The Runner-UpBy David GardinerThis

The Runner-Up

By David Gardiner

This story may be reproduced in whole or in part for any non-commercial purpose provided that authorship is acknowledged and credited.
The copyright remains the property of the author




“Did you give Miss Rand my message?”

“Of course. Miss Rand is a very busy lady. She may not be able to answer your message straight away.”

“But she’s only in town for three nights.”

“I appreciate that, Sir. Miss Rand is very conscientious and always responds to communications from her fans…”

“I’m not just a fan. I told you that…”

“I’m sorry, Sir. There’s really no more that I can do.”

He paused for a moment, then hung the receiver back on its battered wall fixture .

Moss looked up from his potato-peeling. “You’re not still trying to get through to that Holly Rand woman, are you? She obviously doesn’t want to know.”

Charlie made his way back to the huge double sink and continued to clean the bean-pan. “What do you know? Nothing. You don’t know a thing. It isn’t Holly, it’s her minders. Her goons. They think I’m a crank or a stalker or something and they won’t pass on my messages.” He attacked the side of the pot so vigorously with the abrasive pad that the handle slipped from his grasp and the pot clattered into the sink.

“Jesus, Charlie, you need to relax. It's not good at your age to get all stressed-out. You’re letting this thing get to you. Want me to finish that?”

“I’m fine, Moss. I’m good. What do you mean, at my age? You get those peeled for the morning.” For a while the two men worked in silence. “You know,” Charlie said quietly, I think I’ve got to find a way to fix it so that she sees me – out there in the crowd maybe. Maybe if I stood in the crowd after the show – shouted or something...”

“You’re going to make a fool of yourself, Charlie. Why don’t you face it, she doesn’t remember you. She doesn’t care. Get on with your life, man!”

“You don’t know a thing, Moss, don’t know a thing.” Charlie’s hands became still. The suds ran down the side of the pot into the frothy water. He lowered it gently under the foam.

“Last two customers have just gone,” Vera barked through the hatch, “I'm going to lock up while I have the chance."

"Yeah, that's fine. The rain's pissing down out there. We won't get any more business tonight." Charlie absent-mindedly wiped his hands and made his unsteady way to the stained industrial dishwasher which he started to unload. "Forget the potatoes, Moss. Make us all a coffee."

***

Charlie limped through the swing doors and sat down at Table 10, opposite Moss and three tall transparent beakers of white-topped coffee. Vera was still standing at the locked door watching the rainstorm through the glass. She turned and wearily joined them. “Vera. You’re a woman," Charlie said thoughtfully as she sat down.

“Aw! Gee! That’s the nicest thing you’ve said to me since I came to work here, Charlie.”

Outside, the rain was blasting the pavement. The street lights lit up the puddles in a firework display of shimmering colours. The hiss was almost as loud as his voice.

“No, seriously. I want some advice. If there had once been… somebody special in your life… and then you lost touch with that person for a long time…” He hesitated, searching for the right words. Moss shrugged and snorted. Charlie ignored him. “Would you want that person to get in touch with you again… if your two lives had gone in very different directions?”

She gave him a sympathetic look. “Charlie baby, you’re in love, and that’s a terrible thing in somebody of our kind of age. Love stories never end happily, except in the movies. No matter what I say, you’re going to torture yourself over this singer woman, and you don’t really want to hear what I think about it.”

“No, I do, Vera. That’s why I asked.”

She took a sip of her coffee before she answered. “Well, it’s an impossible question. It depends on all kinds of circumstances. But if you want my best guess, I don’t think she wants to be reminded about the part of her life that she shared with you. I mean, look at her. She’s successful, beautiful, famous, wealthy… men are falling at her feet. They think that’s how it’s always been for her. She’s a goddess to thousands of people. Why should she want to be reminded of…” she made a wide gesture with her hand, “this?”

Charlie nodded gravely. “I’m a fool,” he said. A powerful gust of wind flung a sheet of rain against the window, lifting the hiss to a sudden crescendo.

“You’re not a fool, Charlie,” Moss insisted. “You’re a good man. Too good for that Rand woman. She didn’t appreciate you when she had the chance.”

“What do you know?” Charlie mumbled his automatic response. “What do you know?”

His thoughts were interrupted by a loud “rat-tat-tat” on the glass panel of the front door. As one, the three seated figures looked up. "You expecting someone, Charlie?" Moss asked.

Charlie shook his head and pulled himself to his feet. Mentally cursing the stiffness in his left leg he made his way to the door and admitted a dripping female figure, hooded in a dark plastic cagoule. “Come in, Miss…”

As she introduced herself she pulled the hood clear of her face. “Rand. Holly Rand. How do you do? I know you’re not open, and I won’t take up more than a minute of your time.” Her smile almost stopped Charlie’s heart.

Staring in wide-eyed amazement he stepped to one side and motioned towards Table 1 where she sat down, unbuttoning her cagoule to reveal an expensive white suede jacket, glowing locks of straight black hair and a figure that would have brought envy to the heart of an angel. The two at the far end of the room stared also, but more discreetly. Out of the corner of his eye he saw Vera give him the “thumbs up” sign. Charlie slumped into the chair opposite, his face drained of all colour. “I’m looking for someone who used to work here,” she explained. “It was a long time ago. His name was Charlie Symmonds.”

Charlie didn't reply, just continued to stare, his lips quivvering very slightly.

"Charlie Symmonds. Does the name mean anything to you? This would have been twenty years ago - maybe more."

Charlie tried to speak, croaked like an adolescent whose voice was breaking, then tried again. “I… I don’t think I knew him. What was he like?”

“He was about two or three inches taller than you, shining sandy-blond hair, broad shoulders… he used to run a lot. He came second in the London Marathon, about 1982 or 3 I think. And he was selected for the Los Angeles Olympic team in '84. I think he was a runner-up in that too, in one of the middle distance events. He just worked here temporarily, while he was waiting to get into University. He was very ambitious. He wanted to be a scientist, or a surgeon. Something like that. Do you know what happened to him?”

Charlie remained motionless for another moment. "I wish I did," he said quietly.

“No, I thought he wouldn’t have been here very long. Can I give you this…” she produced a card from her jacket pocket, “and if you ever hear anything about him just give me a call. It’s my private number so please don’t give it to anybody else.”

He held it in his outstretched hand and nodded. She sprang to her feet, quickly circled the table, and kissed him lightly on the cheek. “Thanks for your time. Sorry if I’ve kept you back.” Then she pulled her raincoat together and was gone.

He remained frozen in position, hand outstretched and holding the card, while the other two joined him. Vera put her hand on his shoulder. “God, you must feel terrible,” she whispered. His body came back to life and he screwed up the card and placed it in the empty ashtray. “No,” he said with quiet composure. “I think it’s fantastic that she wants to see Charlie Symmonds again. It’s just such a pity that he isn’t here.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รองชนะเลิศโดย David Gardinerเรื่องนี้อาจจะทำซ้ำทั้งหมด หรือบางส่วน เพื่อวัตถุประสงค์ใด ๆ ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ที่ยอมรับ และเครดิตเสียลิขสิทธิ์ยังคงเป็น ของผู้เขียน "ก็คุณให้นางสาว Rand ข้อความของฉัน""แน่นอน นางสาว Rand เป็นสุภาพสตรีมาก เธออาจไม่สามารถตอบข้อความของคุณทันที""แต่เธอเป็นเพียงเมืองสามคืน""ขอขอบคุณ ที่รัก นางสาว Rand เป็นคุณธรรมมาก และมักจะตอบสนองต่อการสื่อสารจากแฟน ๆ ของเธอ...""ฉันไม่เพียงพัดลม ฉันบอกคุณที่...""ผมเสียใจ ที่รัก มีจริง ๆ ไม่มีที่ฉันทำ"เขาหยุดชั่วครู่ นั้นแขวนรับกลับมาแข่งกำแพงจากวิกฤตมอหาจากเขาปอกมันฝรั่ง "ก็ยังคงพยายามไปถึงผู้หญิงที่ Rand ฮอลลี่ เป็นคุณ เธอเห็นได้ชัดไม่ต้องการทราบ"ชาร์ลีทำให้เขากลับไปอ่างล้างมือคู่ใหญ่ และต่อการทำความสะอาดถั่วปาน "คุณรู้อะไร ไม่มีอะไร คุณไม่ทราบสิ่ง ไม่ฮอลลี่ เป็น minders ของเธอ Goons ของเธอ พวกเขาคิดว่า ฉันเป็น crank หรือ stalker เป็น หรือสิ่ง และพวกเขาจะไม่ส่งข้อความของฉัน" เขาโจมตีด้านข้างของหม้อดังนั้นโยคะกับแผ่น abrasive ที่จับที่เล็ดรอดจากความเข้าใจของเขาและหม้อ clattered ลงในอ่าง"พระเยซู ชาลี คุณจำเป็นต้องผ่อนคลาย ไม่ดีที่อายุของคุณจะได้รับทั้งหมด stressed-out คุณกำลังปล่อยให้สิ่งนี้ไปคุณ ต้องการให้เสร็จสิ้นที่""ฉันดี มอ ฉันเป็นคนดี ทำคุณหมายความอะไร ในยุคของฉัน คุณได้ผู้ปอกเปลือกในตอนเช้า" ในขณะสองคนทำงานในความเงียบ "คุณทราบ ชาร์ลีกล่าวอย่างเงียบ ๆ ฉันคิดว่า ฉันได้ค้นหาวิธีการแก้ไขเพื่อให้เธอมองเห็นฉัน – ออกมีในฝูงชนที บางทีถ้ายืนในฝูงชนหลังจากการแสดง – ตะโกนหรือสิ่ง...""คุณกำลังจะทำให้คนโง่ของตัวเอง ชาร์ลี ทำไมไม่คุณหน้ามัน เธอไม่จำคุณ เธอไม่แคร์ รีบชีวิต มนุษย์""คุณไม่ทราบสิ่ง Moss ไม่ทราบว่าสิ่ง" มือของชาร์ลีกลายเป็นยัง Suds วิ่งไปตามข้างหม้อน้ำน้ำ เขาปรับลดมันเบา ๆ ภายใต้โฟม"ลูกค้าล่าสุดสองมีเพิ่งไป หางเห่าผ่านแฮทช์ "ฉันจะไปล็อคในขณะที่มีโอกาส""ใช่ ที่ถูกต้อง ฝนของ pissing ลงค่ะ เราไม่ได้ธุรกิจเพิ่มเติมคืนนี้" ชาร์ลี absent-mindedly เช็ดมือของเขา และทำให้เขา unsteady กับเครื่องล้างจานอุตสาหกรรมทิ้งคราบที่เขาเริ่มที่จะยกเลิกการโหลด "ลืมมัน มอ ทำให้เราทั้งหมดกาแฟ"***ชาร์ลี limped ผ่านประตูสวิง และนั่งลงในตาราง 10 ตรงข้ามมอและสาม beakers โปร่งสูงกาแฟราดไวท์ หางยังยืนอยู่ที่ประตูล็อคดู rainstorm ผ่านแก้ว เธอเปิด และร่วมงานเหล่านั้น "หางจระเข้ คุณผู้หญิง ชาร์ลีกล่าวห้องขณะที่เธอนั่งลง"สะสม Gee ที่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณบอกผมตั้งแต่ผมมาทำงานที่นี่ ชาร์ลี"ภายนอก ฝนถูกระเบิดช่วง ไฟถนนสว่างขึ้นปลิงแสดงดอกไม้สีพราย Hiss เกือบจะเสียงดังเป็นเสียงของเขาได้"ไม่มี อย่างจริงจัง อยากแนะนำบางอย่าง ถ้ามีครั้งเดียวได้...คนพิเศษในชีวิตของคุณ...แล้ว คุณหายไปสัมผัสกับบุคคลที่เป็นเวลานาน..." เขา hesitated ค้นหาคำเหมาะสม มอยักไหล่ และ snorted ชาร์ลีละเว้นเขา "คุณต้องบุคคลที่จะติดต่อกับคุณอีก...ถ้าชีวิตของคุณทั้งสองก็หายไปในทิศทางที่แตกต่างกันมากหรือไม่"เธอให้เขามองเห็นอกเห็นใจ "ชาร์ลีเด็ก คุณรัก และซึ่งเป็นสิ่งที่น่ากลัวในผู้ชายอายุชนิดของเรา ความรักเรื่องราวไม่เคยสิ้นสุดอย่างมีความสุข ยกเว้นในภาพยนตร์ ไม่ว่าสิ่งที่ฉันพูด คุณจะทรมานตัวเองมากกว่าผู้หญิงร้อง และคุณไม่อยากได้ยินสิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับมัน""ไม่ ฉัน หาง จึงถาม "เธอใช้เวลาจิบกาแฟของเธอก่อนที่เธอตอบ "ดี มันเป็นไปไม่ได้คำถาม ขึ้นอยู่กับทุกสถานการณ์ แต่ถ้าต้องเดาที่ดีที่สุดของฉัน ฉันไม่คิดว่า เธอต้องการจะได้รับการเตือนเกี่ยวกับส่วนหนึ่งของชีวิตของเธอที่เธอร่วมกับคุณ ผมหมายถึง มองที่เธอ เธอจะประสบความสำเร็จ สวยงาม ชื่อเสียง รวย...คนจะลดลงที่เท้าของเธอ พวกเขาคิดว่า เป็นอย่างไรนั้นได้เสมอสำหรับเธอ เธอเป็นเทพธิดาเพื่อพันคน ทำไมควรเธอต้องได้รับการเตือนของ..."เธอทำท่ากว้าง ด้วยมือของเธอ "นี้หรือไม่ "ชาร์ลีพยักหน้าใกล้กัน "ฉันเป็นคนโง่ เขากล่าวว่า Gust มีประสิทธิภาพของลมส่วนใหญ่แผ่นฝนกับหน้าต่าง ยก hiss กับเครสเซนโดอย่างฉับพลัน"คุณไม่โง่ ชาลี มอยืนยัน "คุณเป็นคนดี ดีเกินไปสำหรับผู้หญิงที่ Rand เธอไม่ได้ชื่นชมคุณเมื่อเธอมีโอกาส""คุณรู้อะไร" ชาร์ลี mumbled ตอบอัตโนมัติ "คุณรู้อะไร"ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะ โดยเสียง "rat-tat-ตาด" บนแผงกระจกของประตูด้านหน้า เป็นหนึ่ง สามนั่งหาตัวเลข "คุณต้องการคน ชาร์ลี" มอขอชาลีจับศีรษะของเขา และดึงตัวเองเพื่อเท้าของเขา เขาใจ cursing ความแข็งตัวในขาซ้ายของเขาทำประตูของเขาไป และยอมรับตัวแฉะหญิงเลข มีฮู้ดใน cagoule เป็นพลาสติกสีดำ "มา นางสาว. ... "ตามที่เธอแนะนำตัวเอง เธอดึงฮูดใสของใบหน้าของเธอ "Rand ฮอลลี่ Rand เป็นอย่างไรบ้าง ฉันรู้ว่า คุณไม่เปิด และฉันจะไม่ใช้เวลานาทีกว่า" รอยยิ้มของเธอเกือบจะหยุดหัวใจของชาร์ลีStaring in wide-eyed amazement he stepped to one side and motioned towards Table 1 where she sat down, unbuttoning her cagoule to reveal an expensive white suede jacket, glowing locks of straight black hair and a figure that would have brought envy to the heart of an angel. The two at the far end of the room stared also, but more discreetly. Out of the corner of his eye he saw Vera give him the “thumbs up” sign. Charlie slumped into the chair opposite, his face drained of all colour. “I’m looking for someone who used to work here,” she explained. “It was a long time ago. His name was Charlie Symmonds.”Charlie didn't reply, just continued to stare, his lips quivvering very slightly."Charlie Symmonds. Does the name mean anything to you? This would have been twenty years ago - maybe more."Charlie tried to speak, croaked like an adolescent whose voice was breaking, then tried again. “I… I don’t think I knew him. What was he like?”“He was about two or three inches taller than you, shining sandy-blond hair, broad shoulders… he used to run a lot. He came second in the London Marathon, about 1982 or 3 I think. And he was selected for the Los Angeles Olympic team in '84. I think he was a runner-up in that too, in one of the middle distance events. He just worked here temporarily, while he was waiting to get into University. He was very ambitious. He wanted to be a scientist, or a surgeon. Something like that. Do you know what happened to him?”Charlie remained motionless for another moment. "I wish I did," he said quietly.“No, I thought he wouldn’t have been here very long. Can I give you this…” she produced a card from her jacket pocket, “and if you ever hear anything about him just give me a call. It’s my private number so please don’t give it to anybody else.”He held it in his outstretched hand and nodded. She sprang to her feet, quickly circled the table, and kissed him lightly on the cheek. “Thanks for your time. Sorry if I’ve kept you back.” Then she pulled her raincoat together and was gone.He remained frozen in position, hand outstretched and holding the card, while the other two joined him. Vera put her hand on his shoulder. “God, you must feel terrible,” she whispered. His body came back to life and he screwed up the card and placed it in the empty ashtray. “No,” he said with quiet composure. “I think it’s fantastic that she wants to see Charlie Symmonds again. It’s just such a pity that he isn’t here.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิ่งขึ้นโดยเดวิดการ์ดิเนอเรื่องนี้อาจจะมีการผลิตซ้ำทั้งหมดหรือบางส่วนเพื่อวัตถุประสงค์ใดๆ ที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ระบุว่าผลงานเป็นที่ยอมรับและให้เครดิต. ลิขสิทธิ์ยังคงเป็นทรัพย์สินของผู้เขียน"คุณให้นางสาว Rand ข้อความของฉัน?" " แน่นอน. นางสาวแรนด์เป็นผู้หญิงที่ยุ่งมาก เธออาจจะไม่สามารถที่จะตอบข้อความของคุณทันที. "" แต่เธอเป็นเพียงคนเดียวในเมืองสามคืน. "" ฉันขอขอบคุณที่เซอร์ นางสาวแรนด์เป็นที่ขยันขันแข็งมากและมักจะตอบสนองต่อการสื่อสารจากแฟน ๆ ของเธอ ... "" ผมไม่ได้เพียงแค่แฟน ฉันบอกคุณว่า ... "" ฉันขอโทษเซอร์ มีมากขึ้นว่าจริงๆไม่มีฉันสามารถทำ. "เขาหยุดสักครู่แล้วแขวนรับกลับในการติดตั้งผนังทารุณของ. มอสเงยหน้าขึ้นจากมันฝรั่งปอกเปลือกของเขา "คุณไม่ได้ยังคงพยายามที่จะได้รับผ่านไปว่าผู้หญิงคนฮอลลี่แรนด์ are you? เธอเห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการที่จะรู้ว่า. "ชาร์ลีทำทางของเขากลับไปที่อ่างล้างมือคู่ขนาดใหญ่และต่อเนื่องในการทำความสะอาดถั่วกระทะ "คุณรู้อะไร? ไม่มีอะไร คุณไม่ทราบว่าสิ่งที่ มันไม่ได้เป็นฮอลลี่ก็พระบรมราชานุญาของเธอ ลูกน้องของเธอ พวกเขาคิดว่าฉันบ้าหรือยกร่างหรือบางสิ่งบางอย่างและพวกเขาจะไม่ส่งต่อข้อความของฉัน. "เขาโจมตีด้านข้างของหม้อเพื่อให้แรงด้วยแผ่นขัดที่จับลดลงจากความเข้าใจของเขาและหม้อ clattered ลงในอ่างล้างจาน . "พระเยซู, ชาร์ลีที่คุณต้องการที่จะผ่อนคลาย มันไม่ดีที่อายุของคุณจะได้รับทั้งหมดเน้นออก คุณปล่อยให้สิ่งนี้ได้รับให้คุณ ต้องการให้ฉันไปจบที่? "" ผมสบายดีมอสส์ ฉันสบายดี. คุณหมายถึงอะไรที่อายุของฉันได้อย่างไร คุณจะได้รับผู้ที่ปอกเปลือกสำหรับตอนเช้า. "สำหรับในขณะที่ทั้งสองคนทำงานอยู่ในความเงียบ "คุณจะรู้ว่า" ชาร์ลีกล่าวอย่างเงียบ ๆ ผมคิดว่าผมได้มีการหาวิธีการแก้ไขเพื่อให้เธอเห็นฉัน - ออกมีในฝูงชนที่อาจจะ บางทีถ้าผมยืนอยู่ในฝูงชนหลังจากที่การแสดง - ตะโกนหรือสิ่งที่ ... "" คุณกำลังจะทำให้คนโง่ของตัวเอง, ชาร์ลี ทำไมคุณไม่ต้องเผชิญกับมันเธอจำไม่ได้ว่าคุณ เธอไม่สนใจ รับกับชีวิตของคุณคน! "" คุณไม่ทราบว่าสิ่งที่มอสไม่ทราบว่าสิ่งที่. "มือของชาร์ลียังคงกลายเป็น สบู่วิ่งลงด้านข้างของหม้อลงไปในน้ำเป็นฟอง เขาลดลงมันเบา ๆ ภายใต้โฟม. "ล่าสุดสองลูกค้าได้ไปเพียง" Vera เห่าผ่านฟัก "ฉันจะล็อคขึ้นในขณะที่ผมมีโอกาส." "ใช่ที่ดี ฝนที่ลง pissing ออกมี เราจะไม่ได้รับใด ๆ คืนนี้ธุรกิจมากขึ้น. "ชาร์ลีเลื่อนลอยเช็ดมือของเขาและวิธีการทำไม่มั่นคงของเขาที่จะล้างจานอุตสาหกรรมสีที่เขาเริ่มที่จะขน." ลืมมันฝรั่งมอส ทำให้พวกเราทุกคนกาแฟ. "*** ชาร์ลีเดินกะโผลกกะเผลกผ่านประตูแกว่งและนั่งลงที่ตารางที่ 10 ตรงข้ามมอสส์และสามบีกเกอร์โปร่งใสสูงของกาแฟสีขาวราด. เวร่าก็ยังคงยืนอยู่ที่ประตูล็อคดูพายุฝนผ่านกระจก . เธอหันและเบื่อหน่ายสมทบกับพวกเขา. "Vera. คุณผู้หญิงคนหนึ่ง" ชาร์ลีกล่าวว่าความคิดขณะที่เธอนั่งลง. "อ๊ะ! ว้าว! นั่นเป็นสิ่งที่อร่อยที่สุดที่คุณเคยพูดกับผมตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานที่นี่ชาร์ลี. "นอกฝนถูกระเบิดทางเท้า ไฟถนนสว่างขึ้นแอ่งน้ำในการแสดงพลุส่องแสงของสี ฟ่อเกือบดังเท่าเสียงของเขา. "ไม่จริงจัง ฉันต้องการคำแนะนำบางอย่าง หากมีครั้งหนึ่งเคยเป็น ... ใครสักคนพิเศษในชีวิตของคุณ ... และแล้วคุณสูญเสียการติดต่อกับบุคคลนั้นเป็นเวลานาน ... "เขาลังเลหาคำพูดที่เหมาะสม มอสยักไหล่และ snorted ชาร์ลีไม่สนใจเขา "คุณต้องการคนที่จะได้รับในการติดต่อกับคุณอีกครั้ง ... ถ้าสองชีวิตของคุณได้ไปในทิศทางที่แตกต่างกันมาก?" เธอทำให้เขาดูขี้สงสาร "ชาร์ลีเด็ก, คุณอยู่ในความรักและนั่นคือสิ่งที่น่ากลัวในคนของชนิดของอายุของเรา เรื่องราวความรักที่ไม่จบอย่างมีความสุขยกเว้นในภาพยนตร์ ไม่ว่าสิ่งที่ฉันพูดว่าคุณกำลังจะทรมานตัวเองมากกว่าผู้หญิงนักร้องนี้และคุณไม่ต้องการที่จะได้ยินสิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับมัน. "" ไม่ฉันทำ Vera นั่นเป็นเหตุผลที่ผมถาม. "เธอเข้ามาจิบกาแฟของเธอก่อนที่เธอจะตอบ "อืมมันเป็นคำถามที่เป็นไปไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับทุกชนิดของสถานการณ์ แต่ถ้าคุณต้องการเดาที่ดีที่สุดของฉันฉันไม่คิดว่าเธอต้องการที่จะได้รับการเตือนเกี่ยวกับการเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเธอว่าเธอใช้ร่วมกันกับคุณ ผมหมายถึงมองไปที่เธอ เธอประสบความสำเร็จที่สวยงามที่มีชื่อเสียงร่ำรวย ... ผู้ชายจะลดลงที่เท้าของเธอ พวกเขาคิดว่าเป็นวิธีที่จะได้รับเสมอสำหรับเธอ เธอเป็นเทพธิดาหลายพันคน ทำไมเธอต้องการที่จะได้รับการเตือนของ ... "เธอทำท่าทางกว้างด้วยมือของเธอ" นี้หรือไม่? "ชาร์ลีพยักหน้าเคร่งขรึม "ฉันเป็นคนโง่" เขากล่าว กระโชกที่มีประสิทธิภาพของลมโยนแผ่นฝนกับหน้าต่างยกฟ่อไปยังลำดับฉับพลัน. "คุณไม่ได้เป็นคนโง่, ชาร์ลี" มอสยืนยัน "คุณเป็นคนดี ดีเกินไปสำหรับการที่ผู้หญิงแรนด์ เธอไม่ได้ขอขอบคุณที่คุณเมื่อเธอได้มีโอกาส. "" คุณรู้อะไร? "ชาร์ลีพึมพำตอบสนองอัตโนมัติของเขา "คุณรู้อะไร?" ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงดัง "หนูทททททท" บนแผงกระจกของประตูหน้า ในฐานะที่เป็นหนึ่งในสามของตัวเลขนั่งเงยหน้าขึ้นมอง "คุณคาดหวังว่าคนที่ชาร์ลี?" ถามมอส. ชาร์ลีส่ายหัวและดึงตัวเองให้เท้าของเขา จิตใจแช่งแข็งที่ขาซ้ายของเขาที่เขาเดินไปที่ประตูและเข้ารับการรักษารูปผู้หญิงหยด, หน้ากากใน cagoule พลาสติกสีดำ "มาในมิส ... " ขณะที่เธอแนะนำตัวเองเธอดึงเครื่องดูดควันที่ชัดเจนของใบหน้าของเธอ "แรนด์ ฮอลลี่แรนด์ คุณจะทำอย่างไร? ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้เปิดและฉันจะไม่ใช้เวลามากขึ้นกว่าหนึ่งนาทีของเวลาของคุณ. "รอยยิ้มของเธอเกือบจะหยุดหัวใจของชาร์ลี. จ้องมองด้วยความประหลาดใจกว้างตาเขาก้าวไปข้างหนึ่งและ motioned ต่อตารางที่ 1 ที่เธอนั่ง ลง unbuttoning cagoule เธอเผยให้เห็นเสื้อหนังนิ่มสีขาวที่มีราคาแพง, ล็อคที่เร่าร้อนของผมสีดำตรงและตัวเลขที่จะได้นำความอิจฉากับหัวใจของทูตสวรรค์ ทั้งสองที่ปลายสุดของห้องพักยังจ้อง แต่สุขุม ออกจากมุมของตาของเขาที่เขาเห็น Vera ให้เขา "ยกนิ้ว" เข้าสู่ระบบ ชาร์ลีทรุดลงไปในเก้าอี้ตรงข้ามกับใบหน้าของเขาระบายน้ำที่มีสีทั้งหมด "ฉันกำลังมองหาใครสักคนที่เคยทำงานที่นี่" เธออธิบาย "มันเป็นเวลานานแล้ว ชื่อของเขาคือชาร์ลี Symmonds. "ชาร์ลีไม่ได้ตอบเพียงยังคงจ้องมองริมฝีปากของเขาquivvering เล็กน้อย. ชาร์ลีไม่ Symmonds ชื่อความหมายอะไรกับคุณนี้จะได้รับยี่สิบปีที่ผ่านมา" -.. บางทีอาจจะมากกว่า "ชาร์ลีพยายามที่จะพูด croaked เหมือนวัยรุ่นซึ่งเสียงก็ทำลายแล้วพยายามอีกครั้ง "ฉัน ... ฉันไม่คิดว่าฉันรู้ว่าเขา อะไรคือสิ่งที่เขาชอบ? "" เขาเป็นประมาณสองหรือสามนิ้วสูงกว่าที่คุณส่องผมทรายสีบลอนด์ไหล่กว้าง ... เขาใช้ในการทำงานมาก เขามาที่สองในลอนดอนมาราธอนประมาณ 1982 หรือ 3 ผมคิดว่า และเขาได้รับเลือกให้กับทีมลอสแอโอลิมปิกใน 84 ผมคิดว่าเขาเป็นนักวิ่งขึ้นมาในที่มากเกินไปในหนึ่งในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระยะกลาง เขาก็ทำงานที่นี่ชั่วคราวขณะที่เขากำลังรอคอยที่จะได้รับในมหาวิทยาลัย เขาเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานมาก เขาต้องการที่จะเป็นนักวิทยาศาสตร์หรือศัลยแพทย์ อะไรประมาณนั้น. คุณรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา? "ชาร์ลียังคงนิ่งสำหรับช่วงเวลาอื่น "ฉันหวังว่าฉันไม่ได้" เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ . "ไม่ฉันคิดว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่มานานมาก ฉันจะให้คุณนี้ ... "เธอหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ" และถ้าคุณเคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาเพียงแค่ให้ฉันโทร มันเป็นจำนวนส่วนตัวของฉันดังนั้นโปรดอย่าให้มันอยู่กับคนอื่น. "เขาถือไว้ในมือยื่นออกไปของเขาและพยักหน้า เธอลุกไปที่เท้าของเธอได้อย่างรวดเร็ววงกลมโต๊ะและจูบเขาเบา ๆ ที่แก้ม "ขอบคุณที่สละเวลา. ขออภัยหากฉันทำให้คุณกลับ. "จากนั้นเธอก็ดึงเสื้อกันฝนด้วยกันและเธอก็หายไป. เขายังคงอยู่ในตำแหน่งที่แช่แข็ง, มือยื่นออกมาและถือบัตรขณะที่อีกสองร่วมกับเขา Vera ใส่มือของเธอบนไหล่ของเขา "พระเจ้าคุณต้องรู้สึกแย่" เธอกระซิบ ร่างของเขากลับเข้ามาในชีวิตและเขาเมาขึ้นบัตรและวางไว้ในที่เขี่ยบุหรี่ที่ว่างเปล่า "ไม่" เขากล่าวด้วยความสงบเงียบ "ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมที่เธอต้องการที่จะเห็นชาร์ลี Symmonds อีกครั้ง มันเป็นเพียงเช่นสงสารที่เขาไม่ได้เป็นที่นี่. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รองชนะเลิศ

โดยเดวิดการ์ดิเนอร์

เรื่องราวนี้อาจจะทำซ้ำทั้งหมด หรือบางส่วน เพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ใด ๆ ที่มีผลงานเป็นที่ยอมรับและให้เครดิต .
ลิขสิทธิ์ยังคงเป็นทรัพย์สินของผู้เขียน




" คุณให้คุณเพิ่มข้อความของฉันมั้ย ? "

" แน่นอน นางสาวแรนด์ เป็นผู้หญิงที่วุ่นวายมาก เธออาจจะไม่สามารถตอบข้อความของคุณทันที "

" แต่เธอแค่ในเมือง เป็นเวลา 3 คืน . "

" ฉันซาบซึ้งมากครับ คุณ Rand มากรอบคอบเสมอและตอบสนองต่อการสื่อสาร จากแฟน ๆของเธอ . . . . . . . "

" ผมไม่ใช่แค่แฟน ฉันบอกคุณว่า . . . . . . . "

" ขอโทษด้วยครับ มีจริงๆไม่มีที่ฉันสามารถทำ . "

เขาหยุดไปชั่วครู่ แล้วแขวน รับกลับมาในการแข่งของผนังซึ้ง

มอสเงยหน้าขึ้นจากมันฝรั่งปอกเปลือก" เธอยังพยายามที่จะได้รับผ่านฮอลลี่แรนด์ ผู้หญิงใช่ไหม เธอยังไม่อยากจะรู้ "

ชาลีทำทางของเขากลับไปที่คู่ขนาดใหญ่จมและยังคงสะอาดถั่วในกระทะ " คุณรู้อะไร ? ไม่มีอะไร คุณไม่รู้หรอก ไม่ใช่ฮอลลี่ มัน minders ของเธอ ลูกน้องของเธอ พวกเขาคิดว่าฉันบ้าหรือโรคจิตหรืออะไร และพวกเขาจะไม่ส่งผ่านข้อความ" เขาทำร้ายข้างหม้อเพื่อให้อย่างแข็งขัน ด้วยแผ่นขัดที่จัดการเล็ดรอดจากความเข้าใจของเขาและหม้อ clattered ลงอ่าง

" พระเยซู , ชาร์ลี , คุณต้องการที่จะผ่อนคลาย มันไม่ดีที่อายุของคุณจะได้รับทั้งหมดเน้นออก คุณจะให้สิ่งนี้ได้ อยากให้จบแบบนั้น "

" ผมสบายดี , มอส ผมสบายดี คุณหมายความว่ายังไง ที่อายุของฉัน ? คุณเอาไว้สำหรับตอนเช้า" ในขณะที่ผู้ชายสองคนทำงานในความเงียบ " คุณรู้ " ชาลีพูดอย่างเงียบๆ ฉันคิดว่า ฉันต้องหาทางที่จะแก้ไขมัน เพื่อที่เธอจะเห็นฉันอยู่ในฝูงชน และอาจจะ บางทีถ้าฉันยืนอยู่ในฝูงชน หลังโชว์–ตะโกนหรืออะไร . . . . . . . "

" คุณกำลังจะกลายเป็นตัวตลก ชาร์ลี ทำไมนายไม่เผชิญหน้ากับมัน เขาจำคุณไม่ได้ เธอไม่สนใจ ได้รับกับชีวิตของคุณผู้ชาย ! "

" คุณไม่รู้จัก , มอส , ไม่รู้จัก " มือของชาร์ลีก็ยังคง ส่วนฟองวิ่งลงด้านข้างของหม้อลงในน้ำเป็นฟอง เขาก็ค่อย ๆลดลงภายใต้โฟม

" สุดท้ายสองลูกค้าเพิ่งได้ไป " จรเข้เห่าผ่านช่อง " ฉันจะขังในขณะที่ยังมีโอกาส . . . "

" ใช่ ไม่เป็นไร ฝนตกทำให้ลงตรงนั้นเราก็จะไม่ได้รับการใด ๆทางธุรกิจมากขึ้นคืนนี้ " ชาร์ลี ขาด mindedly เช็ดมือของเขาและทำให้วิธีที่ไม่มั่นคงของเขาไปเปื้อนอุตสาหกรรมเครื่องล้างจานซึ่งเขาเริ่มที่จะขาย " ลืมมันฝรั่ง , มอส ทำให้เรากาแฟ "

* * *

ชาร์ลี limped ผ่านประตูแกว่ง และนั่งลงที่โต๊ะตรงข้ามและ 3 สูง 10 , มอสขาวใสถ้วยราดหน้ากาแฟว่านหางจระเข้ยังยืนอยู่ที่ประตูล็อคดูพายุผ่านกระจก เธอหันมาทุ่มเถียงเข้าร่วมพวกเขา " ว่านหางจระเข้ คุณเป็นผู้หญิงที่ " ชาลีพูดอย่างครุ่นคิดขณะที่เธอนั่งลง

" อี๋ ! ว้าว ! นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณเคยพูดกับผม ตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานที่นี่ ชาร์ลี "

ข้างนอกฝนตกถนนระเบิดไฟถนนสว่างขึ้นหลุมในการแสดงพลุสีระยิบระยับ . ที่เย้ยหยันเกือบจะดังเป็นเสียงของเขา . . . . . .

" ไม่ จริงๆนะ ผมต้องการคำแนะนำบางอย่าง ถ้ามันเคยเป็น . . . คนพิเศษในชีวิตของคุณ . . . . . . . แล้วคุณสูญเสียสัมผัสกับคนๆนั้นเป็นเวลานาน . . . . . . . " เขาลังเล หาคำที่ถูกต้อง มอสยักไหล่ และได้กลิ่น . ชาร์ลี ไม่สนใจเขา