Sugarcane white leaf disease is a s

Sugarcane white leaf disease is a serious problem in many Asian Countries. The leafhoppers Mats- umuratettix hiroglyphicus (Matsumura) and Yamatotettix flavovittatus Matsumura are the main vectors of sugarcane white leaf disease phytoplasma. Gaining a better under- standing of the dispersal behavior of such insect vectors is essential for both disease epidemiology and vector control. The dispersal distances of M. hiroglyphicus and Y. flavo- vittatus in a sugarcane field were estimated by means of mark–release–recapture experiments. Adult leafhopper vectors collected from the fields were marked using fluo- rescent dye powder and released at a central release point in a sugarcane field. The marking method did not have a significant effect on the survival or flight activity of the leafhopper vectors. The overall release–recapture rates of M. hiroglyphicus and Y. flavovittatus within 50 m were 10.1 and 13.4 %, respectively. The estimated natural mean dispersal distances for M. hiroglyphicus and Y. flavovittatus were 162.1 and 387.5 m, respectively. Wind appears to be the main factor influencing the leafhopper dispersal direction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรคใบขาวของอ้อยเป็นปัญหาร้ายแรงในเอเชียหลายประเทศ เพลี้ยเสื่อ-umuratettix hiroglyphicus (Matsumura) และ Yamatotettix flavovittatus Matsumura คือ เวกเตอร์หลักของ phytoplasma โรคใบขาวของอ้อย ได้รับที่ดีภายใต้ยืนลักษณะ dispersal ของเวกเตอร์เช่นแมลงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทั้งโรคระบาดและเวกเตอร์ควบคุม Dispersal ระยะทาง hiroglyphicus เมตรและ Y. flavo vittatus ใน field อ้อยถูกประเมินโดยใช้เครื่องหมาย – นำ – recapture ทดลอง เพลี้ยจักจั่นผู้ใหญ่เวกเตอร์จาก fields ถูกทำเครื่องหมายโดยใช้ผงสีย้อม fluo rescent และออกที่จุดปล่อยกลางใน field อ้อย วิธีการทำเครื่องหมายไม่มีผล significant ในการอยู่รอดหรือกิจกรรม flight ของเวกเตอร์เพลี้ยจักจั่น ราคารุ่น-recapture รวม M. hiroglyphicus และ flavovittatus Y. ภายใน 50 เมตรได้ 10.1 และร้อยละ 13.4 ตามลำดับ ระยะทางประมาณ dispersal หมายถึงธรรมชาติ M. hiroglyphicus และ Y. flavovittatus ได้ 162.1 และ 387.5 m ตามลำดับ ลมปรากฏเป็น influencing ปัจจัยหลักทิศทาง dispersal เพลี้ยจักจั่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อ้อยโรคใบขาวเป็นปัญหาที่ร้ายแรงในหลายประเทศในเอเชีย เพลี้ยจักจั่น Mats- umuratettix hiroglyphicus (มัตสึ) และ Yamatotettix ชั้น avovittatus มัตสึเป็นพาหะหลักของอ้อยโรคใบขาว phytoplasma ดึงดูดความเข้าใจที่ดีขึ้นของพฤติกรรมการแพร่กระจายของแมลงดังกล่าวเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการระบาดของโรคและการควบคุมเวกเตอร์ ระยะทางกระจายของเอ็มวาย hiroglyphicus และชั้น avo- vittatus ใน ELD สายอ้อยประมาณโดยวิธีการของการทดลองเครื่องหมายปล่อยกลับคืน เวกเตอร์เพลี้ยจักจั่นผู้ใหญ่ที่เรียกเก็บจากสาย elds ที่ถูกทำเครื่องหมายโดยใช้ชั้น uo- rescent ผงสีย้อมและปล่อยออกมาที่จุดกลางในการเปิดตัวสาย ELD อ้อย วิธีการทำเครื่องหมายไม่ได้มีนัยสำคัญผลกระทบไฟลาดเทในการอยู่รอดหรือกิจกรรมชั้น ight ของเวกเตอร์เพลี้ยจักจั่น โดยรวมปล่อยกลับคืนอัตราเอ็มวาย hiroglyphicus และ avovittatus fl ภายใน 50 ม. เป็น 10.1 และ 13.4% ตามลำดับ ประมาณธรรมชาติหมายถึงระยะทางที่กระจายสำหรับเอ็ม hiroglyphicus และ avovittatus วายชั้นเป็น 162.1 และ 387.5 เมตรตามลำดับ ลมที่ดูเหมือนจะเป็นปัจจัยหลักในการชั้น uencing ทิศทางการแพร่กระจายเพลี้ยจักจั่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรคใบขาวของอ้อยเป็นปัญหาร้ายแรงในเอเชียหลายประเทศ โดยเพลี้ยจักจั่นเสื่อ - umuratettix hiroglyphicus ( มัตสึมุระ ) และ yamatotettix fl avovittatus มัตสึมุระเป็นพาหะหลักของอ้อยโรคใบขาว ไฟโตพลาสมา . ดึงดูดยิ่งขึ้นภายใต้การยืนของการแพร่กระจายของแมลงพาหะ เช่น เป็นพฤติกรรมที่จำเป็นสำหรับทั้งโรค ระบาดวิทยา และการควบคุมแบบเวกเตอร์กระจายระยะทางของ hiroglyphicus และ y fl avo - วิตตาตัสในอ้อย จึงประมาณได้ว่าละมั่ง มาร์ค––ปล่อยเพื่อการทดลอง ผู้ใหญ่จอบเวกเตอร์ที่เก็บจากจึง elds ถูกทำเครื่องหมายโดยใช้ผงสีที่ rescent ปล่อยตัวที่จุดปล่อยกลางในอ้อยจึงละมั่ง UO - fl .เครื่องหมายแบบไม่มี signi จึงไม่มีผลต่อการอยู่รอดหรือกิจกรรม ight flของจอบเวกเตอร์ และปล่อยโดยยึดอัตราม. hiroglyphicus และ y fl avovittatus ในระยะ 50 เมตรจำนวน 10.1 และ 13.4 ตามลำดับ ซึ่งหมายความว่าธรรมชาติกระจายระยะทางสำหรับม. hiroglyphicus และ y fl avovittatus และมี 162.1 387.5 เมตร ตามลำดับลมปรากฏเป็นองค์ประกอบสำคัญในการกระจายfl uencing
จักจั่นทิศทาง