I'm sorry that email below. I was u

I'm sorry that email below. I was uncivil to say goodbye, not your fault. But it was my own fault. I agree that fear and cowardice. I live alone all time. In my dream I want to have happy family. But It true I lost a loved. I lost my father, my mother, my best friend , my family. My family is me and I afraid to love because I'm afraid of losing again. I admit that I talk to you alone. Every time you send to e-mail for me. I feel very happy It's a smile on my face involuntarily. And waiting for your mail. And it makes me scared I'm sorry I scared myself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขออีเมล์ด้านล่าง ผม uncivil บอกลา ไม่บกพร่องของคุณ แต่มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันยอมรับว่า กลัว และ cowardice ฉันอยู่คนเดียวตลอดเวลา ในความฝันของฉัน ที่ฉันต้องการมีครอบครัวมีความสุข แต่ก็จริงที่ฉันหายความรัก หายพ่อ แม่ เพื่อนที่ดีที่สุด ครอบครัว ครอบครัวของฉันคือ ฉันและฉันกลัวที่จะรัก เพราะฉันกลัวสูญเสียอีก ยอมรับว่า ผมคุยกับคุณคนเดียว ทุกครั้งที่คุณส่งไปยังอีเมลของฉัน ฉันรู้สึกมีความสุขมากมันเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉัน involuntarily และรอจดหมาย และทำให้ผมกลัวผมเสียใจผมกลัวตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันขอโทษอีเมลที่ด้านล่าง ผมไม่สุภาพที่จะบอกลา, ไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่มันเป็นความผิดของตัวเอง ผมยอมรับว่ากลัวและขี้ขลาด ฉันอยู่คนเดียวตลอดเวลา ในความฝันของฉันฉันต้องการที่จะมีครอบครัวมีความสุข แต่มันเป็นความจริงที่รักฉันหายไป ฉันได้สูญเสียพ่อแม่ของฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันครอบครัวของฉัน ครอบครัวของฉันเป็นฉันและฉันกลัวที่จะรักเพราะฉันกลัวการสูญเสียอีกครั้ง ผมยอมรับว่าผมพูดคุยกับคุณคนเดียว เวลาที่คุณส่งไปยังอีเมล์สำหรับฉันทุก ผมรู้สึกมีความสุขมากมันเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ และรออีเมลของคุณ และมันทำให้ฉันกลัวฉันขอโทษฉันกลัวตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขอโทษด้วยที่อีเมลด้านล่าง ทำไมฉันหยาบคายเพื่อบอกลา ไม่ใช่ความผิดของคุณ อะไร แต่มันเป็นความผิดของข้าเอง ทำไม ผมยอมรับว่า กลัว และ ความขี้ขลาด รึเปล่า ผมอยู่คนเดียวตลอดเวลา ไหมฝัน อยากมีครอบครัวที่มีความสุข แต่มันจริง ฉันได้สูญเสียความรัก ผมเสียไหม พ่อ , แม่ , เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ครอบครัวของฉัน ครอบครัวของฉันเป็นฉันและฉันไม่กลัวที่จะรัก เพราะผมกลัวจะแพ้อีก รึเปล่า ผมยอมรับว่าผมคุยกับคุณตามลำพังทำไมทุกครั้งที่คุณส่งอีเมล์ให้ฉัน ทำไมฉันรู้สึกว่ามีความสุขไหม มันเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉันให้รู้ตัว รึเปล่า แล้วรออีเมลของคุณ อะไรทำให้กลัวรึเปล่าขอโทษที่ตัวเองกลัว