Taxonomy and evolutionThe albatross

Taxonomy and evolution
The albatrosses comprise between 13 and 24 species (the number of species is still a matter of some debate, 21 being the most commonly accepted number) in four genera. These genera are the great albatrosses (Diomedea), the mollymawks (Thalassarche), the North Pacific albatrosses (Phoebastria), and the sooty albatrosses or sooties (Phoebetria). The North Pacific albatrosses are considered to be a sister taxon to the great albatrosses, while the sooty albatrosses are considered closer to the mollymawks.[3]

The taxonomy of the albatross group has been a source of a great deal of debate. The Sibley-Ahlquist taxonomy places seabirds, birds of prey and many others in a greatly enlarged order, Ciconiiformes, whereas the ornithological organisations in North America, Europe, South Africa, Australia, and New Zealand retain the more traditional order Procellariiformes. The albatrosses can be separated from the other Procellariiformes both genetically and through morphological characteristics, size, their legs, and the arrangement of their nasal tubes (see below: Morphology and flight).[3]

Within the family, the assignment of genera has been debated for over 100 years. Originally placed into a single genus, Diomedea, they were rearranged by Reichenbach into four different genera in 1852, then lumped back together and split apart again several times, acquiring 12 different genus names in total (though never more than eight at one time) by 1965 (Diomedea, Phoebastria, Thalassarche, Phoebetria, Thalassageron, Diomedella, Nealbatrus, Rhothonia, Julietata, Galapagornis, Laysanornis, and Penthirenia).[4]

By 1965, in an attempt to bring some order back to the classification of albatrosses, they were lumped into two genera, Phoebetria (the sooty albatrosses which most closely seemed to resemble the procellarids and were at the time considered "primitive" ) and Diomedea (the rest).[5] Though there was a case for the simplification of the family (particularly the nomenclature), the classification was based on the morphological analysis by Elliott Coues in 1866, and paid little attention to more recent studies and even ignored some of Coues's suggestions.[4]

More recent research by Gary Nunn of the American Museum of Natural History (1996) and other researchers around the world studied the mitochondrial DNA of all 14 accepted species, finding four, not two, monophyletic groups within the albatrosses.[6] They proposed the resurrection of two of the old genus names, Phoebastria for the North Pacific albatrosses and Thalassarche for the mollymawks, with the great albatrosses retaining Diomedea and the sooty albatrosses staying in Phoebetria. Both the British Ornithologists' Union and the South African authorities split the albatrosses into four genera as Nunn suggested, and the change has been accepted by the majority of researchers.

While some agree on the number of genera, fewer agree on the number of species. Historically, up to 80 different taxa have been described by different researchers; most of these were incorrectly identified juvenile birds.[7]


Phylogenetic relationships of the albatross genera, based on Nunn et al., 1996
Based on the work on albatross genera, Robertson and Nunn went on in 1998 to propose a revised taxonomy with 24 different species,[4] compared to the 14 then accepted. This expanded taxonomy elevated many established subspecies to full species, but was criticised for not using, in every case, peer reviewed information to justify the splits. Since then, further studies have in some instances supported or disproved the splits; a 2004 paper analysing the mitochondrial DNA and microsatellites agreed with the conclusion that the Antipodean albatross and the Tristan albatross were distinct from the wandering albatross, per Robertson and Nunn, but found that the suggested Gibson's albatross, Diomedea gibsoni, was not distinct from the Antipodean albatross.[8] For the most part, an interim taxonomy of 21 species is accepted by ITIS and many other researchers, though by no means all—in 2004 Penhallurick and Wink called for the number of species to be reduced to 13 (including the lumping of the Amsterdam albatross with the wandering albatross),[9] although this paper was itself controversial.[7][10] On all sides is the widespread agreement on the need for further research to clarify the issue.

Sibley and Ahlquist's molecular study of the evolution of the bird families has put the radiation of the Procellariiformes in the Oligocene period (35–30 million years ago), though this group probably originated earlier, with a fossil sometimes attributed to the order, a seabird known as Tytthostonyx, being found in late Cretaceous rocks (70 mya). The molecular evidence suggests that the storm-petrels were the first to diverge from the ancestral stock, and the albatrosses next, with the procellarids and diving petrels separating later. The earliest fossil albatrosses were found in Eocene to Oligocene rocks, although some of these are only tentatively assigned to the family and none appear to be particularly close to the living forms. They are Murunkus (Middle Eocene of Uzbekistan), Manu (early Oligocene of New Zealand), and an undescribed form from the Late Oligocene of South Carolina. Similar to the last was Plotornis, formerly often considered a petrel but now accepted as an albatross. It is from the Middle Miocene of France, a time when the split between the four modern genera was already underway as evidenced by Phoebastria californica and Diomedea milleri, both being mid-Miocene species from Sharktooth Hill, California. These show that the split between the great albatrosses and the North Pacific albatrosses occurred by 15 mya. Similar fossil finds in the Southern Hemisphere put the split between the sooties and mollymawks at 10 mya.[3] The fossil record of the albatrosses in the Northern Hemisphere is more complete than that of the southern, and many fossil forms of albatross have been found in the North Atlantic, which today has no albatrosses. The remains of a colony of short-tailed albatrosses have been uncovered on the island of Bermuda,[11] and the majority of fossil albatrosses from the North Atlantic have been of the genus Phoebastria (the North Pacific albatrosses); one, Phoebastria anglica, has been found in deposits in both North Carolina and England. Due to convergent evolution in particular of the leg and foot bones, remains of the prehistoric pseudotooth birds (Pelagornithidae) may be mistaken for those of extinct albatrosses; Manu may be such a case, and quite certainly the supposed giant albatross femur from the Early Pleistocene[12] Dainichi Formation at Kakegawa, Japan, actually is from one of the last pseudotooth birds. For more data on fossil species of the living albatross genera, see the genus articles.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบภาษีและวิวัฒนาการAlbatrosses ประกอบด้วยระหว่างพันธุ์ 13 และ 24 (หมายเลขพันธุ์ยังคงเป็นเรื่องของการอภิปรายบาง 21 ที่ถูกที่สุดโดยทั่วไปยอมรับหมายเลข) ในสกุล 4 สกุลนี้มี albatrosses ดี (Diomedea), mollymawks (Thalassarche), albatrosses แปซิฟิกเหนือ (Phoebastria), และ sooty albatrosses หรือ sooties (Phoebetria) Albatrosses แปซิฟิคเหนือจะถือเป็นน้อง taxon ไป albatrosses ดี ในขณะที่ sooty albatrosses ถือว่าใกล้ชิดกับ mollymawks [3]การจำแนกประเภทของกลุ่มอัลบาทรอสแล้วแหล่งที่มาของการอภิปรายมาก ระบบ Sibley-Ahlquist ใส่ seabirds นกล่าเหยื่อ และอื่น ๆ อีกมากมายในใบสั่งขนาดใหญ่มาก อันดับนกกระสา ขณะสั่งดั้งเดิม Procellariiformes รักษาองค์กร ornithological ในอเมริกาเหนือ ยุโรป แอฟริกาใต้ ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์ Albatrosses สามารถแยกออกจาก Procellariiformes อื่น ๆ ทั้งแปลงพันธุกรรม และผ่านสัณฐานลักษณะ ขนาด เข่า และการจัดเรียงท่อของโพรงจมูก (ดูด้านล่าง: สัณฐานวิทยาและเครื่องบิน) ได้ [3]ภายในครอบครัว มีการกำหนดสกุลยังคง 100 ปี เดิม อยู่ในสกุลเดียว Diomedea พวกเขาถูกปรับปรุงใหม่ โดย Reichenbach เป็นสกุลอื่นสี่ใน 1852, lumped กลับกัน แล้วแยกออกจากกันอีกหลายครั้ง หาชื่อพืชสกุลต่าง ๆ 12 รวม (แต่ไม่มากกว่าแปดครั้งหนึ่ง) โดย 1965 (Diomedea, Phoebastria, Thalassarche, Phoebetria, Thalassageron, Diomedella, Nealbatrus, Rhothonia, Julietata, Galapagornis, Laysanornis และ Penthirenia) [4]โดย 1965 ในความพยายามที่จะนำบางอย่างสั่งไปจัดประเภท albatrosses พวกเขาถูก lumped เป็นสองสกุล Phoebetria (การ sooty albatrosses ซึ่งดูเหมือนจะ คล้ายกับ procellarids สุด และมีเวลาพิจารณา "ดั้งเดิม") และ Diomedea (เหลือ) [5] ว่ามีกรณีสำหรับรวบครอบครัว (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระบบการตั้งชื่อ), การจัดประเภทเป็นไปตามการวิเคราะห์ของ โดยต Coues ใน 1866 ศึกษาล่าสุดให้ความสำคัญน้อย และละเว้นแม้บางคำแนะนำของ Coues [4]งานวิจัยล่าสุด โดย Nunn แกรีของอเมริกันพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ (1996) และนักวิจัยอื่น ๆ ทั่วโลกศึกษา DNA mitochondrial พันธุ์ทั้งหมด 14 ยอมรับ สี่ ไม่ สอง monophyletic กลุ่มภายใน albatrosses การค้นหา [6] พวกเขาเสนอฟื้นคืนชีพของสองชื่อสกุลเก่า สำหรับ mollymawks, Thalassarche และ Phoebastria สำหรับ albatrosses แปซิฟิกเหนือกับ albatrosses ดีที่รักษา albatrosses sooty ที่อยู่ใน Phoebetria และ Diomedea สหภาพของ Ornithologists อังกฤษและเจ้าหน้าที่แอฟริกาใต้แบ่ง albatrosses สี่สกุลเป็น Nunn แนะนำ และได้รับการเปลี่ยนแปลงส่วนใหญ่ของนักวิจัยในขณะที่บางส่วนเห็นด้วยจำนวนสกุล น้อยตกลงจำนวนสปีชีส์ ประวัติ ถึง 80 taxa ต่าง ๆ ได้ถูกอธิบาย โดยนักวิจัยต่าง ๆ นกไม่ถูกต้องระบุเยาวชนส่วนใหญ่เหล่านี้ได้ [7]ความสัมพันธ์ phylogenetic ของสกุลอัลบาทรอส ใช้บน Nunn et al., 1996จากงานในสกุลอัลบาทรอส โรเบิร์ตสันและ Nunn ไปในปี 1998 การเสนอการปรับปรุงระบบภาษี มี 24 สายพันธุ์ต่าง ๆ, [4] เมื่อเทียบกับ 14 แล้ว ยอมรับ ระบบนี้ขยายยกชนิดย่อยขึ้นหลายสายพันธุ์ทั้งหมด แต่ถูก criticised ไม่ใช้ ทุกกรณี เพียร์ตรวจทานข้อมูลการแยกตัว หลังจากนั้น เพิ่มเติมศึกษาได้ในบางกรณีได้รับการสนับสนุน หรือดำรงแยก กระดาษ 2004 การวิเคราะห์ดีเอ็นเอและ microsatellites mitochondrial ตกลงกับบทสรุปที่อัลบาทรอส Antipodean และอัลบาทรอสตริแตกต่างจาก wandering อัลบาทรอส ต่อโรเบิร์ตสันและ Nunn แต่พบว่า ไม่แตกต่างจากอัลบาทรอส Antipodean ของกิบสันแนะนำอัลบาทรอส Diomedea gibsoni [8] ส่วนใหญ่ เป็นระบบภาษีชั่วพันธุ์ 21 เป็นที่ยอมรับ โดย ITIS และนักวิจัยอื่น ๆ หลาย แม้ไม่ทั้งหมดโดยในปี 2004 Penhallurick และวิคโฮสเทเรียกหมายเลขของชนิดจะลดลงเป็น 13 (รวมถึง lumping ของอัลบาทรอสอัมสเตอร์ดัมกับอัลบาทรอส wandering), [9] แม้ว่ากระดาษนี้เป็นตัวแย้ง [7] [10] ทุกด้านคือข้อตกลงอย่างแพร่หลายบนจำเป็นต้องวิจัยเพิ่มเติมเพื่อชี้แจงปัญหาSibley และ Ahlquist ของโมเลกุลศึกษาวิวัฒนาการของครอบครัวนกมีใส่รังสีของ Procellariiformes ที่ในรอบระยะเวลา Oligocene (35-30 ล้านปีที่ผ่านมา), แม้ว่ากลุ่มนี้อาจมาก่อนหน้านี้ กับซากดึกดำบรรพ์ที่เกิดจากใบสั่ง เบิร์ดเป็นที่รู้จักกันเป็น Tytthostonyx ถูกพบในหิน Cretaceous ปลาย (70 mya) บางครั้ง หลักฐานระดับโมเลกุลแนะนำว่า petrels พายุถูกแรกเขวจากหุ้นโบราณ albatrosses, procellarids และ petrels ดำน้ำที่แยกในภายหลัง Albatrosses ฟอสที่เก่าที่สุดพบใน Eocene กับหิน Oligocene แม้ว่าเหล่านี้ถูกกำหนดให้กับครอบครัวอย่างไม่แน่นอนเท่านั้น และไม่ปรากฏไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับรูปแบบชีวิต พวกเขาเป็น Murunkus (Eocene กลางอุซเบกิสถาน), มนู (ต้น Oligocene ของนิวซีแลนด์), และ undescribed รูปแบบจากสาย Oligocene ของเซาท์แคโรไลนา คล้ายไปสุดท้ายถูก Plotornis เดิมมักจะถือว่าเป็น petrel แต่ตอนนี้ ยอมรับเป็นอัลบาทรอส มันกลาง Miocene ของฝรั่งเศส เวลาเมื่อการแยกระหว่างสกุลสมัยสี่แล้วงานอนุรักษ์ถูกเป็นหลักฐาน โดย Phoebastria californica และ Diomedea milleri ทั้งถูก Miocene กลางพันธุ์จากเขา Sharktooth แคลิฟอร์เนีย เหล่านี้แสดงว่า เกิดการแยกระหว่าง albatrosses ดี albatrosses แปซิฟิกเหนือ โดย 15 mya พบซากดึกดำบรรพ์ที่คล้ายคลึงกันในซีกโลกใต้ที่ใส่แยกระหว่าง sooties และ mollymawks ที่ 10 mya [3] บันทึกฟอสซิลของ albatrosses ในซีกโลกเหนือให้สมบูรณ์ยิ่งกว่าของภาคใต้ และตรวจพบฟอสซิลหลายรูปแบบของอัลบาทรอสในแอตแลนติกเหนือ ซึ่งวันนี้มี albatrosses ไม่ ของฝูง albatrosses หางสั้นได้ถูกเปิดเผยบนเกาะเบอร์มิวดา, [11] และส่วนใหญ่ของ albatrosses ฟอสซิลจากแอตแลนติกเหนือได้ของพืชสกุล Phoebastria (ในแปซิฟิกเหนือ albatrosses); หนึ่ง Phoebastria anglica พบในเงินฝากในนอร์ทแคโรไลนาและอังกฤษ เนื่องจากวิวัฒนาการ convergent โดยเฉพาะกระดูกขาและเท้า ของนก pseudotooth สมัยก่อนประวัติศาสตร์ (Pelagornithidae) อาจหลงของสูญ albatrosses มนูอาจกรณี และเทียวกระดูกต้นขาควรอัลบาทรอสยักษ์จากการก่อตัว Dainichi ต้น Pleistocene [12] ที่คาเกกาว่า ญี่ปุ่น จริงของนก pseudotooth สุดท้าย สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมบนฟอสพันธุ์ชีวิตอัลบาทรอสสกุล ดูบทความสกุล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อนุกรมวิธานและวิวัฒนาการ
ประกอบด้วยอัลบาทรอระหว่าง 13 และ 24 สายพันธุ์ (จำนวนชนิดยังคงเป็นเรื่องของการอภิปรายบางส่วน 21 เป็นจำนวนมากที่สุดที่ยอมรับกันทั่วไป) ในสี่จำพวก จำพวกเหล่านี้เป็นอัลบาทรอดี (Diomedea) mollymawks (Thalassarche), อัลบาทรอแปซิฟิกเหนือ (Phoebastria) และอัลบาทรอซูตตี้หรือ sooties (Phoebetria) อัลบาทรอแปซิฟิกเหนือจะถือว่าเป็นแท็กซอนน้องสาวของอัลบาทรอที่ดีในขณะที่อัลบาทรอซูตตี้จะถือว่าใกล้ชิดกับ mollymawks. [3] อนุกรมวิธานของกลุ่มอัลบาทรอเป็นแหล่งที่มาของการจัดการที่ดีของการอภิปราย Sibley-Ahlquist อนุกรมวิธานสถานที่นกทะเลนกล่าเหยื่อและอื่น ๆ อีกมากมายในลำดับที่ขยายอย่างมากสีสันในขณะที่องค์กรปักษาในทวีปอเมริกาเหนือ, ยุโรป, แอฟริกาใต้, ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์เพื่อรักษาแบบดั้งเดิมมากขึ้น Procellariiformes อัลบาทรอสามารถแยกออกจากคนอื่น ๆ Procellariiformes ทั้งพันธุกรรมและผ่านการลักษณะทางสัณฐานวิทยาขนาดขาของพวกเขาและการจัดการของหลอดจมูกของพวกเขา (ดูด้านล่าง: สัณฐานวิทยาและเที่ยวบิน) [3]. ภายในครอบครัวที่ได้รับมอบหมายของจำพวกที่ได้รับ ถกเถียงกันมานานกว่า 100 ปี วางไว้ แต่เดิมเป็นชนิดเดียว Diomedea พวกเขาถูกจัดโดยบาคเป็นสี่จำพวกที่แตกต่างกันในปี 1852, ล้างโลกแล้วกลับมารวมกันและแยกออกจากกันอีกหลายครั้งที่ได้รับชื่อ 12 ประเภทที่แตกต่างกันรวม (แต่ไม่เกินแปดในครั้งเดียว) โดย 1965 (Diomedea, Phoebastria, Thalassarche, Phoebetria, Thalassageron, Diomedella, Nealbatrus, Rhothonia, Julietata, Galapagornis, Laysanornis และ Penthirenia). [4] 1965 โดยในความพยายามที่จะนำมาเพื่อบางคนกลับไปจัดหมวดหมู่ของอัลบาทรอพวกเขาอยู่ lumped เป็นสองจำพวก Phoebetria (อัลบาทรอเขม่าดำที่ใกล้ชิดที่สุดดูเหมือนจะมีลักษณะคล้ายกับ procellarids และอยู่ในช่วงเวลาถือว่าเป็น "ดั้งเดิม") และ Diomedea (ส่วนที่เหลือ). [5] แม้ว่าจะมีกรณีที่เกิดขึ้นสำหรับความเรียบง่ายของครอบครัว ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งระบบการตั้งชื่อ) การจำแนกอยู่บนพื้นฐานของการวิเคราะห์ลักษณะทางสัณฐานวิทยาเอลเลียต Coues ในปี 1866 และให้ความสนใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากการศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้และละเว้นแม้บางส่วนของข้อเสนอแนะ Coues ของ. [4] การวิจัยล่าสุดโดยแกรี่นันน์ของพิพิธภัณฑ์อเมริกันธรรมชาติ ประวัติความเป็นมา (1996) และนักวิจัยอื่น ๆ ทั่วโลกการศึกษายลดีเอ็นเอทั้งหมด 14 สายพันธุ์ได้รับการยอมรับในการหาสี่ไม่ได้สองกลุ่มที่อยู่ในไฟย์เลติอัลบาทรอ. [6] พวกเขานำเสนอการฟื้นคืนพระชนม์ของทั้งสองชื่อสกุลอายุ Phoebastria สำหรับ อัลบาทรอแปซิฟิกเหนือและ Thalassarche สำหรับ mollymawks กับอัลบาทรอการรักษาที่ดี Diomedea และอัลบาทรอซูตตี้อยู่ใน Phoebetria ทั้งอังกฤษสหภาพแล็คเชอร์และเจ้าหน้าที่แอฟริกาใต้อัลบาทรอแยกออกเป็นสี่จำพวกนันน์เป็นข้อเสนอแนะและการเปลี่ยนแปลงที่ได้รับการยอมรับจากนักวิจัยส่วนใหญ่. ขณะที่บางคนเห็นด้วยกับจำนวนจำพวกน้อยเห็นด้วยกับจำนวนของสายพันธุ์ ในอดีตถึง 80 แท็กซ่าที่แตกต่างกันได้รับการอธิบายโดยนักวิจัยที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่เหล่านี้ถูกระบุไม่ถูกต้องนกเด็กและเยาวชน. [7] ความสัมพันธ์ทางวิวัฒนาการของจำพวกอัลบาทรออยู่บนพื้นฐานของนันน์ et al., 1996 จากการทำงานในจำพวกอัลบาทรอ, โรเบิร์ตและนันน์เดินไปในปี 1998 ที่จะเสนอแก้ไขอนุกรมวิธาน 24 ที่แตกต่างกัน สายพันธุ์ [4] เมื่อเทียบกับ 14 ได้รับการยอมรับแล้ว อนุกรมวิธานนี้ขยายตัวสูงย่อยที่จัดตั้งขึ้นหลายชนิดเต็ม แต่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าไม่ได้ใช้ในทุกกรณีการตรวจสอบข้อมูลเพื่อนที่จะปรับแยก ตั้งแต่นั้นมามีการศึกษาต่อไปในบางกรณีได้รับการสนับสนุนหรือหักล้างแยก; 2004 กระดาษวิเคราะห์ยลดีเอ็นเอและไมโครเห็นด้วยกับข้อสรุปที่ว่าอัลบาทรอเน่าและอุโมงค์ฝูงได้แตกต่างไปจากฝูงเดินต่อโรเบิร์ตและนันน์ แต่ก็พบว่าข้อเสนอแนะฝูงกิ๊บสัน Diomedea gibsoni ไม่ได้แตกต่างไปจากเน่า อัลบาทรอ. [8] ส่วนใหญ่, อนุกรมวิธานระหว่างกาล 21 ชนิดเป็นที่ยอมรับโดย ITIS และนักวิจัยอื่น ๆ อีกมากมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างในปี 2004 และ Penhallurick ขยิบตาที่เรียกว่าสำหรับจำนวนของสายพันธุ์ที่จะลดลงถึง 13 (รวมทั้ง ก้อนของอัลบาทรออัมสเตอร์ดัมกับฝูงหลง) [9] แม้ว่าบทความนี้เป็นของตัวเองความขัดแย้ง. [7] [10] ในทุกด้านเป็นข้อตกลงอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับความจำเป็นในการวิจัยต่อไปเพื่อชี้แจงปัญหา. Sibley และการศึกษาในระดับโมเลกุล Ahlquist ของ ของวิวัฒนาการของครอบครัวนกได้ทำให้รังสีของ Procellariiformes ในช่วง Oligocene (35-30000000 ปีที่ผ่านมา) แต่กลุ่มนี้อาจจะเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่มีฟอสซิลบางครั้งประกอบกับการสั่งซื้อนกทะเลที่เรียกว่า Tytthostonyx เป็น ที่พบในหินยุคปลาย (70 ม) โมเลกุลหลักฐานแสดงให้เห็นว่าพายุทะเลชนิดหนึ่งเป็นคนแรกที่แตกต่างจากหุ้นของบรรพบุรุษและอัลบาทรอต่อไปกับ procellarids และดำน้ำทะเลชนิดหนึ่งแยกภายหลัง เร็วที่สุดเท่าที่อัลบาทรอฟอสซิลที่พบในหิน Eocene Oligocene แม้ว่าบางส่วนของเหล่านี้ที่ได้รับมอบหมายเท่านั้นไม่แน่นอนให้กับครอบครัวและไม่มีใครดูเหมือนจะเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งใกล้กับรูปแบบการใช้ชีวิต พวกเขาเป็น Murunkus (กลาง Eocene อุซเบกิ) มนู (ต้น Oligocene นิวซีแลนด์) และรูปแบบ undescribed จาก Oligocene สายเซาท์แคโรไลนา คล้ายกับที่ผ่านมา Plotornis ก่อนมักจะคิดว่านกนางแอ่น แต่ได้รับการยอมรับในขณะนี้เป็นฝูง มันมาจากยุคกลางของฝรั่งเศสช่วงเวลาที่แยกระหว่างสี่จำพวกที่ทันสมัยก็ดำเนินการอยู่เป็นหลักฐานโดย Phoebastria californica และ Diomedea milleri ทั้งเป็นสปีชีส์ในช่วงกลางยุคจาก Sharktooth ฮิลล์แคลิฟอร์เนีย เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าแยกระหว่างอัลบาทรอดีและอัลบาทรอแปซิฟิกเหนือที่เกิดขึ้นภายในวันที่ 15 ม ฟอสซิลที่คล้ายกันพบว่าในซีกโลกใต้วางแยกระหว่าง sooties และ mollymawks ที่ 10 ม. [3] บันทึกฟอสซิลของอัลบาทรอในซีกโลกเหนือเป็นที่สมบูรณ์มากขึ้นกว่าที่ภาคใต้และรูปแบบฟอสซิลหลายฝูงได้รับพบว่า ในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือซึ่งปัจจุบันมีอัลบาทรอไม่มี ซากของอาณานิคมของอัลบาทรอหางสั้นได้รับการค้นพบบนเกาะเบอร์มิวดา, [11] และส่วนใหญ่ของอัลบาทรอฟอสซิลจากมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือได้รับของสกุล Phoebastria (อัลบาทรอแปซิฟิกเหนือ); หนึ่ง Phoebastria anglica ได้รับการพบในเงินฝากทั้งในอร์ทแคโรไลนาและอังกฤษ เนื่องจากวิวัฒนาการมาบรรจบโดยเฉพาะอย่างยิ่งของขาและกระดูกเท้ายังคงอยู่ของนก pseudotooth ยุคก่อนประวัติศาสตร์ (Pelagornithidae) อาจจะเข้าใจผิดสำหรับผู้ที่อัลบาทรอสูญพันธุ์; มนูอาจเป็นกรณีดังกล่าวและค่อนข้างแน่นอนโคนขาฝูงยักษ์ควรจากต้น Pleistocene [12] Dainichi สร้างที่ Kakegawa, ญี่ปุ่น, จริงจากหนึ่งในนก pseudotooth ที่ผ่านมา สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสายพันธุ์ฟอสซิลจำพวกอัลบาทรออาศัยอยู่ดูบทความประเภท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อนุกรมวิธานและวิวัฒนาการ
albatrosses ประกอบด้วยระหว่าง 13 และ 24 ชนิด ( จำนวนของสายพันธุ์ยังคงเป็นเรื่องของการอภิปราย , 21 ถูกมากที่สุดโดยทั่วไปยอมรับตัวเลข ) ใน 4 สกุล สกุลนี้เป็น albatrosses ที่ดี ( diomedea ) , mollymawks ( thalassarche ) , albatrosses เหนือมหาสมุทรแปซิฟิก ( phoebastria ) และ albatrosses สีเขม่าหรือ sooties ( phoebetria )การ albatrosses แปซิฟิกเหนือเป็นน้องสาวชนิดเพื่อ albatrosses ที่ดีในขณะที่ albatrosses สีเขม่าถือว่าใกล้ชิดกับ mollymawks [ 3 ]

อนุกรมวิธานของกลุ่มเขามีแหล่งที่มาของการจัดการที่ดีของการอภิปราย โดย Sibley อัลควิสต์อนุกรมวิธานที่นกทะเล นกล่าเหยื่อ และคนอื่น ๆในมากขยายคำสั่ง , สีสัน ,ในขณะที่องค์กรปักษาในทวีปอเมริกาเหนือ ยุโรป แอฟริกาใต้ ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์ เพื่อรักษา procellariiformes แบบดั้งเดิมมากขึ้น การ albatrosses สามารถแยกออกจาก procellariiformes อื่นๆทั้งพันธุกรรมและลักษณะทางสัณฐานวิทยาของพวกเขาผ่าน ขนาดขาและการจัดเรียงท่อจมูก ( ดูด้านล่าง : สัณฐานวิทยาและเที่ยวบิน [ 3 ]

)ภายในครอบครัว การสกุลได้รับการถกเถียงมานานกว่า 100 ปี วางไว้เดิมเป็นสกุลเดียว diomedea , พวกเขาถูกจัดใหม่โดยไรเคนบาคออกเป็น 4 สกุลที่แตกต่างกันใน 1852 แล้วก้อนกลับมารวมกันและแยกกันอีกหลายครั้ง รับ 12 ชื่อสกุลที่แตกต่างกันทั้งหมด ( แต่ไม่เกิน 8 ครั้ง ) โดย 1965 ( diomedea phoebastria thalassarche , , ,phoebetria thalassageron diomedella nealbatrus , , , , julietata rhothonia galapagornis laysanornis , , , , และ penthirenia ) . [ 4 ]

โดย 1965 ในความพยายามที่จะนำบางส่วนมาเพื่อการ albatrosses พวกเขาถูก lumped เป็นสองสกุลphoebetria ( สีเขม่า albatrosses ซึ่งอย่างใกล้ชิดมากที่สุดดูเหมือนจะคล้ายกับ procellarids และมีเวลาพิจารณา " ดั้งเดิม " ) และ diomedea ( ส่วนที่เหลือ ) [ 5 ] แม้ว่าจะมีกรณีสำหรับหนึ่งเดียวของครอบครัว ( โดยเฉพาะศัพท์เฉพาะ ) , การใช้วิเคราะห์ลักษณะทางสัณฐานวิทยาโดย coues เอลเลียตในปี 1866และให้ความสนใจน้อยการศึกษามากขึ้นและยังละเว้นบางส่วนของข้อเสนอแนะ coues [ 4 ]

เพิ่มเติมการวิจัยล่าสุดโดย Gary นันของอเมริกันพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ ( 2539 ) และนักวิจัยอื่นๆ ทั่วโลกได้ศึกษาดีเอ็นเอของการค้นหาทั้งหมด 14 ชนิด สี่ สอง กลุ่ม monophyletic ภายใน albatrosses .[ 6 ] ที่พวกเขาเสนอ การฟื้นคืนพระชนม์ของทั้งสองชื่อ สกุลเดิม phoebastria ในมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ albatrosses และ thalassarche สำหรับ mollymawks กับมหา albatrosses รักษา diomedea และปกคลุมด้วยเขม่า albatrosses อยู่ phoebetria . ทั้งบัตรประชาชน ' อังกฤษสหภาพแรงงานและเจ้าหน้าที่แอฟริกาใต้แบ่งออกเป็น 4 สกุล albatrosses เป็นนันแนะนำและการเปลี่ยนแปลงที่ได้รับการยอมรับโดยส่วนใหญ่ของนักวิจัย

ขณะที่บางคนเห็นด้วยกับจำนวนสกุลน้อยเห็นด้วยกับจำนวนของชนิด ในอดีต ถึง 80 ที่แตกต่างกันและได้รับการอธิบายโดยนักวิจัยอื่น ส่วนใหญ่ของเหล่านี้ถูกระบุไม่ถูกต้องและนก [ 7 ]


ยืนยันความสัมพันธ์ของ Albatross สกุลตามนัน et al . , 1996
ใช้งานบนเขาและสกุล โรเบิร์ตสันนันไปในปี 1998 เพื่อเสนอแก้ไขอนุกรมวิธานมี 24 ชนิดที่แตกต่างกัน [ 4 ] เมื่อเทียบกับ 14 แล้วยอมรับ นี้ขยายตัวสูงมากของชนิดย่อยชนิดขึ้นเต็ม แต่ถูกวิจารณ์ว่าไม่ใช้ ในทุกกรณี ตรวจสอบข้อมูลการจัดแยก ตั้งแต่นั้นมาศึกษาเพิ่มเติมได้ในบางกรณี สนับสนุนหรือหักล้างการแยก ; 2004 กระดาษวิเคราะห์ไมโครแซเทลไลต์ดีเอ็นเอ และเห็นด้วยกับข้อสรุปที่ antipodean Albatross Albatross ทริสตันและมีความแตกต่างจากหลงเขาต่อ โรเบิร์ตสัน และนัน แต่พบว่า แนะนำไม่ได้ เขา diomedea gibsoni , ,ไม่แตกต่างจาก antipodean Albatross . [ 8 ] โดยส่วนใหญ่การอนุกรมวิธานกาล 21 ชนิด เป็นที่ยอมรับ โดยมีนักวิจัยและอื่น ๆอีกมากมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าทั้งหมดในปี 2004 และ penhallurick ขยิบตาเรียกจำนวนของสายพันธุ์ที่จะลดลงไป 13 ( รวมถึงการบวมของอัมสเตอร์ดัม Albatross Albatross กับเร่ร่อน ) [ 9 ] ถึงแม้ว่างานวิจัยนี้เองที่ขัดแย้ง[ 7 ] [ 10 ] ทุกด้านเป็นข้อตกลงอย่างกว้างขวางในความต้องการสำหรับการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อชี้แจงปัญหา

ซิบลีย์อัลควิสต์ของโมเลกุลและศึกษาวิวัฒนาการของนกครอบครัว ทำให้รังสีของ procellariiformes ในโอลิระยะเวลา ( 35 – 30 ล้านปีมาแล้ว ) แม้ว่ากลุ่มนี้อาจจะมาจากก่อนหน้านี้ มีฟอสซิลบางครั้งเกิดจากการสั่งเป็นนกทะเลที่รู้จักกันเป็น tytthostonyx ถูกพบในปลายยุคครีเทเชียสหิน ( 70 เมียะ ) หลักฐานโมเลกุลบ่งบอกว่าพายุนกทะเลชนิดหนึ่งเป็นคนแรกที่จะแตกต่างจากหุ้นของบรรพบุรุษ และ albatrosses ต่อไปด้วย procellarids ดำน้ำและนกทะเลชนิดหนึ่งแยกทีหลัง เร็ว albatrosses ซากดึกดำบรรพ์ที่พบในหินโอลิอีโอซีนให้ ,แม้ว่าบางส่วนของเหล่านี้เท่านั้นที่จะมอบหมายให้ครอบครัวและไม่มีปรากฏเป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งใกล้ชีวิตรูปแบบ พวกเขาจะ murunkus ( กลางอีโอซีนของอุซเบกิสถาน ) , มานู ( โอลิแรกของนิวซีแลนด์ ) และ undescribed จากโอลิโกซีนตอนปลาย South Carolina คล้ายกับสุดท้าย plotornis เดิมมักจะถือว่าเป็นนกทะเลชนิดหนึ่ง แต่ตอนนี้ยอมรับเป็น Albatross .มันเป็นตั้งแต่สมัยไมโอซีนตอนกลางของประเทศฝรั่งเศส เวลาเมื่อแบ่งระหว่างสี่ทันสมัยสกุลได้ดำเนินการแล้วและเป็นหลักฐานโดย phoebastria californica diomedea milleri ทั้งสองถูกกลางสมัยไมโอซีนชนิด จาก sharktooth ฮิลล์ , แคลิฟอร์เนีย เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าการแยกระหว่าง albatrosses ที่ดีและ albatrosses แปซิฟิกเหนือเกิดขึ้นโดย 15 เมียะ .พบฟอสซิลที่คล้ายกันในซีกโลกใต้ให้แยกระหว่าง 10 และ sooties mollymawks Mya . [ 3 ] บันทึกซากฟอสซิลของ albatrosses ในซีกโลกเหนือจะสมบูรณ์มากขึ้นกว่าที่ของภาคใต้ และรูปแบบฟอสซิลหลาย Albatross ได้ถูกพบในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ ซึ่งวันนี้ไม่มี albatrosses .ยังคงเป็นอาณานิคมของ albatrosses หางสั้นได้ถูกค้นพบบนเกาะเบอร์มิวดา , [ 11 ] และส่วนใหญ่ของฟอสซิล albatrosses จากแอตแลนติกเหนือได้สกุล phoebastria ( albatrosses แปซิฟิกเหนือ ) ; หนึ่ง phoebastria anglica ได้รับการพบในเงินฝากทั้งใน North Carolina และอังกฤษ เนื่องจากวิวัฒนาการมาบรรจบกัน โดยเฉพาะของขา และกระดูกฝ่าเท้าซากนก pseudotooth ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ( pelagornithidae ) อาจจะเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ albatrosses สูญพันธุ์ ; มานู อาจเป็นกรณี และค่อนข้างแน่นอนควรจะยักษ์ Albatross กระดูกต้นขาจากต้น Pleistocene [ 12 ] dainichi เกิดที่คาเคกาว่า ญี่ปุ่น จริงๆแล้วเป็นหนึ่งในนก pseudotooth ครั้งสุดท้าย สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับชนิดของฟอสซิลมีชีวิต Albatross สกุลดูประเภทบทความ