The Dock of the Bay (#1)Sitting in

The Dock of the Bay (#1)

Sitting in the morning sun,
I'll be sitting when the evening comes
Watching the ships roll in
Then I watch them roll away again
Yeah! I'm sitting on the dock of the bay
Watching the tide roll away,
Sitting on the dock of the bay, wasting time.
Looks like nothing's going to change
Everything still remains the same.
I can't do what ten people tell me to do
So I guess I'll remain the same.

Left my home in Georgia
Headed for the Frisco Bay.
I have nothing to live for,
Looks like nothing's going to come my way.
So I'm just going to sit on the dock of the bay,
Watching the tide roll away.
Sitting on the dock of the bay, wasting time.

Sitting here, resting my bones
And this loneliness won't leave me alone.
Two thousand miles I roam
Just to make this dock my home.
Now I'm just going to sit on the dock of the bay,
Watching the tide roll away.
Sitting on the dock of the bay, wasting time.

By the Time I Get to Phoenix (#2)

By the time I get to Phoenix she'll be rising.
She'll find the note I left hanging on the door.
She'll laugh when she reads the part that says I'm leaving.
'Cause I've left that girl so many times before.

By the time I make Albuquerque she'll be working.
She'll probably stop at lunch and give me a call.
But she'll just hear that phone keep on ringing,
Off the wall, that's all.

By the time I make Oklahoma she'll be sleeping.
She'll turn softly and call my name out low.
And she'll cry just to think I'd really leave her -
Though time and time I've tried to tell her so,
She just didn't know I would really go.

What seems to be TRUE about the two poems?
Both men ran away from their lovers.
Both were written by two pessimistic poets.
The first one sounds miserable but the other romantic.
The man in the first poem is more sensible than the other.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท่าเรือของอ่าว (#1)นั่งอยู่ในดวงอาทิตย์ยามเช้าผมจะนั่งได้เมื่อตอนเย็นมาดูเรือที่ม้วนใน แล้ว ดูพวกเขาย้อนไปอีกครั้งใช่ ผมนั่งบนแท่นวางของอ่าว ดูไทด์ม้วนนั่งอยู่บนท่าเรือของอ่าว เสียเวลาดูเหมือนไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างยังคงอยู่เหมือนกันไม่สิบคนบอกอะไรฉันจะทำดังนั้นฉันเดา ฉันจะเหมือนเดิม ทิ้งบ้านที่จอร์เจีย หัวเบย์อวิ ไม่มีอะไรที่มีชีวิต ดูเหมือนไม่มีอะไรจะมาในแบบของฉัน ดังนั้น ฉันแค่จะไปนั่งบนแท่นของอ่าว ดูไทด์ที่ม้วนออกไป นั่งอยู่บนท่าเรือของอ่าว เสียเวลา นั่งพักผ่อนกระดูกของฉันที่นี่และความเหงานี้จะไม่ปล่อยให้ฉันคนเดียว ผมเดินเตร่ไมล์สองพันเพียงเพื่อทำให้แท่นวางบ้านของฉันตอนนี้ ฉันแค่จะไปนั่งบนแท่นของอ่าวดูไทด์ที่ม้วนออกไป นั่งอยู่บนท่าเรือของอ่าว เสียเวลาตามเวลา ที่ได้ไปฟินิกซ์ (#2)โดยเวลาที่ฉันจะไปฟีนิกซ์ เธอจะเพิ่มขึ้น เธอจะพบหมายเหตุที่ผมแขวนอยู่ที่ประตูเธอจะหัวเราะเมื่อเธออ่านส่วนว่าจะออกเพราะผมได้ไปที่สาวนั้น หลายครั้งก่อน โดยเวลาที่ทำการฉลอง เธอจะทำงาน นอกจากนี้เธอคงจะหยุดที่กลางวัน และโทรหาฉัน แต่เธอเพิ่งจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่เก็บไว้ในเสียง ปิด wall นั่นคือทั้งหมด เวลาทำโอคลาโฮมา เธอจะได้นอนเธอจะเปิดเบา ๆ และเรียกชื่อของฉันออกต่ำและเธอจะร้องไห้เพียงเพื่อคิดว่า จะจริง ๆ ฝากเธอ-แม้ว่าเวลา และเวลา ผมบอกเธอเช่นนั้นเธอแค่ไม่รู้จริง ๆ จะไปอะไรจริงเกี่ยวกับบทกวีสอง คนทั้งสองวิ่งห่างจากคนที่รัก ทั้งสองถูกเขียน โดยกวีในเชิงลบสอง อันแรกเสียงเศร้าหมองแต่โรแมนติก คนที่อยู่ในบทกวีแรกคือเหมาะสมมากขึ้นกว่าอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากท่าเรืออ่าว (1 #) นั่งอยู่ในดวงอาทิตย์ตอนเช้าผมจะนั่งอยู่เมื่อตอนเย็นมาดูเรือม้วนจากนั้นผมดูพวกเขาแผ่ออกไปอีกครั้งใช่! ผมกำลังนั่งอยู่ในท่าเรือของอ่าวดูม้วนน้ำออกไปนั่งอยู่บนท่าเรืออ่าวเสียเวลา. ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม. ฉันไม่สามารถทำในสิ่งที่คนสิบคนบอกฉัน ทำดังนั้นผมจึงคิดว่าผมจะยังคงเหมือนเดิม. ออกจากบ้านของฉันในจอร์เจียมุ่งหน้าไปยังฟริสโกเบย์. ผมไม่มีอะไรที่จะอยู่เพื่อ, ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่จะมาในแบบของฉัน. ดังนั้นฉันแค่จะไปนั่งบนแท่นวางของ อ่าวดูม้วนน้ำออกไป. นั่งอยู่บนท่าเรืออ่าวเสียเวลา. นั่งอยู่ที่นี่วางกระดูกของเราและความเหงานี้จะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว. สองพันไมล์ผมเดินเตร่เพียงเพื่อให้ท่าเรือนี้ที่บ้านของฉัน. ตอนนี้ ฉันแค่ไปนั่งในท่าเรือของอ่าว, ดูม้วนน้ำออกไป. นั่งอยู่บนท่าเรืออ่าวเสียเวลา. ตามเวลาที่ผมไปถึงฟินิกซ์ (# 2) ตามเวลาที่ฉันได้รับการฟีนิกซ์เธอ จะได้เพิ่มขึ้น. เธอจะได้พบกับโน้ตที่ผมออกจากที่แขวนอยู่บนประตู. เธอจะหัวเราะเมื่อเธออ่านส่วนที่บอกว่าฉันออกจาก. 'สาเหตุที่ฉันได้ทิ้งหญิงสาวที่หลาย ๆ ครั้งก่อน. ตามเวลา ฉันจะทำให้อัลเบอร์เคเธอจะทำงาน. เธออาจจะหยุดที่กลางวันและให้ฉันโทร. แต่เธอก็จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่เก็บในดังออกมาจากผนังที่ทั้งหมด. ตามเวลาที่ฉันทำให้เธอจะโอคลาโฮมา . ได้รับการนอนหลับเธอจะเปิดเบา ๆ และเรียกชื่อฉันออกต่ำ. และเธอจะร้องไห้แค่คิดว่าฉันต้องการจริงๆปล่อยให้เธอ - แม้ว่าเวลาและเวลาที่ฉันได้พยายามที่จะบอกเธอดังนั้นเธอก็ไม่ได้รู้ว่าฉัน มันจะไป. สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นจริงเกี่ยวกับสองบทกวี? ทั้งสองคนวิ่งหนีออกมาจากคนรักของพวกเขา. ทั้งสองถูกเขียนขึ้นโดยสองกวีในแง่ร้าย. คนแรกที่ฟังดูมีความสุข แต่อื่น ๆ โรแมนติก. คนที่อยู่ในบทกวีครั้งแรกจะเหมาะสมกว่า อื่น ๆ.