PrologueI pretended to sleep as we

Prologue

I pretended to sleep as we rode in the van back to the hotel. I sat by the window in the back, Dongwan was sitting in the middle, and Minwoo was next to him. Eric and Hyesung sat in the middle row of seats, and Junjin was lucky enough to get shotgun. We really needed a bus, or a bigger van because it was cramped. We were wore out from our concert, so everyone was asleep.

I heard Eric and Hyesung talking, I just had my eyes closed as I listened. I was uncomfortable because Dongwan had his legs on me as he leaned against Minwoo. Good thing he wasn't as tall as those who sat up front, or it'll be even more cramped. Minwoo had his arm around Dongwan's neck as he slept.

Eric and Hyesung spoke in whispers so they wouldn't disturb us that were sleeping.

"Hyesung...you did well today."

"Thanks...um...you too."

I could only imagine the smiles they exchanged. Hyesung would give Eric a confused, nervous smile. Eric would slightly squint his eyes and smile brightly at Hyesung, memorized by him. It was Eric's smile that I wanted to see him give me, not the brotherly one he always gives me. I wanted one full of love...admiration.

"Hyesung..." The way he said Hyesung's name made me cringe.

"What?"

"I...lov-" I gripped Dongwan's leg tight, making him wake up yelling in pain.

I opened my eyes and watched as Dongwan took his legs off of me. "Geez Andy...you having a bad dream or something?"

Everyone had turned to looked at me, I frowned at Dongwan, "Sorry about that."

Dongwan smiled, and patted me on the shoulder, "It's fine...I was more scared than in pain."

I noticed Hyesung's scared look, he was afraid that someone would overhear them. Minwoo put his arm around Dongwan's neck, "Did you really have to yell?"

Dongwan grabbed Minwoo's arm, "I guess not...just scared me."

Junjin ignored us as he turned on the radio, situating himself in his seat to sleep more. Hyesung looked out the window crossing his arms. Eric watched as Dongwan leaned against Minwoo again both of them closing their eyes. Eric smiled at me, "Bad dream?"

I smiled back at his friendly expression, "You could say that."

Dongwan plopped his legs onto my lap and mumbled something. At least Dongwan wasn't denying his love for another, unlike Hyesung. Sometimes I wanted to yell at Hyesung and tell him to stop messing with Eric and just confess. Then again that would upset me if they got together...I would be extremely jealous.

Eric turned back into his seat, glancing at Hyesung who stared out the window. Whatever Junjin put the radio on was annoying, it was some young boyband singing about love...as if it was speaking to me. My hands fell onto Dongwan's legs as I watched cars, people, and buildings go by out the window.

We had one more concert to go, and I had thoughts of telling Eric what I felt for him. I wasn't sure if before or after the concert would be good. Or when we got back home, or before we got on the plane. I wasn't sure what would work out best...I had a feeling either wouldn't matter.

He was going to reject me anyways...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงฉัน pretended นอนขณะที่เรากำลังในรถไปโรงแรม ฉันนั่งหน้าต่างหลัง Dongwan นั่งอยู่ตรงกลาง และ Minwoo ถูกติดเขา Eric และ Hyesung นั่งในที่นั่งแถวกลาง และ Junjin ก็โชคดีพอที่จะได้รับปืน เราจริง ๆ ต้องรถบัส หรือรถตู้ขนาดใหญ่เนื่องจากมันถูก cramped เราได้สวมออกจากคอนเสิร์ตของเรา ดังนั้นทุกคนก็หลับ ผมได้ยิน Eric และพูด Hyesung เพิ่งมีตาปิดเป็นฉันฟัง ผมอึดอัด เพราะ Dongwan มีขาฉันเป็นเขาพิงกับ Minwoo สิ่งที่ดีเขาไม่ได้เป็นสูงเป็นคนที่นั่งหน้าขึ้น หรือมันจะถูกยิ่ง cramped Minwoo มีแขนรอบคอของ Dongwan ของเขาขณะที่เขานอนหลับEric และ Hyesung พูดใน whispers เพื่อพวกเขาจะไม่รบกวนเราที่ได้นอน "Hyesung...คุณทำวันนี้ดี""ขอบคุณ...อึม...คุณไป"ฉันสามารถจินตนาการมากที่พวกเขาแลกเปลี่ยน Hyesung จะให้ Eric ยิ้มสับสน ประสาท Eric จะ squint ตาเล็กน้อย และยิ้มสดใสที่ Hyesung ภาพตามเขา รอยยิ้มของ Eric ที่อยากจะเห็นเขาให้ฉัน ไม่หนึ่งฉันพี่ฉันน้องเขาเสมอให้ฉันได้ อยากหนึ่งเต็มไป ด้วยรัก...ชื่นชม"Hyesung..." แบบเขาว่า ชื่อของ Hyesung ที่ทำให้ฉันประจบประแจง"อะไร""I...lov-" ฉัน gripped Dongwan ของขาแน่น ทำให้เขาตื่นตะโกนในความเจ็บปวดเปิดตาของฉัน และดูเหมือน Dongwan เอาขาออกจากฉัน " Andy Geez...คุณฝันร้ายหรืออะไร? "ทุกคนก็เปิดไปดูที่ฉัน ฉัน frowned ที่ Dongwan, "Sorry ว่า"Dongwan smiled, and patted me on the shoulder, "It's fine...I was more scared than in pain."I noticed Hyesung's scared look, he was afraid that someone would overhear them. Minwoo put his arm around Dongwan's neck, "Did you really have to yell?"Dongwan grabbed Minwoo's arm, "I guess not...just scared me."Junjin ignored us as he turned on the radio, situating himself in his seat to sleep more. Hyesung looked out the window crossing his arms. Eric watched as Dongwan leaned against Minwoo again both of them closing their eyes. Eric smiled at me, "Bad dream?"I smiled back at his friendly expression, "You could say that."Dongwan plopped his legs onto my lap and mumbled something. At least Dongwan wasn't denying his love for another, unlike Hyesung. Sometimes I wanted to yell at Hyesung and tell him to stop messing with Eric and just confess. Then again that would upset me if they got together...I would be extremely jealous.Eric turned back into his seat, glancing at Hyesung who stared out the window. Whatever Junjin put the radio on was annoying, it was some young boyband singing about love...as if it was speaking to me. My hands fell onto Dongwan's legs as I watched cars, people, and buildings go by out the window.We had one more concert to go, and I had thoughts of telling Eric what I felt for him. I wasn't sure if before or after the concert would be good. Or when we got back home, or before we got on the plane. I wasn't sure what would work out best...I had a feeling either wouldn't matter.เขากำลังจะปฏิเสธฉันต่อไป...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อารัมภบทฉันแกล้งทำเป็นนอนในขณะที่เราขี่ม้าในรถตู้กลับไปที่โรงแรม ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างด้านหลัง, ดงวานก็นั่งอยู่ตรงกลางและมินอูก็ไปกับเขา เอริคและฮเยซองนั่งอยู่ในแถวกลางของที่นั่งและจอนจินโชคดีพอที่จะได้รับปืนลูกซอง เราจำเป็นจริงๆรถบัสหรือรถตู้ที่ใหญ่กว่าเพราะมันแคบ เรากำลังสวมออกจากคอนเสิร์ตของเราเพื่อให้ทุกคนกำลังนอนหลับ. ผมได้ยินและเอริคฮเยซองพูดฉันเพียงแค่ได้ปิดตาของฉันเป็นฉันฟัง ผมก็รู้สึกไม่สบายใจเพราะดงวานมีขาของเขากับฉันในขณะที่เขายืนพิงมินอู สิ่งที่ดีที่เขาไม่ได้เป็นสูงเป็นผู้ที่ลุกขึ้นนั่งด้านหน้าหรือมันจะยิ่งแคบมากขึ้น มินอูมีแขนของเขารอบคอดงวานในขณะที่เขานอนหลับ. เอริคและฮเยซองพูดกระซิบดังนั้นพวกเขาจะไม่รบกวนเราว่ากำลังนอนหลับอยู่. "ฮเยซอง ... คุณได้เป็นอย่างดีวันนี้." "ขอบคุณ ... เอ่อ ... คุณมากเกินไป . " ฉันสามารถจินตนาการรอยยิ้มที่พวกเขาแลกเปลี่ยน ฮเยซองจะให้เอริคสับสนรอยยิ้มประสาท เอริคเล็กน้อยจะเหล่ตาของเขาและรอยยิ้มสดใสที่ฮเยซอง, จำโดยเขา มันเป็นรอยยิ้มของเอริคที่ฉันต้องการที่จะเห็นเขาให้ฉันไม่ได้เป็นคนเหมือนพี่เหมือนน้องเขามักจะทำให้ผม ผมอยากหนึ่งที่เต็มไปด้วยความรักความชื่นชม ... . "ฮเยซอง ... " วิธีที่เขาบอกว่าชื่อของฮเยซองทำให้ฉันประจบประแจง. "คืออะไร" "ฉัน ... lov-" ผมจับขาของดงวานแน่นทำให้เขาตื่นขึ้นมาตะโกน ในความเจ็บปวด. ฉันเปิดตาของฉันและดูเป็นดงวานเอาขาของเขาออกจากฉัน "โธ่ ... คุณแอนดี้ที่มีความฝันที่ไม่ดีหรืออะไร?" ทุกคนหันไปมองที่ผมขมวดคิ้วที่ดงวาน "ขออภัยเกี่ยวกับที่." ดงวานยิ้มและตบไหล่ฉัน "มันปรับ ... ผมกลัวมากขึ้นกว่าในความเจ็บปวด. " ผมสังเกตดูฮเยซองกลัวของเขาก็กลัวว่าคนจะได้ยินพวกเขา มินอูวางแขนของเขารอบคอของดงวาน "ต้อนรับคุณจริงๆต้องตะโกน" ดงวานคว้าแขนของมินอู "ผมเดาไม่กลัว ... เพียงฉัน." จอนจินไม่สนใจเราในขณะที่เขาเปิดวิทยุ situating ตัวเองอยู่ในที่นั่งของเขาไป นอนหลับมากขึ้น ฮเยซองมองออกไปนอกหน้าต่างข้ามอ้อมแขนของเขา เอริคดูเป็นดงวานพิงมินอูอีกครั้งทั้งสองปิดตาของพวกเขา เอริคยิ้มให้ผม "ฝันไม่ดี?" ฉันยิ้มกลับมาที่การแสดงออกที่เป็นมิตรของเขา "คุณอาจจะบอกว่า." ดงวาน plopped ขาของเขาลงบนตักของฉันและพึมพำบางสิ่งบางอย่าง อย่างน้อยดงวานก็ไม่ได้ปฏิเสธความรักของเขาอีกซึ่งแตกต่างจากฮเยซอง บางครั้งฉันอยากจะตะโกนใส่ฮเยซองและบอกให้เขาหยุดล้อเล่นกับเอริคและเพียงแค่สารภาพ จากนั้นอีกครั้งที่จะทำให้เสียฉันว่าพวกเขาได้ร่วมกัน ... ฉันจะเป็นคนขี้หึงมาก. เอริคหันกลับเข้ามาในที่นั่งของเขา glancing ที่ฮเยซองที่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง สิ่งที่จอนจินใส่วิทยุเป็นที่น่ารำคาญมันเป็นบางอย่างที่บอยแบนด์หนุ่มร้องเพลงเกี่ยวกับความรัก ... ราวกับว่ามันกำลังพูดกับผม มือของฉันตกลงไปบนขาดงวานเป็นฉันดูรถคนและอาคารไปโดยออกไปนอกหน้าต่าง. เรามีคอนเสิร์ตอีกหนึ่งที่จะไปและผมก็มีความคิดของเอริคบอกสิ่งที่ฉันรู้สึกสำหรับเขา ผมก็ไม่แน่ใจว่าก่อนหรือหลังคอนเสิร์ตจะดี หรือเมื่อเราได้กลับบ้านหรือก่อนที่เราจะได้อยู่บนเครื่องบิน ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่จะทำงานออกมาดีที่สุด ... ผมมีความรู้สึกที่อาจจะไม่สำคัญ. เขาก็จะปฏิเสธฉันนะ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนำ

ผมแกล้งหลับเหมือนเราขี่ขึ้นรถกลับโรงแรม ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างข้างหลัง ดงวานนั่งตรงกลาง และมินอูมาอยู่ข้างๆ เขา เอริคและฮเยซองนั่งแถวกลาง ของ ที่นั่ง และจอนจินถูกโชคดีพอที่จะได้รับปืน เราต้องการรถบัสหรือรถตู้ที่ใหญ่กว่า เพราะมันแคบ เราใส่ออกมาจากคอนเสิร์ตแล้ว ทุกคนหลับหมด

ฉันได้ยินมาว่าเอริคและเฮซองพูด ฉันหลับตาอยู่ฉันฟัง ผมรู้สึกไม่สบายใจเพราะดองวานมีขาฉันเป็นเขาพิงกับมินอู ดีนะที่เขาไม่สูงเท่าคนนั่งด้านหน้า หรือจะยิ่งอึดอัดมากขึ้น มินอูมีแขนของเขารอบ ๆ ดงวานคอเขานอน

เอริคและฮเยซองพูดกระซิบเพื่อไม่ให้มันรบกวนเราที่กำลังหลับอยู่

" เฮซอง . . . . . . .วันนี้คุณทำได้ดีค่ะ "

" ขอบคุณ . . . . . . . . . . . . . . ด้วย "

ฉันเท่านั้นสามารถจินตนาการรอยยิ้มพวกเขาแลกเปลี่ยน เฮซองจะให้อีริค สับสน ตื่นเต้น ยิ้ม เอริคจะเล็กน้อยเหล่ตาของเขา และรอยยิ้มสดใสที่เฮซอง ได้เขา เอริคยิ้มที่ฉันต้องการจะเห็นเขาเอา ไม่เหมือนพี่เหมือนน้องคนหนึ่ง เขามักจะให้ฉัน ฉันต้องการหนึ่งที่เต็มไปด้วยความรัก . . . . . . . ชื่นชม

" เฮซอง . . . . . . ." ที่เขาบอกว่าชื่อเฮซองทำฉันขนลุก

" อะไร "

" . . . . . . . . แฟน " ผมจับดงวานขาแน่น ทำให้เขาตื่นขึ้นมาร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด

ฉันเปิดตาของฉันและดูดงวานเอาขาของเขาไปจากฉัน " . เฮ้อ แอนดี้ . . . . . . . คุณฝันร้ายหรืออะไร ?

ทุกคนได้หันไปมองฉัน ฉันขมวดคิ้วที่ดงวาน " ขอโทษ "

ดงวานยิ้มและตบไหล่ข้า " ไม่เป็นไร . . . . . . .ทำให้ฉันกลัวมากกว่าความเจ็บปวด "

ฉันสังเกตเห็นฮเยซองกำลังกลัวเขา กลัวว่าใครบางคนจะได้ยินพวกเขา มินอูวางแขนของเขารอบ ๆคอของดองวาน " คุณต้องตะโกน ?

ดองวานคว้าแขนของมินวู " ฉันว่าไม่ . . . . . . . แค่ตกใจ "

จอนจินไม่สนใจเรา เขาเปิดวิทยุ , situating ตัวเองในที่นั่งของเขานอนมากขึ้น เฮซองมองออกไปนอกหน้าต่างข้ามแขนของเขาเอริคดูดงวานพิงกับมินอูอีกครั้งทั้งคู่ปิดดวงตาของตน เอริคยิ้มให้ผม " ฝันร้าย " ?

ฉันยิ้มกลับมาที่ท่าทางเป็นมิตรของเขา " คุณสามารถพูดได้ว่า "

ดงวาน plopped ขาของเขาลงบนตักของผม และพึมพำอะไรบางอย่าง อย่างน้อย ดงวานก็ปฏิเสธความรักของเขาอีก แตกต่างจากฮเยซองบางครั้งฉันอยากจะตะโกนบอกเฮซองบอกให้เขาเลิกยุ่งกับเอริคและสารภาพ แล้วอีกครั้งที่ฉันอารมณ์เสียถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกัน . . . ฉันคงจะอิจฉาสุดๆ

เอริคกลับเป็นของเขาที่นั่ง , glancing ที่ฮเยซองที่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ว่าจอนจินใส่วิทยุ มันน่ารำคาญ มันเป็นบอยแบนด์หนุ่มบางร้องเพลงเกี่ยวกับความรัก . . . . . . . ถ้ามันพูดกับฉันมือของฉันหล่นลงบนขาของดองวานที่ผมดู รถ คน และอาคารไปออกทางหน้าต่าง

พวกเรามีคอนเสิร์ตไปมากกว่าหนึ่ง และผมมีความคิดว่า อีริค ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขา ผมไม่แน่ใจว่าก่อนหรือหลังคอนเสิร์ต คงจะดี หรือเมื่อเรากลับมาบ้าน หรือก่อนที่เราจะได้รับบนเครื่องบิน ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่จะทำงานออกมาดีที่สุด . . . . . . . ผมมีความรู้สึกเหมือนกัน

ไม่เป็นไรหรอกเขาจะปฏิเสธฉันอยู่แล้ว . . . . . . .