temporary employment or helping in

temporary employment or helping in family business). For every respondent, we quantify this risk on the basis of the frequency of unemployment and atypical employment within his or her occupational class (for an extensive discussion and validation of this measure, see Schwander and Häusermann, 2013). Similarly to Rehm’s work on unemployment risk, we rely on occu- pational classes for the measurement of risk, because the probability of experiencing un- employment or atypical employment is very unequally distributed across occupational classes (Rehm, 2011a). We use the class scheme by Oesch in the collapsed version of Rehm and Kitschelt (2005). They distinguish five occupational classes: capital accumulators (high- skilled managers, self-employed and experts), socio-cultural professionals (high-skilled pro- fessionals in the public and private service sector), blue-collar workers (unskilled and skilled workers mostly in the industry), low service functionaries (unskilled and skilled em- ployees in interpersonal services) and mixed service functionaries (routine and skilled clerks). We further distinguish those five classes according to gender and age. As before, the age threshold is set at 40.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จ้างงานชั่วคราวหรือช่วยในธุรกิจของครอบครัว) สำหรับตอบทุก เรากำหนดปริมาณความเสี่ยงบนพื้นฐานของความถี่ของการว่างงานและการจ้างงานที่ผิดปกติภายในของเขา หรือเธออาชีวชั้นนี้ (สำหรับการสนทนาที่หลากหลายและการตรวจสอบนี้วัด ดู Schwander และ Häusermann, 2013) ในทำนองเดียวกัน การทำงานของคอฟฟี่ช็อปบนความเสี่ยงว่างงาน เราพึ่ง occu - pational เรียนสำหรับการประเมินความเสี่ยง เนื่องจากความน่าเป็นการพบงานสหประชาชาติหรือทำงานผิดปกติมาก unequally กระจายเรียนอาชีว (คอฟฟี่ช็อป 2011a) เราใช้แบบชั้น โดย Oesch ในรุ่นยุบคอฟฟี่ช็อปและ Kitschelt (2005) พวกเขาแยกเรียนอาชีวที่ห้า: ทุนหม้อสะสมไฟฟ้า (สูง - มีทักษะผู้จัดการ เจ้าของธุรกิจและผู้เชี่ยวชาญ), ผู้เชี่ยวชาญด้านสังคมและวัฒนธรรม (ฝีมือ pro-fessionals ในภาคการบริการสาธารณะ และส่วนตัว), สีฟ้าปกคน (มีฝีมือ และไร้ฝีมือแรงงานส่วนใหญ่ในอุตสาหกรรม), ริ functionaries (มีฝีมือ และไร้ฝีมือ em-ต่าง ๆ ในบริการมนุษยสัมพันธ์) และบริการผสม functionaries (ประจำและหน้าที่ที่มีทักษะ) เราเพิ่มความเหล่าห้าชั้นตามเพศและอายุ เป็นก่อน ขีดจำกัดอายุไว้ที่ 40

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การจ้างงานชั่วคราวหรือช่วยในธุรกิจของครอบครัว) ทุกตอบเราปริมาณความเสี่ยงนี้บนพื้นฐานของความถี่ของการว่างงานและการจ้างงานที่ผิดปกติภายในชั้นเรียนของเขาหรือเธอประกอบอาชีพที่ (สำหรับการอภิปรายอย่างกว้างขวางและการตรวจสอบของวัดนี้ดู Schwander และHäusermann, 2013) ในทำนองเดียวกันการทำงานของ Rehm เกี่ยวกับความเสี่ยงว่างงานเราพึ่งพาการเรียน pational occu- สำหรับการวัดความเสี่ยงเพราะน่าจะเป็นของการจ้างงานที่ประสบยกเลิกหรือการจ้างงานที่ผิดปกติมีการกระจายมากไม่มีที่เปรียบข้ามชั้นเรียนอาชีวอนามัย (Rehm, 2011a) เราใช้รูปแบบการเรียนโดย OESCH ในรุ่นทรุด Rehm และ Kitschelt (2005) พวกเขาเห็นความแตกต่างห้าชั้นเรียนอาชีว: สะสมทุน (สูงผู้จัดการที่มีทักษะของตนเองและผู้เชี่ยวชาญ) ผู้เชี่ยวชาญด้านสังคมและวัฒนธรรม (ที่มีทักษะสูง fessionals โปรในภาคบริการภาครัฐและเอกชน) คนงานคอปกสีฟ้า (แรงงานไร้ฝีมือและมีฝีมือ ส่วนใหญ่อยู่ในอุตสาหกรรม) functionaries ต่ำบริการ (ไร้ฝีมือและมีฝีมือ ployees em- ในการให้บริการระหว่างบุคคล) และ functionaries บริการผสม (เสมียนประจำและมีฝีมือ) เรายังเห็นความแตกต่างเหล่านั้นห้าชั้นเรียนตามเพศและอายุ เมื่อก่อนเกณฑ์อายุตั้งไว้ที่ 40