Had he mentioned how much he hated

Had he mentioned how much he hated the balconies of Numbani? Because Hanzo really hated them. He hated them on good days, good evenings, and even good mornings.

This was not a good morning, not by a long shot.. What was he thinking last night? ‘ The hangover, if any, would be slight.’ Hanzo had never been more wrong in his life.

He wasn’t completely dead to the world, but he must have drank more than he thought because his head felt like it was slowly expanding and when he would close his eyes, the pressure would lessen. He’d woken up next to a still passed out McCree, snorted at the man’s sloppy sleeping habits – drool on the pillow, one leg off the bed, and his flesh hand curled awkwardly under his body – and slinked back out to the balcony before he could be accosted by any of his teammates.

Hanzo had laboriously cleaned up the aftermath of their tipsy, although he now suspected it might have been more drunken, accident. Chairs righted, burnt out smokes tossed, and empty bottle hidden away. He stood at the rusty railing of the balcony, elbows leaning on the questionable barrier with a cigarette between his fingers. An awful habit that he’d been chided for a few times, not that he paid any mind to it, he had to relax somehow and this was one of his methods.

He chuckled as he heard the loud booming voice of Reinhardt followed by the excited chattering of Hana and Lena, no doubt in awe of something the knight was doing. He counted down the seconds: three, two, one. On cue, McCree opened the glass door, oozing out onto the balcony. He didn’t seem the least bit hungover and Hanzo scowled at him, the damn bastard had drank far more than him. That just didn’t seem right at all.

The cowboy rolled up his sleeves that had slipped down through the night, copying Hanzo’s lean on the railing. The object gave a shriek of protest and for a split moment Hanzo thought it would topple and have both of them falling four floors to the ground, but it held with a shudder.

“Mornin’, Robin Hood.” He drawled, hand coming up to scratch at his scruffy chin.

Hanzo grunted in reply, not fully up to speaking yet.

A deep chuckle sounded next to him, drawing another glare. “You sure drank an awful lot last night,” McCree commented.

It took him a moment, his mind trying to catch up through the swelling feeling. “Says the man who passed out on top of me last night.” He snapped, trying to fuel as much annoyance into as possible. He just wanted quiet, even more than he had last night.

“You ain’t soundin’ too upset about it,”

“Keep it in your pants, cowboy.” He hissed, at the demands of his throbbing head, but it was normal. This conversation between them was normal for mornings after a few shots. Flirtation and rejection, a pleasant and comfortable dance that was always the same.

It was always the same, so why

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาได้กล่าวถึงว่า เขาเกลียดระเบียงของ Numbani เพราะ Hanzo จริง ๆ เกลียดพวกเขา เขาเกลียดพวกเขาในวันที่ดี เย็นดี และตอนเช้าที่ดีได้เสร็จตอนเช้าดี ไม่ โดยยิงยาว... สิ่งที่เขาคิดว่า เมื่อคืน 'อาการเมาค้าง ถ้ามี ได้เล็กน้อย' Hanzo เคยผิดมากในชีวิตของเขาเขาไม่ตายหมดโลก แต่เขาต้องมีดื่มมากกว่าที่เขาคิดว่า เนื่องจากหัวของเขารู้สึกเหมือนมันค่อย ๆ ขยายตัว และเมื่อเขาจะปิดตาของเขา ความดันจะลด เขาได้ตื่นขึ้นไปยังคง สลบ McCree, snorted ที่ชายเลอะเทอะนิสัยการนอน – drool หมอน ขาข้างหนึ่งออกจากเตียง และมือเนื้อม้วนเก้ ๆ ภายใต้ร่างกายของเขา – และ slinked กลับออกไประเบียงก่อนเขาไม่ accosted ใด ๆ ของเพื่อนร่วมทีมของเขาHanzo มี laboriously ล้างผลพวงของการมึนเมา ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาสงสัยว่า อาจมีเมามาก อุบัติเหตุ เก้าอี้ righted เผาออกมาสูบบุหรี่โยน และล้างขวดที่ซ่อนตัวอยู่ เขายืนอยู่ที่ราวสนิมของระเบียง ข้อศอกพาดบนกำแพงน่าสงสัยกับบุหรี่ระหว่างนิ้วมือของเขา นิสัยน่ากลัวที่เขาได้รับได้ติเตียนได้กี่ครั้ง ไม่ว่าเขาจ่ายใจใด ๆ ไปนั้น เขาจะผ่อนคลายอย่างใด และหนึ่งในวิธีการของเขาHe chuckled as he heard the loud booming voice of Reinhardt followed by the excited chattering of Hana and Lena, no doubt in awe of something the knight was doing. He counted down the seconds: three, two, one. On cue, McCree opened the glass door, oozing out onto the balcony. He didn’t seem the least bit hungover and Hanzo scowled at him, the damn bastard had drank far more than him. That just didn’t seem right at all.The cowboy rolled up his sleeves that had slipped down through the night, copying Hanzo’s lean on the railing. The object gave a shriek of protest and for a split moment Hanzo thought it would topple and have both of them falling four floors to the ground, but it held with a shudder.“Mornin’, Robin Hood.” He drawled, hand coming up to scratch at his scruffy chin.Hanzo grunted in reply, not fully up to speaking yet.A deep chuckle sounded next to him, drawing another glare. “You sure drank an awful lot last night,” McCree commented.It took him a moment, his mind trying to catch up through the swelling feeling. “Says the man who passed out on top of me last night.” He snapped, trying to fuel as much annoyance into as possible. He just wanted quiet, even more than he had last night.“You ain’t soundin’ too upset about it,”“Keep it in your pants, cowboy.” He hissed, at the demands of his throbbing head, but it was normal. This conversation between them was normal for mornings after a few shots. Flirtation and rejection, a pleasant and comfortable dance that was always the same.It was always the same, so why

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีเขาบอกว่าเขาเกลียดระเบียงของ Numbani หรือไม่ เพราะ Hanzo จริงๆเกลียดชังเขา เขาเกลียดพวกเขาในวันที่ดีในยามเย็นที่ดีและแม้กระทั่งตอนเช้าดี. นี้ไม่ได้ตอนเช้าที่ดีไม่โดยยิงยาว .. อะไรคือสิ่งที่เขาคิดว่าคืนที่ผ่านมา? 'อาการเมาค้างถ้ามีจะเป็นเพียงเล็กน้อย. Hanzo ไม่เคยผิดมากขึ้นในชีวิตของเขา. เขาไม่ได้ตายอย่างสมบูรณ์ไปทั่วโลก แต่เขาจะต้องดื่มมากกว่าที่เขาคิดว่าเป็นเพราะหัวของเขารู้สึกเหมือนมันค่อย ๆ ขยายตัวและเมื่อเขาจะปิดตาของเขา, ความดันจะลด . เขาจะตื่นขึ้นมาติดกับยังคงเดินออก McCree, snorted ที่นิสัยการนอนเลอะเทอะของชายคนนั้น - drool บนหมอน, ขาข้างหนึ่งลงจากเตียงและมือเนื้อของเขาขดเชื่องช้าใต้ร่างของเขา - และ slinked กลับออกไปที่ระเบียงก่อน เขาจะถูกทักใด ๆ ของเพื่อนร่วมทีมของเขา. Hanzo ได้ทำความสะอาดหนักขึ้นผลพวงของมึนเมาของพวกเขาแม้ว่าตอนนี้เขาสงสัยว่ามันอาจจะเป็นขี้เมามากขึ้นเกิดอุบัติเหตุ เก้าอี้ทรงตัวเผาออกโยนสูบบุหรี่และขวดเปล่าที่ซ่อนอยู่ เขายืนอยู่ที่ราวสนิมระเบียง, ข้อศอกยืนพิงกำแพงสงสัยกับบุหรี่ระหว่างนิ้วมือของเขา นิสัยอันยิ่งใหญ่ที่เขาต้องการได้รับดุไม่กี่ครั้งไม่ได้ว่าเขาจ่ายใจใด ๆ ไปเขาจะต้องผ่อนคลายอย่างใดและนี่คือหนึ่งในวิธีการของเขา. เขาหัวเราะในขณะที่เขาได้ยินเสียงดังสนั่นดังของ Reinhardt ตามด้วย พูดพล่อยตื่นเต้นของ Hana และ Lena ไม่มีข้อสงสัยในความกลัวของสิ่งที่อัศวินกำลังทำอะไรอยู่ เขานับลงวินาที: สามสองหนึ่ง ในคิว McCree เปิดประตูกระจก oozing ออกไปยังระเบียง เขาไม่ได้ดูเหมือนบิตอย่างน้อย hungover และ Hanzo scowled ที่เขาไอ้เหี้ยได้ดื่มมากเกินกว่าที่เขา นั่นก็ไม่ได้ดูเหมือนขวา at all. คาวบอยรีดแขนเสื้อของเขาว่าได้หลบลงตลอดทั้งคืนคัดลอก Hanzo ยันบนราวบันได วัตถุที่ให้เสียงกรีดร้องของการประท้วงและเป็นช่วงเวลาที่แยก Hanzo คิดว่ามันจะโค่นล้มและมีทั้งของพวกเขาลดลงสี่ชั้นไปที่พื้นดิน แต่มันจัดขึ้นด้วยการสั่น. "Mornin 'โรบินฮู้ด." เขา drawled มือขึ้นมา รอยขีดข่วนที่คางของเขาสกปรก. Hanzo grunted ในการตอบไม่ได้อย่างเต็มที่ถึงพูดยัง. หัวเราะลึกเป่าถัดจากเขาวาดภาพแสงจ้าอีก "คุณแน่ใจว่าดื่มมากอันยิ่งใหญ่คืนที่ผ่านมา" McCree ความเห็น. มันเอาเขาสักครู่ใจของเขาพยายามที่จะจับขึ้นผ่านความรู้สึกบวม "คนที่เดินออกไปที่ด้านบนของฉันคืนที่ผ่านมากล่าวว่า." เขาตะคอกพยายามที่จะเป็นเชื้อเพลิงแกล้งมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เข้ามา เขาเพียงแค่ต้องการที่เงียบสงบมากยิ่งขึ้นกว่าที่เขามีคืนที่ผ่านมา. "คุณไม่ได้ soundin 'อารมณ์เสียมากเกินไปเกี่ยวกับมัน" "เก็บไว้ในกางเกงของคุณคาวบอย." เขา hissed ที่ความต้องการของหัวสั่นของเขา แต่มันก็เป็น ปกติ. การสนทนาระหว่างพวกเขานี้เป็นเรื่องปกติสำหรับตอนเช้าหลังจากนั้นไม่กี่นัด การเกี้ยวพาราสีและการปฏิเสธเต้นรำพอใจและสะดวกสบายที่ได้รับเสมอกัน. มันเป็นแบบเดียวกันเสมอดังนั้นทำไม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขากล่าวว่าเขาเกลียดระเบียงของ numbani ? เพราะฮันโซเกลียดพวกเขา เขาเกลียดพวกดีวัน เย็นดี และแม้แต่ตอนเช้าดีนี่มันไม่เช้าดี , ไม่โดยยิงยาว . . . . . . . เขาคิดอะไรอยู่นะ เมื่อคืน " อาการเมาค้าง ถ้ามี จะเล็กน้อย " ฮันโซ ไม่เคยผิดพลาดในชีวิตของเขาเขาไม่ได้สนิทกับโลก แต่เขาต้องดื่มมากกว่าที่เขาคิด เพราะหัวของเขารู้สึกเหมือนมันกำลังขยายอย่างช้าๆ และเมื่อเขาจะปิดตาของเขา ความดันจะลดลง . เขาจะตื่นขึ้นมาข้างๆยังสลบเมิกครี่ได้กลิ่นที่เป็นผู้ชาย , นอน–นิสัยมักง่าย drool บนหมอน ขาเตียงออก และเนื้อมือของเขาก็เลยเก้ๆ กังๆ ภายใต้ร่างของเขา ) และ slinked กลับออกไปที่ระเบียง ก่อนที่เขาจะเป็น accosted โดยใด ๆของเพื่อนร่วมทีมของเขาฮันโซก็ก้มหน้าก้มตา ล้างผลพวงจากการเมา แม้ว่าตอนนี้เขาสงสัยว่ามันอาจจะเมา เพิ่มเติม อุบัติเหตุ เก้าอี้ righted ออกเผาบุหรี่โยนและขวดเปล่าซ่อนอยู่ เขายืนอยู่ที่ราวบันไดขึ้นสนิมของระเบียง ข้อศอกพิงกำแพงที่น่าสงสัยกับบุหรี่ระหว่างนิ้วมือของเขา นิสัยแย่ๆที่เขาโดนดุซักครั้ง ไม่ว่าเขาจ่ายจิตใจนั้น เขาต้องพักผ่อนบ้าง และนี่เป็นหนึ่งในวิธีการของเขาเขาหัวเราะเมื่อเขาได้ยินเสียงดังสนั่นดังของสามารถตามตื่นเต้นฮือฮาของฮานะและ Lena , ไม่มีข้อสงสัยในความหวาดกลัวของสิ่งที่อัศวินกำลังทำอะไร เขานับลงวินาที : หนึ่ง , สอง , สาม ตามคิว เมิกครี่เปิดประตูแก้ว ไหลออกสู่ระเบียง เขาดูเหมือนไม่ได้สักนิด และฮันโซเมาค้างหน้าบึ้งใส่เขา ไอ้เลว ไอ้เมามากกว่าเขา มันไม่ถูกต้องเลยคาวบอยม้วนแขนของเขาที่เล็ดรอดผ่านลงมาคืนก็คัดลอกฮันโซพิงราว วัตถุที่ทำให้เสียงกรีดร้องของการประท้วงและสำหรับช่วงเวลาไม่นานฮันโซคิดจะโค่นล้ม และทั้งสองของพวกเขาตกชั้น 4 ลงไปกับพื้นแต่มันจัดขึ้นกับสั่น" อรุณสวัสดิ์ โรบิน ฮู้ด เขา drawled มือมาเกาที่คางสกปรกของเขาฮันโซถอนหายใจตอบ ไม่เต็มที่ ถึงพูดไม่ได้หัวเราะลึกดังขึ้นข้างๆเขา วาดมาอีก " คุณแน่ใจนะว่าดื่มมากเลยเมื่อคืน " เมิกครี่แสดงความคิดเห็นเขาใช้เวลาสักครู่ จิตใจของเขาพยายามที่จะจับขึ้น ผ่านคลื่นความรู้สึก " ชายที่สลบอยู่บนตัวฉันเมื่อคืนกล่าว . " เขาตะคอก พยายามแกล้งเป็นเชื้อเพลิงมากที่สุด เขาแค่อยากให้เงียบยิ่งกว่าเขาเมื่อคืน" คุณไม่ soundin " ใจร้ายเกินไปแล้ว "" เก็บมันไว้ในกางเกงคาวบอยของคุณ . " เขา hissed ที่ความต้องการของหัวสั่นของเขา แต่มันก็ปกติ การสนทนานี้ระหว่างพวกเขาเป็นปกติสำหรับช่วงเช้าหลังจากไม่กี่นัด การจีบและการปฏิเสธ , รื่นรมย์และสบายที่เต้นอยู่เหมือนกันมันก็เหมือนกัน แล้วทำไม