The Bracelet [1976]Yoshiko Uchida (

The Bracelet [1976]
Yoshiko Uchida (1921-1972)
This story is one person’s account of her family’s experiences in the United States during World War II.

(1) “Mama, is it time to go?”

(2) I hadn’t planned to cry, but the tears came suddenly, and I wiped them away with the back of my hand. I didn’t want my older sister to see me crying.

(3) “It’s almost time, Ruri,” my mother said gently. Her face was filled with a kind of sadness I had never seen before.

(4) I looked around at my empty room. The clothes that Mama always told me to hang up in the closet, the junk piled on my dresser, the old rag doll I could never bear to part with; they were all gone. There was nothing left in my room, and there was nothing left in the rest of the house. The rugs and furniture were gone, the pictures and drapes were down, and the closets and cupboards were empty. The house was like a gift box after the nice thing inside was gone; just a lot of nothingness.

(5) It was almost time to leave our home, but we weren’t moving to a nicer house or to a new town. It was April 21, 1942. The United States and Japan were at war, and every Japanese person on the West Coast was being evacuated by the government to a concentration camp. Mama, my sister Keiko and I were being sent from our home, and out of Berkeley, and eventually, out of California.

(6) The doorbell rang, and I ran to answer it before my sister could. I thought maybe by some miracle, a messenger from the government might be standing there, tall and proper and buttoned into a uniform, come to tell us it was all a terrible mistake; that we wouldn’t have to leave after all. Or maybe the messenger would have a telegram from Papa, who was interned in a prisoner-of-war camp in Montana because he had worked for a Japanese business firm.

(7) The FBI had come to pick up Papa and hundreds of other Japanese community leaders on the very day that Japanese planes had bombed Pearl Harbor. The government thought they were dangerous enemy aliens. If it weren’t so sad, it would have been funny. Papa could no more be dangerous than the mayor of our city, and he was every bit as loyal to the United States. He had lived here since 1917.

(8) When I opened the door, it wasn’t a messenger from anywhere. It was my best friend, Laurie Madison, from next door. She was holding a package wrapped up like a birthday present, but she wasn’t wearing her party dress, and her face drooped like a wilted tulip.

(9) “Hi,” she said. “I came to say good-bye.”

(10) She thrust the present at me and told me it was something to take to camp. “It’s a bracelet,” she said before I could open the package. “Put it on so you won’t have to pack it.” She knew I didn’t have one inch of space left in my suitcase. We had been instructed to take only what we could carry into camp, and Mama had told us that we could each take only two suitcases.

(11) “Then how are we ever going to pack the dishes and blankets and sheets they’ve told us to bring with us?” Keiko worried.

(12) “I don’t really know,” Mama said, and she simply began packing those big impossible things into an enormous duffel bag — along with umbrellas, boots, a kettle, hot plate, and flashlight.

(13) “Who’s going to carry that huge sack?” I asked.

(14) But Mama didn’t worry about things like that. “Someone will help us,” she said. “Don’t worry.” So I didn’t.

(15) Laurie wanted me to open her package and put on the bracelet before she left. It was a thin gold chain with a heart dangling on it. She helped me put it on, and I told her I’d never take it off, ever.

(16) “Well, good-bye then,” Laurie said awkwardly. “Come home soon.”

(17) “I will,” I said, although I didn’t know if I would ever get back to Berkeley again.

(18) I watched Laurie go down the block, her long blond pigtails bouncing as she walked. I wondered who would be sitting in my desk at Lincoln Junior High now that I was gone. Laurie kept turning and waving, even walking backwards for a while, until she got to the corner. I didn’t want to watch anymore, and I slammed the door shut.

(19 The next time the doorbell rang, it was Mrs. Simpson, our other neighbor. She was going to drive us to the Congregational church, which was the Civil Control Station where all the Japanese of Berkeley were supposed to report.

(20) It was time to go. “Come on, Ruri. Get your things,” my sister called to me.

(21) It was a warm day, but I put on a sweater and my coat so I wouldn’t have to carry them, and I picked up my two suitcases. Each one had a tag with my name and our family number on it. Every Japanese family had to register and get a number. We were Family Number 13453.

(22) Mama was taking one last look around our house. She was going from room to room, as though she were trying to take a mental picture of the house she had lived in for fifteen years, so she would never forget it.

(23) I saw her take a long last look at the garden that Papa loved. The irises beside the fish pond were just beginning to bloom. If Papa had been home, he would have cut the first iris blossom and brought it inside to Mama. “This one is for you,” he would have said. And Mama would have smiled and said, “Thank you, Papa San,” and put it in her favorite cutglass vase.

(24) But the garden looked shabby and forsaken now that Papa was gone and Mama was too busy to take care of it. It looked the way I felt, sort of empty and lonely and abandoned.

(25) When Mrs. Simpson took us to the Civil Control Station, I felt even worse. I was scared, and for a minute I thought I was going to lose my breakfast right in front of everybody. There must have been over a thousand Japanese people gathered at the church. Some were old and some were young. Some were talking and laughing, and some were crying. I guess everybody else was scared too. No one knew exactly what was going to happen to us. We just knew we were being taken to the Tanforan Racetracks, which the army had turned into a camp for the Japanese. There were fourteen other camps like ours along the West Coast.

(26) What scared me most were the soldiers standing at the doorway of the church hall. They were carrying guns with mounted bayonets. I wondered if they thought we would try to run away, and whether they’d shoot us or come after us with their bayonets if we did.

(27) A long line of buses waited to take us to camp. There were trucks, too, for our baggage. And Mama was right; some men were there to help us load our duffel bag. When it was time to board the buses, I sat with Keiko and Mama sat behind us. The bus went down Grove Street and passed the small Japanese food store where Mama used to order her bean-curd cakes and pickled radish. The windows were all boarded up, but there was a sign still hanging on the door that read, “We are loyal Americans.”

(28) The crazy thing about the whole evacuation was that we were all loyal Americans. Most of us were citizens because we had been born here. But our parents, who had come from Japan, couldn’t become citizens because there was a law that prevented any Asian from becoming a citizen. Now everybody with a Japanese face was being shipped off to concentration camps.

(29) “It’s stupid,” Keiko muttered as we saw the racetrack looming up beside the highway. “If there were any Japanese spies around, they’d have gone back to Japan long ago.”

(30) “I’ll say,” I agreed. My sister was in high school and she ought to know, I thought.

(31) When the bus turned into Tanforan, there were more armed guards at the gate, and I saw barbed wire strung around the entire grounds. I felt as though I were going into a prison, but I hadn’t done anything wrong.

(32) We streamed off the buses and poured into a huge room, where doctors looked down our throats and peeled back our eyelids to see if we had any diseases. Then we were given our housing assignments. The man in charge gave Mama a slip of paper. We were in Barrack 16, Apartment 40.

(33) “Mama!” I said. “We’re going to live in an apartment!” The only apartment I had ever seen was the one my piano teacher lived in. It was in an enormous building in San Francisco with an elevator and thick carpeted hallways. I thought how wonderful it would be to have our own elevator. A house was all right, but an apartment seemed elegant and special.

(34) We walked down the racetrack looking for Barrack 16. Mr. Noma, a friend of Papa’s, helped us carry our bags. I was so busy looking around, I slipped and almost fell on the muddy track. Army barracks had been built everywhere, all around the racetrack and even in the center oval.

(35) Mr. Noma pointed beyond the track toward the horse stables. “I think your barrack is out there.”

(36) He was right. We came to a long stable that had once housed the horses of Tanforan, and we climbed up the wide ramp. Each stall
had a number painted on it, and when we got to 40, Mr. Noma pushed open the door.

(37) “Well, here it is,” he said, “Apartment 40.”

(38) The stall was narrow and empty and dark. There were two small windows on each side of the door. Three folded army cots were on the dust-covered floor and one light bulb dangled from the ceiling. That was all. This was our apartment, and it still smelled of horses.

(39) Mama looked at my sister and then at me. “It won’t be so bad when we fix it up,” she began. “I’ll ask Mrs. Simpson to send me some material for curtains. I could make some cushions too, and . . . well . . .” She stopped. She couldn’t think of anything more to say.

(40) Mr. Noma said he’d go get some mattresses for us. “I’d better hurry before they’re all gone.” He rushed off. I think he wanted to leave so that he wouldn’t have to see Mama cry. But he needn’t have run off, because Mama didn’t cry. She just went out to borrow a broom and began sweeping out the dust and dirt. “Will you girls set up the cots?” she asked.

(41) It was only after we’

The Bracelet [1976]
Yoshiko Uchida (1921-1972)
This story is one person’s account of her family’s experiences in the United States during World War II.

(1) “Mama, is it time to go?”

(2) I hadn’t planned to cry, but the tears came suddenly, and I wiped them away with the back of my hand. I didn’t want my older sister to see me crying.

(3) “It’s almost time, Ruri,” my mother said gently. Her face was filled with a kind of sadness I had never seen before.

(4) I looked around at my empty room. The clothes that Mama always told me to hang up in the closet, the junk piled on my dresser, the old rag doll I could never bear to part with; they were all gone. There was nothing left in my room, and there was nothing left in the rest of the house. The rugs and furniture were gone, the pictures and drapes were down, and the closets and cupboards were empty. The house was like a gift box after the nice thing inside was gone; just a lot of nothingness.

(5) It was almost time to leave our home, but we weren’t moving to a nicer house or to a new town. It was April 21, 1942. The United States and Japan were at war, and every Japanese person on the West Coast was being evacuated by the government to a concentration camp. Mama, my sister Keiko and I were being sent from our home, and out of Berkeley, and eventually, out of California.

(6) The doorbell rang, and I ran to answer it before my sister could. I thought maybe by some miracle, a messenger from the government might be standing there, tall and proper and buttoned into a uniform, come to tell us it was all a terrible mistake; that we wouldn’t have to leave after all. Or maybe the messenger would have a telegram from Papa, who was interned in a prisoner-of-war camp in Montana because he had worked for a Japanese business firm.

(7) The FBI had come to pick up Papa and hundreds of other Japanese community leaders on the very day that Japanese planes had bombed Pearl Harbor. The government thought they were dangerous enemy aliens. If it weren’t so sad, it would have been funny. Papa could no more be dangerous than the mayor of our city, and he was every bit as loyal to the United States. He had lived here since 1917.

(8) When I opened the door, it wasn’t a messenger from anywhere. It was my best friend, Laurie Madison, from next door. She was holding a package wrapped up like a birthday present, but she wasn’t wearing her party dress, and her face drooped like a wilted tulip.

(9) “Hi,” she said. “I came to say good-bye.”

(10) She thrust the present at me and told me it was something to take to camp. “It’s a bracelet,” she said before I could open the package. “Put it on so you won’t have to pack it.” She knew I didn’t have one inch of space left in my suitcase. We had been instructed to take only what we could carry into camp, and Mama had told us that we could each take only two suitcases.

(11) “Then how are we ever going to pack the dishes and blankets and sheets they’ve told us to bring with us?” Keiko worried.

(12) “I don’t really know,” Mama said, and she simply began packing those big impossible things into an enormous duffel bag — along with umbrellas, boots, a kettle, hot plate, and flashlight.

(13) “Who’s going to carry that huge sack?” I asked.

(14) But Mama didn’t worry about things like that. “Someone will help us,” she said. “Don’t worry.” So I didn’t.

(15) Laurie wanted me to open her package and put on the bracelet before she left. It was a thin gold chain with a heart dangling on it. She helped me put it on, and I told her I’d never take it off, ever.

(16) “Well, good-bye then,” Laurie said awkwardly. “Come home soon.”

(17) “I will,” I said, although I didn’t know if I would ever get back to Berkeley again.

(18) I watched Laurie go down the block, her long blond pigtails bouncing as she walked. I wondered who would be sitting in my desk at Lincoln Junior High now that I was gone. Laurie kept turning and waving, even walking backwards for a while, until she got to the corner. I didn’t want to watch anymore, and I slammed the door shut.

(19 The next time the doorbell rang, it was Mrs. Simpson, our other neighbor. She was going to drive us to the Congregational church, which was the Civil Control Station where all the Japanese of Berkeley were supposed to report.

(20) It was time to go. “Come on, Ruri. Get your things,” my sister called to me.

(21) It was a warm day, but I put on a sweater and my coat so I wouldn’t have to carry them, and I picked up my two suitcases. Each one had a tag with my name and our family number on it. Every Japanese family had to register and get a number. We were Family Number 13453.

(22) Mama was taking one last look around our house. She was going from room to room, as though she were trying to take a mental picture of the house she had lived in for fifteen years, so she would never forget it.

(23) I saw her take a long last look at the garden that Papa loved. The irises beside the fish pond were just beginning to bloom. If Papa had been home, he would have cut the first iris blossom and brought it inside to Mama. “This one is for you,” he would have said. And Mama would have smiled and said, “Thank you, Papa San,” and put it in her favorite cutglass vase.

(24) But the garden looked shabby and forsaken now that Papa was gone and Mama was too busy to take care of it. It looked the way I felt, sort of empty and lonely and abandoned.

(25) When Mrs. Simpson took us to the Civil Control Station, I felt even worse. I was scared, and for a minute I thought I was going to lose my breakfast right in front of everybody. There must have been over a thousand Japanese people gathered at the church. Some were old and some were young. Some were talking and laughing, and some were crying. I guess everybody else was scared too. No one knew exactly what was going to happen to us. We just knew we were being taken to the Tanforan Racetracks, which the army had turned into a camp for the Japanese. There were fourteen other camps like ours along the West Coast.

(26) What scared me most were the soldiers standing at the doorway of the church hall. They were carrying guns with mounted bayonets. I wondered if they thought we would try to run away, and whether they’d shoot us or come after us with their bayonets if we did.

(27) A long line of buses waited to take us to camp. There were trucks, too, for our baggage. And Mama was right; some men were there to help us load our duffel bag. When it was time to board the buses, I sat with Keiko and Mama sat behind us. The bus went down Grove Street and passed the small Japanese food store where Mama used to order her bean-curd cakes and pickled radish. The windows were all boarded up, but there was a sign still hanging on the door that read, “We are loyal Americans.”

(28) The crazy thing about the whole evacuation was that we were all loyal Americans. Most of us were citizens because we had been born here. But our parents, who had come from Japan, couldn’t become citizens because there was a law that prevented any Asian from becoming a citizen. Now everybody with a Japanese face was being shipped off to concentration camps.

(29) “It’s stupid,” Keiko muttered as we saw the racetrack looming up beside the highway. “If there were any Japanese spies around, they’d have gone back to Japan long ago.”

(30) “I’ll say,” I agreed. My sister was in high school and she ought to know, I thought.

(31) When the bus turned into Tanforan, there were more armed guards at the gate, and I saw barbed wire strung around the entire grounds. I felt as though I were going into a prison, but I hadn’t done anything wrong.

(32) We streamed off the buses and poured into a huge room, where doctors looked down our throats and peeled back our eyelids to see if we had any diseases. Then we were given our housing assignments. The man in charge gave Mama a slip of paper. We were in Barrack 16, Apartment 40.

(33) “Mama!” I said. “We’re going to live in an apartment!” The only apartment I had ever seen was the one my piano teacher lived in. It was in an enormous building in San Francisco with an elevator and thick carpeted hallways. I thought how wonderful it would be to have our own elevator. A house was all right, but an apartment seemed elegant and special.

(34) We walked down the racetrack looking for Barrack 16. Mr. Noma, a friend of Papa’s, helped us carry our bags. I was so busy looking around, I slipped and almost fell on the muddy track. Army barracks had been built everywhere, all around the racetrack and even in the center oval.

(35) Mr. Noma pointed beyond the track toward the horse stables. “I think your barrack is out there.”

(36) He was right. We came to a long stable that had once housed the horses of Tanforan, and we climbed up the wide ramp. Each stall 
had a number painted on it, and when we got to 40, Mr. Noma pushed open the door.

(37) “Well, here it is,” he said, “Apartment 40.”

(38) The stall was narrow and empty and dark. There were two small windows on each side of the door. Three folded army cots were on the dust-covered floor and one light bulb dangled from the ceiling. That was all. This was our apartment, and it still smelled of horses.

(39) Mama looked at my sister and then at me. “It won’t be so bad when we fix it up,” she began. “I’ll ask Mrs. Simpson to send me some material for curtains. I could make some cushions too, and . . . well . . .” She stopped. She couldn’t think of anything more to say.

(40) Mr. Noma said he’d go get some mattresses for us. “I’d better hurry before they’re all gone.” He rushed off. I think he wanted to leave so that he wouldn’t have to see Mama cry. But he needn’t have run off, because Mama didn’t cry. She just went out to borrow a broom and began sweeping out the dust and dirt. “Will you girls set up the cots?” she asked.

(41) It was only after we’

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

สร้อยข้อมือ [1976]โยะชิโกะ Uchida (1921-1972)เรื่องนี้เป็นบัญชีของบุคคลหนึ่งประสบการณ์ของครอบครัวในสหรัฐอเมริกาในระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง(1) "มาม่า เรื่องเวลาไป"(2) ฉันไม่ได้วางแผนไห้ แต่น้ำตามาทันที และฉันเช็ดเหล่านั้นไป ด้วยหลังมือ ไม่ต้องฉันพี่เห็นฉันร้องไห้(3) "เป็นเวลาเกือบ Ruri, " แม่พูดเบา ๆ ใบหน้าของเธอก็เต็มไป ด้วยชนิดของความโศกเศร้าฉันไม่เคยเห็นก่อน(4) ผมมองรอบ ๆ ห้องของฉันว่างเปล่า เสื้อผ้าที่มาม่าเสมอบอกฉันวางสายในตู้เสื้อผ้า ขยะที่ชั้นบนของฉันแต่งตัว ตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วเก่าฉันไม่เคยสามารถแบกส่วน ด้วย พวกเขาได้หายไปทั้งหมด มีอะไรเหลือในห้องของฉัน แล้วมีอะไรเหลือในส่วนเหลือของบ้าน พรมและเฟอร์นิเจอร์หายไป รูปภาพและมินิถูกลง และ closets และตู้นั้นว่างเปล่า บ้านเป็นเหมือนกล่องของขวัญหลังจากที่สิ่งที่ดีภายในหายไป เพียงมาก nothingness(5) เป็นเวลาเกือบจะออกจากบ้านของเรา แต่เราไม่ได้ย้ายบ้านไป หรือเมืองใหม่ 21 เมษายน ปี 1942 ได้ สหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่นอยู่ในสงคราม และทุกคนญี่ปุ่นฝั่งตะวันตกมีการอพยพ โดยรัฐบาลจะเป็นค่าย มาม่า เคโกะน้องสาวของฉัน และฉันได้ถูกส่งไป จาก บ้านของเรา และ จากเบิร์กลีย์ และในที่สุด จากแคลิฟอร์เนีย(6)กริ่งบ้านรัง และฉันวิ่งตอบก่อนน้องสามารถ ฉันคิดว่า บางที โดยบางโรงแรมมิราเคิล messenger จากรัฐบาลอาจจะยืน สูง และเหมาะสม และเป็นเหมือน buttoned มาบอกไม่หมดกลัวผิด ว่า เราจะไม่ต้องออกจาก หรือบางที messenger จะมีโทรเลขจากปาป้า ผู้คนในค่ายเชลยของสงครามในมอนเนื่องจากเขาได้ทำงานในบริษัทธุรกิจญี่ปุ่น(7 FBI)ได้มารับปาป้า และของอื่น ๆ ผู้นำชุมชนญี่ปุ่นในวันมากที่เครื่องบินญี่ปุ่นมี bombed เพิร์ลฮาร์เบอร์ รัฐบาลคิดว่า พวกมนุษย์ต่างดาวศัตรูอันตราย ถ้าไม่ได้เศร้าดังนั้น มันจะได้ตลก ปาป้าไม่อาจอันตรายมากกว่านายกเทศมนตรีของเมืองของเรา และเขาทุกบิตเป็นภักดีกับสหรัฐอเมริกา เขาได้อาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่ 1917(8) เมื่อเปิดประตู มันไม่ได้ messenger จากที่ใดก็ได้ มันเป็นเพื่อนของฉันดีที่สุด Laurie เมดิสัน จากไป เธอกำลังจับแพคเกจห่อเช่นวันเกิด มี แต่เธอไม่ได้สวมใส่เครื่องแต่งกายของเธอ และใบหน้าของเธอ drooped เช่นทิวลิป wilted(9) "สวัสดี เธอกล่าว "ฉันมาเพื่อบอกลา"(10) เธอกระตุกปัจจุบันที่ฉัน และบอกฉันก็ให้ไปแคมป์ "มันเป็นสร้อยข้อมือ เธอกล่าวก่อนฉันสามารถเปิดแพคเกจ "ใส่มันเพื่อให้คุณไม่ต้องแพ็คมัน" เธอรู้ว่า ฉันไม่ได้หนึ่งนิ้วของพื้นที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางของฉัน เราได้รับคำแนะนำการใช้เท่านั้น ที่เราสามารถดำเนินการเข้าค่าย และมาม่าได้บอกเราว่า เราสามารถละใช้กระเป๋าเดินทางเพียงสอง(11) "แล้วว่าเราเคยกำลังในการบรรจุอาหาร และผ้าห่ม และแผ่นที่พวกเขาได้บอกเราให้กับเรา" เคโกะกังวล(12) "ฉันไม่ทราบจริง ๆ กล่าวว่า มาม่า และเธอก็เริ่มบันทึกสิ่งเหล่านั้นเป็นไปไม่ได้ใหญ่เป็นกระเป๋า duffel มหาศาล — พร้อมกับร่ม รองเท้า กาต้มน้ำ จานร้อน และไฟฉาย(13) "ที่กำลังจะยกกระสอบที่ใหญ่" ถาม(14) แต่มาม่าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องการ "ใครจะช่วยเรา เธอกล่าว "ช่างเถอะ" ไม่ดังนั้น(15) Laurie อยากเปิดแพคเกจของเธอ และสวมกำไลก่อนเธอปล่อยให้ฉัน มันเป็นลูกโซ่ทองบางกับทางที่ห้อยอยู่บนหัวใจ เธอช่วยให้ฉันใส่มัน และฉันบอกเธอฉันไม่เคยจะเอามันออก เคย(16) "ดี good-bye แล้ว Laurie เก้ ๆ กล่าว "มาบ้านเร็ว ๆ นี้"(17) "ผมจะ ฉันกล่าวว่า แม้ว่าฉันไม่ทราบว่าถ้าจะขอกลับไปเบิร์กลีย์อีก(18) เฝ้า Laurie ไปลงบล็อก pigtails เธอผมสีทองยาวใหญ่เป็นเธอเดิน สงสัยว่า ใครจะได้นั่งในโต๊ะของฉันที่ลินคอล์นจูเนียร์สูงที่ผมหายไป Laurie เก็บไว้เปิด และ โบก แม้เดินย้อนหลังในขณะ จนกระทั่งเธอมาถึงมุม ไม่อยากดูอีกต่อไป และผมถาโถมปิดประตู(19 ครั้งกริ่งบ้านรัง ได้นางซิมป์สัน บ้านของเรา เธอกำลังจะขับรถเราไปโบสถ์ Congregational ซึ่งเป็นสถานีควบคุมพลเรือนที่ที่ควรจะรายงานทั้งหมดที่ญี่ปุ่นของเบิร์กลีย์ (20) มันเป็นเวลาที่จะไป "โธ่ Ruri รับสิ่งของ น้องสาวของฉันเรียกฉัน(21) มันเป็นวันที่อบอุ่น แต่ผมใส่เป็นเสื้อกันหนาวและเสื้อของฉันดังนั้นจะไม่ได้เขา และขึ้นมากันเองสองของฉัน แต่ละคนมีป้ายชื่อและหมายเลขของเราครอบครัวมัน ทุกครอบครัวที่ญี่ปุ่นมีการลงทะเบียน และได้รับหมายเลข ขอแนะนำให้ครอบครัวจำนวน 13453(22) มาม่าคือการดูสุดท้ายหนึ่งรอบบ้านเรา เธอกำลังจากไปห้อง เหมือนเธอพยายามถ่ายภาพจิตของบ้านที่เธอมีอยู่ในห้าปี ดังนั้นเธอจะไม่มีวันลืมมัน(23) ผมเห็นเธอดูนานแล้วที่สวนที่รักปาป้า Irises ข้างบ่อปลาได้เพียงเริ่มเบ่งบาน ถ้าปาป้าได้บ้าน เขาจะมีตัดดอกไอริสแรก และมาจากภายในมาม่า "นี้คือสำหรับคุณ เขาจะได้กล่าว และมาม่าจะได้ยิ้ม และกล่าว ว่า "ขอบคุณ ปาป้าซาน และใส่ไว้ในแจกัน cutglass โปรดของเธอ (24) แต่สวนดู shabby และละทิ้งตอนนี้ที่ปาป้าหายไป และมาม่าก็ไม่ดูแลมัน มันดูแบบผมรู้สึก ประเภทของว่างเปล่า และโดดเดี่ยว และละทิ้ง(25) เมื่อนางซิมป์สันก็พาเราไปยังสถานีควบคุมพลเรือน ฉันรู้สึกแย่ ผมกลัว และนาทีฉันคิดว่า ฉันจะสูญเสียเช้าหน้าทุกคน ต้องมีมากกว่าพันคนญี่ปุ่นที่รวบรวมที่คริสตจักร บางคนเก่า และบางตอนเด็ก ๆ บางคนก็พูด และหัวเราะ และบางคนก็ร้องไห้ ผมคิดว่า ทุกคนอื่นถูกกลัวเกินไป ไม่มีใครรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับเรา เพียงเรารู้ว่า เราได้นำ Racetracks Tanforan ซึ่งกองทัพได้เปิดเป็นค่ายสำหรับญี่ปุ่น สิบสี่อื่น ๆ ค่ายเช่นเราไปได้(26) สิ่งกลัวฉันสุดทหารยืนอยู่ที่ประตูโบสถ์ศาลา พวกเขาได้แบกปืน ด้วยปลายปืนติด สงสัยว่า ถ้า พวกเขาคิดว่า เราจะพยายามวิ่งหนี และว่าพวกเขาจะยิงเรา หรือมาหลังเรา ด้วยปลายปืนของพวกเขาถ้าเราไม่ได้(27) สายยาวของรถรอเพื่อเราตั้งแคมป์ มีรถบรรทุก เกินไป ในกระเป๋าของเรา และมาม่าถูก บางคนมาเพื่อ ช่วยให้เราโหลดกระเป๋า duffel ของเรา เมื่อเวลารีดรถ ทนนั่งกับเคโกะ และมาม่านั่งข้างหลังเรา รถบัสไปลงถนนโกรฟ และผ่านขนาดเล็กร้านอาหารญี่ปุ่นที่ใช้สั่งเค้กเต้าหู้ของเธอและหัวผักกาดดองมาม่า มีหน้าต่างทั้งหมดโดยสาร แต่มีมีเครื่องยังคง แขวนประตูที่อ่าน "เราจะซื่อสัตย์ชาวอเมริกัน"(28 ชุมชนอพยพทั้งหมด)บ้าว่า เราไม่ซื่อสัตย์ทั้งชาวอเมริกัน ส่วนมากของเรามีพลเมืองเนื่องจากเรามีการเกิดที่นี่ แต่พ่อแม่ของเรา ซึ่งได้มาจากญี่ปุ่น ไม่เป็น พลเมืองได้เนื่องจากมีกฎหมายที่ไม่ให้เอเชียใด ๆ จากการเป็น พลเมือง ตอนนี้ ทุกคนหน้าญี่ปุ่นถูกจัดส่งออกไปค่ายกักกัน(29) "ก็โง่ เคโกะ muttered ตามที่เราเห็นสนามแข่งที่ทำขึ้นข้างทางหลวง "ถ้ามีสายลับญี่ปุ่นใด ๆ สถาน พวกเขาจะไปกลับญี่ปุ่นนาน"(30) "ฉันจะพูดว่า ฉันยอมรับ น้องสาวของฉันถูกในโรงเรียนมัธยม และเธอควรรู้ ฉันคิดว่า(31) เมื่อรถเข้า Tanforan มีเจ้าหน้าที่ติดอาวุธขึ้นที่ประตู และฉันเห็นหนาม strung สำคัญทั้งหลาย ผมรู้สึกเหมือนกำลังเข้าไปในเรือนจำ แต่ไม่ได้ทำอะไรผิด(32) เราส่งกระแสข้อมูลออกจากรถ และ poured เป็นห้องขนาดใหญ่ ที่แพทย์มองลงลำคอของเรา และปอกเปลือกกลับเปลือกตาของเราดูถ้าเรามีโรคใด ๆ แล้ว เราได้รับการกำหนดที่อยู่อาศัยของเรา ผู้ชายชอบให้ใบกระดาษมาม่า เราอยู่ในพรทิพย์ 16, 40 อพาร์ทเมนท์(33) "มาม่า" ฉันเคยพูด "เรากำลังจะไปอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้น" หนึ่งครูเปียโนของฉันอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์เดียวที่ฉันได้เคยเห็นได้ มันมีขนาดใหญ่สร้างใน San Francisco กับลิฟท์ hallways พรมหนา คิดว่า วิธีที่ยอดเยี่ยมมันจะมีร้านของเราเอง บ้านถูกต้องทั้งหมด แต่ดูเหมือนอพาร์ทเมนท์หรูหรา และพิเศษ(34) เราเดินลงสนามแข่งหาพรทิพย์ 16 นาย Noma เพื่อนของปาป้าของ ช่วยเรายกถุง ผมจึงติดรอบคอบ ฉันเล็ดรอด และเกือบตกบนแทร็กโคลน ค่ายทหารของกองทัพได้ถูกสร้างทุก รอบในสนามแข่ง และแม้ ในวงรีศูนย์การ(35) นาย Noma ชี้เกินติดตามไปทางอสังหาริมม้า "ฉันคิดว่า barrack ของคุณออกมี"(36) เขาเป็นขวา เรามาถึงคอกยาวที่เมื่อได้ห้องพักม้าของ Tanforan และเราปีนขึ้นทางลาดมากมาย แต่ละคูหา มีหมายเลขทาสีนั้น และเมื่อเราได้ไป 40 นาย Noma ผลักเปิดประตู(37) "ดี นี่มันเป็น เขากล่าวว่า "อพาร์ทเมนท์ 40"(38 คอก)แคบ และว่างเปล่า และมืด มีหน้าต่างขนาดเล็กสองด้านของประตู สามทหารพับเตียงมีชั้นฝุ่นครอบคลุมและหลอดไฟหนึ่ง dangled จากเพดาน ที่ได้ทั้งหมด นี้คืออพาร์ทเมนท์ของเรา และมันยังคงกลิ่นของม้า(39) มาม่ามอง ที่น้องสาวของฉัน และ ที่ฉัน "ไม่เลวเมื่อเราแก้ไขค่า เธอเริ่ม "ผมจะถามนางซิมป์สันจะส่งบางวัสดุสำหรับม่าน ฉันจะทำให้เบาะบางเกินไป และ...ดี.. ได้ " เธอหยุดทำงาน เธอไม่คิดอะไรมากว่า(40) นาย Noma กล่าวว่า เขาจะไปขอนอนบางเรา "ผมจะดีกว่ารีบก่อนที่พวกเขากำลังทั้งหมดไป" เขาวิ่งออก ผมคิดว่า เขาต้องออกไปเพื่อจะไม่ต้องดูมาม่าร้องไห้ แต่ไม่จำเป็นต้องมีวิ่งออกจาก เนื่องจากมาม่าไม่ได้ร้องไห้ เธอเพิ่งไปยืมไม้กวาดเป็น และเริ่มทิวทัศน์ฝุ่นและสิ่งสกปรก "จะคุณตั้งเตียงหญิง" เธอถาม(41) ก็หลังจากเรา'

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

สร้อยข้อมือ [1976]
โยชิโกะดะ (1921-1972)
เรื่องนี้เป็นบัญชีของคนคนหนึ่งจากประสบการณ์ของครอบครัวของเธอในประเทศสหรัฐอเมริกาในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง. (1) "แม่? มันเป็นเวลาที่จะไป" (2) hadn ' เสื้อวางแผนที่จะร้องไห้ แต่น้ำตามาอย่างกระทันหันและฉันเช็ดพวกเขาออกไปกับหลังมือของฉัน ฉันไม่อยากให้พี่สาวของฉันที่จะเห็นฉันร้องไห้. (3) "มันเป็นเวลาเกือบ Ruri" แม่ของฉันบอกว่าเบา ๆ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยชนิดของความโศกเศร้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน. (4) ผมมองไปรอบ ๆ ห้องที่ว่างเปล่าของฉัน เสื้อผ้าที่แม่มักจะบอกว่าฉันไปวางในตู้เสื้อผ้าที่ขยะซ้อนบนแผลของฉันตุ๊กตาเศษผ้าเก่าผมไม่เคยทนที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับ; พวกเขาได้หายไปทั้งหมด ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในห้องของฉันเป็นและไม่มีอะไรเหลืออยู่ในส่วนที่เหลือของบ้าน พรมและเฟอร์นิเจอร์ที่หายไป, ภาพและผ้าม่านที่ถูกลงและตู้เสื้อผ้าและตู้ว่างเปล่า บ้านหลังนี้เป็นเหมือนกล่องของขวัญหลังจากสิ่งที่ดีภายในก็หายไป; เพียงความว่างเปล่าจำนวนมาก. (5) มันก็เกือบจะถึงเวลาที่จะออกจากบ้านของเรา แต่เราไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่บ้านดีกว่าหรือไปยังเมืองใหม่ มันเป็นวันที่ 21 เมษายน 1942 สหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่นกำลังทำสงครามและทุกคนญี่ปุ่นบนชายฝั่งตะวันตกที่ถูกอพยพออกโดยรัฐบาลจะค่ายกักกัน แม่น้องสาวของฉันเคอิโกะและฉันถูกส่งมาจากบ้านของเราและออกจากเบิร์กลีย์และในที่สุดก็ออกจากแคลิฟอร์เนีย. (6) ออดดังขึ้นและฉันวิ่งไปที่คำตอบมันก่อนที่น้องสาวของฉันที่จะทำได้ ฉันคิดว่าบางทีด้วยความมหัศจรรย์บางอย่างที่ผู้ส่งสารจากรัฐบาลอาจจะยืนอยู่สูงและเหมาะสมและกระดุมเครื่องแบบเข้ามาบอกเรามันเป็นความผิดพลาดที่น่ากลัว; ว่าเราจะไม่ต้องออกจากหลังจากทั้งหมด หรืออาจจะส่งสารจะมีโทรเลขจากพ่อผู้ซึ่งได้รับการฝึกงานในค่ายนักโทษของสงครามในมอนแทนาเพราะเขาเคยทำงานให้กับ บริษัท ธุรกิจชาวญี่ปุ่น. (7) เอฟบีไอได้มารับพ่อและร้อยของญี่ปุ่น ผู้นำชุมชนในวันที่มากที่เครื่องบินญี่ปุ่นระเบิดเพิร์ลฮาร์เบอร์ รัฐบาลคิดว่ามนุษย์ต่างดาวศัตรูที่อันตราย ถ้ามันไม่ได้เศร้าเช่นนั้นก็จะได้รับตลก พ่ออาจจะไม่มากไปกว่าที่เป็นอันตรายนายกเทศมนตรีของเมืองของเราและเขาก็เป็นทุกบิตเป็นที่จงรักภักดีต่อประเทศสหรัฐอเมริกา เขาได้อาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ปี 1917 (8) เมื่อฉันเปิดประตูก็ไม่ได้ส่งสารจากที่ใดก็ได้ มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันลอรี่เมดิสันจากประตูถัดไป เธอถูกจับแพคเกจห่อขึ้นเช่นของขวัญวันเกิด แต่เธอไม่ได้สวมชุดงานเลี้ยงของเธอและใบหน้าของเธอ drooped เช่นดอกทิวลิปร่วงโรย. (9) "สวัสดี" เธอกล่าว "ผมมาพูดดีลาก่อน." (10) เธอผลักปัจจุบันที่ผมและบอกผมว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาในการเข้าค่าย "มันเป็นสร้อยข้อมือ" เธอกล่าวก่อนที่ฉันจะเปิดแพคเกจ "วางไว้บนเพื่อให้คุณจะไม่ต้องแพ็ค." เธอรู้ว่าผมไม่ได้มีหนึ่งนิ้วของพื้นที่ที่เหลืออยู่ในกระเป๋าเดินทางของฉัน เราได้รับคำสั่งให้ใช้เวลาเพียงสิ่งที่เราสามารถดำเนินการเข้าค่ายและแม่เคยบอกเราว่าเราอาจจะใช้เวลาเพียงแต่ละสองกระเป๋าเดินทาง. (11) "แล้ววิธีการที่เราเคยไปแพ็คอาหารและผ้าห่มและแผ่นที่พวกเขาได้บอก ? เราสามารถนำมากับพวกเรา ". เคอิโกะกังวล(12)" ผมไม่ทราบจริงๆ "มาม่ากล่าวว่าและเธอก็เริ่มบรรจุสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ผู้ที่มีขนาดใหญ่เป็นถุงมหาศาล - พร้อมกับร่ม, รองเท้า, กาต้มน้ำร้อน แผ่นและไฟฉาย. (13) "ใครจะไปดำเนินการที่กระสอบขนาดใหญ่?" ฉันถาม. (14) แต่แม่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องการที่ "ใครบางคนจะช่วยให้เรา" เธอกล่าว "ไม่ต้องกังวล." ดังนั้นผมจึงไม่ได้. (15) ลอรีต้องการให้ผมเปิดแพคเกจของเธอและใส่สร้อยข้อมือก่อนที่เธอทิ้ง มันเป็นโซ่ทองบาง ๆ ที่มีหัวใจห้อยกับมัน เธอช่วยฉันวางมันลงบนและฉันบอกเธอว่าฉันไม่เคยเอามันออกเลยทีเดียว. (16) "ดีดีลาก่อนแล้ว" ลอรีกล่าวว่าเชื่องช้า "ที่บ้านมาเร็ว ๆ นี้." (17) "ผมจะ" ฉันกล่าวว่าถึงแม้ว่าผมไม่ทราบว่าผมจะเคยได้รับกลับไปเบิร์กลีย์อีกครั้ง. (18) ฉันดูลอรี่ลงไปบล็อกผมเปียสีบลอนด์ของเธอยาวใหญ่เป็น เธอเดิน ผมสงสัยว่าใครจะนั่งอยู่ในโต๊ะของฉันที่ลินคอล์นมัธยมตอนนี้ที่ผมก็หายไป ลอรีเก็บไว้เปลี่ยนและโบกแม้จะเดินไปข้างหลังในขณะที่เธอได้จนมุม ผมไม่ได้ต้องการที่จะดูอีกต่อไปและผมกระแทกประตูปิด. (19 ครั้งต่อไปออดดังขึ้นมันเป็นนางซิมป์สันเพื่อนบ้านอื่น ๆ ของเรา. เธอเป็นคนที่จะขับรถเราไปคริสตจักรซึ่งเป็นพลเรือน สถานีควบคุมที่ทุกญี่ปุ่นเบิร์กลีย์ควรจะรายงาน. (20) มันเป็นเวลาที่จะไป. "Come on, Ruri. ได้รับสิ่งที่คุณ" น้องสาวของฉันเรียกว่าให้ฉัน. (21) มันเป็นวันที่อบอุ่น แต่ฉัน วางบนเสื้อยืดและเสื้อของฉันดังนั้นฉันจะได้ไม่ต้องดำเนินการให้และฉันหยิบขึ้นมาสองกระเป๋าเดินทางของฉัน. แต่ละคนมีแท็กที่มีชื่อของฉันและจำนวนครอบครัวของเราบน. ทุกคนในครอบครัวญี่ปุ่นที่มีการลงทะเบียนและได้รับจำนวน . เรามีครอบครัวจำนวน 13453. (22) แม่คือการมองที่ผ่านมารอบ ๆ บ้านของเรา. เธอได้รับไปจากห้องไปที่ห้องราวกับว่าเธอกำลังพยายามที่จะถ่ายภาพจิตของบ้านที่เธออาศัยอยู่ในเวลาสิบห้าปีดังนั้น เธอจะไม่ลืมมัน. (23) ฉันเห็นเธอใช้เวลาดูนานที่สวนที่พ่อรัก. โดยไอริสอยู่ข้างบ่อปลาที่ถูกเพียงการเริ่มต้นที่จะบานสะพรั่ง. ถ้าพ่อได้รับการบ้านเขาจะได้ตัดดอกไอริสเป็นครั้งแรก และนำมันภายในเพื่อแม่ "หนึ่งนี้สำหรับคุณ" เขาจะได้กล่าวว่า และแม่จะได้ยิ้มและกล่าวว่า "ขอขอบคุณคุณพ่อซาน" และใส่ไว้ในแจกัน cutglass เธอชื่นชอบ. (24) แต่สวนดูโทรมและถูกทอดทิ้งในขณะนี้ว่าพ่อได้หายไปและแม่กำลังยุ่งเกินไปที่จะดูแลมัน . มันดูวิธีที่ผมรู้สึกว่าการจัดเรียงของที่ว่างเปล่าและโดดเดี่ยวและถูกทอดทิ้ง. (25) เมื่อนางซิมป์สันพาเราไปประมวลกฎหมายแพ่งสถานีควบคุมฉันรู้สึกที่เลวร้ายยิ่ง ผมกลัวและนาทีผมคิดว่าผมจะสูญเสียอาหารเช้าของฉันอยู่ตรงหน้าของทุกคน ต้องมีมากกว่าหนึ่งพันคนญี่ปุ่นรวมตัวกันที่คริสตจักร บางคนเก่าและบางส่วนเป็นเด็ก บางคนได้พูดคุยและหัวเราะและบางคนร้องไห้ ผมคิดว่าคนอื่น ๆ กลัวเกินไป ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเรา เราก็รู้ว่าเรากำลังถูกนำตัวไปยัง Tanforan racetracks ซึ่งกองทัพได้กลายเป็นค่ายญี่ปุ่น มีสิบสี่ค่ายอื่น ๆ เช่นเดียวกับเราตามแนวชายฝั่งตะวันตก. (26) สิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดคือทหารยืนอยู่ที่ประตูของห้องโถงคริสตจักร พวกเขากำลังแบกปืนกับดาบปลายปืนติด ผมสงสัยว่าถ้าพวกเขาคิดว่าเราจะพยายามที่จะวิ่งหนีไปและไม่ว่าพวกเขาจะยิงเราหรือมาหลังจากที่เราด้วยดาบปลายปืนของพวกเขาถ้าเราทำ. (27) สายยาวของรถโดยสารรอที่จะพาเราไปที่ค่าย มีรถบรรทุกถูกเกินไปสำหรับสัมภาระของเรา และแม่ที่ถูกต้อง; ผู้ชายบางคนอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยให้เราโหลดถุงของเรา เมื่อมันเป็นเวลาที่คณะกรรมการรถเมล์ผมนั่งอยู่กับเคอิโกะและแม่นั่งอยู่ข้างหลังเรา รถบัสไปลงถนนโกรฟและผ่านร้านอาหารญี่ปุ่นเล็ก ๆ ที่แม่ใช้ในการสั่งซื้อเค้กถั่วเต้าหู้และหัวไชเท้าดองของเธอ หน้าต่างที่ถูกสร้างขึ้นมา แต่ก็มีสัญญาณที่ยังคงแขวนอยู่บนประตูอ่านได้ว่า "เรามีความภักดีชาวอเมริกัน." (28) สิ่งที่คลั่งไคล้การอพยพทั้งหมดคือการที่เราทุกคนชาวอเมริกันที่มีความภักดี ส่วนใหญ่ของเราเป็นพลเมืองเพราะเราได้รับการเกิดที่นี่ แต่พ่อแม่ของเราที่มาจากประเทศญี่ปุ่นไม่สามารถกลายเป็นพลเมืองเพราะมีกฎหมายที่ทำให้เอเชียกลายเป็นพลเมืองคนหนึ่ง ตอนนี้ทุกคนที่มีใบหน้าญี่ปุ่นถูกส่งไปค่ายกักกัน. (29) "มันโง่" เคอิโกะพึมพำอย่างที่เราเห็นสนามแข่งปรากฏขึ้นข้างทางหลวง "ถ้ามีคนใดสายลับญี่ปุ่นรอบ ๆ พวกเขาจะได้ไปกลับไปยังประเทศญี่ปุ่นมานานแล้ว." (30) "ผมจะพูดว่า" ผมเห็นด้วย น้องสาวของฉันอยู่ในโรงเรียนมัธยมและเธอควรจะรู้ผมคิดว่า. (31) เมื่อรถบัสกลายเป็น Tanforan มียามติดอาวุธอื่น ๆ อีกมากมายที่ประตูและฉันเห็นลวดหนามหงุดหงิดรอบบริเวณทั้งหมด ผมรู้สึกว่าผมกำลังจะเข้าคุก แต่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด. (32) เราสตรีมออกจากรถและเทลงไปในห้องขนาดใหญ่ที่แพทย์มองลงลำคอของเราและปอกเปลือกกลับเปลือกตาของเราเพื่อดูว่าเรา มีโรคใด ๆ จากนั้นเราได้รับมอบหมายงานที่อยู่อาศัยของเรา คนที่อยู่ในค่าใช้จ่ายให้แม่ใบกระดาษ เราอยู่ในค่าย 16 พาร์ทเมนท์ 40 (33) "แม่!" ผมพูด "เรากำลังจะไปอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้น!" อพาร์ทเม้นเดียวที่ฉันเคยเห็นเป็นคนครูสอนเปียโนของฉันอาศัยอยู่ใน. มันอยู่ในอาคารอย่างมากในซานฟรานซิที่มีลิฟท์และทางเดินที่ปูพรมหนา ผมคิดว่าวิธีที่ยอดเยี่ยมมันจะมีลิฟท์ของเราเอง บ้านเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ดูเหมือนอพาร์ทเม้นที่หรูหราและพิเศษ. (34) เราเดินลงสนามแข่งมองหาค่าย 16. นาย Noma เพื่อนของพ่อคนหนึ่งช่วยให้เราถือถุงของเรา ผมก็ยุ่งมากมองไปรอบ ๆ ผมลื่นและเกือบจะล้มลงบนแทร็คที่เต็มไปด้วยโคลน ทหารที่ถูกสร้างขึ้นทุกที่ทั่วสนามแข่งและแม้แต่ในศูนย์รูปไข่. (35) นาย Noma ชี้เกินติดตามไปยังคอกม้า "ผมคิดว่าค่ายของคุณจะออกมี." (36) เขาเป็นคนที่เหมาะสม เรามาที่มั่นคงมานานแล้วว่าได้ตั้งครั้งเดียวม้า Tanforan และเราปีนขึ้นทางลาดกว้าง คอกแต่ละคนมีจำนวนภาพวาดบนมันและเมื่อเราได้ถึง 40 นาย Noma ผลักเปิดประตู. (37) "ดีนี่ก็คือ" เขากล่าวว่า "พาร์ทเมนท์ 40" (38) แผงลอยถูกแคบ และว่างเปล่าและความมืด มีสองหน้าต่างขนาดเล็กอยู่บนด้านข้างของประตูแต่ละ สามพับเตียงกองทัพอยู่บนชั้นที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นและหนึ่งหลอดไฟห้อยลงมาจากเพดาน ทั้งหมดนั่น. นี่เป็นพาร์ทเมนต์ของเราและมันยังคงกลิ่นของม้า. (39) แม่มองที่น้องสาวของฉันและจากนั้นมาที่ผม "มันจะไม่เลวร้ายดังนั้นเมื่อเราแก้ไขได้ขึ้น" เธอเริ่ม "ผมจะขอให้นางซิมป์สันที่จะส่งฉันวัสดุบางอย่างสำหรับผ้าม่าน ฉันจะทำให้เบาะบางเกินไปและ . . ดี . . "เธอหยุด เธอไม่สามารถคิดอะไรมากกว่าที่จะพูด. (40) นายโนบอกว่าเขาจะไปรับที่นอนบางอย่างสำหรับเรา "ผมควรที่จะรีบร้อนก่อนที่จะหายไปทั้งหมด." เขารีบวิ่งออกไป ผมคิดว่าเขาอยากจะออกไปเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเห็นแม่ร้องไห้ แต่เขาก็ไม่จำเป็นต้องได้วิ่งหนีเพราะแม่ไม่ได้ร้องไห้ เธอก็ออกไปยืมไม้กวาดและเริ่มออกกวาดฝุ่นและสิ่งสกปรก "คุณจะสาวตั้งค่าเตียงหรือไม่?" เธอถาม. (41) แต่หลังจากที่เรา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

[ ]
สร้อยข้อมือ 1976 โยชิโกะ ชิดะ ( 1921-1972 )
เรื่องนี้เป็นเรื่องของบุคคลหนึ่งบัญชีประสบการณ์ของครอบครัวของเธอในสหรัฐอเมริกาในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

( 1 ) " แม่ ได้เวลาไปกันแล้ว "

( 2 ) ผมไม่ได้วางแผนที่จะร้องไห้ แต่น้ำตาก็พลัน ฉันเช็ดมันออกด้วยหลังมือของฉัน ฉันไม่อยากให้พี่เห็นฉันร้องไห้

( 3 ) " มันใกล้เวลารูริ ," แม่ฉันพูดเบา ๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยชนิดของความเศร้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน . . .

( 4 ) ฉันมองไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่าของฉัน เสื้อผ้าที่แม่บอกผมเสมอว่า แขวนไว้ในตู้ขยะกองอยู่บนโต๊ะของฉัน เก่า ตุ๊กตา ผมเคยแบกไปส่วนหนึ่งด้วย พวกเขาทั้งหมดหายไป ไม่มีอะไรเหลือในห้องของฉันและไม่มีอะไรเหลือในส่วนที่เหลือของบ้านพรมและเฟอร์นิเจอร์ไป ภาพและห้อยลงมา และตู้เสื้อผ้าและตู้ว่างอยู่ บ้านเป็นเหมือนกล่องของขวัญหลังจากสิ่งที่ดีภายในหายไป แค่มากของความว่างเปล่า

( 5 ) มันเกือบถึงเวลาต้องออกจากบ้าน แต่เราไม่ได้ย้ายบ้านดีกว่า หรือ เมืองใหม่ มันคือ 21 เมษายน 1942 สหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่นกำลังอยู่ในสงครามและทุกๆคนที่ญี่ปุ่นบนชายฝั่งตะวันตกที่ถูกเคลื่อนย้ายโดยรัฐบาลไปยังค่ายกักกัน แม่ น้องเคโกะและฉันถูกส่งจากบ้านเรา และจากเบิร์กลีย์ และในที่สุด จากแคลิฟอร์เนีย

( 6 ) เสียงออดดังขึ้น ฉันวิ่งไปตอบก่อนที่น้องสาวของฉัน . ฉันคิดว่า บางที มีปาฏิหารย์ สารจากรัฐบาลอาจจะยืนอยู่ตรงนั้นสูงและเหมาะสมและ buttoned ในเครื่องแบบ เข้ามาบอกเราว่ามันเป็นความผิดที่ร้ายแรง ที่เราไม่ต้องไปก็ได้ หรืออาจจะส่งจะได้โทรเลขจากพ่อ ที่ถูกกักตัวอยู่ในค่ายเชลยศึกในมอนทาน่า เพราะเขาเคยทำงานกับบริษัทธุรกิจญี่ปุ่น .

( 7 ) เอฟบีไอได้มารับพ่อและหลายร้อยชุมชน ญี่ปุ่น อื่นๆ ในวัน ที่เครื่องบินของญี่ปุ่นได้โจมตีอ่าวเพิร์ล รัฐบาลคิดว่าพวกเขาเป็นคนต่างด้าวศัตรูที่อันตราย ถ้ามันไม่เศร้า มันคงจะสนุกดี พ่อจะไม่ เป็น อันตรายกว่า นายกเทศมนตรีเมืองของเรา และเขาคือทุกบิตเป็นภักดีต่อสหรัฐอเมริกา เขาได้อาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่ 1917 .

( 8 ) เมื่อฉันเปิดประตู ไม่ใช่สารจากที่ใดก็ได้ มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ลอรี่ เมดิสัน , ประตูถัดไป เธอถือแพคเกจห่อแบบของขวัญวันเกิด แต่เธอไม่ได้สวมเสื้อพรรคของเธอ ใบหน้าของเธอ drooped เหมือนเหี่ยว ทิวลิป ค่ะ

( 9 ) " สวัสดี " เธอกล่าว " ผมมาเพื่อบอกลา . . . "

( 10 ) เธอเอาของขวัญที่ฉันและบอกฉันว่ามันเป็นบางอย่างที่ต้องไปค่าย" มันเป็นสร้อยข้อมือ , " เธอกล่าวว่า ก่อนที่ผมจะเปิดแพคเกจ " ใส่มันดังนั้นคุณจะไม่ต้องใส่มัน . " เธอว่าฉันไม่ได้มีหนึ่งนิ้วของพื้นที่เหลือในกระเป๋าเดินทางของฉัน เราได้รับคำสั่งให้นำเฉพาะสิ่งที่เราสามารถดำเนินการในค่าย และแม่ได้บอกกับเราว่าเราสามารถเอาไปแค่ 2

กระเป๋า( 11 ) " แล้วเราจะแพ็คอาหารและผ้าห่ม และผ้าปูที่นอนที่พวกเขาบอกเราให้กับเรา " เคย์โกะเป็นห่วง

( 12 ) " ผมก็ไม่รู้ " แม่พูด และเธอก็เริ่มบรรจุสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ใหญ่นั้นเป็นกระเป๋า duffel มหาศาลพร้อมกับร่ม , รองเท้า , กาน้ำร้อน , จาน , และไฟฉาย

( 13 ) " ใครจะไปแบกกระสอบใหญ่ ? " ฉันถาม

( 14 ) แต่แม่ไม่ได้กังวลเรื่องพวกนั้นหรอก " คนที่จะช่วยเราได้ " เธอกล่าว " ไม่ต้องห่วง " ผมไม่ได้

( 15 ) - อยากให้เปิดแพคเกจและใส่สร้อยข้อมือ ก่อนที่เธอจะจากไป มันเป็นโซ่ทองบาง กับหัวใจที่ห้อยอยู่ เธอช่วยฉันไว้ และฉันบอกเธอว่าฉันจะไม่ถอดมันออกเลย . .

( 16 ) " อืม ลาก่อน แล้ว " ฉันพูดอย่างเลวร้ายที่สุด . " กลับบ้านเร็ว ๆ นี้"

( 17 ) " ฉัน " ฉันพูด แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะกลับไปลอนดอนอีกครั้ง

( 18 ) ผมเห็นเค้าลงบล็อก เธอถักเปียยาวสีทองใหญ่ ขณะที่เธอเดิน ฉันสงสัยว่า ใครจะได้นั่งในโต๊ะที่ลินคอล์น ม.ต้น ตอนนี้ที่ฉันหายไป ฉันเอาแต่หมุนและโบก แค่เดินถอยหลังไปสักพักจนเธอต้องมุมผมไม่อยากดูแล้ว ผมกระแทกประตูปิด

( 19 ครั้งต่อไป เสียงออดดังขึ้น มันเป็นนางซิมป์สัน เพื่อนบ้านของเรา เธอจะขับรถเราไปโบสถ์ที่มา ซึ่งเป็นสถานีควบคุมพลเรือนที่ญี่ปุ่นของ Berkeley จำเป็นต้องรายงาน

( 20 ) มันถึงเวลาที่ต้องไป " เอาน่า รูริ . เก็บของ " พี่สาวของฉันเรียกฉัน .

( 21 ) มันเป็นวันที่อบอุ่น แต่ผมใส่เสื้อกันหนาวและเสื้อโค้ทของฉันดังนั้นฉันจะได้ไม่ต้องแบกไป และฉันเลือกขึ้นสองกระเป๋า แต่ละคนก็เป็นแท็กที่มีชื่อและหมายเลขของครอบครัวของเราอยู่ ญี่ปุ่นทุกครอบครัวต้องลงทะเบียนและรับหมายเลข เราเลขที่ครอบครัว 13453

( 22 ) แม่กำลังดูครั้งสุดท้ายรอบบ้านเรา เธอจะไปจากห้องไปที่ห้อง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.