Once there was a royal couple who g

Once there was a royal couple who grieved excessively because they had no children. When at last, after long waiting, the queen presented her husband with a little daughter, his majesty showed his joy by giving a christening feast, so grand that the like of it was never known. He invited all the fairies in the land—there were seven altogether—to stand godmothers to the little princess; hoping that each might bestow on her some good gift, as was the custom of good fairies in those days.

After the ceremony, all the guests returned to the palace, where there was set before each fairy-godmother a magnificent covered dish, with an embroidered table-napkin, and a knife and fork of pure gold, studded with diamonds and rubies. But alas! as they placed themselves at table, there entered an old fairy who had never been invited, because more than fifty years since she had left the king’s dominion on a tour of pleasure, and had not been heard of until this day. His majesty, much troubled, desired a cover to be placed for her, but it was of common delf, for he had ordered from his jeweller only seven gold dishes for the seven fairies aforesaid. The elderly fairy thought herself neglected, and muttered angry menaces, which were overheard by one of the younger fairies, who chanced to sit beside her. This good godmother, afraid of harm to the pretty baby, hastened to hide herself behind the tapestry in the hall. She did this, because she wished all the others to speak first—so that if any ill gift were bestowed on the child, she might be able to counteract it.

The six now offered their good wishes—which, unlike most wishes, were sure to come true. The fortunate little princess was to grow up the fairest woman in the world; to have a temper sweet as an angel; to be perfectly graceful and gracious; to sing like a nightingale; to dance like a leaf on a tree; and to possess every accomplishment under the sun. Then the old fairy’s turn came. Shaking her head spitefully, she uttered the wish that when the baby grew up into a young lady, and learned to spin, she might prick her finger with the spindle and die of the wound.

At this terrible prophecy all the guests shuddered; and some of the more tender-hearted began to weep. The lately happy parents were almost out of their wits with grief. Upon which the wise young fairy appeared from behind the tapestry, saying cheerfully “Your majesties may comfort yourselves; the princess shall not die. I have no power to alter the ill-fortune just wished her by my ancient sister—her finger must be pierced; and she shall then sink, not into the sleep of death, but into a sleep that will last a hundred years. After that time is ended, the son of a king will find her, awaken her, and marry her.”

Immediately all the fairies vanished.

The king, in the hope of avoiding his daughter’s doom, issued an edict, forbidding all persons to spin, and even to have spinning-wheels in their houses, on pain of instant death. But it was in vain. One day, when she was just fifteen years of age, the king and queen left their daughter alone in one of their castles, when, wandering about at her will, she came to an ancient donjon tower, climbed to the top of it, and there found a very old woman—so old and deaf that she had never heard of the king’s edict—busy with her wheel.

“What are you doing, good old woman?” said the princess.

“I’m spinning, my pretty child.”

“Ah, how charming! Let me try if I can spin also.”

She had no sooner taken up the spindle than, being lively and obstinate, she handled it so awkwardly and carelessly that the point pierced her finger. Though it was so small a wound, she fainted away at once, and dropped silently down on the floor. The poor frightened old woman called for help; shortly came the ladies in waiting, who tried every means to restore their young mistress, but all their care was useless. She lay, beautiful as an angel, the colour still lingering in her lips and cheeks; her fair bosom softly stirred with her breath: only her eyes were fast closed. When the king her father and the queen her mother beheld her thus, they knew regret was idle—all had happened as the cruel fairy meant. But they also knew that their daughter would not sleep for ever, though after one hundred years it was not likely they would either of them behold her awakening. Until that happy hour should arrive, they determined to leave her in repose. They sent away all the physicians and attendants, and themselves sorrowfully laid her upon a bed of embroidery, in the most elegant apartment of the palace. There she slept and looked like a sleeping angel still.

When this misfortune happened, the kindly young fairy who had saved the princess by changing her sleep of death into this sleep of a hundred years, was twelve thousand leagues away in the kingdom of Mataquin. But being informed of everything, she arrived speedily, in a chariot of fire drawn by dragons. The king was somewhat startled by the sight, but nevertheless went to the door of his palace, and, with a mournful countenance, presented her his hand to descend.

The fairy condoled with his majesty, and approved of all he had done. Then, being a fairy of great common sense and foresight, she suggested that the princess, awakening after a hundred years in this ancient castle, might be a good deal embarrassed, especially with a young prince by her side, to find herself alone. Accordingly, without asking any one’s leave, she touched with her magic wand the entire population of the palace—except the king and queen; governesses, ladies of honour, waiting-maids, gentlemen ushers, cooks, kitchen-girls, pages, footmen—down to the horses that were in the stables, and the grooms that attended them, she touched each and all. Nay, with kind consideration for the feelings of the princess, she even touched the little fat lap-dog, Puffy, who had laid himself down beside his mistress on her splendid bed. He, like all the rest, fell fast asleep in a moment. The very spits that were before the kitchen-fire ceased turning, and the fire itself went out, and everything became as silent as if it were the middle of the night, or as if the palace were a palace of the dead.

The king and queen—having kissed their daughter and wept over her a little, but not much, she looked so sweet and content—departed from the castle, giving orders that it was to be approached no more. The command was unnecessary; for in one quarter of an hour there sprung up around it a wood so thick and thorny that neither beasts nor men could attempt to penetrate there. Above this dense mass of forest could only be perceived the top of the high tower where the lovely princess slept.

A great many changes happen in a hundred years. The king, who never had a second child, died, and his throne passed into another royal family. So entirely was the story of the poor princess forgotten, that when the reigning king’s son, being one day out hunting and stopped in the chase by this formidable wood, inquired what wood it was and what were those towers which he saw appearing out of the midst of it, no one could answer him. At length an old peasant was found who remembered having heard his grandfather say to his father, that in this tower was a princess, beautiful as the day, who was doomed to sleep there for one hundred years, until awakened by a king’s son, her destined bridegroom.

At this, the young prince, who had the spirit of a hero, determined to find out the truth for himself. Spurred on by both generosity and curiosity, he leaped from his horse and began to force his way through the thick wood. To his amazement the stiff branches all gave way, and the ugly thorns sheathed themselves of their own accord, and the brambles buried themselves in the earth to let him pass. This done, they closed behind him, allowing none of his suite to follow: but, ardent and young, he went boldly on alone. The first thing he saw was enough to smite him with fear. Bodies of men and horses lay extended on the ground; but the men had faces, not death-white, but red as peonies, and beside them were glasses half filled with wine, showing that they had gone to sleep drinking. Next he entered a large court, paved with marble, where stood rows of guards presenting arms, but motionless as if cut out of stone; then he passed through many chambers where gentlemen and ladies, all in the costume of the past century, slept at their ease, some standing, some sitting. The pages were lurking in corners, the ladies of honour were stooping over their embroidery frames, or listening apparently with polite attention to the gentlemen of the court, but all were as silent as statues and as immoveable. Their clothes, strange to say, were fresh and new as ever: and not a particle of dust or spider-web had gathered over the furniture, though it had not known a broom for a hundred years. Finally the astonished prince came to an inner chamber, where was the fairest sight his eyes had ever beheld.

A young girl of wonderful beauty lay asleep on an embroidered bed, and she looked as if she had only just closed her eyes. Trembling, the prince approached and knelt beside her. Some say he kissed her, but as nobody saw it, and she never told, we cannot be quite sure of the fact. However, as the end of the enchantment had come, the princess awakened at once, and looking at him with eyes of the tenderest regard, said drowsily, “Is it you, my prince? I have waited for you very long.”

Charmed with these words, and still more with the tone in which they were uttered, the prince assured her that he loved her more than his life. Nevertheless, he was the most embarrassed of the two; for, thanks to the kind fairy, the princess had plenty of time to dream of him during her century of slumber, while he had never even heard of her till an hour before. For a long time did they sit conversing, and yet had not said half enough. Their only interru

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อคู่รักรอยัลที่ grieved มากเกินไปเนื่องจากพวกเขาไม่ได้ เมื่อในที่สุด หลังจากรอนาน ราชินีแสดงสามีบุตรสาวน้อย พระแสดงให้เห็นความสุขของเขาให้ christening งานฉลอง แกรนด์ดังว่า เหมือนของไม่เคยรู้จัก เขาเชิญนางฟ้าทั้งหมดในแผ่นดินซึ่งมีกันเจ็ดตัวยืน godmothers เจ้าหญิงน้อย หวังว่าที่แต่ละอาจอำนวยกับเธอของขวัญบางอย่างดี เป็นที่กำหนดเองของนางฟ้าที่ดีในวันนั้นหลังจากพิธี วัง กลับพักมีตั้งค่าก่อน godmother นางฟ้าแต่ละจานปกคลุมสวยงาม การปักตารางผ้าเช็ด ปาก และมีด และส้อมทองคำบริสุทธิ์ studded ด้วยเพชรและทับทิม แต่อนิจจา ขณะที่พวกเขาวางไว้เองในตาราง มีป้อนมีแฟรี่เก่าที่ได้เคยรับเชิญ เพราะกว่าห้าสิบปีนับตั้งแต่เธอได้ทิ้งพระเองของความสุข และก็ไม่ได้ได้ยินจนกระทั่งวันนี้ พระ ปัญหามาก ต้องครอบคลุมการวางสำหรับเธอ แต่มันเป็นของทั่วไป delf สำหรับเขาสั่งจาก jeweller ของเขาเพียงเจ็ดนางฟ้าเจ็ด aforesaid ทองอาหาร นางฟ้าผู้สูงอายุคิดว่า ตัวเองที่ถูกละเลย และ muttered โกรธ menaces ซึ่งได้ตก overheard หนึ่งอายุน้อยกว่านางฟ้า ที่ประจวบเหมาะกับไปนั่งข้างเธอ Hastened นี้ดี godmother กลัวอันตรายเด็กสวย ซ่อนตัวเองอยู่เบื้องหลังพรมแขวนผนังในห้องโถง เธอทำอย่างนี้ เพราะเธอปรารถนาอื่น ๆ พูดก่อน — นั้นถ้าขวัญใดป่วยถูกประทานในเด็ก เธออาจจะต้องถอนก็6 ขณะนี้เสนอความปรารถนาดีของพวกเขา — ซึ่งแตกต่างจากความต้องการมากที่สุด ถูกต้องเป็นจริง เจ้าหญิงน้อยที่โชคดีได้เติบโตเป็นผู้หญิงในโลก มีอารมณ์หวานเป็นเทวดา สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ และ เมตตา การร้องเพลงเช่นไนติงเกล การเต้นรำเช่นใบไม้บนต้นไม้ และมีความสำเร็จทุกภายใต้ดวงอาทิตย์ แล้ว นางฟ้าของเก่าเปิดมา เธอพูดว่า เมื่อทารกเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาว และเรียนรู้วิธีการหมุน เธออาจ prick นิ้วของเธอกับสปินเดิลและตายของบาดแผลต้องสั่นศีรษะของเธอ spitefullyที่คำทำนายนี้น่ากลัว พัก shuddered และบางมีวิธีการชำระเงินต้อนรับของคนเริ่มร้อง พ่อแม่มีความสุขเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้เกือบหมดปัญญาของพวกเขาด้วยความเศร้าโศก ตามที่ นางฟ้าสาวฉลาดปรากฏพอพรมแขวนผนัง พูด cheerfully "วโรกาสฉลิมพระชนมพรรษาของคุณอาจสบายเอง เจ้าหญิงจะไม่อยู่ ฉันไม่มีอำนาจในการเปลี่ยนแปลงโชคร้ายที่เพียงปรารถนาเธอ โดยน้องโบราณ — นิ้วเธอต้องทะลุ และเธอจะแล้ว จม ไม่ เข้านอนหลับตาย แต่นอนที่จะร้อยปี หลังจากสิ้นสุดเวลาที่ บุตรของกษัตริย์จะพบเธอ ปลุกเธอ และแต่งงานกับเธอ"ทันทีที่นางฟ้าทั้งหมดศาสดาพระมหากษัตริย์ ในหวังของการหลีกเลี่ยงการลงโทษลูกสาวของเขา ออกมีพระบรมราชโองการ ห้ามปรามทำทุกคนปั่น และแม้แต่มีล้อปั่นในบ้านของพวกเขา on pain of ตายทันที แต่ก็สู้ วันหนึ่ง เมื่อเธอเพียงสิบห้าปีของอายุ คิง และควีนซ้ายของลูกสาวคนเดียวในปราสาทของพวกเขา เมื่อ หลงเกี่ยวกับที่เธอจะ เธอมาเป็นหอโบราณ donjon ปีนขึ้นไปด้านบนของมัน และมีพบหญิงชรามาก — ดังเก่า และหูหนวกว่า เธอก็ไม่เคยได้ยินของพระบรมราชโองการของพระมหากษัตริย์ — ว่างกับล้อของเธอ"จะทำอะไร หญิงชราดี" กล่าวว่า เจ้าหญิง"ฉันกำลังปั่น เด็กสวย""อา วิธีเสน่ห์ ผมลองถ้าฉันสามารถหมุนยัง"เธอได้ไม่เร็วมาค่าแกนมากกว่า มีชีวิตชีวา และแหละ เธอจัดการมันจึงเก้ ๆ และลวก ๆ ว่า จุด pierced นิ้วของเธอ ว่ามันเป็นแผลขนาดเล็ก เธอดิฉันไปในครั้งเดียว และทิ้งอยู่เบื้องหลังลงบนพื้นนั้น หญิงชราที่เรียกว่าความช่วยเหลือ กลัวคนจน เร็ว ๆ มาผู้หญิงในรอ ที่พยายามทุกวิธีการคืนค่าเล็กน้อยของพวกเขา แต่ดูแลตนไม่ เธอวาง ทูตสวรรค์ สียังคง ลิ้มรสริมฝีปากและแก้ม เธอสวยงาม ทรวงยุติธรรมเธอกวนเบา ๆ กับลมหายใจของเธอ: ปิดเฉพาะดวงตาของเธอได้อย่างรวดเร็ว เมื่อกษัตริย์พ่อและสมเด็จแม่ของเธอ beheld เธอดังนั้น พวกเขารู้ว่า ริเกร็ตถูกใช้งานซึ่งทั้งหมดเกิดเป็นนางฟ้าโหดร้ายขึ้น แต่พวกเขายังรู้ว่า ลูกสาวของพวกเขาจะไม่นอนเคย แต่หลังจากหนึ่งร้อยปีก็ไม่มีแนวโน้มที่ทำอย่างใดอย่างหนึ่งให้เธอตื่นเถิด จนมากนั้นควรมาถึง พวกเขากำหนดให้ปล่อยเธอในโปรแกรมต่าง ๆ พวกเขาส่งไปแพทย์และพนักงานต้อนรับบน และตัวเองด้วยวางเธอขึ้นเตียงของเย็บปักถักร้อย อพาร์ทเมนต์ที่หรูหราที่สุดของพระราชวัง มีเธอไปไหน และดูเหมือนเทวดานอนนิ่งเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้น นางฟ้าสาวกรุณาที่มีบันทึกเจ้าหญิง โดยการเปลี่ยนแปลงของเธอนอนตายนี้นอนร้อยปี มีสองหมื่นสิบสองโยชน์อยู่ในอาณาจักร Mataquin แต่จะทราบทุกอย่าง เธอมาถึงตัว ราชวาด โดยมังกรไฟ พระค่อนข้างถูก startled โดยสายตา แต่อย่างไรก็ตามไปที่ประตูพระราชวัง และ กับสนับสนุน mournful นำเสนอเธอมือลงนางฟ้าที่ condoled กับพระ และได้รับอนุมัติทั้งหมดที่เขาทำ แล้ว นางฟ้าดีสามัญสำนึกและมองอนาคต เธอแนะนำว่า เจ้าหญิง ตื่นขึ้นหลังจากหนึ่งร้อยปีในปราสาทโบราณนี้ อาจอายการจัดการที่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าหนุ่มเคียงข้างเธอ ค้นหาตัวเองคนเดียว ตาม โดยไม่ต้องถามใดของฝาก เธอสัมผัสกับไม้กายสิทธิ์ของประชากรทั้งหมดของพระราชวัง — ยกเว้นฟ้า ฝ่ายเกียรติ แม่ บ้านรอ ushers ในสุภาพบุรุษ พ่อครัว ครัวสาว หน้า footmen, governesses — ลงม้าที่อยู่ในอสังหาริม และบางกลุ่มที่พวกเขา เธอสัมผัสแต่ละและทั้งหมด นาย กับพิจารณาประเภทสำหรับความรู้สึกของเจ้าหญิง เธอได้สัมผัสน้อยไขมันตักสุนัข Puffy ผู้ทรงมีตัวเองลงข้างเล็กของเขาบนเตียงของเธอสวยงาม เขา เช่นเหลือ ล้มหลับอย่างรวดเร็วในช่วง Spits มากที่ก่อนไฟไหม้ห้องครัวเพิ่มเปิด และไฟไหม้ตัวเองออกไป และทุกอย่างก็เงียบเป็นนั้นตอนกลางคืน หรือเป็นวังพระราชวังของคนตายในหลวงและราชินี — รั้งตัวลูกสาว และร้องไห้กว่า เธอเล็กน้อย แต่ไม่ มาก เธอดูหวานมาก และเนื้อหา — ออกเดินทางจากปราสาท ใบสั่งที่จะให้เวลามากกว่าไม่ คำไม่จำเป็น สำหรับในไตรมาสที่หนึ่งของชั่วโมงมีผุดขึ้นรอบ ๆ ไม้ให้หนา และ thorny ว่า ทั้งสัตว์และมนุษย์ไม่พยายามเจาะมีการ ข้างบนนี้มวลหนาแน่นของป่าสามารถเฉพาะการรับรู้ด้านบนของหอสูงที่นอนเจ้าหญิงน่ารักดีที่เปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในร้อยปี พระ ที่ไม่เคยมีลูกสอง เสียชีวิต และบัลลังก์ผ่านเข้าสู่พระราชวงศ์อีก ดังนั้นทั้งหมดเป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงจนลืม เมื่อบุตรของพระมหากษัตริย์ครองราชย์ การล่าสัตว์วัน หนึ่ง และหยุดในการไล่ล่าโดยไม้นี้อันตรายถึงชีวิต ทูลอะไรไม้ ก็ และมีอาคารเหล่านั้นที่เขาเห็นปรากฏออกมาจากใจของมัน ไม่มีใครอาจตอบเขา ยาว เป็นชาวนาเก่าพบที่จำได้มีคุณปู่ของเขาว่า พ่อ หอคอยนี้ว่าเจ้าหญิงได้ยิน ตื่นตัว โดยสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าบ่าวของเธอชะตาสวยงามเป็นวัน เจ้า doomed นอนมีหนึ่งร้อยปี จนถึงที่นี้ เจ้าชายน้อย ที่มีจิตวิญญาณของพระเอก กำหนดเพื่อค้นหาความจริงในตัวเอง เขาดันออกจากความเอื้ออาทรและความอยากรู้ leaped จากม้าของเขา และเริ่มที่จะบังคับให้เขาผ่านไม้หนา เพื่อความประหลาดใจของเขา แข็งสาขาทั้งหมดให้ทาง และปลอกหนามน่าเกลียดตัวเองของเจ้าด้วยตัวเอง และ brambles ที่ฝังตัวในดินจะปล่อยให้เขาผ่าน นี้ทำ พวกเขาปิดหลังเขา ทำให้ไม่มีของเขาตาม: แต่ ซัก และเยาวชน เขาไปอย่างกล้าหาญในคนเดียว สิ่งแรกที่เขาเห็นคือพอ smite เขากลัว ร่างกายของคนและม้าวางขยายบนพื้นดิน แต่คนที่มีใบหน้า ไม่ตายขาว แต่แดง peonies และข้างๆ มีแก้วครึ่งเต็มไป ด้วยไวน์ การแสดงที่พวกเขาได้ไปนอนดื่ม ต่อไป เขาใส่ศาลใหญ่ ปู ด้วยหินอ่อน ที่ยืนแถวยามนำเสนอ อาร์มแต่แบบว่าตัดจากหิน แล้ว เขาส่งผ่านหลายหอที่สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี เครื่องแต่งกายของศตวรรษที่ผ่านมา ในการนอนหลับที่ง่ายของพวกเขา บางยืน นั่งเล่นบาง หน้าซุ่มซ่อนในมุม ฝ่ายเกียรติ stooping ผ่านเฟรมของเย็บปักถักร้อย หรือฟัง ด้วยความสุภาพสุภาพศาลเห็นได้ชัด แต่ทั้งหมดก็เป็นสภาพเป็นรูปปั้น และ immoveable เป็น เสื้อผ้าของพวกเขา แปลกว่า คำสดใหม่เช่นเคย: และไม่อนุภาคของฝุ่นหรือแมงมุมเว็บรวบรวมกว่า เฟอร์นิเจอร์ แม้ว่าจะไม่รู้จักกับไม้กวาดร้อยปี ในที่สุด เจ้าชายประหลาดมาภายในหอการค้า ซึ่งมีสายตาเป็นตามี beheld เคยสาวสวยงามยอดเยี่ยม asleep วางบนเตียงการปัก และเธอมองว่าเธอมีเพียงแค่ปิดดวงตาของเธอ งก ๆ เจ้าชายประดับ และ knelt ข้างเธอ บางคนบอกเขารั้งเธอ แต่ไม่มีใครเห็น และเธอไม่เคยบอก เราไม่แน่ใจว่าของจริง อย่างไรก็ตาม จุดสิ้นสุดของมนต์เสน่ห์มา เจ้าหญิงตื่นตัวในครั้งเดียว และกล่าวว่า มองเขา ด้วยสายตาของสัมมาคารวะ tenderest, drowsily, "เป็นคุณ เจ้าชายของฉัน ผมได้รอคุณนาน"Charmed คำเหล่านี้ และยังขึ้น กับเสียงที่พูด เจ้าชายมั่นใจเธอให้เขารักเธอยิ่งกว่าชีวิต อย่างไรก็ตาม เขาอายมากที่สุดสอง ขอบคุณนางฟ้าชนิด เจ้าหญิงได้มากเวลาฝันของเขาในช่วงของศตวรรษสมที่สุด ในขณะที่เขาไม่เคยแม้แต่ได้ยินของเธอจนถึงหนึ่งชั่วโมงก่อน เป็นเวลานาน ไม่ได้จะนั่งสนทนา และยัง มีไม่ว่า ครึ่งพอ Interru ของพวกเขาเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อมีพระราชคู่ที่เสียใจมากเกินไปเพราะพวกเขาไม่มีลูก เมื่อที่ผ่านมาหลังจากที่รอนานสมเด็จพระราชินีที่นำเสนอสามีของเธอกับลูกสาวตัวน้อย, พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวแสดงให้เห็นความสุขของเขาโดยการให้งานฉลองพิธีดังนั้นแกรนด์ที่เหมือนของมันก็ไม่เคยรู้จักกัน เขาได้รับเชิญนางฟ้าทั้งหมดที่อยู่ในที่ดินที่มีอยู่เจ็ดทั้งหมดไปยืน godmothers กับเจ้าหญิงน้อย; หวังว่าแต่ละอาจจะมอบให้กับเธอบางส่วนของขวัญที่ดีเช่นเดียวกับที่กำหนดเองของนางฟ้าที่ดีในวันนั้น. หลังจากพิธีแขกทุกคนกลับไปยังพระราชวังที่มีการตั้งค่าก่อนแต่ละนางฟ้าแม่ทูนหัวจานงดงามปกคลุมด้วย ปักโต๊ะผ้าเช็ดปากและมีดและส้อมของทองคำบริสุทธิ์เรียงรายด้วยเพชรและทับทิม แต่อนิจจา! ขณะที่พวกเขาวางไว้ที่โต๊ะตัวเองมีป้อนนางฟ้าเก่าที่ไม่เคยได้รับเชิญเพราะกว่าห้าสิบปีนับตั้งแต่ที่เธอได้ออกจากการปกครองของกษัตริย์ในทัวร์ของความสุขและไม่ได้รับการได้ยินจนถึงวันนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีความสุขมากที่ต้องการปกจะวางไว้สำหรับเธอ แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของ DELF สำหรับเขาได้รับคำสั่งจากเพชรพลอยของเขาเพียงเจ็ดจานทองเจ็ดนางฟ้าดังกล่าวข้างต้น นางฟ้าผู้สูงอายุคิดว่าตัวเองถูกทอดทิ้งและพึมพำ menaces โกรธที่ถูกได้ยินโดยหนึ่งในนางฟ้าน้องที่บังเอิญไปนั่งข้างๆเธอ นี้แม่อุปถัมภ์ที่ดีกลัวอันตรายต่อทารกสวยรีบไปซ่อนตัวเองอยู่เบื้องหลังพรมในห้องโถง เธอทำอย่างนี้เพราะเธออยากคนอื่น ๆ ทั้งหมดที่จะพูดเป็นครั้งแรกเพื่อที่ว่าถ้าของขวัญที่ไม่ดีใด ๆ ที่ถูกมอบให้กับเด็กที่เธออาจจะสามารถที่จะรับมือกับมัน. หกตอนนี้เสนอความปรารถนาซึ่งดีของพวกเขาแตกต่างจากความปรารถนามากที่สุดมั่นใจว่า ที่จะเป็นจริงขึ้นมา เจ้าหญิงน้อยที่โชคดีก็จะเติบโตขึ้นหญิงโสภาในโลก; ที่จะมีอารมณ์หวานเป็นทูตสวรรค์; จะเป็นที่ดีที่สุดที่สง่างามและสง่างาม; การร้องเพลงเช่นไนติงเกล; การเต้นเหมือนใบไม้บนต้นไม้; และจะมีความสำเร็จทุกภายใต้ดวงอาทิตย์ จากนั้นเลี้ยวนางฟ้าเก่ามา เขย่าหัวของเธออย่างอาฆาตแค้นเธอพูดความปรารถนาว่าเมื่อเด็กเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวและเรียนรู้ที่จะหมุนเธออาจทิ่มนิ้วของเธอที่มีแกนหมุนและตายของแผล. ที่นี้คำทำนายที่น่ากลัวในการเข้าพักสั่น; และบางส่วนของอื่น ๆ จิตใจอ่อนโยนเริ่มร้องไห้ พ่อแม่มีความสุขเมื่อเร็ว ๆ นี้ก็เกือบจะออกจากปัญญากับความเศร้าโศกของพวกเขา ซึ่งนางฟ้าหนุ่มฉลาดปรากฏจากด้านหลังผ้าม่านว่ามีความสุข "พระบาทสมเด็จของคุณอาจปลอบใจตัวเอง; เจ้าหญิงจะไม่ตาย ผมไม่มีอำนาจที่จะเปลี่ยนแปลงโชคร้ายเพียงแค่อยากให้เธอด้วยนิ้วมือน้องสาวของเธอโบราณของฉันจะต้องแทง และเธอก็จะจมลงไม่ได้เข้านอนของการเสียชีวิต แต่ที่เข้านอนจะมีอายุหลายร้อยปี หลังจากที่เวลาที่สิ้นสุดวันที่บุตรชายของกษัตริย์จะได้พบกับเธอตื่นขึ้นมาเธอและแต่งงานกับเธอ. " ทันทีนางฟ้าทั้งหมดหายไป. พระมหากษัตริย์ด้วยความหวังในการหลีกเลี่ยงการลงโทษลูกสาวของเขาที่ออกคำสั่งห้ามทุกคนในการหมุน และแม้จะมีการปั่นล้อในบ้านของพวกเขาเกี่ยวกับความเจ็บปวดของการเสียชีวิตทันที แต่มันก็ไร้ประโยชน์ อยู่มาวันหนึ่งเมื่อเธออายุเพียงสิบห้าปีบริบูรณ์กษัตริย์และพระราชินีที่เหลือลูกสาวของพวกเขาอยู่คนเดียวในหนึ่งของปราสาทของพวกเขาเมื่อเดินเกี่ยวกับการที่จะเธอมาถึงหอคอยหอคอยโบราณปีนขึ้นไปด้านบนของมันและ มีพบผู้หญิงดังนั้นเก่าเก่ามากและหูหนวกที่เธอไม่เคยได้ยินคำสั่งของกษัตริย์ยุ่งกับล้อของเธอ. "คุณกำลังทำอะไรดีหญิงชรา" กล่าวว่าเจ้าหญิง. "ฉันหมุนเด็กสวยของฉัน . " "อาวิธีที่มีเสน่ห์! ผมขอลองถ้าผมสามารถหมุนยัง. " เธอได้รับไม่เร็วขึ้นกว่าแกนเป็นที่มีชีวิตชีวาและดื้อรั้นเธอจัดการมันดังนั้นอย่างเชื่องช้าและลวกที่จุดแทงนิ้วของเธอ แม้ว่ามันจะเป็นแผลขนาดเล็กเพื่อเธอหมดสติไปในครั้งเดียวและลดลงอย่างเงียบ ๆ ลงบนพื้น กลัวหญิงชรายากจนเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือ ไม่นานมาสุภาพสตรีในการรอคอยที่พยายามทุกวิถีทางที่จะเรียกคืนเมียน้อยหนุ่มของพวกเขา แต่ทั้งหมดดูแลของพวกเขาก็ไม่มีประโยชน์ เธอวางสวยงามเป็นเทวดาสียังคงอ้อยอิ่งในริมฝีปากและแก้มของเธอ; อกของเธอยุติธรรมขยับเบา ๆ กับลมหายใจของเธอเพียงดวงตาของเธอถูกปิดอย่างรวดเร็ว เมื่อพระราชบิดาและพระราชินีแม่ของเธอเธอก็มองดูเธอทำให้พวกเขารู้ว่าเสียใจก็ไม่ได้ใช้งานทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นนางฟ้าหมายโหดร้าย แต่พวกเขาก็รู้ว่าลูกสาวของพวกเขาจะได้นอนหลับไปตลอดกาล แต่หลังจากที่หนึ่งร้อยปีมันก็ไม่ได้มีแนวโน้มที่พวกเขาทั้งสองของพวกเขาจะตื่นดูเถิดเธอ จนกว่าจะถึงชั่วโมงแห่งความสุขที่ควรจะมาถึงพวกเขามุ่งมั่นที่จะปล่อยให้เธอในการพักผ่อน พวกเขาจึงส่งแพทย์ทั้งหมดและผู้เข้าร่วมประชุมและตัวเองเศร้าของเธอวางอยู่บนที่นอนของเย็บปักถักร้อยในพาร์ทเมนท์ที่หรูหราที่สุดของพระราชวัง ที่นั่นเธอได้นอนหลับและมองเหมือนทูตสวรรค์ยังคงนอนหลับ. เมื่อโชคร้ายนี้เกิดขึ้นนางฟ้าหนุ่มกรุณาที่ได้บันทึกไว้เจ้าหญิงโดยการเปลี่ยนการนอนหลับของเธอตายไปสู่การนอนหลับของร้อยปีนี้เป็นหนึ่งหมื่นสองพันไมล์ออกไปในอาณาจักรของ Mataquin แต่ได้รับแจ้งของทุกอย่างที่เธอมาถึงอย่างรวดเร็วในรถเพลิงคันวาดโดยมังกร กษัตริย์ก็ต้องสะดุ้งบ้างโดยสายตา แต่ยังคงไปที่ประตูของพระราชวังของเขาและด้วยสีหน้าเศร้านำเสนอของเธอมือของเขาที่จะลง. นางฟ้าสงสารกับพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและได้รับการอนุมัติของทุกอย่างที่เขาเคยทำมา จากนั้นเป็นนางฟ้าของสามัญสำนึกที่ดีและมองการณ์ไกลเธอบอกว่าเจ้าหญิง, ตื่นนอนหลังจากร้อยปีในปราสาทโบราณนี้อาจจะมีการจัดการที่ดีอายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าชายหนุ่มข้างของเธอที่จะพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว ดังนั้นโดยไม่ต้องขอลาหนึ่งของใด ๆ ที่เธอได้สัมผัสกับความมหัศจรรย์ของเธอที่ดินประชากรทั้งหมดของพระราชวังยกเว้นพระมหากษัตริย์และพระราชินี; governesses, ฝ่ายเกียรติรอ-สาวสุภาพบุรุษพา, พ่อครัว, ครัวสาวหน้าทหารราบลงกับม้าที่อยู่ในคอกม้าและเจ้าบ่าวที่เข้าร่วมพวกเขาเธอสัมผัสแต่ละคนและทุก แต่ว่ากับการพิจารณาชนิดสำหรับความรู้สึกของเจ้าหญิง, เธอยังสัมผัสไขมันน้อยตักสุนัขอ้วนที่ได้วางลงข้างตัวเองที่รักของเขาอยู่บนเตียงที่สวยงามของเธอ เขาเช่นเดียวกับส่วนที่เหลือทั้งหมด, ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วในช่วงเวลา ถ่มน้ำลายมากที่อยู่มาก่อนครัวหยุดไฟเลี้ยวและไฟของตัวเองออกไปและทุกอย่างกลายเป็นเงียบเหมือนราวกับว่ามันเป็นช่วงกลางของคืนหรือราวกับพระราชวังเป็นพระราชวังของผู้ตาย. และพระมหากษัตริย์ ควีนมีจูบลูกสาวของพวกเขาและร้องไห้เธอเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ไม่มากเธอมองเพื่อให้หวานและเนื้อหาออกจากปราสาทออกคำสั่งว่ามันคือการได้รับการทาบทามไม่มาก คำสั่งไม่จำเป็น; ในหนึ่งในสี่ของชั่วโมงมีผุดขึ้นมารอบ ๆ ไม้เพื่อให้หนาและมีหนามที่สัตว์มิได้คนอาจพยายามที่จะเจาะมี ดังกล่าวข้างต้นนี้มวลหนาแน่นของป่าเท่านั้นที่จะถูกมองว่าด้านบนของหอสูงที่น่ารักเจ้าหญิงนอนหลับ. การเปลี่ยนแปลงหลายอย่างที่ดีเกิดขึ้นในร้อยปี กษัตริย์ที่ไม่เคยมีลูกคนที่สองเสียชีวิตและบัลลังก์ของเขาผ่านเข้าไปในพระราชวงศ์อื่น ดังนั้นทั้งหมดเป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงยากจนลืมว่าเมื่อบุตรชายของกษัตริย์ครองราชย์เป็นหนึ่งวันออกล่าสัตว์และการหยุดในการไล่ล่าโดยไม้ที่น่ากลัวนี้สอบถามสิ่งที่ไม้มันคืออะไรและสิ่งที่เป็นอาคารเหล่านั้นที่เขาเห็นที่ปรากฏออกมาจาก ท่ามกลางนั้นไม่มีใครสามารถตอบเขา ที่มีความยาวชาวนาเก่า ๆ ได้ถูกพบที่จำได้ว่าเมื่อได้ยินคุณปู่ของเขาพูดกับพ่อของเขาที่อยู่ในหอคอยนี้เป็นเจ้าหญิงที่สวยงามเป็นวันที่ถูกถึงวาระที่จะนอนหลับที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งร้อยปีจนกระทั่งตื่นขึ้นมาด้วยลูกชายของกษัตริย์ของเธอ ลิขิตเจ้าบ่าว. ที่นี้เจ้าชายหนุ่มที่มีจิตวิญญาณของพระเอก, มุ่งมั่นที่จะค้นหาความจริงให้กับตัวเอง ด้วยกับทั้งความเอื้ออาทรและความอยากรู้เขากระโดดจากหลังม้าของเขาและเริ่มที่จะบังคับทางของเขาผ่านไม้หนา ท่ามกลางความประหลาดใจของเขาแข็งสาขาทั้งหมดให้ทางและหนามน่าเกลียดเปลือกของตัวเองสอดคล้องของตัวเองของพวกเขาและหนามฝังตัวเองในโลกที่จะให้เขาผ่าน นี้ทำพวกเขาปิดอยู่ข้างหลังเขาช่วยให้ไม่มีชุดของเขาที่จะปฏิบัติตาม แต่ความกระตือรือร้นและหนุ่มเขาไปอย่างกล้าหาญในการอยู่คนเดียว สิ่งแรกที่เขาเห็นก็เพียงพอที่จะโจมตีเขาด้วยความกลัว ร่างกายของคนและม้าวางขยายบนพื้นดิน; แต่ชายที่มีใบหน้าไม่ตายสีขาว แต่เป็นสีแดงดอกโบตั๋นและด้านข้างพวกเขาเต็มไปครึ่งแก้วไวน์แสดงให้เห็นว่าพวกเขาได้ไปนอนดื่ม ต่อไปเขาเข้าไปในศาลขนาดใหญ่ปูด้วยหินอ่อนที่ยืนอยู่แถวยามนำเสนอแขน แต่นิ่งเช่นถ้าตัดออกจากหิน จากนั้นเขาเดินผ่านห้องที่หลายท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหมดในเครื่องแต่งกายของศตวรรษที่ผ่านมานอนที่เหมาะกับพวกเขายืนบางนั่งบาง หน้าถูกซุ่มซ่อนในมุมฝ่ายเกียรติถูกก้มมากกว่าเฟรมเย็บปักถักร้อยของพวกเขาหรือฟังชัดว่ามีความสนใจที่สุภาพกับสุภาพบุรุษของศาล แต่ทุกคนเงียบเหมือนรูปปั้นและเป็น Immoveable เสื้อผ้าของพวกเขาแปลกที่จะบอกว่ามีความสดและใหม่เช่นเคยและไม่ได้อนุภาคของฝุ่นละอองหรือแมงมุมเว็บได้รวบรวมกว่าเฟอร์นิเจอร์แม้ว่ามันจะไม่เป็นที่รู้จักไม้กวาดหลายร้อยปี ในที่สุดเจ้าชายประหลาดใจมาถึงห้องชั้นในที่ที่เห็นสังขารดวงตาของเขาเคย beheld. เด็กสาวคนหนึ่งของความงามที่ยอดเยี่ยมนอนหลับอยู่บนเตียงปักและเธอดูราวกับว่าเธอได้เพียงแค่ปิดตาของเธอ ตัวสั่นเจ้าชายเดินเข้ามาใกล้และคุกเข่าข้างเธอ บางคนบอกว่าเขาจูบเธอ แต่ที่ไม่มีใครเห็นมันและเธอไม่เคยบอกเราไม่สามารถจะค่อนข้างแน่ใจว่าของความเป็นจริง แต่เป็นจุดสิ้นสุดของความลุ่มหลงมา, เจ้าหญิงตื่นขึ้นมาในครั้งเดียวและมองไปที่เขาด้วยสายตาของเรื่อง tenderest กล่าวว่าซึมกะทือ "มันคือคุณเจ้าชายของฉันได้อย่างไร ฉันได้รอคอยคุณนานมาก. " โชคดีที่มีคำเหล่านี้และยังคงมากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พวกเขากำลังพูดเจ้าชายมั่นใจของเธอว่าเขารักเธอมากกว่าชีวิตของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็อายมากที่สุดของทั้งสอง; สำหรับขอบคุณนางฟ้าชนิด, เจ้าหญิงมีความอุดมสมบูรณ์ของเวลาที่จะฝันของเขาในช่วงศตวรรษของเธอนอนหลับในขณะที่เขาไม่เคยได้ยินแม้แต่ของเธอจนชั่วโมงก่อน เป็นเวลานานพวกเขานั่งคุยกันและยังไม่ได้กล่าวว่าครึ่งพอ ของพวกเขา Interru เท่านั้น