Music is an art form, social activi

Music is an art form, social activity or cultural activity whose medium is sound and silence. The common elements of music are pitch (which governs melody and harmony), rhythm (and its associated concepts tempo, meter, and articulation), dynamics, and the sonic qualities of timbre and texture (which are sometimes termed the "color" of a musical sound). Different styles or types of music may emphasize, de-emphasize or omit some of these elements. Music is performed with a vast range of instruments and with vocal techniques ranging from singing to rapping, and there are solely instrumental pieces, solely vocal pieces and pieces that combine singing and instruments. The word derives from Greek μουσική (mousike; "art of the Muses").[1] In its most general form the activities describing music as an art form include the production of works of music (songs, tunes, symphonies, and so on), the criticism of music, the study of the history of music, and the aesthetic examination of music.

The creation, performance, significance, and even the definition of music vary according to culture and social context. Indeed, throughout history, some new forms or styles of music have been criticized as "not being music", including Beethoven's Grosse Fuge in 1825[2] and early jazz in the beginning of the 1900s.[3] There are many types of music, including popular music, traditional music, art music, music written for religious ceremonies and work songs such as chanteys. Music ranges from strictly organized compositions (and their recreation in performance), through improvisational music such as jazz and aleatoric (chance-based) 20th and 21st century forms of music. Music can be divided into genres (e.g., Country music) and subgenres (e.g., Country blues), although the dividing lines and relationships between music genres are often subtle, sometimes open to personal interpretation, and occasionally controversial. For example, it can be hard to draw the line between 1980s hard rock and heavy metal from that same era. Within the arts, music may be classified as a performing art, a fine art or as an auditory art. Music may be played or sung and heard live, part of a dramatic work (a music theater show or opera) or film or TV show, or it may be recorded and listened to on a radio, iPod or CD player.

In many cultures, music is an important part of people's way of life, as it plays a key role in religious rituals, ceremonies (e.g., graduation), social activities (e.g., dancing) and cultural activities ranging from amateur karaoke singing to playing in a funk band or singing in a choir. People may make music as a hobby, for example in a youth orchestra, or as a professional musician or singer. Ancient Greek and Indian philosophers defined music as tones ordered horizontally as melodies and vertically as harmonies. Common sayings such as "the harmony of the spheres" and "it is music to my ears" point to the notion that music is often ordered and pleasant to listen to. However, 20th-century composer John Cage thought that any sound can be music, saying, for example, "There is no noise, only sound."[4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพลงเป็นแบบศิลปะ กิจกรรมทางสังคม หรือกิจกรรมทางวัฒนธรรมสื่อเป็นเสียงและความเงียบ องค์ประกอบทั่วไปของเพลงมีระยะห่าง (ซึ่งควบคุมเมโลดี้และฮาร์โมนี), จังหวะ (และเชื่อมโยงแนวคิดจังหวะ เมตร ความวิคิวลาร์) , dynamics และคุณภาพเสียงของ timbre และพื้นผิว (ซึ่งบางครั้งจะเรียกว่า "สี" ของเสียงดนตรี) ลักษณะแตกต่างกันประเภทของเพลงอาจเน้น emphasize ชื่น หรือละเว้นบางองค์ประกอบเหล่านี้ ทำเพลง กับหลากหลายของเครื่องมือ และเทคนิคที่ vocal ตั้งแต่ร้องแร็ป และมีเพียงบรรเลงชิ้น vocal เท่าชิ้นและชิ้นที่รวมเครื่องมือและร้องเพลง คำมาจากภาษากรีกμουσική (mousike "ศิลปะของ Muses") [1] ในรูปแบบทั่วไปส่วนใหญ่ที่อธิบายเป็นแบบศิลปะเพลงด้วย การผลิตงานเพลง (เพลง เพลง ซิมโฟนี และอื่น ๆ), วิจารณ์ดนตรี การศึกษาประวัติศาสตร์ดนตรี และตรวจสอบความงามของดนตรีสร้าง ประสิทธิภาพ ความสำคัญ และแม้กระทั่งคำจำกัดความของเพลงแตกต่างกันตามบริบททางสังคมและวัฒนธรรม แน่นอน ตลอด บางแบบฟอร์มใหม่หรือลักษณะของเพลงได้ถูกวิพากษ์วิจารณ์เป็น "ไม่ถูกเพลง" รวม Grosse Fuge ของบีโธเฟน ใน 1825 [2] และตั้งแต่แจ๊สในจุดเริ่มต้นของภาพกลาย [3] มีอยู่หลายชนิดของเพลง รวมเพลง ดนตรี ศิลปะดนตรี เพลงที่เขียนขึ้นสำหรับพิธีกรรมทางศาสนาและงานเพลงเช่น chanteys เพลงช่วงจากองค์ประกอบการจัดระเบียบอย่างเคร่งครัด (และพักผ่อนหย่อนใจของประสิทธิภาพการทำงาน), improvisational เพลงแจ๊ส และ aleatoric (ตามโอกาส) 20 และศตวรรษในรูปแบบเพลง เพลงสามารถแบ่งตามประเภท (เช่น เพลง) และ subgenres (เช่น ประเทศ blues), แม้ว่าบรรทัดและความสัมพันธ์ระหว่างดนตรีแนวแบ่งมักละเอียด บางครั้งเปิด การตี ความส่วนบุคคล และแย้งบางครั้ง ตัวอย่าง มันอาจยากที่จะวาดเส้นระหว่างทศวรรษ 1980 ฮาร์ดร็อคและโลหะหนักจากยุคเดียวกัน ภายในศิลปะ เพลงอาจจะจัด เป็น ศิลปะมีประสิทธิภาพ เป็นศิลปะ หรือศิลปะหู อาจจะเล่นดนตรี หรือสูง และกลางกรุงเทพสด ส่วนของนาฏกรรม (การแสดงดนตรีโรงละครหรือโอเปร่า) หรือภาพยนตร์ หรือโทรทัศน์ หรืออาจบันทึก และฟังวิทยุ iPod หรือเครื่องเล่นซีดีในหลายวัฒนธรรม เพลงเป็นส่วนสำคัญของวิถีชีวิต ประชาชนจึงมีบทบาทสำคัญในพิธีกรรมทางศาสนา พิธี (เช่น จบ) กิจกรรมเพื่อสังคม (เช่น เต้นรำ) และกิจกรรมทางวัฒนธรรมตั้งแต่มือสมัครเล่นคาราโอเกะร้องเพลงเพื่อเล่นในวงยอด หรือร้องเพลงในการร้องประสานเสียง คนอาจทำเพลง เป็นงาน อดิเรก เช่นในวงออเคสตร้าเยาวชน หรือ เป็นนักดนตรีมืออาชีพหรือนักร้อง นักปรัชญากรีก และอินเดียโบราณกำหนดเพลงเป็นเสียงสั่งแนวทำนอง และแนวตั้ง เป็นท่วงทำนอง คำทั่วไปเช่น "ความสามัคคีของท้องถิ่น" และ "เป็นเพลงหูของฉัน" จุดความเป็นดนตรีมักจะน่าฟัง และสั่งการ อย่างไรก็ตาม นักประพันธ์ในศตวรรษที่ 20 จอห์นเคจคิดว่า เสียงสามารถเพลง บอกว่า เช่น "มีเป็นไม่มีเสียง เฉพาะเสียง" [4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดนตรีเป็นรูปแบบศิลปะ, กิจกรรมทางสังคมหรือกิจกรรมทางวัฒนธรรมที่มีขนาดกลางเป็นเสียงและความเงียบ องค์ประกอบทั่วไปของเพลงสนาม (ซึ่งควบคุมทำนองและความสามัคคี) จังหวะ (และแนวคิดที่เกี่ยวข้องจังหวะเมตรและเสียงที่เปล่งออก) การเปลี่ยนแปลงและคุณภาพเสียงของต่ำและพื้นผิว (ซึ่งบางครั้งเรียกว่า "สี" ของ เสียงดนตรี) รูปแบบที่แตกต่างกันหรือประเภทของเพลงอาจเน้น de-เน้นหรือละเว้นบางส่วนขององค์ประกอบเหล่านี้ เพลงจะดำเนินการกับหลากหลายของเครื่องมือและเทคนิคที่มีแกนนำตั้งแต่ร้องเพลงแร็ปและมีประโยชน์ แต่เพียงผู้เดียวชิ้นชิ้นแกนนำ แต่เพียงผู้เดียวและชิ้นส่วนที่รวมการร้องเพลงและเครื่องมือ คำที่มาจากภาษากรีกμουσική (mousike; "ศิลปะของมิวส์") [1] ในรูปแบบทั่วไปมากที่สุดกิจกรรมอธิบายเพลงเป็นรูปแบบศิลปะรวมถึงการผลิตของงานเพลง (เพลงเพลงซิมโฟนีและอื่น ๆ . ) วิจารณ์ของดนตรีการศึกษาประวัติศาสตร์ของดนตรีและการตรวจสอบความงามของเพลง. การสร้างประสิทธิภาพการทำงานอย่างมีนัยสำคัญและแม้กระทั่งความหมายของเพลงที่แตกต่างกันตามวัฒนธรรมและบริบททางสังคม อันที่จริงตลอดประวัติศาสตร์บางรูปแบบใหม่หรือรูปแบบของเพลงได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ว่า "ไม่เป็นเพลง" รวมทั้งเบโธเฟน Grosse Fuge ใน 1825 [2] และแจ๊สในช่วงต้นของการเริ่มต้นของปี 1900 ที่. [3] มีหลายประเภทของเพลง รวมทั้งเพลงฮิตเพลงแบบดั้งเดิมศิลปะดนตรีเพลงที่เขียนขึ้นสำหรับพิธีกรรมทางศาสนาและเพลงที่ทำงานเช่นการขับขาน ช่วงเพลงจากองค์ประกอบการจัดระเบียบอย่างเคร่งครัด (และการพักผ่อนหย่อนใจของพวกเขาในการทำงาน) ผ่านทางดนตรียิ่งเช่นแจ๊สและ aleatoric (โอกาส-based) ที่ 20 และศตวรรษที่ 21 รูปแบบของเพลง เพลงสามารถแบ่งออกเป็นประเภท (เช่นเพลงคันทรี่) และหมวดหมู่ย่อย (เช่นประเทศบลูส์) แม้ว่าเส้นแบ่งระหว่างความสัมพันธ์และแนวเพลงที่มักจะบอบบางบางครั้งเปิดให้ตีความส่วนบุคคลและความขัดแย้งในบางครั้ง ยกตัวอย่างเช่นมันอาจจะยากที่จะวาดเส้นระหว่างปี 1980 ฮาร์ดร็อคและโลหะหนักจากยุคเดียวกันกับที่ ภายในศิลปะดนตรีอาจจะจัดเป็นศิลปะการแสดงศิลปะหรือเป็นศิลปะการได้ยิน เพลงอาจจะเล่นหรือร้องและได้ยินสดส่วนหนึ่งของการทำงานที่น่าทึ่ง (โรงละครแสดงดนตรีหรือโอเปร่า) หรือภาพยนตร์หรือรายการโทรทัศน์หรืออาจถูกบันทึกไว้และได้ฟังในวิทยุ, iPod หรือเครื่องเล่นซีดี. ในหลายวัฒนธรรม เพลงที่เป็นส่วนสำคัญของวิธีชีวิตของประชาชนในขณะที่มันมีบทบาทสำคัญในพิธีกรรมทางศาสนาพิธี (เช่นการสำเร็จการศึกษา), กิจกรรมทางสังคม (เช่นการเต้น) และกิจกรรมทางวัฒนธรรมที่หลากหลายจากการร้องเพลงคาราโอเกะมือสมัครเล่นที่จะเล่นในวงดนตรีของคนขี้ขลาดหรือ ร้องเพลงในคณะนักร้องประสานเสียง คนอาจจะทำให้เสียงดนตรีเป็นงานอดิเรกเช่นในวงออเคสตราเยาวชนหรือเป็นนักดนตรีมืออาชีพหรือนักร้อง กรีกโบราณและนักปรัชญาอินเดียเพลงที่กำหนดไว้เป็นเสียงคำสั่งให้เป็นแนวนอนและแนวตั้งท่วงทำนองเป็นของพระพุทธศาสนา คำพูดทั่วไปเช่น "ความสามัคคีของทรงกลมที่" และ "มันเป็นเพลงที่หูของฉัน" ชี้ไปที่ความคิดที่ว่าเพลงมักจะได้รับคำสั่งและน่าฟัง อย่างไรก็ตามนักแต่งเพลงในศตวรรษที่ 20 จอห์นเคคิดว่าเสียงใด ๆ สามารถเป็นเพลงที่พูดเช่น "ไม่มีเสียงไม่มีเสียงเพียง." [4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดนตรีเป็นรูปแบบศิลปะ กิจกรรมทางสังคมหรือวัฒนธรรม กิจกรรมที่เป็นสื่อเสียง และความเงียบ องค์ประกอบทั่วไปของเพลงที่มีระดับเสียง ( ซึ่งควบคุมทำนองและความสามัคคี ) , จังหวะ ( และของที่เกี่ยวข้องแนวคิดจังหวะ , เครื่องวัด , เสียง ) , พลวัต และคุณภาพเสียงของทิมเบอร์และพื้นผิว ( ซึ่งบางครั้งเรียกว่า " สี " ของเสียงดนตรี )ลักษณะหรือประเภทของเพลงจะเน้น , เน้นหรือละเว้นบางส่วนขององค์ประกอบเหล่านี้ เพลงจะดำเนินการกับหลากหลายของเครื่องมือและเทคนิคเสียงตั้งแต่ร้องเพลงให้ฟัง และมีเพียงอุปกรณ์ชิ้นชิ้นและชิ้นรวมแต่เพียงผู้เดียว เสียงร้อง และเครื่องดนตรี คำที่มาจากภาษากรีก ( μουσική mousike ; " ศิลปะแห่งแรงบันดาลใจ " )[ 1 ] ในรูปแบบทั่วไปมากที่สุดกิจกรรมบรรยายดนตรีเป็นรูปแบบศิลปะรวมถึงการผลิตงานเพลง ( เพลง เพลงซิมโฟนีและอื่น ๆ ) , การวิจารณ์ดนตรี ศึกษาประวัติความเป็นมาของดนตรี และการสอบ . . .

การสร้าง , การทำงาน , ความสำคัญ และความหมายของเพลงแตกต่างกันไปตามวัฒนธรรมและบริบททางสังคม แน่นอนตลอดประวัติศาสตร์ รูปแบบใหม่ หรือลักษณะของดนตรีได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ว่า " ไม่ใช่เป็นเพลง " รวมทั้งบีโธเฟ่น Grosse กรอกกลิ้งใน 1825 [ 2 ] และแจ๊สแรกในจุดเริ่มต้นของปี 1900 . [ 3 ] มีหลายประเภทของเพลง รวมถึงเพลงยอดนิยม , เพลง , ดนตรี , ศิลปะ , เพลงที่เขียนขึ้นสำหรับพิธี ศาสนาและงานเพลง เช่น chanteys .เพลงช่วงจากองค์ประกอบจัดอย่างเคร่งครัด ( และสันทนาการในงาน ) ผ่าน improvisational เพลง เช่น เพลงแจ๊ส และ aleatoric ( ตามโอกาส ) 20 และศตวรรษที่ 21 รูปแบบของดนตรี เพลงสามารถแบ่งออกเป็นประเภทเช่น ( ประเทศเพลง ) และ subgenres ( เช่นบลูส์ประเทศ ถึงแม้ว่าการแบ่งสายและความสัมพันธ์ระหว่างดนตรี ประเภทมักจะมีเล่ห์เหลี่ยมบางครั้งเปิดให้ตีความส่วนตัว และขัดแย้งในบางครั้ง ตัวอย่างเช่นมันสามารถยากที่จะวาดเส้นระหว่าง 1980 ฮาร์ดร็อคและโลหะหนักจากที่เดียวกัน ยุค ในศิลปะ ดนตรี อาจจะจัดเป็นศิลปะการแสดง , ศิลปะหรือเป็นศิลปะระดับความรู้สึกตัว เพลงที่อาจจะเล่น หรือ ซอง และได้ยินอยู่ ส่วนหนึ่งของงานละคร ( เพลงโรงละครแสดงหรือ Opera ) หรือภาพยนตร์หรือโทรทัศน์หรือมันอาจจะถูกบันทึกและฟังในวิทยุ , iPod หรือเครื่องเล่นซีดี

ในหลายวัฒนธรรม ดนตรี เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิต เป็นบทบาทสำคัญในพิธีกรรมทางศาสนา เช่น พิธีจบการศึกษา ) , กิจกรรมทางสังคม ( เช่นเต้น ) และกิจกรรมทางวัฒนธรรมตั้งแต่ สมัครเล่น ร้องคาราโอเกะ เล่นใน วงป็อปร็อกหรือร้องเพลงในคณะประสานเสียง คนอาจจะทำดนตรีเป็นงานอดิเรกตัวอย่างเช่นในเยาวชนออเคสตร้า หรือเป็นนักดนตรีมืออาชีพ หรือนักร้อง ในสมัยกรีกโบราณและนักปรัชญาอินเดียกำหนดเพลงเป็นเสียงสั่งในแนวนอนเป็นดี้และแนวตั้งเป็นโทรศัพท์มือถือ . โดยทั่วไปคำพูดเช่น " ความสามัคคีของทรงกลม " และ " มันเป็นเพลงที่หูของฉัน " ชี้ความคิดว่าดนตรีมักจะสั่งและน่ารื่นรมย์ที่จะฟัง อย่างไรก็ตามศตวรรษที่ 20 นักแต่งเพลงจอห์นเคจคิดว่าเสียงใด ๆสามารถเป็นเพลง " ตัวอย่างเช่น " ไม่มีเสียง ยกเว้นเสียง . " [ 5 ]