The Scottish Enlightenment’s idea o

The Scottish Enlightenment’s idea of civil society then travelled to Germany by way of the translation of Ferguson’s Essay on the History of Civil Society (1767) and Smith’s The Wealth of Nations (1776-8). Thereafter, Hegel was the first philosopher to begin to develop a recognisably modern notion of civil society in his Philosophy of Right, written in 1821. Although Hegel articulated the same tension between individual autonomy and community as the philosophers of the Scottish Enlightenment, he did this without reference to an ethical unity from without. Instant, Hegel sought to resolve the contradictions that existed in civil society as a result of its particularity by reference to the universal state. It is only at this point, then, that the idea of civil society is first concerned with the proper relation between the state and civil society as separate spheres. However, Hegel’s theory of civil society also gave the concept a pejorative hue for the first time. The state, in order to realize its universality, requires the creation though civil society of individual freedoms and the ability to satisfy needs. Yet by an this very process of development, civil society is increasingly characterised by chaos and inequality that undermines ethical unity. Such ethical unity is found only in the universal state, which, although it should not abolish civil society, should rule and guide it.
For Marx, going further than Hegel in criticizing the atomisation unleashed by an unfettered civil society had to be overcome entirely. Marx also rejected Hegel’s account of the supposedly impartial, ‘universal’ state ruling over civil society; as far as he was concerned, this state actually furthered the dominance of the bourgeois class over subordinate classes in civil society. Thus, although Marx retained Adam Smith’s identification of civil society whit economic interactions though the mechanism of the market, he was decidedly less sanguine than Smith about the possibility of the ‘greater good’ emerging from the sum total of these transactions. The formal ‘freedoms’ of civil society were for Marx a sham masking the deep structure of class inequality that defined this sphere in the first place. Real political freedom could only be attained if the working class took over state functions which, in being alienated from civil society, reinforced the latter’s individualistic, egoistic and therefore society atomizing character (see Marx 1977). In this moment of revolution, ‘particularistic’ civil society itself would be abolished by the universal rule of the proletariat. Marx’s damning critique concerning the alienation and exploitation supposedly to be found in the sphere of civil society contributed thereafter dominance of the modern state from the second half of the nineteenth century led anyway to declining interest in the sphere of civil society.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตรัสรู้สก็อตคิดสังคมแล้วเดินทางไปเยอรมนีผ่านการแปลของเรียงของเฟอร์กูสันประวัติศาสตร์ของสังคม (ปัจจุบันเป็นตำบลหนึ่ง) และของสมิธมั่งคั่งของประชาชาติ (1776-8) หลังจากนั้น Hegel ถูกนักปราชญ์แรกเริ่มต้นในการพัฒนาความทันสมัย recognisably ของภาคประชาสังคมในพระปรัชญาของขวา เขียนประสบ แม้ว่า Hegel พูดชัดแจ้งเหมือนความตึงเครียดระหว่างอิสระแต่ละชุมชนเป็นปรัชญาที่ตรัสรู้สกอตแลนด์ พระองค์นี้ โดยอ้างอิงถึงความสามัคคีจริยธรรมจากโดยไม่ ทันที Hegel ขอแก้ไขกันข้ามที่อยู่ในภาคประชาสังคมจากการ particularity โดยอ้างอิงถึงรัฐสากล มันเป็นที่จุดนี้ นั้น ว่าแนวคิดสังคมแรกเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ที่เหมาะสมระหว่างรัฐและประชาสังคมเป็นรัฐบาลท้องถิ่นแยกต่างหาก อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีของ Hegel สังคมยังให้แนวคิดเว้ pejorative ครั้ง สถานะ การตระหนักของ universality ต้องสร้างสังคมพลเรือนแต่ละเสรีภาพและความสามารถในการตอบสนองความต้อง โดยการนี้ยังมีประสบการ์กระบวนการพัฒนา ประชาสังคมมากขึ้น ด้วยความวุ่นวายและความไม่เท่าเทียมกันที่ทำลายความสามัคคีจริยธรรม ความสามัคคีจริยธรรมดังกล่าวจะพบเฉพาะในรัฐสากล ที่ แม้ว่ามันจะไม่ยุบประชาสังคม ควรกฎ และคำแนะนำ สำหรับ Marx เกิดขึ้นนอกเหนือจาก Hegel ในวิจารณ์ atomisation unleashed โดยสังคมที่นี่มีการเอาชนะทั้งหมด Marx ยังปฏิเสธบัญชีของ Hegel ปกครองรัฐกลางคาดคะเน 'สากล' ผ่านประชาสังคม เท่าที่เขาเกี่ยวข้อง สถานะนี้ furthered ครอบงำของชนชั้นกลางชั้นจริงมากกว่าเรียนย่อยในสังคม ดังนั้น แม้ว่า Marx สะสมรหัสอาดัมสมิธของภาคประชาสังคมออกโต้ตอบทางเศรษฐกิจแม้ว่ากลไกของตลาด เขา sanguine หลับน้อยกว่าสมิธเกี่ยวกับความเป็นไปได้ 'ดี' เกิดขึ้นจากผลรวมผลรวมของธุรกรรมเหล่านี้ การเป็น 'เสรีภาพ' สังคมสำหรับ Marx ซัมซุยโปเป็นกำบังโครงสร้างลึกของความไม่เท่าเทียมกันในระดับที่กำหนดไว้นี้ทรงกลมแรกได้ เท่านั้นสามารถบรรลุเสรีภาพทางการเมืองจริงถ้าชั้นทำงานเอาเหนือรัฐของฟังก์ชันซึ่ง ในการ alienated จากภาคประชาสังคม เสริมหลัง individualistic, egoistic และดังนั้น สังคมฝอยอักขระ (ดู Marx 1977) ได้ ในขณะนี้ของการปฏิวัติ 'particularistic' ประชาสังคมเองจะถูกยกเลิก โดยกฎสากลของกรุงฯ ของ Marx damning วิจารณ์เกี่ยวกับการจำหน่าย และแสวงหาประโยชน์คาดคะเนในเรื่องของประชาสังคมส่วนหลังจากนั้นครอบงำของรัฐสมัยใหม่จากสองครึ่งศตวรรษนำต่อไปดอกเบี้ยลดลงในเรื่องของประชาสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความคิดที่สก็อตของการตรัสรู้ของภาคประชาสังคมจากนั้นเดินทางไปยังประเทศเยอรมนีโดยวิธีการแปลเรียงความของเฟอร์กูสันในประวัติศาสตร์ของภาคประชาสังคม (1767) และสมิ ธ ความมั่งคั่งของชาติ (1776-8) หลังจากนั้น Hegel เป็นนักปรัชญาคนแรกที่จะเริ่มต้นในการพัฒนาความคิดที่ทันสมัยวัยวุฒิของภาคประชาสังคมในปรัชญาของเขาขวาที่เขียนใน 1821 แม้ว่า Hegel ก้องตึงเครียดเหมือนกันระหว่างความเป็นอิสระของแต่ละบุคคลและชุมชนเป็นปรัชญาของการตรัสรู้สก็อตที่เขาทำอย่างนี้ ไม่มีการอ้างอิงถึงความเป็นเอกภาพทางจริยธรรมจากภายนอก ทันที Hegel พยายามที่จะแก้ปัญหาความขัดแย้งที่มีอยู่ในภาคประชาสังคมเป็นผลมาจากความพิลึกของมันโดยอ้างอิงถึงรัฐสากล มันเป็นเพียงที่จุดนี้แล้วว่าความคิดของภาคประชาสังคมมีความกังวลครั้งแรกกับความสัมพันธ์ที่เหมาะสมระหว่างรัฐและภาคประชาสังคมที่เป็นทรงกลมที่แยกต่างหาก อย่างไรก็ตามทฤษฎี Hegel ของภาคประชาสังคมยังให้แนวคิดสีดูถูกเป็นครั้งแรก รัฐเพื่อให้ตระหนักถึงความเป็นสากลของมันต้องสร้าง แต่ภาคประชาสังคมของเสรีภาพส่วนบุคคลและความสามารถในการตอบสนองความต้องการ แต่โดยกระบวนการนี้มากของการพัฒนาภาคประชาสังคมเป็นลักษณะมากขึ้นโดยความสับสนวุ่นวายและความไม่เท่าเทียมกันที่ทำลายความเป็นเอกภาพทางจริยธรรม ความสามัคคีจริยธรรมดังกล่าวจะพบได้เฉพาะในรัฐสากลซึ่งแม้ว่ามันจะไม่ควรยกเลิกประชาสังคมควรกฎและให้คำแนะนำมัน.
สำหรับมาร์กซ์ไปไกลเกินกว่า Hegel ในการวิพากษ์วิจารณ์การแตกปลดปล่อยโดยภาคประชาสังคมมีอิสระที่จะเอาชนะกันอย่างสิ้นเชิง มาร์กซ์ยังปฏิเสธบัญชีของ Hegel เป็นกลางคาดคะเน 'สากล' การปกครองของรัฐมากกว่าประชาสังคม เท่าที่เขาเป็นห่วงรัฐนี้จริงกระฉ่อนการปกครองของชนชั้นกลางไปเรียนผู้ใต้บังคับบัญชาในภาคประชาสังคม ดังนั้นแม้ว่ามาร์กซ์สะสมประจำตัวอดัมสมิ ธ ของภาคประชาสังคมมีปฏิสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจเล็กน้อยแม้ว่ากลไกของตลาดเขาก็เด็ดน้อยร่าเริงกว่าสมิ ธ เกี่ยวกับความเป็นไปได้ของ 'ดีกว่า' โผล่ออกมาจากยอดรวมของรายการดังกล่าว อย่างเป็นทางการ 'เสรีภาพ' ของภาคประชาสังคมได้สำหรับมาร์กซ์เสแสร้งกำบังโครงสร้างลึกของความไม่เท่าเทียมกันในชั้นเรียนที่กำหนดรูปทรงกลมนี้ในสถานที่แรก เสรีภาพทางการเมืองที่แท้จริงเท่านั้นที่จะได้บรรลุถ้ากรรมกรเอาไปฟังก์ชั่นของรัฐซึ่งในเขาอยู่ห่างจากภาคประชาสังคมเสริมหลังของปัจเจกที่เห็นแก่ตัวและดังนั้นจึงอักขระ atomizing สังคม (ดูมาร์กซ์ 1977) ในช่วงเวลาของการปฏิวัตินี้ 'particularistic' ประชาสังคมตัวเองจะถูกยกเลิกโดยกฎสากลของชนชั้นแรงงาน วิจารณ์สาปแช่งมาร์กซ์เกี่ยวกับการโอนและการใช้ประโยชน์เพื่อที่จะพบได้ในวงของภาคประชาสังคมมีส่วนทำให้การปกครองหลังจากนั้นของรัฐที่ทันสมัยจากช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่สิบเก้านำอยู่แล้วดอกเบี้ยที่ลดลงในรูปทรงกลมของภาคประชาสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สกอตแลนด์ตรัสรู้ความคิดประชาสังคมแล้วเดินทางไปเยอรมนี โดยวิธีของการแปลของ เฟอร์กูสัน เรียงความเรื่อง ประวัติของประชาสังคม ( 1767 ) และสมิธความมั่งคั่งของประชาชาติ ( 1776-8 ) หลังจากนั้น เฮเกิล เป็นนักปรัชญาคนแรกที่เริ่มพัฒนา recognisably สมัยใหม่แนวคิดประชาสังคมในปรัชญาของเขาถูกเขียนใน 1821 .แม้ว่าเฮเกิลก้องแรงเหมือนกันระหว่างในบุคคลและชุมชน เป็นนักปรัชญาของยุคเรืองปัญญาแห่งสกอตแลนด์ เขาทำอย่างนี้ โดยไม่มีการอ้างอิงถึงความสามัคคี จริยธรรมจากโดยไม่ต้อง ทันที , เฮเกลพยายามที่จะแก้ไขความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในสังคม อันเป็นผลมาจากการอ้างอิงสถานะสากล มันเป็นเพียงที่จุดนี้แล้ว ,ที่ความคิดของสังคมเป็นครั้งแรกที่เกี่ยวข้องกับเหมาะสม ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐและประชาสังคมแยกทรงกลม อย่างไรก็ตาม เฮเกิล ทฤษฎีของประชาสังคม ยังให้แนวคิดสีสันคำหยาบเป็นครั้งแรก รัฐ เพื่อที่จะทราบของความเป็นสากล ต้อง สร้าง แม้ว่าภาคประชาสังคมของเสรีภาพส่วนบุคคลและความสามารถในการตอบสนองความต้องการแต่โดยมาก กระบวนการพัฒนาประชาสังคมมากขึ้นภาวะความวุ่นวายและความไม่เท่าเทียมกันที่เป็นการทำลายความสามัคคี จริยธรรม เช่น จริยธรรม ความสามัคคี คือ พบได้เฉพาะในสถานะสากลซึ่งแม้ว่ามันจะไม่ควรยุบภาคประชาสังคมควรกฎและแนะนํา .
สำหรับมาร์กซ์ ,จะเพิ่มเติมกว่าเฮเกิล ในการ atomisation unleashed โดยภาคประชาสังคมอิสระต้องเอาชนะทั้งหมด มาร์กซ์และเฮเกลคือปฏิเสธของบัญชีว่าเป็นกลาง ' สากล ' รัฐปกครองประชาสังคม เท่าที่เขารู้ รัฐนี้จริง ๆ ส่วนการปกครองของชนชั้นกลางชนชั้นผ่านชั้นเรียนย่อยในสังคมพลเรือน ดังนั้นแม้ว่ามาร์กซสะสมของอดัม สมิธการปฏิสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจเล็กน้อยประชาสังคม แม้ว่ากลไกของตลาด เขาจะเด็ดน้อยร่าเริงกว่า Smith เกี่ยวกับความเป็นไปได้ของ ' ดีกว่า ' เกิดขึ้นจากผลรวมของรายการเหล่านี้งาน ' เสรีภาพ ' ของสังคม สำหรับมาร์กซหลอกลวงบังโครงสร้างลึกของคลาสที่นิยามของทรงกลมนี้ในสถานที่แรก อิสรภาพทางการเมืองที่แท้จริงสามารถบรรลุถ้างานยึดหน้าที่รัฐซึ่งในการแปลกแยกจากภาคประชาสังคมของปัจเจกเสริมหลังเห็นแก่ตัว และดังนั้น สังคมอันตัวละคร ( ดูมาร์กซ์ 1977 ) ในช่วงเวลาของการปฏิวัติ particularistic ' ' ภาคประชาสังคมเอง ก็จะถูกยกเลิกโดย กฎสากลของชนกรรมาชีพ .