She had no clothes, no jewels, noth

She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.

She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.

*

One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.

"Here's something for you," he said.

Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:

"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."

Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:

"What do you want me to do with this?"

"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."

She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"

He had not thought about it; he stammered:

"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."

He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.

< 3 >
"What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered.

But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks:

"Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall."

He was heart-broken.

"Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?"

She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.

At last she replied with some hesitation:

"I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs."

He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays.

Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money."

The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her:

"What's the matter with you? You've been very odd for the last three days."

"I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party."

< 4 >
"Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses."

She was not convinced.

"No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women."

"How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that."

She uttered a cry of delight.

"That's true. I never thought of it."

Next day she went to see her friend and told her her trouble.

Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said:

"Choose, my dear."

First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking:

"Haven't you anything else?"

"Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best."

Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.

Then, with hesitation, she asked in anguish:

"Could you lend me this, just this alone?"

"Yes, of course."

She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her.

< 5 >

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอมีเสื้อผ้าไม่ ไม่รัตนากร อะไร และเป็นสิ่งเดียวที่เธอรัก เธอรู้สึกว่า เธอถูกทำสำหรับพวกเขา เธอได้ปรารถนาให้กระหายเพื่อเสน่ห์ ต้อง น่าสนใจ และขอหลังจากอาละวาด เธอมีเพื่อนรวย เพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะไป เนื่องจากเธอประสบ keenly ดังนั้นเมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องทั้งวัน มีความเศร้าโศก ริเกร็ต สิ้นหวัง และความทุกข์ยาก*หนึ่งบ้านมาสามีของเธอ ด้วยอากาศ exultant ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขาในตอนเย็น "นี่เป็นสิ่งที่ให้คุณ, " เขากล่าวว่า อย่างรวดเร็วเธอฉีกกระดาษ และดึงออกพิมพ์บัตรที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของบริษัท Monsieur และมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ 18 มกราคม" แทนกำลังยินดี เป็นสามีที่หวัง เธอส่วนใหญ่เชิญที่ petulantly ในตาราง murmuring: "คุณต้องฉัน มีนี้หรือไม่" "ทำไม ดาร์ลิ่ง ฉันคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี้เป็นโอกาสที่ดี ฉันมีปัญหามากจะได้รับมัน ทุกคนต้องหนึ่ง มันเลือกมาก และมากน้อยไปจ่า คุณจะเห็นคนทั้งหมดมากมี" เธอมองเขาจากสายตาโกรธ และ impatiently กล่าวว่า: "และบ้างสมมติว่าฉันจะสวมใส่ในเรื่องดังกล่าวหรือไม่" เขาไม่มีความคิดเกี่ยวกับมัน เขา stammered: "ทำไม การแต่งกายไปโรงละครใน ดูดีมาก ฉัน... " เขา หยุด stupefied โคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นว่า ภรรยาถูกเริ่มร้องไห้ น้ำตาสองขนาดใหญ่วิ่งช้าลงจากมุมของดวงตาของเธอไปทางมุมปากของเธอ< 3 > "เป็นอะไรกับคุณ เป็นอะไรกับคุณ "เขาพูดตะกุกตะกักใน แต่ ด้วยความพยายามที่รุนแรง เธอ overcame ความเศร้าโศกของเธอ และตอบกลับในเสียงเงียบสงบ เช็ดแก้มเธอเปียก: "ไม่ ฉันไม่ได้แต่งตัวเป็น และดังนั้น ฉันไม่สามารถไปพรรคนี้เท่า ให้คุณเชิญเพื่อนของคุณภรรยาจะเปิดออกดีกว่าผมจะบาง" เขาได้เสียหัวใจ "ดูที่นี่ Mathilde เขายังคงอยู่ "อะไรจะเป็นต้นทุนเหมาะสมแต่งตัว ซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ เช่น บางสิ่งบางอย่างง่ายมาก" เธอคิดว่า หลายวินาที ถูกสอบสวนขึ้นราคา และยัง สงสัยในผลขนาดเธอสามารถขอไม่นำตามตัวเองที่ปฏิเสธทันทีและอัศเจรีย์ของสยองขวัญจากเสมียนใจระวัง ในที่สุด เธอตอบกับลังเลบาง: "ไม่ทราบว่า แต่ฉันคิดว่า ฉันสามารถทำได้บนฟรังซ์สี่ร้อย" เขาโตซีดเล็กน้อย สำหรับคำว่ายอดเขามีบันทึกปืน ตั้งใจจะยิงน้อยฤดูร้อนบนล้วน Nanterre กับเพื่อนบางคนยิง lark มีทุกวันอาทิตย์ อย่างไรก็ตาม เขากล่าวว่า: "ดีมาก จะให้สี่ร้อยฟรังซ์ แต่ลอง และได้รับเครื่องแต่งกายสวย ด้วยเงิน" วันวาดใกล้ และมาดาม Loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และวิตก เครื่องแต่งกายของเธอถูกพร้อม อย่างไรก็ตาม หนึ่งตอนเย็นสามีของเธอกล่าวว่า เธอ: "เป็นอะไรกับคุณ คุณเคยแปลกมากสำหรับสามวัน" "ฉันเองอย่างเต็มที่ไม่มีอัญมณีใด ไม่เดียวหิน สวมใส่ เธอตอบ "ฉันจะดูไม่กลัวใคร จะเกือบจะไม่ไปงานปาร์ตี้"< 4 > "ใส่ดอกไม้ เขากล่าวว่า "พวกเขากำลังสมาร์ทมากในเวลานี้ของปี สำหรับ 10 ฟรังซ์ คุณอาจได้สอง หรือสามกุหลาบงดงาม" เธอไม่ convinced "ไม่...ไม่มีอะไรให้ อัปยศคนจนมองเป็นกลางมากผู้หญิงรวย" "โง่อย่างไรคุณอยู่" ทางหลุดรอดสามี "ไปดูมาดาม Forestier และขอให้เธอยืมอัญมณีบาง คุณรู้ว่าเธอค่อนข้างดีพอสำหรับที่" เธอพูดร้องของความสุข "ที่เป็นความจริง ฉันไม่เคยคิดว่า " วันถัดไปเธอไปดูเพื่อนของเธอ และบอกเธอปัญหาของเธอ มาดาม Forestier ไปของเธอที่โต๊ะเครื่องแป้ง เอาขึ้นกล่องใหญ่ มาจากมาดาม Loisel เปิด และกล่าวว่า: "เลือก รักของฉัน" ครั้งแรก เธอเห็นบางสร้อยข้อมือ จากนั้นเป็นสร้อยคอมุก แล้วข้ามเวเนเชี่ยนเป็นทองและอัญมณี ฝีมือประณีต เธอพยายามผลของก่อนกระจก hesitating สามารถสร้างจิตใจของเธอให้ปล่อยไว้ เพื่อให้พวกเขาขึ้น เธอเก็บไว้ในถาม: "ไม่ได้คุณอะไร" "ใช่ ค้นหาตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณจะต้องการ" ทันใดนั้นเธอค้นพบ ในกรณีแพรดำ สร้อยคอเพชรยอดเยี่ยม หัวใจของเธอเริ่มจะชนะ covetously มือของเธอ trembled เป็นเธอยก เธอยึดรอบคอของเธอ ตามเครื่องแต่งกายของเธอสูง และยังคงอยู่ใน ecstasy ในสายตาของตัวเอง แล้ว กับ ลังเลเธอถามความปวดร้าว: "สามารถคุณยืมฉันนี้ เพียงนี้เพียงอย่างเดียวหรือ? " "ใช่ หลักสูตรการ" เธอส่วนใหญ่ตัวเองบนอกของเพื่อนของเธอ กอดเธอ frenziedly และออกไปกับสมบัติของเธอ วันมาถึง มาดาม Loisel ประสบความสำเร็จได้ เธอเป็นผู้หญิงสวยที่สุดปัจจุบัน หรูหรา สง่างาม ยิ้ม และค่อน ข้างตัวเองมีความสุข ทุกคนจ้องไปที่เธอ ทูลถามชื่อของเธอ และต้องถูกนำมาใช้กับเธอ ทั้งหมดน้อยเลขานุการของรัฐอยาก waltz กับเธอได้ รัฐมนตรีว่าพบเธอ< 5 >

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอมีเสื้อผ้าไม่มีเพชรไม่มีอะไร และเหล่านี้คือสิ่งเดียวที่เธอรัก; เธอรู้สึกว่าเธอถูกสร้างขึ้นมาสำหรับพวกเขา เธอปรารถนาจึงกระหายที่จะมีเสน่ห์ที่จะต้องการที่จะเป็นที่น่าสนใจอย่างดุเดือดและขอหลังจาก. เธอมีเพื่อนที่อุดมไปด้วยเพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมเพราะเธอได้รับความเดือดร้อนอย่างดีที่สุดเพื่อให้เมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องไห้ทั้งวันด้วยความเศร้าโศกเสียใจสิ้นหวังและความทุกข์ยาก. * เย็นวันหนึ่งสามีของเธอกลับมาถึงบ้านที่มีอากาศยินดีปรีดาถือซองจดหมายที่มีขนาดใหญ่ในมือของเขา. "นี่คือสิ่งที่คุณ" เขากล่าว. อย่างรวดเร็วเธอฉีก กระดาษและดึงออกบัตรพิมพ์บนที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของ บริษัท ของนายมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ที่มกราคม 18." แทนที่จะเป็นความยินดี ขณะที่สามีของเธอหวังว่าเธอเหวี่ยงเชิญกระเง้ากระงอดในตารางบ่น: "สิ่งที่คุณต้องการให้ฉันจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้" "ทำไมรักฉันคิดว่าคุณต้องการจะยินดีที่คุณไม่เคยออกไปและนี่คือ. . เป็นโอกาสที่ดีที่ฉันมีปัญหาอย่างมากที่จะได้รับทุกคนต้องการที่หนึ่ง... มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียนคุณจะเห็นทุกคนที่ใหญ่จริงๆมี"เธอมองไปที่เขาออกมาจากดวงตาโกรธ และบอกว่าไม่สบอารมณ์ "และสิ่งที่คุณคิดว่าผมจะสวมใส่ที่ดังกล่าวความสัมพันธ์?" เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับมัน เขาตะกุกตะกัก: "ทำไมชุดที่คุณไปที่โรงละครในมันดูดีมากกับผม...." เขาหยุด, มึนงงและอย่างเต็มที่ที่สูญเสียเมื่อเขาเห็นว่าภรรยาของเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้ สองน้ำตาขนาดใหญ่วิ่งช้าลงมาจากมุมของตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ. <3> "มีอะไรเรื่องนี้กับคุณหรือไม่สิ่งที่เป็นเรื่องกับคุณได้หรือไม่" เขาสะดุด. แต่ด้วยความพยายามอย่างรุนแรงเธอเอาชนะความเศร้าโศกของเธอและตอบด้วยเสียงสงบเช็ดแก้มเธอเปียก:. "ไม่มีอะไรเท่านั้นที่ฉันไม่ได้แต่งกายและดังนั้นผมจึงไม่สามารถไปงานนี้ให้คำเชิญของคุณบางส่วน. เพื่อนของคุณภรรยาจะถูกเปิดออกมาดีกว่าที่ฉันจะ. "เขาเป็นคนที่หัวใจแตกสลาย." ดูนี่แมธิลด์ "เขายืนยัน "สิ่งที่จะเป็นค่าใช้จ่ายของการแต่งกายที่เหมาะสมซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ เช่นกันสิ่งที่ง่ายมาก?" เธอคิดว่าเป็นเวลาหลายวินาทีคำนวณขึ้นราคาและยังสงสัยว่าสำหรับวิธีการที่มีขนาดใหญ่ผลรวมที่เธอจะถามโดยไม่ต้องนำเมื่อตัวเอง ปฏิเสธทันทีและอุทานของหนังสยองขวัญจากพนักงานที่มีใจความระมัดระวัง. ที่ล่าสุดเธอตอบด้วยความลังเลบาง: "ผมไม่ทราบว่า แต่ฉันคิดว่าฉันจะทำมันในสี่ร้อยฟรังก์." เขาเติบโตซีดเล็กน้อยสำหรับ . นี่คือว่าจำนวนเงินที่เขาได้รับการบันทึกสำหรับปืนที่มีความประสงค์ที่จะได้รับการถ่ายภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ ในช่วงฤดูร้อนต่อไปในที่ราบนองแตร์กับเพื่อนบางคนที่ไปสนุกสนานมีการถ่ายภาพในวันอาทิตย์อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า. "ดีมากฉันจะให้ คุณสี่ร้อยฟรังก์. แต่ลองและได้รับชุดที่ดีจริงๆกับเงิน. "วันของบุคคลที่เข้ามาใกล้และมาดามLoisel ดูเหมือนเศร้าไม่สบายใจและกังวล การแต่งกายของเธอก็พร้อม แต่ เย็นวันหนึ่งสามีของเธอกล่าวว่าเธอ: "สิ่งที่เป็นเรื่องกับคุณคุณเคยแปลกมากสำหรับที่ผ่านมาสามวัน?." "ผมมีความสุขอย่างเต็มที่ที่ไม่ได้มีอัญมณีใด ๆ ที่ไม่หินเดียวที่จะสวมใส่" เธอ ตอบ "ผมจะมองอย่างไม่มีใคร. ฉันเกือบจะค่อนข้างไม่ไปงานเลี้ยง." <4> "สวมดอกไม้" เขากล่าว "พวกเขากำลังสมาร์ทมากในเวลานี้ของปี. สิบฟรังก์คุณจะได้รับสองหรือสามดอกกุหลาบสวย." เธอเป็นคนที่ไม่เชื่อ. "ไม่... มีอะไรเพื่อให้อับอายเป็นมองไม่ดีในช่วงกลางของจำนวนมากที่ ผู้หญิงที่อุดมไปด้วย. "" วิธีการโง่ที่คุณอยู่! " อุทานสามีของเธอ "ไปดูมาดาม Forestier และขอให้เธอยืมคุณอัญมณีบาง. คุณจะรู้ว่าเธอค่อนข้างดีพอสำหรับที่." เธอพูดเสียงร้องของความสุข. "นั่นเป็นความจริง. ฉันไม่เคยคิดว่ามัน." วันรุ่งขึ้นเธอก็จะเห็นเธอ เพื่อนและบอกเธอปัญหาของเธอ. มาดาม Forestier ไปโต๊ะเครื่องแป้งของเธอหยิบกล่องขนาดใหญ่ที่นำมาให้มาดาม Loisel เปิดมันและกล่าวว่า: ". เลือกที่รักของฉัน" เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสร้อยข้อมือบางแล้วมุก สร้อยคอจากนั้นข้ามเมืองเวนิสในทองคำและอัญมณีของฝีมือประณีต เธอพยายามที่ผลของอัญมณีก่อนที่กระจกลังเลไม่สามารถที่จะให้ขึ้นใจของเธอที่จะปล่อยให้พวกเขาเพื่อให้พวกเขาขึ้น เธอเก็บไว้บนถาม: "คุณยังไม่ได้อะไรอีกหรือไม่" "ใช่มองหาตัวเองผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณต้องการที่ดีที่สุด"... ทันใดนั้นเธอค้นพบในกรณีที่ผ้าซาตินสีดำสร้อยเพชรที่ยอดเยี่ยม; หัวใจของเธอเริ่มที่จะชนะละโมบ มือของเธอสั่นขณะที่เธอยก . เธอผูกรอบคอของเธอเมื่อชุดของเธอสูงและยังคงอยู่ในความปีติยินดีที่สายตาของตัวเองจากนั้นด้วยความลังเลเธอถามในความปวดร้าว: "คุณช่วยให้ฉันยืมนี้เพียงแค่นี้คนเดียว?" "ใช่แน่นอน". เธอโยนตัวเองบนหน้าอกเพื่อนของเธอกอดเธอดะและเดินออกไปพร้อมกับสมบัติของเธอ วันของบุคคลที่จะมาถึง มาดาม Loisel ที่ประสบความสำเร็จ เธอเป็นผู้หญิงคนที่สวยที่สุดในปัจจุบัน, สง่างาม, สง่างามยิ้มและค่อนข้างเหนือตัวเองอย่างมีความสุข ทุกคนจ้องมองมาที่เธอถามชื่อของเธอและขอให้ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับเธอ ทั้งหมดภายใต้เลขานุการแห่งรัฐมีความกระตือรือร้นที่จะเต้นรำกับเธอ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสังเกตเห็นเธอ. <5>

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอไม่มีเสื้อผ้า อัญมณี ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอชอบ เธอรู้สึกว่า เธอเกิดมาเพื่อเขา นางปรารถนาระหายเสน่ห์ที่จะต้องการ ให้น่าสนใจ หลุดโลก และขอหลังจาก

เธอมีเพื่อนรวย เพื่อนที่โรงเรียนเก่า เธอปฏิเสธไป เนื่องจากเธอกลุ้มใจขมขื่นเมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอจะร้องไห้ทั้งวัน กับความเศร้าโศก เสียใจ หดหู่ใจและความทุกข์ยาก .

*

เย็นวันหนึ่งสามีของเธอมาที่บ้านกับประเทศซิมบับเวอากาศ ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา . . . . . .

" ต่อไปนี้เป็นบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ " เขากล่าว .

อย่างรวดเร็ว เธอฉีกกระดาษและวาดรูปการ์ดซึ่งเป็นคำเหล่านี้ :

" รัฐมนตรี การศึกษา และ มาดาม ramponneau ขอให้ความสุขของ บริษัท ของคุณ และ คุณนาย loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์มกราคม 18 "

แทนที่จะเป็นผู้ เป็นสามีเธอหวัง เธอเหวี่ยงเชิญหงอดๆข้ามโต๊ะ ซุบซิบ :

" เธออยากให้ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ ?

" ทำไมที่รัก , ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยออกไป และนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียนคุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน "

เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด " แล้วคุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?

เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :

" ทำไม แต่งไปที่โรงละครใน มันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "

เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ

< 3 >
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เขาสะดุด

แต่ด้วยความพยายามที่รุนแรงเธอผ่านโศกของเธอ และตอบอย่างใจเย็น เสียง เช็ดแก้มเปียก :

" ไม่มีอะไร ผมยังไม่แต่ง และฉันจะไม่ไปงานนี้ขอเชิญไป เพื่อนบางคนของเธอ เมียจะเปิดออกได้ดีกว่าที่ผมจะ . . . "

เขาอกหัก

" ดูสิ มาทิล " เขายังคง " สิ่งที่จะเป็นค่าใช้จ่ายของเสื้อผ้าที่เหมาะสมซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆเช่น สิ่งที่ง่ายมาก ?

เธอคิดอยู่หลายวินาทีการคำนวณราคาและยังสงสัยว่าผลรวมขนาดใหญ่ที่เธอจะถามโดยไม่ต้องนำขึ้นเองปฏิเสธทันทีและเครื่องหมายอัศเจรีย์ของหนังสยองขวัญจากเสมียนระวังใจ

สุดท้ายเธอตอบกับบางลังเล :

" ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ฉันคิดว่าฉันสามารถทำมันสี่ร้อยฟรังก์”

เขาเติบโตเล็กน้อยซีด สำหรับนี้ตรงจำนวนเงินที่เขาได้รับการบันทึกสำหรับปืนจะได้ยิงน้อยฤดูร้อนถัดไปบนที่ราบของสุด กับ เพื่อนๆที่ไปยิงนกมีวันอาทิตย์

อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า : " ได้เป็นอย่างดี ผมจะให้คุณสี่ร้อยฟรังซ์ แต่พยายามแต่งตัวดีๆ จากเงิน "

วันของพรรคมาใกล้ และมาดาม loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และกังวลใจ ชุดของเธอก็พร้อม แต่