In the early nineteenth century, co

In the early nineteenth century, coats were divided into under-coats and overcoats. The term under-coat is now archaic but denoted the fact that the word coat could be both the outermost layer for outdoor wear (overcoat) or the coat worn under that (under-coat). However, the term coat has begun to denote just the overcoat rather than the under-coat.[1] The older usage of the word coat can still be found in the expression "to wear a coat and tie",[4] which does not mean that wearer has on an overcoat. Nor do the terms tailcoat, morning coat or house coat denote types of overcoat. Indeed, an overcoat may be worn over the top of a tailcoat. In tailoring circles, the tailor who makes all types of coats is called a coat maker. Similarly, in American English, the term sports coat is used to denote a type of jacket not worn as outerwear (overcoat) (sports jacket in British English).

The term jacket is a traditional term usually used to refer to a specific type of short under-coat.[5] Typical modern jackets extend only to the upper thigh in length, whereas older coats such as tailcoats are usually of knee length. The modern jacket worn with a suit is traditionally called a lounge coat (or a lounge jacket) in British English and a sack coat in American English. The American English term is rarely used. Traditionally, the majority of men dressed in a coat and tie, although this has become gradually less widespread since the 1960s. Because the basic pattern for the stroller (black jacket worn with striped trousers in British English) and dinner jacket (tuxedo in American English) are the same as lounge coats, tailors traditionally call both of these special types of jackets a coatum

An overcoat is designed to be worn as the outermost garment worn as outdoor wear;[6] while this use is still maintained in some places, particularly in Britain, elsewhere the term coat is commonly used mainly to denote only the overcoat, and not the under-coat. A topcoat is a slightly shorter[citation needed] overcoat, if any distinction is to be made. Overcoats worn over the top of knee length coats (under-coats) such as frock coats, dress coats, and morning coats are cut to be a little longer than the under-coat so as to completely cover it, as well as being large enough to accommodate the coat underneath.

The length of an overcoat varies: mid-calf being the most frequently found and the default when current fashion isn't concerned with hemlines. Designs vary from knee-length to the ankle length briefly fashionable in the early 1970s and known (to contrast with the usurped mini) as the "maxi".[7]

Speakers of American English sometimes informally use the words jacket and coat interchangeably.[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในศตวรรษแรก ๆ เสื้อโค้ทถูกแบ่งออกเป็นตราน้อยและ overcoats ตราน้อยระยะเป็นพวก แต่สามารถบุข้อเท็จจริงที่อาจจะตราคำชั้นชั้นนอกสำหรับจักษุ (ชุดเสื้อกัน) หรือเสื้อที่สวมใส่ภายใต้นั้น (เสื้อน้อย) อย่างไรก็ตาม ตราระยะได้เริ่มแสดงเพียงชุดเสื้อกันแทนที่เป็นตราน้อย [1] ยังไม่พบการใช้ตราคำเก่าในนิพจน์ "ไปสวมใส่เสื้อนอก และผูก", [4] ซึ่งไม่ได้หมายความ ว่า ผู้สวมใส่ได้ในชุดเสื้อกันเป็นการ หรือทำเงื่อนไข tailcoat เช้าตรา หรือตราบ้านแสดงชนิดของชุดเสื้อกัน แน่นอน อาจสวมเป็นชุดเสื้อกันผ่านด้านบนของตัว tailcoat ในการปรับปรุงวงกลม เสื้อผ้าทุกประเภทของเสื้อที่จะเรียกว่ากาแฟตรา ในทำนองเดียวกัน ในอังกฤษ กีฬาคำที่ใช้แสดงชนิดของตราเสื้อไม่สวมใส่เป็น outerwear (ชุดเสื้อกัน) (เสื้อในอังกฤษบริติช)The term jacket is a traditional term usually used to refer to a specific type of short under-coat.[5] Typical modern jackets extend only to the upper thigh in length, whereas older coats such as tailcoats are usually of knee length. The modern jacket worn with a suit is traditionally called a lounge coat (or a lounge jacket) in British English and a sack coat in American English. The American English term is rarely used. Traditionally, the majority of men dressed in a coat and tie, although this has become gradually less widespread since the 1960s. Because the basic pattern for the stroller (black jacket worn with striped trousers in British English) and dinner jacket (tuxedo in American English) are the same as lounge coats, tailors traditionally call both of these special types of jackets a coatumAn overcoat is designed to be worn as the outermost garment worn as outdoor wear;[6] while this use is still maintained in some places, particularly in Britain, elsewhere the term coat is commonly used mainly to denote only the overcoat, and not the under-coat. A topcoat is a slightly shorter[citation needed] overcoat, if any distinction is to be made. Overcoats worn over the top of knee length coats (under-coats) such as frock coats, dress coats, and morning coats are cut to be a little longer than the under-coat so as to completely cover it, as well as being large enough to accommodate the coat underneath.The length of an overcoat varies: mid-calf being the most frequently found and the default when current fashion isn't concerned with hemlines. Designs vary from knee-length to the ankle length briefly fashionable in the early 1970s and known (to contrast with the usurped mini) as the "maxi".[7]Speakers of American English sometimes informally use the words jacket and coat interchangeably.[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเก้า, เสื้อถูกแบ่งออกเป็นภายใต้เสื้อโค้ตและเสื้อคลุม ระยะยาวภายใต้เสื้ออยู่ในขณะนี้ แต่โบราณแสดงความจริงที่ว่าเสื้อคำว่าอาจจะมีทั้งชั้นนอกสุดในการสวมใส่กลางแจ้ง (เสื้อคลุม) หรือเสื้อที่สวมใส่ภายใต้ (ภายใต้เสื้อ) แต่เสื้อคำว่าได้เริ่มที่จะแสดงเพียงเสื้อคลุมมากกว่าภายใต้เสื้อโค้ท. [1] การใช้งานเก่าของเสื้อคำว่ายังสามารถพบได้ในการแสดงออก "ที่จะสวมใส่เสื้อและผูก" [4] ซึ่งไม่ ได้หมายความว่าผู้สวมใส่ที่มีต่อเสื้อ หรือทำ tailcoat แง่เสื้อเช้าหรือบ้านเสื้อแสดงประเภทเสื้อกันหนาว อันที่จริงเป็นเสื้อกันหนาวอาจจะสวมใส่ไปด้านบนของ tailcoat ที่ ในการตัดเย็บวงกลมตัดที่ทำให้ทุกประเภทของเสื้อที่เรียกว่าเป็นผู้ผลิตเสื้อ ในทำนองเดียวกันในภาษาอังกฤษแบบอเมริกันในระยะเสื้อกีฬาที่ใช้ในการแสดงประเภทของเสื้อไม่สวมใส่เป็นแจ๊กเก็ต (เสื้อ) (แจ็คเก็ตกีฬาในอังกฤษ). แจ็คเก็ตคำเป็นคำดั้งเดิมมักจะใช้ในการอ้างถึงประเภทเฉพาะของสั้น ภายใต้เสื้อโค้ท. [5] โดยทั่วไปแจ็คเก็ตที่ทันสมัยขยายเฉพาะกับต้นขายาวในขณะที่เสื้อเก่าเช่น tailcoats มักจะมีความยาวเข่า แจ็คเก็ตที่ทันสมัยสวมใส่กับชุดที่เรียกว่าประเพณีเสื้อเลานจ์ (หรือแจ็คเก็ตเลานจ์) ในอังกฤษและเสื้อกระสอบในอเมริกันอังกฤษ คำภาษาอังกฤษแบบอเมริกันไม่ค่อยได้ใช้ ตามเนื้อผ้าส่วนใหญ่ของคนในชุดเสื้อและเน็คไทแม้ว่านี้ได้กลายเป็นที่แพร่หลายค่อยๆน้อยลงตั้งแต่ปี 1960 เพราะรูปแบบพื้นฐานสำหรับรถเข็น (แจ็คเก็ตสีดำสวมใส่กับกางเกงขายาวลายในอังกฤษ) และแจ็คเก็ตอาหารค่ำ (ทักซิโดในภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน) เป็นเช่นเดียวกับเสื้อโค้ทเลานจ์, เทเลอร์แบบดั้งเดิมที่เรียกทั้งสองชนิดพิเศษนี้ของแจ็คเก็ต coatum เสื้อได้รับการออกแบบ ที่จะสวมใส่เป็นเสื้อผ้าสวมใส่เป็นสุดสวมใส่กลางแจ้ง [6] ในขณะที่การใช้งานนี้จะยังคงยังคงอยู่ในสถานที่บางแห่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสหราชอาณาจักรที่อื่น ๆ เสื้อเป็นคำที่ใช้กันทั่วไปส่วนใหญ่จะแสดงเพียงเสื้อคลุมและไม่อยู่ภายใต้เสื้อ สีทับหน้าเป็น [อ้างจำเป็น] เสื้อคลุมสั้นเล็กน้อยถ้าความแตกต่างใด ๆ ที่จะทำ เสื้อคลุมสวมทับด้านบนของเสื้อยาวเข่า (ภายใต้-เสื้อ) เช่นเสื้อโค้ต, เสื้อชุดและเสื้อโค้ตตอนเช้าที่ถูกตัดจะเป็นนานกว่าภายใต้เสื้อเพื่อให้เป็นไปอย่างสมบูรณ์ครอบคลุมมันเช่นเดียวกับการที่มีขนาดใหญ่พอ . เพื่อรองรับการขนใต้ความยาวของเสื้อกันหนาวที่แตกต่างกัน: กลางลูกวัวที่ถูกพบบ่อยที่สุดและเริ่มต้นเมื่อแฟชั่นในปัจจุบันไม่ได้เกี่ยวข้องกับ hemlines การออกแบบที่แตกต่างไปจากหัวเข่าที่มีความยาวความยาวข้อเท้าสั้น ๆ ที่ทันสมัยในต้นปี 1970 และเป็นที่รู้จัก (เพื่อความคมชัดที่มีขนาดเล็กชิง) เป็น "แมกซี่". [7] พูดภาษาอังกฤษแบบอเมริกันบางครั้งไม่เป็นทางการใช้แจ็คเก็ตคำและเสื้อสลับกัน. [ 8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

The carpenter.The carpenter.The carpenter.The carpenter.The carpenter.The carpenter.The carpenter.The carpenter.