรียบร้อยในกระท่อม: บนโต๊ะถูกกางผ้าสีขาวและมีเจ็ด แผ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ็ดก้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ และเจ็ดแก้วเล็ก ๆ น้อย ๆ กับไวน์ในพวกเขา; เจ็ดมีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ; และผนังยืนเจ็ดเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เธอกำลังหิวมากเธอหยิบชิ้นส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแต่ละก้อนและดื่มไวน์น้อยมากจากแต่ละแก้ว และหลังจากนั้นเธอคิดว่าเธอจะนอนลงและส่วนที่เหลือ. ดังนั้นเธอจึงพยายามทุกเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่อย่างหนึ่งที่ยาวเกินไปและอีกสั้นเกินไปจนในที่สุดเหมาะที่เจ็ดของเธอและมีเธอวางลงและตัวเองไปนอน. โดยและโดยในมาต้นแบบของกระท่อม ตอนนี้พวกเขาเจ็ดดาวแคระเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขาและขุดและค้นหาทอง. พวกเขาได้ลงเจ็ดโคมไฟของพวกเขาและได้เห็นในครั้งเดียวว่าทุกอย่างไม่ถูกต้อง กล่าวว่าครั้งแรกที่ 'ใครได้รับการนั่งอยู่บนม้านั่งของฉันได้อย่างไร' ที่สอง 'ใครได้รับการรับประทานอาหารจากจานของฉันได้อย่างไร' ที่สาม 'ใครได้รับการหยิบขนมปังของฉันได้อย่างไร' ที่สี่ 'ใครได้รับการแทรกแซงด้วยช้อนของฉันได้อย่างไร' ที่ห้า 'ใครได้รับการจัดการส้อมของฉันได้อย่างไร' หก 'ใครได้รับการตัดด้วยมีดของฉันได้อย่างไร' เจ็ด 'ใครได้รับการดื่มไวน์ของฉันได้อย่างไร' จากนั้นรอบแรกมองและกล่าวว่าใครได้รับการนอนอยู่บนเตียงของฉัน? และส่วนที่เหลือมาทำงานกับเขาและทุกคนร้องออกมาว่าคนที่ได้รับบนที่นอนของเขา แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะขาวและเรียกบรรดาพี่น้องของเขาที่จะมาและเห็นเธอ; และพวกเขาร้องออกมาด้วยความสงสัยและความประหลาดใจและนำโคมไฟของพวกเขาจะมองไปที่เธอและพูดว่า 'ชั้นฟ้าทั้งหลายดี! สิ่งที่เป็นเด็กที่น่ารักเธอเป็น 'และพวกเขาก็ดีใจมากที่จะเห็นเธอและดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และคนแคระเจ็ดชั่วโมงนอนหลับอยู่กับแต่ละคนแคระอื่น ๆ ในการเปิดจนถึงกลางคืนก็หายไป. ในตอนเช้าหิมะขาวบอกพวกเขาทุกเรื่องราวของเธอ; และพวกเขาสงสารเธอและบอกว่าถ้าเธอจะให้ทุกสิ่งในการสั่งซื้อและการปรุงอาหารและล้างและถักและหมุนสำหรับพวกเธออาจจะอยู่ที่เธอเป็นและพวกเขาจะดูแลที่ดีของเธอ จากนั้นพวกเขาก็ออกไปตลอดทั้งวันในการทำงานของพวกเขากำลังมองหาทองและเงินในภูเขา แต่หิมะขาวถูกทิ้งไว้ที่บ้าน และพวกเขาเตือนเธอและพูดว่า 'พระราชินีเร็ว ๆ นี้จะหาที่ที่คุณอยู่เพื่อดูแลและให้หนึ่งในไม่. แต่พระราชินีตอนนี้ที่เธอคิดว่าหิมะขาวตายเชื่อว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงที่หล่อ ในแผ่นดินนั้น และเธอไปแก้วของเธอและกล่าวว่า'บอกฉัน, แก้ว, บอกฉันจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินคือใครโสภาบอกฉันใคร?' และแก้วตอบ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภา ในแผ่นดินนี้แต่กว่าเนินเขาในที่ร่มกรีนวูดที่อยู่ที่ไหนคนแคระทั้งเจ็ดที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำมีหิมะขาวที่ซ่อนอยู่หัวของเธอ; และเธอคือ lovelier ไกลโอราชินี! . กว่าเจ้า 'จากนั้นสมเด็จพระราชินีฯเป็นอย่างมากกลัว; เพราะเธอรู้ว่าแก้วมักจะพูดความจริงและมั่นใจว่าคนรับใช้ของเธอได้ทรยศ และเธอไม่สามารถทนที่จะคิดว่าทุกคนที่อาศัยอยู่ซึ่งเป็นที่สวยงามมากขึ้นกว่าเธอ; เพื่อให้เธอแต่งตัวตัวเองขึ้นเป็นหาบเร่เก่าและไปทางเหนือเนินเขาไปยังสถานที่ที่คนแคระอาศัยอยู่ จากนั้นเธอก็เคาะประตูและร้อง 'เครื่องที่ดีที่จะขาย' สโนว์ไวท์ที่มองออกไปนอกหน้าต่างและกล่าวว่า 'วันดีผู้หญิงที่ดี! สิ่งที่มีคุณที่จะขาย? 'เครื่องดีเครื่องดี' บอกว่าเธอ; 'ลูกไม้และ bobbins ทุกสี. 'ฉันจะให้หญิงชราใน; เธอดูเหมือนว่าจะมีการจัดเรียงที่ดีมากของร่างกาย 'คิดว่าหิมะสีขาวขณะที่เธอวิ่งลงและ unbolted ประตู 'อวยพรฉัน!' กล่าวว่าหญิงชรา 'ว่าไม่ดีการเข้าพักของคุณเจือ! ผมขอลูกไม้ให้กับหนึ่งในลูกไม้ใหม่ของฉันมีความสุข. หิมะสีขาวไม่ได้ฝันของการก่อความเสียหายใด ๆ เพื่อให้เธอยืนอยู่ตรงหน้าหญิงชรา; แต่เธอก็ตั้งค่าให้ทำงานได้อย่างว่องไวและดึงลูกไม้แน่นเพื่อที่ลมหายใจหิมะขาวก็หยุดและเธอล้มลงราวกับว่าเธอตาย 'มีสิ้นทุกความงามของเจ้าเป็น' กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีอาฆาตแค้นและกลับออกไปที่บ้าน. ในช่วงเย็นเจ็ดดาวแคระมาที่บ้าน; และผมไม่จำเป็นต้องบอกว่าเสียใจที่พวกเขาจะได้เห็นของพวกเขาซื่อสัตย์หิมะสีขาวทอดยาวออกไปบนพื้นดินเช่นถ้าเธอตายค่อนข้าง. แต่พวกเขายกเธอขึ้นและเมื่อพวกเขาพบสิ่งที่เธอนะที่พวกเขาตัดลูกไม้; และในเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอเริ่มที่จะหายใจและมาเร็ว ๆ นี้จะมีชีวิตอีกครั้ง แล้วพวกเขาก็กล่าวว่า 'หญิงชราเป็นราชินีตัวเอง; . ดูแลอีกครั้งและให้หนึ่งในเมื่อเราอยู่ห่างออกไปไม่ 'เมื่อพระราชินีกลับมาถึงบ้านเธอก็เดินตรงไปที่กระจกของเธอและพูดว่ามันเป็นมาก่อน แต่ความเศร้าโศกที่ดีของเธอก็ยังคงกล่าวว่า: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทั่วแผ่นดินนี้: แต่กว่าเนินเขาในที่ร่มกรีนวูดที่อยู่ที่ไหนเจ็ดดาวแคระที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำมีหิมะขาวที่ซ่อนอยู่หัวของเธอ; และเธอคือ lovelier ไกลโอราชินี! . กว่าเจ้า 'แล้วเลือดวิ่งหนาวเย็นในหัวใจของเธอด้วยทั้งๆที่มีความอาฆาตพยาบาทและเพื่อที่จะเห็นหิมะขาวที่ยังคงอาศัยอยู่; และเธอสวมใส่ตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในค่อนข้างชุดอื่นจากคนที่เธอสวมมาก่อนและใช้เวลาอยู่กับเธอหวีพิษ. เมื่อเธอมาถึงดาวแคระ 'กระท่อมเธอเคาะประตูและร้อง' เครื่องที่ดีที่จะขาย! ' แต่หิมะขาวกล่าวว่า "ผมไม่กล้าที่จะให้ทุกคนใน. จากนั้นสมเด็จพระราชินีฯ กล่าวว่า 'เพียงดูหวีที่สวยงามของฉัน! และให้เธอวางยาพิษหนึ่ง และมันก็ดูสวยเพื่อที่เธอหยิบมันขึ้นมาและใส่ลงในผมของเธอที่จะลอง; แต่ช่วงเวลาที่มันสัมผัสหัวของเธอเป็นพิษที่มีประสิทธิภาพเพื่อที่เธอจะล้มลงหมดสติ. 'มีคุณอาจอยู่กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีฯ และไปทางของเธอ แต่โชคดีคนแคระมาในช่วงต้นมากในเย็นวันนั้น; และเมื่อพวกเขาเห็นหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดินที่พวกเขาคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นและเร็ว ๆ นี้พบว่าหวีพิษ และเมื่อพวกเขาเอามันออกไปเธอได้ดีและบอกว่าพวกเขาทั้งหมดได้ผ่าน; และพวกเขาเตือนเธออีกครั้งหนึ่งที่จะไม่เปิดประตูให้กับทุกคน. ในขณะที่สมเด็จพระราชินีฯ กลับบ้านกับกระจกของเธอและสั่นด้วยความโกรธเมื่อเธออ่านคำตอบที่เดียวกันมากเหมือน แต่ก่อน และเธอกล่าวว่า 'สโนว์ไวท์จะตายถ้ามันเสียค่าใช้จ่ายในชีวิตของฉัน. ดังนั้นเธอจึงเดินด้วยตัวเองเข้าไปในห้องของเธอและได้พร้อมแอปเปิ้ลอาบยาพิษ. นอกมองมากเป็นสีดอกกุหลาบและดึงดูด แต่ใครก็ตามที่ได้ลิ้มรสมันก็มั่นใจว่าจะตายจากนั้นเธอก็แต่งตัวตัวเองขึ้นมาเป็นภรรยาของชาวนาและเดินทางผ่านเนินเขาไปกระท่อมดาวแคระ 'และเคาะที่ประตู; แต่หิมะขาวใส่หัวเธอออกจากหน้าต่างและกล่าวว่า"ผมไม่กล้าที่จะให้ทุกคนในสำหรับคนแคระได้บอกไม่ได้. '' ทำตามที่คุณโปรดกล่าวว่าหญิงชรา 'แต่ในอัตราใดจะใช้เวลานี้สวย แอปเปิ้ล; เราจะให้คุณ. '' ไม่ 'กล่าวว่า Snow White', 'ฉันไม่กล้าที่จะใช้มัน. 'คุณสาวโง่! ตอบอื่น ๆ ที่ 'สิ่งที่คุณกลัว? คุณคิดว่ามันเป็นพิษ? มา! คุณกินส่วนหนึ่งและฉันจะกินอื่น ๆ . ตอนนี้แอปเปิ้ลที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อขึ้นที่ด้านใดด้านหนึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ด้านอื่น ๆ ที่ถูกวางยาพิษ จากนั้นหิมะขาวถูกล่อลวงมากที่จะลิ้มรสแอปเปิ้ลมองให้ดีมาก และเมื่อเธอเห็นหญิงชรากินเธอจะรอไม่ได้ แต่เธอก็แทบจะไม่นำชิ้นส่วนลงไปในปากของเธอเมื่อเธอล้มลงตายอยู่บนพื้นดิน 'ไม่มีอะไรในครั้งนี้จะช่วยเจ้ากล่าวว่าสมเด็จพระราชินีฯ ; และเธอก็กลับบ้านกับกระจกของเธอและในที่สุดก็กล่าวว่า: '. พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะสังขารของทุกยุติธรรม'. แล้วใจที่ชั่วร้ายของเธอก็ดีใจและมีความสุขที่สุดเท่าที่เป็นเช่นหัวใจอาจจะพอค่ำลง และดาวแคระได้ไปที่บ้านของพวกเขาพบว่าหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดินลมหายใจมาจากริมฝีปากของเธอและพวกเขาก็กลัวว่าเธอตายค่อนข้าง พวกเขายกเธอขึ้นและหวีผมของเธอและล้างใบหน้าของเธอกับไวน์และน้ำ แต่ทั้งหมดอยู่ในไร้สาระสำหรับสาวน้อยที่ตายแล้วค่อนข้างลำบาก ดังนั้นพวกเขาวางเธอลงบนศพและทั้งเจ็ดและพิลาปดูเธอทั้งสามวัน; และแล้วพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะฝังศพของเธอ แต่แก้มของเธอก็ยังคงเป็นสีดอกกุหลาบ; และใบหน้าของเธอมองเพียงเท่าที่จะทำได้ในขณะที่เธอยังมีชีวิตอยู่; เพื่อให้พวกเขาพูดว่า 'เราจะไม่ฝังศพของเธอในพื้นดินเย็น.' และพวกเขาทำโลงแก้วเพื่อให้พวกเขายังคงมองไปที่เธอและเขียนกับมันในตัวอักษรสีทองสิ่งที่ชื่อของเธอและบอกว่าเธอเป็น ธิดาของกษัตริย์ และโลงศพถูกตั้งอยู่ท่ามกลางภูเขาและเป็นหนึ่งในดาวแคระมักจะนั่งและเฝ้าดู และนกในอากาศมาเกินไปและคร่ำครวญหิมะสีขาว; และเป็นครั้งแรกของทั้งหมดมานกฮูกแล้วกาและในที่สุดนกพิราบและนั่งอยู่เคียงข้างเธอ. และทำให้หิมะสีขาววางสำหรับระยะเวลานานและยังคงเป็นเพียงดูราวกับว่าเธอกำลังนอนหลับ; สำหรับเธอก็ยังคงเป็นสีขาวเป็นหิมะและแดงอย่างโลหิตและเป็นสีดำเป็นสีดำ ในที่สุดเจ้าชายมาเรียกที่บ้านคนแคระ '; . และเขาเห็นหิมะขาวและอ่านสิ่งที่ถูกเขียนในตัวอักษรสีทองจากนั้นเขาเสนอเงินดาวแคระและอธิษฐานอ้อนวอนให้พวกเขาเพื่อให้เขาพาเธอออกไป; แต่พวกเขากล่าวว่า 'เราจะไม่เป็นส่วนหนึ่งกับเธอสำหรับทองทั้งหมดในโลก. ที่ล่าสุด แต่พวกเขามีความสงสารเขาและทำให้เขาที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Now the apple was so made up that one side was good though the, other side was poisoned. Then Snow White was much tempted. To taste for the, apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat she could, wait no longer. But she had scarcely. Put the piece into, her mouth when she fell down dead upon the ground. 'This time nothing will save thee,' said the queen;เมื่อเธอเดินไปดูเป็นปกติ :
'thou , ราชินี , งานศิลปะ , และอันที่เห็น
แต่หิมะสีขาวเป็นน่ารักยิ่งกว่าเจ้า '

เมื่อเธอได้ยินเธอก็ซีดด้วยความโกรธและริษยา และเรียกไปเป็นคนรับใช้ของนางและกล่าวว่า ' พาสโนว์ไวท์ไปในป่ากว้าง ฉันอาจจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แล้วคนรับใช้พาเธอ ไป' บอก แก้ว บอกจริง
ของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดิน
ที่ยุติธรรม บอก ใคร '
และแก้วได้ตอบเสมอ :
'thou , ราชินี , ศิลปะผู้เลอโฉมที่สุดในปฐพี . . .

แต่หิมะขาวที่เติบโตมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้ 7 ขวบ เธอถูกสว่างเหมือนกลางวัน และเป็นธรรมกว่าราชินีเอง แล้วแก้ววันเดียวตอบราชินีแต่หัวใจละลายเมื่อหิมะสีขาวขอร้องให้ไว้ชีวิตนาง และเขากล่าวว่า ' ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ เจ้าเด็กน่ารัก "

เขาทิ้งเธอไว้คนเดียว และเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ เขารู้สึกเหมือนมีน้ำหนักมากคือ ถอดหัวใจของเขาเมื่อเขาตัดสินใจที่จะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับโชคชะตาของเธอกับโอกาสของคนค้นหาและช่วยชีวิตเธอ

แล้วหิมะขาวจนเดินตามทางไม้กลัวใหญ่ และสัตว์ป่าคำราม เกี่ยวกับเธอ แต่เธอไม่มีอันตรายใด ๆ ในตอนเย็น เธอมาถึงกระท่อมในเนินเขา และไปพักผ่อน สำหรับเท้าเล็ก ๆน้อย ๆของเธอจะอุ้มไม่เพิ่มเติม

ทุกอย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบเรียบร้อยในกระท่อม : บนโต๊ะก็เอาผ้าสีขาวและมีเจ็ดแผ่นเล็กๆ เจ็ดก้อน น้อย น้อย กับ ไวน์ 7 แก้วนั้น และทั้งมีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ และกำแพงอยู่เจ็ดเตียงเล็ก ๆน้อย ๆ เธอหิวมาก เธอหยิบของชิ้นเล็ก ๆแต่ละก้อนและดื่มไวน์มากน้อยในแต่ละแก้ว และหลังจากที่เธอ คิดว่าเธอจะนอนพัก

ดังนั้นเธอพยายามทั้งหมดน้อยเตียง ;แต่ก็ยาวเกินไป และอีกอย่าง คือ สั้นเกินไป จนในที่สุด 7 เหมาะกับเธอ และจะมีเธอวางเธอลงและหลับไป

แล้วในมาต้นแบบของกระท่อม ตอนนี้พวกเขามีเจ็ดดาวแคระน้อย ที่อาศัยอยู่ในภูเขาและขุดหาทอง

ก็ส่องสว่างขึ้นของพวกเขาเจ็ดดวง และเห็นได้ทันทีว่า ไม่ใช่ คนแรกพูด' ที่ได้นอนบนเตียงของฉัน ' ที่เหลือก็วิ่งมาหาเขาและทุกคนก็ร้องออกมาว่ามีใครอยู่บนเตียง แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะสีขาว และเรียกพี่น้องทุกคนมาหาเธอ และเขาร้องออกมาด้วยความสงสัยและประหลาดใจ และเอาโคมไฟของพวกเขามองที่เธอและกล่าวว่า ' โอ้พระเจ้า ! เด็กอะไรน่ารักเธอ '

แล้วก็ดีใจมากที่ได้เห็นเธอ