The sun was shining gloriously, so

The sun was shining gloriously, so Karen and the old lady went along the footpath through the corn, where it was rather dusty.

     At the church door stood an old crippled soldier leaning on a crutch; he had a wonderfully long beard, more red than white, and he bowed down to the ground and asked the old lady whether he might wipe her shoes. Then Karen put out her little foot too.

     "Dear me, what pretty dancing-shoes!" said the soldier. "Sit fast, when you dance," said he, addressing the shoes, and slapping the soles with his hand.

     The old lady gave the soldier some money and then went with Karen into the church.

     And all the people inside looked at Karen's red shoes, and all the figures gazed at them; when Karen knelt before the altar and put the golden goblet to her mouth, she thought only of the red shoes. It seemed to her as though they were swimming about in the goblet, and she forgot to sing the psalm, forgot to say the "Lord's Prayer."

     Now every one came out of church, and the old lady stepped into her carriage. But just as Karen was lifting up her foot to get in too, the old soldier said: "Dear me, what pretty dancing shoes!" and Karen could not help it, she was obliged to dance a few steps; and when she had once begun, her legs continued to dance. It seemed as if the shoes had got power over them. She danced round the church corner, for she could not stop; the coachman had to run after her and seize her. He lifted her into the carriage, but her feet continued to dance, so that she kicked the good old lady violently. At last they took off her shoes, and her legs were at rest.

     At home the shoes were put into the cupboard, but Karen could not help looking at them.

     Now the old lady fell ill, and it was said that she would not rise from her bed again. She had to be nursed and waited upon, and this was no one's duty more than Karen's. But there was a grand ball in the town, and Karen was invited. She looked at the red shoes, saying to herself that there was no sin in doing that; she put the red shoes on, thinking there was no harm in that either; and then she went to the ball; and commenced to dance.


     But when she wanted to go to the right, the shoes danced to the left, and when she wanted to dance up the room, the shoes danced down the room, down the stairs through the street, and out through the gates of the town. She danced, and was obliged to dance, far out into the dark wood. Suddenly something shone up among the trees, and she believed it was the moon, for it was a face. But it was the old soldier with the red beard; he sat there nodding his head and said: "Dear me, what pretty dancing shoes!"

     She was frightened, and wanted to throw the red shoes away; but they stuck fast. She tore off her stockings, but the shoes had grown fast to her feet. She danced and was obliged to go on dancing over field and meadow, in rain and sunshine, by night and by day - but by night it was most horrible.

     She danced out into the open churchyard; but the dead there did not dance. They had something better to do than that. She wanted to sit down on the pauper's grave where the bitter fern grows; but for her there was neither peace nor rest. And as she danced past the open church door she saw an angel there in long white robes, with wings reaching from his shoulders down to the earth; his face was stern and grave, and in his hand he held a broad shining sword.

     "Dance you shall," said he, "dance in your red shoes till you are pale and cold, till your skin shrivels up and you are a skeleton! Dance you shall, from door to door, and where proud and wicked children live you shall knock, so that they may hear you and fear you! Dance you shall, dance!"

     "Mercy!" cried Karen. But she did not hear what the angel answered, for the shoes carried her through the gate into the fields, along highways and byways, and unceasingly she had to dance.

     One morning she danced past a door that she knew well; they were singing a psalm inside, and a coffin was being carried out covered with flowers. Then she knew that she was forsaken by every one and damned by the angel of God.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงสง่า ดังนั้นกะเหรี่ยงและหญิงชราก็ริมทางเดินผ่านข้าวโพด ที่เด็ด ๆ ค่อนข้าง ที่ประตูโบสถ์เป็นพาดบนขา ทหารพิการอายุยืน เขามีหนวดเครายาวอย่างน่าพิศวง สีแดงมากขึ้นกว่าสีขาว และเขาโค้งคำนับลงกับพื้น และถามหญิงชราว่าเขาอาจเช็ดรองเท้าของเธอ แล้วกะเหรี่ยงใส่ออกเท้าของเธอน้อยเกินไป "รักฉัน สิ่งสวยเต้นรำรองเท้า! " ทหารกล่าวว่า "นั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อคุณเต้นรำ กล่าวว่า เขา จัดการรองเท้า และตบฝ่ามือของเขา หญิงชราให้ทหารเงินบางส่วน และไปแล้ว กับกะเหรี่ยงเป็นคริสตจักร และทุกคนภายในมองที่รองเท้าสีแดงของชาวกะเหรี่ยง และตัวเลขทั้งหมดที่จ้องพวกเขา เมื่อกะเหรี่ยงทำก่อนแท่นบูชา และทำหน้าที่มีอ้างอิงทองคำปากของเธอ เธอคิดว่า เฉพาะของรองเท้าสีแดง มันดูเหมือนเธอราวกับว่าพวกเขากำลังว่ายน้ำเกี่ยวกับในหน้าที่มีการอ้างอิง และเธอลืมร้องเพลงสดุดี ลืมจะบอกว่า การ "อธิษฐานของพระเจ้า" Now every one came out of church, and the old lady stepped into her carriage. But just as Karen was lifting up her foot to get in too, the old soldier said: "Dear me, what pretty dancing shoes!" and Karen could not help it, she was obliged to dance a few steps; and when she had once begun, her legs continued to dance. It seemed as if the shoes had got power over them. She danced round the church corner, for she could not stop; the coachman had to run after her and seize her. He lifted her into the carriage, but her feet continued to dance, so that she kicked the good old lady violently. At last they took off her shoes, and her legs were at rest. At home the shoes were put into the cupboard, but Karen could not help looking at them. Now the old lady fell ill, and it was said that she would not rise from her bed again. She had to be nursed and waited upon, and this was no one's duty more than Karen's. But there was a grand ball in the town, and Karen was invited. She looked at the red shoes, saying to herself that there was no sin in doing that; she put the red shoes on, thinking there was no harm in that either; and then she went to the ball; and commenced to dance.< 4 > But when she wanted to go to the right, the shoes danced to the left, and when she wanted to dance up the room, the shoes danced down the room, down the stairs through the street, and out through the gates of the town. She danced, and was obliged to dance, far out into the dark wood. Suddenly something shone up among the trees, and she believed it was the moon, for it was a face. But it was the old soldier with the red beard; he sat there nodding his head and said: "Dear me, what pretty dancing shoes!"
     She was frightened, and wanted to throw the red shoes away; but they stuck fast. She tore off her stockings, but the shoes had grown fast to her feet. She danced and was obliged to go on dancing over field and meadow, in rain and sunshine, by night and by day - but by night it was most horrible.

     She danced out into the open churchyard; but the dead there did not dance. They had something better to do than that. She wanted to sit down on the pauper's grave where the bitter fern grows; but for her there was neither peace nor rest. And as she danced past the open church door she saw an angel there in long white robes, with wings reaching from his shoulders down to the earth; his face was stern and grave, and in his hand he held a broad shining sword.

     "Dance you shall," said he, "dance in your red shoes till you are pale and cold, till your skin shrivels up and you are a skeleton! Dance you shall, from door to door, and where proud and wicked children live you shall knock, so that they may hear you and fear you! Dance you shall, dance!"

     "Mercy!" cried Karen. But she did not hear what the angel answered, for the shoes carried her through the gate into the fields, along highways and byways, and unceasingly she had to dance.

     One morning she danced past a door that she knew well; they were singing a psalm inside, and a coffin was being carried out covered with flowers. Then she knew that she was forsaken by every one and damned by the angel of God.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดวงอาทิตย์ส่องแสงเฉิดฉายดังนั้นกะเหรี่ยงและหญิงชราไปพร้อมทางเท้าผ่านข้าวโพดที่มันค่อนข้างฝุ่น.      ที่ประตูโบสถ์ยืนทหารพิการเก่าพิงไม้ยันรักแร้; เขามีหนวดเครายาวเยี่ยมยอดสีแดงมากกว่าสีขาวและเขาก็ก้มลงไปที่พื้นและถามหญิงชราว่าเขาอาจจะเช็ดรองเท้าของเธอ จากนั้นชาวกะเหรี่ยงออกมาวางเท้าเล็ก ๆ ของเธอมากเกินไป.      "ที่รักฉันสิ่งที่รักการเต้นรองเท้า!" กล่าวว่าทหาร "นั่งอย่างรวดเร็วเมื่อคุณเต้น" กล่าวว่าเขาอยู่รองเท้าและตบพื้นด้วยมือของเขา.      ผู้หญิงเก่าให้ทหารเงินบางส่วนและจากนั้นก็เดินกับกะเหรี่ยงเข้าไปในโบสถ์.      และทุกคนที่อยู่ภายในมองที่ชาวกะเหรี่ยงแดง รองเท้าและตัวเลขทั้งหมดจ้องมองพวกเขา; เมื่อกะเหรี่ยงคุกเข่าอยู่หน้าแท่นบูชาและใส่ถ้วยทองในปากของเธอเธอคิดเพียงหนึ่งเดียวของรองเท้าสีแดง มันดูเหมือนกับเธอราวกับว่าพวกเขากำลังว่ายน้ำเกี่ยวกับในถ้วยและเธอลืมที่จะร้องเพลงสดุดีที่ลืมที่จะพูดว่า "อธิษฐาน."      ตอนนี้ทุกอย่างใดอย่างหนึ่งออกมาจากคริสตจักรมาและหญิงชราก้าวเข้าสู่สายการบินของเธอ แต่ในขณะที่ชาวกะเหรี่ยงที่ถูกยกขึ้นเท้าของเธอจะได้รับในเกินไปทหารเก่ากล่าวว่า: "ที่รักฉันสิ่งที่รองเท้าเต้นสวย!" และกะเหรี่ยงไม่สามารถช่วยมันเธอถูกบังคับให้เต้นไม่กี่ขั้นตอน; และเมื่อเธอได้เริ่มครั้งขาของเธอยังคงเต้น มันดูราวกับว่ารองเท้าได้มีอำนาจเหนือพวกเขา เธอเต้นรำรอบมุมคริสตจักรเพราะเธอไม่สามารถหยุด; คนขับรถม้าต้องวิ่งตามหลังเธอและยึดของเธอ เขายกให้เธอเข้าไปในสายการบิน แต่เท้าของเธอยังคงเต้นเพื่อที่เธอเตะหญิงชราที่ดีอย่างรุนแรง ในที่สุดพวกเขาก็ถอดรองเท้าของเธอและขาของเธออยู่ในส่วนที่เหลือ.      ที่บ้านรองเท้าที่ถูกใส่ลงไปในตู้ แต่กะเหรี่ยงไม่สามารถช่วยมองพวกเขา.      ตอนนี้หญิงชราล้มป่วยลงและมันก็บอกว่าเธอจะไม่เพิ่มขึ้น จากเตียงนอนของเธออีกครั้ง เธอต้องได้รับการดูแลและคอยและนี่เป็นหน้าที่ไม่มีใครมากกว่าชาวกะเหรี่ยง แต่มีแกรนด์บอลในเมืองและกะเหรี่ยงได้รับเชิญ เธอมองที่รองเท้าสีแดงบอกกับตัวเองว่ามีบาปในการทำว่าไม่มี; เธอใส่รองเท้าสีแดงบนคิดไม่มีอันตรายในการที่ไม่มีทั้ง; และแล้วเธอก็เดินไปที่ลูก; และเริ่มที่จะเต้น. <4>      แต่เมื่อเธออยากจะไปไปทางขวา, รองเท้าเต้นไปทางซ้ายและเมื่อเธออยากจะเต้นขึ้นห้อง, รองเท้าเต้นลงห้องพัก, ลงบันไดผ่านถนนและ ออกมาทางประตูเมือง เธอเต้นรำและถูกบังคับให้เต้นไกลออกไปในไม้สีเข้ม ทันใดนั้นสิ่งที่ส่องขึ้นท่ามกลางต้นไม้และเธอเชื่อว่ามันเป็นดวงจันทร์สำหรับมันเป็นใบหน้า แต่มันก็เป็นทหารเก่าที่มีเคราสีแดง; เขานั่งอยู่ที่นั่นพยักหน้าและกล่าวว่า "ที่รักฉันสิ่งที่รองเท้าเต้นสวย!"      เธอเป็นคนกลัวและอยากจะโยนรองเท้าสีแดงไป; แต่พวกเขาติดอยู่อย่างรวดเร็ว เธอฉีกถุงน่องของเธอ แต่รองเท้ามีการเติบโตอย่างรวดเร็วเพื่อให้เท้าของเธอ เธอเต้นรำและถูกบังคับให้ไปในการเต้นมากกว่าภาคสนามและทุ่งหญ้าในสายฝนและแสงแดดโดยกลางคืนและกลางวัน - กลางคืน แต่มันก็น่ากลัวที่สุด.      เธอเต้นออกไปเปิดสุสาน; แต่ผู้ตายมีไม่ได้เต้น พวกเขามีสิ่งที่ดีกว่าที่จะทำมากกว่านั้น เธออยากจะนั่งลงบนหลุมฝังศพของคนอนาถาที่เฟิร์นขมเติบโต; แต่สำหรับเธอมีค่าสันติภาพหรือส่วนที่เหลือ และขณะที่เธอเต้นผ่านมาประตูโบสถ์เปิดเธอเห็นนางฟ้าที่มีในชุดเสื้อคลุมยาวสีขาวมีปีกถึงจากไหล่ของเขาลงถึงดิน; ใบหน้าของเขาสเติร์นและหลุมฝังศพและในมือของเขาที่เขาถือดาบส่องแสงกว้าง.      "การเต้นรำที่คุณจะต้อง" เขากล่าวว่า "การเต้นรำในรองเท้าสีแดงของคุณจนกว่าคุณจะมีสีซีดและเย็นจนผิวของคุณเน่าขึ้นและคุณจะโครงกระดูก เต้นรำที่คุณจะจากประตูไปที่ประตูและที่เด็กมีความภาคภูมิใจและความชั่วร้ายอาศัยอยู่ที่คุณจะเคาะเพื่อให้พวกเขาอาจจะได้ยินคุณและกลัวคุณ! เต้นที่คุณต้องเต้น! "      " ความเมตตา " ร้องไห้กะเหรี่ยง แต่เธอก็ไม่ได้ยินสิ่งที่ทูตสวรรค์ตอบสำหรับรองเท้าของเธอดำเนินการผ่านประตูเข้าไปในนาตามทางหลวงและชะงักและไม่หยุดยั้งเธอได้มีการเต้นรำ.      เช้าวันหนึ่งเธอเต้นรำที่ผ่านมาประตูว่าเธอรู้ดี; พวกเขากำลังร้องเพลงสดุดีภายในและโลงศพถูกดำเนินการปกคลุมไปด้วยดอกไม้ จากนั้นเธอก็รู้ว่าเธอถูกทอดทิ้งโดยทุกคนและถูกสาปโดยทูตสวรรค์ของพระเจ้า