Robert Venturi FactsBeginning in th

Robert Venturi Facts
Beginning in the 1960s American architect Robert Venturi (born 1925) spearheaded the "Post-Modern" revolt against the simplicity and pure functionalism of modernist architecture. In both his buildings and his writings he championed an architecture rich in symbolism and history, complexity and contradiction.

The son of a fruit grocer, Robert Venturi was born in Philadelphia, PA, on June 25, 1925. In 1943 he graduated from the Episcopal Academy in Philadelphia. He entered Princeton University and received a bachelor of arts (summa cum laude) in 1947 and master of fine arts in 1950.

At Princeton, Venturi received a traditional architectural education under the direction of Jean Labatut, a French architect trained at the Ecole des Beaux Arts. From Labatut, Venturi learned not only how buildings are created in the mind of the architect, but how they are perceived by the person on the street. Venturi also studied architectural history with noted scholar Donald Drew Egbert. Later, Venturi's keen knowledge of architectural history would provide a vital source of inspiration.

Between 1950 and 1954 Venturi worked successively in the architectural offices of Oscar Stonorov and Eero Saarinen. Then, in 1954, he won the Prix de Rome. This award enabled him to spend two years at the American Academy in Rome where, in the company of Louis Kahn, he came to admire the city's Mannerist and Baroque buildings. In the work of Michelangelo and Borromini in particular, Venturi picked up some ideas about freely using a traditional architectural vocabulary of columns, arches, and pediments to create structures of great originality.

Upon his return to Philadelphia in 1956, Venturi entered the office of Louis Kahn. In 1958, he began his own architectural practice as a member of the firm of Venturi, Cope and Lippincott. In 1961 he entered into a brief partnership with William Short. Then in 1964 he and Philadelphia architect John Rauch established a firm. The Zambian-born designer Denise Scott Brown, who married Venturi in 1967, became a third partner in Venturi, Rauch & Scott Brown in 1977.

A Seminal Book on Architecture
Between 1951 and 1965, while Venturi was establishing his practice, he taught courses on architectural theory at the University of Pennsylvania. These courses formed the basis of his watershed book Complexity and Contradiction in Architecture, published by the Museum of Modern Art in 1966. Hailed as "the most important writing on the making of architecture since Le Corbusier's Vers une Architecture of 1923, " Venturi's book encouraged architects to turn away from the rigid "form follows function" doctrines of modernists like Walter Gropius and Mies van der Rohe and to look instead to the rich architecture of the past—to the works of Michelangelo, Hawksmoor, Soane, Lutyens, Aalto; to ancient and medieval buildings, and to architecture that reflected local and popular culture. To Mies' famous maxim "Less is more, " Venturi countered "Less is a bore, " and wrote: "I like elements that are hybrid rather than 'pure, ' compromising rather than 'clean, ' distorted, rather than 'straightforward, ' ambiguous, rather than 'articulated, ' perverse as well as impersonal, boring as well as 'interesting,' …I am for messy vitality over obvious unity. I am for richness of meaning rather than clarity of meaning; for the implicit meaning as well as the explicit function."

Complexity and Contradiction in Architecture became a rallying point for young architects around the world who had become disillusioned with the stylistic limitations of the International Style. In effect, the book provided a manifesto for the Post-Modern movement in architecture.

The ideas in Complexity and Contradiction were given concrete form in Venturi's earliest buildings, including his first major work, the Guild House, an apartment building for the elderly in Philadelphia (1960-1963). In the Guild House, Venturi created a sense of artistic tension, or contradiction, by mixing high-art aesthetics with motifs drawn from popular culture. Constructed of brick walls pierced by double hung windows, the Guild House looks at first glance like an ordinary six-story Philadelphia apartment building. But a closer examination reveals a peculiar main entrance, seemingly far too small for the building, yet marked by a massive black granite column, a huge frame of white glazed brick (reminiscent of a 1930s movie house), and a sign rendered with giant supermarket-style lettering. Although later removed, a gold television antenna was prominently displayed on top of the building directly over the entrance; Venturi claimed it was "a symbol of the aged, who spend so much time looking at TV." Despite the purposeful banality of these motifs, they were skillfully composed within a symmetrical facade and were intended to be understood as high-art objects. Contemporary "Pop" artists such as Andy Warhol had an unmistakable influence on this sort of design.

Perhaps Venturi's best known building is the house he designed for his mother, Vanna Venturi, in Chestnut Hill, PA. (1962). Here again the aim was to create a building that would not only be functional but also capable of producing a sense of artistic tension. To do this, the architect mixed contradictory features: the exterior shape of the house is simple, yet the interior plan is complex; and while the overall facade is symmetrically conceived, symmetry is broken by unbalanced windows and an off-center chimney. Moreover, although the scale of the house is quite small, many of the details (doors, chair rails, fireplace mantels) are huge.

A Second Controversial Book
Venturi's willful playfulness with features derived from traditional architecture and his attacks against orthodox modernism did not win him many commissions during the 1960s. He continued to teach, however, and between 1966 and 1970 served as the Charlotte Davenport Professor of Architecture at Yale. Out of his teachings at Yale came his 1972 book Learning from Las Vegas (co-authored by Steven Izenour and Denise Scott Brown). This work, too, stunned the architectural world. It treated the gaudy, sign-filled Vegas strip not as an architectural aberration, but as a vernacular art form worthy of serious study. Venturi felt that the "Decorated Shed" and other types of roadside buildings offered design lessons that could not be ignored, and he argued that architects needed to respond to the reality and symbolism of the popularly built environment with buildings corresponding to that environment.

In the early 1970s Venturi's practice began to thrive, and after that the architect turned his attention more towards design than teaching and writing. Always refreshingly different, Venturi's buildings continued to reveal an interest in the vernacular and the historical. His Trubek and Wislocki houses in Nantucket, MA (1970) have the same pitched roofs and shingle-clad walls as the many nearby 19th-century Shingle-style houses. The curved facade of the Brant House in Greenwich, CT (1971-1973) reflects the influence of 1930s Art Deco. The Tucker House in Katonah, NY (1974), is reminiscent of some turn-of-the-century English arts and crafts work. Eighteenth-century Polish synagogues provided the inspiration for the wooden vaults in the Brant-Johnson House in Vail, CO (1975). Giant 1960s wallpaper-style flowers decorate the front of the Best Products buildings in Oxford Valley, PA (1977). Gothic touches can be seen in the "Treehouse" in the Philadelphia Children's Zoo (1981-1984).

In 1986 Venturi was selected to design an extension to the British National Gallery of Art's neoclassical building on Trafalgar Square, London. He chose a classically modern stone-faced structure. Venturi's firm also designed the Biology building at Princeton University (1983), a new Parliament House in Canberra, Australia (1979), the Laguna Gloria Art Museum in Austin, TX (1983), the Westway Riverfront Project in New York City (1979-1985), and several large exhibitions at museums in Washington, New York, Philadelphia and other cities.

Further Reading on Robert Venturi
The extensive literature on and by Venturi from 1960 to 1982 is listed in Pettena and Vogliazzo, eds., Venturi, Rauch and Scott Brown (1981). Another bibliographic listing on VRSB, with three scholarly essays and many fine photographs, is available in the December 1981 issue of Architecture + Urbanism (extra edition). Besides Complexity and Contradiction in Architecture and Learning from Las Vegas, Venturi also published, with Denise Scott Brown, A View from the Campidoglio: Selected Essays, 1953-1984 (1984). See also C. Mead, The Architecture of Robert Venturi (1989); A. Sanmartin, ed., Venturi, Rauch and Scott Brown (1986), and S. von Moos, Venturi, Rauch and Scott Brown: Buildings and Projects (1987).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อเท็จจริงโรเบิร์ต Venturiจุดเริ่มต้นใน 1960s สถาปนิกชาวอเมริกันโรเบิร์ต Venturi (1925 เกิด) spearheaded กบฏ "หลังสมัยใหม่" กับความเรียบง่ายและบริสุทธิ์ functionalism บุกเบิกสถาปัตยกรรม ในอาคารของเขาและงานเขียนของเขา เขา championed สถาปัตยกรรมสัญลักษณ์ และประวัติศาสตร์ ความซับซ้อน และความขัดแย้งบุตรของชำผลไม้ โรเบิร์ต Venturi เกิดในฟิลาเดลเฟีย PA บน 25 มิถุนายน 1925 ใน 1943 เขาจบศึกษาจากสถาบันที่เกี่ยวกับในฟิลาเดลเฟีย เขาป้อนมหาวิทยาลัย Princeton และรับศิลปศาสตรบัณฑิต (summa cum laude) ในและหลักของศิลปะในปี 1950ปรินซ์ตัน Venturi รับศึกษาสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมภายใต้ทิศทางของ Jean Labatut สถาปนิกฝรั่งเศสที่ Ecole des โบซ์ศิลปะการฝึกอบรม จาก Labatut, Venturi เรียนรู้ไม่เพียงแต่วิธีสร้างอาคารในความคิดของสถาปนิก แต่ว่าพวกเขาจะมองเห็น โดยคนบนถนน Venturi ศึกษาประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมกับนักวิชาการตาม Egbert ดึงโดนัลด์ ภายหลัง ความรู้ที่กระตือรือร้นของ Venturi สถาปัตยกรรมประวัติศาสตร์จะให้เป็นแหล่งสำคัญของแรงบันดาลใจระหว่างปี 1950 และ 1954 Venturi ทำงานติด ๆ กันในสำนักงานสถาปัตยกรรม Oscar Stonorov และ Eero Saarinen จาก นั้น ใน 1954 เขาได้รับรางวัลปรีซ์เดอโรม รางวัลนี้เปิดใช้งานเขาใช้เวลาสองปีที่สถาบันอเมริกันในกรุงโรมซึ่ง ในบริษัทของ Louis คาห์น เขามาชื่นชม Mannerist ของเมืองและอาคารยุคบาโรก ในการทำงานของ Michelangelo และบอร์ เฉพาะ Venturi หูความคิดบางอย่างเกี่ยวกับการใช้คำศัพท์เป็นสถาปัตยกรรมดั้งเดิมของคอลัมน์ อาร์เชส และ pediments ได้อย่างอิสระเพื่อสร้างโครงสร้างของความคิดริเริ่มดีขึ้นเมื่อกลับมาถึงฟิลาเดลเฟียในปี 1956, Venturi ป้อนสำนัก Louis คาห์น ใน 1958 เขาเริ่มปฏิบัติทางสถาปัตยกรรมของเขาเองเป็นกรรมการบริษัท ของ Venturi รับมือ Lippincott ใน 1961 เขาเข้าร่วมโดยย่อกับ William สั้น ๆ จากนั้น ในปี 1964 เขาและฟิลาเดลเฟียสถาปนิกจอห์น Rauch ก่อตั้งบริษัท เกิด Zambian แบบเดนิสสก็อตบราวน์ ที่แต่งงาน Venturi ใน 1967 เป็น หุ้นส่วนที่สามใน Venturi, Rauch & สก็อตน้ำตาลใน 1977หนังสือบรรลุถึงสถาปัตยกรรมBetween 1951 and 1965, while Venturi was establishing his practice, he taught courses on architectural theory at the University of Pennsylvania. These courses formed the basis of his watershed book Complexity and Contradiction in Architecture, published by the Museum of Modern Art in 1966. Hailed as "the most important writing on the making of architecture since Le Corbusier's Vers une Architecture of 1923, " Venturi's book encouraged architects to turn away from the rigid "form follows function" doctrines of modernists like Walter Gropius and Mies van der Rohe and to look instead to the rich architecture of the past—to the works of Michelangelo, Hawksmoor, Soane, Lutyens, Aalto; to ancient and medieval buildings, and to architecture that reflected local and popular culture. To Mies' famous maxim "Less is more, " Venturi countered "Less is a bore, " and wrote: "I like elements that are hybrid rather than 'pure, ' compromising rather than 'clean, ' distorted, rather than 'straightforward, ' ambiguous, rather than 'articulated, ' perverse as well as impersonal, boring as well as 'interesting,' …I am for messy vitality over obvious unity. I am for richness of meaning rather than clarity of meaning; for the implicit meaning as well as the explicit function."Complexity and Contradiction in Architecture became a rallying point for young architects around the world who had become disillusioned with the stylistic limitations of the International Style. In effect, the book provided a manifesto for the Post-Modern movement in architecture.The ideas in Complexity and Contradiction were given concrete form in Venturi's earliest buildings, including his first major work, the Guild House, an apartment building for the elderly in Philadelphia (1960-1963). In the Guild House, Venturi created a sense of artistic tension, or contradiction, by mixing high-art aesthetics with motifs drawn from popular culture. Constructed of brick walls pierced by double hung windows, the Guild House looks at first glance like an ordinary six-story Philadelphia apartment building. But a closer examination reveals a peculiar main entrance, seemingly far too small for the building, yet marked by a massive black granite column, a huge frame of white glazed brick (reminiscent of a 1930s movie house), and a sign rendered with giant supermarket-style lettering. Although later removed, a gold television antenna was prominently displayed on top of the building directly over the entrance; Venturi claimed it was "a symbol of the aged, who spend so much time looking at TV." Despite the purposeful banality of these motifs, they were skillfully composed within a symmetrical facade and were intended to be understood as high-art objects. Contemporary "Pop" artists such as Andy Warhol had an unmistakable influence on this sort of design.Perhaps Venturi's best known building is the house he designed for his mother, Vanna Venturi, in Chestnut Hill, PA. (1962). Here again the aim was to create a building that would not only be functional but also capable of producing a sense of artistic tension. To do this, the architect mixed contradictory features: the exterior shape of the house is simple, yet the interior plan is complex; and while the overall facade is symmetrically conceived, symmetry is broken by unbalanced windows and an off-center chimney. Moreover, although the scale of the house is quite small, many of the details (doors, chair rails, fireplace mantels) are huge.A Second Controversial BookVenturi's willful playfulness with features derived from traditional architecture and his attacks against orthodox modernism did not win him many commissions during the 1960s. He continued to teach, however, and between 1966 and 1970 served as the Charlotte Davenport Professor of Architecture at Yale. Out of his teachings at Yale came his 1972 book Learning from Las Vegas (co-authored by Steven Izenour and Denise Scott Brown). This work, too, stunned the architectural world. It treated the gaudy, sign-filled Vegas strip not as an architectural aberration, but as a vernacular art form worthy of serious study. Venturi felt that the "Decorated Shed" and other types of roadside buildings offered design lessons that could not be ignored, and he argued that architects needed to respond to the reality and symbolism of the popularly built environment with buildings corresponding to that environment.
In the early 1970s Venturi's practice began to thrive, and after that the architect turned his attention more towards design than teaching and writing. Always refreshingly different, Venturi's buildings continued to reveal an interest in the vernacular and the historical. His Trubek and Wislocki houses in Nantucket, MA (1970) have the same pitched roofs and shingle-clad walls as the many nearby 19th-century Shingle-style houses. The curved facade of the Brant House in Greenwich, CT (1971-1973) reflects the influence of 1930s Art Deco. The Tucker House in Katonah, NY (1974), is reminiscent of some turn-of-the-century English arts and crafts work. Eighteenth-century Polish synagogues provided the inspiration for the wooden vaults in the Brant-Johnson House in Vail, CO (1975). Giant 1960s wallpaper-style flowers decorate the front of the Best Products buildings in Oxford Valley, PA (1977). Gothic touches can be seen in the "Treehouse" in the Philadelphia Children's Zoo (1981-1984).

In 1986 Venturi was selected to design an extension to the British National Gallery of Art's neoclassical building on Trafalgar Square, London. He chose a classically modern stone-faced structure. Venturi's firm also designed the Biology building at Princeton University (1983), a new Parliament House in Canberra, Australia (1979), the Laguna Gloria Art Museum in Austin, TX (1983), the Westway Riverfront Project in New York City (1979-1985), and several large exhibitions at museums in Washington, New York, Philadelphia and other cities.

Further Reading on Robert Venturi
The extensive literature on and by Venturi from 1960 to 1982 is listed in Pettena and Vogliazzo, eds., Venturi, Rauch and Scott Brown (1981). Another bibliographic listing on VRSB, with three scholarly essays and many fine photographs, is available in the December 1981 issue of Architecture + Urbanism (extra edition). Besides Complexity and Contradiction in Architecture and Learning from Las Vegas, Venturi also published, with Denise Scott Brown, A View from the Campidoglio: Selected Essays, 1953-1984 (1984). See also C. Mead, The Architecture of Robert Venturi (1989); A. Sanmartin, ed., Venturi, Rauch and Scott Brown (1986), and S. von Moos, Venturi, Rauch and Scott Brown: Buildings and Projects (1987).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อเท็จจริงโรเบิร์ต Venturi
จุดเริ่มต้นในปี 1960 สถาปนิกอเมริกันโรเบิร์ต Venturi (เกิด 1925) ทันสมัย ​​"โพสต์โมเดิร์น" ต่อต้านความเรียบง่ายและ functionalism บริสุทธิ์ของสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ ทั้งในอาคารและงานเขียนของเขาเขาปกป้องสถาปัตยกรรมที่อุดมไปด้วยสัญลักษณ์และประวัติศาสตร์ความซับซ้อนและความขัดแย้ง. บุตรชายของพ่อค้าของชำผลไม้, โรเบิร์ต Venturi เกิดในฟิลาเดลเฟียเมื่อวันที่ 25 มิถุนายน 1925 ในปี 1943 เขาจบการศึกษาจากบาทหลวง สถาบันการศึกษาในฟิลาเดล เขาเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยพรินซ์ตันและได้รับปริญญาตรีศิลปศาสตร์ (เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง) ในปี 1947 และต้นแบบของศิลปกรรมในปี 1950 ที่พรินซ์ตัน Venturi ได้รับการศึกษาสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมภายใต้การดูแลของฌอง Labatut, สถาปนิกชาวฝรั่งเศสได้รับการฝึกฝนที่ Ecole des Beaux ศิลปะ จาก Labatut, Venturi เรียนรู้ไม่เพียง แต่วิธีอาคารที่ถูกสร้างขึ้นในใจของสถาปนิก แต่วิธีการที่พวกเขามีการรับรู้ของคนบนท้องถนน Venturi ยังศึกษาประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมที่มีการตั้งข้อสังเกตนักวิชาการโดนัลด์เอ็กเบิร์ดรูว์ ต่อมาความรู้กระตือรือร้น Venturi ของประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมจะให้เป็นแหล่งสำคัญของแรงบันดาลใจ. ระหว่างปี 1950 และ 1954 Venturi ทำงานอย่างต่อเนื่องในสำนักงานสถาปัตยกรรมของออสการ์ Stonorov Eero Saarinen และ จากนั้นในปี 1954 เขาได้รับรางวัลกรังปรีซ์เดอโรม รางวัลนี้ทำให้เขาสามารถใช้เวลาสองปีที่ผ่านมาสถาบันการศึกษาอเมริกันในกรุงโรมที่ใน บริษัท ของหลุยส์คาห์นเขามาชมเมืองและอาคารปฎิบัติบาร็อค ในการทำงานของเกลันเจโลและ Borromini โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Venturi หยิบขึ้นมาความคิดบางอย่างเกี่ยวกับการได้อย่างอิสระโดยใช้คำศัพท์สถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมของคอลัมน์โค้งและ pediments ในการสร้างโครงสร้างของความคิดริเริ่มที่ดี. เมื่อเขากลับไปเดลเฟียในปี 1956 Venturi เข้าสำนักงานของหลุยส์ คาห์น ในปี 1958 เขาเริ่มปฏิบัติสถาปัตยกรรมของตัวเองในฐานะสมาชิกของ บริษัท Venturi, และโคปินคอต ในปี 1961 เขาได้เข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับวิลเลียมสั้นสั้น จากนั้นในปี 1964 เขาและฟิลาเดสถาปนิกจอห์น Rauch จัดตั้ง บริษัท แซมเบียเกิดออกแบบเดนิสสกอตต์บราวน์ที่แต่งงาน Venturi ในปี 1967 กลายเป็นหุ้นส่วนที่สามใน Venturi, Rauch และสกอตต์บราวน์ในปี 1977 การสัมมนาหนังสือสถาปัตยกรรมระหว่าง 1951 และ 1965 ในขณะที่ได้รับการจัดตั้ง Venturi การปฏิบัติของเขาเขาสอนหลักสูตรใน ทฤษฎีสถาปัตยกรรมที่มหาวิทยาลัยเพนซิล หลักสูตรเหล่านี้เป็นพื้นฐานสำคัญของหนังสือเล่มสันปันน้ำของเขาซับซ้อนและขัดแย้งในสถาปัตยกรรมการตีพิมพ์โดยพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ในปี 1966 การยกย่องว่าเป็น "การเขียนที่สำคัญที่สุดในการทำสถาปัตยกรรมตั้งแต่ Le Corbusier ของ Vers กระจัดกระจายสถาปัตยกรรมของปี 1923" หนังสือ Venturi ของได้รับการสนับสนุน สถาปนิกในการเปลี่ยนไปจากที่เข้มงวด "รูปแบบฟังก์ชั่นดังต่อไปนี้" คำสอนของธรรมเนียมเช่นวอลเตอร์ Gropius และ Mies แวนเดอร์ Rohe และจะดูแทนเพื่อที่อุดมไปด้วยสถาปัตยกรรมที่ผ่านมาการทำงานของ Michelangelo, Hawksmoor, Soane, Lutyens, Aalto; ไปยังอาคารโบราณและยุคกลางและสถาปัตยกรรมที่สะท้อนให้เห็นถึงวัฒนธรรมท้องถิ่นและเป็นที่นิยม เพื่อ Mies 'ความจริงที่มีชื่อเสียง "น้อยมาก" Venturi โต้ "Less is เบื่อ" และเขียนว่า: "ผมชอบองค์ประกอบที่เป็นไฮบริดมากกว่า' บริสุทธิ์ 'สูญเสียมากกว่า' สะอาด 'เพี้ยนมากกว่า' ตรงไปตรงมา 'คลุมเครือมากกว่า' ก้อง 'อ้อนเช่นเดียวกับตัวตนที่น่าเบื่อเช่นเดียวกับ' น่าสนใจ '... ฉันยุ่งสำหรับพลังความสามัคคีมากกว่าที่เห็นได้ชัดผมสำหรับความมีชีวิตชีวาของความหมายมากกว่าความชัดเจนของความหมาย. สำหรับความหมายโดยนัยเป็น รวมทั้งฟังก์ชั่นอย่างชัดเจน. " ซับซ้อนและขัดแย้งในสถาปัตยกรรมกลายเป็นจุดศูนย์รวมสำหรับสถาปนิกหนุ่มสาวทั่วโลกที่ได้กลายเป็นไม่แยแสกับข้อ จำกัด ของรูปแบบสากล ผลหนังสือให้แถลงการณ์สำหรับการเคลื่อนไหวของโพสต์โมเดิร์นในงานสถาปัตยกรรม. ความคิดในความซับซ้อนและขัดแย้งได้รับรูปแบบที่เป็นรูปธรรมในอาคารที่เก่าแก่ที่สุด Venturi รวมทั้งงานใหญ่ครั้งแรกของเขาที่ทำเนียบสมาคมอาคารอพาร์ตเมนต์สำหรับผู้สูงอายุในฟิลาเดล (1960-1963) ในสภาสมาคม Venturi สร้างความรู้สึกของความตึงเครียดทางศิลปะหรือความขัดแย้งโดยการผสมความงามสูงศิลปะด้วยลวดลายที่มาจากวัฒนธรรมสมัยนิยม สร้างกำแพงอิฐทะลุหน้าต่างแขวนคู่, สมาคมบ้านดูได้อย่างรวดเร็วก่อนเช่นสามัญหกชั้นอาคารอพาร์ทเมนเดลเฟีย แต่การตรวจสอบอย่างใกล้ชิดเผยให้เห็นทางเข้าหลักที่แปลกประหลาดที่ดูเหมือนจะไกลขนาดเล็กเกินไปสำหรับอาคารที่ยังทำเครื่องหมายด้วยหินแกรนิตสีดำขนาดใหญ่คอลัมน์กรอบใหญ่ของอิฐเคลือบสีขาว (ชวนให้นึกถึงโรงภาพยนตร์ปี 1930) และเข้าสู่ระบบการแสดงผลที่มีซูเปอร์มาร์เก็ตยักษ์ ตัวอักษรสไตล์ แม้ว่าหลังจากถอดเสาอากาศโทรทัศน์ทองคำก็ปรากฏเด่นชัดด้านบนของอาคารโดยตรงผ่านทางเข้า; Venturi อ้างว่ามันเป็น "สัญลักษณ์ของผู้สูงอายุที่ใช้เวลามากจึงมองไปที่ทีวี." แม้จะมีความดาษดื่นเด็ดเดี่ยวของลวดลายเหล่านี้พวกเขาประกอบด้วยความชำนาญภายในซุ้มสมมาตรและมีเจตนาที่จะเข้าใจเป็นวัตถุสูงศิลปะ ร่วมสมัย "ป๊อป" ศิลปินเช่นแอนดี้วอร์ฮอมีอิทธิพลแน่แท้ในการจัดเรียงของการออกแบบนี้. บางทีอาคารที่รู้จักกันดี Venturi เป็นบ้านที่เขาออกแบบมาสำหรับแม่ของเขา Vanna Venturi ใน Chestnut Hill, PA (1962) ที่นี่อีกครั้งจุดมุ่งหมายคือการสร้างอาคารที่ไม่เพียง แต่จะทำงาน แต่ยังมีความสามารถในการผลิตความรู้สึกของความตึงเครียดทางศิลปะ การทำเช่นนี้สถาปนิกผสมขัดแย้งคุณสมบัติ: รูปร่างภายนอกของบ้านเป็นที่เรียบง่าย แต่แผนตกแต่งภายในที่มีความซับซ้อน; และในขณะที่อาคารโดยรวมจะรู้สึกสมมาตรสมมาตรเสียโดยหน้าต่างที่ไม่สมดุลและปล่องตรงกลาง นอกจากนี้แม้ว่าขนาดของบ้านที่มีขนาดเล็กมากหลายรายละเอียด (ประตูรางเก้าอี้ mantels เตาผิง) ที่มีขนาดใหญ่. สองที่ถกเถียงหนังสือสนุกสนานจงใจ Venturi กับคุณสมบัติที่ได้มาจากสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมและการโจมตีของเขากับสมัยดั้งเดิมไม่ชนะ เขาคอมมิชชั่นจำนวนมากในช่วงทศวรรษที่ 1960 เขายังคงสอนอย่างไรและระหว่างปี 1966 และ 1970 ทำหน้าที่เป็นชาร์ลอดาเวนพอร์ศาสตราจารย์ด้านสถาปัตยกรรมที่มหาวิทยาลัยเยล ออกไปจากคำสอนของเขาที่มหาวิทยาลัยเยลมา 1972 หนังสือของเขาเรียนรู้จากลาสเวกัส (ร่วมประพันธ์โดยสตีเวน Izenour และเดนิสสกอตต์บราวน์) งานนี้มากเกินไปโลกตะลึงสถาปัตยกรรม มันได้รับการรักษาฉูดฉาดแถบสเวกัสเซ็นที่เต็มไปด้วยไม่เป็นความผิดปกติทางสถาปัตยกรรม แต่เป็นรูปแบบศิลปะพื้นถิ่นคุ้มค่าของการศึกษาอย่างจริงจัง Venturi รู้สึกว่า "ตกแต่งเพิง" และประเภทอื่น ๆ ของอาคารริมถนนที่นำเสนอบทเรียนการออกแบบที่ไม่อาจมองข้ามและเขาแย้งว่าสถาปนิกที่จำเป็นในการตอบสนองต่อความเป็นจริงและสัญลักษณ์ของการสร้างสภาพแวดล้อมที่นิยมด้วยอาคารที่สอดคล้องกับสภาพแวดล้อมที่. ใน ต้นปี 1970 การปฏิบัติ Venturi เริ่มที่จะเจริญเติบโตและหลังจากนั้นสถาปนิกหันความสนใจของเขามากขึ้นต่อการออกแบบการเรียนการสอนกว่าและการเขียน ที่แตกต่างกันเสมอสดชื่นอาคาร Venturi อย่างต่อเนื่องที่จะเปิดเผยความสนใจในภาษาและประวัติศาสตร์ บ้านของเขาและ Trubek Wislocki ใน Nantucket, MA (1970) มีหลังคาแหลมเดียวกันและผนังหุ้มมุงเป็นจำนวนมากที่อยู่ใกล้เคียงในศตวรรษที่ 19 บ้านกรวดสไตล์ ซุ้มโค้งของตัวผู้เฮ้าส์ในกรีนวิช (1971-1973) สะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของช่วงทศวรรษที่ 1930 อาร์ตเดโค ทักเกอร์บ้าน Katonah, นิวยอร์ก (1974) เป็นที่ระลึกบางส่วนเปิดของศตวรรษศิลปะภาษาอังกฤษและการทำงานฝีมือ ศตวรรษที่สิบแปดธรรมศาลาโปแลนด์ให้แรงบันดาลใจสำหรับห้องใต้ดินที่ทำจากไม้ในบ้านตัวผู้จอห์นสันในเวล, โคโลราโด (1975) 1960 ยักษ์ดอกไม้สไตล์วอลล์เปเปอร์ตกแต่งด้านหน้าของอาคารผลิตภัณฑ์ที่ดีที่สุดในฟอร์ดวัลเลย์, PA (1977) สัมผัสแบบกอธิคที่สามารถเห็นได้ใน "บ้านต้น" ในสวนสัตว์เด็กฟิลาเดล (1981-1984). ในปี 1986 ได้รับเลือก Venturi การออกแบบส่วนขยายไปยังหอศิลป์แห่งชาติอังกฤษของอาคารนีโอคลาสสิศิลปะบน Trafalgar Square ลอนดอน เขาเลือกโครงสร้างหินที่ต้องเผชิญกับคลาสสิกที่ทันสมัย บริษัท Venturi ยังเป็นผู้ออกแบบอาคารชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ (1983) ใหม่รัฐสภาในแคนเบอร์ราออสเตรเลีย (1979), กลอเรียลากูน่าพิพิธภัณฑ์ศิลปะในออสติน, เท็กซัส (1983), โครงการเดอะริเวอร์ฟร้อนท์ Westway ในนิวยอร์กซิตี้ (1979- 1985) และการจัดนิทรรศการขนาดใหญ่หลายแห่งที่พิพิธภัณฑ์ในกรุงวอชิงตัน, นิวยอร์ก, ฟิลาเดลและเมืองอื่น ๆ . อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับโรเบิร์ต Venturi วรรณกรรมอย่างกว้างขวางในและ Venturi 1960-1982 เป็น บริษัท จดทะเบียนใน Pettena และ Vogliazzo สหพันธ์. Venturi, Rauch และ สกอตต์บราวน์ (1981) อีกรายการบรรณานุกรมใน VRSB สามบทความวิชาการและรูปถ่ายที่ดีมากที่มีอยู่ในธันวาคม 1981 ปัญหาของสถาปัตยกรรม + วิถีชีวิต (ฉบับพิเศษ) นอกจากนี้ซับซ้อนและขัดแย้งในสถาปัตยกรรมและการเรียนรู้จากลาสเวกั Venturi การตีพิมพ์กับเดนิสสกอตต์บราวน์ดูจาก Campidoglio: บทความที่เลือก 1953-1984 (1984) ดูซีทุ่งหญ้าสถาปัตยกรรมของโรเบิร์ต Venturi (1989); A. Sanmartin เอ็ด Venturi, Rauch และสกอตต์บราวน์ (1986) และเอสฟอนมอ Venturi, Rauch และสกอตต์บราวน์:. อาคารและโครงการ (1987)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรเบิร์ตเวนทูรีข้อเท็จจริง
เริ่มต้นในปี 1960 ชาวอเมริกันสถาปนิกโรเบิร์ตเชอร์ร็อด ( เกิด 1925 ) ประจำ " โพสต์โมเดิร์น " ปฏิวัติกับความเรียบง่ายและการทำงานที่บริสุทธิ์ของสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ . ทั้งในอาคารและงานเขียนของเขาเขาสนับสนุนสถาปัตยกรรมที่อุดมไปด้วยสัญลักษณ์และประวัติศาสตร์ ความซับซ้อนและความขัดแย้ง .

ลูกชายของพ่อค้าผลไม้ , โรเบิร์ตเวนทูรี่ เกิดที่ฟิลาเดลเฟียโดย เมื่อวันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. ในปี 1943 เขาจบการศึกษาจากโรงเรียนพระราชาในฟิลาเดลเฟีย เขาเข้ามหาวิทยาลัยพรินซ์ตันและได้รับปริญญาศิลปศาสตรบัณฑิต ( เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ) ในปี 1947 และศิลปกรรมศาสตรมหาบัณฑิตใน 1950

ที่พริ้นซ์ตัน เวนทูรีได้รับแบบดั้งเดิมสถาปัตยกรรมการศึกษาภายใต้ทิศทางของ ฌอง labatut , สถาปนิกชาวฝรั่งเศสฝึกที่ Ecole des Beaux Arts labatut จาก ,เวนทูรี่เรียนรู้ไม่เพียง แต่วิธีที่อาคารถูกสร้างขึ้นในจิตใจของสถาปนิก แต่วิธีการที่พวกเขาจะรับรู้ของบุคคลบนถนน เวนทูรี่ยังศึกษาประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมกับข้อสังเกตนักวิชาการโดนัลด์วาดเอ็กเบิร์ต . ต่อมา ระยะของแหลมความรู้ประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมจะเป็นแหล่งสำคัญของแรงบันดาลใจ

ระหว่างปี 1950 และระยะทำงานอย่างต่อเนื่องในงานสถาปัตยกรรมของ ออสการ์ stonorov Eero Saarinen และ . จากนั้น ในปี 1954 เขาได้รับรางวัล Prix de Rome . รางวัลนี้ทำให้เขาใช้เวลาสองปีในโรงเรียนอเมริกันในกรุงโรม ที่ ใน บริษัท ของหลุยส์คาห์น เขามาชื่นชมยุคเรอเนซองส์ของเมืองและตึกพิสดาร ในงานของ Michelangelo และ borromini โดยเฉพาะระยะรับความคิดบางอย่างเกี่ยวกับอิสระใช้ศัพท์ทางสถาปัตยกรรมดั้งเดิมของคอลัมน์โค้งและหน้าบันเพื่อสร้างโครงสร้างดีใหม่เอี่ยม

เมื่อเขากลับไปที่ฟิลาเดลเฟียในปี 1956 , Venturi เข้าไปในออฟฟิศของหลุยส์คาห์น ในปี 1958 เขาเริ่มฝึกสถาปัตยกรรมของเขาเองในฐานะสมาชิกของ บริษัท เวนทูรี รับมือและลิปินเกิตต์ .ในปี 1961 เขาได้เข้าเป็นหุ้นส่วนกับวิลเลียมสั้นสั้น จากนั้นในปี 1964 เขาและ Philadelphia สถาปนิกจอห์นตัวแทนก่อตั้งบริษัท ที่แซมเบียเกิดนักออกแบบเดนิสสก็อต บราวน์ ผู้ที่แต่งงาน Venturi ในปี 1967 เป็นคู่ที่สาม เวนทูรี ตัวแทน&สก็อต บราวน์ใน 1977

หนังสือสร้างบนสถาปัตยกรรม
และระหว่าง 1951 1965 ในขณะที่ระยะคือการฝึกของเขาเขาสอนวิชาสถาปัตยกรรมทฤษฎีที่มหาวิทยาลัยเพนซิลวาเนีย หลักสูตรเหล่านี้รูปแบบพื้นฐานของความซับซ้อนและขัดแย้งในพื้นที่ลุ่มน้ำหนังสือสถาปัตยกรรม , จัดพิมพ์โดยพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ใน 1966 . การยกย่องว่าเป็น " งานเขียนที่สำคัญที่สุดในการสร้างสถาปัตยกรรมตั้งแต่เลอ กอร์บูซีเยเป็น vers une สถาปัตยกรรม 1923หนังสือ " สวนกระแสก็สนับสนุนสถาปนิกที่จะหันไปจากฟอร์มแข็ง " ฟังก์ชัน " คือคำสอนของคนสมัยใหม่ชอบวอลเตอร์ โกรเปียส และ Mies van der โรห์และดูแทนเพื่อสถาปัตยกรรมที่อุดมไปด้วยอดีตกับผลงานของ Michelangelo , ลุตเยน ฮอคสมอร์ เคจ , , , หลัง ; โบราณและอาคารยุคกลาง และ สถาปัตยกรรมที่สะท้อนให้เห็น วัฒนธรรมและได้รับความนิยม