Chester was feeling more tired than

Chester was feeling more tired than usual after a hard day at the office. He had joined the company only two years before. He had come straight from university then, but now he was a junior manager in one of the biggest companies in Singapore. It was an important position to have and meant lots of extra work.
He could understand the jealousy that some of the other workers might feel against the 'new boy', as they still called him. He had risen quickly in the company.
Many of them, however, had been there for years doing the same jobs. He
could understand how bad feeling towards him might lie hidden behind their smiles.
But it didn't make life any easier.
He needed people whose advice he could trust when he had to make difficult decisions. He had to be sure that the bad feelings of the other workers didn't get in the way of the important business decisions he had to make. He knew he would never become a manager unless he could be sure of people.
Then there was Dorothy.
Chester was fairly sure of his own good looks. He was dark and slim and dressed smartly, but with an eye to fashion. He was a confident speaker and believed himself to be a sociable and effective junior manager.
But when it came to Dorothy his judgement disappeared. Dorothy was a bright girl who had just joined the company, straight from university. He was attracted at once by her intelligent eyes, her shy, pretty face and her soft, round figure.
Ah, Dorothy!
Take today, for example. He had been given some new figures to check and he had asked Dorothy to read some of the details to him while he took notes. It was not until she had left that he realised that he had not written notes at all. Instead he had written Dorothy's name several times. He was too embarrassed to ask Dorothy for the details again, so he had to look them up in the office of old Mr Shaw.
Mr Shaw was known for always being^in a bad mood and he was no different this time. He didn't like having to stay late to check figures for some junior manager. He didn't like it at all.
Chester hated it when he made mistakes. It didn't look good. But it didn't happen often.
He decided he would walk home instead of taking the train. It was late in the evening but he felt he needed the walk to clear his thoughts after a busy day. Anyway, it would be a little punishment for being so stupid earlier on. He decided that he would eat at the shopping centre near his home. He liked the Chinese food there.
As he walked towards his favourite Chinese restaurant, he saw that the lights were still on in an old antique shop. He had often thought of looking into this shop because he liked shops that sold old things. He stopped and looked. There were boxes full of old books piled outside the shop. On the shop window was a notice. It read: Sorry, shop closed today. Open again tomorrow.
He bent down to look at the books. He saw all the usual old books: school books, cookery books and other books with dirty, yellowing pages that were of no value to him. There was one small, old book, however, that he noticed at once. It looked much older than the rest of the books. He picked it up.
'Take it!' said a voice behind him. Chester turned to see a man of about eighty

years old. The man had opened the shop door anekwas carrying another box full of old books. 'These have all been around for years. My nephew is taking over the business and I don't want to leave him with all this rubbish. Nobody wants to buy any of it, so take what you want - go on, help yourself!'
'Thanks,' said Chester as he put the old book into his jacket pocket and went on to the Chinese restaurant.
Chester sat at his table drinking a beer. He had been looking forward to his chicken and rice. When it arrived, he found that the chicken had not been cooked properly. It was pink inside. He decided to complain and called the waiter.
'Sir?' asked the waiter.
Chester noticed that the waiter was new to the place.
'I'm not eating this,' Chester told him. 'The chicken is pink inside — it hasn't been cooked properly.'
'It's rare chicken, sir,' the waiter said. 'Many of our customers prefer its finer taste.'
Chester looked straight at the waiter. He thought the waiter was not showing him enough respect.
'Really?' answered Chester.
'It's very popular, sir,' said the waiter.
'And I suppose the illness they caught from eating undercooked chicken was popular with them too, eh?' said Chester. Other people in the restaurant could hear. He was annoyed.
The waiter said nothing but his face turned red.
'Please take this chicken back,' Chester told the waiter, 'and give me a piece that has been cooked all the way through.'
'Certainly, sir,' said the waiter as he took the food and went back to the kitchen.
While Chester was waiting for his meal to return he remembered the little book in his pocket. He thought he would have a look at it while he was waiting. He took it out of his pocket and examined it.
It was small enough to fit easily into his pocket and was covered with old, fine leather. He had to clean off some of the dirt in order to read the title on the cover.
At first the
title seemed to be in another language with strange letters and shapes, but as he looked they seemed to change into English. He closed his eyes tightly and opened them again. He was mistaken, of course. He must have been. When he looked again the title of the book was there. It was still dirty but it was clearly written in English. It read: The Book of Thoughts.
It didn't say who wrote the book.
Chester thought it must be one of those old books which offered advice about life. He felt disappointed.
He tried to open the book but it had an old metal lock which stopped him. Then suddenly the book seemed to open quite naturally at the middle pages. It was almost as if it wanted him to read it.
What he saw when he looked surprised him. The pages had nothing written on them and they were clean and white, not at all like the yellowed pages one would expect to find in a book this old. Did all the pages have no writing on them?
Just then the waiter returned with Chester's chicken and rice and placed it before him.
'Thank you,' said^lhester.

'My pleasure, sir,' answered the waiter with a smile.
Chester happened to look at the opened book. It now had writing on the pages which only a moment before had been clean and white. The writing said:
He wouldn 't look so pleased with himself if he knew what I had put on to his chicken while I was in the kitchen. That will teach him to make me look silly.
' Chester couldn't believe what he saw. Was this what the waiter was thinking? 'Anything else, sir?' asked the waiter politely.
'Er. . . no, thank you,' said Chester.
As the waiter walked off the writing disappeared. Chester looked at his meal. He didn't feel hungry any more. And he could hardly complain to the manager about the waiter. Not without telling them about the book. Who would believe him?
Chester left the chicken and rice alone, paid his bill and went. He did not leave the waiter a tip.
* * *
When Chester got home he felt exhausted. He took out the book and looked inside it once more. The pages were now all white and clear again. Perhaps it had all been a result of his tiredness. He had been thinking too much about work — and about Dorothy. That must be it. There was no other possible explanation: he was simply too tired to think straight.
He went to bed and slept almost at once.
* * *
The train was less crowded than usual the following morning. He was lucky enough to find a seat for his short journey. He liked to watch people as they all sat or stood with faces that gave no sign of what they were thinking. Everybody avoided looking at another person in the eye -that might cause trouble.
Chester relaxed in his seat. He had decided that the experience of the night before was best forgotten. Who ever heard of a book that read thoughts? The whole idea was crazy!
Then he remembered that he still had the book in his
pocket. He ought to throw it away in the next rubbish bin. Yes, that's what he would do. Get rid of the stupid thing.
He noticed that the woman who sat opposite was an attractive, smartly dressed middle-aged lady. Her eyes looked down and her face showed nothing of her thoughts. Chester wondered what she was thinking.
Should he look at the book?
Perhaps just a little look would be fun. Where was the harm in it? He reached for the book in his pocket. He took it out.
'Go on,' he said to himself, 'you might as well try out the book. Just for a laugh. Do it!'
He opened the book and almost at once words in clear black letters appeared on the white pages. The words read:
I've given the best years of my life to him. Bank managers have married their secretaries before now. He must decide today — leave that awful wife and marry me or I'll shoot him and myself dead.
Chester saw that the woman's soft handbag had something in it that looked hard. Could it be a gun? He quickly shut the book and looked away. f
Next he saw a tough-looking man wearing a T-shirt, showing his powerful arms,

Chester was feeling more tired than usual after a hard day at the office. He had joined the company only two years before. He had come straight from university then, but now he was a junior manager in one of the biggest companies in Singapore. It was an important position to have and meant lots of extra work.
He could understand the jealousy that some of the other workers might feel against the 'new boy', as they still called him. He had risen quickly in the company.
Many of them, however, had been there for years doing the same jobs. He
could understand how bad feeling towards him might lie hidden behind their smiles.
But it didn't make life any easier.
He needed people whose advice he could trust when he had to make difficult decisions. He had to be sure that the bad feelings of the other workers didn't get in the way of the important business decisions he had to make. He knew he would never become a manager unless he could be sure of people.
Then there was Dorothy.
Chester was fairly sure of his own good looks. He was dark and slim and dressed smartly, but with an eye to fashion. He was a confident speaker and believed himself to be a sociable and effective junior manager.
But when it came to Dorothy his judgement disappeared. Dorothy was a bright girl who had just joined the company, straight from university. He was attracted at once by her intelligent eyes, her shy, pretty face and her soft, round figure.
Ah, Dorothy!
Take today, for example. He had been given some new figures to check and he had asked Dorothy to read some of the details to him while he took notes. It was not until she had left that he realised that he had not written notes at all. Instead he had written Dorothy's name several times. He was too embarrassed to ask Dorothy for the details again, so he had to look them up in the office of old Mr Shaw.
Mr Shaw was known for always being^in a bad mood and he was no different this time. He didn't like having to stay late to check figures for some junior manager. He didn't like it at all.
Chester hated it when he made mistakes. It didn't look good. But it didn't happen often.
He decided he would walk home instead of taking the train. It was late in the evening but he felt he needed the walk to clear his thoughts after a busy day. Anyway, it would be a little punishment for being so stupid earlier on. He decided that he would eat at the shopping centre near his home. He liked the Chinese food there.
As he walked towards his favourite Chinese restaurant, he saw that the lights were still on in an old antique shop. He had often thought of looking into this shop because he liked shops that sold old things. He stopped and looked. There were boxes full of old books piled outside the shop. On the shop window was a notice. It read: Sorry, shop closed today. Open again tomorrow.
He bent down to look at the books. He saw all the usual old books: school books, cookery books and other books with dirty, yellowing pages that were of no value to him. There was one small, old book, however, that he noticed at once. It looked much older than the rest of the books. He picked it up.
'Take it!' said a voice behind him. Chester turned to see a man of about eighty
 
years old. The man had opened the shop door anekwas carrying another box full of old books. 'These have all been around for years. My nephew is taking over the business and I don't want to leave him with all this rubbish. Nobody wants to buy any of it, so take what you want - go on, help yourself!'
'Thanks,' said Chester as he put the old book into his jacket pocket and went on to the Chinese restaurant.
Chester sat at his table drinking a beer. He had been looking forward to his chicken and rice. When it arrived, he found that the chicken had not been cooked properly. It was pink inside. He decided to complain and called the waiter.
'Sir?' asked the waiter.
Chester noticed that the waiter was new to the place.
'I'm not eating this,' Chester told him. 'The chicken is pink inside — it hasn't been cooked properly.'
'It's rare chicken, sir,' the waiter said. 'Many of our customers prefer its finer taste.'
Chester looked straight at the waiter. He thought the waiter was not showing him enough respect.
'Really?' answered Chester.
'It's very popular, sir,' said the waiter.
'And I suppose the illness they caught from eating undercooked chicken was popular with them too, eh?' said Chester. Other people in the restaurant could hear. He was annoyed.
The waiter said nothing but his face turned red.
'Please take this chicken back,' Chester told the waiter, 'and give me a piece that has been cooked all the way through.'
'Certainly, sir,' said the waiter as he took the food and went back to the kitchen.
While Chester was waiting for his meal to return he remembered the little book in his pocket. He thought he would have a look at it while he was waiting. He took it out of his pocket and examined it.
It was small enough to fit easily into his pocket and was covered with old, fine leather. He had to clean off some of the dirt in order to read the title on the cover.
At first the
title seemed to be in another language with strange letters and shapes, but as he looked they seemed to change into English. He closed his eyes tightly and opened them again. He was mistaken, of course. He must have been. When he looked again the title of the book was there. It was still dirty but it was clearly written in English. It read: The Book of Thoughts.
It didn't say who wrote the book.
Chester thought it must be one of those old books which offered advice about life. He felt disappointed.
He tried to open the book but it had an old metal lock which stopped him. Then suddenly the book seemed to open quite naturally at the middle pages. It was almost as if it wanted him to read it.
What he saw when he looked surprised him. The pages had nothing written on them and they were clean and white, not at all like the yellowed pages one would expect to find in a book this old. Did all the pages have no writing on them?
Just then the waiter returned with Chester's chicken and rice and placed it before him.
'Thank you,' said^lhester.
 
'My pleasure, sir,' answered the waiter with a smile.
Chester happened to look at the opened book. It now had writing on the pages which only a moment before had been clean and white. The writing said:
He wouldn 't look so pleased with himself if he knew what I had put on to his chicken while I was in the kitchen. That will teach him to make me look silly.
' Chester couldn't believe what he saw. Was this what the waiter was thinking? 'Anything else, sir?' asked the waiter politely.
'Er. . . no, thank you,' said Chester.
As the waiter walked off the writing disappeared. Chester looked at his meal. He didn't feel hungry any more. And he could hardly complain to the manager about the waiter. Not without telling them about the book. Who would believe him?
Chester left the chicken and rice alone, paid his bill and went. He did not leave the waiter a tip.
* * *
When Chester got home he felt exhausted. He took out the book and looked inside it once more. The pages were now all white and clear again. Perhaps it had all been a result of his tiredness. He had been thinking too much about work — and about Dorothy. That must be it. There was no other possible explanation: he was simply too tired to think straight.
He went to bed and slept almost at once.
* * *
The train was less crowded than usual the following morning. He was lucky enough to find a seat for his short journey. He liked to watch people as they all sat or stood with faces that gave no sign of what they were thinking. Everybody avoided looking at another person in the eye -that might cause trouble.
Chester relaxed in his seat. He had decided that the experience of the night before was best forgotten. Who ever heard of a book that read thoughts? The whole idea was crazy!
Then he remembered that he still had the book in his
pocket. He ought to throw it away in the next rubbish bin. Yes, that's what he would do. Get rid of the stupid thing.
He noticed that the woman who sat opposite was an attractive, smartly dressed middle-aged lady. Her eyes looked down and her face showed nothing of her thoughts. Chester wondered what she was thinking.
Should he look at the book?
Perhaps just a little look would be fun. Where was the harm in it? He reached for the book in his pocket. He took it out.
'Go on,' he said to himself, 'you might as well try out the book. Just for a laugh. Do it!'
He opened the book and almost at once words in clear black letters appeared on the white pages. The words read:
I've given the best years of my life to him. Bank managers have married their secretaries before now. He must decide today — leave that awful wife and marry me or I'll shoot him and myself dead.
Chester saw that the woman's soft handbag had something in it that looked hard. Could it be a gun? He quickly shut the book and looked away. f
Next he saw a tough-looking man wearing a T-shirt, showing his powerful arms,

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เชสเตอร์รู้สึกเหนื่อยมากขึ้นกว่าปกติหลังจากวันที่สำนักงาน เขาได้เข้าร่วมบริษัทเพียงสองปีก่อน เขามาตรงจากมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ตอนนี้ เขาเป็นผู้จัดการห้องหนึ่งในบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในสิงคโปร์ มันเป็นตำแหน่งที่สำคัญมี และตั้งใจ มากมายเพิ่มเติมเขาสามารถเข้าใจพระว่า คนอื่น ๆ บางคนอาจรู้สึกกับ 'ใหม่เด็ก' พวกเขายังคงเรียกเขาได้ เขาได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในบริษัทหลายของพวกเขา ไร เคยมีปีที่ทำงานเดียวกัน เขาสามารถเข้าใจวิธีเลวความรู้สึกต่อเขาอาจนอนซ่อนอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มของพวกเขาแต่ก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตได้ง่ายขึ้นเขาต้องคนแนะนำเขาสามารถไว้วางใจเมื่อเขาได้ทำให้ตัดสินใจยาก เขาได้เพื่อให้แน่ใจว่าที่รู้สึกไม่ดีของคนอื่น ๆ ไม่ได้รับทางการตัดสินใจทางธุรกิจที่สำคัญที่เขาต้องการ เขารู้ว่า เขาจะเป็นผู้จัดการไม่ได้เว้นแต่ว่าเขาไม่ได้คนแล้ว มีโดโรธีเชสเตอร์ได้ค่อนข้างแน่ใจตนเองดูดี เขาได้เข้ม และบาง และแต่งตัวคุณภาพ แต่ คัดสรรแฟชั่น เขามีลำโพงมั่นใจ และเชื่อว่าตนเองเป็นผู้จัดการห้องกันเอง และมีประสิทธิภาพแต่เมื่อมันมาถึงโดโรธี ตัดสินของเขาหายไป โดโรธีเป็นสาวสดใสที่เพิ่งได้เข้าร่วมบริษัท ตรงจากมหาวิทยาลัย เขาได้ดูดคราวตาอัจฉริยะของเธอ เธออาย ใบหน้าสวย และ นุ่มของเธอ รอบรูปอา โดโรธีใช้เวลาวันนี้ ตัวอย่าง เขาได้รับตัวเลขบางอย่างใหม่เพื่อตรวจสอบ และเขาถามโดโรธีอ่านรายละเอียดบางอย่างให้เขาในขณะที่เขาได้บันทึก ได้จนกว่าที่เธอได้จากไปไม่ว่า เขาเองก็ยังคิดว่า มีไม่เขียนบันทึกทั้งหมด แต่ เขาได้เขียนชื่อของโดโรธีหลายครั้ง เขาอายเกินไปขอโดโรธีรายละเอียดอีกครั้ง มีเขาจึงมีการค้นหาในสำนักงานของนายเก่า Shawนาย Shaw ถูกเรียกสำหรับการเสมอ ^ อารมณ์เสีย และเขาก็ไม่แตกต่างขณะนี้ เขาไม่ได้ต้องมีการเดินสายเพื่อตรวจสอบตัวเลขบางตัวจัดการสำหรับเด็ก เขาไม่ชอบมันเลยเชสเตอร์ขี้เกียจก็เมื่อเขาทำผิดพลาด มันไม่ได้ดูดี แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้งเขาตัดสินใจเขาจะเดินกลับแทนการรถไฟ มันเป็นปลายในตอนเย็น แต่เขารู้สึกว่า เขาต้องเดินไปล้างความคิดของเขาหลังจากวันที่วุ่นวาย อย่างไรก็ตาม มันจะลงโทษน้อยกำลังโง่ดังนั้นก่อนหน้านี้ใน เขาตัดสินใจว่า จะกินที่ศูนย์การค้าใกล้บ้าน เขาชอบอาหารจีนมีขณะที่เขาเดินเข้าไปหาร้านอาหารจีนของเขาชื่นชอบ เขาเห็นว่า ไฟมีอยู่ในร้านขายของเก่าเก่า เขามักจะมีความคิดของการมองเข้าไปในร้านนี้ เพราะเขาชอบร้านที่ขายสิ่งเก่า เขาหยุด และมอง มีกล่องเก่าเต็มของหนังสือชั้นนอกร้าน ร้านหน้าต่างไม่แจ้ง มันอ่าน: ขออภัย ร้านปิดวันนี้ เปิดอีกครั้งวันพรุ่งนี้เขางอลงไปดูที่หนังสือ เขาเห็นหนังสือเก่าที่ปกติทั้งหมด: หนังสือเรียน หนังสืออาหาร และหนังสืออื่น ๆ ด้วยหน้าสกปรก สีเหลืองที่ไม่มีค่ากับเขา มีขนาดเล็ก เก่าเล่ม อย่างไรก็ตาม ที่เขาสังเกตเห็นในเวลาเดียวกัน มันดูเก่ามากกว่าส่วนอื่น ๆ ของหนังสือ เขารับมัน'เอามัน ' กล่าวว่า เสียงด้านหลัง เชสเตอร์เปิดดูชายประมาณแปดสิบ ปีเก่า คนมาเปิดประตูร้านหนังสือ anekwas แบกกล่องอีกทั้งของเก่า ' เหล่านี้ทั้งหมดมาปีนี้ หลานชายของฉันคือทำธุรกิจ และไม่ต้องการไว้ขยะนี้ให้เขา ไม่มีใครอยากซื้อของมัน ใช้เพื่ออะไรคุณต้อง - ไป ช่วยตัวเอง!''ขอบคุณ กล่าวเชสเตอร์เขาใส่หนังสือเก่าลงในกระเป๋าเสื้อของเขา และก็เดินไปร้านอาหารจีนเชสเตอร์เสาร์ที่ตารางของเขาดื่มเบียร์ เขามีการมองไปข้างหน้าไก่และข้าวของเขา เมื่อมันมาถึง เขาพบว่า ไก่ได้ไม่ถูกต้มอย่างถูกต้อง สีชมพูภายในได้ เขาตัดสินใจที่จะบ่น และเรียกว่าเสิร์ฟ'รัก ' ขอเสิร์ฟเชสเตอร์พบว่า เสิร์ฟคือใหม่ไป'ฉันกำลังไม่กินนี้ เชสเตอร์บอกเขา ' ไก่เป็นสีชมพูภายใน — มันไม่ได้สวยอย่างนี้ ''มันเป็นไก่หายาก รัก เสิร์ฟกล่าว 'ของลูกค้าของเราชอบของชาติรส'เชสเตอร์มองตรงที่เสิร์ฟ เขาคิดว่า เสิร์ฟได้ไม่แสดงเขาเคารพเพียงพอเชสเตอร์ตอบ 'จริง ๆ หรือ'' ได้รับความนิยมมาก รัก กล่าวว่า เสิร์ฟ' และฉันคิดว่า การเจ็บป่วยที่จะติดจากการกินไก่ดิบ ๆ เป็นที่นิยมกับพวกเขามากเกินไป เอ๊ะ?' กล่าวว่า เชสเตอร์ คนอื่นในร้านได้ยิน เขารำคาญพนักงานเสิร์ฟที่กล่าวว่า ไม่มีอะไร แต่หน้าเปิดสีแดง'กรุณาใช้นี้ไก่กลับ เชสเตอร์บอกเสิร์ฟ, ' และให้ฉันหมากที่ได้รับประทานจน''แน่นอน รัก กล่าวว่า เสิร์ฟเขาเอาอาหาร และกลับไปที่ห้องครัวในขณะที่เชสเตอร์ถูกรออาหารของเขากลับเขาจดจำหนังสือน้อยในกระเป๋าของเขา เขาคิดว่า เขาจะมีลักษณะที่ในขณะที่เขาถูกรอ เขาเอาออกจากกระเป๋าของเขา และตรวจสอบได้มันเล็กพอเดินเข้ากระเป๋าของเขา และถูกปกคลุม ด้วยหนังเก่า ดี เขาต้องสะอาดเพื่ออ่านชื่อเรื่องบนปกปิดบางสิ่งสกปรกครั้งแรกชื่อดูเหมือนจะ เป็นภาษาอื่นด้วยตัวอักษรแปลก ๆ และรูปร่าง แต่เขามอง พวกเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ เขาปิดตาของเขาอย่างใกล้ชิด และเปิดอีกครั้ง เขาเป็นดาวตามปกติ แน่นอน เขาต้องได้ เมื่อเขาดูอีกชื่อของหนังสือนั้นมี ก็ยังคงสกปรก แต่ที่เขียนในภาษาอังกฤษอย่างชัดเจน มันอ่าน: หนังสือความคิดมันไม่ได้บอกว่า ใครเขียนหนังสือเชสเตอร์คิดว่า มันต้องเป็นหนึ่งในบรรดาหนังสือเก่าที่ให้คำแนะนำเกี่ยวกับชีวิต เขารู้สึกผิดหวังเขาพยายามเปิดหนังสือ แต่มันมีตัวล็อคโลหะเก่าที่หยุดเขา แล้ว ก็หนังสือดูเหมือนจะ เปิดหน้ากลางค่อนข้างธรรมชาติ มันเป็นเกือบเป็นถ้าอยากให้เขาอ่านสิ่งที่เขาเห็นเมื่อเขาดูประหลาดใจเขา หน้ามีอะไรเขียนบนพวกเขา และพวกเขาสะอาด และ ขาว ไม่เช่นเพ yellowed หวังในการค้นหาหนังสือนี้เก่า ได้ทุกหน้ามีเขียนไม่ได้หรือไม่เพียงแล้วเสิร์ฟกลับมาพร้อมกับไก่และข้าวของเชสเตอร์ และวางไว้ก่อนเขาขอบคุณ กล่าวว่า ^ lhester 'ความสุขของฉัน รัก ตอบเสิร์ฟ ด้วยรอยยิ้มเชสเตอร์ที่เกิดขึ้นกับการ เปิดหนังสือดู มันตอนนี้มีเขียนหน้าซึ่งเพียงครู่ก่อนที่จะได้สะอาด และขาว เขียนว่า:Wouldn เขาไม่มองก็พอใจกับตัวเองถ้าเขารู้ว่าผมมีกำหนดในไก่ของเขาในขณะที่ผมอยู่ในห้องครัว ที่จะสอนให้เขาทำให้ฉันดูโง่' เชสเตอร์ไม่เชื่อสิ่งที่เขาเห็นได้ มีอะไรเสิร์ฟคิดนี้หรือไม่ 'อะไร รัก ' ขอเสิร์ฟสุภาพถัง... ไม่ ขอบคุณ กล่าวว่า เชสเตอร์เป็นพนักงานเสิร์ฟที่เดินปิดการเขียนหายไป เชสเตอร์มองอาหารของเขา เขาไม่รู้สึกหิวอีก และเขาไม่ได้บ่นการจัดการเกี่ยวกับเสิร์ฟ ไม่ไม่บอกพวกเขาเกี่ยวกับหนังสือ ใครจะเชื่อเขาเชสเตอร์จากไก่และข้าวคนเดียว จ่ายตั๋วของเขา และไป เขาไม่ได้ห้ามเสิร์ฟเคล็ดลับ* * *เมื่อเชสเตอร์บ้าน เขารู้สึกเหนื่อย เขาเอาออกหนังสือ และมองไว้ภายในอีกครั้ง หน้าได้ตอนนี้สีขาวทั้งหมดและล้างอีกครั้ง บางทีมันทั้งหมดได้ผลของเทวัญดาราสปาของเขา เขาก็คิดมากเกินไปเกี่ยวกับการทำงาน — และโดโรธี ที่ต้องเป็นมัน มีไม่อธิบายได้: เขาก็เหนื่อยเกินไปคิดตรงนั้นเขานอน และนอนเกือบคราว* * *รถไฟคือ พลุกพล่านกว่าปกติตอนเช้าต่อไปนี้ เขามาหานั่งของเขาเดิน เขาชอบดูคนเหล่านั้นทั้งหมด หรือยืนอยู่กับเสาร์หน้าที่ไม่มีเครื่องหมายของสิ่งที่พวกเขาได้คิด ทุกคนหลีกเลี่ยงการมองผู้อื่นในตา-ที่อาจทำให้เกิดปัญหาได้เชสเตอร์ผ่อนคลายในที่นั่งของเขา เขาได้ตัดสินใจว่า ประสบการณ์ของคืนถูกสุดลืม ผู้ที่เคยได้ยินหนังสือที่อ่านความคิด ความคิดทั้งหมดเป็นบ้าแล้ว เขาจำได้ว่า ยังมีหนังสือในเขากระเป๋า ควรจะทิ้งมันไปในช่องเก็บขยะต่อไป ใช่ นั่นคือสิ่งที่เขาทำ กำจัดสิ่งที่โง่เขาสังเกตเห็นว่า ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามเป็นผู้หญิงวัยกลางคนสวยงาม แต่งตัวแยบคาย มองตาของเธอลง และใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นอะไรในความคิดของเธอ เชสเตอร์สงสัยว่า สิ่งที่เธอไม่คิดเขาควรดูหนังสือหรือไม่บางทีเพียงเล็กน้อยลักษณะจะเป็นความสนุกสนาน ที่ถูกทำร้ายในเรื่อง เขาแล้วในหนังสือในกระเป๋าของเขา เขาเอามันออก"ไป เขากล่าวว่า ตนเอง, ' คุณอาจพยายามเช่นออกหนังสือได้ สำหรับหัวเราะ ทำมัน!'เขาเปิดหนังสือ และเกือบจะในทันทีคำตัวอักษรสีดำชัดเจนปรากฏหน้าขาว คำอ่าน:ฉันได้รับปีสุดของชีวิตเขา ผู้จัดการธนาคารมีแต่งงานของพวกเขาเรื่องก่อนหน้านี้ เขาต้องตัดสินใจวันนี้ — ปล่อยให้ภรรยาที่น่ากลัว และแต่งงานกับฉันหรือฉันจะยิงเขาและตัวเองตายเชสเตอร์เห็นว่า กระเป๋านุ่มของผู้หญิงมีบางสิ่งบางอย่างในนั้นที่ดูยาก มันอาจเป็นปืนหรือไม่ เขาได้อย่างรวดเร็วปิดหนังสือ และมองไป fต่อไป เขาเห็นทนมองชายคนหนึ่งสวมเสื้อยืด แขนของเขามีประสิทธิภาพ การแสดง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

เชสเตอร์รู้สึกเหนื่อยมากขึ้นกว่าปกติหลังจากวันที่ยากที่สำนักงาน เขาได้ร่วมงานกับ บริษัท เพียงสองปีก่อน เขาได้มาตรงจากมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการจูเนียร์หนึ่งใน บริษัท ที่ใหญ่ที่สุดในสิงคโปร์ มันเป็นตำแหน่งที่สำคัญที่จะมีจำนวนมากและมีความหมายของการทำงานพิเศษ.
เขาจะเข้าใจความหึงหวงว่าบางส่วนของคนงานคนอื่น ๆ อาจจะรู้สึกกับ 'เด็กใหม่' ในขณะที่พวกเขายังคงเรียกเขาว่า เขาได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วใน บริษัท .
หลายของพวกเขา แต่เคยมีมานานหลายปีที่ทำงานเดียวกัน
เขาอาจจะเข้าใจว่ารู้สึกไม่ดีต่อเขาอาจจะโกหกที่ซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มของพวกเขา.
แต่มันไม่ได้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้น.
เขาต้องการคนที่มีคำแนะนำเขาสามารถไว้วางใจเมื่อเขามีในการตัดสินใจที่ยากลำบาก เขาจะต้องให้แน่ใจว่าความรู้สึกที่ไม่ดีของคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้รับในทางของการตัดสินใจทางธุรกิจที่สำคัญที่เขามีให้ เขารู้ว่าเขาไม่เคยจะกลายเป็นผู้จัดการเว้นแต่เขาจะต้องแน่ใจว่าคน.
จากนั้นก็มีโดโรธี.
เชสเตอร์ค่อนข้างแน่ใจว่ารูปลักษณ์ที่ดีของตัวเอง เขาเป็นที่มืดและที่บางและสวมใส่อย่างชาญฉลาด แต่กับแฟชั่นตา เขาเป็นลำโพงที่มีความมั่นใจและเชื่อว่าตัวเองเป็นเข้ากับคนง่ายและมีประสิทธิภาพผู้จัดการจูเนียร์.
แต่เมื่อมันมาถึงการตัดสินใจของเขาโดโรธีหายไป โดโรธีเป็นสาวสดใสที่ได้เข้าร่วมเพียง บริษัท ที่ตรงจากมหาวิทยาลัย เขาถูกดึงดูดในครั้งเดียวด้วยตาฉลาดของเธอ, ขี้อายของเธอหน้าตาน่ารักและอ่อนนุ่มของเธอรูปรอบ.
อาโดโรธี!
ใช้ในวันนี้เช่น เขาได้รับตัวเลขใหม่บางส่วนที่จะตรวจสอบและเขาได้ขอให้โดโรธีที่จะอ่านรายละเอียดบางอย่างกับเขาในขณะที่เขาเอาบันทึก มันไม่ได้จนกว่าเธอได้ออกว่าเขาตระหนักว่าเขาได้บันทึกไม่ได้เขียนเลย แต่เขาได้เขียนชื่อของโดโรธีหลายต่อหลายครั้ง เขาก็อายเกินไปที่จะขอโดโรธีเพื่อดูรายละเอียดอีกครั้งเพื่อให้เขาได้ดูพวกเขาในสำนักงานของนายชอว์เก่า. the
นายชอว์เป็นที่รู้จักกันเสมอ ^ ในอารมณ์ที่ไม่ดีและเขาก็ไม่แตกต่างกันในครั้งนี้ เขาไม่ชอบที่มีจะอยู่ในช่วงปลายเพื่อตรวจสอบตัวเลขสำหรับบางผู้จัดการจูเนียร์ เขาไม่ชอบมันเลย.
เชสเตอร์เกลียดมันเมื่อเขาทำผิดพลาด มันไม่ได้ดูดี แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง.
เขาจึงตัดสินใจที่เขาจะเดินกลับบ้านแทนการรถไฟ มันก็สายในช่วงเย็น แต่เขารู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องใช้เวลาเดินเพียงเพื่อล้างความคิดของเขาหลังจากวันที่วุ่นวาย อย่างไรก็ตามก็จะมีการลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการเป็นโง่ดังนั้นก่อนหน้านี้ เขาตัดสินใจว่าเขาจะกินที่ศูนย์การค้าใกล้บ้านของเขา เขาชอบอาหารจีนมี.
ขณะที่เขาเดินไปร้านอาหารของเขาที่ชื่นชอบของจีนเขาเห็นว่าไฟยังคงอยู่ในร้านค้าโบราณเก่า เขามักจะคิดว่าการมองเข้าไปในร้านนี้เพราะเขาชอบร้านค้าที่ขายสิ่งเก่า เขาหยุดและมอง มีกล่องเต็มรูปแบบของหนังสือเก่าซ้อนนอกร้าน ในหน้าต่างร้านค้าได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า มันอ่าน: ขออภัยปิดร้านในวันนี้ เปิดอีกครั้งในวันพรุ่งนี้.
เขาก้มลงไปดูที่หนังสือ เขาเห็นทั้งหมดหนังสือเก่าปกติ: หนังสือเรียนหนังสือการปรุงอาหารและหนังสืออื่น ๆ ที่มีสกปรกหน้าเหลืองที่มีไม่มีค่ากับเขา มีขนาดเล็กเป็นหนึ่งในหนังสือเก่า แต่ที่เขาสังเกตเห็นได้ในครั้งเดียว มันดูแก่กว่าส่วนที่เหลือของหนังสือ เขาหยิบมันขึ้นมา.
'เอามัน! เสียงอยู่ข้างหลังเขากล่าวว่า เชสเตอร์หันไปเห็นคนประมาณแปดสิบปี ชายคนนั้นได้เปิดประตูร้าน anekwas แบกกล่องอีกเต็มรูปแบบของหนังสือเก่า 'เหล่านี้ได้ทุกรอบปี หลานชายของฉันคือการไปธุรกิจและฉันไม่ต้องการที่จะปล่อยให้เขามีขยะทั้งหมดนี้ ไม่มีใครอยากที่จะซื้อใด ๆ ของมันเพื่อใช้สิ่งที่คุณต้องการ - ไปที่ช่วยตัวเอง '.' ขอบคุณ 'กล่าวว่าเชสเตอร์ในขณะที่เขานำหนังสือเก่าในกระเป๋าเสื้อของเขาและเดินไปที่ร้านอาหารจีนเชสเตอร์นั่งอยู่ที่โต๊ะของเขาการดื่มเบียร์ เขาได้รับการรอคอยที่จะไก่และข้าวของเขา เมื่อมันมาถึงเขาพบว่าไก่ที่ไม่ได้รับการปรุงอย่างถูกต้อง มันเป็นสีชมพูภายใน เขาจึงตัดสินใจที่จะบ่นและเรียกบริกร. the 'เซอร์' ถามบริกร. เชสเตอร์สังเกตเห็นว่าบริกรใหม่ไปยังสถานที่. 'ฉันไม่ได้กินนี้' เชสเตอร์บอกเขาว่า 'ไก่อยู่ภายในสีชมพู -. มันยังไม่ได้รับการปรุงอย่างถูกต้อง' 'มันไก่ที่หายากครับ "บริกรกล่าวว่า 'หลายของลูกค้าของเราชอบรสชาติปลีกย่อยของ.' เชสเตอร์มองตรงไปที่บริกร เขาคิดว่าบริกรก็ไม่ได้แสดงความเคารพเขามากพอ. 'จริงเหรอ?' ตอบเชสเตอร์. 'มันเป็นที่นิยมมากครับ' กล่าวว่าบริกร. 'และฉันคิดว่าการเจ็บป่วยที่พวกเขาจับได้จากการกินไก่สุกเป็นที่นิยมกับพวกเขามากเกินไปใช่มั้ย?' เชสเตอร์กล่าวว่า คนอื่น ๆ ในร้านอาหารสามารถได้ยินเสียง เขาเป็นรำคาญ. บริกรกล่าวว่าไม่มีอะไร แต่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง. 'โปรดใช้ไก่นี้กลับมา' เชสเตอร์บอกว่าบริกร "และให้ฉันชิ้นส่วนที่ได้รับการปรุงสุกทุกทางผ่าน. '' แน่นอนครับ 'กล่าวว่า บริกรในขณะที่เขาเอาอาหารและเดินกลับไปที่ห้องครัว. ในขณะที่เชสเตอร์กำลังรอสำหรับการรับประทานอาหารของเขาจะกลับมาเขาจำหนังสือเล็ก ๆ น้อย ๆ ในกระเป๋าของเขา เขาคิดว่าเขาจะมีลักษณะที่มันในขณะที่เขากำลังรอ เขาเอามันออกมาจากกระเป๋าของเขาและตรวจสอบมัน. มันมีขนาดเล็กพอที่จะใส่ได้อย่างง่ายดายในกระเป๋าของเขาและถูกปกคลุมด้วยเก่าหนังดี เขาจะต้องทำความสะอาดออกบางส่วนของสิ่งสกปรกในการอ่านชื่อบนหน้าปก. ตอนแรกชื่อดูเหมือนจะเป็นภาษาที่มีตัวอักษรแปลกและรูปทรงอื่น แต่ขณะที่เขามองพวกเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ เขาปิดตาของเขาแน่นและเปิดพวกเขาอีกครั้ง เขาเป็นคนที่เข้าใจผิดแน่นอน เขาจะต้องได้รับการ เมื่อเขามองอีกครั้งชื่อของหนังสือเล่มนี้ก็อยู่ที่นั่น มันก็ยังสกปรก แต่มันก็เขียนไว้อย่างชัดเจนในภาษาอังกฤษ มันอ่านหนังสือของความคิด. มันไม่ได้บอกว่าใครเขียนหนังสือ. เชสเตอร์คิดว่ามันต้องเป็นหนึ่งในหนังสือเก่าเหล่านั้นที่เสนอคำแนะนำเกี่ยวกับชีวิต เขารู้สึกผิดหวัง. เขาพยายามที่จะเปิดหนังสือ แต่มันก็ล็อคโลหะเก่าที่หยุดเขา แล้วก็หนังสือเล่มนี้ดูเหมือนจะเปิดค่อนข้างเป็นธรรมชาติที่หน้ากลาง มันเกือบจะเป็นถ้ามันอยากให้เขาอ่านมัน. สิ่งที่เขาเห็นเมื่อเขามองเขาประหลาดใจ หน้าได้เขียนอะไรเกี่ยวกับพวกเขาและพวกเขาก็สะอาดและสีขาวไม่ได้เลยเช่นหน้าสีเหลืองหนึ่งที่คาดว่าจะพบในหนังสือเล่มนี้เก่า ไม่ทุกหน้ามีการเขียนไม่เกี่ยวกับพวกเขา? เพียงแค่นั้นบริกรกลับมาพร้อมกับไก่เชสเตอร์และข้าวและวางมันลงก่อนที่เขา. 'ขอบคุณ' กล่าวว่า ^ lhester. 'ความสุขของฉันครับ' ตอบบริกรที่มีรอยยิ้ม. เชสเตอร์ ที่เกิดขึ้นจะมองไปที่หนังสือเปิด ตอนนี้มันมีการเขียนบนหน้าเว็บซึ่งมีเพียงสักครู่ก่อนที่จะได้รับการทำความสะอาดและสีขาว การเขียนกล่าวว่าเขาที 'wouldn มองความยินดีให้กับตัวเองถ้าเขารู้ว่าสิ่งที่ฉันได้ใส่ในไก่ของเขาในขณะที่ผมอยู่ในห้องครัว ที่จะสอนให้เขาทำให้ฉันดูโง่. ' เชสเตอร์ไม่สามารถเชื่อว่าสิ่งที่เขาเห็น ได้รับสิ่งที่บริกรคิด? 'สิ่งอื่นใดครับ? ถามบริกรสุภาพ. 'Er . . ไม่มีขอขอบคุณ 'เชสเตอร์กล่าวว่า. ในฐานะที่เป็นบริกรเดินออกจากการเขียนหายไป เชสเตอร์มองไปที่อาหารของเขา เขาไม่ได้รู้สึกหิวใด ๆ เพิ่มเติม และเขาแทบจะไม่สามารถบ่นกับผู้จัดการเกี่ยวกับบริกรที่ ไม่ได้โดยไม่มีการบอกพวกเขาเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ ใครจะเชื่อเขา? เชสเตอร์ที่เหลือไก่และข้าวเพียงอย่างเดียวจ่ายการเรียกเก็บเงินของเขาและเดิน เขาไม่ได้ออกจากบริกรเคล็ดลับ. * * * * * * * * * * * * เมื่อเชสเตอร์กลับมาถึงบ้านเขารู้สึกหมด เขาหยิบเอาหนังสือเล่มนี้และมองไปข้างในอีกครั้งหนึ่ง หน้าตอนนี้สีขาวทั้งหมดและชัดเจนอีกครั้ง บางทีมันอาจจะได้รับทั้งหมดเป็นผลมาจากความเมื่อยล้าของเขา เขาได้รับการคิดมากเกินไปเกี่ยวกับการทำงาน - และเกี่ยวกับโดโรธี ที่จะต้องไม่ว่าจะเป็น ไม่มีคำอธิบายที่เป็นไปได้อื่น ๆ :. เขาเป็นเพียงเหนื่อยเกินไปที่จะคิดตรงเขาเดินไปที่เตียงและนอนเกือบจะในทันที. * * * * * * * * * * * * รถไฟที่แออัดน้อยกว่าปกติเช้าวันรุ่งขึ้น เขาเป็นคนที่โชคดีพอที่จะหาที่นั่งสำหรับการเดินทางระยะสั้น ๆ ของเขา เขาชอบที่จะดูคนที่พวกเขาทั้งหมดนั่งหรือยืนอยู่กับใบหน้าที่ให้สัญญาณของสิ่งที่พวกเขาคิด ทุกคนหลีกเลี่ยงการมองไปที่คนที่อยู่ในตาใช่หรือไม่เพราะอาจก่อให้เกิดปัญหาอื่น. เชสเตอร์ผ่อนคลายในที่นั่งของเขา เขาได้ตัดสินใจว่าประสบการณ์ของคืนก่อนที่จะถูกลืมที่ดีที่สุด ใครที่เคยได้ยินมาจากหนังสือที่อ่านความคิดหรือไม่? ความคิดทั้งหมดก็บ้า! แล้วเขาก็จำได้ว่าเขายังคงมีหนังสือของเขาในกระเป๋า เขาควรจะโยนมันออกไปในถังขยะต่อไป ใช่ว่าเป็นสิ่งที่เขาจะทำ กำจัดสิ่งที่โง่. เขาสังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเป็นที่น่าสนใจอย่างชาญฉลาดแต่งตัวผู้หญิงวัยกลางคน ดวงตาของเธอมองลงไปและใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นว่าไม่มีอะไรความคิดของเธอ เชสเตอร์สงสัยในสิ่งที่เธอคิด. เขาควรจะมองไปที่หนังสือ? บางทีเพียงแค่รูปลักษณ์ที่เล็ก ๆ น้อย ๆ จะสนุก อันตรายในมันคือที่ไหน? เขาเอื้อมสำหรับหนังสือในกระเป๋าของเขา เขาเอามันออกมา. 'ไป' เขาพูดกับตัวเองว่า 'คุณอาจรวมทั้งลองหนังสือ เพียงเพื่อหัวเราะ ทำมันได้! 'เขาเปิดหนังสือและเกือบจะในทันทีคำในตัวอักษรสีดำที่ชัดเจนปรากฏบนหน้าขาว คำอ่าน: ฉันได้รับปีที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันกับเขา ผู้จัดการธนาคารได้แต่งงานกับเลขานุการของพวกเขาก่อนหน้านี้ เขาต้องตัดสินใจวันนี้ -. ออกจากที่ภรรยาอันยิ่งใหญ่และแต่งงานกับฉันหรือฉันจะยิงเขาและตัวเองตายเชสเตอร์เห็นว่ากระเป๋าที่อ่อนนุ่มของผู้หญิงมีอะไรบางอย่างในนั้นที่ดูยาก มันอาจจะเป็นปืนหรือไม่? เขารีบปิดหนังสือเล่มนี้และมองออกไป f ถัดไปเขาเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังมองหายากสวมเสื้อยืดแขนแสดงที่มีประสิทธิภาพของเขา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เชสเตอร์รู้สึกเหนื่อยกว่าปกติหลังจากวันที่ยากที่สำนักงาน เขาได้ร่วมงานกับ บริษัท เพียงสองปี ก่อน เขามาจากมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการร้าน หนึ่งในบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในสิงคโปร์ มันเป็นตำแหน่งที่จะได้ และมีความหมายมากมาย
งานพิเศษเขาอาจเข้าใจความอิจฉาว่าบางส่วนของคนงานอื่น ๆอาจจะรู้สึกกับใหม่ ' เด็ก ' , พวกเขายังคงเรียกเขา เขาได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วใน บริษัท .
หลายของพวกเขา อย่างไรก็ตาม เคยมีปีทำงานเดียวกัน เขาจะเข้าใจ
ไม่ดีต่อเขาอาจโกหกซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มของพวกเขา .
แต่มันไม่ได้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้น .
เขาต้องการคนที่แนะนำเขาไว้ใจ เมื่อเขาต้องตัดสินใจยาก เขามีเพื่อให้แน่ใจว่า ความรู้สึกที่ไม่ดีของคนงานอื่น ๆ ไม่ได้รับในทางของธุรกิจที่สำคัญในการตัดสินใจ เขาต้องทำ เขารู้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นผู้จัดการ เว้นแต่เขาจะได้แน่ใจว่า คน ก็มี

Chester โดโรธี ค่อนข้างแน่ใจว่าหน้าตาของเขาเองมันมืดและผอมและแต่งตัวอย่างชาญฉลาด แต่กับตาแฟชั่น เขาเป็นผู้พูดมั่นใจและเชื่อว่าตัวเองเป็นเข้ากับคนง่าย และมีประสิทธิภาพผู้จัดการ .
แต่เมื่อมันมาถึงโดโรธีการตัดสินของเขาหายไป โดโรธี สดใส สาวที่เพิ่งจะร่วมงานกับ บริษัท โดยตรงจากมหาวิทยาลัย เขาถูกดึงดูดทันทีโดยตาฉลาดเธอขี้อาย หน้าสวยและนุ่มรอบรูป
อ๊ะ โดโรธี !
เอาวันนี้ ตัวอย่างเช่น เขาได้รับบางตัวเลขใหม่เพื่อตรวจสอบและเขาได้ขอให้โดโรธีอ่านบางส่วนของรายละเอียดกับเขาในขณะที่เขาเอาบันทึก มันไม่ได้จนกว่าเธอมีซ้ายที่เขาตระหนักว่าเขาไม่ได้เขียนบันทึกเลย แทนเขาเขียนชื่อโดโรธี หลายๆ ครั้ง เขาอายที่จะถามโดโรธีในรายละเอียดอีกครั้งดังนั้น เขาต้องมองพวกเขาขึ้นในสำนักงานเก่านายชอว์
นายชอว์เป็นที่รู้จักกันมักจะเป็น
อารมณ์เสียและเขาก็ไม่มีเวลาที่แตกต่างกันนี้ เขาไม่ได้ชอบที่ต้องอยู่ดึกเพื่อตรวจสอบตัวเลขบางจูเนียร์ผู้จัดการ เขาไม่ชอบมันเลย เกลียดมัน
เชสเตอร์เมื่อเขาทำผิด มันดูไม่ค่อยดี แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ
เขาตัดสินใจที่จะเดินกลับบ้านแทนการรถไฟ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.