At last I managed to get a job teac

At last I managed to get a job teaching at a secondary school about fifteen kilometres away from home. The distance was nearly the same as between my house and the town.
“What? You’ve accepted it, have you?” asked Aunt Thuong.

“What else can I do?,” I answered.

An, my sweetheart, was not surprised when I told him of my decision. “I see. In our lifetime, we always cherish such an illusion,” he said. I was offended, but he only smiled. “I intend that I’ll work for some time, say one or two years. When we’re qualified enough, we’ll get married,” I said. “Ah, a member of the intelligentsia!,” aunt remarked sarcastically. “You are showing your scholar’s pride, are you?” She had reason to be bitter, because I had turned down her offer of help – work for a foreign firm with a good salary.

“Not that. I only want …,” I began.

“Let it be,” she interrupted. “Life will teach you to be self-reliant very early. But what about your darling? What is his opinion?” “For the time being, we’ll have to be away from each other for some time. Whenever both of us find that we’re able to live together, we’ll … ,” I answered.

“How romantic you are!” I brought our conversation to an end because I knew that it would lead to a quarrel. I still felt sad that she’d turned a deaf ear to my explanation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในที่สุด ฉันจัดการเพื่อรับงานสอนที่โรงเรียนมัธยมอยู่ห่างจากบ้านประมาณสิบห้ากิโลเมตร ระยะทางเกือบเหมือนกันระหว่างบ้านเมืองได้ "อะไร คุณยอมรับมัน คุณ "ถามป้า Thuong"อะไรที่ฉันสามารถทำได้อย่างไร, " คำตอบรัก รู้สึกประหลาดใจไม่ได้เมื่อฉันบอกว่า เขาตัดสินใจของฉัน "อืมม ในชีวิตของเรา เราจะหวงแหนเช่นภาพลวงตา เขากล่าวว่า ผมเกลียด แต่ยิ้มเท่านั้น "ฉันตั้งใจว่า จะทำงานบางเวลา พูดหนึ่ง หรือสองปี เมื่อเราได้รับสิทธิ์ พอเราจะแต่งงาน กล่าว " Ah สมาชิกของนักการ!, " ป้ากล่าวว่า sarcastically "คุณกำลังแสดงความภาคภูมิใจของนักวิชาการของคุณ คุณ" เธอมีเหตุผลจะขม เนื่องจากผมก็หันลงเธอเสนอความช่วยเหลือ – ทำงานกับบริษัทต่างประเทศที่มีเงินเดือนดี"ไม่ว่า คุณต้องการ...,"เริ่ม"ให้มันเป็น เธอขัดจังหวะ "ชีวิตจะสอนให้พึ่งตนเองเร็วมาก แต่สิ่งที่เกี่ยวกับรักของคุณ อะไรคือความคิดของเขา "ก็ เราจะต้องออกจากกันบางครั้ง เมื่อเราทั้งสองพบว่า เราสามารถอยู่ร่วมกัน เราจะ...,"ตอบ"วิธีโรแมนติกคุณเป็น" ผมนำบทสนทนาของเราสิ้นสุด เพราะผมรู้ว่า มันจะนำไปสู่การทะเลาะกัน ฉันยังรู้สึกว่า เธอได้เปิดหูเพื่ออธิบายฉันเศร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่สุดท้ายที่ฉันจัดการเพื่อให้การเรียนการสอนงานในโรงเรียนมัธยมอยู่ห่างจากบ้านประมาณสิบห้ากิโลเมตร ระยะทางเกือบจะเป็นเช่นเดียวกับระหว่างบ้านและเมืองของฉัน.
"คืออะไร? คุณได้รับการยอมรับว่ามันมีคุณ? "ถามป้า Thuong.

" อะไรที่ฉันสามารถทำ ?, "ผมตอบ.

An, สุดที่รักของฉันไม่แปลกใจเมื่อผมบอกเขาว่ามาจากการตัดสินใจของฉัน "ฉันเห็น. ในชีวิตของเราเรามักจะหวงแหนเช่นภาพลวงตา "เขากล่าว ฉันโกรธ แต่เขายิ้มเท่านั้น "ผมตั้งใจว่าฉันจะทำงานบางครั้งบอกว่าหนึ่งหรือสองปี เมื่อเรามีคุณสมบัติพอที่เราจะได้รับการแต่งงาน "ผมพูด "อาเป็นสมาชิกของปัญญาชน !," ป้าข้อสังเกตประชด "คุณจะแสดงความภาคภูมิใจของนักวิชาการของคุณแล้วคุณล่ะ?" เธอมีเหตุผลที่จะเป็นของขมเพราะผมได้ปฏิเสธข้อเสนอของเธอช่วย -. ทำงานให้กับ บริษัท ต่างประเทศที่มีเงินเดือนที่ดี

"ไม่ว่า ฉันเพียงต้องการ ... "ผมเริ่ม.

" ให้มันเป็น "เธอขัดจังหวะ "ชีวิตจะสอนให้คุณสามารถพึ่งตนเองได้มากในช่วงต้น แต่สิ่งที่เกี่ยวกับรักของคุณ? อะไรคือความคิดของเขา? "" ในขณะที่เราจะต้องออกจากกันสำหรับบางเวลา เมื่อใดก็ตามที่ทั้งสองของเราพบว่าเราสามารถที่จะอยู่ด้วยกันเราจะ ... "ผมตอบ.

" วิธีโรแมนติกที่คุณอยู่! "ผมนำการสนทนาของเราจะสิ้นสุดลงเพราะผมรู้ว่ามันจะนำไปสู่การทะเลาะกัน ฉันยังคงรู้สึกเศร้าที่เธอจะหันหูคำอธิบายของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในที่สุด ฉันก็จัดการสอนที่โรงเรียนมัธยมประมาณ 15 กิโลเมตร อยู่ห่างจากบ้าน ระยะทางเกือบเหมือนระหว่างบ้านและเมือง" อะไร ? คุณจะยอมรับมันมั้ย ? " ถามป้า thuong ." แล้วจะให้ฉันทำยังไง " ฉันตอบ, ที่รัก ไม่ประหลาดใจเมื่อฉันบอกเขาว่า การตัดสินใจของผม " ผมเห็น ในชีวิตของเราเรามักจะหวงแหน เช่น ภาพลวงตา , " เขากล่าวว่า ผมก็ไม่พอใจ แต่เขาก็ยิ้ม " ผมตั้งใจว่าผมจะทำงานบางครั้งว่าหนึ่งหรือสองปี เมื่อเราดีพอ เราจะแต่งงานกัน " " อา สมาชิกของกลุ่มปัญญาชน ! " ป้าว่าแดกดัน " คุณแสดงของคุณบัณฑิตก็ภูมิใจใช่ไหม ? " เธอมีเหตุให้ต้องขมขื่น เพราะผมได้ปฏิเสธข้อเสนอของเธอช่วยทำงานให้ บริษัท ต่างประเทศและด้วยเงินเดือนดี" ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่อยาก . . . . . . . " ผมเริ่ม" ช่างมันเถอะ " เธอมาขัดจังหวะ " ชีวิตจะสอนให้พึ่งตนเองเร็วนะ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับที่รักของคุณ อะไรคือความคิดเห็นของเขา " สำหรับตอนนี้ เราต้องอยู่ห่างจากแต่ละอื่น ๆสำหรับบางเวลา เมื่อใดก็ตามที่เราพบว่า เราสามารถอยู่ร่วมกันได้ เราก็จะ . . . . . . . " ฉันตอบ" โรแมนติกแค่ไหน ! " ฉันเอาบทสนทนาของเราจบลง เพราะฉันรู้ว่า มันอาจนำไปสู่การทะเลาะกัน ฉันยังรู้สึกเสียใจที่เธอปฏิเสธไม่ยอมรับฟังเหตุผลของฉัน