The single monetary policy and the

The single monetary policy and the ESCB The Treaty of Maastricht instituted the euro as the currency of the Economic and Monetary Union (Article 3.4 Treaty on European Union), the single monetary policy for participating countries (the eurozone) and the eurozone monetary authority – comprising the National Central Banks (NCBs) of the European Union and, at its centre, the European Central Bank (ECB), together constituting the European System of Central Banks (ESCB). The Eurosystem is made up of the ECB and the (currently 19) NCBs whose currency is the euro. The ECB coordinates operations and the NCBs execute the transactions, such as providing funds to banks, settling cross-border transactions and managing foreign exchange reserves. The ECB must be consulted, and may submit opinions, on any matter in its field of competence (Article 127.4 Treaty on the Functioning of the European Union, TFEU). Article 127.2 TFEU further specifies the tasks of the ESCB, that is: to define and implement the monetary policy of the Union, conduct foreign exchange operations, hold and manage the foreign exchange reserves of the member states, and promote the smooth operation of the payment system. Furthermore, Article 127.6 TFEU allows the Council, acting by regulation, after consulting the European Parliament and the ECB, to confer upon the ECB specific tasks for the prudential supervision of credit institutions and other financial institutions (excluding insurance companies). This provision has been used to establish the Single Supervisory Mechanism (SSM), 1 composed of the ECB and the national supervisory authorities. The system is open to countries not participating in the euro, which may join by signing a special agreement with the ECB. The construction was based on two strong premises. First, the single monetary policy by means of the common currency should be freed of any political interference – by the member states and the European institutions – and specifically of any connection to budgetary policies, thus eliminating all risks of monetisation of public sector deficits. Second, its primary goal would be “to maintain price stability” (Article 127.1 TFEU). Other policy goals typically associated with central banks, such as supporting employment and growth and preserving financial stability, would only come into play once the primary goal was secured.
These premises stemmed from a widespread consensus, which had been building up over the previous decades among economists and policy-makers, whereby monetary policy could be seen as a ‘technical’ function of high complexity but ‘neutral’ for the real economy, once the risk of inflation was credibly eradicated from the economy by taking the money-printing press away from elected politicians (James, 2012). Accordingly, the Treaty of Maastricht entrusted monetary policy to a separate entity possessing the required independence and technical expertise; its statute is an integral part of the Treaty, to which it is annexed as Protocol n. 4 (as from Article 129.2 TFEU). Since the Treaty can only be modified by unanimous consensus of the member states, under this institutional set-up central bank independence enjoys waterproof protection, even stronger than the Bundesbank under German law. All bonds with national fiscal policies were severed once and for all by moving the monetary policy function outside national borders, therefore making it utterly unreachable by national politicians. Absolute political independence and irreversible separation from national fiscal policy would offer private agents the credible institutions required to anchor inflation expectations. Independence is further protected by the provision in Article 130 TFEU and Article 7 ESCB Statute whereby the ECB, the NCBs and the members of their decision-making bodies must not receive or seek instructions from Union institutions or national governments, by the long term of office (eight years non-renewable), and by the high personal and professional qualifications mandated for the members of the Executive Board.2 National legislatures must ensure that NCBs enjoy similar independence, and that their governors are suitable persons appointed for at least five years. Further safeguards against the risk of monetisation of sovereign debts were in the Treaty provisions prohibiting all types of monetary (‘overdraft’) financing of Union or government institutions by the ECB (Article 123 TFEU and Article 21 ESCB Statute); the ‘no-bailout’ clause (Article 125 TFEU) whereby Union institutions cannot take over the liabilities of any member state government and administrative body; and the excessive deficits procedure (Article 126 TFEU) for countries exceeding the twin limits on the public sector deficit (3% of GDP) and debt (60% of GDP). As was mentioned, Article 127.1 TFEU and Article 2 ESCB Statute set price stability as the primary objective of monetary policy. They also provide that, without prejudice to this goal, the ESCB

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นโยบายการเงินเดียวและสนธิสัญญาการ ESCB ของมาสทริชท์รณรงค์เงินยูโรเป็นสกุลเงินของเศรษฐกิจและเงินร่วม (บท 3.4 สนธิสัญญาสหภาพยุโรป), นโยบายการเงินเดียวสำหรับประเทศที่เข้าร่วม (ยูโรโซน) และหน่วยงานทางการเงินยูโรโซน – ประกอบด้วยธนาคารกลางชาติ(ญาณสังวรพศญสส) ของสหภาพยุโรป ที่ ศูนย์ การธนาคารกลางยุโรป (ECB) ร่วมกันเป็นองค์ประกอบในยุโรประบบของธนาคารกลาง (ESCB) Eurosystem การขึ้น ECB และญาณสังวรพศญสส (19 ในปัจจุบัน) ที่มีสกุลเงินเป็นยูโร ECB การประสานการดำเนินงาน และญาณสังวรพศญสสการดำเนินธุรกรรม เช่นการให้เงินการธนาคาร การชำระธุรกรรมข้ามแดน และการจัดการการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศสำรอง ECB ต้องปรึกษา และอาจส่งความคิดเห็น ในเรื่องใดในฟิลด์ของความสามารถ (บท 127.4 สนธิสัญญา Functioning ของสหภาพยุโรป TFEU) บท 127.2 TFEU เพิ่มเติมระบุงานของ ESCB ที่อยู่: การกำหนด และดำเนินนโยบายการเงินของสหภาพ ทำการแลกเปลี่ยน เก็บ และจัดการสำรองเงินตราต่างประเทศของประเทศสมาชิก และส่งเสริมการดำเนินงานที่ราบรื่นของระบบการชำระเงิน นอกจากนี้ บท 127.6 TFEU ให้สภา ทำหน้าที่ตามระเบียบ หลังจากปรึกษาสภายุโรปและ ECB ประสาทเมื่อ ECB งานเฉพาะสำหรับการดูแลพรูเดนเชียลของสถาบันเครดิตและสถาบันการเงินอื่น (ไม่รวมบริษัทประกันภัย) บทบัญญัตินี้ถูกใช้เพื่อสร้างการเดี่ยวกำกับกลไก (SSM) 1 ประกอบด้วย ECB และหน่วยงานที่กำกับดูแลชาติ ระบบจะเปิดให้ประเทศที่ไม่ได้เข้าร่วมยูโร ซึ่งอาจเข้าร่วมลงนามข้อตกลงพิเศษกับ ECB การก่อสร้างตามสองสถานที่แข็งแรง ครั้งแรก นโยบายการเงินเดียวโดยใช้สกุลเงินทั่วไปควรลง รบกวนใด ๆ ทางการเมือง – โดยรัฐสมาชิกและสถาบันยุโรป – และโดยเฉพาะ การเชื่อมต่อใด ๆ ที่นโยบายงบประมาณ จึง ช่วยลดความเสี่ยงทั้งหมดของรายได้ของภาครัฐขาดดุล ที่สอง มีเป้าหมายที่จะเป็น "การ รักษาเสถียรภาพราคา" (บท 127.1 TFEU) เป้าหมายนโยบายอื่นมักเกี่ยวข้องกับธนาคารกลาง เช่นสนับสนุนการจ้างงาน และการเจริญเติบโต และการรักษาเสถียรภาพทางการเงิน จะเพียงเข้ามาเล่นเมื่อเป้าหมายหลักคือการรักษาความปลอดภัยThese premises stemmed from a widespread consensus, which had been building up over the previous decades among economists and policy-makers, whereby monetary policy could be seen as a ‘technical’ function of high complexity but ‘neutral’ for the real economy, once the risk of inflation was credibly eradicated from the economy by taking the money-printing press away from elected politicians (James, 2012). Accordingly, the Treaty of Maastricht entrusted monetary policy to a separate entity possessing the required independence and technical expertise; its statute is an integral part of the Treaty, to which it is annexed as Protocol n. 4 (as from Article 129.2 TFEU). Since the Treaty can only be modified by unanimous consensus of the member states, under this institutional set-up central bank independence enjoys waterproof protection, even stronger than the Bundesbank under German law. All bonds with national fiscal policies were severed once and for all by moving the monetary policy function outside national borders, therefore making it utterly unreachable by national politicians. Absolute political independence and irreversible separation from national fiscal policy would offer private agents the credible institutions required to anchor inflation expectations. Independence is further protected by the provision in Article 130 TFEU and Article 7 ESCB Statute whereby the ECB, the NCBs and the members of their decision-making bodies must not receive or seek instructions from Union institutions or national governments, by the long term of office (eight years non-renewable), and by the high personal and professional qualifications mandated for the members of the Executive Board.2 National legislatures must ensure that NCBs enjoy similar independence, and that their governors are suitable persons appointed for at least five years. Further safeguards against the risk of monetisation of sovereign debts were in the Treaty provisions prohibiting all types of monetary (‘overdraft’) financing of Union or government institutions by the ECB (Article 123 TFEU and Article 21 ESCB Statute); the ‘no-bailout’ clause (Article 125 TFEU) whereby Union institutions cannot take over the liabilities of any member state government and administrative body; and the excessive deficits procedure (Article 126 TFEU) for countries exceeding the twin limits on the public sector deficit (3% of GDP) and debt (60% of GDP). As was mentioned, Article 127.1 TFEU and Article 2 ESCB Statute set price stability as the primary objective of monetary policy. They also provide that, without prejudice to this goal, the ESCB

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การดำเนินนโยบายการเงินเดียวและ ESCB สนธิสัญญา Maastricht สร้อยเงินยูโรเป็นสกุลเงินของสหภาพเศรษฐกิจและการเงิน (มาตรา 3.4 เจรจากับสหภาพยุโรป), การดำเนินนโยบายการเงินเดียวสำหรับประเทศที่เข้าร่วม (ยูโรโซน) และผู้มีอำนาจทางการเงินยูโรโซน - ประกอบไปด้วย แห่งชาติธนาคารกลาง (NCBs) ของสหภาพยุโรปและที่ศูนย์ของธนาคารกลางยุโรป (ECB) ร่วมประกอบเป็นระบบของยุโรปของธนาคารกลาง (ESCB) Eurosystem ถูกสร้างขึ้นจาก ECB และ (ปัจจุบัน 19) NCBs ที่มีสกุลเงินยูโร อีซีบีพิกัดการดำเนินงานและ NCBs รันทำธุรกรรมเช่นการให้เงินทุนให้กับธนาคารปักหลักทำธุรกรรมข้ามพรมแดนและการจัดการทุนสำรองเงินตราต่างประเทศ อีซีบีจะต้องมีการปรึกษาหารือและอาจเสนอความเห็นในเรื่องใดเรื่องหนึ่งในสาขาของตนของความสามารถ (มาตรา 127.4 สนธิสัญญาเกี่ยวกับการทำงานของสหภาพยุโรป TFEU) ที่ บทความ 127.2 TFEU เพิ่มเติมระบุงานของ ESCB ซึ่งก็คือการกำหนดและดำเนินนโยบายการเงินของสหภาพดำเนินการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศถือและจัดการทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของประเทศสมาชิกและส่งเสริมการดำเนินงานที่ราบรื่นของการชำระเงิน ระบบ. นอกจากนี้บทความ 127.6 TFEU ช่วยให้สภาทำหน้าที่ตามระเบียบหลังจากปรึกษารัฐสภายุโรปและธนาคารกลางยุโรปที่จะมอบให้กับการงานที่เฉพาะเจาะจงของ ECB ในการดูแลของพรูเด็นเชียสถาบันสินเชื่อและสถาบันการเงินอื่น (ไม่รวม บริษัท ประกันภัย) บทบัญญัตินี้ได้ถูกนำมาใช้ในการสร้างกลไกการกำกับเดี่ยว (SSM) 1 ประกอบด้วย ECB และกำกับดูแลหน่วยงานระดับชาติ ระบบจะเปิดให้ประเทศที่ไม่ได้เข้าร่วมในยูโรซึ่งอาจเข้าร่วมด้วยการลงนามข้อตกลงพิเศษกับธนาคารกลางยุโรป การก่อสร้างก็ขึ้นอยู่กับทั้งสองสถานที่ที่แข็งแกร่ง ก่อนที่นโยบายการเงินเดียวโดยวิธีการของสกุลเงินร่วมกันควรจะเป็นอิสระจากการแทรกแซงทางการเมืองใด ๆ - โดยประเทศสมาชิกและสถาบันยุโรป - และโดยเฉพาะการเชื่อมต่อใด ๆ กับนโยบายงบประมาณจึงช่วยลดความเสี่ยงของการสร้างรายได้ของการขาดดุลภาครัฐ ประการที่สองเป้าหมายหลักของมันจะเป็น "เพื่อรักษาเสถียรภาพราคา" (มาตรา 127.1 TFEU) เป้าหมายของนโยบายอื่น ๆ มักจะเกี่ยวข้องกับธนาคารกลางเช่นการสนับสนุนการจ้างงานและการเจริญเติบโตและการรักษาความมั่นคงทางการเงินเท่านั้นที่จะเข้ามาเล่นเมื่อเป้าหมายหลักคือการรักษาความปลอดภัย.
สถานที่เหล่านี้เกิดจากฉันทามติอย่างกว้างขวางซึ่งได้รับการสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ในหมู่ นักเศรษฐศาสตร์และผู้กำหนดนโยบายโดยการดำเนินนโยบายการเงินอาจจะเห็นเป็นฟังก์ชั่น 'ทางเทคนิคของซับซ้อนสูง แต่' เป็นกลาง 'สำหรับเศรษฐกิจจริงเมื่อความเสี่ยงของอัตราเงินเฟ้อให้สิ้นซากสนิทจากเศรษฐกิจโดยการกดเงินพิมพ์ออกไปจาก ได้รับการเลือกตั้งนักการเมือง (เจมส์, 2012) ดังนั้นสนธิสัญญา Maastricht มอบหมายนโยบายการเงินเพื่อเป็นนิติบุคคลแยกต่างหากที่มีความเป็นอิสระที่จำเป็นและความเชี่ยวชาญทางเทคนิค; กฎหมายมันเป็นส่วนหนึ่งของสนธิสัญญาเพื่อที่มันจะถูกยึดเป็นโพรโทคอ n 4 (เป็นบทความจาก 129.2 TFEU) ตั้งแต่สนธิสัญญาเท่านั้นที่สามารถแก้ไขได้โดยฉันทามติเป็นเอกฉันท์ของประเทศสมาชิกภายใต้สถาบันการตั้งค่าความเป็นอิสระของธนาคารกลางนี้สนุกกับการป้องกันน้ำ, แข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่า Bundesbank ภายใต้กฎหมายเยอรมัน พันธบัตรทั้งหมดที่มีนโยบายการคลังของชาติถูกตัดขาดและทุกครั้งโดยการย้ายการทำงานของนโยบายการเงินนอกพรมแดนของประเทศจึงทำให้ไม่สามารถเข้าถึงได้อย่างเต็มที่โดยนักการเมืองระดับชาติ แอบโซลูทเป็นอิสระทางการเมืองและการแยกกลับไม่ได้มาจากนโยบายการคลังของชาติจะให้ตัวแทนภาคเอกชนสถาบันการศึกษาที่น่าเชื่อถือที่จำเป็นในการยึดเหนี่ยวการคาดการณ์เงินเฟ้อ อิสรภาพได้รับการคุ้มครองต่อไปโดยบทบัญญัติในมาตรา 130 TFEU และข้อ 7 ESCB ธรรมนูญโดยอีซีบี, NCBs และสมาชิกของร่างกายในการตัดสินใจของพวกเขาจะต้องไม่ได้รับหรือขอคำแนะนำจากสถาบันสหภาพหรือรัฐบาลแห่งชาติโดยในระยะยาวของสำนักงาน (แปดปีไม่หมุนเวียน) และโดยคุณสมบัติส่วนบุคคลและเป็นมืออาชีพสูงในอาณัติสำหรับสมาชิกของสภานิติบัญญัติบริหาร Board.2 แห่งชาติต้องให้แน่ใจว่ามีความเป็นอิสระ NCBs ที่คล้ายกันและที่ว่าราชการของพวกเขาเป็นบุคคลที่เหมาะสมได้รับการแต่งตั้งเป็นเวลาอย่างน้อยห้าปี การป้องกันเพิ่มเติมกับความเสี่ยงของการสร้างรายได้จากหนี้อธิปไตยอยู่ในบทบัญญัติของสนธิสัญญาห้ามทุกประเภทของการเงิน (เงินเบิกเกินบัญชี) จัดหาเงินทุนของสหภาพหรือสถาบันของรัฐบาลโดย ECB (มาตรา 123 TFEU และมาตรา 21 ESCB ธรรมนูญ); ที่ไม่มี bailout 'ข้อ (มาตรา 125 TFEU) โดยสหภาพสถาบันไม่สามารถใช้เวลามากกว่าหนี้สินใด ๆ รัฐบาลของรัฐสมาชิกและบริหารร่างกายนั้น และขั้นตอนการขาดดุลมากเกินไป (มาตรา 126 TFEU) สำหรับประเทศที่เกินขีด จำกัด แฝดในการขาดดุลภาครัฐ (3% ของ GDP) และตราสารหนี้ (60% ของ GDP) ในฐานะที่ได้รับการกล่าวถึงมาตรา 127.1 TFEU และข้อ 2 ESCB ธรรมนูญตั้งเสถียรภาพด้านราคาเป็นวัตถุประสงค์หลักของการดำเนินนโยบายการเงิน พวกเขายังมีที่ไม่กระทบต่อเป้าหมายนี้ ESCB