From the day I knew I was going to

From the day I knew I was going to school, I'd known that my teacher's name was Miss Sykes. I had a huge fear of getting her name wrong and called her Miss Skies all that day and all through school. The more nervous I was of getting it wrong, the worse it got. My mum made me this pink cape with a fur hood and I remember walking along with my mum to school on the first day, trying to remember this lady's name.

I started school a bit later than some of the other children. I think some people started in September, but because my birthday was in February, I started in March. My mum took me to the school and I remember being really, really nervous. It seemed that everybody knew what was going on apart from me.

I remember going into the canteen for school dinners. The dinner ladies would give you a piece of meat pie on a plate and you would have to help yourself to potatoes from this pot in the middle of the table when you sat down. I remember the children passing it around and I saw it coming towards me. I was very nervous and didn't want to draw attention to myself at all. I remember balancing a potato on my spoon, and watching it wobble because I was shaking so much with nerves. Then somebody jolted my arm and this potato went flying across the table and landed in a boy's dinner. Gravy splattered all over his nice stripey T-shirt and he was so upset that he screamed his head off. I remember seeing this big cartoon mouth like something out of Charlie Brown. I can still see his tonsils now.

Meg Henderson, novelist

St Philomena's Roman Catholic Primary School, Glasgow, 1954

I taught myself to read before I went to school, so when I arrived, there was this great rumpus. I grew up in the Black Hill district of Glasgow which was a place concocted for the poor Irish Catholics in Glasgow. It was the safest and most moral place I have ever lived, because the police wouldn't go anywhere near there so it was policed by the teddy boy gangs.

When my mother told the teachers that I could read, they produced a book with a smug look on their faces, but were shocked when I started to read. The teachers got stuck into my mother on the very first day, their idea was that learning was theirs to give, and not yours to give yourself. My first day was spent stuck at a desk and given book after book to read while the other children played with plasticine. I didn't realise it was a punishment.

I ran home to my mother at lunchtime to make sure she was still there. When I went back in the afternoon I read books. I was wearing a white frilly blouse, a little Royal Stuart tartan kilt, kiltie shoes with big silver buckles on the front, and a big ribbon which looked like I had a budgie on my head.

I remember I was getting up quite excited because my big brother was already there and school. I remember getting all dressed up in that bloody outfit. My mother took me along to school and I remember that all these kids were crying because it was their first experience of being away from their mothers. My brother was in the other part of the school, so telling him that I'd been to school was very exciting.

The funny thing was the teachers regarded me with some esteem, because everytime a school inspector came, they made me get up and read as an example of their success. I knew all the children who were in my class anyway because we lived in a close-knit community.

I remember running home from school, not only because I was excited, but because the gas works nearby opened up all their pipes at around 3pm and there were no filters in those days. If you were outside you got the full-blast of the sulphur.

When I got home from school, I couldn't believe that I had to go back the next day.

Sarah Carlton, Communications trainer

College House Juniors, Nottingham, 1968

My father was in the forces so I must have moved to a new school in both England and Germany seven times. The longest time I ever spent was in my last school which was for five years. The day I remember the most clearly, was going to the second year of a junior school when I was eight. I was really nervous and I remember walking into the class. The teacher introduced me and everybody was staring at me. It was like taking a deep breath and jumping in to the deep end of the swimming pool.

While the teacher talked about me I had to stand in front of the class and afterwards she found me a desk. She said, "this is Sarah, and she's come to us from Germany. I want you to make her welcome". All it did was have the opposite effect. The kids were sniggering.

I used to tap-dance, sing and tell jokes. I felt I had to perform in order for them to like me. I just felt otherwise I would be ignored. I do remember it did have a counter effect in that they thought I was a terrible show-off. I used to put on this big confidence thing although I was terrified at the time. I always knew I would be moving on. That is why I had to make an impression immediately. I remember humming in the class, and the teacher said 'Do it for everybody' and so I stood up on the desk and started to sing. I remember I was wearing a little pinafore from Marks & Spencer, my hair was done up in a chiffon scarf and my front teeth missing.

Max Clifford, publicist,

All Saints Junior School, South Wimbledon, 1951

I remember my first day at junior school when I was eight. I had a fight. I was quite often involved in physical confrontation when I was in school. It was just one of those playground things. I was playing football, I bumped into someone, they said something, so did I and it ended up in a fight. The trouble was that it turned out to be Andrew Baxter, a well- spoken boy whose father was the headmaster of the school.

Here I was on my first day hauled up for fighting. The other boy had a bleeding nose and he wasn't happy. This all happened at lunch time. My teacher separated us and said that 'you are here so we can make gentlemen of you, not hooligans of you, so change your ways.'

Both of us got it in the neck but it really was my fault. I never got on with him afterwards and the headmaster was a grumpy old so-and-so.

My mum often used to tell the story to my relatives. It was one of those family stories you always tell. I think someone at the school must have told her because I kept it to myself. I found early on in primary school that being good at sport things were far more pleasant. I was good at swimming and football.

I was the youngest of four kids, so I didn't find the first day of school daunting. My sister was an outstanding scholar and finished up in the diplomatic service, but I left school at 15. My mum didn't take me into school on my first day because she was too busy and I didn't want her to anyway. It would have been too embarrassing.

Billie, pop singer, Brookfields Primary School, Swindon, 1987

My school actually opened on my first day, so we were very much aware that everything was new. I didn't want to go. I was really nervous because I knew that I would have to spend so much of my time at school. Both my sister and I did the same thing on our first day, which was to kick the teacher and refuse to let go of my mother's hand. When my mum left I thought she had abandoned me so I started screaming. I hated being left with all these children I didn't know who kept messing around.

I remember I wore grey tights and black Start Right leather shoes. I've got quite wide feet and my mum bought them because they were sensible. I also wore a grey skirt, grey cardigan, white blouse and a red and white chequered ribbon. I was really brown because I had just come back from holiday.

After a while I got used to school. I made friends with this girl called Charlotte on the first day who became my best friend for three years. I just think it was a chemical bond and we wouldn't separate from each other. We used to sleep around each other's houses. I also remember that I met a girl called Sally on my first day at secondary school who became my best friend ever. If it weren't for her I probably wouldn't be doing what I do now. She has always given me so much support. When I had to leave Swindon to go to London we never forgot our friendship.

When I got home after my first day at primary school, my mum asked me how it went. I said I hated it and that I was never going back there. We had to do this early morning task where we wrote four things about the sun and drew things that grow from the sun. I liked that because I was always really good at drawing and I got a gold star for my picture.

I found school very bizarre at first because I never went to pre-school, so I found the learning thing really hard. I found the maths and writing very difficult at first but I got into it. By the end of it I loved doing handwriting.

There as also that thing of going from being oldest in your class to being the youngest. I had so many friends at play school and I knew I would have to start all over again at making new friends.

I got really close to the teachers. I still talk to them now when I go to school to pick up my little brother and sister. Sometimes I really miss those days when I could just play in the sand pit. When I went back there recently I noticed that the toilets were so small, and the mirrors and the water fountains are so low down that you have to bend down to reach them. It's quite scary in a way because I can see how quickly I am growing up.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากวันผมรู้ว่า ผมไปโรงเรียน ฉันมีเรียกว่า ชื่อของครูของฉันคือ นางสาว Sykes มีความกลัวขนาดใหญ่ของการเรียกชื่อเธอผิด และเรียกว่านางฟ้าของเธอที่วัน และ หัวใจโรงเรียน ยิ่งประสาทผมของมันไม่ถูกต้อง ที่แย่ก็มี สี่มุมของฉันทำให้ฉันนี้แหลมสีชมพู มีฮูดขน และผมจำได้ว่า เดินกับ mum ฉันไปโรงเรียนวันแรก พยายามจดจำชื่อของผู้หญิงนี้ผมเริ่มเรียนบิตหลังของเด็กอื่น ๆ ผมคิดว่า บางคนเริ่มต้นในเดือนกันยายน แต่เนื่องจากวันเกิดของฉันในเดือนกุมภาพันธ์ เริ่มในเดือนมีนาคม สี่มุมของฉันเอาฉันไปโรงเรียน และฉันจำเป็นจริง ๆ จริง ๆ ประสาท ดูเหมือนว่า ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจากผมผมจำได้ว่า จะไปโรงอาหารสำหรับอาหารเย็นโรงเรียน ผู้หญิงอาหารจะให้ชิ้นส่วนของวงกลมเนื้อบนจาน และคุณจะต้องช่วยตัวเองมันจากนี้หม้อกลางของตารางเมื่อคุณนั่งลง ผมจำได้ว่า เด็กที่ผ่านรอบ และผมเห็นมันมาสู่ฉัน มีประสาทมาก และไม่ต้องการดึงความสนใจกับตัวเองเลย ผมจำได้ว่า สมดุลมันฝรั่งบนช้อนของฉัน และเฝ้าดูมันกระเด้ง เพราะถูกเขย่าให้มากกับเส้นประสาท แล้ว ใครทำแขนของฉัน และมันฝรั่งนี้ไปบินข้ามตาราง และที่ดินในอาหารของเด็ก น้ำซอสราดหน้า splattered ไปเสื้อ stripey ของเขาดี และกำลังปวดมากที่เขากรีดร้องหัวปิด ผมจำได้ว่า เห็นปากใหญ่การ์ตูนนี้เช่นอะไรชาร์ลีบราวน์ ฉันยังคงสามารถดูทอนซิลของเขาตอนนี้เม็ก Henderson คนเขียนเซนต์ Philomena โรมันคาทอลิกโรงเรียน กลาสโกว์ 1954ผมสอนตัวเองให้อ่านก่อนผมไปโรงเรียน ดังนั้นเมื่อฉันมาถึง มี rumpus นี้ดี ผมโตในการดำเนินเขาอำเภอของกลาสโกว์ซึ่งเป็นสถานที่แต่งสำหรับคาทอลิกไอริชจนในกลาสโกว์ มันเป็นสถานปลอดภัยที่สุด และแรงที่สุดที่ฉันได้เคยอาศัยอยู่ เนื่องจากตำรวจไม่ค่อยสะอาดเพื่อให้มันถูก policed โดยแก๊งเด็กตุ๊กตาเมื่อแม่บอกว่า ครูที่จะอ่าน ผู้ผลิตหนังสือ ด้วยดู smug หน้า ได้เหมาะสมกับเมื่อผมเริ่มอ่าน มีติดเป็นแม่ครูในวันแรก ความคิดของพวกเขาได้เรียนรู้ได้ตนให้ และไม่ได้ของคุณเพื่อให้คุณ วันแรกที่ใช้ติด ที่โต๊ะ และสมุดหลังหนังสืออ่านในขณะที่เด็กอื่น ๆ เล่น ด้วยดินน้ำมัน ฉันไม่ได้รู้ก็เป็นโทษฉันวิ่งบ้านไปแม่กลางวันให้แน่ใจว่าเธอยังมี เมื่อฉันเดินกลับในช่วงบ่าย อ่านหนังสือ ไม่สวมเสื้อเป็น frilly สีขาว การน้อย kilt สปลิทร็อคสจวตพระราช รองเท้า kiltie กับปุเงินขนาดใหญ่ด้านหน้า และริบบิ้นขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนว่าผม budgie ที่หัวของผมจำฉันได้รับค่าค่อนข้างตื่นเต้นเพราะพี่ใหญ่แล้วมี และโรงเรียน ผมจำได้ว่า ได้รับทุกแต่งตัวในชุดนั้นเลือด แม่ของฉันเอาฉันไปโรงเรียน และฉันจำได้ว่า เด็กเหล่านี้ได้ร้องไห้ เพราะมันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของพวกเขาอยู่ลูก พี่อยู่ในส่วนอื่น ๆ ของโรงเรียน เพื่อบอกเขาที่ผมเคยไปเรียนน่าตื่นเต้นมากสิ่งตลกถูกครูว่าฉัน มีต้นทุนบางอย่าง เนื่องจากทุกครั้งที่มาตรวจสอบที่โรงเรียน พวกเขาทำให้ฉันลุกขึ้น มาอ่านเป็นตัวอย่างของความสำเร็จ ผมรู้ว่าเด็กทุกคนในชั้นเรียนของฉันต่อไปเนื่องจากเราอาศัยอยู่ในชุมชน close-knitผมจำทำงานบ้านจากโรงเรียน ไม่ใช่ เพราะผมตื่นเต้น แต่เนื่อง จากงานแก๊สใกล้เคียงเปิดท่อพวกเขาทั้งหมดที่ประมาณ 15.00 น. และมีไม่มีตัวกรองวันที่ ถ้าคุณอยู่ คุณได้รับระเบิดเต็มของซัลเฟอร์เมื่อฉันได้รับบ้านจากโรงเรียน ผมไม่เชื่อว่า ผมจะกลับในวันถัดไปคาร์ซาราห์ พี่เลี้ยงสื่อสารวิทยาลัยบ้าน Juniors น็อตติงแฮม 1968พ่อถูกกองกำลังเพื่อฉันต้องได้ย้ายไปโรงเรียนใหม่ในอังกฤษและเยอรมนีครั้งที่ 7 เวลายาวนานที่สุดที่เคยใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนของฉันสุดท้ายซึ่งเป็นเวลาห้าปี วันที่ผมจำได้ชัดเจนที่สุด ถูกไปโรงเรียนสำหรับเด็กปีสองเมื่อแปด ผมประสาทจริง ๆ และผมจำได้ว่า เดินเข้ามาในคลาส ครูแนะนำฉัน และทุกคนถูกจ้องฉัน มันเป็นเหมือนการหายใจลึก ๆ และกระโดดในท้ายลึกของสระว่ายน้ำในขณะที่ครูพูดคุย เกี่ยวกับผม ผมจะยืนอยู่หน้าชั้นเรียน และภายหลัง เธอก็ได้พบฉันโต๊ะ เธอกล่าวว่า "นี้ซาราห์ และเธอได้มาหาเราจากประเทศเยอรมนี ฉันต้องการเธอยินดีต้อนรับ " ทั้งหมดมันไม่ได้มีผลตรงกันข้าม เด็กถูก sniggeringผมใช้ tap-dance ร้องเพลง และบอกเรื่องตลก รู้สึกว่า ผมจะทำให้พวกเขาชอบฉัน ผมเพียงรู้สึกมิฉะนั้นฉันจะละเว้น ผมจำได้ว่า ไม่มีการนับผลที่พวกเขาคิดว่า ผมอวดน่ากลัว เคยใส่สิ่งนี้มั่นใจใหญ่แต่ก็คนกลัวเวลา ตลอดเวลาฉันรู้ว่า ฉันจะย้ายบน นั่นคือเหตุผลที่ผมจะทำให้ประทับใจทันที ฉันจำฮัมในชั้น และอาจารย์ 'ทำได้สำหรับทุกคน' และดังนั้นฉันลุกขึ้นยืนบนโต๊ะ และเริ่มร้องเพลง จำฉันได้สวมใส่เอสพินนาฟอร์น้อยจากเครื่อง และสเปนเซอร์ ผมได้ทำขึ้นในผ้าพันคอชีฟอนและฟันหน้าหายไปแม็กซ์คลิฟฟอร์ด publicistทุกโรงเรียนนักบุญจูเนียร์ วิมเบิลดันใต้ 1951ผมจำวันแรกที่โรงเรียนสำหรับเด็กตั้งแต่แปด ผมต่อสู้ ผมค่อนข้างบ่อยเกี่ยวข้องกับการเผชิญหน้าทางกายภาพเมื่อฉันถูกในโรงเรียน มันเป็นเพียงหนึ่งในสิ่งที่เด็กเหล่านั้น ฉันมีเล่นฟุตบอล ฉันชนกระแทกคน ว่า สิ่งนั้นเหมือนกัน และจะสิ้นสุดในการต่อสู้ ปัญหาว่า มันกลายเป็นแอนดรู Baxter เป็นอย่างดีพูดเด็กที่มีพ่อเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนที่นี่ผมของฉันวันแรกที่ลากขึ้นสำหรับการต่อสู้ เด็กที่มีจมูกมีเลือดออก และไม่มีความสุข นี้ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลากลางวัน ครูของฉันแยกเรา และกล่าวว่า 'คุณอยู่ที่นี่เพื่อให้เราสามารถทำให้สุภาพบุรุษของคุณ นักเลงเดินเข้ามาไม่ของคุณ ดังนั้นเปลี่ยนทางของคุณ'เราทั้งสองได้ในคอ แต่มันเป็นความผิดของฉัน ผมไม่เคยมีบนกับเขาหลังจากนั้น และครู so-and-so เก่าความหงุดหงิดนั้นสี่มุมของฉันมักจะใช้ในการบอกเรื่องญาติ มันเป็นเรื่องที่ครอบครัวคุณจะบอกอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมคิดว่า คนที่ต้องได้บอกเธอ เพราะเก็บไว้กับตัวเอง พบช่วงต้นในโรงเรียนที่การกีฬาสิ่งดีดีมาก ผมดีสระว่ายน้ำและฟุตบอลผมอายุน้อยที่สุดเด็ก 4 ดังนั้นฉันไม่ได้พบในวันแรกของโรงเรียนดูยุ่งยาก น้องเป็นนักวิชาการโดดเด่น และเสร็จในการบริการทางการทูต แต่ความ 15 Mum ฉันไม่พาฉันเข้าโรงเรียนในวันแรกของฉัน เพราะเธอไม่ว่าง และไม่อยากเธอต่อไป มันจะได้อายเกินไปสวินดัน Brookfields ประถม นักร้อง ป๊อปบิลลี 1987โรงเรียนของฉันจริง เปิดในวันแรก เพื่อให้เราได้ทราบมากว่า ทุกอย่างใหม่ ผมไม่อยากไป ผมประสาทจริง ๆ เพราะผมรู้ว่า ผมจะต้องใช้เวลามากเวลาที่โรงเรียน น้องสาวของฉันและฉันไม่ได้เหมือนในวันแรกของเรา ซึ่งจะเตะครู และปฏิเสธที่จะปล่อยมือของแม่ เมื่อมัมของฉัน ฉันคิดว่า เธอได้ละทิ้งฉันดังนั้นฉันเริ่มกรีดร้อง ผมขี้เกียจจะทิ้งเด็กเหล่านี้ ผมไม่ทราบที่เก็บ messing รอบอย่าลืมสวมเสื้อสีเทาและสีดำรองเท้าหนังเริ่มขวา ได้เท้าค่อนข้างหลากหลาย และ mum ฉันซื้อพวกเขา เพราะพวกเขาเหมาะสม ผมยังใส่กระโปรงสีเทา คาร์สีเทา เสื้อสีขาว และสีแดง และสีขาวริบบิ้น chequered ผมสีน้ำตาลจริง ๆ เพราะผมก็เพิ่งกลับมาจากวันหยุดหลังผมได้ใช้โรงเรียน ฉันได้เพื่อนกับสาวนี้เรียกว่าชาร์ลอตต์ในวันแรกที่กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับสามปี ผมเพียงคิดว่า มันเป็นพันธะเคมี และเราจะไม่แยกจากกัน เราใช้นอนรอบบ้านของผู้อื่น ฉันยังจำที่ ผมได้พบผู้หญิงที่เรียกว่า Sally ในวันแรกที่โรงเรียนมัธยมที่กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเคย ถ้าไม่ได้เธอ ผมคงจะไม่สามารถทำสิ่งที่ผมทำตอนนี้ เธอได้เสมอให้ฉันสนับสนุนมาก เมื่อฉันได้ไปสวินดันไปลอนดอนที่เราไม่เคยลืมมิตรภาพของเราเมื่อผมหน้าแรกหลังจากวันแรกที่โรงเรียน mum ฉันถามผมว่าจะไป ผมว่า ผมขี้เกียจ และที่ ฉันไม่เคยจะกลับมามี เราได้ทำงานเช้านี้ที่เราเขียนสี่ต่อไปนี้เกี่ยวกับดวงอาทิตย์ และวาดสิ่งที่เติบโตมาจากดวงอาทิตย์ เสียดายที่ เพราะผมเสมอดีที่วาด และได้ดาวทองสำหรับรูปภาพของฉันพบโรงเรียนแปลกประหลาดมากในตอนแรก เพราะผมไม่เคยไปโรงเรียนก่อน เพื่อพบสิ่งเรียนรู้ยากจริง ๆ พบคณิตศาสตร์ และเขียนมากยากที่แต่ก่อนมีมา โดยปลายของ ฉันรักทำลายมือมีเป็นยังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นจากความเก่าแก่ที่สุดในชั้นเรียนจะมีอายุน้อยที่สุด ฉันมีเพื่อนมากมายที่โรงเรียนเล่น และผมรู้ว่า ผมจะต้องเริ่มต้นทั้งหมดกว่าอีกที่เพื่อนใหม่ผมมีจริง ๆ ใกล้กับครู ผมยังพูดไปตอนนี้เมื่อไปโรงเรียนไปรับพี่ชายและน้องสาวของฉันน้อย บางครั้งจริง ๆ คิดถึงวันนั้นเมื่อฉันสามารถเพียงเล่นในหลุมทราย เมื่อฉันเดินกลับมีเพิ่งสังเกตว่า ห้องน้ำมีขนาดเล็ก และการมิเรอร์และน้ำพุน้ำให้ต่ำลงว่า มีโค้งลงไป ถึงพวกเขา มันเป็นเรื่องค่อนข้างน่ากลัวในแบบ เพราะสามารถดูความเร็วผมกำลังเติบโตขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากวันที่ผมรู้ว่าผมกำลังจะไปโรงเรียนผมที่รู้จักกันว่าชื่อครูของฉันคือนางสาว Sykes ผมมีความหวาดกลัวอย่างมากในการได้รับชื่อของเธอที่เรียกว่าผิดและนางสาวฟ้าของเธอในวันนั้นและทั้งหมดผ่านโรงเรียน ประสาทมากขึ้นผมก็รับมันผิดมันก็แย่ลง แม่ของฉันทำให้ฉันนี้เสื้อคลุมสีชมพูกับเครื่องดูดควันที่ทำจากขนสัตว์และผมจำได้ว่าเดินไปพร้อมกับแม่ของฉันไปโรงเรียนในวันแรกพยายามที่จะจำชื่อของผู้หญิงคนนี้. ผมเริ่มโรงเรียนบิตช้ากว่าบางส่วนของเด็กคนอื่น ๆ ฉันคิดว่าบางคนเริ่มในเดือนกันยายน แต่เนื่องจากเป็นวันเกิดของฉันในเดือนกุมภาพันธ์ผมเริ่มมีนาคม แม่ของฉันพาฉันไปที่โรงเรียนและผมจำได้ว่าจริงๆประสาท มันดูเหมือนว่าทุกคนรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนอกเหนือจากฉัน. ผมจำได้ว่าจะเข้าไปในโรงอาหารสำหรับอาหารมื้อค่ำโรงเรียน ผู้หญิงอาหารค่ำจะให้ชิ้นส่วนของวงกลมเนื้อในจานและคุณจะต้องช่วยตัวเองให้มันฝรั่งจากหม้อนี้ในช่วงกลางของตารางเมื่อคุณนั่งลง ผมจำได้ว่าเด็กผ่านมันไปรอบ ๆ และผมเห็นมันมาหาผม ฉันตื่นเต้นมากและไม่ต้องการที่จะดึงความสนใจไปที่ตัวเองทั้งหมด ผมจำได้ว่าสมดุลมันฝรั่งบนช้อนของฉันและดูมันวอกแวกเพราะผมก็สั่นมากกับเส้นประสาท จากนั้นคนที่ jolted แขนของฉันและมันฝรั่งนี้ไปบินข้ามโต๊ะและที่ดินในงานเลี้ยงอาหารค่ำของเด็ก สาดน้ำเกรวี่ทั่ว Stripey ที่ดีของเขาเสื้อยืดและเขาก็เสียใจมากที่เขากรีดร้องหัวของเขาออก ผมจำได้ว่าเห็นปากของการ์ตูนเรื่องนี้ใหญ่เช่นสิ่งที่ออกจาก Charlie Brown ฉันยังคงสามารถดูต่อมทอนซิลของเขาตอนนี้. เม็กเดอร์สันนักประพันธ์เซนต์ฟิโลมีนาโรมันคาทอลิกโรงเรียนประถมกลาสโกว์ 1954 ผมสอนตัวเองให้อ่านก่อนที่ผมจะไปโรงเรียนดังนั้นเมื่อผมมาถึงมีนี้เสียงอึกทึกครึกโครมดี ผมเติบโตขึ้นมาในย่านฮิลล์สีดำของกลาสโกว์ซึ่งเป็นสถานที่แต่งสำหรับชาวไอริชคาทอลิกในกลาสโกว์ที่ไม่ดี มันเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดและศีลธรรมที่สุดที่ฉันได้เคยอาศัยอยู่เพราะตำรวจจะได้ไปทุกที่ใกล้มีดังนั้นมันจะถูกจับตาดูโดยแก๊งเด็กตุ๊กตา. เมื่อแม่ของฉันบอกครูว่าฉันจะอ่านหนังสือที่พวกเขาผลิตที่มี ดูพอใจในตัวเองบนใบหน้าของพวกเขา แต่ก็ตกใจเมื่อผมเริ่มที่จะอ่าน ครูได้ติดอยู่ในแม่ของฉันในวันแรกมากของพวกเขาคือความคิดว่าการเรียนรู้คือการที่จะให้พวกเขาและไม่ได้ของคุณเพื่อให้ตัวเอง วันแรกของฉันคือการใช้จ่ายติดอยู่ที่โต๊ะและหนังสือที่ได้รับหลังจากการอ่านหนังสือในขณะที่เด็กคนอื่น ๆ เล่นกับน้ำมัน ผมไม่ทราบว่ามันเป็นโทษ. ฉันวิ่งกลับบ้านไปแม่ของฉันในเวลาอาหารกลางวันเพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังคงมี เมื่อผมกลับไปในช่วงบ่ายฉันอ่านหนังสือ ผมใส่เสื้อครุยสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ หลวงจวร์ตผ้าตาหมากรุกสก็อต, รองเท้า kiltie ที่มีหัวเข็มขัดสีเงินขนาดใหญ่ที่ด้านหน้าและริบบิ้นขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนผมมี budgie บนหัวของฉัน. ผมจำได้ว่าผมได้รับขึ้นค่อนข้างตื่นเต้นเพราะฉัน พี่ใหญ่มีอยู่แล้วและโรงเรียน ผมจำได้ว่าได้รับทุกแต่งตัวในเครื่องแต่งกายที่เต็มไปด้วยเลือด แม่ของฉันเอาฉันไปโรงเรียนและผมจำได้ว่าเด็กเหล่านี้ได้รับการร้องไห้เพราะมันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของพวกเขาอยู่ห่างจากแม่ของพวกเขา พี่ชายของฉันอยู่ในส่วนอื่น ๆ ของโรงเรียนจึงบอกเขาว่าผมควรที่จะได้ไปโรงเรียนเป็นที่น่าตื่นเต้นมาก. สิ่งที่ตลกได้รับการยกย่องว่าครูมีความภาคภูมิใจในตัวผมบางเพราะทุกโรงเรียนสารวัตรมาพวกเขาทำให้ผมลุกขึ้นและ อ่านเป็นตัวอย่างของความสำเร็จของพวกเขา ผมรู้ว่าเด็กทุกคนที่อยู่ในชั้นเรียนของฉันอยู่แล้วเพราะเราอาศัยอยู่ในชุมชนที่มีความแน่นแฟ้น. ผมจำได้ว่าทำงานบ้านจากโรงเรียนไม่เพียง แต่เพราะผมรู้สึกตื่นเต้น แต่เนื่องจากก๊าซงานเปิดใกล้ขึ้นท่อของพวกเขาทั้งหมดอยู่ที่ประมาณ 03:00 และ มีตัวกรองในวันนั้นไม่มี ถ้าคุณอยู่ข้างนอกคุณได้เต็มรูปแบบระเบิดของกำมะถัน. เมื่อผมกลับถึงบ้านจากโรงเรียนฉันไม่สามารถเชื่อว่าฉันมีที่จะกลับไปในวันถัดไป. ซาร่าห์คาร์ลตัน, ผู้ฝึกสอนการสื่อสารจูเนียร์วิทยาลัยเฮ้าส์, น็อตติงแฮม, ปี 1968 พ่อของฉัน อยู่ในกองกำลังดังนั้นฉันจะต้องได้ย้ายไปโรงเรียนใหม่ทั้งในอังกฤษและเยอรมนีเจ็ดครั้ง เวลาที่ยาวที่สุดเท่าที่ผมเคยใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนสุดท้ายของฉันซึ่งเป็นเวลาห้าปี วันที่ฉันจำได้มากที่สุดอย่างชัดเจนเป็นไปปีที่สองของโรงเรียนจูเนียร์เมื่อฉันอายุได้แปด ฉันถูกจริงๆประสาทและผมจำได้ว่าเดินเข้ามาในชั้นเรียน ครูแนะนำฉันและทุกคนถูกจ้องมองมาที่ฉัน มันก็เหมือนกับการหายใจลึก ๆ และกระโดดในปลายลึกของสระว่ายน้ำ. ในขณะที่ครูพูดคุยเกี่ยวกับฉันฉันจะต้องยืนอยู่หน้าชั้นเรียนและหลังจากนั้นเธอก็พบว่าผมที่โต๊ะทำงาน เธอกล่าวว่า "นี่คือซาร่าห์และเธอมาให้เราจากเยอรมนี. ฉันต้องการให้คุณที่จะทำให้เธอได้รับการต้อนรับ" ทั้งหมดก็ไม่ได้มีผลตรงข้าม เด็กถูกคิกคัก. ผมเคยแตะเต้นรำร้องเพลงและเล่าเรื่องตลก ผมรู้สึกว่าผมจะต้องดำเนินการเพื่อให้พวกเขาจะชอบฉัน ผมรู้สึกว่าเป็นอย่างอื่นฉันจะถูกละเว้น ผมจำได้ว่ามันไม่ได้มีผลกระทบเคาน์เตอร์ที่พวกเขาคิดว่าฉันเป็นอวดสาหัส ผมเคยใส่ในสิ่งที่เชื่อมั่นใหญ่นี้แม้ว่าผมกลัวในเวลา ฉันมักจะรู้ว่าผมจะต้องย้าย นั่นคือเหตุผลที่ผมต้องสร้างความประทับใจได้ทันที ผมจำได้ว่าหึ่งในชั้นเรียนและครูบอกว่าทำเพื่อทุกคนและเพื่อให้ฉันลุกขึ้นยืนบนโต๊ะและเริ่มที่จะร้องเพลง ผมจำได้ว่าผมได้รับการสวมใส่ผ้าอ้อมเล็กน้อยจาก Marks & Spencer ผมของฉันถูกทำขึ้นในผ้าพันคอชีฟองและฟันหน้าของฉันหายไป. แม็กซ์ Clifford, ประชาสัมพันธ์, All Saints จูเนียร์โรงเรียนใต้วิมเบิลดัน 1951 ผมจำได้ว่าวันแรกที่โรงเรียนจูเนียร์ เมื่อฉันอายุได้แปด ฉันมีการต่อสู้ ผมมีส่วนร่วมค่อนข้างบ่อยในการเผชิญหน้าทางกายภาพเมื่อผมอยู่ในโรงเรียน มันเป็นเพียงหนึ่งในสิ่งเหล่านั้นสนามเด็กเล่น ผมเล่นฟุตบอลผมชนเข้ากับใครบางคนที่พวกเขากล่าวว่าบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้ได้ฉันและมันก็จบลงในการต่อสู้ ปัญหาก็คือว่ามันจะกลายเป็นแอนดรูแบ็กซ์เตอร์เป็นอย่างดีพูดเด็กที่มีพ่อเป็นครูใหญ่ของโรงเรียน. นี่ผมในวันแรกของฉันลากขึ้นสำหรับการต่อสู้ เด็กอื่น ๆ มีเลือดออกจมูกและเขาก็ไม่มีความสุข เรื่องนี้เกิดขึ้นในเวลากลางวัน ครูของฉันแยกออกจากกันเราและบอกว่า 'คุณอยู่ที่นี่เพื่อให้เราสามารถทำให้คุณสุภาพบุรุษไม่อันธพาลของคุณเพื่อเปลี่ยนวิธีการของคุณ. เราทั้งคู่ได้รับมันในลำคอ แต่จริงๆเป็นความผิดของฉัน ฉันไม่เคยมีกับเขาและหลังจากนั้นครูใหญ่เป็นไม่พอใจดังนั้นเก่าและเพื่อให้. แม่ของฉันมักจะใช้เพื่อบอกเล่าเรื่องราวให้ญาติของฉัน มันเป็นหนึ่งในบรรดาเรื่องราวของครอบครัวที่คุณมักจะบอก ผมคิดว่าคนที่โรงเรียนจะต้องบอกเธอเพราะผมเก็บมันไว้กับตัวเอง ผมพบว่าในช่วงต้นของโรงเรียนประถมศึกษาที่เป็นสิ่งที่ดีที่สิ่งที่อยู่ไกลกีฬาสะดวกสบายมากขึ้น ผมเป็นคนดีที่ว่ายน้ำและฟุตบอล. ผมเป็นน้องคนสุดท้องของเด็กสี่ดังนั้นฉันไม่พบวันแรกของโรงเรียนที่น่ากลัว น้องสาวของฉันเป็นนักวิชาการที่โดดเด่นและเสร็จสิ้นในการให้บริการทางการทูต แต่ผมออกจากโรงเรียนตอนที่ 15 แม่ของฉันไม่ได้พาฉันเข้าไปในโรงเรียนในวันแรกของฉันเพราะเธอยุ่งมากและฉันไม่อยากให้เธออยู่แล้ว มันจะได้รับที่น่าอายมากเกินไป. แบงค์นักร้องป๊อป Brookfields โรงเรียนประถมศึกษาสวินดอน 1987 โรงเรียนของฉันเปิดจริงในวันแรกของฉันดังนั้นเราจึงเป็นอย่างมากทราบว่าทุกอย่างที่เป็นของใหม่ ผมไม่ได้ต้องการที่จะไป ฉันถูกจริงๆประสาทเพราะฉันรู้ว่าฉันจะต้องใช้จ่ายมากเวลาของฉันที่โรงเรียน ทั้งน้องสาวของฉันและฉันทำสิ่งเดียวกันในวันแรกของเราซึ่งจะเตะครูและปฏิเสธที่จะปล่อยให้ไปจากมือของแม่ของฉัน เมื่อแม่ของฉันที่เหลือผมคิดว่าเธอทิ้งฉันดังนั้นฉันเริ่มกรีดร้อง ฉันเกลียดการถูกทิ้งไว้กับเด็กเหล่านี้ผมไม่ทราบที่เก็บ messing รอบ. ผมจำได้ว่าฉันสวมถุงน่องสีเทาและสีดำรองเท้าหนังเริ่มขวา ฉันมีฟุตกว้างมากและแม่ของฉันซื้อพวกเขาเพราะพวกเขาเหมาะสม ฉันยังสวมกระโปรงสีเทาเสื้อสีเทาเสื้อสีขาวและริบบิ้นตาหมากรุกสีแดงและสีขาว ผมเป็นสีน้ำตาลจริงๆเพราะผมเพิ่งกลับมาจากวันหยุด. หลังจากที่ในขณะที่ฉันได้ใช้ไปโรงเรียน ผมเป็นเพื่อนกับเธอคนนี้เรียกว่าชาร์ลในวันแรกที่กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเป็นเวลาสามปี ฉันคิดว่ามันเป็นพันธะเคมีและเราจะไม่แยกจากกัน เราใช้ในการนอนหลับไปรอบ ๆ บ้านของแต่ละคน ฉันยังจำได้ว่าผมได้พบกับหญิงสาวที่เรียกว่าแซลลี่ในวันแรกของฉันที่โรงเรียนมัธยมที่กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยทีเดียว ถ้ามันไม่ได้สำหรับเธอฉันอาจจะไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมทำตอนนี้ เธอได้รับการสนับสนุนเสมอฉันมาก เมื่อผมต้องออกจากสวินดอนจะไปลอนดอนเราไม่เคยลืมมิตรภาพของเรา. เมื่อผมกลับถึงบ้านหลังจากวันแรกของฉันที่โรงเรียนประถมแม่ของฉันถามฉันว่ามันไป ผมบอกว่าผมเกลียดมันและผมก็ไม่เคยไปกลับไปที่นั่น เรามีงานที่ต้องทำตอนเช้านี้ที่เราเขียนสี่สิ่งที่เกี่ยวกับดวงอาทิตย์และดึงสิ่งที่งอกออกมาจากดวงอาทิตย์ ฉันชอบที่เพราะผมก็มักจะดีจริงๆที่วาดภาพและผมมีดาวสีทองสำหรับภาพของฉัน. ผมพบว่าโรงเรียนที่แปลกประหลาดมากในตอนแรกเพราะผมไม่เคยไปโรงเรียนก่อนดังนั้นผมพบว่าสิ่งที่เรียนรู้ยากจริงๆ ผมพบว่าวิชาคณิตศาสตร์และการเขียนยากมากในตอนแรก แต่ฉันได้เป็นมัน ในตอนท้ายของมันทำฉันรักการเขียนด้วยลายมือ. มียังเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากการที่เก่าแก่ที่สุดในชั้นเรียนของคุณจะเป็นที่อายุน้อยที่สุดที่ ผมมีเพื่อนหลายคนที่โรงเรียนเพื่อให้การเล่นและผมรู้ว่าผมจะต้องเริ่มต้นอีกครั้งที่ทำให้เพื่อนใหม่. ผมได้ใกล้ชิดจริงๆครู ฉันยังคงพูดคุยกับพวกเขาตอนนี้เมื่อฉันไปโรงเรียนไปรับน้องชายและน้องสาวของฉัน บางครั้งผมคิดถึงวันนั้นเมื่อฉันสามารถเล่นในหลุมทราย เมื่อฉันไปกลับไปที่นั่นเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมสังเกตเห็นว่าห้องน้ำมีขนาดเล็กมากและกระจกและน้ำพุน้ำจึงต่ำลงที่คุณต้องก้มลงไปถึงพวกเขา มันค่อนข้างน่ากลัวในทางเพราะผมสามารถดูวิธีการได้อย่างรวดเร็วฉันกำลังเติบโตขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากวันที่ฉันไปโรงเรียน ฉันก็รู้จักว่าชื่อครูมิสไซค์ ฉันมีความกลัวมากของการเรียกชื่อผิด และเรียกเธอว่า คิดถึงท้องฟ้าทั้งหมด วัน และผ่านโรงเรียนของเธอ ยิ่งกังวลฉันได้รับมันผิด มันก็แย่ลง . แม่ของฉันทำให้ฉันแหลมนี้สีชมพูมีฮู้ดและผมจำได้ว่าเดินตามแม่ไปโรงเรียนในวันแรกพยายามจำชื่อผู้หญิงคนนี้

ผมเริ่มเรียนทีหลังกว่าบางส่วนของเด็กอื่น ๆ ฉันคิดว่าบางคนเริ่มในเดือนกันยายน แต่เพราะวันเกิดฉันในวันที่ฉันเริ่มในเดือนมีนาคม แม่ของฉันเอาฉันไปโรงเรียน ฉันจำเป็นจริงๆ ตื่นเต้นจริงๆ ดูเหมือนทุกคนจะรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นห่างจากฉัน .

จำได้ว่าเข้าไปในโรงอาหาร สำหรับอาหารมื้อค่ำที่โรงเรียนมื้อเย็น สาวๆจะให้คุณพายเนื้อบนจานและคุณจะต้องช่วยตัวเองให้มันฝรั่งจากหม้อนี้ในกลางของตารางเมื่อคุณนั่งลง ผมจำได้ว่าลูกผ่านมันไปรอบ ๆและผมเห็นมันมาหาฉัน ผมเครียดมาก และไม่อยากที่จะสนใจตัวเองเลย ผมจำได้ว่าสมดุลมันฝรั่งบนตักของฉันและเฝ้าดูมันสั่นเพราะผมสั่นมากกับเส้นประสาท แล้วคนของเราที่แขนของฉันและมันฝรั่งนี้ไปบินข้ามโต๊ะ และที่ดินในการรับประทานอาหารของเด็ก น้ำกระเซ็นทั่วเสื้อยืดของเขาดี stripey และเขาโมโหที่เขาร้องว่า หัวของเขาออก ผมจำได้ว่าเคยเห็นใหญ่ขนาดนี้ การ์ตูนปากเหมือนบางอย่างของชาร์ลี บราวน์ ฉันยังคงเห็นต่อมทอนซิลของเขาตอนนี้

เม็ก เฮนเดอร์สันนิยาย

เซนต์ฟิโลเมน่าเป็นโรมันคาทอลิกโรงเรียนประถม , กลาสโกว์ , 1954

ฉันสอนตัวเองให้อ่านก่อนไปโรงเรียน พอผมมาถึงก็เอะอะอันยิ่งใหญ่นี้ ผมเติบโตขึ้นมาในย่านดำเนินกลาสโกว์ซึ่งเป็นสถานที่วางแผนสำหรับคนยากจนชาวไอริชคาทอลิกในกลาสโกว์ มันปลอดภัยและคุณธรรมมากที่สุดที่ฉันได้เคยอาศัยอยู่เพราะตำรวจไม่ไปใกล้แถวนั้นมันเป็น policed โดยเท็ดดี้บอยแก๊ง

ตอนที่แม่บอกครูว่า หนูก็อ่าน พวกเขาผลิตหนังสือกับดูกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่บนใบหน้าของพวกเขา แต่ตกใจมาก เมื่อผมเริ่มอ่าน ครูก็เป็นแม่ของผมในวันแรกที่เรียน ความคิดของพวกเขาคือพวกเขาให้และไม่ของคุณเพื่อให้ตัวเองวันแรกที่ฉันได้ใช้เวลาอยู่ที่โต๊ะ และได้รับหนังสือ หลังหนังสือที่จะอ่านในขณะที่เด็กเล่นกับดินน้ํามัน ผมไม่คิดว่ามันเป็นการลงโทษ

ผมวิ่งกลับบ้านแม่ตอนเที่ยงเพื่อทำให้แน่ใจว่าเธอจะยังอยู่ที่นั่น เมื่อฉันกลับในช่วงบ่ายฉันอ่านหนังสือ ผมใส่เสื้อสีขาวระบายเล็กน้อย รอยัลสจ๊วตกระโปรงลายสกอต ,รองเท้า kiltie สีเงินใหญ่ที่ด้านหน้า และริบบิ้นใหญ่ซึ่งดูเหมือนฉันมี Budgie บนหัวของฉัน . .

ผมจำได้ว่าผมได้รับค่อนข้างตื่นเต้น เพราะพี่ชายของฉันก็มี และที่โรงเรียน ผมจำได้ว่าผมแต่งตัวในชุดเปื้อนเลือดนั้นแม่ของฉันเอาฉันไปโรงเรียนและผมจำได้ว่าเด็กพวกนี้กำลังร้องไห้ เพราะมันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของการอยู่ห่างจากแม่ พี่ชายของฉันอยู่ในส่วนอื่น ๆของโรงเรียน เพื่อบอกเค้าว่า ฉันไปโรงเรียนก็ตื่นเต้นมาก

สิ่งที่ตลกคือครูถือว่าผมมีความนับถือ เพราะทุกครั้งที่ตรวจสอบที่โรงเรียนมาพวกเขาทำให้ฉันตื่น และอ่านเป็นตัวอย่างของความสำเร็จของพวกเขา ฉันรู้ว่าเด็กทั้งหมดที่อยู่ในชั้นเรียนของฉันอยู่แล้ว เพราะเราอยู่ในชุมชนใกล้ถัก

จำได้ว่า วิ่งจากบ้านไปโรงเรียน ไม่เพียงเพราะฉันตื่นเต้น แต่เนื่องจากก๊าซทำงานใกล้เคียงเปิดท่อของพวกเขาทั้งหมดเวลาประมาณบ่ายสามโมง และไม่มีตัวกรองในวันเหล่านั้นถ้าคุณอยู่นอกบ้านคุณมีระเบิดเต็มรูปแบบของกำมะถัน

ตอนที่กลับจากโรงเรียน ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะต้องกลับไปในวันถัดไป

ซาร่า คาร์ลตัน การสื่อสาร เทรนเนอร์

บ้านรุ่นน้องวิทยาลัย , น็อตติงแฮม , 1968

พ่ออยู่ในกองทัพ ดังนั้นผมต้อง ย้ายไปโรงเรียนใหม่ ทั้งในอังกฤษ และเยอรมัน เจ็ดครั้งเวลายาวนานที่สุดที่เคยพบในโรงเรียนสุดท้ายซึ่งเป็นเวลาห้าปี วันนั้นผมจำได้ชัดเจนที่สุด จะเป็นปีที่สองของโรงเรียนตอนอายุแปดขวบ ผมกังวลมาก ผมจำได้ว่าเดินเข้าไปในชั้นเรียน ครูแนะนำฉันกับทุกคนจ้องมาที่ฉัน มันเหมือนสูดหายใจเข้าลึกๆ และกระโดดในปลายลึกของสระว่ายน้ำ .

ในขณะที่ครูพูดถึง ผมต้องยืนหน้าชั้นเรียน และหลังจากนั้นเธอพบผม โต๊ะ เธอกล่าวว่า " นี้คือ ซาร่า เธอมาหาเราจากเยอรมนี ฉันต้องการให้คุณต้อนรับเธอ " ทั้งหมดก็ไม่ได้มีผลตรงกันข้าม เด็กๆ sniggering

ผมเคยแตะเต้นรำ ร้องเพลง และเล่าเรื่องตลก ฉันรู้สึกว่าฉันต้องทำเพื่อให้พวกเขาชอบฉันฉันแค่รู้สึกว่า มิฉะนั้นผมจะถูกละเว้น ผมจำได้ว่ามันมีเคาน์เตอร์ผลที่พวกเขาคิดว่าน่ากลัว โชว์ออฟ ผมเคยใส่ใหญ่มั่นใจสิ่งผมกลัวตลอดเวลา ผมรู้เสมอว่าผมจะย้ายไป นั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องทำให้เขาประทับใจได้ทันที ผมจำได้ว่าเสียงหึ่ง ๆในชั้นเรียน