Hard by a great forest dwelt a poor

Hard by a great forest dwelt a poor wood-cutter with his wife and his two children. The boy was called Hansel and the girl Gretel. He had little to bite and to break, and once, when great dearth fell on the land, he could no longer procure even daily bread.

Now when he thought over this by night in his bed, and tossed about in his anxiety. He groaned and said to his wife, "What is to become of us? How are we to feed our poor children, when we no longer have anything even for ourselves?"

"I'll tell you what, husband," answered the woman, "early tomorrow morning we will take the children out into the forest to where it is the thickest. There we will light a fire for them, and give each of them one more piece of bread, and then we will go to our work and leave them alone. They will not find the way home again, and we shall be rid of them."

"No, wife," said the man, "I will not do that. How can I bear to leave my children alone in the forest? The wild animals would soon come and tear them to pieces."

"Oh! you fool," said she, "then we must all four die of hunger, you may as well plane the planks for our coffins," and she left him no peace until he consented.

"But I feel very sorry for the poor children, all the same," said the man.

The two children had also not been able to sleep for hunger, and had heard what their step-mother had said to their father. Gretel wept bitter tears, and said to Hansel, "Now all is over with us."

"Be quiet, Gretel," said Hansel, "do not distress yourself, I will soon find a way to help us." And when the old folks had fallen asleep, he got up, put on his little coat, opened the door below, and crept outside.

< 2 >
The moon shone brightly, and the white pebbles which lay in front of the house glittered like real silver pennies. Hansel stooped and stuffed the little pocket of his coat with as many as he could get in. Then he went back and said to Gretel, "Be comforted, dear little sister, and sleep in peace, God will not forsake us," and he lay down again in his bed.

When day dawned, but before the sun had risen, the woman came and awoke the two children, saying, "Get up, you sluggards. We are going into the forest to fetch wood." She gave each a little piece of bread, and said, "There is something for your dinner, but do not eat it up before then, for you will get nothing else."

Gretel took the bread under her apron, as Hansel had the pebbles in his pocket. Then they all set out together on the way to the forest.

When they had walked a short time, Hansel stood still and peeped back at the house, and did so again and again. His father said, "Hansel, what are you looking at there and staying behind for? Pay attention, and do not forget how to use your legs."

"Ah, father," said Hansel, "I am looking at my little white cat, which is sitting up on the roof, and wants to say good-bye to me."

The wife said, "Fool, that is not your little cat, that is the morning sun which is shining on the chimneys."

Hansel, however, had not been looking back at the cat, but had been constantly throwing one of the white pebble-stones out of his pocket on the road.

When they had reached the middle of the forest, the father said, "Now, children, pile up some wood, and I will light a fire that you may not be cold."

Hansel and Gretel gathered brushwood together, as high as a little hill. The brushwood was lighted, and when the flames were burning very high, the woman said, "Now, children, lay yourselves down by the fire and rest, we will go into the forest and cut some wood. When we have done, we will come back and fetch you away."

< 3 >
Hansel and Gretel sat by the fire, and when noon came, each ate a little piece of bread, and as they heard the strokes of the wood-axe they believed that their father was near. It was not the axe, however, but a branch which he had fastened to a withered tree which the wind was blowing backwards and forwards. And as they had been sitting such a long time, their eyes closed with fatigue, and they fell fast asleep.

When at last they awoke, it was already dark night. Gretel began to cry and said, "How are we to get out of the forest now?"

But Hansel comforted her and said, "Just wait a little, until the moon has risen, and then we will soon find the way." And when the full moon had risen, Hansel took his little sister by the hand, and followed the pebbles which shone like newly-coined silver pieces, and showed them the way.

They walked the whole night long, and by break of day came once more to their father's house. They knocked at the door, and when the woman opened it and saw that it was Hansel and Gretel, she said, "You naughty children, why have you slept so long in the forest? We thought you were never coming back at all."

The father, however, rejoiced, for it had cut him to the heart to leave them behind alone.

Not long afterwards, there was once more great dearth throughout the land, and the children heard their mother saying at night to their father:

"Everything is eaten again, we have one half loaf left, and that is the end. The children must go, we will take them farther into the wood, so that they will not find their way out again. There is no other means of saving ourselves."

The man's heart was heavy, and he thought, "It would be better for you to share the last mouthful with your children." The woman, however, would listen to nothing that he had to say, but scolded and reproached him. He who says a must say b, likewise, and as he had yielded the first time, he had to do so a second time also.

< 4 >
The children, however, were still awake and had heard the conversation. When the old folks were asleep, Hansel again got up, and wanted to go out and pick up pebbles as he had done before, but the woman had locked the door, and Hansel could not get out. Nevertheless he comforted his little sister, and said, "Do not cry, Gretel, go to sleep quietly, the good God will help us."

Early in the morning came the woman, and took the children out of their beds. Their piece of bread was given to them, but it was still smaller than the time before. On the way into the forest Hansel crumbled his in his pocket, and often stood still and threw a morsel on the ground.

"Hansel, why do you stop and look round?" Said the father. "Go on."

"I am looking back at my little pigeon which is sitting on the roof, and wants to say good-bye to me, answered Hansel.

"Fool." Said the woman, "That is not your little pigeon, that is the morning sun that is shining on the chimney."

Hansel, however, little by little, threw all the crumbs on the path. The woman led the children still deeper into the forest, where they had never in their lives been before.

Then a great fire was again made, and the mother said, "Just sit there, you children, and when you are tired you may sleep a little. We are going into the forest to cut wood, and in the evening when we are done, we will come and fetch you away."

When it was noon, Gretel shared her piece of bread with Hansel, who had scattered his by the way. Then they fell asleep and evening passed, but no one came to the poor children.

They did not awake until it was dark night, and Hansel comforted his little sister and said, "Just wait, Gretel, until the moon rises, and then we shall see the crumbs of bread which I have strewn about, they will show us our way home again."

< 5 >
When the moon came they set out, but they found no crumbs, for the many thousands of birds which fly about in the woods and fields had picked them all up. Hansel said to Gretel, "We shall soon find the way."

But they did not find it. They walked the whole night and all the next day too from morning till evening, but they did not get out of the forest, and were very hungry, for they had nothing to eat but two or three berries, which grew on the ground. And as they were so weary that their legs would carry them no longer, they lay down beneath a tree and fell asleep.

It was now three mornings since they had left their father's house. They began to walk again, but they always came deeper into the forest, and if help did not come soon, they must die of hunger and weariness. When it was mid-day, they saw a beautiful snow-white bird sitting on a bough, which sang so delightfully that they stood still and listened to it. And when its song was over, it spread its wings and flew away before them, and they followed it until they reached a little house, on the roof of which it alighted. And when they approached the little house they saw that it was built of bread and covered with cakes, but that the windows were of clear sugar.

"We will set to work on that," said Hansel, "and have a good meal. I will eat a bit of the roof, and you Gretel, can eat some of the window, it will taste sweet."

Hansel reached up above, and broke off a little of the roof to try how it tasted, and Gretel leant against the window and nibbled at the panes. Then a soft voice cried from the parlor -

"Nibble, nibble, gnaw

who is nibbling at my little house?"

< 6 >
The children answered -

"The wind, the wind,

the heaven-born wind,"

and went on eating without disturbing themselves. Hansel, who liked the taste of the roof, tore down a great piece of it, and Gretel pushed out the whole of one round window-pane, sat down, and enjoyed herself with it.

Suddenly the door opened, and a woman as old as the hills, who supported herself on crutches, came creeping out. Hansel and Gretel were so terribly frightened that they let fall what they had in their hands.

The old woman, however, nodded her head, and said, "Oh, you dear children, who has brought you here? Do come in, and stay with me. No harm shall happen to you."

She took them both by the hand, and led them in

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยาก โดยป่าดีทรงเครื่องดีไม้ตัดกับภรรยาและลูกที่สอง มีเรียกเด็ก Hansel และ Gretel สาว เขาน้อยกัด และทำลาย และครั้ง เมื่อขาดแคลนมากตกบนแผ่นดิน เขาอาจไม่จัดหาอาหารประจำวันได้ ตอนนี้เมื่อเขาคิดมากกว่า นี้ โดยคืนในเตียงของเขา และเพราะเกี่ยวกับความวิตกกังวลของเขา เขา groaned และกล่าวกับภรรยา คืออะไรเป็นของเรา อย่างเราเลี้ยงลูกไม่ดี เมื่อเราไม่มีอะไรสำหรับตนเองหรือไม่" "ฉันจะบอกคุณสามีว่า ตอบผู้หญิง "เช้าวันพรุ่งนี้เราจะ นำเด็กออกเข้าป่าไปซึ่งมันเป็นที่เซลล์ มีเราจะไฟสำหรับพวกเขา และให้แต่ละชิ้นเพิ่มเติมของขนมปัง และเราจะไปทำงาน แล้วปล่อยไว้ พวกเขาหาทางบ้านอีกครั้ง และเราจะกำจัดของพวกเขา" "ไม่มี ภรรยา, " กล่าวว่า ชายคนนี้ "จะไม่ทำ เช่นนั้น ผมหมีออกจากลูก ๆ ของฉันคนเดียวในป่าด้วยวิธีสามารถ สัตว์ป่าจะเร็วมา และฉีกออกเป็นชิ้น" "โอ้ คุณหลอก กล่าวว่า เธอ, " แล้วเราต้องตายทั้งหมดสี่ความหิว คุณอาจรวมทั้งเครื่องบินไม้กระดานสำหรับเรา coffins, " และเธอเขาไม่สงบสุขจนกระทั่งเขายินยอมได้ "แต่ฉันรู้สึกเสียใจมากสำหรับเด็กยากจน เหมือน กล่าวว่า คน เด็ก 2 คนยังไม่เคยนอนหิว และมีการได้ยินขั้นตอนแม่ได้พูดกับพ่อ Gretel ร้องไห้น้ำตาขม และ Hansel กล่าวว่า "ตอนนี้ทั้งหมดได้ไปกับเรา" "จะเงียบ Gretel, " กล่าวว่า Hansel, " distress เอง ฉันจะพบวิธีที่จะช่วยเรา" และเมื่อคนเก่าได้ตกลงหลับ เขาได้ขึ้น ใส่เสื้อเขาน้อย เปิดประตูด้านนอกด้านล่าง และพุ่ง< 2 > ดวงจันทร์ shone สดใส และก้อนกรวดสีขาวซึ่งวางอยู่หน้าบ้าน glittered เหมือน pennies เงินจริง Hansel stooped และยัดกระเป๋าน้อยของเสื้อนอกของเขา มีมากเท่าที่เขาได้รับใน แล้วเขาก็กลับ และ Gretel กล่าว "เป็น comforted รักน้องน้อย และนอนในสันติภาพ พระเจ้าจะไม่สารภาพเรา และเขาวางอีกเตียงของเขา เมื่อวันเริ่มขึ้น แต่ ก่อนที่ดวงอาทิตย์ได้เกิดขึ้น ผู้หญิงมา และปลุกเด็ก 2 คน ว่า "รับค่า คุณ sluggards เราจะไปในป่าเพื่อนำไม้" เธอให้แต่ละชิ้นขนมปังน้อย และ ว่า "มีบางสิ่งบางอย่างสำหรับมื้อเย็นของคุณ แต่ไม่กินมันก่อนแล้ว สำหรับคุณจะได้รับอะไร" Gretel เอาขนมปังภายใต้เธอเอี๊ยม Hansel มีก้อนกรวดกระเป๋าของเขา แล้ว พวกเขาทั้งหมดได้ออกกันให้ป่า มีเดินช้า Hansel พิฆาต peeped กลับมาที่บ้าน และไม่ให้อีก บิดาของเขากล่าวว่า "Hansel อะไรคุณมองที่นั่น และพักอยู่เบื้องหลัง ความสนใจ และอย่าลืมวิธีการใช้ขาของคุณ" "อา พ่อ กล่าวว่า Hansel "ฉันมองที่แมวของฉันเล็กน้อยสีขาว ที่นั่งขึ้นบนดาดฟ้า อยากพูดลากับฉัน " ภรรยากล่าวว่า "คนโง่ ที่ไม่ใช่ของคุณแมวน้อย ที่พระอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องแสงบนปล่องไฟ" Hansel อย่างไรก็ตาม มีไม่ได้มองไปที่แมว ได้มีได้ตลอดเวลาขว้างปาหนึ่งเพบเบิลหินขาวออกจากกระเป๋าของเขาบนถนน เมื่อพวกเขามาถึงกลางป่า บิดากล่าวว่า "ตอนนี้ เด็ก ดองไม้บาง และฉันจะไฟที่คุณอาจไม่เย็น" Hansel และ Gretel รวบรวม brushwood กัน สูงเป็นเนินเขาเล็กน้อย Brushwood มีไฟส่องสว่าง และเมื่อเปลวไฟได้เผาไหม้สูงมาก พ่อ "ตอนนี้ เด็ก วางเอง โดยไฟและอื่น ๆ เราจะไปในป่า และตัดไม้บาง เมื่อเราทำเสร็จแล้ว เราจะกลับมา และนำคุณไป"< 3 > Hansel และ Gretel นั่ง โดยไฟ และเมื่อเที่ยงมา แต่ละกินขนมปังชิ้นเล็ก ๆ และจะได้ยินจังหวะของขวานไม้ พวกเขาเชื่อว่า พ่อได้ใกล้ ไม่ขวาน อย่างไรก็ตาม แต่สาขาที่เขามีกับต้นไม้เหี่ยวซึ่งลมพัดย้อนกลับ และส่งต่อ ได้ และพวกเขามีการนั่งใช้เวลานาน ปิดตา ด้วยความอ่อนเพลีย และพวกเขาตกลงหลับอย่างรวดเร็ว เมื่อในที่สุด พวกเขาตื่นขึ้นมา ได้แล้วทหาร Gretel เริ่มร้องไห้ และกล่าว ว่า "เป็นอย่างไรเราจะได้รับจากป่าเดี๋ยวนี้" แต่ Hansel comforted เธอ และกล่าว ว่า "รอเล็กน้อย ดวงจันทร์ได้เพิ่มขึ้น และจากนั้น เราจะพบวิธีการ" และเมื่อพระจันทร์เต็มดวงก็เกิดขึ้น Hansel เอาน้องน้อย ด้วยมือ และตามก้อนกรวด shone เช่นจังหวะใหม่ชิ้นเงิน และแสดงให้เห็นว่าพวกเขาวิธี พวกเขาเดินทั้งคืนยาว ก โดยแบ่งวันมาอีกครั้งของพ่อบ้าน พวกเขาโบว์ลิ่งที่ประตู และเมื่อผู้หญิงเปิด และเห็นว่า เป็น Hansel และ Gretel กล่าว "คุณซนเด็ก ทำไมมีคุณ นอนนาน ในป่า เราคิดว่า คุณก็ไม่เคยกลับมาเลย" พ่อ ไร rejoiced สำหรับมันได้ตัดเขาไปห้องไปทิ้งให้อยู่คนเดียว ไม่นานหลังจากนั้น อีกครั้งมีมากขาดแคลนทั่วแผ่นดิน และเด็ก ๆ ได้ยินว่า ในเวลากลางคืนให้พ่อแม่: "จึงรับประทานอีก เรามีก้อนครึ่งซ้าย และที่เป็นจุดสิ้นสุด เด็กต้องไป เราจะนำพวกเขาอยู่ห่างไปไม้ เพื่อว่าพวกเขาจะไม่พบพวกเขาอีกครั้ง มีคือไม่มีวิธีอื่นของการบันทึกตัวเอง" หัวใจของคนหนัก และเขาคิด ว่า "มันจะดีกว่าการใช้ร่วมกันถูกปากสุดท้ายกับลูกๆ" ผู้หญิง อย่างไรก็ตาม จะฟังอะไรที่เขาต้องพูด แต่บ ๆ และ reproached เขา เขาที่ว่า กันว่า b ในทำนองเดียวกัน และเป็นเขามีผลครั้งแรก เขาต้องทำเป็นครั้งที่สองยัง< 4 > เด็ก อย่างไรก็ตาม ก็ยังคงตื่นตัว และได้ยินการสนทนา เมื่อคนเก่าได้หลับ Hansel อีกมีค่า และต้องการออกไป และหยิบก้อนกรวดเขาทำก่อน แต่ผู้หญิงมีล็อคประตู และ Hansel ไม่สามารถดึงออก อย่างไรก็ตามเขา comforted น้องน้อย และ กล่าวว่า "ไม่ร้องไห้ Gretel หลับอย่างเงียบ ๆ ดีพระเจ้าจะช่วยเรา" เช้าตรู่มาผู้หญิง และเอาเด็กออกจากเตียงของพวกเขา ขนมปังชิ้นของพวกเขาให้พวกเขา แต่ก็ยังน้อยกว่าครั้งก่อน ทางเข้าป่า Hansel ได้ขยี้เขาในกระเป๋าของเขา และมักจะพิฆาต และโยนเป็น morsel บนพื้นดิน "Hansel ทำไมคุณหยุดและดูกลม" บิดากล่าว "ไป" "ฉันมองไปที่นกพิราบน้อยของฉันซึ่งนั่งอยู่บนหลังคา และต้องการจะบอกลาฉัน ตอบ Hansel "โง่" กล่าวว่า ผู้หญิง "ที่ได้คุณน้อยนกพิราบ ที่พระอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องแสงบนปล่องไฟ" Hansel ไร น้อย โยนเศษทั้งหมดบนเส้นทาง ผู้หญิงนำเด็กยังลึกเข้าไปในป่า ที่พวกเขาไม่เคยในชีวิตของพวกเขาได้ก่อน จากนั้น ไฟมากอีกทำ และแม่ กล่าว "เพียงคุณเด็กนั่ง และเมื่อคุณเหนื่อย คุณอาจนอนน้อย เราจะเข้าป่าเพื่อตัดไม้ และในช่วงเย็นเมื่อเสร็จเรา เราจะมา และนำคุณไป" เมื่อเที่ยง Gretel ร่วมของเธอชิ้นขนมปังกับ Hansel ที่มีกระจายอยู่โดยวิธีการของเขา แล้ว ก็ล้มลงหลับ และเย็นผ่าน แต่ไม่มีใครมาให้เด็กยากจน พวกเขาไม่ตื่นจน กระทั่งมันเป็นคืนที่มืด Hansel comforted น้องน้อย และกล่าว ว่า "รอ Gretel จนกว่าดวงจันทร์เพิ่มขึ้น และจากนั้นเราจะเห็นเศษของขนมปังซึ่งฉันได้โรยเกี่ยวกับ พวกเขาจะแสดงให้เราเห็นทางบ้านอีก"< 5 > เมื่อดวงจันทร์มา พวกเขาตั้ง แต่พวกเขาพบเศษไม่ หลายพันนกที่บินเกี่ยวกับในป่า และเขตได้รับพวกเขาจนหมด กล่าว hansel Gretel "เราจะเร็วค้นหาวิธีการ" แต่พวกเขาไม่พบ เดินทั้งคืนและในวันถัดไปตั้งแต่เช้าถึงเย็นเกินไป แต่พวกเขาไม่ได้ออกจากป่า และก็หิว สำหรับพวกเขามีอะไรจะกินแต่สอง หรือสามครบ ซึ่งเติบโตบนพื้นดิน และเป็นพวกให้ภูมิใจว่า ขาของพวกเขาจะดำเนินการนั้นไม่ พวกเขาวางไว้ใต้ต้นไม้ และหลับ ได้ตอนนี้เป่าสามเนื่องจากพวกเขาได้ทิ้งบ้านของพ่อ พวกเขาเริ่มออกเดินอีกครั้ง แต่พวกเขาเสมอมาลึกเข้าป่า และถ้าช่วยได้ไม่มาเร็ว ๆ นี้ พวกเขาต้องตายหิวและภาย เมื่อกลางวัน พวกเขาเห็นนั่งมีให้เลือกพอควร ที่สังให้ครื้นเครงที่ พวกเขายืนยัง และฟังเรื่อง นก snow-white และเมื่อได้เพลงของ มันแพร่กระจายของปีก และบินออกไปก่อนที่พวกเขา และพวกเขาตามนั้นจนกว่าจะถึงบ้านน้อย บนดาดฟ้าที่มัน alighted และเมื่อพวกเขาประดับบ้านน้อย เห็นว่า มันถูกสร้างขึ้นของขนมปัง และมีเค้ก แต่ว่า หน้าต่างมีน้ำตาลชัดเจน "We will set to work on that," said Hansel, "and have a good meal. I will eat a bit of the roof, and you Gretel, can eat some of the window, it will taste sweet." Hansel reached up above, and broke off a little of the roof to try how it tasted, and Gretel leant against the window and nibbled at the panes. Then a soft voice cried from the parlor - "Nibble, nibble, gnaw who is nibbling at my little house?"< 6 > The children answered - "The wind, the wind, the heaven-born wind," and went on eating without disturbing themselves. Hansel, who liked the taste of the roof, tore down a great piece of it, and Gretel pushed out the whole of one round window-pane, sat down, and enjoyed herself with it. Suddenly the door opened, and a woman as old as the hills, who supported herself on crutches, came creeping out. Hansel and Gretel were so terribly frightened that they let fall what they had in their hands. The old woman, however, nodded her head, and said, "Oh, you dear children, who has brought you here? Do come in, and stay with me. No harm shall happen to you." She took them both by the hand, and led them in

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮาร์ดด้วยป่าอาศัยอยู่ที่ดีไม้ตัดไม่ดีกับภรรยาและลูกสองคนของเขา เด็กที่เรียกว่าฮันเซลกับเกรเทลสาว เขามีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะกัดและทำลายและครั้งเดียวเมื่อขาดแคลนที่ดีลงบนที่ดินที่เขาไม่สามารถที่จะจัดหาแม้ขนมปังทุกวัน. ตอนนี้เมื่อเขาคิดว่าในช่วงนี้ในเวลากลางคืนในเตียงของเขาและโยนความวิตกกังวลเกี่ยวกับในของเขา เขาครางและพูดกับภรรยาของเขา "อะไรคือสิ่งที่จะกลายเป็นของเรา? วิธีการที่เราจะเลี้ยงเด็กยากจนของเราเมื่อเราไม่ได้มีอะไรที่แม้แต่ตัวเอง?" "ฉันจะบอกคุณว่าสามี" ผู้หญิงคนนั้นตอบ "เช้าวันพรุ่งนี้เราจะพาลูกออกไปในป่าที่เป็นหนา. มีเราจะจุดไฟสำหรับพวกเขาและให้แต่ละของพวกเขาอีกชิ้นของขนมปังและจากนั้นเราจะไปที่ทำงานของเราและ ปล่อยให้พวกเขาเพียงอย่างเดียว. พวกเขาจะไม่พบทางกลับบ้านอีกครั้งและเราจะได้รับการกำจัดของพวกเขา. "" ไม่มีภรรยา "ชายคนดังกล่าวว่า" ผมจะไม่ทำอย่างนั้น. ฉันจะทนที่จะปล่อยให้ลูก ๆ ของฉันอยู่คนเดียวใน ป่าหรือไม่สัตว์ป่าในเร็ว ๆ นี้จะมาฉีกให้ชิ้น. "" โอ้! คุณหลอก "บอกว่าเธอ" แล้วเราจะต้องทั้งสี่ตายของความหิวคุณอาจเครื่องบินเดียวกับไม้กระดานสำหรับโลงศพของเรา "และเธอทิ้ง เขาไม่มีความสงบสุขจนกว่าเขาจะยอม. "แต่ผมรู้สึกเสียใจมากสำหรับเด็กที่น่าสงสารเหมือนกันทั้งหมด" ชายกล่าว. เด็กทั้งสองก็ไม่สามารถที่จะนอนหลับหิวและได้ยินสิ่งที่ขั้นตอนที่แม่ของพวกเขาได้กล่าวว่า เพื่อพ่อของพวกเขา เกรเทลร้องไห้น้ำตาและพูดกับฮันเซล "ตอนนี้สิ่งที่เป็นมากกว่ากับเรา." "Be เงียบ, เกรเทล" ฮันเซลกล่าวว่า "ไม่ทุกข์ด้วยตัวเองฉันเร็ว ๆ นี้จะได้พบกับวิธีที่จะช่วยให้เรา." และเมื่อคนชราก็ผล็อยหลับไปเขาลุกขึ้นใส่เสื้อเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาเปิดประตูด้านล่างและพุ่งออกไปข้างนอก. <2> ดวงจันทร์ส่องสว่างและก้อนกรวดสีขาวซึ่งวางอยู่ในด้านหน้าของบ้าน glittered เหมือนจริง เหรียญเงิน Hansel ก้มลงและยัดกระเป๋าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเสื้อของเขาที่มีให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะได้รับในการ. จากนั้นเขาก็กลับไปและพูดกับเกรเทล "ได้รับการปลอบประโลมใจน้องสาวที่รักและการนอนหลับอยู่ในความสงบพระเจ้าจะไม่ทอดทิ้งเรา" และเขา ล้มตัวลงนอนอีกครั้งในเตียงของเขา. เมื่อวัน dawned แต่ก่อนที่ดวงอาทิตย์ขึ้น, มีผู้หญิงมาและตื่นขึ้นมาเด็กทั้งสองว่า "ลุกขึ้นคุณ sluggards. เราจะเข้าไปในป่าเพื่อดึงไม้." เธอให้แต่ละชิ้นเล็ก ๆ ของขนมปังและกล่าวว่า "มีบางอย่างสำหรับอาหารมื้อค่ำของคุณ แต่ไม่ได้กินมันขึ้นมาก่อนหน้านั้นสำหรับคุณที่จะได้รับอะไรอย่างอื่น." เกรเทลหยิบขนมปังที่อยู่ภายใต้ผ้ากันเปื้อนของเธอในขณะที่ฮันเซลมีก้อนกรวด ในกระเป๋าของเขา จากนั้นพวกเขาทั้งหมดที่กำหนดไว้ร่วมกันในวิธีการป่า. เมื่อพวกเขาได้เดินช่วงเวลาสั้น ๆ ฮันเซลยังคงยืนอยู่และ peeped กลับมาที่บ้านและทำเช่นนั้นอีกครั้งและอีกครั้ง พ่อของเขากล่าวว่า "ฮันเซลสิ่งที่คุณกำลังมองหาที่มีและการเข้าพักที่อยู่เบื้องหลังหรือไม่? ให้ความสนใจและไม่ลืมวิธีการใช้ขาของคุณ." "อาพ่อ" ฮันเซลกล่าวว่า "ฉันกำลังมองหาที่แมวสีขาวของฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งนั่งอยู่บนหลังคาและต้องการที่จะพูดดีลาก่อนให้ฉัน. "ภรรยากล่าวว่า" คนโง่ที่ไม่ได้เป็นแมวน้อยของคุณที่เป็นเช้าวันอาทิตย์ที่จะส่องแสงบนปล่องไฟ. "Hansel อย่างไร , ไม่เคยมองกลับไปที่แมว แต่ได้รับการอย่างต่อเนื่องการขว้างปาหนึ่งในหินก้อนกรวดสีขาวออกมาจากกระเป๋าของเขาอยู่บนท้องถนน. เมื่อพวกเขามาถึงกลางป่าพ่อกล่าวว่า "ตอนนี้เด็ก, กอง ขึ้นไม้บางและผมจะสว่างไฟที่คุณอาจจะไม่เป็นหวัด. "ฮันเซลกับเกรเทลที่รวบรวมแพะกันสูงที่สุดเท่าที่เล็กๆ น้อย ๆ เนินเขา แพะที่ถูกจุดและเมื่อเปลวไฟที่ถูกเผาไหม้สูงมากผู้หญิงคนนั้นกล่าวว่า "ตอนนี้เด็กนอนตัวเองลงด้วยไฟและส่วนที่เหลือเราจะไปเข้าไปในป่าและตัดไม้บาง. เมื่อเราได้ทำเราจะ กลับมาและเรียกคุณไป. "<3> ฮันเซลกับเกรเทลนั่งด้วยไฟและเมื่อเที่ยงมาแต่ละกินชิ้นเล็ก ๆ ของขนมปังและในขณะที่พวกเขาได้ยินเสียงจังหวะของไม้ขวานพวกเขาเชื่อว่าพ่อของพวกเขาอยู่ใกล้ ๆ . มันไม่ได้เป็นขวานอย่างไรก็ดี แต่สาขาที่เขาได้ผูกติดกับต้นไม้ลีบซึ่งลมพัดข้างหลังและไปข้างหน้า และในขณะที่พวกเขาได้รับการนั่งเป็นเวลานานสายตาของพวกเขาปิดด้วยความเหนื่อยล้าและพวกเขาลดลงหลับไปอย่างรวดเร็ว. เมื่อที่พวกเขาตื่นขึ้นมาที่ผ่านมามันเป็นคืนที่มืดแล้ว เกรเทลเริ่มที่จะร้องไห้และกล่าวว่า "เรามีวิธีที่จะได้รับมาจากป่าตอนนี้หรือไม่" แต่ฮันเซลปลอบโยนเธอและกล่าวว่า "เพียงแค่รอเพียงเล็กน้อยจนกระทั่งดวงจันทร์ได้เพิ่มขึ้นและจากนั้นเราจะพบวิธีการที่." และเมื่อพระจันทร์เต็มดวงขึ้นมาฮันเซลเอาน้องสาวคนเล็กของเขาด้วยมือและใช้ก้อนหินที่ส่องเหมือนเพิ่งประกาศเกียรติคุณชิ้นเงินและแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีวิธี. the พวกเขาเดินทั้งคืนนานและโดยแบ่งของวันมาครั้งเดียว มากขึ้นในบ้านของพ่อของเขา พวกเขาเคาะประตูและเมื่อผู้หญิงคนนั้นเปิดมันและเห็นว่ามันเป็นฮันเซลกับเกรเทลที่เธอบอกว่า "คุณเด็กซนทำไมมีคุณนอนหลับนานมากในป่าหรือไม่เราคิดว่าคุณไม่เคยกลับมา at all." พ่อ แต่ชื่นชมยินดีสำหรับมันได้ตัดเขาจะหัวใจที่จะปล่อยให้พวกเขาอยู่ข้างหลังเพียงอย่างเดียว. หลังจากนั้นไม่นานก็มีความขาดแคลนครั้งเดียวดีมากขึ้นทั่วทั้งแผ่นดินและเด็กได้ยินแม่ของพวกเขาบอกว่าในเวลากลางคืนเพื่อพ่อของพวกเขา: "ทุกอย่าง กินอีกครั้งเรามีครึ่งหนึ่งซ้ายก้อนและที่เป็นที่สิ้นสุด. เด็กจะต้องไปเราจะนำพวกเขาไปไกลเข้าไปในป่าเพื่อที่พวกเขาจะไม่พบทางของพวกเขาออกมาอีกครั้ง. ไม่มีวิธีการอื่น ๆ ของการประหยัดตัวเองเป็น . "หัวใจของผู้ชายคนเป็นหนักและเขาคิดว่า" มันจะดีกว่าสำหรับคุณที่จะแบ่งปันคำหนึ่งที่ผ่านมากับเด็กของคุณ. " ผู้หญิงคนนั้น แต่จะฟังอะไรที่เขาจะพูด แต่ดุด่าและเขา ใครที่บอกว่าต้องบอกว่าขเหมือนกันและในขณะที่เขาได้ผลเป็นครั้งแรกที่เขาจะต้องทำเช่นนั้นเป็นครั้งที่สองยัง. <4> เด็ก แต่ก็ยังคงตื่นตัวและเคยได้ยินการสนทนา เมื่อคนชรากำลังนอนหลับ, Hansel ลุกขึ้นอีกครั้งและต้องการที่จะออกไปและรับก้อนกรวดในขณะที่เขาเคยทำมาก่อน แต่ผู้หญิงได้ล็อคประตูและฮันเซลไม่สามารถได้รับการออก แต่เขาสบายใจน้องสาวคนเล็กของเขาและกล่าวว่า "อย่าร้องไห้เกรเทลไปนอนเงียบ ๆ ดีพระเจ้าจะช่วยให้เรา." ในช่วงเช้ามาผู้หญิงคนนั้นและเอาเด็กออกจากเตียงของพวกเขา ชิ้นส่วนของขนมปังของพวกเขาให้กับพวกเขา แต่มันก็ยังคงมีขนาดเล็กกว่าครั้งก่อน ระหว่างทางเข้าไปในป่า Hansel ร่วงของเขาในกระเป๋าของเขาและมักจะยังคงยืนนิ่งและโยนชิ้นอาหารอันโอชะในพื้นดิน. "Hansel ทำไมคุณหยุดและมองไปรอบ?" กล่าวว่าพ่อ "ไป." "ผมมองกลับไปที่นกพิราบเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันที่กำลังนั่งอยู่บนหลังคาและต้องการที่จะพูดดีลาก่อนกับผมตอบ Hansel." คนโง่. "กล่าวว่าผู้หญิงคนนั้น" ที่ไม่ได้เป็นนกพิราบน้อยของคุณ ที่ดวงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องแสงบนปล่องไฟ. "Hansel แต่นิด ๆ โยนเศษทั้งหมดที่อยู่ในเส้นทาง. หญิงนำเด็กยังคงอยู่ลึกเข้าไปในป่าที่พวกเขาไม่เคยอยู่ในชีวิตของพวกเขามาก่อนจากนั้นไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นอีกครั้งและแม่กล่าวว่า "เพียงแค่นั่งมีคุณเด็กและเมื่อคุณกำลังเบื่อคุณอาจนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ เราจะเข้าไปในป่าการตัดไม้และในตอนเย็นเมื่อเราทำเราจะมาและเรียกคุณออกไป. "เมื่อมันเป็นเที่ยงเกรเทลที่ใช้ร่วมกันชิ้นส่วนของขนมปังของเธอกับฮันเซลที่ได้กระจัดกระจายของเขาโดยวิธีการแล้วพวกเขาก็ผล็อยหลับไปและตอนเย็นที่ผ่านมา แต่ไม่มีใครมาถึงเด็กยากจน. พวกเขาไม่ได้ตื่นจนกระทั่งมันคืนที่มืดและฮันเซลสบายใจน้องสาวคนเล็กของเขาและกล่าวว่า "เพียงแค่รอ, เกรเทลจนกระทั่งดวงจันทร์ขึ้นและจากนั้นเรา จะเห็นเศษขนมปังที่ฉันได้กระจายเกลื่อนที่พวกเขาจะแสดงให้เราเห็นวิธีการของเราที่บ้านอีกครั้ง ". <5> เมื่อดวงจันทร์มาพวกเขาออก แต่พวกเขาพบเศษไม่มีสำหรับหลายพันคนของนกที่บินเกี่ยวกับใน ป่าและทุ่งได้เลือกพวกเขาทั้งหมดขึ้น. ฮันเซลกล่าวว่าเกรเทล "ไม่นานเราก็จะพบทาง." แต่พวกเขาพบว่ามันไม่. พวกเขาเดินตลอดทั้งคืนและในวันถัดไปเช่นกันตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น แต่พวกเขาไม่ได้ ได้ออกจากป่าและหิวมากสำหรับพวกเขาไม่มีอะไรจะกิน แต่สองหรือสามเบอร์รี่ซึ่งขยายตัวอยู่บนพื้นดิน. และขณะที่พวกเขาเพื่อที่เหนื่อยล้าที่ขาของพวกเขาจะนำพวกเขาอีกต่อไปพวกเขาจะล้มตัวลงนอนอยู่ใต้ต้นไม้ และผล็อยหลับไป. ตอนนี้มันเป็นสามตอนเช้าตั้งแต่พวกเขาได้ออกจากบ้านของพ่อของเขา พวกเขาเริ่มที่จะเดินอีกครั้ง แต่พวกเขามักจะมาอยู่ลึกเข้าไปในป่าและถ้าความช่วยเหลือไม่ได้มาในเร็ว ๆ นี้พวกเขาจะต้องตายจากความหิวและความเหนื่อยล้า เมื่อมันเป็นช่วงกลางวันพวกเขาเห็นนกหิมะสีขาวที่สวยงามนั่งอยู่บนกิ่งไม้ซึ่งร้องเพลงเพื่อให้ครื้นเครงที่พวกเขายังคงยืนนิ่งและฟังมัน และเมื่อเพลงที่ถูกกว่าก็กางปีกและบินออกไปก่อนที่พวกเขาและพวกเขาใช้มันจนกว่าพวกเขามาถึงบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ บนหลังคาของที่มัน alighted และเมื่อพวกเขาเดินเข้ามาใกล้บ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พวกเขาเห็นว่ามันถูกสร้างขึ้นจากขนมปังและปกคลุมด้วยเค้ก แต่ที่หน้าต่างมีน้ำตาลที่ชัดเจน. "เราจะตั้งในการทำงานกับการที่" ฮันเซลกล่าวว่า "และมีอาหารที่ดี. ฉัน จะกินบิตของหลังคาและคุณเกรเทลสามารถกินบางส่วนของหน้าต่างก็จะได้ลิ้มรสหวาน. "Hansel สูงถึงข้างต้นและหยุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหลังคาที่จะลองวิธีการที่จะได้ลิ้มรสและเกรเทล leant กับหน้าต่าง และ nibbled ที่บานหน้าต่าง จากนั้นเสียงนุ่มร้องจากห้องนั่งเล่น - "แทะ, ตอด, แทะที่เป็นnibbling ที่บ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉัน" <6> เด็กตอบ - "ลมลมลมสวรรค์เกิด" และไปในการรับประทานอาหารโดยไม่ต้อง รบกวนตัวเอง ฮันเซลที่ชอบรสชาติของหลังคาฉีกลงเป็นชิ้นใหญ่ของมันและเกรเทลผลักออกทั้งหมดของหนึ่งรอบหน้าต่างบานหน้าต่างนั่งลงและมีความสุขกับตัวเองมัน. ทันใดนั้นประตูเปิดและผู้หญิงเป็นเก่า เป็นภูเขาที่สนับสนุนตัวเองบนไม้ค้ำคืบคลานออกมา ฮันเซลกับเกรเทลจึงชะมัดกลัวว่าพวกเขาจะปล่อยให้ตกสิ่งที่พวกเขามีอยู่ในมือของพวกเขา. หญิงชรา แต่พยักหน้าเธอและกล่าวว่า "โอ้คุณรักเด็กที่ได้นำคุณมาที่นี่หรือไม่เข้ามาและอยู่ กับฉัน. ไม่มีอันตรายใด ๆ จะเกิดขึ้นกับคุณ. "เธอเข้ามาพวกเขาทั้งสองด้วยมือและนำพวกเขาใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยากโดยมากอาศัยอยู่ป่าตัดไม้ จนภรรยาและลูกสองคนของเขา เด็กที่ถูกเรียกว่าสาว Hansel และ Gretel . เขามีเพียงเล็กน้อยที่จะกัดและทำลาย และเมื่อ เมื่อขาดแคลนลดลงยิ่งใหญ่ในแผ่นดิน เขาไม่สามารถจัดหาแม้ขนมปังทุกวัน

ตอนนี้เมื่อเขาคิดว่านี้ในเวลากลางคืนในเตียงของเขาและโยนเกี่ยวกับความกังวลของเขา เขาครางออกมาเบาๆ และพูดกับภรรยาของเขา" แล้วพวกเราจะเป็นยังไง ? แล้วเราเลี้ยงลูกของเราไม่ดี เมื่อเราไม่มีอะไรแม้แต่ตัวเราเอง ?

" ผมจะบอกอะไรคุณสามี " ตอบว่า " ผู้หญิง " ตอนเช้าพรุ่งนี้เราจะพาเด็ก ๆไปเข้าป่าที่ไหน มันหนามาก พวกเราจะจุดไฟเพื่อพวกเขาและให้แต่ละของพวกเขามากกว่าหนึ่งชิ้นของขนมปังและเราก็จะทำงานของเราและปล่อยให้พวกเขาอยู่ตามลำพัง พวกเขาจะไม่หาทางกลับบ้านอีกครั้ง และเราก็จะได้กำจัดของพวกเขา . "

" ไม่มีเมีย " เขาพูด " ผมจะไม่ทำอย่างนั้น ฉันสามารถทนที่จะปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวในป่า สัตว์ป่าจะมาเร็ว ๆ นี้ และฉีกพวกเขาเป็นชิ้นๆ "

" โอ้ ! เจ้าโง่ , " เธอกล่าว " พวกเราทั้งสี่ตายเพราะความหิวคุณอาจรวมทั้งเครื่องบินไม้กระดานโลงศพของเรา " เธอทิ้งเขาไม่สงบสุขจนเขายินยอม

" แต่ผมรู้สึกเสียใจสำหรับเด็กยากจน เหมือนกันทั้งหมด , " กล่าวว่า ผู้ชาย

เด็กสองคนก็ไม่ได้นอนเพราะความหิว และได้ยินสิ่งที่ ของพวกเขา ขั้นตอนที่แม่พูดกับพ่อ เกรเทลร้องไห้น้ำตาขม และบอกกับเซล " ตอนนี้จบแล้วกับเรา "

" เงียบๆ เกรเทลกล่าวว่า " เซล " ไม่ให้ตัวเองทุกข์ ผมจะหาวิธีที่จะช่วยให้เรา " และเมื่อ folks เก่าได้หลับไปแล้ว เค้าลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมของเขาเปิดประตูด้านล่าง และพุ่งข้างนอก

< 2 >
ดวงจันทร์ส่องสว่างและก้อนกรวดสีขาว ซึ่งวางในด้านหน้าของบ้านแวววาวเหมือนเหรียญเงินแท้แฮนเซลก้มลงยัดในกระเป๋าเล็ก ๆน้อย ๆของเสื้อของเขา ตามที่เขาได้ แล้วเขาก็กลับมาและบอกกับเกรเทล " สบายใจ ที่รักน้อง และนอนหลับอยู่ในความสงบ พระเจ้าจะไม่ทอดทิ้งเรา และ เขานอนอีกเตียงของเขา . . . . . .

เมื่อวันเช้า แต่ก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น ผู้หญิงก็ตื่นขึ้น เด็กทั้งสองบอกว่า " ได้รับ ขึ้นคุณ sluggards .เรากำลังจะเข้าไปในป่าเพื่อหาไม้ " เธอให้แต่ละชิ้นเล็ก ๆของขนมปัง , และกล่าวว่า , " มีบางสิ่งบางอย่างสำหรับมื้อค่ำของคุณ แต่ไม่กินมันก่อน แล้วคุณจะได้อะไร "

เกรเทลหยิบขนมปังภายใต้ผ้ากันเปื้อนของเธอ เป็นเซลมีก้อนกรวดใน ในกระเป๋าของเขา จากนั้นพวกเขาทั้งหมดไว้ด้วยกัน ระหว่างทางไปป่า

เมื่อพวกเขาเดินในระยะสั้นๆ