- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The first place I can remember well
The first place I can remember well was a pleasant field with a pond of clear water in it. Trees made shadows over the pond, and water plants grew at the deep end. On one side was another field, and on the other side we looked over a gate at our master’s house, which stood by the roadside. At the top of our field were more tall trees, and at the bottom was a fast-running stream.
While I was young, I lived on my mother’s milk, but as soon as I was old enough to eat grass, my mother went out to work during the day and came back in the evening.
There were six other young horses in the field, although they were older than I was. We all galloped together round the field, and had great fun. But sometimes the others would kick and bite.
‘They are young farm horses and haven’t learned how to behave,’ my mother told me. ‘You are different. Your father is well known, and your grandfather twice won the most important race at New market. Your grandmother was quiet and gentle, and you have never seen me kick or bite, have you? I hope you will grow up to be gentle and a willing worker, and never bite or kick.’
I have never forgotten my mother’s advice. She was a clever and sensible old horse. Her name was Duchess’ but our master often called her Pet. He was a good, kind man, and my mother loved him very much. Whenever she saw him at the gate, she trotted across. He used to pat her and say, ‘Well, old Pet, and how is young little Darkie?’ I was a dull black colour, so he called me Darkie. He sometimes brought a piece of bread for me, or a carrot for my mother, and I think we were his favorites.
When I was two years old, something happened which I have never forgotten. It was early spring, and there was a light mist over the trees and fields. I and the other young horses were feeding at the lower end of the field when we heard the distant cry of dogs.
The oldest among us lifted his head to listen. ‘There are the hounds!’ he said, and immediately raced off. The rest of us followed him to the top of the field, where we could see several fields beyond.
My mother and another old horse were standing near. ‘They’ve found a hare,’ said my mother, ‘and if they come this way, we shall see the hunt.’
Soon the dogs were all racing down the field next to our, making a loud ‘yo-yo-yo-yo!’ sound at the top of their voices. After them came men on horses, some in green coats, and all galloping as fast as they could. Suddenly, the dogs became silent and ran around with their noses to the ground.
‘They’ve lost the smell of the hare,’ said the old horse. ‘Perhaps it will escape.’
But the dogs began their ‘yo-yo-yo-yo!’ again and came at full speed towards our field. Just then a hare, wild with fear, ran towards the trees. The dogs jumped over the stream and ran across the field, followed by the huntsmen Six or eight jumped their horses over the stream, close behind the dogs. Before the hare could get away, the dogs were upon her with wild cries.
We heard a terrible scream, and that was the end of the hare. One of the men picked her up and held her by the leg. She was covered in blood but all the huntsmen seemed pleased.
I was so greatly surprised that at first I did not see what was happening by the stream, but when I did look, I saw a sad sight. Two fine horses were down, one in the stream and the other on the grass. One rider, who seemed unhurt. Was climbing out of the water, but the other lay quite still.
‘His neck is broken,' said my mother. ‘I can't understand why men are so fond of this sport. They quite often hurt themselves and ruin good horses, all for one hare that they could get more easily some other way. But we are only horses, and don't know why men do these things.’
They carried the dead rider to our master's house, and I heard afterwards that it was George Gordon, the only son of a local landowner, and a fine young man.
A man from the village came to look at the black horse on the grass. The animal was in great pain and one of his legs was broken. The man began to feel the horse all over, then he shook his head. Someone ran to our master's house and came back with a gun. Soon after, there was a loud bang and a terrible cry, then all was still. The black horse did not move again.
My mother was very unhappy. 'I've known that horse for years,' she said. ‘His name was Rob Roy. He was a good brave horse.' She never went near that end of the field again.
Not many days after we heard the church bell and saw a long, strange black carriage, pulled by black horses. They were taking the body of young George Gordon to the churchyard to bury him. He would never ride again. I never knew what they did with Rob Roy, but it was all for one little hare.
While I was young, I lived on my mother’s milk, but as soon as I was old enough to eat grass, my mother went out to work during the day and came back in the evening.
There were six other young horses in the field, although they were older than I was. We all galloped together round the field, and had great fun. But sometimes the others would kick and bite.
‘They are young farm horses and haven’t learned how to behave,’ my mother told me. ‘You are different. Your father is well known, and your grandfather twice won the most important race at New market. Your grandmother was quiet and gentle, and you have never seen me kick or bite, have you? I hope you will grow up to be gentle and a willing worker, and never bite or kick.’
I have never forgotten my mother’s advice. She was a clever and sensible old horse. Her name was Duchess’ but our master often called her Pet. He was a good, kind man, and my mother loved him very much. Whenever she saw him at the gate, she trotted across. He used to pat her and say, ‘Well, old Pet, and how is young little Darkie?’ I was a dull black colour, so he called me Darkie. He sometimes brought a piece of bread for me, or a carrot for my mother, and I think we were his favorites.
When I was two years old, something happened which I have never forgotten. It was early spring, and there was a light mist over the trees and fields. I and the other young horses were feeding at the lower end of the field when we heard the distant cry of dogs.
The oldest among us lifted his head to listen. ‘There are the hounds!’ he said, and immediately raced off. The rest of us followed him to the top of the field, where we could see several fields beyond.
My mother and another old horse were standing near. ‘They’ve found a hare,’ said my mother, ‘and if they come this way, we shall see the hunt.’
Soon the dogs were all racing down the field next to our, making a loud ‘yo-yo-yo-yo!’ sound at the top of their voices. After them came men on horses, some in green coats, and all galloping as fast as they could. Suddenly, the dogs became silent and ran around with their noses to the ground.
‘They’ve lost the smell of the hare,’ said the old horse. ‘Perhaps it will escape.’
But the dogs began their ‘yo-yo-yo-yo!’ again and came at full speed towards our field. Just then a hare, wild with fear, ran towards the trees. The dogs jumped over the stream and ran across the field, followed by the huntsmen Six or eight jumped their horses over the stream, close behind the dogs. Before the hare could get away, the dogs were upon her with wild cries.
We heard a terrible scream, and that was the end of the hare. One of the men picked her up and held her by the leg. She was covered in blood but all the huntsmen seemed pleased.
I was so greatly surprised that at first I did not see what was happening by the stream, but when I did look, I saw a sad sight. Two fine horses were down, one in the stream and the other on the grass. One rider, who seemed unhurt. Was climbing out of the water, but the other lay quite still.
‘His neck is broken,' said my mother. ‘I can't understand why men are so fond of this sport. They quite often hurt themselves and ruin good horses, all for one hare that they could get more easily some other way. But we are only horses, and don't know why men do these things.’
They carried the dead rider to our master's house, and I heard afterwards that it was George Gordon, the only son of a local landowner, and a fine young man.
A man from the village came to look at the black horse on the grass. The animal was in great pain and one of his legs was broken. The man began to feel the horse all over, then he shook his head. Someone ran to our master's house and came back with a gun. Soon after, there was a loud bang and a terrible cry, then all was still. The black horse did not move again.
My mother was very unhappy. 'I've known that horse for years,' she said. ‘His name was Rob Roy. He was a good brave horse.' She never went near that end of the field again.
Not many days after we heard the church bell and saw a long, strange black carriage, pulled by black horses. They were taking the body of young George Gordon to the churchyard to bury him. He would never ride again. I never knew what they did with Rob Roy, but it was all for one little hare.
0/5000
เขตดี มีบ่อน้ำในสถานแรกที่ฉันสามารถจำได้ดีได้ ต้นไม้ทำเงาผ่านบ่อ และพืชน้ำที่เติบโตที่สุดลึก ด้านหนึ่งคือฟิลด์อื่น และอีกด้านหนึ่งเรามองผ่านประตูที่บ้านหลักของเรา ที่อยู่ตามริมถนน ด้านบนของฟิลด์ของเรามีต้นไม้สูงมาก และที่ด้านล่างถูกกระแสทำงานอย่างรวดเร็วในขณะที่ผมสาว อยู่ในน้ำนมแม่ แต่ทันทีที่ผมแก่พอกินหญ้า แม่ออกไปทำงานในระหว่างวัน และกลับมาในตอนเย็นมีอยู่หกม้าหนุ่มอื่นในฟิลด์ แม้ว่าพวกเขาอายุมากกว่าผม เราทั้งหมด galloped กันรอบฟิลด์ แล้วก็สนุกดี แต่บางครั้งคนจะเตะ และกัด'พวกเขาเป็นม้าหนุ่มฟาร์ม และไม่ได้เรียนรู้วิธีการทำงาน แม่ของฉันบอกฉัน ' คุณจะแตกต่างกัน พ่อของคุณเป็นที่รู้จัก และคุณปู่สองชนะการแข่งขันที่สำคัญที่สุดในตลาดใหม่ ของคุณยายเงียบสงบ และอ่อนโยน และคุณไม่เคยเห็นฉันเตะหรือกัด คุณ ฉันหวังว่า คุณจะเติบโตขึ้นจะเบาและผู้ปฏิบัติงานยินดี ไม่กัด หรือเตะ 'I have never forgotten my mother’s advice. She was a clever and sensible old horse. Her name was Duchess’ but our master often called her Pet. He was a good, kind man, and my mother loved him very much. Whenever she saw him at the gate, she trotted across. He used to pat her and say, ‘Well, old Pet, and how is young little Darkie?’ I was a dull black colour, so he called me Darkie. He sometimes brought a piece of bread for me, or a carrot for my mother, and I think we were his favorites.When I was two years old, something happened which I have never forgotten. It was early spring, and there was a light mist over the trees and fields. I and the other young horses were feeding at the lower end of the field when we heard the distant cry of dogs.The oldest among us lifted his head to listen. ‘There are the hounds!’ he said, and immediately raced off. The rest of us followed him to the top of the field, where we could see several fields beyond.My mother and another old horse were standing near. ‘They’ve found a hare,’ said my mother, ‘and if they come this way, we shall see the hunt.’ Soon the dogs were all racing down the field next to our, making a loud ‘yo-yo-yo-yo!’ sound at the top of their voices. After them came men on horses, some in green coats, and all galloping as fast as they could. Suddenly, the dogs became silent and ran around with their noses to the ground. ‘They’ve lost the smell of the hare,’ said the old horse. ‘Perhaps it will escape.’
But the dogs began their ‘yo-yo-yo-yo!’ again and came at full speed towards our field. Just then a hare, wild with fear, ran towards the trees. The dogs jumped over the stream and ran across the field, followed by the huntsmen Six or eight jumped their horses over the stream, close behind the dogs. Before the hare could get away, the dogs were upon her with wild cries.
We heard a terrible scream, and that was the end of the hare. One of the men picked her up and held her by the leg. She was covered in blood but all the huntsmen seemed pleased.
I was so greatly surprised that at first I did not see what was happening by the stream, but when I did look, I saw a sad sight. Two fine horses were down, one in the stream and the other on the grass. One rider, who seemed unhurt. Was climbing out of the water, but the other lay quite still.
‘His neck is broken,' said my mother. ‘I can't understand why men are so fond of this sport. They quite often hurt themselves and ruin good horses, all for one hare that they could get more easily some other way. But we are only horses, and don't know why men do these things.’
They carried the dead rider to our master's house, and I heard afterwards that it was George Gordon, the only son of a local landowner, and a fine young man.
A man from the village came to look at the black horse on the grass. The animal was in great pain and one of his legs was broken. The man began to feel the horse all over, then he shook his head. Someone ran to our master's house and came back with a gun. Soon after, there was a loud bang and a terrible cry, then all was still. The black horse did not move again.
My mother was very unhappy. 'I've known that horse for years,' she said. ‘His name was Rob Roy. He was a good brave horse.' She never went near that end of the field again.
Not many days after we heard the church bell and saw a long, strange black carriage, pulled by black horses. They were taking the body of young George Gordon to the churchyard to bury him. He would never ride again. I never knew what they did with Rob Roy, but it was all for one little hare.
But the dogs began their ‘yo-yo-yo-yo!’ again and came at full speed towards our field. Just then a hare, wild with fear, ran towards the trees. The dogs jumped over the stream and ran across the field, followed by the huntsmen Six or eight jumped their horses over the stream, close behind the dogs. Before the hare could get away, the dogs were upon her with wild cries.
We heard a terrible scream, and that was the end of the hare. One of the men picked her up and held her by the leg. She was covered in blood but all the huntsmen seemed pleased.
I was so greatly surprised that at first I did not see what was happening by the stream, but when I did look, I saw a sad sight. Two fine horses were down, one in the stream and the other on the grass. One rider, who seemed unhurt. Was climbing out of the water, but the other lay quite still.
‘His neck is broken,' said my mother. ‘I can't understand why men are so fond of this sport. They quite often hurt themselves and ruin good horses, all for one hare that they could get more easily some other way. But we are only horses, and don't know why men do these things.’
They carried the dead rider to our master's house, and I heard afterwards that it was George Gordon, the only son of a local landowner, and a fine young man.
A man from the village came to look at the black horse on the grass. The animal was in great pain and one of his legs was broken. The man began to feel the horse all over, then he shook his head. Someone ran to our master's house and came back with a gun. Soon after, there was a loud bang and a terrible cry, then all was still. The black horse did not move again.
My mother was very unhappy. 'I've known that horse for years,' she said. ‘His name was Rob Roy. He was a good brave horse.' She never went near that end of the field again.
Not many days after we heard the church bell and saw a long, strange black carriage, pulled by black horses. They were taking the body of young George Gordon to the churchyard to bury him. He would never ride again. I never knew what they did with Rob Roy, but it was all for one little hare.
การแปล กรุณารอสักครู่..
สถานที่แรกที่ผมจำได้ดีเป็นที่น่าพอใจกับสนามบ่อของน้ำใสในนั้น ต้นไม้ทำเงามากกว่าบ่อและพืชน้ำขยายตัวในปลายลึก ในอีกด้านหนึ่งเป็นอีกสนามและในด้านอื่น ๆ ที่เรามองไปที่ประตูที่บ้านของนายของเราซึ่งยืนอยู่ริมถนน ที่ด้านบนของเขตของเราได้มากขึ้นต้นไม้สูงและที่ด้านล่างเป็นกระแสทำงานได้อย่างรวดเร็ว.
ในขณะที่ผมยังเป็นเด็กฉันอาศัยอยู่ในนมแม่ของฉัน แต่ทันทีที่ผมก็โตพอที่จะกินหญ้าแม่ของฉันออกไปข้างนอก ในการทำงานในระหว่างวันและกลับมาในช่วงเย็น.
มีหกม้าหนุ่มอื่น ๆ ในเขตเขาแม้ว่าพวกเขาจะแก่กว่าฉันเป็น เราทุกคนร่วมกันวิ่งรอบสนามและมีความสนุกสนานที่ดี แต่บางครั้งคนอื่น ๆ จะเตะและกัด.
'พวกเขามีฟาร์มม้าหนุ่มสาวและไม่ได้เรียนรู้วิธีการปฏิบัติตน' แม่ของฉันบอกฉัน 'คุณจะแตกต่างกัน คุณพ่อของคุณเป็นที่รู้จักกันดีและคุณปู่ของคุณเป็นครั้งที่สองได้รับรางวัลการแข่งขันที่สำคัญที่สุดที่ตลาดใหม่ คุณยายของคุณเป็นที่เงียบสงบและอ่อนโยนและคุณไม่เคยเห็นผมเตะหรือกัดมีคุณ? ฉันหวังว่าคุณจะเติบโตขึ้นเพื่อเป็นที่อ่อนโยนและเป็นคนเต็มใจและไม่เคยกัดหรือเตะ.
ฉันไม่เคยลืมคำแนะนำของแม่ของฉัน เธอเป็นม้าเก่าฉลาดและเหมาะสม ชื่อของเธอคือดัชเชส 'แต่นายของเรามักจะเรียกว่าสัตว์เลี้ยงของเธอ เขาเป็นคนที่ดีคนใจดีและแม่ของฉันรักเขามาก เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นเขาที่ประตูเธอ trotted ข้าม เขาใช้ในการตบเบา ๆ ของเธอและพูดว่า 'ดีเก่าสัตว์เลี้ยงและวิธีการที่เป็นหนุ่มน้อย Darkie? ผมเป็นสีดำหมองคล้ำเพื่อให้เขาเรียกผม Darkie บางครั้งเขานำชิ้นส่วนของขนมปังสำหรับฉันหรือแครอทสำหรับแม่ของฉันและฉันคิดว่าเราเป็นทีมเต็งของเขา.
เมื่อฉันเป็นสองปีซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นผมไม่เคยลืม มันเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิและมีหมอกแสงมากกว่าต้นไม้และทุ่งนา ฉันและม้าหนุ่มคนอื่น ๆ กำลังให้อาหารที่ปลายล่างของสนามเมื่อเราได้ยินเสียงร้องของสุนัขที่ห่างไกล.
ที่เก่าแก่ที่สุดในหมู่พวกเรายกหัวของเขาที่จะรับฟัง 'มีสุนัขที่มี! เขากล่าวว่าและทันทีที่วิ่งออก ที่เหลือของเราตามเขาไปด้านบนของเขตที่เราจะได้เห็นหลายสาขาเกิน.
แม่ของฉันและม้าเก่าอีกกำลังยืนอยู่ใกล้ ๆ 'พวกเขาได้พบกระต่าย' กล่าวว่าแม่ของฉัน 'และหากพวกเขามาด้วยวิธีนี้เราจะได้เห็นการล่าสัตว์.
เร็ว ๆ นี้สุนัขถูกรถแข่งลงสนามต่อไปที่เราทำดัง 'Yo-Yo-Yo -yo! เสียงที่ด้านบนของเสียงของพวกเขา หลังจากที่พวกเขาเข้ามาคนบนม้าบางอย่างในเสื้อสีเขียวและควบทั้งหมดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทันใดนั้นสุนัขกลายเป็นเงียบและวิ่งไปรอบ ๆ กับจมูกของพวกเขาลงไปที่พื้น.
'พวกเขาได้สูญเสียกลิ่นของกระต่าย' กล่าวว่าม้าเก่า 'บางทีมันอาจจะหลบหนี.
แต่สุนัขของพวกเขาเริ่ม 'Yo-Yo-Yo-Yo! อีกครั้งและมาที่ความเร็วเต็มไปสู่เขตของเรา เพียงแค่นั้นกระต่ายป่าด้วยความกลัววิ่งไปทางต้นไม้ สุนัขกระโดดข้ามลำธารและวิ่งข้ามสนามตามล่าหกหรือแปดกระโดดม้าของพวกเขามากกว่ากระแสใกล้สุนัขที่อยู่เบื้องหลัง ก่อนที่กระต่ายได้รับไปสุนัขอยู่บนเสียงร้องของเธอกับป่า.
เราได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวและนั่นก็คือจุดสิ้นสุดของกระต่าย ชายคนหนึ่งอุ้มเธอขึ้นและถือของเธอโดยที่ขา เธอเป็นคนที่เต็มไปด้วยเลือด แต่ทั้งหมดล่าดูเหมือนความยินดี.
ผมจึงแปลกใจมากที่ตอนแรกผมไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามกระแส แต่เมื่อผมมองผมเห็นสายตาเศร้า ม้าสองปรับลดลงหนึ่งในกระแสและอื่น ๆ ที่อยู่บนพื้นหญ้า หนึ่งไรเดอร์ที่ดูเหมือนอันตราย กำลังปีนออกมาจากน้ำ แต่คนอื่น ๆ ยังคงวางค่อนข้าง.
'คอของเขาเสีย' กล่าวว่าแม่ของฉัน "ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนจึงรักกีฬานี้ พวกเขาค่อนข้างบ่อยทำร้ายตัวเองและทำลายม้าที่ดีทั้งหมดกระต่ายหนึ่งที่พวกเขาจะได้รับเพิ่มเติมได้อย่างง่ายดายบางวิธีอื่น ๆ แต่เราเป็นม้าเท่านั้นและไม่ทราบว่าทำไมคนที่ทำสิ่งเหล่านี้.
พวกเขาดำเนินการขับขี่ที่ตายแล้วไปที่บ้านของนายของเราและผมได้ยินมาในภายหลังว่ามันคือจอร์จกอร์ดอนลูกชายคนเดียวของเจ้าของที่ดินในท้องถิ่นและปรับหนุ่ม คน.
ชายคนหนึ่งจากหมู่บ้านมาจะมองไปที่ม้าสีดำบนพื้นหญ้า สัตว์อยู่ในความเจ็บปวดที่ดีและเป็นหนึ่งในขาของเขาถูกทำลาย คนเริ่มที่จะรู้สึกม้าทั่วแล้วเขาส่ายหัว ใครบางคนวิ่งไปที่บ้านของนายของเราและกลับมาพร้อมกับปืน ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงดังปังและเสียงร้องที่น่ากลัวแล้วทั้งหมดก็ยังคง ม้าสีดำไม่ได้ย้ายอีกครั้ง.
แม่ของฉันก็มีความสุขมาก 'ผมรู้จักม้าที่ปีที่ผ่านมา "เธอกล่าวว่า ชื่อของเขาคือร็อบรอย เขาเป็นม้ากล้าดี. เธอไม่เคยไปใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของสนามอีกครั้ง.
ไม่ได้หลายวันหลังจากที่เราได้ยินเสียงระฆังโบสถ์และเห็นความยาวสายการบินสีดำแปลกดึงม้าดำ พวกเขาได้รับการร่างของหนุ่มจอร์จกอร์ดอนไปสุสานฝังศพเขา เขาไม่เคยจะขี่ม้าอีกครั้ง ฉันไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำกับร็อบรอย แต่มันก็เป็นทุกกระต่ายน้อยหนึ่ง
ในขณะที่ผมยังเป็นเด็กฉันอาศัยอยู่ในนมแม่ของฉัน แต่ทันทีที่ผมก็โตพอที่จะกินหญ้าแม่ของฉันออกไปข้างนอก ในการทำงานในระหว่างวันและกลับมาในช่วงเย็น.
มีหกม้าหนุ่มอื่น ๆ ในเขตเขาแม้ว่าพวกเขาจะแก่กว่าฉันเป็น เราทุกคนร่วมกันวิ่งรอบสนามและมีความสนุกสนานที่ดี แต่บางครั้งคนอื่น ๆ จะเตะและกัด.
'พวกเขามีฟาร์มม้าหนุ่มสาวและไม่ได้เรียนรู้วิธีการปฏิบัติตน' แม่ของฉันบอกฉัน 'คุณจะแตกต่างกัน คุณพ่อของคุณเป็นที่รู้จักกันดีและคุณปู่ของคุณเป็นครั้งที่สองได้รับรางวัลการแข่งขันที่สำคัญที่สุดที่ตลาดใหม่ คุณยายของคุณเป็นที่เงียบสงบและอ่อนโยนและคุณไม่เคยเห็นผมเตะหรือกัดมีคุณ? ฉันหวังว่าคุณจะเติบโตขึ้นเพื่อเป็นที่อ่อนโยนและเป็นคนเต็มใจและไม่เคยกัดหรือเตะ.
ฉันไม่เคยลืมคำแนะนำของแม่ของฉัน เธอเป็นม้าเก่าฉลาดและเหมาะสม ชื่อของเธอคือดัชเชส 'แต่นายของเรามักจะเรียกว่าสัตว์เลี้ยงของเธอ เขาเป็นคนที่ดีคนใจดีและแม่ของฉันรักเขามาก เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นเขาที่ประตูเธอ trotted ข้าม เขาใช้ในการตบเบา ๆ ของเธอและพูดว่า 'ดีเก่าสัตว์เลี้ยงและวิธีการที่เป็นหนุ่มน้อย Darkie? ผมเป็นสีดำหมองคล้ำเพื่อให้เขาเรียกผม Darkie บางครั้งเขานำชิ้นส่วนของขนมปังสำหรับฉันหรือแครอทสำหรับแม่ของฉันและฉันคิดว่าเราเป็นทีมเต็งของเขา.
เมื่อฉันเป็นสองปีซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นผมไม่เคยลืม มันเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิและมีหมอกแสงมากกว่าต้นไม้และทุ่งนา ฉันและม้าหนุ่มคนอื่น ๆ กำลังให้อาหารที่ปลายล่างของสนามเมื่อเราได้ยินเสียงร้องของสุนัขที่ห่างไกล.
ที่เก่าแก่ที่สุดในหมู่พวกเรายกหัวของเขาที่จะรับฟัง 'มีสุนัขที่มี! เขากล่าวว่าและทันทีที่วิ่งออก ที่เหลือของเราตามเขาไปด้านบนของเขตที่เราจะได้เห็นหลายสาขาเกิน.
แม่ของฉันและม้าเก่าอีกกำลังยืนอยู่ใกล้ ๆ 'พวกเขาได้พบกระต่าย' กล่าวว่าแม่ของฉัน 'และหากพวกเขามาด้วยวิธีนี้เราจะได้เห็นการล่าสัตว์.
เร็ว ๆ นี้สุนัขถูกรถแข่งลงสนามต่อไปที่เราทำดัง 'Yo-Yo-Yo -yo! เสียงที่ด้านบนของเสียงของพวกเขา หลังจากที่พวกเขาเข้ามาคนบนม้าบางอย่างในเสื้อสีเขียวและควบทั้งหมดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทันใดนั้นสุนัขกลายเป็นเงียบและวิ่งไปรอบ ๆ กับจมูกของพวกเขาลงไปที่พื้น.
'พวกเขาได้สูญเสียกลิ่นของกระต่าย' กล่าวว่าม้าเก่า 'บางทีมันอาจจะหลบหนี.
แต่สุนัขของพวกเขาเริ่ม 'Yo-Yo-Yo-Yo! อีกครั้งและมาที่ความเร็วเต็มไปสู่เขตของเรา เพียงแค่นั้นกระต่ายป่าด้วยความกลัววิ่งไปทางต้นไม้ สุนัขกระโดดข้ามลำธารและวิ่งข้ามสนามตามล่าหกหรือแปดกระโดดม้าของพวกเขามากกว่ากระแสใกล้สุนัขที่อยู่เบื้องหลัง ก่อนที่กระต่ายได้รับไปสุนัขอยู่บนเสียงร้องของเธอกับป่า.
เราได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวและนั่นก็คือจุดสิ้นสุดของกระต่าย ชายคนหนึ่งอุ้มเธอขึ้นและถือของเธอโดยที่ขา เธอเป็นคนที่เต็มไปด้วยเลือด แต่ทั้งหมดล่าดูเหมือนความยินดี.
ผมจึงแปลกใจมากที่ตอนแรกผมไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามกระแส แต่เมื่อผมมองผมเห็นสายตาเศร้า ม้าสองปรับลดลงหนึ่งในกระแสและอื่น ๆ ที่อยู่บนพื้นหญ้า หนึ่งไรเดอร์ที่ดูเหมือนอันตราย กำลังปีนออกมาจากน้ำ แต่คนอื่น ๆ ยังคงวางค่อนข้าง.
'คอของเขาเสีย' กล่าวว่าแม่ของฉัน "ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนจึงรักกีฬานี้ พวกเขาค่อนข้างบ่อยทำร้ายตัวเองและทำลายม้าที่ดีทั้งหมดกระต่ายหนึ่งที่พวกเขาจะได้รับเพิ่มเติมได้อย่างง่ายดายบางวิธีอื่น ๆ แต่เราเป็นม้าเท่านั้นและไม่ทราบว่าทำไมคนที่ทำสิ่งเหล่านี้.
พวกเขาดำเนินการขับขี่ที่ตายแล้วไปที่บ้านของนายของเราและผมได้ยินมาในภายหลังว่ามันคือจอร์จกอร์ดอนลูกชายคนเดียวของเจ้าของที่ดินในท้องถิ่นและปรับหนุ่ม คน.
ชายคนหนึ่งจากหมู่บ้านมาจะมองไปที่ม้าสีดำบนพื้นหญ้า สัตว์อยู่ในความเจ็บปวดที่ดีและเป็นหนึ่งในขาของเขาถูกทำลาย คนเริ่มที่จะรู้สึกม้าทั่วแล้วเขาส่ายหัว ใครบางคนวิ่งไปที่บ้านของนายของเราและกลับมาพร้อมกับปืน ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงดังปังและเสียงร้องที่น่ากลัวแล้วทั้งหมดก็ยังคง ม้าสีดำไม่ได้ย้ายอีกครั้ง.
แม่ของฉันก็มีความสุขมาก 'ผมรู้จักม้าที่ปีที่ผ่านมา "เธอกล่าวว่า ชื่อของเขาคือร็อบรอย เขาเป็นม้ากล้าดี. เธอไม่เคยไปใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของสนามอีกครั้ง.
ไม่ได้หลายวันหลังจากที่เราได้ยินเสียงระฆังโบสถ์และเห็นความยาวสายการบินสีดำแปลกดึงม้าดำ พวกเขาได้รับการร่างของหนุ่มจอร์จกอร์ดอนไปสุสานฝังศพเขา เขาไม่เคยจะขี่ม้าอีกครั้ง ฉันไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำกับร็อบรอย แต่มันก็เป็นทุกกระต่ายน้อยหนึ่ง
การแปล กรุณารอสักครู่..
สถานที่แรกที่ผมจำได้ดี เป็นสนามที่รื่นรมย์กับสระน้ำใส น้ำในนั้น ต้นไม้ทำเงาผ่านบ่อและไม้น้ำโตที่ปลายลึก ด้านหนึ่งเป็นด้านอื่น และในด้านอื่น ๆ ที่เรามองผ่านประตูรั้วบ้านอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างถนน ที่ด้านบนของเขตของเรามีต้นไม้สูงมากขึ้น และที่ด้านล่างเป็นเร็ว
วิ่งกระแสตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันอาศัยอยู่ในนมแม่ แต่พอฉันโตพอที่จะกินหญ้า แม่ไปทำงานตอนกลางวัน และกลับมาในตอนเย็น
มีหกม้าหนุ่มอื่น ๆในฟิลด์ แม้ว่าจะอายุมากกว่าผม เราทุกคนควบม้ากันรอบสนาม และมีความสนุกสนานมาก แต่บางครั้งคนอื่นก็ไล่และกัด .
' พวกเขาจะเด็ก ฟาร์มม้า และไม่ได้เรียนรู้วิธีการปฏิบัติตน " แม่บอกผม ' คุณจะแตกต่างกัน คุณพ่อของคุณเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดี และปู่ของคุณสองครั้งชนะการแข่งขันที่สำคัญที่สุดในตลาดใหม่ ย่าของเธอก็เงียบ และนุ่มนวล และคุณไม่เคยเห็นผมเตะหรือกัดคุณ ? ฉันหวังว่าคุณจะเติบโตขึ้นจะอ่อนโยนและเป็นคนที่เต็มใจและไม่เคยกัดหรือเตะ '
.ฉันไม่เคยลืมคำสอนของแม่ เธอฉลาดและเหมาะสมแก่ม้า ชื่อของเธอคือ ดัชเชส แต่อาจารย์มักจะเรียกสัตว์เลี้ยงของเธอ เขาเป็นผู้ชายที่ดี และแม่ก็รักเขามาก เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นเขาอยู่ที่ประตู เธอ trotted ข้าม เขาเคยตบเธอ และบอกว่า ' อืม แก่สัตว์เลี้ยง และทำไมเด็กนิโกร ? ' ผมเป็นสีดำทึบ เค้าโทรมา นิโกร .บางครั้งเขาก็นำชิ้นส่วนของขนมปังให้ฉัน หรือแครอท สำหรับแม่ของฉัน และฉันคิดว่า เราชอบเค้า
เมื่อฉันอายุ 2 ขวบ เกิดที่ไม่เคยลืม มันเป็นฤดูใบไม้ผลิและมีหมอกแสงผ่านต้นไม้และสาขา ฉันและหนุ่มๆ ม้าถูกให้อาหารที่ปลายล่างของเขตข้อมูลเมื่อเราได้ยินเสียงร้องของสุนัข
ไกล .ที่เก่าแก่ที่สุดในหมู่พวกเรา ยกหัวขึ้นให้ฟัง มีหมา ! ' เขาพูดและรีบวิ่งออกไป พวกเราตามไปด้านบนของเขตข้อมูลที่เราได้เห็นหลายด้านเกิน
แม่และอีกเก่าม้ายืนอยู่ใกล้ ' พวกเขาได้พบกระต่าย ' แม่ ' และ ถ้าพวกเขามาทางนี้ เราจะได้เห็นการล่า '
.แล้วหมาก็แข่งลงนามต่อไปของเรา ทำดัง ' โย่โย่โย่โย่ ' เสียงที่ด้านบนของคนเหล่านี้ หลังจากที่พวกเขามาถึงผู้ชายบนม้าบางในเสื้อโค้ทสีเขียว และควบเร็วเท่าที่จะเร็วได้ จู่ๆ หมาก็เงียบและวิ่งรอบกับจมูกของพวกเขาไปยังพื้นดิน .
' พวกเขาได้สูญเสียกลิ่นกระต่าย ' ม้าเก่า ' '
บางทีมันอาจจะหนีไปแต่สุนัขเริ่ม ' Yo Yo Yo Yo ! ' อีกครั้งและกลับมาที่ความเร็วเต็มในสาขาของเรา แล้วกระต่ายป่าด้วยความหวาดกลัว วิ่งไปที่ต้นไม้ สุนัขกระโดดข้ามลำธารและวิ่งข้ามสนาม ตามด้วยคน หกหรือแปดกระโดดขึ้นม้าของตนเหนือสายน้ำ ปิดหลังสุนัข ก่อนที่กระต่ายจะหนีไปหมาป่าเมื่อเธอร้องไห้
เราได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่ากลัว , และนั่นคือจุดสิ้นสุดของกระต่าย ผู้ชายคนที่มารับเธอและจับมือเธอเอาไว้ โดยขา เธอเต็มไปด้วยเลือด แต่คนทั้งหมดดูเหมือนจะชอบ
ผมก็ยิ่งแปลกใจ ที่ตอนแรกผมไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามกระแส แต่เมื่อฉันหันไปมองก็เห็นสายตาเศร้า ม้าสองตัวได้ถูกลง หนึ่งในกระแส และ อื่น ๆบนหญ้า หนึ่งไรเดอร์ที่ดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บ กำลังปีนขึ้นมาจากน้ำ แต่อื่น ๆวางค่อนข้างนิ่ง
'his คอหัก ' แม่ของฉัน ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายจึงชอบกีฬานี้ พวกเขาค่อนข้างบ่อยเจ็บตัว และเสียม้าที่ดีสำหรับทุกคนที่พวกเขาจะได้รับได้อย่างง่ายดาย กระต่ายบางวิธีอื่น ๆ แต่เราเป็นม้าเท่านั้น และไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายพวกนี้ '
.
วิ่งกระแสตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันอาศัยอยู่ในนมแม่ แต่พอฉันโตพอที่จะกินหญ้า แม่ไปทำงานตอนกลางวัน และกลับมาในตอนเย็น
มีหกม้าหนุ่มอื่น ๆในฟิลด์ แม้ว่าจะอายุมากกว่าผม เราทุกคนควบม้ากันรอบสนาม และมีความสนุกสนานมาก แต่บางครั้งคนอื่นก็ไล่และกัด .
' พวกเขาจะเด็ก ฟาร์มม้า และไม่ได้เรียนรู้วิธีการปฏิบัติตน " แม่บอกผม ' คุณจะแตกต่างกัน คุณพ่อของคุณเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดี และปู่ของคุณสองครั้งชนะการแข่งขันที่สำคัญที่สุดในตลาดใหม่ ย่าของเธอก็เงียบ และนุ่มนวล และคุณไม่เคยเห็นผมเตะหรือกัดคุณ ? ฉันหวังว่าคุณจะเติบโตขึ้นจะอ่อนโยนและเป็นคนที่เต็มใจและไม่เคยกัดหรือเตะ '
.ฉันไม่เคยลืมคำสอนของแม่ เธอฉลาดและเหมาะสมแก่ม้า ชื่อของเธอคือ ดัชเชส แต่อาจารย์มักจะเรียกสัตว์เลี้ยงของเธอ เขาเป็นผู้ชายที่ดี และแม่ก็รักเขามาก เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นเขาอยู่ที่ประตู เธอ trotted ข้าม เขาเคยตบเธอ และบอกว่า ' อืม แก่สัตว์เลี้ยง และทำไมเด็กนิโกร ? ' ผมเป็นสีดำทึบ เค้าโทรมา นิโกร .บางครั้งเขาก็นำชิ้นส่วนของขนมปังให้ฉัน หรือแครอท สำหรับแม่ของฉัน และฉันคิดว่า เราชอบเค้า
เมื่อฉันอายุ 2 ขวบ เกิดที่ไม่เคยลืม มันเป็นฤดูใบไม้ผลิและมีหมอกแสงผ่านต้นไม้และสาขา ฉันและหนุ่มๆ ม้าถูกให้อาหารที่ปลายล่างของเขตข้อมูลเมื่อเราได้ยินเสียงร้องของสุนัข
ไกล .ที่เก่าแก่ที่สุดในหมู่พวกเรา ยกหัวขึ้นให้ฟัง มีหมา ! ' เขาพูดและรีบวิ่งออกไป พวกเราตามไปด้านบนของเขตข้อมูลที่เราได้เห็นหลายด้านเกิน
แม่และอีกเก่าม้ายืนอยู่ใกล้ ' พวกเขาได้พบกระต่าย ' แม่ ' และ ถ้าพวกเขามาทางนี้ เราจะได้เห็นการล่า '
.แล้วหมาก็แข่งลงนามต่อไปของเรา ทำดัง ' โย่โย่โย่โย่ ' เสียงที่ด้านบนของคนเหล่านี้ หลังจากที่พวกเขามาถึงผู้ชายบนม้าบางในเสื้อโค้ทสีเขียว และควบเร็วเท่าที่จะเร็วได้ จู่ๆ หมาก็เงียบและวิ่งรอบกับจมูกของพวกเขาไปยังพื้นดิน .
' พวกเขาได้สูญเสียกลิ่นกระต่าย ' ม้าเก่า ' '
บางทีมันอาจจะหนีไปแต่สุนัขเริ่ม ' Yo Yo Yo Yo ! ' อีกครั้งและกลับมาที่ความเร็วเต็มในสาขาของเรา แล้วกระต่ายป่าด้วยความหวาดกลัว วิ่งไปที่ต้นไม้ สุนัขกระโดดข้ามลำธารและวิ่งข้ามสนาม ตามด้วยคน หกหรือแปดกระโดดขึ้นม้าของตนเหนือสายน้ำ ปิดหลังสุนัข ก่อนที่กระต่ายจะหนีไปหมาป่าเมื่อเธอร้องไห้
เราได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่ากลัว , และนั่นคือจุดสิ้นสุดของกระต่าย ผู้ชายคนที่มารับเธอและจับมือเธอเอาไว้ โดยขา เธอเต็มไปด้วยเลือด แต่คนทั้งหมดดูเหมือนจะชอบ
ผมก็ยิ่งแปลกใจ ที่ตอนแรกผมไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามกระแส แต่เมื่อฉันหันไปมองก็เห็นสายตาเศร้า ม้าสองตัวได้ถูกลง หนึ่งในกระแส และ อื่น ๆบนหญ้า หนึ่งไรเดอร์ที่ดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บ กำลังปีนขึ้นมาจากน้ำ แต่อื่น ๆวางค่อนข้างนิ่ง
'his คอหัก ' แม่ของฉัน ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายจึงชอบกีฬานี้ พวกเขาค่อนข้างบ่อยเจ็บตัว และเสียม้าที่ดีสำหรับทุกคนที่พวกเขาจะได้รับได้อย่างง่ายดาย กระต่ายบางวิธีอื่น ๆ แต่เราเป็นม้าเท่านั้น และไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายพวกนี้ '
.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ถ้าสอบเสร็จแล้ว คุณมีแผนจะไปทำอะไรบ้างหร
- ชั้นวางผ้าโยก
- คุณขายาวจัง
- You are at to krabi
- The ability and willingness to communica
- credibility
- ทิชชู
- วันนี้เป็นวันนี้เป็นวันหยุด แต่ที่บ้านมี
- ครั้งนั้น
- Fuzzy
- กรรมการหนึ่งคนลงลายมือชื่อ
- ผลิตภัณฑ์ บำรุงรักษา และขัดเงาสีรถ
- Lado
- โอ
- สวัสดีครับ ผมชื่อSudkhet ยินดีที่ได้รู้จ
- ชอบคนผอมขนาดไหน
- ถ้าสอบเสร็จแล้ว คุณมีแผนจะไปทำอะไรบ้างหร
- The dog charged with assaultBecause the
- ALIVIO RD-M430 MTB Bike Rear Derailleur
- Relative
- WhereIs my calculater it's in my bag
- This means you can barely move Moreover
- หี
- Family mamber/Relative
