และแล้ววันสุดท้ายก็มาถึงจนได้ จากวันนั้นจนถึงวันนี้มันผ่านพ้นไปเร็วเหลือเกิน ฉันไม่อาจหยุดเวลาไว้ตรงนี้ได้ เราจำเป็นต้องจากกันแล้วอีกแล้ว ระยะเวลาสามปีมันเร็วเหมือนกับว่าเป็นเวลา 3 เดือน หรือ 3 วัน อีกสองชั่วโมงนับจากนี้ไปเมื่อเธอและฉันออกจากห้องสอบฉันคงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว ฉันมีอะไรอยากพูดกับเธอมากมายเหลือเกิน ฉันเศร้า ฉันไม่อยากให้เธอไปจากฉัน เธอคือเพื่อนที่ฉันรักมากและมากที่สุด ถึงแม้ว่าฉันจะปากร้ายกับเธอที่สุด แต่ความลึกๆในใจของฉันเธอคือเพื่อนที่ฉันสามารถตายแทนเธอได้ ฉันสามารถที่จะยอมสละชีวิตเพื่อเธอได้เธอรู้ไหม
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาฉันอยากขอโทษทุกอย่างที่ฉันทำให้เธอไม่พอใจ บางครั้งมันอาจจะฝืนใจเธอ บางครั้งคำพูดของฉันมันอาจไม่เข้าหูเธอ แต่เธอรู้ไหมว่ามันคือความหวังดีที่ฉันมีต่อเธอ เธออาจไม่เคยรู้ไม่เคยสัมผัสได้ถึงความหวังดีของฉันที่ฉันมีต่อเพื่อนรักของฉัน วันนี้เป็นวันสุดท้ายฉันขอบอกเธอด้วยใจจริงว่า "ฉันรักเพื่อนคนนี้ที่สุด"
พรุ่งนี้ สถาบันแห่งนี้ก็ไม่มีเราอีกแล้ว ม้าหินอ่อนตัวเก่าที่เราเคยนั่ง ลานทรายที่เราเคยเล่นกันในเวลาว่าง โรงอาหารที่เราเคยไปนั้งทานข้าวด้วยกัน อาคารเรียน คุณครูของฉัน เพื่อนๆของเราอีกหลายคน ก็คงจากกันไป และก็ไม่มีกำหนดที่จะรู้ล่วงหน้าได้ว่าจะได้เจอกันอีกเหรอป่าว
เมื่อเธอก้าวเท้าออกจากรั่วสถาบันแห่งนี้เธออย่าลืมคิดถึงฉัน ฉันยังค่อยเธออยู่ ณ ที่นี่ ฉันยังไม่ลืมความผูกพัน ฉันยังไม่ลืมความทรงจำ ฉันยังไม่ลืมสิ่งดีๆที่เธอค่อยช่วยเหลือฉัน ฉันจะเก็บมันไว้ไปจนถึงวันตาย พรุ่งนี้ฉันคงไม่เห็นหน้าเธออีกแล้ว พรุ่งนี้เธอคงไปอยู่กับสิ่งใหม่ๆ บรรยากาศใหม่ๆ สถาบันใหม่ และเพื่อนใหม่ๆของเธอแต่สำหรับฉันก็คงอยู่ในความรู้สึกเก่าๆที่ไม่อาจหายไปจากความทรงจำของฉันได้