The history of psychiatric epidemio

The history of psychiatric epidemiology can be divided into three phases. In the first phase, which originated in German psychiatry, it was assumed that psychiatric illnesses were mainly hereditary in etiology, and research was focused on hospitalized patients with severe mental illness. After World War II, psychiatric epidemiology was strongly influenced by sociological and social-anthropological thinking, especially in the United States. Many of the studies that were carried out in this second phase—the most famous of which are the Midtown Manhattan study (1) and the Stirling County (Canada) study of Leighton and colleagues (2)—did not focus on psychiatric diagnoses but on “psychiatric impairment.”

During the 1970s psychiatric epidemiology entered a new phase. The study by Weissman and Myers (3, 4), which developed from the Midtown Manhattan study, was the first American epidemiological study with a random sample of households and the first to use a structured diagnostic instrument (the Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia—Lifetime Version). This was followed by the U.S. Epidemiologic Catchment Area (ECA) study (5, 6). In connection with the ECA study, a comprehensive structured interview, the National Institute of Mental Health Diagnostic Interview Schedule (DIS), was developed; this instrument could be administered by trained interviewers who were not necessarily psychiatrists or psychologists (7). The ECA study reports described the psychiatric illness picture in the United States in the early 1980s. The results showed that at one time or another 32% of adult Americans had experienced a diagnosable DSM-III psychiatric illness and that 20% had a psychiatric illness at the time of the study. Of great interest was the higher prevalence of psychopathology in younger compared with older respondents, an apparent cohort effect.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติของระบาดวิทยาทางจิตเวชสามารถแบ่งออกเป็นสามระยะ ในระยะแรก ซึ่งเริ่มต้นในเยอรมันจิตเวช มันถูกสันนิษฐานว่า โรคทางจิตเวชได้รัชทายาทแห่งส่วนใหญ่ในวิชาการ และงานวิจัยได้เน้นพักผู้ป่วยกับโรคจิตรุนแรง หลังจากสงครามโลก ระบาดวิทยาทางจิตเวชได้รับอิทธิพลจากสังคมวิทยา และสังคมพัณฑ์คิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสหรัฐอเมริกาขอ หลายการศึกษาที่ได้ดำเนินการในระยะที่สองนี้ — มีชื่อเสียงมากที่สุดซึ่งศึกษามิดแมนฮัตตัน (1) และการศึกษาเขตสเตอร์ลิง (แคนาดา) Leighton และเพื่อนร่วมงาน (2) ซึ่งไม่ได้เน้น ในการวิเคราะห์ทางจิตเวช แต่ ใน "ผลทางจิตเวช"ในระหว่างการระบาดวิทยาทางจิตเวชของทศวรรษ 1970 ป้อนระยะใหม่ การศึกษา โดย Weissman และไมเออร์ (3, 4), ซึ่งพัฒนาจากการศึกษามิดแมนฮัตตัน มีการศึกษาอเมริกันความแรกกับตัวอย่างที่สุ่มของครัวเรือนและครั้งแรกจะใช้เครื่องมือวินิจฉัยโครงสร้าง (กำหนดการสำหรับโรคจิตเภทและโรคผล — รุ่นอายุ) นี้ถูกตาม ด้วยการศึกษาพื้นที่เก็บกักน้ำ Epidemiologic ของสหรัฐอเมริกา (ECA) (5, 6) พร้อมกับศึกษา ECA สัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างแบบครอบคลุม ชาติสถาบันของจิตใจสุขภาพการวินิจฉัยสัมภาษณ์กำหนดการ (DIS), ได้รับการพัฒนา เครื่องมือนี้สามารถถูกจัดการ โดย interviewers ฝึกที่ไม่จำเป็นต้องเป็นจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยา (7) รายงานการศึกษา ECA อธิบายภาพเจ็บป่วยทางจิตเวชในสหรัฐอเมริกาในต้นทศวรรษ 1980 ผลพบว่าครั้งหนึ่ง หรืออีก 32% ของผู้ใหญ่ชาวอเมริกันที่มีประสบการณ์การเจ็บป่วยทางจิตเวช DSM-III diagnosable และ 20% ที่มีการเจ็บป่วยทางจิตเวชในเวลาของการศึกษา น่าสนใจมากมีความชุกสูงของ psychopathology ในอายุน้อยกว่าเมื่อเทียบกับผู้ตอบเก่า ผล cohort ที่ชัดเจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมาของการระบาดวิทยาจิตเวชสามารถแบ่งออกเป็นสามขั้นตอน ในระยะแรกที่เกิดขึ้นในจิตเวชเยอรมันมันก็สันนิษฐานว่าการเจ็บป่วยทางจิตเวชมีการถ่ายทอดทางพันธุกรรมส่วนใหญ่ในสาเหตุและการวิจัยได้รับการมุ่งเน้นไปที่ผู้ป่วยที่รักษาในโรงพยาบาลที่มีความเจ็บป่วยทางจิตอย่างรุนแรง หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองระบาดวิทยาจิตเวชได้รับอิทธิพลอย่างมากจากความคิดทางสังคมวิทยาและมานุษยวิทยาสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศสหรัฐอเมริกา หลายของการศึกษาที่ได้รับการดำเนินการในขั้นตอนที่สองนี้มีชื่อเสียงมากที่สุดที่มีการศึกษากลางเมืองแมนฮัตตัน (1) และสเตอร์ลิงมณฑล (แคนาดา) การศึกษาของเลห์และเพื่อนร่วมงาน (2) -did ไม่ได้มุ่งเน้นไปที่การวินิจฉัยทางจิตเวช แต่ใน "จากการด้อยค่าจิตเวช." ในช่วงปี 1970 ระบาดวิทยาจิตเวชเข้าเฟสใหม่ การศึกษาโดย Weissman และไมเออร์ (3, 4) ซึ่งพัฒนามาจากการศึกษากลางเมืองแมนฮัตตันเป็นการศึกษาทางระบาดวิทยาชาวอเมริกันคนแรกที่มีการสุ่มตัวอย่างของผู้ประกอบการและเป็นครั้งแรกที่จะใช้เป็นเครื่องมือในการวินิจฉัยที่มีโครงสร้าง (ตารางเวลาสำหรับความผิดปกติที่ส่งผลต่อและ Schizophrenia- รุ่นอายุการใช้งาน) นี้ตามมาด้วยสหรัฐระบาดวิทยากักพื้นที่ (ECA) การศึกษา (5, 6) การเชื่อมต่อกับการศึกษา ECA การสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างที่ครอบคลุมการสถาบันแห่งชาติของสุขภาพจิตวินิจฉัยตารางการสัมภาษณ์ (DIS) ได้รับการพัฒนา; เครื่องมือนี้อาจจะบริหารงานโดยผู้สัมภาษณ์ได้รับการฝึกฝนที่ไม่จำเป็นต้องเป็นนักจิตวิทยาจิตแพทย์หรือ (7) รายงานการศึกษา ECA อธิบายภาพป่วยจิตเวชในประเทศสหรัฐอเมริกาในช่วงต้นปี 1980 ผลการศึกษาพบว่าครั้งหนึ่งหรืออีก 32% ของชาวอเมริกันที่เป็นผู้ใหญ่มีประสบการณ์ diagnosable DSM-III ป่วยจิตเวชและ 20% มีความเจ็บป่วยทางจิตเวชในช่วงเวลาของการศึกษา ที่น่าสนใจมากก็คือความชุกของพยาธิวิทยาที่สูงขึ้นในการที่อายุน้อยกว่าเมื่อเทียบกับผู้ตอบแบบสอบถามที่มีอายุมากกว่าผลการศึกษาที่ชัดเจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติความเป็นมาของระบาดวิทยาทางจิตเวชสามารถแบ่งออกเป็นสามขั้นตอนคือ ในเฟสแรก ซึ่งมีต้นกำเนิดในจิตเวชที่เยอรมัน มันถูกสันนิษฐานว่าโรคทางจิตส่วนใหญ่เป็นกรรมพันธุ์ในสาเหตุ และการวิจัยที่มุ่งเน้นผู้ป่วยรุนแรงทางจิตอยู่ในโรงพยาบาล หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองระบาดวิทยาทางจิตเวชเป็นอิทธิพลอย่างมากโดยสังคมคิดทางสังคมวิทยา และมานุษยวิทยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสหรัฐอเมริกาหลายของการศึกษาที่ได้ดำเนินการในขั้นตอนที่สองที่มีชื่อเสียงที่สุดของซึ่งมีการศึกษากลางเมืองแมนฮัตตัน ( 1 ) และเมืองสเตอร์ลิง ( แคนาดา ) การศึกษา Leighton และเพื่อนร่วมงาน ( 2 ) - ไม่เน้นการวินิจฉัย แต่ " ความบกพร่องทางจิต "

ในช่วงปี 1970 และระบาดวิทยาเข้าใหม่ เฟส และการศึกษาโดย Weissman ไมเออร์ ( 3 , 4 )ซึ่งพัฒนามาจากการศึกษากลางเมืองแมนฮัตตัน เป็นอเมริกันคนแรกที่ศึกษาทางระบาดวิทยากับการสุ่มตัวอย่างครัวเรือน และก่อนที่จะใช้เป็นเครื่องมือในการวินิจฉัยโครงสร้าง ( กำหนดจิต disorders และจิตเภท รุ่นอายุการใช้งาน ) นี้ตามด้วยสหรัฐอเมริกา ( ECA ) การศึกษาระบาดวิทยาพื้นที่รับน้ำ ( 5 , 6 ) ในการเชื่อมต่อกับ ECA ศึกษาแบบสัมภาษณ์ , สถาบันแห่งชาติของสุขภาพจิตวินิจฉัยการสัมภาษณ์ ( DIS ) ถูกพัฒนาขึ้น ; เครื่องมือนี้อาจจะใช้โดยการฝึกอบรมผู้สัมภาษณ์ที่ไม่จําเป็นจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยา ( 7 ) ECA รายงานศึกษาอธิบายภาพความเจ็บป่วยทางจิตในสหรัฐอเมริกาในช่วงต้นทศวรรษที่ 1980ผลการศึกษาพบว่าในเวลาหนึ่งหรืออีก 32 % ของผู้ใหญ่ชาวอเมริกันมีประสบการณ์ diagnosable dsm-iii จิตเวชและการเจ็บป่วยที่ 20% มีความเจ็บป่วยทางจิตในเวลาเรียน ที่น่าสนใจมากคือสูงกว่าความชุกของความผิดปกติทางจิตในเด็กเมื่อเทียบกับผู้ตอบแบบสอบถามเก่าผลหรือไม่ชัดเจน