OBJECTIVES: To model clinical and s

OBJECTIVES: To model clinical and situational variables that may affect likelihood of physicians to order physical restraints. DESIGN: Cross-sectional, factorial survey. SETTING: One academic medical center. PARTICIPANTS: One hundred eighty-nine physicians: interns in all specialty practices and resident and attending physicians in departments of surgery, general internal medicine, family practice, emergency medicine, and psychiatry. MEASUREMENTS: Vignettes were randomly generated using different values of six situational and eight clinical variables. Each physician received five unique vignettes for which they indicated their likelihood to order restraint on a 10-point scale. RESULTS: Nine hundred six distinct vignettes were completed. The mean likelihood that physicians would order restraint was 3.9±3.0 (range 0 (not at all) to 9 (absolutely)). Exploratory regression analysis on physician's likelihood to restrain with independent variables of secondary diagnosis, patient age, sex, time of day, familiarity and trust with requesting nurse, patient behavior, vital signs, oxygen saturation, and dehydration explained 12.5% of variance ( F=5.43, P

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัตถุประสงค์: เพื่อทางคลินิก และการจัดการตัวแปรที่อาจมีผลต่อโอกาสของแพทย์การ restraints จริงสั่ง ออกแบบ: เหลว แฟกแบบสำรวจ การตั้งค่า: หนึ่งวิชาการศูนย์การแพทย์ ผู้เข้าร่วม: หนึ่งร้อยเอ้ - เก้าแพทย์: ฝึกหัดคนในปฏิบัติการพิเศษ และอาศัย และแพทย์ที่เข้าร่วมในแผนกศัลยกรรม อายุรกรรมทั่วไป ทั้งหมด ปฏิบัติครอบครัว เวชศาสตร์ฉุกเฉิน และจิตเวช วัด: Vignettes สุ่มสร้างขึ้นโดยใช้ค่า 6 สร้างความแตกต่างกันและตัวแปรทางคลินิกแปด แพทย์แต่ละได้รับห้า vignettes เฉพาะที่จะระบุความเป็นไปได้ของการสั่งยับยั้งชั่งใจใน 10 จุด ผลลัพธ์: เก้าร้อยหกหมด vignettes ได้เสร็จสมบูรณ์ หมายถึงโอกาสที่แพทย์จะสั่งยับยั้งชั่งใจได้ 3.9±3.0 (ช่วง 0 (ไม่เลย) 9 (จริง ๆ)) วิเคราะห์ถดถอยเชิงบุกเบิกแพทย์โอกาสสะกด ด้วยตัวแปรอิสระวินิจฉัยรอง ผู้ป่วยอายุ เพศ ช่วงเวลาของวัน ความคุ้นเคย และความเชื่อมั่นขอพยาบาล ผู้ป่วยพฤติกรรม สัญญาณชีพ ความอิ่มตัวออกซิเจน และคายน้ำอธิบาย 125% ของผลต่าง (F = 5.43, P < .001) ขึ้นอยู่กับปัจจัยของพฤติกรรมที่ผู้ป่วยไม่ปลอดภัย (P =. 001) รองวินิจฉัยโรคสมองเสื่อมและ (P = 06) ให้โอกาสมากกว่าสั่งอั้น ในขณะที่ขาดความน่าเชื่อถือในการตัดสินของพยาบาลรายงาน (P =. 008) ให้โอกาสต่ำกว่าสั่ง restraints สรุป: สถานะทางคลินิกของผู้ป่วยมีอิทธิพลน้อยลงโอกาสที่แพทย์สั่ง restraints จริงกว่าทำงานความสัมพันธ์กับพฤติกรรมของผู้ป่วยหรือพยาบาลขอ วิธีอาศัยทีมกับป้อนงานแพทย์ nonrestraint กลยุทธ์ในการจัดการพฤติกรรมผู้ป่วยจะถูกเน้นในการลดใช้ความยับยั้งชั่งใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

OBJECTIVES: To model clinical and situational variables that may affect likelihood of physicians to order physical restraints. DESIGN: Cross-sectional, factorial survey. SETTING: One academic medical center. PARTICIPANTS: One hundred eighty-nine physicians: interns in all specialty practices and resident and attending physicians in departments of surgery, general internal medicine, family practice, emergency medicine, and psychiatry. MEASUREMENTS: Vignettes were randomly generated using different values of six situational and eight clinical variables. Each physician received five unique vignettes for which they indicated their likelihood to order restraint on a 10-point scale. RESULTS: Nine hundred six distinct vignettes were completed. The mean likelihood that physicians would order restraint was 3.9±3.0 (range 0 (not at all) to 9 (absolutely)). Exploratory regression analysis on physician's likelihood to restrain with independent variables of secondary diagnosis, patient age, sex, time of day, familiarity and trust with requesting nurse, patient behavior, vital signs, oxygen saturation, and dehydration explained 12.5% of variance ( F=5.43, P<.001). Independent factors of unsafe patient behavior ( P=.001) and secondary diagnosis of dementia ( P=.06) resulted in greater likelihood of ordering restraint, whereas lack of trust in the judgment of the reporting nurse ( P=.008) resulted in lower likelihood of ordering restraints. CONCLUSION: Patients' clinical status had less influence on physicians' likelihood of ordering physical restraints than the working relationship with the requesting nurse or the patient's behavior. Interdisciplinary team approaches with active physician input for nonrestraint strategies in the management of patient behavior is emphasized to minimize restraint use.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัตถุประสงค์ : เพื่อรูปแบบตัวแปรทางคลินิกและสถานการณ์ที่อาจส่งผลกระทบต่อโอกาสของแพทย์ที่จะสั่ง restraints กายภาพ ออกแบบ : ข้ามการสำรวจแบบตัด , . การตั้งค่า : ศูนย์การแพทย์หนึ่งในทางวิชาการ ผู้เข้าร่วม : หนึ่งร้อย eighty-nine แพทย์ : แพทย์ในการปฏิบัติพิเศษและถิ่นที่อยู่ และเรียนแพทย์ในแผนกศัลยกรรม อายุรกรรมทั่วไปการปฏิบัติ , ครอบครัวเวชศาสตร์ฉุกเฉิน และจิตเวชศาสตร์ วัดถูกสร้างขึ้นแบบสุ่ม : vignettes ใช้ค่าที่แตกต่างกันของสถานการณ์และแปดหกตัวแปรทางคลินิก แต่ละคนได้รับห้าเฉพาะแพทย์ที่พวกเขาพบพวกเขาพบโอกาสที่จะสั่งซื้อได้ใน 10 จุด ขนาด ผลลัพธ์ : เก้าแสนหกที่แตกต่างกันพบสำเร็จเรียบร้อยแล้วหมายถึงโอกาสที่แพทย์จะสั่งชั่งเป็น 3.9 ± 3.0 ( ช่วง 0 ( ไม่ทั้งหมด ) 9 ( จริง ๆ ) ) เครื่องมือการวิเคราะห์การถดถอยในโอกาสของแพทย์ที่จะยับยั้งกับตัวแปรอิสระในการวินิจฉัยผู้ป่วยระดับ อายุ เพศ เวลา ความคุ้นเคยและไว้วางใจกับขอพยาบาล , พฤติกรรม , อดทน , ป้าย , ความอิ่มตัวของออกซิเจนที่สำคัญและการอธิบาย 125 % ของความแปรปรวน ( F = 5.43 , p < . 001 ) ตัวแปรอิสระของพฤติกรรมที่ไม่ปลอดภัย ( p = . 001 ) และการตรวจวินิจฉัยรองของโรคสมองเสื่อม ( p = . 05 ) ส่งผลให้มากขึ้นโอกาสของการสั่งซื้อยับยั้งและขาดความไว้วางใจในการตัดสินของรายงานพยาบาล ( P = . 008 ) มีผลในการลดโอกาสของการสั่งใดๆ สรุป :สถานะทางคลินิกของผู้ป่วยต่อแพทย์น้อยลง โอกาสของการสั่งซื้อทางกายภาพใดๆ มากกว่าความสัมพันธ์กับการทำงานขอ พยาบาล หรือ พฤติกรรมของผู้ป่วย ทีมสหวิทยาการวิธีการป้อนข้อมูลแพทย์ใช้งาน nonrestraint กลยุทธ์ในการจัดการพฤติกรรมผู้ป่วยเป็นหลัก เพื่อลดการใช้