Biological communitiesSome organism

Biological communities
Some organisms are adapted for living in freshwater, others for living in salt water. In general, freshwater biota do not extend into saline or slightly saline water. Consequently, as salinity increases, the species richness and growth of freshwater biota is reduced (Hart et al . 1991). Freshwater is generally defined as water in which salinity is less than 3000 mg L–1 and sea water as 35 000 mg L–1 . These are the world average values for those systems (Boulton and Brock 1999); 3000 mg L–1 is often considered the lower limit for saline waters (Hart et al . 1991). Water between 3000 mg L–1 and 10 000 mg L–1 can be defined as saline as biotic effects are well known within this range. Animals are divided on the basis of their ability to regulate their internal osmotic concentrations against the external environment: those that regulate internal salt concentr ations well can adapt to a wide range of salinities (euryhaline regulators), whereas those that are poor regulators cannot and are restricted only to a narrow range of salinities (stenohaline regulators). Salt-tolerant plants (halophytes) tend to prefer brackish or saline conditions rather than freshwater, whereas most freshwater plants (non-halophytes) do not tolerate increasing salt concentration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชุมชนชีวภาพบางสิ่งมีชีวิตดัดแปลงสำหรับการอาศัยอยู่ในน้ำจืด อื่น ๆ สำหรับการอาศัยอยู่ในน้ำเค็ม ทั่วไป สิ่งที่ปลาไม่ขยายเป็นน้ำ saline หรือ saline เล็กน้อย ดังนั้น เป็นเค็มเพิ่ม ร่ำรวยพันธุ์และเจริญเติบโตของสิ่งที่ปลาจะลดลง (ฮาร์ท et al. 1991) น้ำจืดได้โดยทั่วไปกำหนดเป็นน้ำที่เค็มเป็นน้อยกว่า 3000 มิลลิกรัมน้ำ L-1 และซี 35 000 มิลลิกรัม L-1 เหล่านี้เป็นค่าเฉลี่ยของโลกสำหรับระบบ (Boulton และอม 1999); 3000 มิลลิกรัม L-1 มักจะถือว่าเป็นขีดจำกัดล่างสำหรับน้ำ saline (ฮาร์ท et al. 1991) สามารถกำหนดระหว่าง 3000 มิลลิกรัม L-1 และ 10 000 mg L-1 เป็นน้ำเกลือเป็นผล biotic รู้จักกันดีในช่วงนี้ได้ สัตว์มีแบ่งตามความสามารถในการควบคุมความเข้มข้นของการออสโมติกภายในกับสภาพแวดล้อมภายนอก: ที่ควบคุม ations concentr เกลือภายในอย่างดีสามารถปรับใช้กับหลากหลายของ salinities (euryhaline เร็คกูเลเตอร์), ใน ขณะที่หน่วยงานกำกับดูแลที่ดีไม่จำกัดเฉพาะในช่วงแคบของ salinities (stenohaline เร็คกูเลเตอร์) ได้ พืชทนกับเกลือ (halophytes) มักจะ ชอบกร่อย หรือ saline เงื่อนไข มากกว่า ปลา ในขณะที่พืชน้ำจืดส่วนใหญ่ (ไม่ใช่ halophytes) ยินยอมให้เพิ่มความเข้มข้นของเกลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชุมชนทางชีวภาพ
บางสิ่งมีชีวิตดัดแปลง อาศัยอยู่ในน้ำจืด คนอื่นที่อยู่ในน้ำเกลือ โดยทั่วไปปลาพฤกษาไม่ขยายลงในน้ำเกลือหรือเกลือเล็กน้อยในน้ำ ดังนั้น เพื่อเป็นการเพิ่มความเค็มชนิดอุดมสมบูรณ์และการเจริญเติบโตของสิ่งมีชีวิตน้ำจืดจะลดลง ( ฮาร์ท et al . 1991 )ปลาที่ถูกกำหนดโดยทั่วไปเป็นน้ำที่ความเค็มน้อยกว่า 3000 มก. แอล– 1 และน้ำทะเลเป็น 35 , 000 มก. แอล– 1 คุณ the are หมายเลข world average for รวม those ( boulton ( brock 1999 ) ; 3000 mg l –ในความสะดวก considered the lower ฮอล for waters เมื่อคืนนี้ ( เนม et al . 1991 )น้ำระหว่าง 3 , 000 มก. แอล– 1 และ 10 000 mg แอล– 1 สามารถกำหนดเป็นดินเค็ม เพราะผลทางชีวภาพเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในช่วงนี้ สัตว์จะถูกแบ่งออกบนพื้นฐานของความสามารถในการควบคุมความเข้มข้นของพวกเขาภายในการต่อสภาพแวดล้อมภายนอก : ที่ควบคุมภายใน ations ตั้งใจเกลือก็สามารถปรับให้เข้ากับช่วงกว้างของระดับความเค็ม ( euryhaline ควบคุม )ในขณะที่ผู้ที่ยากจนควบคุมไม่ได้และจะถูก จำกัด เพียงช่วงแคบของความเค็ม ( ควบคุม stenohaline ) พืชทนเค็ม ( halophytes ) มักจะชอบน้ำกร่อย หรือภาวะเกลือมากกว่าน้ำจืด ส่วนพืชที่จืดที่สุด ( ไม่ halophytes ) อย่าทนเพิ่มความเข้มข้นของเกลือ