Hundreds of thousands of people hav

Hundreds of thousands of people have died in the Great Lakes region of Africa over the past four years. Most of them were innocent civilians massacred by armies or militias or decimated by disease or starvation as they fled from danger. These horrors can be traced to intense struggles over power carried out by leaders--struggles involving the politicization of ethnicity and a perverse dynamic of violence and fear. The conflicts have been based in part on intellectual foundations, on mental maps of history.
It is these competing visions of the past--the politics of history--that I explore here. Such inquiry is of more than academic interest in contemporary Rwanda. The debate about the nature of the country's history is central to the process of political reconstruction; the postgenocide government in Kigali has not only to deal with the trauma of a whole people and society, but it also has to consider how its policies will be interpreted within the context of various conceptions of Rwanda's past.
A key element in politicizing ethnic cleavages in the recent history of Rwanda has been the development and propagation of a corporate view of ethnicity.[1] The generalization of blame was dramatically evident in the genocide against Tutsi in Rwanda in 1994, when hardliners in the Hutuw dominated government labeled all Tutsi in the country as enemies of the state. The genocide was calculated to exterminate them; the hateful vitriol used against the Tutsi in the press and on radio broadcasts illustrated this thought process.[2] A corporate perception of ethnicity was also evident in the recent massacres of Hutu refugees in the Democratic Republic of Congo (formerly Zaire) in 1996 and 1997. During and after the genocide in Rwanda in 1994, hundreds of thousands of people (mostly Hutu) fled to neighboring countries--primarily Tanzania and Zaire[3]--but some also fled to Burundi and Uganda. For the Tutsi-led government of Rwanda that assumed power in July 1994 after the genocide, the refugee camps in Zaire came to be a particularly irritating problem. Fearing reprisals, most of the refugees refused to return home; meanwhile these camps were being used as bases for guerrilla attacks from Zaire against western Rwanda. Among the refugees in the crowded camps along Zaire's eastern border with Rwanda and Burundi were persons who were certainly guilty of genocide, including former soldiers and officers of the Rwandan armed forces (the Rwandan army of the pre-1994 government) and members of militias such as the Inter ahamwe. They posed a serious threat then, and they still do today. But such individuals constituted perhaps 30,000 to 50,000 people in the camps--5 percent of the total refugee populations. To be sure, others in the camps were indirectly implicated in the genocide, but many were not. Moreover, the majority of refugees in the camps were women and children who were neither major perpetrators of the genocide nor a military threat. In the Goma area, for example, 80 percent of the people in the camps were women and children.
Beginning in October 1996, the camps in Zaire were attacked by troops of the Rwandan Patriotic Army (RPA), the army of Rwanda's postgenocide government, with help from soldiers of Laurent Kabila's Alliance of Democratic Forces for the Liberation of Congo/Zaire (ADFL). After the camps were destroyed, many of the Rwandan refugees returned to Rwanda. The remaining refugees who also survived attacks against the camps, probably several hundred thousand people, fled west into the mountains and forests of eastern Zaire. During the war in Congo (which was fought not so much against Mobutu's army as against Rwandan refugees), soldiers from the RPA and the ADFL pursued the refugees for months, attacking their small encampments and massacring men, women, and children at will.[4]
An example will illustrate how Hutu were collectively held responsible for the genocide and tracked down, even on foreign soil. In March 1997, more than 100,000 of these refugees found themselves blocked at Ubundu, on the banks of the Congo River. To Immaculee Mukarugwizwa, a widowed former schoolteacher, their prospects seemed grim:
We are hungry and we are sick but above all we have lost all morale. Our elders are shrivelled and dying and our children already look old. Are all of us guilty of genocide, even these little children? We have been chased through the bush like animals. And in three days, Kabila's men will be upon us again, leaving 100,000 of us with a choice of death under their bombs or in the jaws of crocodiles.[5]
A corporate view of ethnicity, which targeted all Tutsi during the genocide, was also used in this case to label all Hutu refugees as genocidaires (persons who helped perpetrate genocide), and this view seemed to be part of a political program of vengeance directed against Hutu. In deploring the tendency to globalize blame for the genocide in Rwanda to all Hutu, the former schoolteacher Mukarugwizwa's plea highlights a more general perception of ethnicity; such a perception of ethnicity brought with it tragic consequences in the past--and those continue into the present.
In these situations, explaining how and why the uses and abuses of power led to violence in the past could serve as an important lesson to leaders who wish to build a different society in the future. Yet, not surprisingly, in such a polarized atmosphere, historical reconstruction is itself highly contested. Here, with an intensity that surpasses the normal cliches, there is no single history; rather there are competing "histories.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลายร้อยหลายพันคนได้เสียชีวิตในภาคเกรตเลกส์ของแอฟริกาสี่ปีผ่านมา ส่วนใหญ่จะถูกพลเรือนผู้บริสุทธิ์ massacred โดยกองทัพหรือหนุน หรือ decimated โรคหรือความอดอยากเป็นพวกเขาหนีจากอันตราย สามารถติดตามความน่ากลัวเหล่านี้ไปย่างรุนแรงมากกว่าพลังงานที่ดำเนินการ โดยผู้นำ - ย่าง politicization ชนและไดนามิก perverse ของความรุนแรงและความกลัว ความขัดแย้งได้ถูกใช้ในส่วนบนรากฐานทางปัญญา จิตแผนที่ประวัติศาสตร์วิสัยทัศน์เหล่านี้แข่งขันในอดีต - เมืองประวัติศาสตร์ - ที่ฉันมาที่นี่ได้ คำถามดังกล่าวน่าสนใจกว่าศึกษาในรวันดาร่วมสมัยได้ การอภิปรายเกี่ยวกับลักษณะของประวัติศาสตร์ของประเทศเป็นศูนย์กลางกระบวนการฟื้นฟูการเมือง รัฐบาล postgenocide ในคิกาลีเป็นไม่เท่ากับการบาดเจ็บของทั้งคนและสังคม ได้มีการพิจารณาว่านโยบายจะถูกตีความในบริบทของการ conceptions ต่าง ๆ ของอดีตของรวันดาA key element in politicizing ethnic cleavages in the recent history of Rwanda has been the development and propagation of a corporate view of ethnicity.[1] The generalization of blame was dramatically evident in the genocide against Tutsi in Rwanda in 1994, when hardliners in the Hutuw dominated government labeled all Tutsi in the country as enemies of the state. The genocide was calculated to exterminate them; the hateful vitriol used against the Tutsi in the press and on radio broadcasts illustrated this thought process.[2] A corporate perception of ethnicity was also evident in the recent massacres of Hutu refugees in the Democratic Republic of Congo (formerly Zaire) in 1996 and 1997. During and after the genocide in Rwanda in 1994, hundreds of thousands of people (mostly Hutu) fled to neighboring countries--primarily Tanzania and Zaire[3]--but some also fled to Burundi and Uganda. For the Tutsi-led government of Rwanda that assumed power in July 1994 after the genocide, the refugee camps in Zaire came to be a particularly irritating problem. Fearing reprisals, most of the refugees refused to return home; meanwhile these camps were being used as bases for guerrilla attacks from Zaire against western Rwanda. Among the refugees in the crowded camps along Zaire's eastern border with Rwanda and Burundi were persons who were certainly guilty of genocide, including former soldiers and officers of the Rwandan armed forces (the Rwandan army of the pre-1994 government) and members of militias such as the Inter ahamwe. They posed a serious threat then, and they still do today. But such individuals constituted perhaps 30,000 to 50,000 people in the camps--5 percent of the total refugee populations. To be sure, others in the camps were indirectly implicated in the genocide, but many were not. Moreover, the majority of refugees in the camps were women and children who were neither major perpetrators of the genocide nor a military threat. In the Goma area, for example, 80 percent of the people in the camps were women and children.Beginning in October 1996, the camps in Zaire were attacked by troops of the Rwandan Patriotic Army (RPA), the army of Rwanda's postgenocide government, with help from soldiers of Laurent Kabila's Alliance of Democratic Forces for the Liberation of Congo/Zaire (ADFL). After the camps were destroyed, many of the Rwandan refugees returned to Rwanda. The remaining refugees who also survived attacks against the camps, probably several hundred thousand people, fled west into the mountains and forests of eastern Zaire. During the war in Congo (which was fought not so much against Mobutu's army as against Rwandan refugees), soldiers from the RPA and the ADFL pursued the refugees for months, attacking their small encampments and massacring men, women, and children at will.[4]An example will illustrate how Hutu were collectively held responsible for the genocide and tracked down, even on foreign soil. In March 1997, more than 100,000 of these refugees found themselves blocked at Ubundu, on the banks of the Congo River. To Immaculee Mukarugwizwa, a widowed former schoolteacher, their prospects seemed grim:We are hungry and we are sick but above all we have lost all morale. Our elders are shrivelled and dying and our children already look old. Are all of us guilty of genocide, even these little children? We have been chased through the bush like animals. And in three days, Kabila's men will be upon us again, leaving 100,000 of us with a choice of death under their bombs or in the jaws of crocodiles.[5]A corporate view of ethnicity, which targeted all Tutsi during the genocide, was also used in this case to label all Hutu refugees as genocidaires (persons who helped perpetrate genocide), and this view seemed to be part of a political program of vengeance directed against Hutu. In deploring the tendency to globalize blame for the genocide in Rwanda to all Hutu, the former schoolteacher Mukarugwizwa's plea highlights a more general perception of ethnicity; such a perception of ethnicity brought with it tragic consequences in the past--and those continue into the present.
In these situations, explaining how and why the uses and abuses of power led to violence in the past could serve as an important lesson to leaders who wish to build a different society in the future. Yet, not surprisingly, in such a polarized atmosphere, historical reconstruction is itself highly contested. Here, with an intensity that surpasses the normal cliches, there is no single history; rather there are competing "histories.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายร้อยหลายพันคนเสียชีวิตในภูมิภาคที่ Great Lakes ของทวีปแอฟริกาในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นพลเรือนผู้บริสุทธิ์สนโดยกองทัพหรือทหารหรือทำลายโดยโรคหรือความอดอยากที่พวกเขาหนีจากอันตราย ความน่ากลัวเหล่านี้สามารถโยงไปถึงการต่อสู้ที่รุนแรงอำนาจดำเนินการโดยผู้นำ - การต่อสู้ที่เกี่ยวข้องกับการเมืองของเชื้อชาติและแบบไดนามิกที่ผิดปกติของความรุนแรงและความกลัว ความขัดแย้งได้รับในส่วนบนรากฐานทางปัญญาบนแผนที่ทางจิตของประวัติศาสตร์.
เหล่านี้มันเป็นวิสัยทัศน์ของการแข่งขันที่ผ่านมา - การเมืองของประวัติศาสตร์ - ที่ฉันสำรวจที่นี่ สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมดังกล่าวเป็นมากกว่าความสนใจทางวิชาการร่วมสมัยในประเทศรวันดา การอภิปรายเกี่ยวกับธรรมชาติของประวัติศาสตร์ของประเทศที่เป็นศูนย์กลางของกระบวนการของการฟื้นฟูทางการเมือง รัฐบาล postgenocide ในคิกาลีได้ไม่เพียง แต่จะจัดการกับการบาดเจ็บของคนทั้งหมดและสังคม แต่ก็ยังมีการพิจารณาว่านโยบายจะถูกตีความในบริบทของแนวความคิดที่แตกต่างจากที่ผ่านมาของรวันดา.
องค์ประกอบสำคัญใน politicizing ปริเชื้อชาติ ประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของประเทศรวันดาได้รับการพัฒนาและการขยายพันธุ์ของมุมมองขององค์กรเชื้อชาติ. [1] ลักษณะทั่วไปของโทษเป็นอย่างมากเห็นได้ชัดในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์กับ Tutsi ในประเทศรวันดาในปี 1994 เมื่อ hardliners ใน Hutuw ครอบงำของรัฐบาลที่มีข้อความ Tutsi ทั้งหมดใน ประเทศที่เป็นศัตรูของรัฐ การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่คำนวณได้ที่จะกำจัดพวกเขา; กรดกำมะถันแสดงความเกลียดชังนำมาใช้กับ Tutsi ในข่าวและรายการวิทยุแสดงกระบวนการคิดนี้. [2] เป็นการรับรู้ขององค์กรเชื้อชาติก็ยังเห็นได้ชัดในการสังหารหมู่ที่ผ่านมาของผู้ลี้ภัยตูในสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก (เดิมชื่อซาอีร์) ในปี 1996 และ ปี 1997 ระหว่างและหลังการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาในปี 1994 หลายร้อยหลายพันคน (ส่วนใหญ่ตู) หนีไปประเทศเพื่อนบ้าน - หลักแทนซาเนียและซาอีร์ [3] - แต่บางคนหนีไปยังประเทศบุรุนดีและยูกันดา สำหรับรัฐบาลที่นำโดย Tutsi รวันดาสันนิษฐานว่ามีอำนาจในปี 1994 หลังจาก°กรกฏาคมการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ค่ายผู้ลี้ภัยใน Zaire มาเป็นปัญหาระคายเคืองโดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลัวตอบโต้ส่วนใหญ่ของผู้ลี้ภัยปฏิเสธที่จะกลับบ้าน ขณะที่ค่ายเหล่านี้ถูกนำมาใช้เป็นฐานในการโจมตีแบบกองโจรจากซาอีร์ตะวันตกกับประเทศรวันดา ในบรรดาผู้ลี้ภัยในค่ายที่แออัดตามแนวชายแดนตะวันออกซาอีร์ที่มีรวันดาและบุรุนดีเป็นบุคคลที่มีแน่นอนความผิดของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์รวมทั้งอดีตทหารและเจ้าหน้าที่ของกองกำลังติดอาวุธรวันดา (กองทัพรวันดาของรัฐบาลก่อน 1994) และสมาชิกของกลุ่มติดอาวุธดังกล่าว เป็น ahamwe อินเตอร์ พวกเขาเป็นภัยคุกคามที่ร้ายแรงแล้วและพวกเขายังคงทำในวันนี้ แต่บุคคลดังกล่าวอาจจะประกอบด้วย 30,000 ถึง 50,000 คนในค่าย - ร้อยละ 5 ของประชากรผู้ลี้ภัยรวม เพื่อให้แน่ใจว่าคนอื่น ๆ ในค่ายได้มีส่วนเกี่ยวข้องในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ทางอ้อม แต่หลายคนไม่ได้ นอกจากนี้ส่วนใหญ่ของผู้ลี้ภัยในค่ายเป็นผู้หญิงและเด็กที่ไม่เป็นผู้กระทำผิดที่สำคัญของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์หรือเป็นภัยคุกคามทางทหาร ในพื้นที่ Goma ตัวอย่างเช่นร้อยละ 80 ของคนที่อยู่ในค่ายเป็นผู้หญิงและเด็ก.
เริ่มต้นในเดือนตุลาคมปี 1996 ค่ายใน Zaire ถูกโจมตีโดยกองกำลังของรวันดากองทัพรักชาติ (RPA) กองทัพของรัฐบาล postgenocide รวันดาของ ด้วยความช่วยเหลือจากทหารของพันธมิตร Laurent Kabila ของกองกำลังประชาธิปไตยเพื่อการปลดปล่อยคองโก / ซาอีร์ (ADFL) หลังจากที่ค่ายถูกทำลายจำนวนมากของผู้ลี้ภัยรวันดากลับไปยังประเทศรวันดา ผู้ลี้ภัยที่เหลือที่ยังรอดชีวิตจากการโจมตีค่ายอาจจะหลายร้อยหลายพันคนหนีไปทางทิศตะวันตกเข้าไปในภูเขาและป่าไม้ของภาคตะวันออกซาอีร์ ในช่วงสงครามในคองโก (ซึ่งกำลังต่อสู้ไม่มากกับกองทัพตูเป็นกับผู้ลี้ภัยรวันดา) ทหารจาก RPA และ ADFL ไล่ผู้ลี้ภัยสำหรับเดือนโจมตีค่ายเล็ก ๆ ของพวกเขาและ massacring ผู้ชายผู้หญิงและเด็กที่จะ. [ 4]
ตัวอย่างจะแสดงให้เห็นว่าตูถูกจัดขึ้นรวมรับผิดชอบในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และติดตามลงแม้ในพื้นดินต่างประเทศ ในเดือนมีนาคมปี 1997 มากกว่า 100,000 เหล่านี้ของผู้ลี้ภัยพบว่าตัวเองถูกบล็อกที่ Ubundu บนฝั่งของแม่น้ำคองโก เพื่อ Immaculee Mukarugwizwa เป็นม่ายอดีตครู, ลูกค้าของพวกเขาดูเหมือนน่ากลัว:
เรามีความหิวและเรากำลังป่วย แต่เหนือสิ่งอื่นเราได้สูญเสียกำลังใจในการทำงานทั้งหมด ผู้สูงอายุของเรามีการหดตัวและตายและลูกหลานของเราแล้วดูเก่า มีพวกเราทุกคนมีความผิดในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์แม้แต่เด็กเล็ก ๆ เหล่านี้? เราได้รับการไล่ล่าผ่านพุ่มไม้เหมือนสัตว์ และในวันที่สามคนบิลาจะเป็นพวกเราอีกครั้งออกจาก 100,000 เรามีทางเลือกของการเสียชีวิตภายใต้การระเบิดของตนหรือในปากของจระเข้. [5]
มุมมองขององค์กรเชื้อชาติซึ่งมีการกำหนดเป้าหมาย Tutsi ระหว่างการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เป็น นอกจากนี้ยังใช้ในกรณีนี้จะติดป้ายทั้งหมดเป็นผู้ลี้ภัยตู genocidaires (คนที่ช่วยให้กระทำการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) และมุมมองนี้ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมการแก้แค้นทางการเมืองของผู้กำกับกับตู ในการลงมือแนวโน้มที่จะ globalize โทษสำหรับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาจะตูทั้งหมดอดีตครูข้ออ้าง Mukarugwizwa ไฮไลท์ของการรับรู้ที่กว้างขึ้นเชื้อชาติ; เช่นการรับรู้ของเชื้อชาติมาด้วยผลกระทบที่น่าเศร้าในอดีต - และผู้ที่ดำเนินการต่อไปในปัจจุบัน.
ในสถานการณ์เหล่านี้อธิบายวิธีการและเหตุผลการใช้และการละเมิดอำนาจนำไปสู่ความรุนแรงในอดีตที่ผ่านมาสามารถใช้เป็นบทเรียนที่สำคัญกับผู้นำ ที่ต้องการสร้างสังคมที่แตกต่างกันในอนาคต แต่ไม่น่าแปลกใจเช่นในบรรยากาศที่ขั้วฟื้นฟูประวัติศาสตร์เป็นตัวเองสูงเข้าร่วมประกวด ที่นี่มีความรุนแรงที่เกินกว่าซ้ำซากปกติไม่มีประวัติศาสตร์เดียว; ค่อนข้างมีการแข่งขัน "ประวัติศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายร้อยหลายพันคนเสียชีวิตในภูมิภาคเกรตเลกส์ของทวีปแอฟริกาในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นพลเรือนผู้บริสุทธิ์ถูกสังหารโดยกองทัพหรือทหารกองหนุน หรือทำลายโดยโรคหรือความอดอยากเป็นพวกเขาหนีจากอันตรายความกลัวเหล่านี้สามารถโยงไปถึงการต่อสู้ที่รุนแรงกว่าพลังที่ดำเนินการโดยผู้นำ -- การต่อสู้ที่เกี่ยวข้องกับอภิปรายเรื่องการเมืองชาติพันธุ์และขี้อ้อน พลวัตของความรุนแรงและความกลัว ความขัดแย้งมีฐานในส่วนที่เกี่ยวกับทรัพย์สินทางปัญญาพื้นฐาน ในแผนที่ทางประวัติศาสตร์
เหล่านี้มันเป็นแข่งขันวิสัยทัศน์ของอดีต -- ประวัติศาสตร์การเมืองนั้น . . . . ผมดูที่นี่ .ข้อความดังกล่าวเป็นมากกว่าความสนใจทางวิชาการในรวันดา ร่วมสมัย การอภิปรายเกี่ยวกับธรรมชาติของประวัติศาสตร์ของประเทศเป็นศูนย์กลางของกระบวนการของการฟื้นฟูการเมือง postgenocide รัฐบาลในคิกาลีได้ไม่เพียง แต่จะจัดการกับบาดแผลของทั้งบุคคลและสังคมแต่มันก็ต้องพิจารณาว่านโยบายจะถูกตีความในบริบทของมโนทัศน์ต่าง ๆในอดีตของรวันดา .
องค์ประกอบสําคัญในอภิปรายเรื่องการเมืองชาติพันธุ์รอยร้าวในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของรวันดาได้รับการพัฒนาและขยายมุมมองขององค์กรเชื้อชาติ [ 1 ] ลักษณะทั่วไปของโทษ ได้ชัดเจนอย่างมากในการต่อต้าน ตุ๊ดซี่ในรวันดา ในปี 1994เมื่อ hardliners ใน hutuw ครอบงำรัฐบาลระบุว่าทุกซี่ในประเทศที่เป็นศัตรูของรัฐ การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ถูกคำนวณเพื่อกำจัดเขา คำพูดที่รุนแรง น่ารังเกียจ ใช้กับตุ๊ดซี่ในหนังสือพิมพ์และวิทยุแสดงกระบวนการคิดนี้[ 2 ] การรับรู้ขององค์กรเชื้อชาติยังเห็นได้ชัดในการสังหารหมู่ล่าสุดของผู้ลี้ภัยชาวฮูตูในสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก ( ซาอีร์เดิม ) ในปี 1996 และ 1997 ระหว่างและหลังจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา เมื่อปี 1994 , หลายร้อยหลายพันคน ( ส่วนใหญ่เป็นฮูตู ) หนีไปประเทศเพื่อนบ้าน -- หลักแทนซาเนียและซาอีร์ [ 3 ] . . . แต่บางคนยังหลบหนีไปยังประเทศพม่าและยูกันดาสำหรับชาวทุตซีนำรัฐบาลรวันดาที่ถือว่าอำนาจในเดือนกรกฎาคมปี 1994 หลังจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ในค่ายผู้ลี้ภัยในซาอีร์ มาเป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น่ารำคาญครับ กลัวการแก้แค้น ส่วนใหญ่ของผู้อพยพ ไม่ยอมกลับบ้าน ในขณะที่ค่ายนี้ถูกใช้เป็นฐานสำหรับการโจมตีแบบกองโจรจากซาอีร์ต่อต้านตะวันตกรวันดาของผู้ลี้ภัยในค่ายที่แออัดตามชายแดนตะวันออกของแซร์กับรวันดา และบุรุนดีเป็นคนอย่างแน่นอน ความผิดของการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ รวมถึงอดีตทหารและเจ้าหน้าที่ของรวันดากองทัพ ( กองทัพของรัฐบาลรวันดา pre-1994 ) และสมาชิกของ militias เช่นอินเตอร์ ahamwe . พวกเขาคุกคามร้ายแรงแล้ว และพวกเขายังคงทำในวันนี้แต่บุคคลดังกล่าวยังอาจจะ 50 , 000 คน ในค่ายผู้ลี้ภัย -- 5 เปอร์เซ็นต์ของประชากรทั้งหมด เพื่อให้แน่ใจว่า คนอื่นในค่ายเป็นทางอ้อมที่เกี่ยวข้องในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ แต่มากมายไม่ นอกจากนี้ ส่วนใหญ่ของผู้ลี้ภัยในค่าย เป็นผู้หญิงและเด็กที่ถูกและผิดหลักของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และการคุกคามทางทหาร ในพื้นที่ โกมะ ตัวอย่างเช่น80 เปอร์เซ็นต์ของผู้คนในค่ายเป็นผู้หญิงและเด็ก
เริ่มต้นในเดือนตุลาคม 2539 ค่ายในซาอีร์ ถูกโจมตีโดยกองกำลังของทหารรักชาติรวันดา ( RPA ) กองทัพของรวันดาเป็น postgenocide รัฐบาล ด้วยความช่วยเหลือจากทหารของ โลรองต์ กาบีลาพันธมิตรกองกำลังประชาธิปไตยเพื่อการปลดปล่อยคองโก ( ซาอีร์ / adfl ) หลังจากค่ายถูกทำลายหลายของผู้ลี้ภัยกลับไปยังรวันดารวันดา เหลือผู้ลี้ภัยที่ยังรอดชีวิตจากการโจมตีค่าย คงหลายแสนคน หนีไปทางทิศตะวันตกเป็นภูเขาและป่าทางตะวันออกของสาธารณรัฐอาเซอร์ไบจาน . ในช่วงสงครามในคองโก ( ซึ่งสู้ไม่มากกับกองทัพโมบูตูเป็นกับผู้ลี้ภัยชาวรวันดา ) ทหารจาก RPA และ adfl ติดตามผู้อพยพสำหรับเดือนการโจมตีของพวกเขาขนาดเล็กและ encampments ฆ่าผู้ชาย ผู้หญิง และเด็ก ที่ จะ . . . [ 4 ]
ตัวอย่างนี้จะแสดงวิธีการฮูตูต้องรับผิดชอบการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และการติดตาม แม้ในดินที่ต่างประเทศ ในเดือนมีนาคม 1997 มากกว่า 100000 ผู้ลี้ภัยเหล่านี้ พบว่าตัวเองถูกปิดกั้นใน ubundu คองโก , ในธนาคารของแม่น้ำ เพื่อ immaculee mukarugwizwa เป็นหม้าย อดีตครูโอกาสของพวกเขาดูน่ากลัว :
เราหิวและเราป่วย แต่เหนือสิ่งอื่นใดเราไม่มีกำลังใจ ผู้ใหญ่ของเรา shrivelled และตายและเด็กของเราแล้วดูแก่ เป็นทั้งหมดของเรา ความผิดของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ แม้แต่เด็กเล็ก ๆน้อย ๆเหล่านี้ เราถูกตามล่าจากพุ่มไม้เหมือนสัตว์ และในสามวัน กาบีลาผู้ชายจะตามเราอีก ปล่อย 100000 คน ด้วยการเลือกความตายภายใต้ระเบิดหรือในปากของจระเข้ [ 5 ]
มุมมองขององค์กรเชื้อชาติ ซึ่งเป้าหมายทั้งหมดในระหว่างการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ทุตซี ถูกใช้ในคดีนี้เป็นป้ายผู้อพยพฮูตูเป็น genocidaires ( ผู้ที่ช่วยให้กระทําการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ และวิวนี้ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่ง ของโปรแกรมทางการเมืองของการแก้แค้นที่กำกับกับนายหรอกใน deploring แนวโน้มโลกาภิวัตน์โทษสำหรับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา กับนายหรอก , ครูเก่า mukarugwizwa เป็นข้ออ้าง เน้นการรับรู้ทั่วไปของชนชาติต่างๆ การรับรู้ของผู้นำกับมันน่าเศร้าผลในอดีต . . และผู้ที่ยังคงเป็นปัจจุบัน .
ในสถานการณ์เหล่านี้อธิบายว่าทำไมการใช้และการละเมิดอำนาจ นำไปสู่ความรุนแรงในอดีตก็เป็นบทเรียนสำคัญสำหรับผู้นำที่ต้องการสร้างสังคมต่าง ๆในอนาคต ยังไม่น่าแปลกใจเช่นขั้วบรรยากาศการฟื้นฟูประวัติศาสตร์ตัวเองขอโต้แย้ง . ที่นี่มีความเข้มที่เกินการ cliches ปกติ ไม่มีประวัติ เดียวค่อนข้างมีประวัติศาสตร์การแข่งขัน "