Last school holiday, my family and

Last school holiday, my family and I went back to our hometown, the eagerly-awaited holidays bring a respite from homework, lessons, extracurricular activities and exams. For me, spending a holiday at home is equally unbearable.
0n the last day of school, I eagerly waited for the bell to ring at 1:10 p.m.. Then, I felt like a caged bird hat has just been set free. I slang my bag over my shoulder and make a beeline for the bust station. My hometown!
We started our journey early in the morning. When we arrived, we had a quick lunch. I make a short exchange and headed for my favourite spot here- a secluded corner of my grandfather durian orchards. There under a shady spot, I sat down a surveyed the surroundings.
Here, far away from claustrophobic classrooms, rushing crowds, busy sidewalks and congested streets, I enjoyed the solitude of nature. As I took my seat on a flimsy woody bench, and looked around me, I can see a flurry of activities. Birds flew gracefully and noiselessly above me while bees traveled flirtatiously from tree to tree, colourful butterflies flit about here and there flapping their fragile wings and ants scurry in a single file carrying bits of food on their tiny backs.
A soft cool breeze blowed. I can hear the soft rustle of leaves. The air is heavy with the scent of shrubs and grasses coupled with the scent of ripe durians.
I lied on my back with my hand clasped behind my head and watched streaks of sunlight filtering through the canopy of leaves. Soon I fall into short but deep slumber. When I woke up, I can see the sun slowly descending behind a row of far hills. Although I would love to linger for a little longer, I moved away reluctantly and leaved knowing that Opah would be waiting for me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันหยุดที่ผ่านมา โรงเรียน ครอบครัวของฉัน และฉันก็กลับไปบ้านเกิดที่รอคอยกระหายวันหยุดมาพักผ่อนจากการบ้าน บทเรียน กิจกรรมเสริมหลักสูตรและการสอบ สำหรับผม ใช้วันหยุดที่บ้านทนพอกัน
ในวันสุดท้ายของโรงเรียน ฉันกระหายรอระฆังแหวนที่ 10 p.m . แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนเป็นนกในกรง หมวกถูกตั้งฟรีฉันเหวี่ยงกระเป๋าไว้บนบ่า ให้เส้นตรงสำหรับสถานีที่หน้าอก . บ้านเกิดของฉัน
เราเริ่มต้นการเดินทางของเราในตอนเช้า เมื่อพวกเรามาถึง เราจะมีอาหารกลางวันที่รวดเร็ว ฉันให้ตราสั้นและมุ่งหน้าไปยังจุดที่ชื่นชอบของฉันที่นี่ - มุมอันเงียบสงบของสวนผลไม้ ทุเรียน ปู่ของฉัน มีในจุดที่ให้ร่มเงา ผมนั่งลงสำรวจสภาพแวดล้อม .
ที่นี่เลยไกลออกไปจากห้องเรียนที่แคบวิ่งฝูงชนที่วุ่นวายและทางเท้าถนนแออัด ผมชอบความเงียบสงบของธรรมชาติ ฉันเข้าไปนั่งบนม้านั่งไม้บอบบางและมองรอบๆฉัน , ฉันสามารถเห็นความวุ่นวายของกิจกรรม นกบินอย่างสง่างามและอย่างไร้เสียงเหนือผม ในขณะที่ผึ้งเดินทาง flirtatiously จากต้นไม้ต้นไม้ผีเสื้อที่มีสีสันโฉบมากระพือปีกบอบบางของพวกเขาและมดไต่ในไฟล์เดียวถือบิตของอาหารบนหลังเล็ก ๆของพวกเขา .
นุ่มเย็นปะไร . ฉันสามารถได้ยินเสียงกรอบแกรบอ่อนของใบ อากาศหนักกับกลิ่นของพุ่มไม้และหญ้าควบคู่ไปกับกลิ่นของทุเรียนสุก
ผมโกหกที่ด้านหลังของฉันกับมือไว้ข้างหลังหัวของฉันและดูลายเส้นของแสงแดดกรองผ่านทรงพุ่มใบ เร็วๆ นี้ผมตกอยู่ในเวลาสั้นๆ แต่ลึก ๆง่วง เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็จะเห็นดวงอาทิตย์ค่อย ๆลงหลังแถวเนินเขา ไม่ไกล ถึงแม้ว่าผมจะชอบอู้ต่ออีกหน่อย ผมย้ายไปอย่างไม่เต็มใจจาก opah และรู้ว่าจะรอฉัน