Enrico Rocco, 31 years old, manager

Enrico Rocco, 31 years old, manager of a trading company, in love, closed the door of his office. The thought of her had become so powerful and agonizing that he found the strength to do it. He would write to her, casting aside any shred of pride or modesty.
“Excellent signorina,” he began, and at the mere thought that she would see the marks left by his pen on the paper, his heart began to race. “Gracious Ornella, my Beloved, dear soul, my light, fire that burns me, obsession of my nights, smile, little flower, my Love…”
Ermete the office boy entered. “Excuse me, Signor Rocco, there is a gentleman who’s come to see you. His name,” (he looked at the card in his hand) “is Manfredini.”
“Who, Manfredini? Never heard of him. Besides, there’s no time now, this is very urgent. Have him come back tomorrow or some other time.”
“I think, Signor Rocco, that he is a tailor. He must be here for a fitting.”
“Oh, Manfredini! Well, tell him to come tomorrow.”
“Yessir, but he said you were the one who summoned him.”
“That’s true, true…” he sighed. “So, ask him to come in, but tell him to hurry it up, two seconds.”
The tailor Manfredini came in with a suit. It could be called a fitting – Rocco put it on for a few moments and then removed it, giving the tailor only enough time to make two or three marks with his chalk. “Forgive me, but I’ve got something extremely important to do right now. Goodbye, Manfredini.”
He sat down again eagerly at his writing desk and began to write again: “Holy spirit, creature, where are you in this moment? What are you doing? I think of you with such strength that my love must reach you, no matter how far away you are, even on the other side of the city, that seems to me a remote island across the seas…” (How strange this is, he thought – how can you explain a positive man like me, an organizer of commerce, all of a sudden beginning to write things of this sort? Is this some kind of madness?)

Just then the phone at his side began to ring. It was as if a saw of freezing metal had ripped across his back. “Hello?” he gasped.
“Ciaooo,” said a woman in an indolent miao. “What a deep voice you have… Tell me, it seems I’ve misunderstood something.” “Who is it?” he asked. “Oh, you’re impossible today, look…” “Who is it?” “But wait at least for me…” He hung up the receiver and took up his pen to continue writing.
“Listen, my love,” he wrote, “outside there is fog, a humid, freezing fog smelling of oil and pollution, but did you know that I envy it? Did you know that in a moment I would change…”
“Brrr” went the telephone. It gave him a jolt like a 200-volt burst of electricity. “Hello?” “But Enrico!” said the voice of a minute ago. “I’ve come to the city just to greet you, and you…”
He hesitated, still somewhat disoriented. It was Franca, his cousin, a nice girl and pretty too, who for the last few months had been showing an interest in him – who knows how the idea had got into her head. Women are well-known for constructing unlikely romances. Of course, there was no decent way to tell her to scram.
But he stifled his impulse to do so. Anything in order to finish the letter. It was the only way to calm the fire that burned inside him, by writing to Ornella, who seemed to have entered his life in some way. Perhaps she would read it to the end, would smile and place the letter in her purse, and the page that he was covering with senseless phrases might soon have come in contact with the lovely small perfumed things that were miraculously hers, with the lip pencil, the embroidered handkerchief, with all the enigmatic trinkets laden with disturbing intimacy. And now, bewilderingly, here was Franca.
“Say, Enrico,” said the voice on the phone, drawling. “Do you want me to come meet you at the office?” “No, I’m sorry but I have loads to do here.” “Oh, no need to be overly polite – if I bore you, forget I suggested it. See you later.” “God, don’t take me wrong – I’ve just got some things to do. So, come a bit later.” “Later as in when?” “You can come… in two hours.”
Slamming down the receiver onto its cradle, it seemed to him as though he was hopelessly behind now. The letter should be mailed by one, otherwise it would only reach its destination the next day. No, he would send it express mail.
“…in a moment I would change into it,” he wrote, “when I think that this fog surrounds your house and moves in undulations to your room, and if it had eyes – who knows, perhaps even the fog may see – it could contemplate you through the window. And don’t you think there might be a crack, a tiny interstice to enter through? A miniscule sigh, no more than that, a light breath like imperceptible cotton that caresses you? That’s all the fog needs, all love…”
Ermete the office boy was at the door. “Pardon me…” “I already told you that I’ve got an urgent job to do. Tell them I’m out and I’ll be coming back this evening.”
“But…” “But what?” “Downstairs, Commander Invernizzi is waiting in his car.”
Damn, Invernizzi was the site inspector at the shop where there had been a fire. The meeting with the appraisers – damn him for not thinking of it, he had totally forgotten. No one was a saint.
The agony that burned inside him, just around his sternum, reached a level he could hardly stand. Should he tell them he was sick? Impossible. Finish up the letter in its current state? But he still had so many things to tell her, very important things. Discouraged, he put the letter in a drawer. He grabbed his hat and left, the only thing to do was to try to take care of it quickly. In half an hour, with God’s help, he might be able to return.
In fact it was twenty to one when he got back. He saw three or four new people sitting in the waiting room. Panting, he leaped into his office, sat down at his writing table and opened the drawer. But the letter was no longer there.
The tumult in his heart almost took his breath away. Who could have been rummaging around his desk? Or was he mistaken? On a whim he opened the other drawers one by one.
Thank God – he had gotten confused, the letter was there after all. But it would be impossible to post it before one. Never mind – and his reasoning (on such a simple and banal topic) galloped ahead in his mind, alternating in an exhausting way between anxiety and hope – never mind, if an express mailing arrived in time to be delivered on the last run of the evening, or… even better, he could give it to Ermete to carry, no no, better not to involve the office boy in this delicate matter, he would carry it himself.
“…so little is necessary in love” he wrote “to conquer space and cross…”
“Brrr,” the telephone again, rabidly. Without dropping the pen, he raised the receiver with his left hand.
“Hello?” “Hello, this is the secretary’s office of His Excellency Tracchi.”
“Go ahead.” “This regards the import license for the supplying of cables to…”
Blast it! This was an enormous affair, his future depended on it. The discussion lasted twenty minutes.
“…cross” he wrote, “the Great Wall of China. Oh, dear Orn…”

The office boy at the door again. Enrico lit into him savagely. “Did you understand that I’m not able to see anyone?” “But it’s the Inspec…” “No one, nooo oone!” he howled like an animal. “The Inspector of Finances who says he has an appointment.”
He felt his strength ebb away. To send the inspector away would be insane, a kind of suicide, his undoing. He received the inspector.
Now it was one thirty-five. There was the cousin Franca who had been waiting for three quarters of an hour. And then the engineer Stolz, who had come especially from Geneva. And the lawyer Messumeci, about the dockyard workers. And the nurse who came every day to give him his injection.
The telephone. “Commendator Stazi from the Ministry of Commerce here.” The telephone. “This is the secretary of the Confederation of Consortia…”
“Oh my lovely Ornella” he wrote “I’d like you to kn…”
The office boy Ermete at the door to announce Doctor Bi, vice-prefect.
“…to know” you wrote “th…”
The telephone: “The head of the General Staff.” The telephone: “This is the private secretary of His Eminence the Archbishop…”
“…that I wa…” he wrote feverishly with his last breath.
“Brr, brrr,” the telephone. “This is the first president of the Court of Appeals.” “Hello, hello!” “The Supreme Counselor here, Senator Cormorano.” “Hello, hello!” “This is the first aide-de-camp of His Majesty the Emperor…”
Overwhelmed, he was carried away by the waves. “Hello, hello! Yes, it’s me, your Excellency, I’m immensely grateful! But of course, right away, yes General, I will provide it in no time, my infinite thanks. Hello, hello! Certainly, your Majesty, at once, with undying devotion…” The pen, abandoned, slowly rolled to the edge of the desk, stopped for a moment, poised there, then plummeted to the ground, breaking its nib, and there it lay.) “Please make yourself at home, come right in, no, if you permit me, it might be better if you sat in that very comfortable armchair, but what an unexpected honor, absolutely, oh thank you, a coffee, cigarette?”
How long did the whirlwind last? Hours, days, months, millennia? As night fell he found himself alone, finally.
But before leaving the office, he wanted to bring a semblance of order to the pamphlets, folders, projects and protocols that had accumulated on his desk. Under the immense pile he found a sheet of paper with someone’s handwriting on it. He recognized it as his own.
Out of curiosity, he read it. “What nonsense, what idiotic phrases. Who knows when I might have written this?” he asked himself, searching his memory in vain, with a sense of annoyance and confusion that he had never felt before, and he p

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Enrico ร็อคโค, 31 ปี, ผู้จัดการของ บริษัท การค้าในความรักปิดประตูสำนักงานของเขา ความคิดของเธอจึงกลายเป็นที่มีประสิทธิภาพและทนทุกข์ทรมานที่เขาพบความแข็งแรงที่จะทำมัน เขาจะเขียนถึงเธอหล่อกันฉีกของความภาคภูมิใจหรือเจียมเนื้อเจียมตัวใด ๆ .
"signorina ยอดเยี่ยม" เขาเริ่มต้นและที่คิดเพียงว่าเธอจะเห็นเครื่องหมายที่เหลือด้วยปากกาบนกระดาษหัวใจของเขาเริ่มที่จะแข่ง "Gracious Ornella, ที่รักของฉันจิตวิญญาณที่รักของฉันแสงไฟที่เผาไหม้ฉันครอบงำจิตใจของฉันคืนรอยยิ้มดอกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ความรักของฉัน ... "
Ermete เด็กเข้ามาในสำนักงาน "ขอโทษนะที่ซินญอร็อคโคมีสุภาพบุรุษผู้ที่มาดูคุณ ชื่อของเขา "(เขามองไปที่การ์ดในมือของเขา)" เป็น Manfredini.
"" ใคร Manfredini? ไม่เคยได้ยินจากเขา นอกจากนี้ยังมีเวลาในขณะนี้ไม่มีนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนมาก มีเขากลับมาในวันพรุ่งนี้หรือบางเวลาอื่น ๆ .
"" ผมคิดว่าซินญอรอคโคว่าเขาเป็นช่างตัดเสื้อ เขาจะต้องอยู่ที่นี่สำหรับลงตัว.
"" โอ้ Manfredini! ดีเขาจะบอกมาในวันพรุ่งนี้.
"" Yessir แต่เขาบอกว่าคุณเป็นคนหนึ่งที่เรียกตัวเขา.
"" นั่นเป็นความจริงที่แท้จริง ... "เขาถอนหายใจ "ดังนั้นขอให้เขามา แต่บอกให้เขารีบขึ้นสองวินาที."
ตัด Manfredini มาด้วยชุดสูท มันอาจจะเรียกว่าเหมาะสม - ร็อคโควางไว้บนสำหรับสักครู่และลบออกแล้วก็ให้ตัดเพียงเวลาพอที่จะทำให้สองหรือสามเครื่องหมายด้วยชอล์กของเขา "ยกโทษให้ฉัน แต่ฉันมีสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งที่จะทำในขณะนี้ . ลา Manfredini
"เขานั่งลงอีกครั้งกระหายที่โต๊ะเขียนหนังสือของเขาและเริ่มที่จะเขียนอีกครั้ง:" วิญญาณบริสุทธิ์สิ่งมีชีวิตที่คุณอยู่ในขณะนี้หรือไม่? คุณกำลังทำอะไร? ผมคิดว่าคุณมีความแข็งแรงเช่นนั้นความรักของฉันจะต้องเข้าถึงตัวคุณได้ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลคุณอยู่แม้ในด้านอื่น ๆ ของเมืองที่ดูเหมือนว่าฉันเกาะห่างไกลข้ามทะเล ... "(วิธีนี้แปลกคือเขา คิด? - วิธีการที่คุณสามารถอธิบายได้ว่าเป็นคนที่เป็นบวกเช่นฉันจัดงานของการค้าการทั้งหมดของการเริ่มต้นที่จะเขียนอย่างฉับพลันของการจัดเรียงสิ่งนี้เป็นชนิดของความบ้าบาง) เพียงแล้วโทรศัพท์ที่ด้านข้างของเขาเริ่มที่จะแหวน มันเป็นเหมือนกับว่าเลื่อยโลหะแช่แข็งได้ฉีกข้ามหลังของเขา "สวัสดีครับ?" เขาอ้าปากค้าง. "Ciaooo" ผู้หญิงในแม้วขี้เกียจกล่าวว่า "สิ่งที่เสียงทุ้มลึกคุณมี ... บอกฉันดูเหมือนว่าผมเคยเข้าใจผิดบางสิ่งบางอย่าง." "มันคือใคร?" เขาถาม "โอ้คุณเป็นไปไม่ได้ในวันนี้ดู ... " "ใครมันคืออะไร?" "แต่รออย่างน้อยสำหรับฉัน ... " เขาแขวนขึ้นรับและหยิบปากกาของเขาจะยังคงเขียน. "ฟังความรักของฉัน" เขาเขียน "นอกมีหมอกชื้นแช่แข็งกลิ่นหมอกน้ำมันและมลพิษ แต่คุณก็รู้ว่าผมอิจฉามันได้หรือไม่ คุณรู้ไหมว่าในช่วงเวลาที่ฉันจะเปลี่ยน ... "" Brrr "ไปโทรศัพท์ มันทำให้เขาเขย่าเช่นระเบิด 200 โวลต์ของการไฟฟ้า "สวัสดีครับ?" "แต่ Enrico!" กล่าวว่าเสียงของนาทีที่ผ่านมา "ผมเคยมาเมืองเพียงเพื่อทักทายคุณและคุณ ... " เขาลังเลที่ยังคงงงบ้าง มันเป็น Franca ญาติของเขาเป็นสาวดีและสวยเกินไปที่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาได้รับการแสดงความสนใจในตัวเขา - คนที่รู้วิธีคิดที่ได้มีเข้ามาในหัวของเธอ ผู้หญิงที่รู้จักกันดีในการสร้างความรักที่ไม่น่า แน่นอนว่าไม่มีทางที่ดีที่จะบอกเธอไปซิ. แต่เขาหายใจแรงกระตุ้นของเขาที่จะทำเช่นนั้น สิ่งใดในการสั่งซื้อที่จะเสร็จสิ้นตัวอักษร มันเป็นวิธีเดียวที่จะสงบไฟที่เผาไหม้ในตัวเขาโดยการเขียนเพื่อ Ornella ที่ดูเหมือนจะได้เข้ามาในชีวิตของเขาในทางใดทางหนึ่ง บางทีเธออาจจะอ่านมันจบจะยิ้มและวางจดหมายในกระเป๋าของเธอและหน้าเว็บที่เขาได้รับการครอบคลุมกับวลีสติเร็ว ๆ นี้อาจจะได้สัมผัสกับสิ่งที่หอมน่ารักขนาดเล็กที่เป็นของเธออย่างน่าอัศจรรย์ด้วยดินสอริมฝีปาก ที่ผ้าเช็ดหน้าปักกับทุกเครื่องประดับลึกลับที่เต็มไปด้วยความใกล้ชิดรบกวน และตอนนี้ bewilderingly นี่เป็น Franca. "พูด Enrico" กล่าวว่าเสียงในโทรศัพท์ drawling "คุณต้องการให้ผมมาพบคุณที่สำนักงานหรือไม่" "ไม่ฉันขอโทษ แต่ฉันมีโหลดที่จะทำที่นี่" "โอ้ไม่จำเป็นต้องเป็นคนสุภาพมากเกินไป -. ถ้าฉันเจาะคุณลืมผมแนะนำมัน เห็นคุณในภายหลัง "" พระเจ้าไม่ได้ใช้ฉันผิด -. ฉันได้เพียงแค่บางสิ่งบางอย่างที่จะทำ ดังนั้นมาเล็กน้อยในภายหลัง. "" ต่อมาในขณะที่เมื่อ? "" คุณสามารถมา ... ในอีกสองชั่วโมง. "กระแทกลงรับลงบนเปลของมันก็ดูเหมือนจะเป็นเขาแม้ว่าเขาจะเป็นที่อยู่เบื้องหลังอย่างไร้ความหวังในขณะนี้ ตัวอักษรควรจะจัดส่งทางไปรษณีย์โดยหนึ่งมิฉะนั้นมันจะถึงปลายทางของวันถัดไป ไม่ว่าเขาจะส่งไปแสดงอีเมล. "... ในช่วงเวลาที่ฉันจะเปลี่ยนเป็นมัน" เขาเขียนไว้ว่า "เมื่อฉันคิดว่าหมอกนี้ล้อมรอบบ้านของคุณและย้ายในไท่ไปที่ห้องของคุณและถ้ามันมีตา - ใครจะรู้ บางทีก็หมอกอาจเห็น - มันอาจจะคิดคุณผ่านหน้าต่าง และคุณไม่คิดว่าอาจจะมีรอยแตกเป็นช่วงพักเล็ก ๆ ที่จะเข้าผ่าน? ถอนหายใจ miniscule ไม่มากไปกว่านั้นหายใจเบาเช่นผ้าฝ้ายที่มองไม่เห็นลูบไล้คุณ? นั่นคือทั้งหมดที่ตอบสนองความต้องการหมอกรัก ... "Ermete เด็กสำนักงานอยู่ที่ประตู "ประทานโทษ ... " "ฉันบอกคุณว่าฉันมีงานเร่งด่วนที่จะทำ บอกพวกเขาฉันออกและฉันจะกลับมาช่วงเย็นวันนี้. "" แต่ ... "" แต่สิ่งที่? "" ชั้นล่างผู้บัญชาการ Invernizzi กำลังรออยู่ในรถของเขา. "ประณามInvernizzi เป็นผู้ตรวจสอบเว็บไซต์ที่ร้านที่มี ได้รับไฟไหม้ การประชุมกับผู้ประเมินราคาที่ - ด่าเขาไม่ได้คิดของมันเขาลืมทั้งหมด ไม่มีใครเป็นนักบุญ. ความทุกข์ทรมานที่ถูกเผาในตัวเขาที่เพียงรอบกระดูกของเขามาถึงระดับที่เขาแทบจะไม่สามารถยืน เขาควรจะบอกพวกเขาว่าเขาป่วย? เป็นไปไม่ได้ เสร็จสิ้นจดหมายในสถานะปัจจุบันหรือไม่ แต่เขาก็ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะบอกเธอสิ่งที่สำคัญมาก กำลังใจเขาใส่ตัวอักษรในลิ้นชัก เขาคว้าหมวกของเขาและทิ้งสิ่งเดียวที่ต้องทำคือการพยายามที่จะดูแลมันได้อย่างรวดเร็ว ในครึ่งชั่วโมงด้วยความช่วยเหลือของพระเจ้าเขาอาจจะสามารถที่จะกลับ. ในความเป็นจริงมันเป็น 20-1 เมื่อเขาได้กลับมา เขาเห็นสามหรือสี่คนใหม่ ๆ นั่งอยู่ในห้องรอ หอบเขากระโดดเข้ามาในสำนักงานของเขานั่งลงที่โต๊ะเขียนของเขาและเปิดลิ้นชัก แต่จดหมายก็ไม่ได้มี. ความวุ่นวายในหัวใจของเขาเกือบจะเอาลมหายใจของเขาออกไป ใครจะได้รับการค้นหารอบโต๊ะทำงานของเขา? หรือถูกเขาเข้าใจผิด? ในราชประสงค์เขาเปิดลิ้นชักอื่น ๆ หนึ่งโดยหนึ่ง. ขอบคุณพระเจ้า - เขามีอากาศสับสนตัวอักษรที่อยู่ที่นั่นหลังจากทั้งหมด แต่มันจะไม่สามารถโพสต์ก่อนที่หนึ่ง ใจไม่เคย - และเหตุผลของเขา (ในหัวข้อดังกล่าวที่เรียบง่ายและธรรมดา) วิ่งไปข้างหน้าในความคิดของเขาสลับในทางที่หลบหนีระหว่างความวิตกกังวลและความหวัง - ไม่เคยคิดถ้าทางไปรษณีย์ด่วนมาถึงในเวลาที่จะต้องส่งมอบในระยะสุดท้ายของ ตอนเย็นหรือ ... ดียิ่งขึ้นเขาจะให้มันไป Ermete ต่อการพกพาไม่มีดีกว่าที่จะไม่เกี่ยวข้องกับเด็กที่ทำงานในเรื่องที่ละเอียดอ่อนนี้เขาจะพาตัวเอง. "... เล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นสิ่งที่จำเป็นในความรัก" เขาเขียน "เพื่อ พิชิตพื้นที่และข้าม ... "" Brrr "โทรศัพท์อีกครั้ง rabidly โดยไม่ต้องวางปากกาเขายกตัวรับสัญญาณด้วยมือซ้ายของเขา. "สวัสดีครับ" "สวัสดีนี้เป็นสำนักงานเลขานุการของ ฯพณฯ Tracchi ได้." "ไปข้างหน้า." "นี่นับถือใบอนุญาตนำเข้าสำหรับการจัดหาของสายไป ... "ระเบิดมัน! นี่เป็นเรื่องใหญ่ในอนาคตของเขาขึ้นอยู่กับมัน การอภิปรายกินเวลายี่สิบนาที. "... ข้าม" เขาเขียนไว้ว่า "กำแพงเมืองจีน โอ้ที่รักอร ... "เด็กชายสำนักงานที่ประตูอีกครั้ง Enrico ไฟเข้าไปในตัวเขาอย่างทารุณ "คุณเข้าใจว่าฉันไม่สามารถที่จะเห็นใคร?" "แต่มันเป็น Inspec ... " "ไม่มีใคร nooo oone!" เขา howled เหมือนสัตว์ "การตรวจสอบของการเงินที่บอกว่าเขามีนัด." เขารู้สึกว่าการลดลงความแข็งแรงของเขาออกไป ตรวจสอบการส่งออกจะบ้าชนิดของการฆ่าตัวตายหายนะของเขา เขาได้รับการตรวจสอบ. ตอนนี้ก็เป็นหนึ่งในสามสิบห้า มีญาติ Franca เป็นผู้ที่ได้รับการรอสามในสี่ของชั่วโมง แล้ววิศวกรสโตลซ์ซึ่งได้มาโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากเจนีวา และทนายความ Messumeci เกี่ยวกับคนงานอู่ และพยาบาลที่เข้ามาทุกวันเพื่อให้เขาฉีดของเขา. โทรศัพท์ "Commendator Stazi จากกระทรวงพาณิชย์ที่นี่." โทรศัพท์ "นี่เป็นเลขานุการของสมาพันธ์ Consortia ส ... " "โอ้น่ารัก Ornella ฉัน" เขาเขียนว่า "ผมอยากให้คุณ KN ... " สำนักงานเด็ก Ermete ที่ประตูที่จะประกาศหมอ Bi รองนายอำเภอ. "... ที่จะรู้ว่า "คุณเขียนว่า" th ... "โทรศัพท์" หัวของพนักงานทั่วไป "โทรศัพท์". นี้เป็นเลขานุการส่วนตัวของโดดเด่นของอาร์คบิชอป ... "" ... ที่ฉันวา ... "เขาเขียนไว้อย่างเอาเป็นเอาตายกับลมหายใจสุดท้ายของเขา"BRR, Brrr" โทรศัพท์ "นี่เป็นครั้งแรกที่ประธานาธิบดีของศาลอุทธรณ์." "สวัสดีสวัสดี" "ศาลฎีกาที่ปรึกษาที่นี่วุฒิสมาชิก Cormorano." "สวัสดีสวัสดี!" "นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ช่วย-de-ค่ายของพระบาทสมเด็จพระจักรพรรดิ ... "จมเขาได้รับการดำเนินการไปตามคลื่น "สวัสดีสวัสดี! ใช่มันฉัน ฯพณฯ ของคุณผมรู้สึกขอบคุณอย่างมาก! แต่แน่นอนทันทีใช่ทั่วไป, ฉันจะให้มันในเวลาไม่ไม่มีที่สิ้นสุดของฉันขอบคุณ สวัสดีสวัสดี! แน่นอนว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณในครั้งเดียวด้วยความจงรักภักดีตลอดกาล ... "ปากกาทิ้งค่อยๆกลิ้งไปที่ขอบของโต๊ะหยุดสักครู่ทรงตัวมีแล้วดิ่งลงสู่พื้นดินทำลายปลายปากกาของตนและมีมันวาง ) "กรุณาให้ตัวเองที่บ้านมาทางขวาในไม่มีถ้าคุณอนุญาตให้ฉันมันอาจจะดีกว่าถ้าคุณนั่งอยู่ในที่เก้าอี้ที่สะดวกสบายมาก แต่สิ่งที่เป็นเกียรติที่ไม่คาดคิดอย่างโอ้ขอบคุณเครื่องชงกาแฟบุหรี่?" นานแค่ไหนที่ไม่ลมบ้าหมูสุดท้าย? ชั่วโมงวันเดือนนับพันปี? เป็นคืนลดลงเขาพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในที่สุด. แต่ก่อนที่จะออกจากสำนักงานของเขาต้องการที่จะนำมาเป็นรูปร่างหน้าตาของแผ่นพับเพื่อโฟลเดอร์โครงการและโปรโตคอลที่ได้สะสมบนโต๊ะทำงานของเขา ภายใต้กองใหญ่เขาพบแผ่นกระดาษด้วยลายมือของใครบางคนที่มัน เขาจำได้ว่ามันเป็นของเขาเอง. จากความอยากรู้เขาอ่านมัน "สิ่งที่ไร้สาระสิ่งที่งี่เง่าวลี ใครจะรู้ว่าเมื่อผมอาจจะเขียนนี้? "เขาถามตัวเอง, การค้นหาความทรงจำในไร้สาระกับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนว่าเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนและเขาพี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ริโก ร็อคโค่ อายุ 31 ปี ผู้จัดการของ บริษัท ที่ซื้อขายในความรัก ปิดประตูห้องทำงานของเขา ความคิดของเธอได้กลายเป็นที่มีประสิทธิภาพและเจ็บปวดที่เขาพบความแข็งแรงที่จะทำ เขาจะเขียนถึงเธอ หล่อกันใด ๆ ทำลายศักดิ์ศรีหรือถ่อมตัว
ยอดเยี่ยม " ซินญอริน่า " เขาเริ่ม และที่คิดเพียงว่า เธอจะเห็นเครื่องหมายซ้ายโดยปากกาบนกระดาษหัวใจของเขาเริ่มการแข่งขัน " เมตตา ร์เนลลา ที่รัก ที่รัก วิญญาณ แสงสว่าง ไฟที่เผาฉัน ครอบงำจิตใจของฉันคืน , รอยยิ้ม , ดอกไม้ , ความรักฉัน . . . . . . . "
ermete ออฟฟิศบอยเข้ามา " ขอโทษนะครับ ซินยอร์ ร็อคโค่ มีสุภาพบุรุษที่กำลังมาหาคุณ ชื่อของเขา " ( เค้ามองบัตรในมือของเขา ) " เป็น manfredini "
" ใคร manfredini ? ไม่เคยได้ยินชื่อเขา นอกจากไม่มีเวลาแล้วนี่เป็นเรื่องด่วน เขากลับมาในวันพรุ่งนี้ หรือเวลาอื่น . "
" ฉันว่า ซินยอร์ ร็อคโค่ เขาเป็นช่างตัดเสื้อ เขาต้องมาที่นี่เพื่อกระชับ "
" โอ้ manfredini ! งั้นบอกเขาให้มาพรุ่งนี้ "
" ค่ะ แต่เขาบอกว่า คุณเป็นคนที่เรียกเขา "
" มันจริง จริง . . . . . . . " เขาถอนใจ " งั้นให้เขาเข้ามา แต่บอกให้เขารีบขึ้นมา 2 วินาที "
ช่างตัดเสื้อ manfredini มาในชุดสูท มันอาจจะเรียกว่าเหมาะสม– Rocco ใส่มันไม่กี่นาทีแล้วเอาออกให้ปรับเวลาที่เพียงพอเพื่อให้ สอง หรือ สามคะแนนบันทึกของเขา " ยกโทษให้ฉัน แต่ฉันมีบางอย่างที่สำคัญมากที่จะต้องทำตอนนี้ ลาก่อน manfredini "
เขานั่งลงอีกครั้ง สุดที่เขาเขียนหนังสือและเริ่มเขียนอีกครั้ง : " วิญญาณศักดิ์สิทธิ์สิ่งมีชีวิตที่คุณในช่วงเวลานี้ คุณจะทำอะไร ? ฉันคิดว่าคุณด้วยเช่นแรงที่ความรักของผมต้องไปถึงคุณ ไม่ว่าไกลแค่ไหน แม้ในด้านอื่น ๆของเมือง ที่ดูเหมือนจะเป็นเกาะไกลข้ามทะเล . . . . . . . " ( วิธีนี้แปลก เขาคิดว่า–วิธีที่คุณสามารถอธิบายเป็นผู้ชายที่ดีเหมือนฉัน , Organizer พาณิชย์ทั้งหมดของการเริ่มต้นอย่างฉับพลันที่จะเขียนอะไรแบบนี้ ? นี่มันบ้าอะไร ? )

ตอนนั้นโทรศัพท์อยู่ข้างๆเริ่มดังขึ้น มันก็เหมือนกับว่าเห็นแจ่มโลหะได้ฉีกข้ามหลัง " ฮัลโหล " เขาอ้าปากค้าง .
" ciaooo กล่าวว่า " ผู้หญิงในเมี่ยวขี้เกียจ " สิ่งที่ลึกเสียงคุณ . . . . . บอกมา ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจอะไรผิดแล้ว " มันเป็นใคร ? " เขาถาม " โอ้คุณ เป็นไปไม่ได้ในวันนี้ ดู . . . . . . . " " มันเป็นใคร ? " แต่เดี๋ยวก่อนอย่างน้อยสำหรับฉัน . . . " เขาวางสายรับเอาของเขา ปากกาเขียนต่อไป .
" ฟังของฉัน , รัก , " เขาเขียน " ภายนอกมีหมอก , ชื้น หนาวหมอก กลิ่นน้ำมันและมลพิษ แต่คุณรู้มั้ยว่าผมอิจฉามัน คุณรู้หรือไม่ว่า ในตอนนี้ผมจะเปลี่ยน . . . . . . . "
" โอ้ " ไปโทรศัพท์มันทำให้เขากระชุ่มกระชวยเหมือนระเบิด 200 โวลต์ของการไฟฟ้า " ฮัลโหล " แต่ริ ! " บอกว่า เสียงของนาที ที่แล้ว " ฉันมาเมืองเพื่อแสดงความยินดีกับคุณ และคุณ . . . . . . . "
เขาลังเล ยังค่อนข้างสับสน มันเป็นภาษากลาง ลูกพี่ลูกน้องของเขา ผู้หญิงที่สวยและน่ารักมาก เป็นเดือนสุดท้ายที่ได้แสดงความสนใจในตัวเขา ( ใครรู้วิธีคิดก็เข้าไปอยู่ในหัวเธอผู้หญิงที่เป็นที่รู้จักกันสำหรับการสร้างไม่น่าความรัก . แน่นอน ไม่มีทางที่ดีที่จะบอกเธอซิ .
แต่เขาหายใจไม่ออกแรงกระตุ้นของเขาที่จะทำเช่นนั้น อะไรเพื่อที่จะเขียนจดหมายเสร็จ . มันเป็นวิธีเดียวที่จะสงบ ไฟที่เผาอยู่ในตัว โดยเขียนร์เนลลา ที่ดูเหมือนจะได้เข้ามาในชีวิตของเขาในบางวิธี บางทีเธอจะอ่านมันให้จบจะยิ้มแล้ววางจดหมายไว้ในกระเป๋า และหน้าที่เขาปกปิดด้วยวลีที่คนอาจได้เข้ามาติดต่อกับน่ารักเล็ก ๆ โดยสิ่งที่น่าอัศจรรย์ของเธอด้วยดินสอ , ปักผ้าเช็ดหน้า ทั้งหมดเต็มไปด้วยความสนเท่ห์เล็กน้อยรบกวน และตอนนี้ bewilderingly ที่นี่เป็นภาษากลาง .
" พูดล , ,กล่าวว่า " เสียงในโทรศัพท์ drawling . " เธออยากให้ฉันมาเจอเธอที่ออฟฟิศ " " ไม่ ไม่ ผมขอโทษ แต่ผมต้องโหลดอะไรมา " " ไม่ต้องพูดสุภาพเกินไป ( ถ้าผมเบื่อคุณ ลืมที่ผมแนะนำมา แล้วเจอกันนะ " " พระเจ้า อย่าเข้าใจฉันผิด - ผมมีบางอย่างต้องทำ งั้นเข้ามาทีหลัง " ต่อมาในตอนที่ ? " " คุณสามารถมา "
. . . . . . . ใน 2 ชั่วโมงกระแทกลงบนเปลของผู้รับ มันดูเหมือนเขาราวกับว่าเขาคิดไว้แล้ว จดหมายควรส่งโดยหนึ่ง มิฉะนั้น มันจะถึงปลายทางในวันถัดไปของ ไม่ เขาจะส่งเมล์ด่วน .
" . . . . . . . ในช่วงเวลาที่ผมจะเปลี่ยนมัน , " เขาเขียน " เมื่อฉันคิดว่าหมอกนี้ล้อมรอบย้ายบ้านและใน undulations ในห้องของคุณและถ้ามันมีตา–ใครจะรู้ , บางทีแม้แต่หมอกอาจจะเห็นและอาจพิจารณาคุณผ่านทางหน้าต่าง และคุณไม่คิดว่า มันอาจจะร้าว , ประเทศมาลีขนาดเล็กเพื่อป้อนผ่าน ? ถอนหายใจ จ้อน ไม่มีมากกว่านั้น ลมหายใจอ่อนเหมือนมองไม่เห็นฝ้ายที่ caresses เธอ ? ที่ทุกความต้องการหมอก ทุกคนรัก . . . . . . . "
ermete ออฟฟิศบอยอยู่ที่ประตู" ขอโทษนะ . . . . . . . " ฉันบอกคุณแล้ว ว่าผมมีงานด่วนที่ต้องทำ บอกพวกเขาว่าฉันออก และฉันก็จะกลับมาเย็นนี้ "
" แต่ . . . . . . . " " แต่อะไร ? " ข้างล่าง ผู้บัญชาการ invernizzi รออยู่ในรถของเขา . "
ให้ตายสิ invernizzi เป็นเว็บไซต์ตรวจสอบที่ร้านว่ามีไฟไหม้ ประชุมกับผู้ประเมิน ( บ้า เขาไม่คิด เขาก็ลืมไม่มีใครเป็นนักบุญ
ความทรมานที่เผาภายในเขา เพียงแค่รอบหน้าอกของเขา ถึงระดับที่เขาแทบจะไม่สามารถยืน เขาควรจะบอกพวกเขาว่าเขาป่วย เป็นไปไม่ได้ จัดการจดหมายในสถานะปัจจุบันของมัน แต่ก็มีหลายเรื่องที่จะบอกเธอ เรื่องที่สำคัญมาก ท้อ เขาวางจดหมายในลิ้นชัก เขาคว้าเอาหมวกไปสิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามดูแลมันได้อย่างรวดเร็ว ในครึ่งชั่วโมง ด้วยความช่วยเหลือของพระเจ้า เขาจะต้องกลับมา
ในความเป็นจริงมันเป็นยี่สิบต่อหนึ่ง เมื่อเขากลับมา เขาเห็นสามหรือสี่คนใหม่นั่งอยู่ในห้องรอ เสียงหอบ เขากระโดดเข้าไปในสำนักงานของเขา นั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ และเปิดลิ้นชัก แต่จดหมายก็ไม่มี
ความวุ่นวายภายในหัวใจของเขาเกือบจะเอาลมหายใจของเขาไป ที่อาจได้รับ rummaging รอบโต๊ะของเขา ? หรือว่าเขาเข้าใจผิด ตามอำเภอใจ เขาเปิดลิ้นชักอื่น ๆหนึ่งโดยหนึ่ง .
ขอบคุณพระเจ้าและเขาสับสน ตัวอักษรมีหลังจากทั้งหมด แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะโพสต์ไว้ก่อนหนึ่ง ไม่มายด์–และเหตุผลของเขา ( เช่นง่ายและหัวข้อน่าเบื่อ ) ควบม้าไปข้างหน้าในจิตใจของเขาสลับในหลบหนีระหว่างความวิตกกังวลกับความหวัง–ไม่เป็นไร ถ้าส่งเมล์มาถึงในเวลาที่ถูกส่งในการเรียกใช้ล่าสุดของตอนเย็น หรือ . . . . . . . กว่า เขาจะให้ ermete อุ้ม ไม่ไม่ ไม่ควรเกี่ยวข้องกับเด็กสำนักงานในเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ เขาจะถือมัน ตัวเอง .
" . . . . . . . เล็ก ๆน้อย ๆเป็นสิ่งจำเป็นในความรัก " เขาเขียน " พิชิตอวกาศและข้าม . . . . . . . "
" โอย" โทรศัพท์อีกครั้ง rabidly . โดยไม่ต้องวางปากกา พระองค์ทรงรับด้วยมือซ้ายของเขา .
" สวัสดีครับ " สวัสดีค่ะ สำนักงานเลขานุการ ของ ฯพณฯ tracchi "
" ไปข้างหน้า " " พิจารณานำเข้าใบอนุญาตสำหรับการจัดหาสาย . . . . . . . "
ระเบิดมัน ! นี้คือชู้มหาศาล อนาคตของเขาขึ้นอยู่กับมัน การสนทนากินเวลา 20 นาที .
" . . . . . . . ข้าม " เขาเขียน" กำแพงเมืองจีน โอ้ ที่รัก อร . . . . . . . "

เด็กสำนักงานที่ประตูอีกครั้ง ริโก สว่างไปอย่างป่าเถื่อน " คุณต้องเข้าใจว่าฉันไม่สามารถเห็นใคร ? " แต่มัน inspec . . . . . . . " " ไม่มีใครไม่ oone ! " เขาหอนเหมือนสัตว์ " สารวัตรเงิน เขาบอกว่าเขามีนัด "
เขารู้สึกว่าพลังของเขาหายไป ส่งตรวจสอบทันที จะบ้า เป็นการฆ่าตัวตายเขาเจ็บ เขาได้รับการตรวจสอบ .
ตอนนี้มันเป็นหนึ่งในสามสิบห้า มีญาติ Franca ที่ได้รับการรอสามไตรมาสของชั่วโมง แล้ววิศวกรสโตลส์ ที่เข้ามาโดยเฉพาะจากเจนีวา และทนายความ messumeci เกี่ยวกับอู่ต่อเรือ คนงาน และพยาบาลที่ต้องมาทุกวันเพื่อให้เขาฉีดของเขา .
โทรศัพท์ " commendator stazi จากกระทรวงพาณิชย์ที่นี่เลย" โทรศัพท์ " นี่เป็นเลขาธิการสมาพันธ์ consortia . . . . . . . "
" โอ้น่ารักร์เนลลา " เขาเขียน " ฉันต้องการให้คุณรู้ว่า . . . . . . . "
เด็กสำนักงาน ermete ที่ประตูประกาศหมอบี รองเจ้าเมือง .
" . . . . . . . ต้องรู้ " เธอเขียน " . . . "
โทรศัพท์ : ” หัวหน้าเจ้าหน้าที่ทั่วไปของ " โทรศัพท์ " นี่เป็นเลขาส่วนตัวของสาธุคุณสังฆราช "
. . . . . . ." . . . . . . . ว่า ฉัน . . . . . . . . " เขาเขียนอย่างเร่าร้อนกับลมหายใจสุดท้ายของเค้า .
" บรื๊ออ . . บรื๋อ , " โทรศัพท์ " นี้คือประธานาธิบดีคนแรกของศาลอุทธรณ์ ฮัลโหล ฮัลโหล ! " " สุดยอดทนายที่นี่ ท่านวุฒิสมาชิก cormorano ฮัลโหล ฮัลโหล ! " นี่เป็นครั้งแรกที่นายทหารคนสนิทของพระราชา . . . . . . . "
อย่างแน่นอน เขาถูกหามออกไป โดยคลื่น " ฮัลโหล ฮัลโหล ! ใช่ ผมเอง ใต้เท้าผมรู้สึกขอบคุณอย่างมาก ! แต่แน่นอน ทันที ครับ ท่านแม่ทัพ ข้าจะให้มันไม่มีเวลา ขอบคุณที่ไม่มีที่สิ้นสุดของฉัน สวัสดี สวัสดี แน่นอน ฝ่าบาท พร้อมกันกับอมตะความจงรักภักดี . . . . . . . " ปากกาทิ้ง ค่อยๆรีดขอบโต๊ะไปชั่วขณะ ทรงตัวก็ดิ่งลงสู่พื้นดิน ทำลายของปลาย แต่มันวาง ) " โปรดทำเองที่บ้าน มาอยู่ในไม่ ถ้าคุณอนุญาตให้ฉัน มันอาจจะดีกว่าถ้าคุณนั่งอยู่ในเก้าอี้ที่สะดวกสบายมาก แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดที่เคารพ อย่าง โอ้ ขอบคุณ กาแฟ บุหรี่ "
นานเท่าไหร่ ลมบ้าหมู สุดท้าย ชั่วโมง วัน เดือน ปี ? เป็นคืนที่ตกเขาพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว สุดท้าย .
แต่ก่อนออกจากที่ทำงาน เขาต้องการที่จะนำความคล้ายคลึงของการแผ่นพับ , โฟลเดอร์ ,โครงการและโปรโตคอลที่สะสมบนโต๊ะของเขา ภายใต้กองมหาศาล เขาพบแผ่นกระดาษที่มีลายมือของคนได้ เขาได้รับการยอมรับในนามของเขาเอง
ความอยากรู้ เขาอ่านมัน " ไร้สาระ อะไรงี่เง่าวลี ใครจะไปรู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เขียนนี้ ? " เขาถามตัวเอง ค้นหาหน่วยความจำของเขาสูญเปล่ากับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนที่เขาไม่เคยได้รู้สึกมาก่อน และเขา p