Chapter 98: Is Wang Qilang Attached

Chapter 98: Is Wang Qilang Attached Or Indifferent? (1)

How close he was leaning!

Chen Rong shrank back by reflex. When she turned her gaze, she caught numerous eyes burning with jealousy.

Although she was occupied enough, Chen Rong didn’t forget to glance at Zhang Xiang. At this time, he was looking at her and Wang Hong with a faint admiration in his eyes – the kind of admiration one might have for a well-matched couple.

Chen Rong’s heart pounded: Among the thousands of scholars in the world, this stranger named Zhang Xiang might very well be the only one who doesn’t mind my humble background and tainted reputation. Although I’ve forgotten his face the moment I looked away, although he himself might have only said it jokingly, shouldn’t I at least give it a try?

She turned her head in Wang Hong’s direction at this point in her thought.

He was smiling at her. Without her realizing it until now, his carriage had been driving alongside hers, separated by less than an arm’s length.

Glancing at him, Chen Rong bowed from her seat and politely said in a crystalline voice: “I thank you for asking, sir. I’m in good health; I even had two bowls of rice at lunch.”

Upon hearing her words, a girl was quick to laugh: “What did I say? Qilang was simply making inquiries; he’s not that close to her.”

The surrounding stares simmered down.

It was to Chen Rong’s satisfaction. She turned back at Wang Hong.

Again, she saw his faint smiling eyes that looked as gentle as it did taunting.

She dropped her gaze to avoid them, gave their owner a bow and said to Old Shang, “Let’s go.”

The carriage began rolling and easily entered the prince’s estate.

A long line filed in front of them while another waited behind.

Chen Rong stared at the quartized road to force herself from looking back.

The road was narrow, and could only accommodate two vehicles running side by side.

While her eyes were glued to the road ahead, her ears were alert to the surrounding sounds. Just as she reached for her curtain after not hearing his familiar voice, she caught another carriage running beside her – was it not Wang Hong’s? Heaven, how could he have passed all the other vehicles so quickly?

As Chen Rong stared in surprise at Wang Hong’s carriage, he laughed and came closer to her. He looked at her with a smile so gentle that it could drown her alive.

Chen Rong’s heart suddenly palpitated. But forthwith, she decidedly turned her head and dropped the curtain.

Just as she did so, she heard his charming voice speak: “You’re being very clear-cut, darling. Your eyes can’t sparkle any brighter to see the young man. Or do you wish to clarify yourself again? How soon you discard your old love.” Then he sadly added, “You can be quite cruel!”

Chen Rong’s hand froze on the curtain. Her smile stiffened. A while later, she rigidly turned to look at him. When she saw his quiet eyes, something like guilt and discomfort flickered across her face.

It was just like Wang Hong to make snide remarks so mildly. Even so, they had carried the weighty accusation that her confession to him that day had been a lie.

And yet his voice was too sweet, his eyes too quiet. Momentarily, Chen Rong was wracked with guilt.

Soon, her shame dissolved into emptiness. She stared at his intricately embroidered white robe and mumbled back: “But you can’t marry me!”

“If you have never tried, how do you know I can’t?” Wang Hong’s beguiling voice returned.

Her head snapped up. She stared at him without knowing that her eyes were, at this moment, as bright as the stars in the sky.

In just a flash, however, they darkened as Chen Rong looked down and let the cold wind blow her hair over her eyes. “What good is trying?” There was something that sounded like a broken soul, a crushed dream, and a devastated melancholy in her voice. She opened her misty eyes and, looking only at his white robe, slowly said, “Asking for too much will only result in our demise… Trying won’t be of any use.”

Wang Hong froze. His cloudless and smiling eyes all of a sudden grew stagnant. He stared at her and searched her eyes with his own.

Chen Rong did not look at him. She sniffed, retracted her head inside, and pulled the curtain down.

The carriages went on. Do not steal from ha mster 428.

This time, she did not hear Wang Hong speak again.

When her carriage stopped in the square, Chen Rong got down with Old Shang’s help and looked around only to find that Wang Hong’s carriage was nowhere to be found. It goes without saying that she was even less privy to his whereabouts.

By the time Chen Rong entered the main hall, endless streams of guests had flooded the site. All was dressed in fashion, their intoxicating scents and fluttering fabric weaving the night scene.

Due to the presence of these sophisticated guests, Chen Rong’s arrival did not catch anyone’s attention.

She kept her eyes to the ground and quietly went around the corner.

The room was awash in light and music. At a glance, Chen Rong sa

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 98: คือวัง Qilang แนบ หรือไม่แยแสอะไร (1)วิธีปิดเขาก็เอียงเฉินร่องหดกลับ ด้วยการสะท้อน เมื่อเธอหันสายตาของเธอ เธอจับตามากมายที่เขียน ด้วยความหึงหวงแม้ว่าเธอถูกครอบครองเพียงพอ เฉินร้องไม่ลืมการดูจางเซียง ตอนนี้ เขากำลังมองเธอและวังฮ่องกงกับลมในสายตาของเขา – ชนิดของชมเชยหนึ่งจะมีคู่กันหัวใจเฉินรองทุบ: หนึ่งในพันของนักวิชาการในโลก นี้เซียงจางคนแปลกหน้าที่มีชื่อดีอาจจะเป็นคนเดียวที่ไม่ทราบเบื้องหลังอ่อนน้อมถ่อมตนและชื่อเสียงที่ไม่ปนเปื้อนของฉัน แม้ว่าฉันลืมใบหน้าของเขาในขณะที่ผมมองออกไป แม้ว่าตัวเขาเองอาจได้เพียงบอกว่า มันติด ไม่ควรฉันน้อยให้มันลองเธอหันหัวของเธอในวังฮ่องกงทิศทางที่จุดนี้ในความคิดของเธอเขายิ้มที่เธอ โดยเธอรู้ตัวจนถึงขณะนี้ ขนส่งของเขาได้รับการขับขี่ควบคู่ไปกับเธอ คั่น ด้วยน้อยกว่าความยาวของแขนดูที่เขา เฉินรองลงจากที่นั่งของเธอ และกล่าวว่า สุภาพเสียงผลึก: ฉันขอบคุณสำหรับการถาม รักนี้ ผมสุขภาพดี แม้ผมสองชามข้าวมื้อกลางวัน"เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ หญิงสาวถูกด่วนหัวเราะ: "สิ่งที่ผมพูดว่า Qilang เป็นเพียงการสอบถาม เขาไม่ได้ที่ใกล้กับเธอ"จ้องรอบต้มลงเฉินร้องพึงพอใจได้ เธอหันกลับมาที่วังฮ่องกงอีกครั้ง เธอเห็นตายิ้มจาง ๆ ที่ดูอ่อนโยนเหมือนความเธอหลุดสายตาของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงพวกเขา ให้เจ้าโบว์ และกล่าวกันว่า เก่า Shang "ลองไป"การขนส่งเริ่มกลิ้ง และได้ป้อนที่ดินของเจ้าชายสายยาวยื่นหน้าของพวกเขาในขณะที่อีกรออยู่เบื้องหลังเฉินรองจ้องไปที่ถนน quartized เพื่อบังคับให้ตัวเองจากการมองย้อนกลับไปถนนแคบ และสามารถรองรับรถสองคันวิ่งเคียงข้างในขณะที่ดวงตาของเธอถูกติดกาวข้างหน้า หูเธอได้ฟังเสียงรอบข้าง ใกล้ถึงสำหรับม่านของเธอหลังจากไม่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเขา เธอจับขนส่งอื่นที่ทำงานอยู่ข้างเธอ – ไม่มันวังฮ่องกง สวรรค์ วิธีสามารถเขาคันอื่น ๆ อย่างรวดเร็วไม่ได้เป็นรองเฉินจ้องในแปลกใจที่วังฮ่องกงสายการบิน เขาหัวเราะ และมาใกล้ชิดกับเธอ เขามองเธอ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่มันจะจมน้ำตายเธอยังมีชีวิตอยู่Palpitated เฉินร่องหัวใจก็ แต่ทันที เธอเด็ดเปิดหัวของเธอ และทิ้งผ้าม่านเหมือนอย่างที่เธอทำเช่นนั้น เธอได้ยินเสียงของเขามีเสน่ห์พูด: "คุณกำลังถูกมากแน่ชัด ลิ้ง ตาไม่ประกายสว่างใด ๆ เพื่อดูหนุ่ม คุณต้องชี้แจงด้วยตัวเองอีก ว่า คุณละทิ้งความรักเก่าของคุณ" เขาเศร้าเพิ่ม "คุณสามารถค่อนข้างโหดร้าย"เฉินร่องมือแช่แข็งในผ้าม่าน รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อ ในขณะที่ในภายหลัง เธอ rigidly หันมามองที่เขาด้วย เมื่อเธอเห็นดวงตาของเขาเงียบ บางอย่างเช่นความรู้สึกผิดและไม่สบาย flickered ทั่วใบหน้าของเธอIt was just like Wang Hong to make snide remarks so mildly. Even so, they had carried the weighty accusation that her confession to him that day had been a lie.And yet his voice was too sweet, his eyes too quiet. Momentarily, Chen Rong was wracked with guilt.Soon, her shame dissolved into emptiness. She stared at his intricately embroidered white robe and mumbled back: “But you can’t marry me!”“If you have never tried, how do you know I can’t?” Wang Hong’s beguiling voice returned.Her head snapped up. She stared at him without knowing that her eyes were, at this moment, as bright as the stars in the sky.In just a flash, however, they darkened as Chen Rong looked down and let the cold wind blow her hair over her eyes. “What good is trying?” There was something that sounded like a broken soul, a crushed dream, and a devastated melancholy in her voice. She opened her misty eyes and, looking only at his white robe, slowly said, “Asking for too much will only result in our demise… Trying won’t be of any use.”Wang Hong froze. His cloudless and smiling eyes all of a sudden grew stagnant. He stared at her and searched her eyes with his own.Chen Rong did not look at him. She sniffed, retracted her head inside, and pulled the curtain down.The carriages went on. Do not steal from ha mster 428.This time, she did not hear Wang Hong speak again.เมื่อขนของเธอหยุดในตาราง เฉินร่องได้ลงเก่าซางเหลือ และมองไปรอบ ๆ เพียงเพื่อจะพบว่า ขนส่งวังฮ่องกงเนเธอร์แลนด์พบ มันไปโดยไม่บอกว่า เธอเป็นองคมนตรีแม้น้อยไปเฝ้าในขณะที่เฉินรองป้อนห้องโถงใหญ่ สิ้นกระแสความได้น้ำท่วมเว็บไซต์ ทุกตัวในแฟชั่น กลิ่นทำให้มึนเมา และกระพือผ้าทอทิวทัศน์กลางคืนเนื่องจากของท่านเหล่านี้มีความซับซ้อน เฉินรองถึงไม่ได้จับความสนใจของทุกคนเธอเก็บดวงตาของเธอไปพื้น และเงียบ ๆ ไปรอบมุมเสร็จเต็มในไฟและเพลง อย่างรวดเร็ว เฉินร่อง sa

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 98: Is วัง Qilang ที่แนบมาด้วยหรือไม่แยแส? (1)

วิธีการปิดเขาพิง!

เฉินร่องหดตัวกลับโดยการสะท้อน เมื่อเธอหันมาจ้องมองเธอเธอจับสายตาจำนวนมากที่ไหม้ด้วยความหึงหวง.

แม้ว่าเธอจะถูกครอบครองพอเฉินร่องไม่ลืมที่จะเหลือบ Zhang Xiang ในเวลานี้เขากำลังมองมาที่เธอและวังฮ่องกงด้วยความชื่นชมลมในสายตาของเขา - ชนิดของความชื่นชมหนึ่งอาจมีสำหรับคู่ก้ำกึ่ง.

หัวใจเฉินร่องของโขลก: ในพันของนักวิชาการในโลกที่คนแปลกหน้านี้ ชื่อ Zhang Xiang เป็นอย่างดีอาจจะเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ทราบพื้นหลังต่ำต้อยของฉันและชื่อเสียงที่ปนเปื้อน ถึงแม้ว่าผมจะลืมใบหน้าของเขาขณะที่ผมมองออกไปแม้ว่าตัวเขาเองอาจมีเพียงบอกว่ามันตลกไม่ควรฉันอย่างน้อยให้มันลอง?

เธอหันหัวของเธอในทิศทางที่วังของฮ่องกงที่จุดนี้ในความคิดของเธอ.

เขา ยิ้มเธอ . โดยไม่มีเธอทราบว่าจนถึงขณะนี้สายการบินของเขาได้รับการผลักดันควบคู่ไปกับเธอแยกจากกันโดยน้อยกว่าความยาวของแขน

วินาศภัยเขาเฉินร่องโค้งคำนับจากที่นั่งของเธอและสุภาพกล่าวว่าในเสียงผลึก: "ผมขอขอบคุณที่สอบถามครับ ผมอยู่ในสุขภาพที่ดี; ฉันยังมีสองชามข้าวที่รับประทานอาหารกลางวัน. "

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอหญิงสาวคนหนึ่งได้อย่างรวดเร็วเพื่อหัวเราะ" ผมใช้คำว่าอะไร? Qilang เป็นเพียงการสอบถาม; เขาไม่ได้ใกล้กับเธอว่า. "

จ้องรอบเคี่ยวลง.

มันเป็นเพื่อความพึงพอใจของเฉินร่อง เธอหันกลับมาที่วังฮ.

อีกครั้งที่เธอเห็นตายิ้มของเขาเป็นลมที่ดูอ่อนโยนที่มันไม่ด่าว่า.

เธอลดลงจ้องมองเธอเพื่อหลีกเลี่ยงพวกเขาให้เจ้าของโบว์และบอกกับโอซาง "Let 's go."

สายการบิน เริ่มกลิ้งและง่ายดายป้อนทรัพย์ของเจ้าชาย.

สายยาวยื่นในด้านหน้าของพวกเขาในขณะที่อีกรออยู่เบื้องหลัง.

เฉินร่องจ้องมองมาที่ถนน quartized ที่จะบังคับตัวเองจากการมองย้อนกลับไป.

ถนนแคบและมีเพียงสามารถรองรับรถทั้งสองคันวิ่งเคียง ด้าน.

ในขณะที่ตาของเธอได้รับการติดกาวที่ถนนข้างหน้าหูของเธอถูกแจ้งเตือนไปยังเสียงโดยรอบ เช่นเดียวกับเธอถึงม่านของเธอหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเขาเธอจับรถม้าวิ่งข้างๆเธออื่น - มันก็ไม่ได้เป็นวังของฮ่องกง? สวรรค์ว่าเขาจะได้ผ่านทุกยานพาหนะอื่น ๆ อย่างรวดเร็ว?

ขณะที่เฉินร่องจ้องมองด้วยความประหลาดใจที่สายการบินฮ่องกงวังเขาหัวเราะและเดินเข้ามาใกล้ชิดกับเธอ เขามองไปที่เธอด้วยรอยยิ้มเพื่อให้อ่อนโยนว่ามันอาจจะจมน้ำของเธอยังมีชีวิตอยู่.

หัวใจเฉินของโรงจู่ palpitated แต่ทันทีที่เธอเด็ดหันหัวของเธอและลดลงม่าน.

เช่นเดียวกับที่เธอทำเช่นนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่มีเสน่ห์ของเขาพูดว่า "คุณกำลังถูกชัดเจนมากรัก ดวงตาของคุณไม่สามารถเปล่งประกายสดใสใด ๆ ที่จะเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง หรือคุณต้องการที่จะชี้แจงด้วยตัวเองอีกครั้งหรือไม่ วิธีเร็ว ๆ นี้คุณทิ้งรักเก่าของคุณ. "จากนั้นเขากล่าวเสริมเศร้า" คุณสามารถจะโหดร้ายมาก! "

มือเฉินของโรงแช่แข็งบนม่าน รอยยิ้มของเธอตัวแข็งทื่อ ในขณะที่ต่อมาเธออย่างเหนียวแน่นหันไปมองเขา เมื่อเธอเห็นดวงตาที่เงียบสงบของเขาบางอย่างเช่นความผิดและความรู้สึกไม่สบาย flickered ทั่วใบหน้าของเธอ.

มันเป็นเช่นเดียวกับวังฮ่องกงที่จะทำให้คำพูดเยาะเย้ยเพื่อให้อย่างอ่อนโยน ดังนั้นแม้พวกเขาได้ดำเนินการกล่าวหาว่ามีน้ำหนักคำสารภาพของเธอกับเขาในวันนั้นได้รับความเท็จ.

และยังเสียงของเขาหวานเกินไปดวงตาของเขาเงียบเกินไป ชั่วขณะเฉินร่องถูกทรมานกับความรู้สึกผิด.

เร็ว ๆ นี้ความอัปยศของเธอหายเข้าไปในความว่างเปล่า เธอจ้องมองมาที่เสื้อคลุมสีขาวของเขาปักอย่างประณีตและพึมพำกลับ: " แต่คุณไม่สามารถแต่งงานกับฉัน"

? "ถ้าคุณไม่เคยพยายามอย่างไรคุณรู้ว่าฉันไม่ได้" เสียงล่อลวงวังฮ่องกงกลับ.

หัวของเธอ snapped ขึ้น เธอจ้องมองมาที่เขาโดยไม่ทราบว่าดวงตาของเธอในขณะนี้สดใสเท่าดาวในท้องฟ้า.

ในเวลาเพียงแฟลช แต่พวกเขามืดเป็นเฉินร่องมองลงไปและปล่อยให้ลมหนาวพัดผมของเธอมากกว่าดวงตาของเธอ "สิ่งที่ดีคือพยายาม?" มีอะไรบางอย่างที่ฟังเหมือนจิตวิญญาณเสียความฝันบดและเศร้าโศกเสียใจในเสียงของเธอ เธอเปิดตาฝ้าฟางของเธอและมองเพียงเสื้อคลุมสีขาวของเขาค่อย ๆ กล่าวว่า "ขอมากเกินไปจะส่งผลให้เกิดการตายของเรา ... การพยายามที่จะไม่เป็นของใช้ใด ๆ ."

วังฮ่องกงแช่แข็ง กระจ่างและรอยยิ้มของเขาดวงตาทั้งหมดในทันทีที่เติบโตนิ่ง เขาจ้องมองมาที่เธอและสืบค้นดวงตาของเธอกับเขาเอง.

เฉินร่องไม่ได้มองไปที่เขา เธอดมกลิ่นหดหัวของเธอภายในและดึงม่านลง.

รถม้าไปใน อย่าขโมยจากฮ่า mster 428.

เวลานี้เธอไม่ได้ยินวังฮ่องกงพูดอีกครั้ง.

เมื่อสายการบินของเธอหยุดในตารางเฉินร่องได้ลงด้วยความช่วยเหลือเก่า Shang และมองไปรอบ ๆ เพียงเพื่อจะพบว่าสายการบินวังของฮ่องกงคือไม่มีที่ไหนเลยที่จะ พบ มันไปโดยไม่บอกว่าเธอเป็นคนแม้แต่น้อยองคมนตรีที่เขาไปอยู่ที่ไหน.

ตามเวลาที่เฉินร่องเข้าไปในห้องโถงใหญ่ลำธารที่ไม่มีที่สิ้นสุดของผู้เข้าพักมีน้ำท่วมเว็บไซต์ ทั้งหมดอยู่ในชุดแฟชั่นที่ทำให้มึนเมากลิ่นของพวกเขาและกระพือผ้าทอฉากกลางคืน.

เพราะการปรากฏตัวของผู้เข้าพักที่มีความซับซ้อนเหล่านี้มาถึงเฉินร่องไม่ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคน.

เธอยังคงตาของเธอไปที่พื้นดินและเงียบไปรอบมุม.

ห้องพักได้รับการจมอยู่ใต้น้ำในที่มีแสงและเพลง ได้อย่างรวดเร็ว, เฉินร่อง SA