the majority of economists believe

the majority of economists believe in the comparative cost principle, which proposes that all nations will raise their living standards and real income if they specialize in the production of those goods and services in which they have the highest relative productivity.
nations may have an absolute or a comparative advantage in producing goods or services because of factors of production (notably raw materials), climate, division of labour, economies of scale, and so forth.
this theory explains why there is international trade between north and south, e.g. semiconductors going from the USA to Brazil, and coffee going in the opposite direction.
but it does not explain the fact that over 75% of the exports of the advanced industrial countries go to other similar advanced nations, with similar resources, wage rates, and levels of technology, education, and capital.
It is more a historical accident than a result of natural resources that the US leads in building aircraft, semiconductors, computers and software, while Germany makes luxury automobiles, machine tools and cameras.
However, the economists who recommend free trade do not face elections every four or five years.
Democratic governments do, which often encourages them to impose tariffs and qoutas in order to protect what they see as strategic industries-notably agriculture-wihout which the country would be in danger if there was a war, as well as other jobs.
Abandoning all sectors in which a country does not have a comparative advantage is likely to lead to structural unernployment in the short (and sometimes medium and long) term.
Other reasons for imposing tariffs include the following
to make imports more expensive than home-pพนduced substitutes, and thereby reduce a balance of payments deficit
as a protection against dumping (the selling of goods abroad at below cost price in order to destroy or weaken competitors or to earn foreign currency to pay for necessary imports)
to retaliate against restrictions imposed by other countries;
to protect 'infant industries' until they are large enough to achieve economies of scale and strong enough to compete internationally

with tariffs, it is impossible to know the quantity that will be imported, because prices might be elastic. with quotas, governments can set a limit to imports. yet unlike tariffs, quotas provide no revenue for the government. other non-tariff barriers that some countries use include so-called safety norms, and the deliberate creation of customs difficulties and delays.

the general agreement on tariffs and trade(GATT), an international organization set up in 1947, had the objectives of encouraging international trade, of making tariffs the only form of protectionism, and of reducing these as much as possible. The most favoured notion clause of the Gatt agreement specified that countries could not have favoured trading partners, but had to grant equally favourable conditions to all trading partners. Thr final Gatt agreement - including services, copyright , and investment,as well as trade in goods - was signed in Marrakech in 1994, and the organization was superseded by the World Trade Organization.

It took nearly 50 years to arrive at the final Gatt agreement because until the 1980s, most developing countries opposed free trade. They wanted to industrialize in order to counteract what they rightly saw as an inevitable fall in commodity prices. They practised import substitution (producing and protecting goods that cost more than those made abroad), and imposed high tariff barriers to protect their infant industries.

Nowadays, however, many developing countries have huge debts with Western commercial banks on which they are unable to pay the interest, let alone repay the principal. Thus they need to rollover (or renew) the loans, to reachedule (or postpone) repayments, or to borrow further money from the International Monetary Fund, often just to pay the interest on existing loans. Under these circumstances, the IMF imposes severe conditions, usually including the obligation to export as much as possible.

Quite apart from IMF pressure, Third Word governments are aware of the export successes of the East Asian 'Tiger' economies (Hong Kong, Singapore, South Korea and Taiwan), and of the collapse of the Sovietbeconomic model. They were afraid of being excluded from the world trading system by the development of trading blocks such as the Europeanunion, finalized by the Maastricht Treaty, and the North American Free Trade Agreement (NAFTA), both signed in the early 1990a. S0 they tended to liberalize their economies, lowering trade barriers and opening up to international trade.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่เชื่อในหลักต้นทุนเปรียบเทียบ ซึ่งเสนอบรรดาประชาชาติจะเพิ่มคุณภาพชีวิตและรายได้ที่แท้จริงของพวกเขาหากพวกเขามีความเชี่ยวชาญในการผลิตสินค้าและบริการที่มีประสิทธิภาพสูงสุดสัมพัทธ์ที่ประชาชาติอาจแน่นอนหรือความได้เปรียบเปรียบเทียบในการผลิตสินค้าหรือบริการเนื่องจากปัจจัยการผลิต (โดยเฉพาะวัตถุดิบ), ภูมิอากาศ ของแรง ประเทศ และขนาดอื่น ๆทฤษฎีนี้อธิบายว่า ทำไมมีการค้าระหว่างประเทศระหว่างเหนือและใต้ เช่นคอนดักเตอร์ไปจากสหรัฐอเมริกาบราซิล และกาแฟที่ไปในทิศทางตรงกันข้ามแต่มันไม่ได้อธิบายความจริงที่ว่ากว่า 75% ของการส่งออกของอุตสาหกรรมขั้นสูงประเทศไปประเทศขั้นสูงอื่น ๆ คล้ายกัน และที่คล้าย กันทรัพยากร อัตราค่าจ้าง ระดับ ของเทคโนโลยี การศึกษา ทุนเพิ่มเติมการอุบัติเหตุทางประวัติศาสตร์กว่าผลของทรัพยากรธรรมชาติที่นำไปสู่สหรัฐอเมริกาในการสร้างเครื่องบิน อิเล็กทรอนิกส์ คอมพิวเตอร์ และ ซอฟต์แวร์ ในขณะที่เยอรมนีทำให้รถยนต์หรู เครื่องมือ และกล้อง ได้อย่างไรก็ตาม นักเศรษฐศาสตร์ผู้แนะนำการค้าเสรีไม่เผชิญการเลือกตั้งทุกสี่ หรือห้าปีรัฐบาลประชาธิปไตยทำ ซึ่งมักจะส่งเสริมให้การกำหนดภาษีศุลกากรและ qoutas เพื่อปกป้องสิ่งที่เห็นเป็นกลยุทธ์โดยอุตสาหกรรมเกษตร-wihout ที่ประเทศจะตกอยู่ในอันตรายถ้ามีสงคราม เช่นเดียวกับงานอื่น ๆทิ้งทั้งหมดภาคที่ประเทศมีความได้เปรียบเปรียบเทียบก็จะนำไปสู่โครงสร้าง unernployment ในระยะสั้น (และบางครั้งกลาง และยาว)เหตุผลอื่น ๆ สำหรับภาษีการจัดเก็บภาษีมีดังนี้การทำนำเข้าแพงกว่าบ้าน pพนduced ทด ซึ่งช่วยลดการขาดดุลการชำระเงินเป็นการป้องกันการทุ่มตลาด (การขายสินค้าในต่างประเทศที่ต่ำกว่าราคาต้นทุน เพื่อทำลาย หรือลดคู่แข่ง หรือ จะได้รับเงินตราต่างประเทศเพื่อชำระค่านำเข้าที่จำเป็น)การตอบโต้กับข้อจำกัดที่กำหนด โดยประเทศอื่น ๆเพื่อปกป้อง 'อุตสาหกรรมทารก' จนกว่าจะใหญ่พอที่จะให้เศรษฐกิจ ของขนาด และความแข็งแรงเพียงพอในการแข่งขันในระดับสากลภาษีศุลกากร จึงไม่ทราบปริมาณที่จะถูกนำเข้า เนื่องจากราคาอาจมีการยืดหยุ่น มีโควตา รัฐบาลสามารถตั้งค่าการจำกัดการนำเข้า ยัง แตกต่างจากภาษี โควต้าให้การไม่มีรายได้ภาครัฐ อุปสรรคไม่ใช่ภาษีอื่น ๆ ที่ใช้ในบางประเทศรวมถึงบรรทัดฐานความปลอดภัยเรียกว่า และเจตนาสร้างปัญหาศุลกากรและความล่าช้าข้อตกลงทั่วไปว่าด้วยภาษีศุลกากรและ trade(GATT) องค์กรระหว่างประเทศตั้งขึ้นในปี 1947 มีวัตถุประสงค์ ของการส่งเสริมการ ค้า ทำภาษีแบบเดียวของการปกป้อง และลดเหล่านี้มากที่สุด ข้อคิดที่นิยมมากที่สุดของข้อตกลง Gatt ระบุว่า ประเทศอาจไม่มีชื่นชอบค้า แต่มีการให้เงื่อนไขดีเท่าเทียมกันต่อคู่ค้าทั้งหมด บริษัทสุดท้ายแกตต์สัญญา -รวม ถึงบริการ ลิขสิทธิ์ ลงทุน เป็นค้าในสินค้า - ลงนามในมาร์ราเกชในปี 1994 และองค์กรถูกแทน โดยองค์การการค้าโลกมันใช้เวลาเกือบ 50 ปีมาเมื่อข้อตกลง Gatt สุดท้ายเนื่องจากจนถึงทศวรรษ 1980 ประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่ต่อต้านการค้าเสรี พวกเขาต้องการ industrialize เพื่อรับมือกับสิ่งที่พวกเขาต้องเห็นเป็นการล้มในราคาสินค้าโภคภัณฑ์ พวกเขาฝึกฝนแทนที่นำเข้า (ผลิต และปกป้องสินค้าที่ต้นทุนมากกว่าผู้ผลิตต่างประเทศ), และกำหนดอุปสรรคภาษีสูงเพื่อปกป้องอุตสาหกรรมทารกของพวกเขาในปัจจุบันนี้ อย่างไรก็ตาม หลายประเทศกำลังพัฒนามีการใหญ่หนี้กับธนาคารตะวันตกซึ่งพวกเขาไม่สามารถชำระดอกเบี้ย ประสาชำระหลัก ดังนั้นพวกเขาต้องการโรลโอเวอร์ (หรือต่ออายุ) ยืม reachedule (หรือเลื่อน) จ่ายคืน หรือกู้ยืมเงินจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ เพิ่มเติมมักจะเพียงเพื่อชำระดอกเบี้ยเงินกู้ยืมที่มีอยู่ ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ IMF กำหนดเงื่อนไขที่รุนแรง มักจะรวมถึงข้อผูกมัดการส่งออกมากที่สุดค่อนข้างแตกต่างจากความดันของ IMF, Word สามรัฐบาลรับทราบถึงความสำเร็จส่งออก ของประเทศเอเชียตะวันออก 'เสือ' (Hong Kong สิงคโปร์ เกาหลีใต้ และไต้หวัน), และการล่มสลายของรูปแบบ Sovietbeconomic พวกเขาก็กลัวถูกแยกออกจากโลกที่ระบบการซื้อขายโดยการพัฒนาซื้อขายบล็อกเช่น Europeanunion สรุปสนธิสัญญามาสทริชท์ และข้อตกลงการค้าเสรีอเมริกาเหนือศึกษา (.) ทั้งสองเซ็นชื่อใน 1990a ต้น S0 ที่พวกเขามีแนวโน้มการ liberalize ตนเศรษฐกิจ ลดอุปสรรคทางการค้า และเปิดขึ้นเพื่อการค้าระหว่างประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่เชื่อในหลักการค่าใช้จ่ายเปรียบเทียบซึ่งเสนอว่าทุกชาติจะยกมาตรฐานการดำรงชีวิตของพวกเขาและรายได้ที่แท้จริงหากพวกเขามีความเชี่ยวชาญในการผลิตสินค้าและบริการเหล่านั้นในการที่พวกเขามีการผลิตสูงสุดเทียบได้.
ประเทศอาจมีความแน่นอนหรือ เปรียบโดยเปรียบเทียบในการผลิตสินค้าหรือบริการเพราะปัจจัยการผลิต (โดยเฉพาะวัตถุดิบ) สภาพภูมิอากาศแบ่งงาน, การประหยัดจากขนาดและอื่น ๆ .
ทฤษฎีนี้อธิบายว่าทำไมมีการค้าระหว่างประเทศระหว่างทางทิศเหนือและทิศใต้เช่นเซมิคอนดักเตอร์ไปจาก สหรัฐอเมริกาบราซิลและกาแฟไปในทิศทางตรงข้าม.
แต่ก็ไม่ได้อธิบายความจริงที่ว่ากว่า 75% ของการส่งออกของประเทศในอุตสาหกรรมที่ก้าวหน้าไปประเทศอื่น ๆ ขั้นสูงที่คล้ายกันที่มีทรัพยากรที่คล้ายกันอัตราค่าจ้างแรงงานและระดับของเทคโนโลยี การศึกษาและทุน.
มันเป็นอุบัติเหตุทางประวัติศาสตร์กว่าผลมาจากทรัพยากรธรรมชาติที่สหรัฐนำไปสู่ในการสร้างเครื่องบินเซมิคอนดักเตอร์คอมพิวเตอร์และซอฟแวร์ในขณะที่เยอรมนีทำให้รถยนต์หรูเครื่องมือเครื่องและกล้อง.
อย่างไรก็ตามนักเศรษฐศาสตร์ที่แนะนำฟรี การค้าไม่ต้องเผชิญกับการเลือกตั้งทุกสี่หรือห้าปี.
รัฐบาลประชาธิปัตย์ทำซึ่งมักจะสนับสนุนให้พวกเขาจะกำหนดอัตราภาษีและ qoutas เพื่อที่จะปกป้องสิ่งที่พวกเขาเห็นอุตสาหกรรมสะดุดตาเป็นยุทธศาสตร์การเกษตร wihout ซึ่งประเทศจะตกอยู่ในอันตรายถ้ามี สงครามเช่นเดียวกับงานอื่น ๆ .
ทิ้งทุกภาคส่วนในประเทศไม่ได้มีความได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การ unernployment โครงสร้างในระยะสั้น (กลางและบางครั้งและระยะยาว) ระยะ.
เหตุผลอื่น ๆ สำหรับการจัดเก็บภาษีอัตราภาษีรวมถึงต่อไป
จะทำให้ การนำเข้ามีราคาแพงกว่าบ้าน-P พนโฉมทดแทนและจึงลดความสมดุลของการขาดดุลชำระเงิน
การป้องกันต่อต้านการทุ่มตลาด (ขายสินค้าในต่างประเทศที่ต่ำกว่าราคาต้นทุนเพื่อที่จะทำลายหรือลดลงคู่แข่งหรือจะได้รับเงินตราต่างประเทศที่จะจ่ายสำหรับ การนำเข้าจำเป็น)
เพื่อตอบโต้กับข้อ จำกัด ที่กำหนดโดยประเทศอื่น ๆ
เพื่อปกป้อง 'อุตสาหกรรมทารกจนกว่าพวกเขาจะมีขนาดใหญ่พอที่จะบรรลุการประหยัดจากขนาดและแข็งแรงพอที่จะแข่งขันในระดับสากลกับภาษีที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าปริมาณที่จะนำเข้าเพราะ ราคาอาจจะมีความยืดหยุ่น มีโควต้ารัฐบาลสามารถตั้งค่าการ จำกัด การนำเข้า ยังแตกต่างจากอัตราภาษีที่โควต้าให้รายได้ให้กับรัฐบาลไม่มี ปัญหาและอุปสรรคอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ภาษีว่าบางประเทศใช้รวมถึงการที่เรียกว่าบรรทัดฐานความปลอดภัยและการสร้างโดยเจตนาของความยากลำบากศุลกากรและความล่าช้า. ความตกลงทั่วไปว่าด้วยภาษีศุลกากรและการค้า (GATT) ซึ่งเป็นองค์กรระหว่างประเทศที่จัดตั้งขึ้นในปี 1947 มีวัตถุประสงค์ของการให้กำลังใจ การค้าระหว่างประเทศในการทำภาษีรูปแบบเฉพาะของการปกป้องและลดการเหล่านี้ให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ประโยคที่ชื่นชอบมากที่สุดในความคิดของข้อตกลง Gatt ระบุว่าประเทศที่อาจไม่ได้รับการสนับสนุนคู่ค้า แต่ต้องให้เงื่อนไขที่ดีอย่างเท่าเทียมกันทุกคู่ค้า THR ข้อตกลง Gatt สุดท้าย - รวมถึงบริการลิขสิทธิ์และการลงทุนเช่นเดียวกับการค้าสินค้า - ลงนามในมาราเกชในปี 1994 และองค์กรถูกแทนที่โดยองค์การการค้าโลก. มันต้องใช้เวลาเกือบ 50 ปีที่จะมาถึงข้อตกลง Gatt สุดท้าย เพราะถึงปี 1980 ส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วยกับการพัฒนาประเทศการค้าเสรี พวกเขาอยากจะเป็นอุตสาหกรรมในการสั่งซื้อที่จะรับมือกับสิ่งที่พวกเขาเห็นว่าถูกต้องเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงการล่มสลายของราคาสินค้าโภคภัณฑ์ พวกเขาได้รับการฝึกฝนทดแทนการนำเข้า (การผลิตและการปกป้องสินค้าที่มีราคาสูงกว่าผู้ที่ทำในต่างประเทศ) และกำหนดอุปสรรคภาษีสูงเพื่อปกป้องอุตสาหกรรมทารกของพวกเขา. อย่างไรก็ตามในปัจจุบันหลายประเทศกำลังพัฒนามีหนี้ขนาดใหญ่ที่มีธนาคารพาณิชย์ตะวันตกที่พวกเขาไม่สามารถที่จะจ่าย ดอกเบี้ยให้อยู่คนเดียวการชำระคืนเงินต้น ดังนั้นพวกเขาต้องโรลโอเวอร์ (หรือต่ออายุ) เงินให้กู้ยืมเพื่อ reachedule (หรือเลื่อน) การชำระหนี้หรือกู้เงินเพิ่มเติมจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศมักจะเป็นเพียงที่จะจ่ายดอกเบี้ยเงินกู้ยืมที่มีอยู่ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้กองทุนการเงินระหว่างประเทศเรียกเก็บสภาวะรุนแรงมักจะรวมถึงภาระผูกพันที่จะส่งออกให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. ค่อนข้างแตกต่างจากความดันกองทุนการเงินระหว่างประเทศรัฐบาลที่สามของ Word มีความตระหนักในความสำเร็จของการส่งออกของเศรษฐกิจเอเชียตะวันออก 'เสือ' (ฮ่องกง, สิงคโปร์, เกาหลีใต้และไต้หวัน) และการล่มสลายของรูปแบบ Sovietbeconomic พวกเขากลัวว่าจะถูกแยกออกจากระบบการค้าโลกด้วยการพัฒนาของบล็อกการซื้อขายเช่น Europeanunion สรุปโดยสนธิสัญญา Maastricht และการค้าเสรีอเมริกาเหนือ Agreement (NAFTA) ทั้งสองได้ลงนามใน 1990a ต้น S0 พวกเขามีแนวโน้มที่จะเปิดเสรีเศรษฐกิจของพวกเขาลดอุปสรรคทางการค้าและการเปิดขึ้นเพื่อการค้าระหว่างประเทศ