Measurements and Results:Participan

Measurements and Results:
Participants self-reported information on height, weight, and sleep. Mean BMI was calculated as 25.3 kg/m2 (SD = 5.4) and mean habitual sleep duration was 7.2 hr/night (SD = 1.2). Data were analyzed using biometric genetic interaction models. Overall the heritability of sleep duration was 34%. Longer sleep duration was associated with decreased BMI (P < 0.05). The heritability of BMI when sleep duration was < 7 hr (h2 = 70%) was more than twice as large as the heritability of BMI when sleep duration was ≥ 9 hr (h2 = 32%); this interaction was significant (P < 0.05).
Conclusions:
Shorter sleep duration is associated with increased BMI and increased genetic influences on BMI, suggesting that shorter sleep duration increases expression of genetic risks for high body weight. At the same time, longer sleep duration may suppress genetic influences on body weight. Future research aiming to identify specific genotypes for BMI may benefit by considering the moderating role of sleep duration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การวัดและผล:ผู้เข้าร่วมเองรายงานข้อมูล บนความสูง น้ำหนัก นอนหลับ หมายถึง คำนวณ BMI เป็น 25.3 kg/m2 (SD = 5.4) และหมายถึง ระยะเวลาหลับที่เคยถูกคืน 7.2 ชั่วโมง (SD = 1.2) ข้อมูลที่วิเคราะห์โดยใช้รูปแบบปฏิสัมพันธ์ทางพันธุกรรมทางชีวภาพ โดยรวม heritability ระยะเวลานอนหลับเป็น 34% ระยะเวลาหลับยาวถูกเชื่อมโยงกับ BMI ลดลง (P < 0.05) Heritability ของ BMI เมื่อระยะเวลาหลับ < 7 ชั่วโมง (h2 = 70%) ถูกมากกว่าขนาดเป็นสองเท่า heritability ของ BMI ≥เมื่อระยะเวลานอน 9 ชั่วโมง (h2 = 32%); โต้ตอบนี้ได้อย่างมีนัยสำคัญ (P < 0.05)บทสรุป:ระยะเวลาหลับสั้นเกี่ยวข้องกับ BMI ที่เพิ่มขึ้นและเพิ่มพันธุกรรมในการแนะนำว่า ระยะเวลาหลับสั้นเพิ่มขึ้นของความเสี่ยงทางพันธุกรรมสูงน้ำหนัก BMI ในเวลาเดียวกัน ระยะเวลาหลับยาวอาจระงับพันธุกรรมน้ำหนักตัว งานวิจัยในอนาคตเป้าหมายระบุพันธุ์เฉพาะ BMI อาจได้รับประโยชน์ โดยพิจารณาบทบาทเศรษฐกิจของระยะเวลาหลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัดและผลการศึกษา:
ผู้เข้าร่วมข้อมูลตนเองรายงานความสูง, น้ำหนัก, การนอนหลับและ หมายถึงค่าดัชนีมวลกายที่คำนวณได้เป็น 25.3 กก. / m2 (SD = 5.4) และค่าเฉลี่ยระยะเวลาการนอนหลับเป็นนิสัยเป็น 7.2 บุคคล / คืน (SD = 1.2) วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ไบโอเมตริกซ์รุ่นปฏิสัมพันธ์ทางพันธุกรรม โดยรวมพันธุกรรมของระยะเวลาการนอนหลับเป็น 34% ระยะเวลาการนอนหลับอีกต่อไปมีความสัมพันธ์กับการลดลงของดัชนีมวลกาย (P <0.05) พันธุกรรมของค่าดัชนีมวลกายเมื่อระยะเวลาการนอนหลับเป็น <7 HR (H2 = 70%) มากกว่าใหญ่เป็นสองเท่าของค่าดัชนีมวลกายพันธุกรรมเมื่อระยะเวลาการนอนหลับเป็น≥ 9 HR (H2 = 32%); ปฏิสัมพันธ์นี้อย่างมีนัยสำคัญ (P <0.05).
สรุปผลการวิจัย:
ระยะเวลาการนอนหลับสั้นจะเกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นของค่าดัชนีมวลกายและเพิ่มอิทธิพลทางพันธุกรรมค่าดัชนีมวลกายบอกว่าระยะเวลาการนอนหลับสั้นเพิ่มการแสดงออกของความเสี่ยงทางพันธุกรรมสำหรับน้ำหนักตัวสูง ในเวลาเดียวกันระยะเวลาการนอนหลับอีกต่อไปอาจปราบปรามอิทธิพลทางพันธุกรรมต่อน้ำหนักตัว การวิจัยในอนาคตมีเป้าหมายที่จะระบุยีนที่เฉพาะเจาะจงสำหรับค่าดัชนีมวลกายอาจได้รับประโยชน์โดยพิจารณาจากบทบาทการดูแลของระยะเวลาการนอนหลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวัดผล :ผู้เข้าร่วม self-reported ข้อมูลส่วนสูง น้ำหนัก และนอน หมายถึงค่าดัชนีมวลกายคำนวณได้เป็น 1 kg / m2 ( SD = 5.4 ) และหมายถึงนิสัยนอนเวลาได้คืน / 7.2 ชั่วโมง ( SD = 1.2 ) ข้อมูลที่ได้นำมาวิเคราะห์โดยใช้แบบจำลองการปฏิสัมพันธ์ทางชีวภาพ โดยรวมระยะเวลาการนอนคือ 34 % ระยะเวลานานนอนมีความสัมพันธ์กับค่าดัชนีมวลกายลดลง ( P < 0.05 ) การถ่ายทอดของดัชนีมวลกายเมื่อเวลานอนก็ < 7 ชม. ( H2 = 70 % ) มากกว่า 2 ครั้งมีขนาดใหญ่เป็นลักษณะของค่าดัชนีมวลกายเมื่อเวลานอนก็≥ 9 ชม. ( H2 = 32 % ) ; ปฏิสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P < 0.05 )สรุประยะเวลาของการนอนหลับสั้นนั้นเกี่ยวข้องกับการเพิ่มค่าและเพิ่มทางพันธุกรรมมีอิทธิพลต่อ BMI บอกว่าระยะเวลาที่สั้นลง นอนเพิ่มการแสดงออกของความเสี่ยงทางพันธุกรรม น้ำหนักตัวสูง ใน เวลาเดียวกัน นอนยาวระยะเวลาอาจปราบปรามอิทธิพลทางพันธุกรรม น้ำหนักตัว อนาคต มีวัตถุประสงค์เพื่อระบุเฉพาะพันธุ์สำหรับค่าดัชนีมวลกายอาจได้รับประโยชน์จากการควบคุม บทบาทของระยะเวลาของการนอนหลับ