Psychosocial carePsoriatic arthriti

Psychosocial care
Psoriatic arthritis is a long-term condition that
can have a significant psychological effect on the
patient’s life (Chang et al 2011).The fluctuating
nature and unpredictability of symptoms may
lead to the patient losing confidence in his or her
control over the disease. Psychological distress
may also be exacerbated by the visible nature of
the condition in terms of structural changes to
joints and the appearance of psoriasis (Mease
and Menter 2006). Frequently, patients describe
how they avoid certain social situations where
their bodies may be exposed, such as swimming
or other recreational activities, which can lead to
a degree of social isolation and increased levels
of depression. Previous studies have shown that
patients with rheumatoid arthritis are twice as
likely to experience depression than the general
population (Dickens and Creed 2001).
Although studies have not been done
specifically in patients with psoriatic arthritis,
the author’s experience from the clinic suggests
that patients with psoriatic arthritis may also be
at risk of developing depression. When patients
attend clinic, as well as assessing the levels of
disease activity, it is imperative to acknowledge
the psychosocial effect of the condition on quality
of life.
Effective psychological support can be
enhanced by ensuring the patient is taught
management strategies to overcome functional
disabilities. Assessment from physical and
occupational therapists at every stage throughout
the disease trajectory will support patients as
their physical needs change. Ensuring patients
have access to an advice line service will help
reduce feelings of isolation. Knowing there
is someone on the end of the telephone who
can offer practical and emotional support is
of benefit. However, the most effective way of
improving individuals’ sense of wellbeing and
self-efficacy is empowering them to become
actively involved in the management of their
disease, with an emphasis on the importance
of patient education.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดูแล psychosocialโรคไขข้ออักเสบ psoriatic มีระยะยาวเงื่อนไขที่สามารถมีผลทางจิตวิทยาสำคัญในการชีวิตของผู้ป่วย (ช้าง et al 2011)ความธรรมชาติและ unpredictability ของอาการอาจนำไปสู่ความเชื่อมั่นแพ้ผู้ป่วยในของเขาหรือเธอควบคุมโรค ความทุกข์ทางจิตใจนอกจากนี้ยังอาจเลวร้าย โดยธรรมชาติการมองเห็นของเงื่อนไขในการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างรอยต่อและลักษณะของโรคสะเก็ดเงิน (Measeก Menter 2006) อธิบายผู้ป่วยบ่อยวิธีที่หลีกเลี่ยงสถานการณ์บางสังคมที่เขาอาจจะเปิดเผย เช่นว่ายน้ำหรือ กิจกรรมนันทนาการอื่น ๆ ซึ่งสามารถนำไประดับของการแยกทางสังคมและเพิ่มระดับโรคซึมเศร้า การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงที่ผู้ป่วยที่ มีอักเสบยังคงเป็นสองแนวโน้มที่จะพบภาวะซึมเศร้ามากกว่าทั่วไปประชากร (ดิคเก้นและลัทธิ 2001)แม้ว่าการศึกษาไม่ได้โดยเฉพาะในผู้ป่วยที่มีอักเสบ psoriaticประสบการณ์ของผู้เขียนจากคลินิกแนะนำว่าผู้ป่วยที่ มีอักเสบ psoriatic อาจเสี่ยงโรคซึมเศร้า เมื่อผู้ป่วยเข้าร่วมคลินิก ตลอดจนประเมินระดับของโรคกิจกรรม มันเป็นความจำเป็นเพื่อรับทราบผล psychosocial ของเงื่อนไขคุณภาพของชีวิตสนับสนุนทางจิตใจที่มีประสิทธิภาพสามารถด้วยใจสอนผู้ป่วยกลยุทธ์การจัดการเฉือนทำงานความพิการ ประเมินจากทางกายภาพ และอาชีวบำบัดในทุกขั้นตอนตลอดโรควิถีจะสนับสนุนผู้ป่วยเป็นทางกายภาพของพวกเขาต้องเปลี่ยนแปลง บริการผู้ป่วยมีการเข้าถึงการแนะนำบรรทัดบริการจะช่วยลดความรู้สึกแยก รู้ว่ามีคนในส่วนของโทรศัพท์ที่สามารถให้สนับสนุนการปฏิบัติ และอารมณ์ประโยชน์ อย่างไรก็ตาม วิธีมีประสิทธิภาพสูงสุดปรับปรุงความรู้สึกของบุคคลที่ดี และประสิทธิภาพตนเองคือกระจายอำนาจให้เป็นเกี่ยวข้องอย่างแข็งขันในการจัดการของพวกเขาโรค เน้นความสำคัญการศึกษาผู้ป่วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การดูแลทางจิตสังคม
ผิวหนังอักเสบเป็นภาวะระยะยาวที่
จะมีผลทางจิตวิทยาที่สำคัญใน
ชีวิตของผู้ป่วย (ช้าง et al, 2011) ได้โดยเริ่มต้นที่ผันผวน
ธรรมชาติและความผันผวนของอาการอาจ
นำไปสู่การสูญเสียความเชื่อมั่นของผู้ป่วยในของเขาหรือเธอ
ควบคุมโรค . ความทุกข์ทางจิตใจ
ก็อาจจะเป็นที่มาของธรรมชาติที่มองเห็นได้ของ
สภาพในแง่ของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง
ของข้อต่อและลักษณะของโรคสะเก็ดเงิน (Mease
และ Menter 2006) ที่พบบ่อยในผู้ป่วยอธิบาย
ว่าพวกเขาหลีกเลี่ยงสถานการณ์บางอย่างทางสังคมที่
ร่างกายของพวกเขาอาจมีความเสี่ยงเช่นว่ายน้ำ
หรือกิจกรรมสันทนาการอื่น ๆ ซึ่งสามารถนำไปสู่
​​ระดับของการแยกทางสังคมและเพิ่มระดับ
ของภาวะซึมเศร้า การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่า
ผู้ป่วยที่มีโรคไขข้ออักเสบเป็นสองเท่า
แนวโน้มที่จะพบภาวะซึมเศร้ากว่าทั่วไป
ประชากร (ดิคเก้นเชื่อและ 2001)
ถึงแม้ว่าการศึกษายังไม่ได้รับการดำเนินการ
โดยเฉพาะในผู้ป่วยที่มีโรคข้ออักเสบสะเก็ดเงิน,
ประสบการณ์ของผู้เขียนจากคลินิกแสดงให้เห็น
ว่าผู้ป่วยที่มี โรคข้ออักเสบสะเก็ดเงินอาจจะเป็น
ที่มีความเสี่ยงของภาวะซึมเศร้าการพัฒนา เมื่อผู้ป่วยที่
เข้าร่วมคลินิกเช่นเดียวกับการประเมินระดับของ
โรคจึงมีความจำเป็นที่จะยอมรับ
ผลกระทบด้านจิตสังคมของเงื่อนไขที่มีต่อคุณภาพ
ของชีวิต
การสนับสนุนทางด้านจิตใจที่มีประสิทธิภาพสามารถ
เพิ่มโดยการสร้างความมั่นใจผู้ป่วยจะสอน
กลยุทธ์การจัดการที่จะเอาชนะการทำงาน
พิการ การประเมินจากทางกายภาพและ
กิจกรรมบำบัดในทุกขั้นตอนตลอดทั้ง
วิถีโรคจะสนับสนุนผู้ป่วยที่เป็น
ความต้องการทางกายภาพของพวกเขาเปลี่ยน ผู้ป่วยมั่นใจว่า
จะสามารถเข้าถึงบริการสายคำแนะนำจะช่วย
ลดความรู้สึกของการแยก รู้ว่ามี
ใครบางคนที่ปลายของโทรศัพท์ที่
สามารถให้การสนับสนุนการปฏิบัติและอารมณ์
ของผลประโยชน์ อย่างไรก็ตามวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดใน
การปรับปรุงความรู้สึกของประชาชนของคุณภาพชีวิตและ
ประสิทธิภาพในตนเองจะเสริมสร้างศักยภาพของพวกเขากลายเป็น
ส่วนร่วมในการบริหารจัดการของ
โรคโดยเน้นความสำคัญ
ของการศึกษาของผู้ป่วย