Critical pedagogy Dewey explicitly

Critical pedagogy
Dewey explicitly argued that progressive education should not be entirely “child-centered” but needed to address social problems in the child’s world. Many of Dewey’s more overtly political followers have therefore emphasized the importance of “social reconstruction” or “social responsibility” as primary goals of education. In the 1970s, after the publication of Pedagogy of the Oppressed by the radical Brazilian educator Paulo Freire, the term “critical pedagogy” came into use and many progressive theorists now use it to mean a deliberate effort to educate for social responsibility.
They believe that the main purpose of education is not to transmit knowledge and preserve social traditions but to transform society by helping students develop a perceptive and inquisitive consciousness of the conditions of their culture. This literature speaks about freedom and liberation, but it is important to note that these educators do not hold an individualistic view of freedom. They are concerned with changing cultural, economic, and political institutions and believe that a functioning democracy requires purposeful collective action, not simply personal choice.
Proponents of critical pedagogy tend to be strong supporters of the public school ideal (though they certainly want to change the actual conditions in most schools) and generally view privatization of education as being elitist or a retreat from social responsibility. So homeschoolers and independent alternative educators generally do not find many enthusiastic allies among this group. Yet critical pedagogy represents an important segment of the alternative education map, for it raises basic questions about the very purpose of education.
In a world suffering from excessive violence and exploitation, racism and class division, and the devastating effects of globalization and corporate expansion, teachers and parents simply cannot afford to treat knowledge and academic skills from a morally neutral, disengaged perspective, as they often do. In the context of an unequal and often unfair society, say the advocates of critical pedagogy, students’ personal interests and desires cannot be the only measure of educational value. In a democracy, if we want to educate young people to become active, engaged citizens, can we truly do so by “getting out of their way,” as some of the freedom-based educators explicitly say, or is it necessary to provoke their learning deliberately, following a clear moral and ethical vision?
According to critical pedagogy theory, these are essential issues for every educator to ponder. Even “alternative” educators need to consider whether their approach is overly “child-centered” in a troubled world, because, they assert, being neutral or indifferent to the moral condition of the world into which we are educating children ultimately amounts to an endorsement of the transmission model; it is to say, in effect, that learning is an objective process and that the purpose of education is to transmit “knowledge” into young minds, even if the form of transmission doesn’t look as harsh or artificial as it does in conventional schooling.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเรียนการสอนที่สำคัญดิวอี้อย่างชัดเจนเป็นที่ถกเถียงกันว่าการศึกษามีความก้าวหน้าไม่ควรจะเป็นอย่างสิ้นเชิง "เด็กเป็นศูนย์กลาง" แต่ที่จำเป็นในการแก้ไขปัญหาทางสังคมในโลกของเด็ก
หลายของดิวอี้ผู้ติดตามการเมืองอย่างเปิดเผยมากขึ้นดังนั้นจึงได้เน้นความสำคัญของ "การฟื้นฟูทางสังคม" หรือ "ความรับผิดชอบต่อสังคม" ซึ่งเป็นเป้าหมายหลักของการศึกษา ในปี 1970 หลังจากการประกาศของการสอนของผู้ที่ถูกกดขี่โดยการศึกษาบราซิลรุนแรงเปาโลแฟรคำว่า "การเรียนการสอนที่สำคัญ" เข้ามาใช้และทฤษฎีความก้าวหน้าหลายคนตอนนี้ใช้มันหมายถึงความพยายามโดยเจตนาเพื่อให้ความรู้ความรับผิดชอบต่อสังคม.
พวกเขาเชื่อว่า วัตถุประสงค์หลักของการศึกษาไม่ได้ที่จะส่งความรู้และรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีของสังคม แต่ที่จะเปลี่ยนสังคมด้วยการช่วยให้นักเรียนพัฒนาจิตสำนึกที่ชาญฉลาดและอยากรู้อยากเห็นในเงื่อนไขของวัฒนธรรมของพวกเขา วรรณกรรมนี้พูดเกี่ยวกับเสรีภาพและการปลดปล่อย แต่มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าการศึกษาเหล่านี้ไม่ถือมุมมองที่แต่ละแห่งเสรีภาพ พวกเขามีความกังวลกับการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมเศรษฐกิจและสถาบันทางการเมืองและเชื่อว่าประชาธิปไตยต้องดำเนินการร่วมเด็ดเดี่ยวไม่เพียงทางเลือกส่วนบุคคล.
ผู้เสนอของการเรียนการสอนที่สำคัญมีแนวโน้มที่จะสนับสนุนที่แข็งแกร่งของโรงเรียนของรัฐในอุดมคติ (แต่แน่นอนพวกเขาต้องการที่จะเปลี่ยน สภาพที่เกิดขึ้นจริงในโรงเรียนส่วนใหญ่) และโดยทั่วไปดูแปรรูปของการศึกษาในฐานะที่เป็นสถานที่พักผ่อนชั้นนำหรือจากความรับผิดชอบต่อสังคม ดังนั้น homeschoolers และนักการศึกษาทางเลือกที่อิสระโดยทั่วไปจะไม่กระตือรือร้นหาพันธมิตรจำนวนมากในหมู่กลุ่มนี้ แต่การเรียนการสอนที่สำคัญแสดงให้เห็นถึงส่วนที่สำคัญของแผนที่การศึกษาทางเลือกสำหรับมันก่อให้เกิดคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของการศึกษา.
ในโลกที่ทุกข์ทรมานจากความรุนแรงมากเกินไปและการใช้ประโยชน์ชนชาติและการแบ่งระดับและผลกระทบของโลกาภิวัตน์และการขยายตัวขององค์กร ครูและผู้ปกครองก็ไม่สามารถที่จะรักษาความรู้และทักษะทางวิชาการจากที่เป็นกลางทางศีลธรรมมุมมองอิสระเช่นที่พวกเขามักจะทำ ในบริบทของสังคมที่ไม่เท่ากันและไม่เป็นธรรมมักจะบอกว่าการเรียนการสอนของผู้สนับสนุนที่สำคัญของนักเรียนผลประโยชน์ส่วนบุคคลและความปรารถนาไม่สามารถเป็นตัวชี้วัดเดียวของค่าการศึกษา ในระบอบประชาธิปไตยถ้าเราต้องการให้ความรู้แก่คนหนุ่มสาวที่จะใช้งานร่วมประชาชนสามารถเราอย่างแท้จริงทำได้โดยการ "เดินทางออกจากทางของพวกเขา" ขณะที่บางส่วนของการศึกษาเสรีภาพตามอย่างชัดเจนพูดหรือมีความจำเป็นที่จะกระตุ้นพวกเขา การเรียนรู้โดยเจตนาตามวิสัยทัศน์คุณธรรมและจริยธรรมที่ชัดเจน?
ตามทฤษฎีการเรียนการสอนที่สำคัญเหล่านี้เป็นปัญหาที่จำเป็นสำหรับการศึกษาที่จะไตร่ตรองทุก แม้ "ทางเลือก" การศึกษาต้องพิจารณาว่าวิธีการของพวกเขามากเกินไป "เด็กเป็นศูนย์กลาง" ในโลกที่มีปัญหาเพราะพวกเขายืนยันเป็นเป็นกลางหรือไม่แยแสกับสภาพทางศีลธรรมของโลกเป็นที่ที่เราจะให้ความรู้แก่เด็กในท้ายที่สุดจะมีจำนวนการรับรอง ของรูปแบบการส่ง; มันคือการพูดในผลการเรียนรู้ที่เป็นกระบวนการวัตถุประสงค์และจุดมุ่งหมายของการศึกษาคือการส่ง "ความรู้" ในจิตใจของเด็กแม้ว่ารูปแบบของการส่งผ่านไม่ได้ดูเป็นรุนแรงหรือเทียมเช่นเดียวกับในการเรียนการสอนแบบเดิม .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่สำคัญการสอน
ดิวอี้อย่างชัดเจน แย้งว่า การศึกษาก้าวหน้าไม่ควรทั้งหมด เด็กเป็นศูนย์กลาง " แต่ต้องไปยังที่อยู่ปัญหาทางสังคมในโลกของเด็ก หลายของดิวอี้ เพิ่มเติมผู้ติดตามอย่างเปิดเผยทางการเมืองจึงได้เน้นความสำคัญของ " การฟื้นฟูสังคม " หรือ " ความรับผิดชอบต่อสังคม " เป็นเป้าหมายหลักของการศึกษา ในทศวรรษหลังจากการประกาศของการสอนของผู้ถูกกดขี่โดยหัวรุนแรงชาวบราซิลอาจารย์เปาโล แฟร์ คำว่า " ครู " ที่สำคัญเข้ามาใช้และนักทฤษฎีก้าวหน้ามาก ตอนนี้ใช้เพื่อหมายถึงความพยายามโดยเจตนาที่จะสั่งสอนให้มีความรับผิดชอบต่อสังคม
พวกเขาเชื่อว่า วัตถุประสงค์หลักของการศึกษาคือ เพื่อถ่ายทอดความรู้ และรักษาประเพณีทางสังคม แต่การเปลี่ยนแปลงสังคมโดยช่วยให้นักเรียนพัฒนาความเข้าใจและอยากรู้อยากเห็น สติของเงื่อนไขของวัฒนธรรมของพวกเขา วรรณกรรมนี้พูดเรื่องเสรีภาพและการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ แต่มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าคนเหล่านี้ไม่ถือเป็นมุมมองส่วนตัวของเสรีภาพพวกเขามีความกังวลกับการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม เศรษฐกิจ และสถาบันการเมือง และเชื่อว่าการทำงานประชาธิปไตยต้องมุ่งการกระทำ ไม่ใช่เพียงแค่ส่วนบุคคลทางเลือก
ผู้เสนอของการสอนที่สำคัญมักจะเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของโรงเรียนในฝัน ( แต่แน่นอนพวกเขาต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงสภาพในโรงเรียนมากที่สุด ) และการแปรรูป วิวโดยทั่วไปของการศึกษาเป็น elitist หรือหนีจากความรับผิดชอบต่อสังคม ดังนั้นนักการศึกษาทางเลือก HOMESCHOOLERS อิสระและโดยทั่วไปจะไม่พบมากที่กระตือรือร้น พันธมิตรของกลุ่มนี้แต่การสอนที่สำคัญเป็นส่วนสําคัญของแผนที่การศึกษาทางเลือกเพื่อเพิ่มคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับจุดประสงค์ของการศึกษา
ในโลกที่ทุกข์ทรมานจากความรุนแรงที่มากเกินไปและการใช้ประโยชน์ ส่วนการเหยียดเชื้อชาติและชนชั้น และแรง ผลของโลกาภิวัตน์และขยายองค์กรครูและผู้ปกครองก็ไม่สามารถที่จะรักษาความรู้และทักษะทางวิชาการจากที่เป็นกลาง มีมุมมองยังไง พวกเขามักจะทำ ในบริบทของการไม่เท่ากันและสังคมมักไม่ยุติธรรม กล่าวสนับสนุนการสอนมีนักเรียนสนใจส่วนบุคคล และปรารถนาจะวัดเฉพาะค่าการศึกษา ในประชาธิปไตยถ้าเราต้องการให้คนหนุ่มสาวที่จะกลายเป็นงานที่ใช้งานร่วมประชาชน เราจริงๆคือ " ออกไปจากทางของพวกเขา " เป็นบางส่วนของเสรีภาพตามการศึกษาอย่างชัดเจนว่า หรือจำเป็นเพื่อกระตุ้นการเรียนรู้ของพวกเขาจงใจตามวิสัยทัศน์ มีคุณธรรม จริยธรรม และชัดเจน
ตามทฤษฎีการสอนที่สำคัญ เหล่านี้เป็นปัญหาที่สำคัญสำหรับทุกคนที่จะครุ่นคิดแม้ " ทางเลือก " นักการศึกษาต้องพิจารณาว่า วิธีการของพวกเขาคือสุดเหวี่ยง " เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ " ในโลกมีปัญหา เพราะ พวกเขายืนยัน การเป็นกลาง หรือเพิกเฉยต่อเงื่อนไขคุณธรรมของโลกที่เรามีความรู้เด็กสุดยอดเพื่อการรับรองของรูปแบบการส่ง มันก็คือ ผลว่า การเรียนรู้ คือ กระบวนการที่วัตถุประสงค์และเป้าหมายของการศึกษา คือการส่ง " ความรู้ " ในจิตใจเยาวชน แม้ว่ารูปแบบของการดูไม่โหดร้าย หรือเทียมมันในโรงเรียนปกติ