Had he mentioned how much he hated

Had he mentioned how much he hated the balconies of Numbani? Because Hanzo really hated them. He hated them on good days, good evenings, and even good mornings.

This was not a good morning, not by a long shot.. What was he thinking last night? ‘ The hangover, if any, would be slight.’ Hanzo had never been more wrong in his life.

He wasn’t completely dead to the world, but he must have drank more than he thought because his head felt like it was slowly expanding and when he would close his eyes, the pressure would lessen. He’d woken up next to a still passed out McCree, snorted at the man’s sloppy sleeping habits – drool on the pillow, one leg off the bed, and his flesh hand curled awkwardly under his body – and slinked back out to the balcony before he could be accosted by any of his teammates.

Hanzo had laboriously cleaned up the aftermath of their tipsy, although he now suspected it might have been more drunken, accident. Chairs righted, burnt out smokes tossed, and empty bottle hidden away. He stood at the rusty railing of the balcony, elbows leaning on the questionable barrier with a cigarette between his fingers. An awful habit that he’d been chided for a few times, not that he paid any mind to it, he had to relax somehow and this was one of his methods.

He chuckled as he heard the loud booming voice of Reinhardt followed by the excited chattering of Hana and Lena, no doubt in awe of something the knight was doing. He counted down the seconds: three, two, one. On cue, McCree opened the glass door, oozing out onto the balcony. He didn’t seem the least bit hungover and Hanzo scowled at him, the damn bastard had drank far more than him. That just didn’t seem right at all.

The cowboy rolled up his sleeves that had slipped down through the night, copying Hanzo’s lean on the railing. The object gave a shriek of protest and for a split moment Hanzo thought it would topple and have both of them falling four floors to the ground, but it held with a shudder.

“Mornin’, Robin Hood.” He drawled, hand coming up to scratch at his scruffy chin.

Hanzo grunted in reply, not fully up to speaking yet.

A deep chuckle sounded next to him, drawing another glare. “You sure drank an awful lot last night,” McCree commented.

It took him a moment, his mind trying to catch up through the swelling feeling. “Says the man who passed out on top of me last night.” He snapped, trying to fuel as much annoyance into as possible. He just wanted quiet, even more than he had last night.

“You ain’t soundin’ too upset about it,”

“Keep it in your pants, cowboy.” He hissed, at the demands of his throbbing head, but it was normal. This conversation between them was normal for mornings after a few shots. Flirtation and rejection, a pleasant and comfortable dance that was always the same.

It was always the same, so why did Hanzo suddenly feel like it was all very different?

-

The mission was supposed to be simple. They’d been hired out as a bodyguard service- enough of their faces weren’t associated with the old Overwatch to even cause a blip on that radar. When questioned by their employers about Tracer and Reinhardt, they had been able to play it off as old friends who worked well together, staying in business together. Not like the employer had any room to argue otherwise with the armed men and mech standing with the two ‘former’ Overwatch agents.

They had to escort a relatively well known diplomat to a summit meeting. Winston had seen it as a chance for them to make a good impression on a potential ally, someone high up who could vouch for the good intent of the new Overwatch whenever their cover got blown. It also paid really well.

There was fanfare for the diplomat, it seemed that many people were happy to see someone who was both addressing the pains of the Omnic Crisis but also trying to help people move forward and heal. People gathered, and it had made their job that much harder. D.Va was waiting at the drop point, Reinhardt, Lucio, and Tracer were escorting, and McCree was trailing beside the crowd, sharp eyes looking for any hints of trouble.

Hanzo of course, had found a wretched balcony where he could stand in the back and be hidden in the shadows. It was the best vantage point for the entire escort so that he didn’t draw attention to himself by jumping down and climbing up to another or by running across. He could stay here and remain hidden.

Or so he had hoped.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขากล่าวว่าเขาเกลียดระเบียงของ numbani ? เพราะฮันโซเกลียดพวกเขา เขาเกลียดพวกดีวัน เย็นดี และแม้แต่ตอนเช้าดีนี่มันไม่เช้าดี , ไม่โดยยิงยาว . . . . . . . เขาคิดอะไรอยู่นะ เมื่อคืน " อาการเมาค้าง ถ้ามี จะเล็กน้อย " ฮันโซ ไม่เคยผิดพลาดในชีวิตของเขาเขาไม่ได้สนิทกับโลก แต่เขาต้องดื่มมากกว่าที่เขาคิด เพราะหัวของเขารู้สึกเหมือนมันกำลังขยายอย่างช้าๆ และเมื่อเขาจะปิดตาของเขา ความดันจะลดลง . เขาจะตื่นขึ้นมาข้างๆยังสลบเมิกครี่ได้กลิ่นที่เป็นผู้ชาย , นอน–นิสัยมักง่าย drool บนหมอน ขาเตียงออก และเนื้อมือของเขาก็เลยเก้ๆ กังๆ ภายใต้ร่างของเขา ) และ slinked กลับออกไปที่ระเบียง ก่อนที่เขาจะเป็น accosted โดยใด ๆของเพื่อนร่วมทีมของเขาฮันโซก็ก้มหน้าก้มตา ล้างผลพวงจากการเมา แม้ว่าตอนนี้เขาสงสัยว่ามันอาจจะเมา เพิ่มเติม อุบัติเหตุ เก้าอี้ righted ออกเผาบุหรี่โยนและขวดเปล่าซ่อนอยู่ เขายืนอยู่ที่ราวบันไดขึ้นสนิมของระเบียง ข้อศอกพิงกำแพงที่น่าสงสัยกับบุหรี่ระหว่างนิ้วมือของเขา นิสัยแย่ๆที่เขาโดนดุซักครั้ง ไม่ว่าเขาจ่ายจิตใจนั้น เขาต้องพักผ่อนบ้าง และนี่เป็นหนึ่งในวิธีการของเขาเขาหัวเราะเมื่อเขาได้ยินเสียงดังสนั่นดังของสามารถตามตื่นเต้นฮือฮาของฮานะและ Lena , ไม่มีข้อสงสัยในความหวาดกลัวของสิ่งที่อัศวินกำลังทำอะไร เขานับลงวินาที : หนึ่ง , สอง , สาม ตามคิว เมิกครี่เปิดประตูแก้ว ไหลออกสู่ระเบียง เขาดูเหมือนไม่ได้สักนิด และฮันโซเมาค้างหน้าบึ้งใส่เขา ไอ้เลว ไอ้เมามากกว่าเขา มันไม่ถูกต้องเลยคาวบอยม้วนแขนของเขาที่เล็ดรอดผ่านลงมาคืนก็คัดลอกฮันโซพิงราว วัตถุที่ทำให้เสียงกรีดร้องของการประท้วงและสำหรับช่วงเวลาไม่นานฮันโซคิดจะโค่นล้ม และทั้งสองของพวกเขาตกชั้น 4 ลงไปกับพื้นแต่มันจัดขึ้นกับสั่น" อรุณสวัสดิ์ โรบิน ฮู้ด เขา drawled มือมาเกาที่คางสกปรกของเขาฮันโซถอนหายใจตอบ ไม่เต็มที่ ถึงพูดไม่ได้หัวเราะลึกดังขึ้นข้างๆเขา วาดมาอีก " คุณแน่ใจนะว่าดื่มมากเลยเมื่อคืน " เมิกครี่แสดงความคิดเห็นเขาใช้เวลาสักครู่ จิตใจของเขาพยายามที่จะจับขึ้น ผ่านคลื่นความรู้สึก " ชายที่สลบอยู่บนตัวฉันเมื่อคืนกล่าว . " เขาตะคอก พยายามแกล้งเป็นเชื้อเพลิงมากที่สุด เขาแค่อยากให้เงียบยิ่งกว่าเขาเมื่อคืน" คุณไม่ soundin " ใจร้ายเกินไปแล้ว "" เก็บมันไว้ในกางเกงคาวบอยของคุณ . " เขา hissed ที่ความต้องการของหัวสั่นของเขา แต่มันก็ปกติ การสนทนานี้ระหว่างพวกเขาเป็นปกติสำหรับช่วงเช้าหลังจากไม่กี่นัด การจีบและการปฏิเสธ , รื่นรมย์และสบายที่เต้นอยู่เหมือนกันมันเป็นแบบเดียวกันเสมอ แต่ทำไม ฮันโซรู้สึกทันทีว่ามันแตกต่างกันมาก ?-ภารกิจคือต้องง่าย เขาถูกจ้างมาเป็นบอดี้การ์ดให้บริการเพียงพอของใบหน้าของพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับ สำรวจดูให้ทั่วเก่าแม้สาเหตุ blip บนเรดาร์ เมื่อสอบถาม โดยนายจ้างของพวกเขาเกี่ยวกับการติดตาม และสามารถที่พวกเขาได้รับสามารถที่จะเล่นเป็นเพื่อนเก่าที่เคยทำงานด้วยกัน อยู่ในธุรกิจร่วมกัน ไม่เหมือนนายจ้างมีห้องที่จะเถียงกับคนถืออาวุธอื่น และแมคยืนอยู่กับสองตัวแทน สำรวจดูให้ทั่วก่อน " "พวกเขาต้องคุ้มกันนักการทูตค่อนข้างรู้จักกันดีในการประชุมสุดยอด วินสตันเคยเห็น มันเป็นโอกาสสำหรับพวกเขาที่จะสร้างความประทับใจที่ดีในการเป็นพันธมิตรที่มีศักยภาพ มีสูง ที่สามารถยืนยันเจตนาที่ดีของ สำรวจดูให้ทั่วใหม่เมื่อใดก็ตามที่ปกปิดได้ถูกเปิดเผย มันยังจ่ายได้จริงๆด้วยมีประโคมสำหรับนักการทูต เหมือนกับที่หลายคนมีความสุขที่จะเห็นคนที่เป็นทั้งการเจ็บปวดของวิกฤต omnic แต่ยังพยายามที่จะช่วยให้ผู้คนย้ายไปข้างหน้าและรักษา คนได้รวมตัวกัน และก็มีงานที่หนักมาก D . VA รออยู่ที่จุด ลดลงสามารถติดตาม , และลูซิโอ ไปคุ้มกัน และเมิกครี่ถูกต่อท้ายข้างฝูงชน สายตาคมมองหาเบาะแสของปัญหาฮันโซแน่นอน เจอระเบียงเคราะห์ร้ายที่เขาสามารถยืนอยู่ด้านหลัง และจะซ่อนอยู่ในเงามืด มันเป็นจุดที่ได้เปรียบที่สุดสำหรับทั้งหมดพาเขาไม่ได้สนใจตัวเองด้วยการกระโดดลงมาและปีนขึ้น ไปอีก หรือโดยการเรียกใช้ผ่าน เขาจะอยู่ที่นี่ และยังคงซ่อนอยู่หรือเพื่อให้เขาได้หวังไว้