- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
WASHINGTON: It is customary to bemo
WASHINGTON: It is customary to bemoan the intractability of global poverty and the lack of progress against the Millennium Development Goals. But the stunning fact is that, gone unnoticed, the goal to halve global poverty was probably reached three years ago.
We are in the midst of the fastest period of poverty reduction the world has ever seen. The global poverty rate, which stood at 25 percent in 2005, is ticking downwards at one to two percentage points a year, lifting around 70 million people – the population of Turkey or Thailand – out of destitution annually. Advances in human progress on such a scale are unprecedented, yet remain almost universally unacknowledged.
Official estimates of global poverty are compiled by the World Bank and stretch back 30 years. For most of that period, the trend has been one of slow, gradual reduction. By 2005, the year of the most recent official global poverty estimate, the number of people living under the international poverty line of $1.25 a day stood at 1.37 billion – an improvement of half a billion compared to the early 1980s, but a long way from the dream of a world free of poverty.
Today, it’s estimated that there are approximately 820 million people living on less than $1.25 a day.
Behind these aggregate figures lies a somber reality. In assessing the fortunes of the developing world during the late 20th century, countries can be roughly divided into two categories: China and the rest.China’s stunning economic reversal – 30 years ago, only 16 percent of its population lived above the poverty line, but by 2005, only 16 percent stood below it – masks others’ failings. Excluding China, the 500 million decrease in global poverty becomes an increase of 100 million. In the world’s poorest region, sub-Saharan Africa, the poverty rate remained above 50 percent throughout the period, which, given the region’s rapid population growth, translated into a near doubling in the number of its poor. Similarly in South Asia, Latin America and Europe–Central Asia there were more poor people in 2005 than there were a quarter of a century earlier.
The number of the world's poor is falling rapidly.
Enlarge Image
This depressing track record shapes perspectives on poverty that abound today. Global poverty has come to be seen as a constant, with the poor cut off from the prosperity enjoyed elsewhere. Only a radical change to the current global order – an alternative system to globalization or a massive exercise in redistribution – could possibly alter this destiny.
In a new study of global poverty, we upend this narrative. By combining the most recent country survey data of household consumption with the latest figures on private consumption growth, we generated global poverty estimates from 2005 up to the present day. Poverty reduction accelerated in the early 2000s at a rate that has been sustained throughout the decade, even during the dark recesses of the financial crisis. Today, we estimate that there are approximately 820 million people living on less than $1.25 a day. This means that the prime target of the Millennium Development Goals – to halve the rate of global poverty by 2015 from its 1990 level – was probably achieved around three years ago. Whereas it took 25 years to reduce poverty by half a billion people up to 2005, the same feat was likely achieved in the six years between then and now. Never before have so many people been lifted out of poverty over such a brief period of time.
The MDG poverty target may already have been achieved. Enlarge Image
Not only is poverty falling rapidly, it’s falling across all regions and most countries. Unsurprisingly, the greatest reduction has occurred in Asia. But it’s not just the dynamic economies of East Asia, such as China, recording great feats in poverty reduction; South Asian giants including India and Bangladesh, and Central Asian economies such as Uzbekistan also make great strides. Even Sub-Saharan Africa is sharing in this progress. The region finally broke through the symbolic threshold of a 50 percent poverty rate in 2008 and its number of poor people has begun falling for the first time on record.
This stunning progress is driven by rapid economic growth across the developing world. During the 1980s and 1990s, per capita growth in developing countries averaged just 1 to 2 percent a year, not nearly fast enough to make a serious dent in poverty levels. Since around 2003, however, growth in the developing world has taken off, averaging 5 percent per capita a year.
How and why sustained high economic growth in developing countries took hold are questions likely to be debated by economic historians for many decades. Already one can point to a number of probable sources emerging or accelerating around the turn of the century: an investment boom triggered by rising commodity prices; high growth spillovers originating from large open emerging economies that utilize cross-border supply chains; diversification into novel export markets from cut flowers to call centers; spread of new technologies, in particular rapid adoption of cell phones; increased public and private investment in infrastructure; the cessation of a number of conflicts and improved political stability; and the abandonment of inferior growth strategies such as import substitution for a focus on macroeconomic health and improved competitiveness.
The poor countries
that display the greatest success today are those that engage with the global economy.
These factors are manifestations of a set of broader trends – the rise of globalization, the spread of capitalism and the improving quality of economic governance – which together have enabled the developing world to begin converging on advanced economy incomes after centuries of divergence. The poor countries that display the greatest success today are those that are engaging with the global economy, allowing market prices to balance supply and demand and to allocate scarce resources, and pursuing sensible and strategic economic policies to spur investment, trade and job creation. It’s this potent combination that sets the current period apart from a history of insipid growth and intractable poverty.
The fight against poverty has long been a moral and strategic goal of Western governments. But the record of the last few years is likely a surprise to them. In their eyes, the fate of the world’s poor largely depended on forging progress on three fronts: debt relief, more aid and freer trade. World leaders convened at numerous meetings to build support and momentum around these priorities, but despite these efforts successes were hard to come by: While more than $80 billion of poor countries’ debt has been forgiven, most countries failed to meet global aid targets, and the Doha Development Round has languished at the World Trade Organization.
Thankfully for the world’s poor, this logic turned out to be flawed. While progress on each of the three fronts would have been helpful for developing countries and their ability to tackle poverty, the significance of each was undoubtedly overhyped and said more about the West’s sense of responsibility and magnanimity than what was actually needed to deliver development.
Taking a long view of history, the dramatic fall in poverty witnessed over the preceding six years represents a precursor to a new era. We’re on the cusp of an age of mass development, which will see the world transformed from being mostly poor to mostly middle class. The implications of such a change will be far-reaching, touching everything from global business opportunities to environmental and resource pressures to our institutions of global governance. Yet fundamentally it’s a story about billions of people around the world finally having the chance to build better lives for themselves and their children. We should consider ourselves fortunate to be alive at such a remarkable moment.
We are in the midst of the fastest period of poverty reduction the world has ever seen. The global poverty rate, which stood at 25 percent in 2005, is ticking downwards at one to two percentage points a year, lifting around 70 million people – the population of Turkey or Thailand – out of destitution annually. Advances in human progress on such a scale are unprecedented, yet remain almost universally unacknowledged.
Official estimates of global poverty are compiled by the World Bank and stretch back 30 years. For most of that period, the trend has been one of slow, gradual reduction. By 2005, the year of the most recent official global poverty estimate, the number of people living under the international poverty line of $1.25 a day stood at 1.37 billion – an improvement of half a billion compared to the early 1980s, but a long way from the dream of a world free of poverty.
Today, it’s estimated that there are approximately 820 million people living on less than $1.25 a day.
Behind these aggregate figures lies a somber reality. In assessing the fortunes of the developing world during the late 20th century, countries can be roughly divided into two categories: China and the rest.China’s stunning economic reversal – 30 years ago, only 16 percent of its population lived above the poverty line, but by 2005, only 16 percent stood below it – masks others’ failings. Excluding China, the 500 million decrease in global poverty becomes an increase of 100 million. In the world’s poorest region, sub-Saharan Africa, the poverty rate remained above 50 percent throughout the period, which, given the region’s rapid population growth, translated into a near doubling in the number of its poor. Similarly in South Asia, Latin America and Europe–Central Asia there were more poor people in 2005 than there were a quarter of a century earlier.
The number of the world's poor is falling rapidly.
Enlarge Image
This depressing track record shapes perspectives on poverty that abound today. Global poverty has come to be seen as a constant, with the poor cut off from the prosperity enjoyed elsewhere. Only a radical change to the current global order – an alternative system to globalization or a massive exercise in redistribution – could possibly alter this destiny.
In a new study of global poverty, we upend this narrative. By combining the most recent country survey data of household consumption with the latest figures on private consumption growth, we generated global poverty estimates from 2005 up to the present day. Poverty reduction accelerated in the early 2000s at a rate that has been sustained throughout the decade, even during the dark recesses of the financial crisis. Today, we estimate that there are approximately 820 million people living on less than $1.25 a day. This means that the prime target of the Millennium Development Goals – to halve the rate of global poverty by 2015 from its 1990 level – was probably achieved around three years ago. Whereas it took 25 years to reduce poverty by half a billion people up to 2005, the same feat was likely achieved in the six years between then and now. Never before have so many people been lifted out of poverty over such a brief period of time.
The MDG poverty target may already have been achieved. Enlarge Image
Not only is poverty falling rapidly, it’s falling across all regions and most countries. Unsurprisingly, the greatest reduction has occurred in Asia. But it’s not just the dynamic economies of East Asia, such as China, recording great feats in poverty reduction; South Asian giants including India and Bangladesh, and Central Asian economies such as Uzbekistan also make great strides. Even Sub-Saharan Africa is sharing in this progress. The region finally broke through the symbolic threshold of a 50 percent poverty rate in 2008 and its number of poor people has begun falling for the first time on record.
This stunning progress is driven by rapid economic growth across the developing world. During the 1980s and 1990s, per capita growth in developing countries averaged just 1 to 2 percent a year, not nearly fast enough to make a serious dent in poverty levels. Since around 2003, however, growth in the developing world has taken off, averaging 5 percent per capita a year.
How and why sustained high economic growth in developing countries took hold are questions likely to be debated by economic historians for many decades. Already one can point to a number of probable sources emerging or accelerating around the turn of the century: an investment boom triggered by rising commodity prices; high growth spillovers originating from large open emerging economies that utilize cross-border supply chains; diversification into novel export markets from cut flowers to call centers; spread of new technologies, in particular rapid adoption of cell phones; increased public and private investment in infrastructure; the cessation of a number of conflicts and improved political stability; and the abandonment of inferior growth strategies such as import substitution for a focus on macroeconomic health and improved competitiveness.
The poor countries
that display the greatest success today are those that engage with the global economy.
These factors are manifestations of a set of broader trends – the rise of globalization, the spread of capitalism and the improving quality of economic governance – which together have enabled the developing world to begin converging on advanced economy incomes after centuries of divergence. The poor countries that display the greatest success today are those that are engaging with the global economy, allowing market prices to balance supply and demand and to allocate scarce resources, and pursuing sensible and strategic economic policies to spur investment, trade and job creation. It’s this potent combination that sets the current period apart from a history of insipid growth and intractable poverty.
The fight against poverty has long been a moral and strategic goal of Western governments. But the record of the last few years is likely a surprise to them. In their eyes, the fate of the world’s poor largely depended on forging progress on three fronts: debt relief, more aid and freer trade. World leaders convened at numerous meetings to build support and momentum around these priorities, but despite these efforts successes were hard to come by: While more than $80 billion of poor countries’ debt has been forgiven, most countries failed to meet global aid targets, and the Doha Development Round has languished at the World Trade Organization.
Thankfully for the world’s poor, this logic turned out to be flawed. While progress on each of the three fronts would have been helpful for developing countries and their ability to tackle poverty, the significance of each was undoubtedly overhyped and said more about the West’s sense of responsibility and magnanimity than what was actually needed to deliver development.
Taking a long view of history, the dramatic fall in poverty witnessed over the preceding six years represents a precursor to a new era. We’re on the cusp of an age of mass development, which will see the world transformed from being mostly poor to mostly middle class. The implications of such a change will be far-reaching, touching everything from global business opportunities to environmental and resource pressures to our institutions of global governance. Yet fundamentally it’s a story about billions of people around the world finally having the chance to build better lives for themselves and their children. We should consider ourselves fortunate to be alive at such a remarkable moment.
0/5000
WASHINGTON: It is customary to bemoan the intractability of global poverty and the lack of progress against the Millennium Development Goals. But the stunning fact is that, gone unnoticed, the goal to halve global poverty was probably reached three years ago.We are in the midst of the fastest period of poverty reduction the world has ever seen. The global poverty rate, which stood at 25 percent in 2005, is ticking downwards at one to two percentage points a year, lifting around 70 million people – the population of Turkey or Thailand – out of destitution annually. Advances in human progress on such a scale are unprecedented, yet remain almost universally unacknowledged.Official estimates of global poverty are compiled by the World Bank and stretch back 30 years. For most of that period, the trend has been one of slow, gradual reduction. By 2005, the year of the most recent official global poverty estimate, the number of people living under the international poverty line of $1.25 a day stood at 1.37 billion – an improvement of half a billion compared to the early 1980s, but a long way from the dream of a world free of poverty.Today, it’s estimated that there are approximately 820 million people living on less than $1.25 a day.Behind these aggregate figures lies a somber reality. In assessing the fortunes of the developing world during the late 20th century, countries can be roughly divided into two categories: China and the rest.China’s stunning economic reversal – 30 years ago, only 16 percent of its population lived above the poverty line, but by 2005, only 16 percent stood below it – masks others’ failings. Excluding China, the 500 million decrease in global poverty becomes an increase of 100 million. In the world’s poorest region, sub-Saharan Africa, the poverty rate remained above 50 percent throughout the period, which, given the region’s rapid population growth, translated into a near doubling in the number of its poor. Similarly in South Asia, Latin America and Europe–Central Asia there were more poor people in 2005 than there were a quarter of a century earlier.The number of the world's poor is falling rapidly. Enlarge ImageThis depressing track record shapes perspectives on poverty that abound today. Global poverty has come to be seen as a constant, with the poor cut off from the prosperity enjoyed elsewhere. Only a radical change to the current global order – an alternative system to globalization or a massive exercise in redistribution – could possibly alter this destiny. In a new study of global poverty, we upend this narrative. By combining the most recent country survey data of household consumption with the latest figures on private consumption growth, we generated global poverty estimates from 2005 up to the present day. Poverty reduction accelerated in the early 2000s at a rate that has been sustained throughout the decade, even during the dark recesses of the financial crisis. Today, we estimate that there are approximately 820 million people living on less than $1.25 a day. This means that the prime target of the Millennium Development Goals – to halve the rate of global poverty by 2015 from its 1990 level – was probably achieved around three years ago. Whereas it took 25 years to reduce poverty by half a billion people up to 2005, the same feat was likely achieved in the six years between then and now. Never before have so many people been lifted out of poverty over such a brief period of time.
The MDG poverty target may already have been achieved. Enlarge Image
Not only is poverty falling rapidly, it’s falling across all regions and most countries. Unsurprisingly, the greatest reduction has occurred in Asia. But it’s not just the dynamic economies of East Asia, such as China, recording great feats in poverty reduction; South Asian giants including India and Bangladesh, and Central Asian economies such as Uzbekistan also make great strides. Even Sub-Saharan Africa is sharing in this progress. The region finally broke through the symbolic threshold of a 50 percent poverty rate in 2008 and its number of poor people has begun falling for the first time on record.
This stunning progress is driven by rapid economic growth across the developing world. During the 1980s and 1990s, per capita growth in developing countries averaged just 1 to 2 percent a year, not nearly fast enough to make a serious dent in poverty levels. Since around 2003, however, growth in the developing world has taken off, averaging 5 percent per capita a year.
How and why sustained high economic growth in developing countries took hold are questions likely to be debated by economic historians for many decades. Already one can point to a number of probable sources emerging or accelerating around the turn of the century: an investment boom triggered by rising commodity prices; high growth spillovers originating from large open emerging economies that utilize cross-border supply chains; diversification into novel export markets from cut flowers to call centers; spread of new technologies, in particular rapid adoption of cell phones; increased public and private investment in infrastructure; the cessation of a number of conflicts and improved political stability; and the abandonment of inferior growth strategies such as import substitution for a focus on macroeconomic health and improved competitiveness.
The poor countries
that display the greatest success today are those that engage with the global economy.
These factors are manifestations of a set of broader trends – the rise of globalization, the spread of capitalism and the improving quality of economic governance – which together have enabled the developing world to begin converging on advanced economy incomes after centuries of divergence. The poor countries that display the greatest success today are those that are engaging with the global economy, allowing market prices to balance supply and demand and to allocate scarce resources, and pursuing sensible and strategic economic policies to spur investment, trade and job creation. It’s this potent combination that sets the current period apart from a history of insipid growth and intractable poverty.
The fight against poverty has long been a moral and strategic goal of Western governments. But the record of the last few years is likely a surprise to them. In their eyes, the fate of the world’s poor largely depended on forging progress on three fronts: debt relief, more aid and freer trade. World leaders convened at numerous meetings to build support and momentum around these priorities, but despite these efforts successes were hard to come by: While more than $80 billion of poor countries’ debt has been forgiven, most countries failed to meet global aid targets, and the Doha Development Round has languished at the World Trade Organization.
Thankfully for the world’s poor, this logic turned out to be flawed. While progress on each of the three fronts would have been helpful for developing countries and their ability to tackle poverty, the significance of each was undoubtedly overhyped and said more about the West’s sense of responsibility and magnanimity than what was actually needed to deliver development.
Taking a long view of history, the dramatic fall in poverty witnessed over the preceding six years represents a precursor to a new era. We’re on the cusp of an age of mass development, which will see the world transformed from being mostly poor to mostly middle class. The implications of such a change will be far-reaching, touching everything from global business opportunities to environmental and resource pressures to our institutions of global governance. Yet fundamentally it’s a story about billions of people around the world finally having the chance to build better lives for themselves and their children. We should consider ourselves fortunate to be alive at such a remarkable moment.
The MDG poverty target may already have been achieved. Enlarge Image
Not only is poverty falling rapidly, it’s falling across all regions and most countries. Unsurprisingly, the greatest reduction has occurred in Asia. But it’s not just the dynamic economies of East Asia, such as China, recording great feats in poverty reduction; South Asian giants including India and Bangladesh, and Central Asian economies such as Uzbekistan also make great strides. Even Sub-Saharan Africa is sharing in this progress. The region finally broke through the symbolic threshold of a 50 percent poverty rate in 2008 and its number of poor people has begun falling for the first time on record.
This stunning progress is driven by rapid economic growth across the developing world. During the 1980s and 1990s, per capita growth in developing countries averaged just 1 to 2 percent a year, not nearly fast enough to make a serious dent in poverty levels. Since around 2003, however, growth in the developing world has taken off, averaging 5 percent per capita a year.
How and why sustained high economic growth in developing countries took hold are questions likely to be debated by economic historians for many decades. Already one can point to a number of probable sources emerging or accelerating around the turn of the century: an investment boom triggered by rising commodity prices; high growth spillovers originating from large open emerging economies that utilize cross-border supply chains; diversification into novel export markets from cut flowers to call centers; spread of new technologies, in particular rapid adoption of cell phones; increased public and private investment in infrastructure; the cessation of a number of conflicts and improved political stability; and the abandonment of inferior growth strategies such as import substitution for a focus on macroeconomic health and improved competitiveness.
The poor countries
that display the greatest success today are those that engage with the global economy.
These factors are manifestations of a set of broader trends – the rise of globalization, the spread of capitalism and the improving quality of economic governance – which together have enabled the developing world to begin converging on advanced economy incomes after centuries of divergence. The poor countries that display the greatest success today are those that are engaging with the global economy, allowing market prices to balance supply and demand and to allocate scarce resources, and pursuing sensible and strategic economic policies to spur investment, trade and job creation. It’s this potent combination that sets the current period apart from a history of insipid growth and intractable poverty.
The fight against poverty has long been a moral and strategic goal of Western governments. But the record of the last few years is likely a surprise to them. In their eyes, the fate of the world’s poor largely depended on forging progress on three fronts: debt relief, more aid and freer trade. World leaders convened at numerous meetings to build support and momentum around these priorities, but despite these efforts successes were hard to come by: While more than $80 billion of poor countries’ debt has been forgiven, most countries failed to meet global aid targets, and the Doha Development Round has languished at the World Trade Organization.
Thankfully for the world’s poor, this logic turned out to be flawed. While progress on each of the three fronts would have been helpful for developing countries and their ability to tackle poverty, the significance of each was undoubtedly overhyped and said more about the West’s sense of responsibility and magnanimity than what was actually needed to deliver development.
Taking a long view of history, the dramatic fall in poverty witnessed over the preceding six years represents a precursor to a new era. We’re on the cusp of an age of mass development, which will see the world transformed from being mostly poor to mostly middle class. The implications of such a change will be far-reaching, touching everything from global business opportunities to environmental and resource pressures to our institutions of global governance. Yet fundamentally it’s a story about billions of people around the world finally having the chance to build better lives for themselves and their children. We should consider ourselves fortunate to be alive at such a remarkable moment.
การแปล กรุณารอสักครู่..
วอชิงตัน: มันเป็นธรรมเนียมที่จะต้องร้องครวญคราง intractability ของความยากจนของโลกและไม่มีความคืบหน้ากับเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ แต่ความจริงที่น่าทึ่งก็คือว่าได้ไปสังเกตเป้าหมายที่จะลดลงครึ่งหนึ่งความยากจนของโลกอาจจะถึงสามปีที่ผ่านมา.
เราอยู่ในท่ามกลางของระยะเวลาที่เร็วที่สุดของการลดความยากจนในโลกเท่าที่เคยพบเห็น อัตราความยากจนของโลกซึ่งอยู่ที่ร้อยละ 25 ในปี 2005 จะฟ้องลงที่ 1-2 คะแนนร้อยละต่อปี, การยกประมาณ 70 ล้านคน - จำนวนประชากรของตุรกีหรือประเทศไทย - ออกจากความยากจนเป็นประจำทุกปี ความก้าวหน้าในความก้าวหน้าของมนุษย์ในระดับดังกล่าวเป็นประวัติการณ์ แต่ยังคงไม่ถูกยอมรับอย่างกว้างขวาง.
ประมาณการอย่างเป็นทางการของความยากจนของโลกเป็นข้อมูลที่รวบรวมโดย World Bank และยืดหลัง 30 ปี สำหรับส่วนมากในยุคนั้น, แนวโน้มได้รับหนึ่งในช้าค่อยๆลดลง 2005 โดยปีล่าสุดอย่างเป็นทางการประมาณการความยากจนของโลกจำนวนคนที่อาศัยอยู่ภายใต้เส้นความยากจนระหว่างประเทศของ $ 1.25 ต่อวันยืนอยู่ที่ 1.37 พันล้าน - การปรับปรุงของครึ่งพันล้านเมื่อเทียบกับช่วงต้นปี 1980 แต่เป็นทางยาวจาก ความฝันของโลกฟรีของความยากจน.
วันนี้คาดว่ามีประมาณ 820,000,000 คนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 ต่อวัน.
ที่อยู่เบื้องหลังตัวเลขเหล่านี้รวมกันอยู่เป็นความจริงที่อึมครึม ในการประเมินความมั่งคั่งของประเทศกำลังพัฒนาในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ประเทศสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท: จีนและการกลับรายการเศรษฐกิจ rest.China สวยงาม - 30 ปีที่ผ่านมามีเพียงร้อยละ 16 ของประชากรที่อาศัยอยู่เหนือเส้นความยากจน แต่ โดยปี 2005 มีเพียงร้อยละ 16 ที่ยืนอยู่ด้านล่าง - คนอื่น ๆ ความล้มเหลวมาสก์ ' ไม่รวมประเทศจีน 500 ล้านบาทการลดลงของความยากจนของโลกจะกลายเป็นเพิ่มขึ้น 100 ล้านบาท ในภูมิภาคที่ยากจนที่สุดในโลก sub-Saharan Africa, อัตราความยากจนยังคงสูงกว่าร้อยละ 50 ตลอดระยะเวลาที่ได้รับการเติบโตของประชากรอย่างรวดเร็วของภูมิภาคนี้ได้รับการแปลเป็นสองเท่าของจำนวนที่อยู่ใกล้ของคนยากจน ในทำนองเดียวกันในเอเชียใต้ละตินอเมริกาและยุโรปเอเชียกลางมีคนที่น่าสงสารมากขึ้นในปี 2005 กว่ามีหนึ่งในสี่ของศตวรรษก่อนหน้านี้. จำนวนของคนยากจนของโลกจะลดลงอย่างรวดเร็ว. ขยายภาพนี้บันทึกการติดตามตกต่ำรูปร่างมุมมองเกี่ยวกับความยากจนที่มากในวันนี้ ความยากจนของโลกได้มาจะเห็นเป็นค่าคงที่มีการตัดที่ไม่ดีออกจากความเจริญรุ่งเรืองมีความสุขที่อื่น เฉพาะการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงในการสั่งซื้อทั่วโลกในปัจจุบัน - ระบบทางเลือกให้กับโลกาภิวัตน์หรือการออกกำลังกายขนาดใหญ่ในการกระจาย - อาจจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตานี้. ในการศึกษาใหม่ของความยากจนของโลกเราคว่ำเล่าเรื่องนี้ โดยการรวมข้อมูลจากการสำรวจประเทศล่าสุดของการบริโภคในครัวเรือนที่มีตัวเลขล่าสุดการเจริญเติบโตของการบริโภคภาคเอกชนเราสร้างประมาณการความยากจนของโลกจาก 2005 ถึงปัจจุบัน ลดปัญหาความยากจนเร่งในช่วงต้นยุค 2000 ในอัตราที่ได้รับการอย่างต่อเนื่องตลอดทศวรรษที่แม้ในช่วงหลืบมืดของวิกฤตการณ์ทางการเงิน วันนี้เราคาดว่ามีประมาณ 820,000,000 คนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 ต่อวัน ซึ่งหมายความว่าเป้าหมายสำคัญของเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษ - เพื่อลดลงครึ่งหนึ่งของอัตราความยากจนของโลกในปี 2015 จากระดับ 1,990 - ประสบความสำเร็จอาจจะประมาณสามปีที่ผ่านมา ในขณะที่มันต้องใช้เวลา 25 ปีเพื่อลดความยากจนลงครึ่งหนึ่งพันล้านคนถึงปี 2005 ความสำเร็จเดียวกันก็ประสบความสำเร็จมีแนวโน้มในช่วงหกปีระหว่างแล้วและตอนนี้ ก่อนไม่เคยมีผู้คนจำนวนมากถูกยกออกจากความยากจนมากกว่าเช่นระยะเวลาสั้น ๆ . เป้าหมาย MDG ความยากจนอาจได้รับการประสบความสำเร็จ ขยายภาพไม่เพียง แต่เป็นความยากจนลดลงอย่างรวดเร็วก็ลดลงในทุกภูมิภาคและประเทศส่วนใหญ่ แปลกใจลดลงมากที่สุดเกิดขึ้นในเอเชีย แต่มันไม่ได้เป็นเพียงเศรษฐกิจแบบไดนามิกของเอเชียตะวันออกเช่นจีนบันทึกอวดที่ดีในการลดความยากจน ยักษ์ใหญ่ในเอเชียใต้รวมทั้งอินเดียและบังคลาเทศและประเทศในเอเชียกลางเช่นอุซเบกิยังทำให้ความก้าวหน้าอย่างมาก แม้ทะเลทรายซาฮาราแบ่งปันความคืบหน้าในเรื่องนี้ ภาคสุดท้ายยากจนผ่านเกณฑ์สัญลักษณ์ของอัตราความยากจนร้อยละ 50 ในปี 2008 และจำนวนของคนยากจนได้เริ่มลดลงเป็นครั้งแรกในการบันทึก. นี้ความคืบหน้าที่สวยงามเป็นแรงผลักดันจากการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วทั่วโลกที่กำลังพัฒนา ในช่วงทศวรรษ 1980 และ 1990 ต่อการเจริญเติบโตของประชากรในประเทศกำลังพัฒนาเฉลี่ยเพียงร้อยละ 1 ถึง 2 ปีไม่ได้เกือบเร็วพอที่จะทำให้บุ๋มร้ายแรงในระดับความยากจน ตั้งแต่รอบปี 2003 แต่การเจริญเติบโตในประเทศกำลังพัฒนาได้ดำเนินการปิดเฉลี่ยร้อยละ 5 ต่อหัวต่อปี. วิธีการและเหตุผลอย่างยั่งยืนการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสูงในประเทศกำลังพัฒนาจับเป็นคำถามที่มีแนวโน้มที่จะได้รับการถกเถียงกันในหมู่นักประวัติศาสตร์เศรษฐกิจนานหลายสิบปี แล้วหนึ่งสามารถชี้ไปยังหมายเลขของแหล่งที่มาที่น่าจะเกิดขึ้นใหม่หรือเร่งรอบหันของศตวรรษที่: บูมการลงทุนที่เกิดจากการเพิ่มขึ้นของราคาสินค้าโภคภัณฑ์; spillovers การเจริญเติบโตสูงที่มาจากประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ขนาดใหญ่ที่ใช้เปิดข้ามพรมแดนโซ่อุปทาน การกระจายการลงทุนไปยังตลาดส่งออกนวนิยายจากไม้ตัดดอกที่จะเรียกศูนย์; การแพร่กระจายของเทคโนโลยีใหม่ในการยอมรับอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะอย่างยิ่งของโทรศัพท์มือถือ; เพิ่มการลงทุนภาครัฐและเอกชนในโครงสร้างพื้นฐาน การหยุดชะงักของจำนวนของความขัดแย้งและการปรับปรุงเสถียรภาพทางการเมืองนั้น และละทิ้งของกลยุทธ์การเติบโตที่ด้อยกว่าเช่นทดแทนการนำเข้าสำหรับการให้ความสำคัญต่อสุขภาพของเศรษฐกิจมหภาคและการแข่งขันที่ดีขึ้น. ประเทศยากจนที่แสดงความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวันนี้เป็นผู้ที่มีส่วนร่วมกับเศรษฐกิจโลก. ปัจจัยเหล่านี้เป็นอาการของชุดของแนวโน้มที่กว้างขึ้น - การเพิ่มขึ้นของโลกาภิวัตน์การแพร่กระจายของระบบทุนนิยมและการปรับปรุงคุณภาพของการกำกับดูแลเศรษฐกิจ - ซึ่งได้เปิดใช้งานร่วมกันพัฒนาทั่วโลกที่จะเริ่มต้นบรรจบรายได้เศรษฐกิจขั้นสูงหลังจากศตวรรษของความแตกต่าง ประเทศยากจนที่แสดงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดประสบความสำเร็จในวันนี้เป็นผู้ที่มีส่วนร่วมกับเศรษฐกิจโลกที่ช่วยให้ราคาในตลาดเพื่อความสมดุลของอุปสงค์และอุปทานและการจัดสรรทรัพยากรที่ขาดแคลนและใฝ่หานโยบายเศรษฐกิจที่เหมาะสมและกลยุทธ์เพื่อกระตุ้นการลงทุนการค้าและการสร้างงาน มันรวมกันนี้มีศักยภาพที่กำหนดงวดปัจจุบันนอกเหนือจากประวัติความเป็นมาของการเจริญเติบโตและความยากจนจืดว่ายากได้. การต่อสู้กับความยากจนได้รับการเป้าหมายทางศีลธรรมและยุทธศาสตร์ของรัฐบาลตะวันตก แต่บันทึกไม่กี่ปีที่ผ่านมาน่าจะเป็นความประหลาดใจให้กับพวกเขา ในสายตาของพวกเขาชะตากรรมของคนยากจนของโลกส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับความคืบหน้าการปลอมในสามด้าน: การบรรเทาหนี้ช่วยเหลือมากขึ้นและการค้าเสรี ผู้นำโลกประชุมในที่ประชุมจำนวนมากเพื่อสร้างการสนับสนุนและโมเมนตัมรอบจัดลำดับความสำคัญเหล่านี้ แต่แม้จะประสบความสำเร็จในความพยายามเหล่านี้ยากที่จะมาโดย: ในขณะที่มากกว่า $ 80000000000 หนี้ประเทศที่ยากจนได้รับการอภัยประเทศส่วนใหญ่ล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมายความช่วยเหลือทั่วโลกและ รอบโดฮาได้พัฒนาดองที่องค์การการค้าโลก. โชคดีสำหรับคนยากจนในโลกตรรกะนี้เปิดออกมาเป็นข้อบกพร่อง ในขณะที่ความคืบหน้าในแต่ละสามด้านจะได้รับประโยชน์สำหรับประเทศกำลังพัฒนาและความสามารถในการที่จะแก้ไขปัญหาความยากจนความสำคัญของแต่ละอย่างไม่ต้องสงสัย overhyped และกล่าวเพิ่มเติมเกี่ยวกับความรู้สึกของเวสต์ของความรับผิดชอบและเห็นแก่ตัวกว่าสิ่งที่ถูกต้องเป็นจริงในการส่งมอบการพัฒนา. ถ่าย มุมมองระยะยาวของประวัติศาสตร์การล่มสลายอย่างมากในการแก้ไขปัญหาความยากจนเป็นสักขีพยานในช่วงก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นถึงหกปีสารตั้งต้นไปสู่ยุคใหม่ เราอยู่บนยอดของอายุของการพัฒนามวลซึ่งจะเห็นโลกเปลี่ยนจากการเป็นคนยากจนส่วนใหญ่จะชนชั้นกลางส่วนใหญ่ ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะไกลถึงสัมผัสทุกอย่างจากโอกาสทางธุรกิจระดับโลกเพื่อสิ่งแวดล้อมทรัพยากรและความกดดันให้กับสถาบันของเราของการกำกับดูแลระดับโลก แต่โดยพื้นฐานมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพันล้านคนทั่วโลกในที่สุดก็มีโอกาสที่จะสร้างชีวิตที่ดีกว่าสำหรับตัวเองและบุตรหลานของตน เราควรพิจารณาตัวเองโชคดีที่จะมีชีวิตที่ดังกล่าวเป็นช่วงเวลาที่น่าทึ่ง
เราอยู่ในท่ามกลางของระยะเวลาที่เร็วที่สุดของการลดความยากจนในโลกเท่าที่เคยพบเห็น อัตราความยากจนของโลกซึ่งอยู่ที่ร้อยละ 25 ในปี 2005 จะฟ้องลงที่ 1-2 คะแนนร้อยละต่อปี, การยกประมาณ 70 ล้านคน - จำนวนประชากรของตุรกีหรือประเทศไทย - ออกจากความยากจนเป็นประจำทุกปี ความก้าวหน้าในความก้าวหน้าของมนุษย์ในระดับดังกล่าวเป็นประวัติการณ์ แต่ยังคงไม่ถูกยอมรับอย่างกว้างขวาง.
ประมาณการอย่างเป็นทางการของความยากจนของโลกเป็นข้อมูลที่รวบรวมโดย World Bank และยืดหลัง 30 ปี สำหรับส่วนมากในยุคนั้น, แนวโน้มได้รับหนึ่งในช้าค่อยๆลดลง 2005 โดยปีล่าสุดอย่างเป็นทางการประมาณการความยากจนของโลกจำนวนคนที่อาศัยอยู่ภายใต้เส้นความยากจนระหว่างประเทศของ $ 1.25 ต่อวันยืนอยู่ที่ 1.37 พันล้าน - การปรับปรุงของครึ่งพันล้านเมื่อเทียบกับช่วงต้นปี 1980 แต่เป็นทางยาวจาก ความฝันของโลกฟรีของความยากจน.
วันนี้คาดว่ามีประมาณ 820,000,000 คนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 ต่อวัน.
ที่อยู่เบื้องหลังตัวเลขเหล่านี้รวมกันอยู่เป็นความจริงที่อึมครึม ในการประเมินความมั่งคั่งของประเทศกำลังพัฒนาในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ประเทศสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท: จีนและการกลับรายการเศรษฐกิจ rest.China สวยงาม - 30 ปีที่ผ่านมามีเพียงร้อยละ 16 ของประชากรที่อาศัยอยู่เหนือเส้นความยากจน แต่ โดยปี 2005 มีเพียงร้อยละ 16 ที่ยืนอยู่ด้านล่าง - คนอื่น ๆ ความล้มเหลวมาสก์ ' ไม่รวมประเทศจีน 500 ล้านบาทการลดลงของความยากจนของโลกจะกลายเป็นเพิ่มขึ้น 100 ล้านบาท ในภูมิภาคที่ยากจนที่สุดในโลก sub-Saharan Africa, อัตราความยากจนยังคงสูงกว่าร้อยละ 50 ตลอดระยะเวลาที่ได้รับการเติบโตของประชากรอย่างรวดเร็วของภูมิภาคนี้ได้รับการแปลเป็นสองเท่าของจำนวนที่อยู่ใกล้ของคนยากจน ในทำนองเดียวกันในเอเชียใต้ละตินอเมริกาและยุโรปเอเชียกลางมีคนที่น่าสงสารมากขึ้นในปี 2005 กว่ามีหนึ่งในสี่ของศตวรรษก่อนหน้านี้. จำนวนของคนยากจนของโลกจะลดลงอย่างรวดเร็ว. ขยายภาพนี้บันทึกการติดตามตกต่ำรูปร่างมุมมองเกี่ยวกับความยากจนที่มากในวันนี้ ความยากจนของโลกได้มาจะเห็นเป็นค่าคงที่มีการตัดที่ไม่ดีออกจากความเจริญรุ่งเรืองมีความสุขที่อื่น เฉพาะการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงในการสั่งซื้อทั่วโลกในปัจจุบัน - ระบบทางเลือกให้กับโลกาภิวัตน์หรือการออกกำลังกายขนาดใหญ่ในการกระจาย - อาจจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตานี้. ในการศึกษาใหม่ของความยากจนของโลกเราคว่ำเล่าเรื่องนี้ โดยการรวมข้อมูลจากการสำรวจประเทศล่าสุดของการบริโภคในครัวเรือนที่มีตัวเลขล่าสุดการเจริญเติบโตของการบริโภคภาคเอกชนเราสร้างประมาณการความยากจนของโลกจาก 2005 ถึงปัจจุบัน ลดปัญหาความยากจนเร่งในช่วงต้นยุค 2000 ในอัตราที่ได้รับการอย่างต่อเนื่องตลอดทศวรรษที่แม้ในช่วงหลืบมืดของวิกฤตการณ์ทางการเงิน วันนี้เราคาดว่ามีประมาณ 820,000,000 คนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 ต่อวัน ซึ่งหมายความว่าเป้าหมายสำคัญของเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษ - เพื่อลดลงครึ่งหนึ่งของอัตราความยากจนของโลกในปี 2015 จากระดับ 1,990 - ประสบความสำเร็จอาจจะประมาณสามปีที่ผ่านมา ในขณะที่มันต้องใช้เวลา 25 ปีเพื่อลดความยากจนลงครึ่งหนึ่งพันล้านคนถึงปี 2005 ความสำเร็จเดียวกันก็ประสบความสำเร็จมีแนวโน้มในช่วงหกปีระหว่างแล้วและตอนนี้ ก่อนไม่เคยมีผู้คนจำนวนมากถูกยกออกจากความยากจนมากกว่าเช่นระยะเวลาสั้น ๆ . เป้าหมาย MDG ความยากจนอาจได้รับการประสบความสำเร็จ ขยายภาพไม่เพียง แต่เป็นความยากจนลดลงอย่างรวดเร็วก็ลดลงในทุกภูมิภาคและประเทศส่วนใหญ่ แปลกใจลดลงมากที่สุดเกิดขึ้นในเอเชีย แต่มันไม่ได้เป็นเพียงเศรษฐกิจแบบไดนามิกของเอเชียตะวันออกเช่นจีนบันทึกอวดที่ดีในการลดความยากจน ยักษ์ใหญ่ในเอเชียใต้รวมทั้งอินเดียและบังคลาเทศและประเทศในเอเชียกลางเช่นอุซเบกิยังทำให้ความก้าวหน้าอย่างมาก แม้ทะเลทรายซาฮาราแบ่งปันความคืบหน้าในเรื่องนี้ ภาคสุดท้ายยากจนผ่านเกณฑ์สัญลักษณ์ของอัตราความยากจนร้อยละ 50 ในปี 2008 และจำนวนของคนยากจนได้เริ่มลดลงเป็นครั้งแรกในการบันทึก. นี้ความคืบหน้าที่สวยงามเป็นแรงผลักดันจากการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วทั่วโลกที่กำลังพัฒนา ในช่วงทศวรรษ 1980 และ 1990 ต่อการเจริญเติบโตของประชากรในประเทศกำลังพัฒนาเฉลี่ยเพียงร้อยละ 1 ถึง 2 ปีไม่ได้เกือบเร็วพอที่จะทำให้บุ๋มร้ายแรงในระดับความยากจน ตั้งแต่รอบปี 2003 แต่การเจริญเติบโตในประเทศกำลังพัฒนาได้ดำเนินการปิดเฉลี่ยร้อยละ 5 ต่อหัวต่อปี. วิธีการและเหตุผลอย่างยั่งยืนการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสูงในประเทศกำลังพัฒนาจับเป็นคำถามที่มีแนวโน้มที่จะได้รับการถกเถียงกันในหมู่นักประวัติศาสตร์เศรษฐกิจนานหลายสิบปี แล้วหนึ่งสามารถชี้ไปยังหมายเลขของแหล่งที่มาที่น่าจะเกิดขึ้นใหม่หรือเร่งรอบหันของศตวรรษที่: บูมการลงทุนที่เกิดจากการเพิ่มขึ้นของราคาสินค้าโภคภัณฑ์; spillovers การเจริญเติบโตสูงที่มาจากประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ขนาดใหญ่ที่ใช้เปิดข้ามพรมแดนโซ่อุปทาน การกระจายการลงทุนไปยังตลาดส่งออกนวนิยายจากไม้ตัดดอกที่จะเรียกศูนย์; การแพร่กระจายของเทคโนโลยีใหม่ในการยอมรับอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะอย่างยิ่งของโทรศัพท์มือถือ; เพิ่มการลงทุนภาครัฐและเอกชนในโครงสร้างพื้นฐาน การหยุดชะงักของจำนวนของความขัดแย้งและการปรับปรุงเสถียรภาพทางการเมืองนั้น และละทิ้งของกลยุทธ์การเติบโตที่ด้อยกว่าเช่นทดแทนการนำเข้าสำหรับการให้ความสำคัญต่อสุขภาพของเศรษฐกิจมหภาคและการแข่งขันที่ดีขึ้น. ประเทศยากจนที่แสดงความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวันนี้เป็นผู้ที่มีส่วนร่วมกับเศรษฐกิจโลก. ปัจจัยเหล่านี้เป็นอาการของชุดของแนวโน้มที่กว้างขึ้น - การเพิ่มขึ้นของโลกาภิวัตน์การแพร่กระจายของระบบทุนนิยมและการปรับปรุงคุณภาพของการกำกับดูแลเศรษฐกิจ - ซึ่งได้เปิดใช้งานร่วมกันพัฒนาทั่วโลกที่จะเริ่มต้นบรรจบรายได้เศรษฐกิจขั้นสูงหลังจากศตวรรษของความแตกต่าง ประเทศยากจนที่แสดงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดประสบความสำเร็จในวันนี้เป็นผู้ที่มีส่วนร่วมกับเศรษฐกิจโลกที่ช่วยให้ราคาในตลาดเพื่อความสมดุลของอุปสงค์และอุปทานและการจัดสรรทรัพยากรที่ขาดแคลนและใฝ่หานโยบายเศรษฐกิจที่เหมาะสมและกลยุทธ์เพื่อกระตุ้นการลงทุนการค้าและการสร้างงาน มันรวมกันนี้มีศักยภาพที่กำหนดงวดปัจจุบันนอกเหนือจากประวัติความเป็นมาของการเจริญเติบโตและความยากจนจืดว่ายากได้. การต่อสู้กับความยากจนได้รับการเป้าหมายทางศีลธรรมและยุทธศาสตร์ของรัฐบาลตะวันตก แต่บันทึกไม่กี่ปีที่ผ่านมาน่าจะเป็นความประหลาดใจให้กับพวกเขา ในสายตาของพวกเขาชะตากรรมของคนยากจนของโลกส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับความคืบหน้าการปลอมในสามด้าน: การบรรเทาหนี้ช่วยเหลือมากขึ้นและการค้าเสรี ผู้นำโลกประชุมในที่ประชุมจำนวนมากเพื่อสร้างการสนับสนุนและโมเมนตัมรอบจัดลำดับความสำคัญเหล่านี้ แต่แม้จะประสบความสำเร็จในความพยายามเหล่านี้ยากที่จะมาโดย: ในขณะที่มากกว่า $ 80000000000 หนี้ประเทศที่ยากจนได้รับการอภัยประเทศส่วนใหญ่ล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมายความช่วยเหลือทั่วโลกและ รอบโดฮาได้พัฒนาดองที่องค์การการค้าโลก. โชคดีสำหรับคนยากจนในโลกตรรกะนี้เปิดออกมาเป็นข้อบกพร่อง ในขณะที่ความคืบหน้าในแต่ละสามด้านจะได้รับประโยชน์สำหรับประเทศกำลังพัฒนาและความสามารถในการที่จะแก้ไขปัญหาความยากจนความสำคัญของแต่ละอย่างไม่ต้องสงสัย overhyped และกล่าวเพิ่มเติมเกี่ยวกับความรู้สึกของเวสต์ของความรับผิดชอบและเห็นแก่ตัวกว่าสิ่งที่ถูกต้องเป็นจริงในการส่งมอบการพัฒนา. ถ่าย มุมมองระยะยาวของประวัติศาสตร์การล่มสลายอย่างมากในการแก้ไขปัญหาความยากจนเป็นสักขีพยานในช่วงก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นถึงหกปีสารตั้งต้นไปสู่ยุคใหม่ เราอยู่บนยอดของอายุของการพัฒนามวลซึ่งจะเห็นโลกเปลี่ยนจากการเป็นคนยากจนส่วนใหญ่จะชนชั้นกลางส่วนใหญ่ ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะไกลถึงสัมผัสทุกอย่างจากโอกาสทางธุรกิจระดับโลกเพื่อสิ่งแวดล้อมทรัพยากรและความกดดันให้กับสถาบันของเราของการกำกับดูแลระดับโลก แต่โดยพื้นฐานมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพันล้านคนทั่วโลกในที่สุดก็มีโอกาสที่จะสร้างชีวิตที่ดีกว่าสำหรับตัวเองและบุตรหลานของตน เราควรพิจารณาตัวเองโชคดีที่จะมีชีวิตที่ดังกล่าวเป็นช่วงเวลาที่น่าทึ่ง
การแปล กรุณารอสักครู่..
วอชิงตัน : มันเป็นประเพณีที่จะโอดครวญ intractability ความยากจนทั่วโลกและไม่มีความคืบหน้าต่อเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษ . แต่ความจริงที่สวยงามคือ ไปสังเกต เป้าหมายเพื่อนำความยากจนทั่วโลกอาจถึงสามปีที่ผ่านมา .
เรากำลังอยู่ในช่วงเวลาที่เร็วที่สุดของการลดความยากจนที่โลกได้เคยเห็น อัตราความยากจนของโลกซึ่งอยู่ที่ร้อยละ 25 ในปี 2005 กำลังเดินลงมาที่ 1 หรือ 2 คะแนนร้อยละปี อีกประมาณ 70 ล้านคน และประชากรของตุรกี หรือ ไทย –จากความแร้นแค้นเป็นรายปี ความก้าวหน้าในความก้าวหน้าของมนุษย์เช่นระดับเป็นประวัติการณ์เกือบทุกแห่ง
ยังขึ้นตัวเลขอย่างเป็นทางการของความยากจนทั่วโลกเรียบเรียงโดย ธนาคารโลก และยืดหลัง 30 ปี สำหรับส่วนใหญ่ของระยะเวลาที่แนวโน้มได้รับหนึ่งช้า ค่อยๆลดลง . โดยปี 2005 ปีอย่างเป็นทางการล่าสุดของโลกความยากจนประมาณการจำนวนของผู้คนที่อาศัยอยู่ใต้เส้นความยากจนของระหว่าง $ 1.25 วันอยู่ที่ 137 พันล้าน–การปรับปรุงครึ่งพันล้านเมื่อเทียบกับช่วงต้นทศวรรษ 1980 แต่ไกลจากความฝันของโลกปราศจากความยากจน .
วันนี้ คาดว่ามีประมาณ 820 ล้านคนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 วัน .
หลังตัวเลขรวมเหล่านี้อยู่ในความเป็นจริงเศร้าหมอง ในการประเมินความมั่งคั่งของโลกที่พัฒนาในช่วงศตวรรษที่ 20 สายประเทศสามารถประมาณแบ่งออกเป็นสองประเภท : จีนและส่วนที่เหลือของประเทศจีนที่สวยงามทางเศรษฐกิจกลับ– 30 ปีก่อน เพียงร้อยละ 16 ของประชากรอาศัยอยู่เหนือเส้นความยากจน แต่ในปี 2548 เพียง 16 เปอร์เซ็นต์ ยืนอยู่ข้างล่างมัน–หน้ากากข้อบกพร่องของผู้อื่น ไม่รวมจีน , 500 ล้านลดความยากจนทั่วโลกจะเพิ่มขึ้น 100 ล้าน ในภูมิภาคที่ยากจนที่สุดของโลกเกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกาย่อย , อัตราความยากจนยังคงสูงกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ ตลอดระยะเวลาที่ได้รับการเติบโตของประชากรในภูมิภาคอย่างรวดเร็วแปลเข้าใกล้ขึ้นในหมายเลขของผู้น่าสงสาร ในทำนองเดียวกันในทางใต้ของเอเชีย ละตินอเมริกา และยุโรป และเอเชียกลาง มีคนจนมากกว่าคน ในปี 2005 มีมากกว่าหนึ่งในสี่ของศตวรรษที่ก่อนหน้านี้
หมายเลขของโลกที่น่าสงสารตกเร็วมาก
ดูภาพขยาย
นี้หดหู่ติดตามบันทึกรูปร่างมุมมองเกี่ยวกับความยากจนมากวันนี้ ความยากจนทั่วโลกได้ออกมาให้เห็นเป็นค่าคงที่กับคนจนตัดขาดจากความเจริญความสุขจากที่อื่น เฉพาะรากเปลี่ยนการสั่งซื้อทั่วโลกในปัจจุบันสำหรับทางเลือกที่ระบบโลกาภิวัตน์ หรือออกกำลังกายขนาดใหญ่ในการแจกจ่าย–อาจจะเปลี่ยนโชคชะตานี้
ในการศึกษาใหม่ของความยากจนทั่วโลก เราวางกลับหัวกลับหาง เรื่องเล่านี้ โดยการรวมล่าสุดของประเทศ จากข้อมูลการสำรวจของการบริโภคในครัวเรือนกับตัวเลขล่าสุดในการเจริญเติบโตของการบริโภคภาคเอกชน เราสร้างการประเมินความยากจนทั่วโลกตั้งแต่ปี 2548 ถึงปัจจุบัน การลดความยากจนเร่งในช่วงต้นทศวรรษ 2000 ในอัตราที่ได้รับอย่างต่อเนื่องตลอดทศวรรษแม้ใน recesses มืดของวิกฤตการเงิน วันนี้ เราคาดว่ามีประมาณ 820 ล้านคนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า 1.25 $ ต่อวัน ซึ่งหมายความ ว่า เป้าหมายหลักของเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษและนำอัตราความยากจนทั่วโลกในปี 2015 จากระดับของปี 1990 และคงได้ประมาณ 3 ปีแล้วในขณะที่ใช้เวลา 25 ปีในการลดความยากจนโดยครึ่งพันล้านคน ในปีเดียวกันก็อาจได้รับการแสดงใน 6 ปีระหว่างแล้วและตอนนี้ ไม่เคยมีคนมากมายถูกยกออกจากความยากจนในช่วงเวลาสั้นของเวลา .
เป้าหมาย MDG ความยากจนอาจได้ถูกรับ ดูภาพขยาย
ไม่เพียงแต่ความยากจนลดลงอย่างรวดเร็วมันหล่นอยู่ทั่วทุกภูมิภาค และประเทศส่วนใหญ่ แปลกใจ , การลดลงมากที่สุดเกิดขึ้นในเอเชีย แต่มันไม่ใช่แค่พลวัตเศรษฐกิจของเอเชียตะวันออก เช่น จีน อเมริกา การบันทึกที่ดีในการลดความยากจน ; ยักษ์เอเชียใต้ ได้แก่ อินเดีย และบังคลาเทศ และประเทศในเอเชียกลาง เช่นอุซเบกิสถานยังทำให้ความก้าวหน้าที่ดีเกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกาย่อยร่วมกันถึงความคืบหน้าในเรื่องนี้ ภูมิภาคในที่สุดยากจนผ่านเกณฑ์สัญลักษณ์ของร้อยละ 50 อัตราความยากจนใน 2008 และจํานวนของคนจนได้เริ่มลดลง เป็นครั้งแรกในประวัติ
ความคืบหน้าที่สวยงามนี้ถูกขับเคลื่อนโดยการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วในประเทศกำลังพัฒนา ในช่วงปี 1980 และ 1990 ,การเจริญเติบโตของรายได้ต่อหัวในประเทศกำลังพัฒนาเฉลี่ยเพียง 1 ถึง 2 เปอร์เซ็นต์ต่อปีเกือบไม่เร็วพอที่จะทำให้บุ๋มรุนแรงในระดับความยากจน ตั้งแต่ประมาณปี 2003 อย่างไรก็ตาม การเจริญเติบโตใน โลกพัฒนาไปประมาณ 5 เปอร์เซ็นต์ต่อคนต่อปี .
วิธีการและเหตุผลที่สนับสนุนการขยายตัวทางเศรษฐกิจสูงในการพัฒนาประเทศ ถือเป็นคำถามมักจะได้รับการถกเถียงโดยนักประวัติศาสตร์มานานหลายทศวรรษ แล้วหนึ่งสามารถชี้ไปยังหมายเลขของน่าจะเป็นแหล่งที่เกิดขึ้นใหม่หรือเร่งรอบหันของศตวรรษ : boom ลงทุนทริกเกอร์ โดยราคาสินค้าเกษตรเพิ่มสูงขึ้น ;สูงที่มีที่มาจากการเปิดประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ขนาดใหญ่ที่ใช้ระหว่างโซ่อุปทาน ; กระจายสู่ตลาดส่งออกใหม่จากไม้ตัดดอกเรียกศูนย์ ; การแพร่กระจายของเทคโนโลยีใหม่ในการยอมรับอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะของโทรศัพท์มือถือ ; เพิ่มการลงทุนภาครัฐและเอกชนในโครงสร้างพื้นฐาน การเลิกของความขัดแย้งทางการเมือง และการปรับปรุงเสถียรภาพ
เรากำลังอยู่ในช่วงเวลาที่เร็วที่สุดของการลดความยากจนที่โลกได้เคยเห็น อัตราความยากจนของโลกซึ่งอยู่ที่ร้อยละ 25 ในปี 2005 กำลังเดินลงมาที่ 1 หรือ 2 คะแนนร้อยละปี อีกประมาณ 70 ล้านคน และประชากรของตุรกี หรือ ไทย –จากความแร้นแค้นเป็นรายปี ความก้าวหน้าในความก้าวหน้าของมนุษย์เช่นระดับเป็นประวัติการณ์เกือบทุกแห่ง
ยังขึ้นตัวเลขอย่างเป็นทางการของความยากจนทั่วโลกเรียบเรียงโดย ธนาคารโลก และยืดหลัง 30 ปี สำหรับส่วนใหญ่ของระยะเวลาที่แนวโน้มได้รับหนึ่งช้า ค่อยๆลดลง . โดยปี 2005 ปีอย่างเป็นทางการล่าสุดของโลกความยากจนประมาณการจำนวนของผู้คนที่อาศัยอยู่ใต้เส้นความยากจนของระหว่าง $ 1.25 วันอยู่ที่ 137 พันล้าน–การปรับปรุงครึ่งพันล้านเมื่อเทียบกับช่วงต้นทศวรรษ 1980 แต่ไกลจากความฝันของโลกปราศจากความยากจน .
วันนี้ คาดว่ามีประมาณ 820 ล้านคนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 วัน .
หลังตัวเลขรวมเหล่านี้อยู่ในความเป็นจริงเศร้าหมอง ในการประเมินความมั่งคั่งของโลกที่พัฒนาในช่วงศตวรรษที่ 20 สายประเทศสามารถประมาณแบ่งออกเป็นสองประเภท : จีนและส่วนที่เหลือของประเทศจีนที่สวยงามทางเศรษฐกิจกลับ– 30 ปีก่อน เพียงร้อยละ 16 ของประชากรอาศัยอยู่เหนือเส้นความยากจน แต่ในปี 2548 เพียง 16 เปอร์เซ็นต์ ยืนอยู่ข้างล่างมัน–หน้ากากข้อบกพร่องของผู้อื่น ไม่รวมจีน , 500 ล้านลดความยากจนทั่วโลกจะเพิ่มขึ้น 100 ล้าน ในภูมิภาคที่ยากจนที่สุดของโลกเกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกาย่อย , อัตราความยากจนยังคงสูงกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ ตลอดระยะเวลาที่ได้รับการเติบโตของประชากรในภูมิภาคอย่างรวดเร็วแปลเข้าใกล้ขึ้นในหมายเลขของผู้น่าสงสาร ในทำนองเดียวกันในทางใต้ของเอเชีย ละตินอเมริกา และยุโรป และเอเชียกลาง มีคนจนมากกว่าคน ในปี 2005 มีมากกว่าหนึ่งในสี่ของศตวรรษที่ก่อนหน้านี้
หมายเลขของโลกที่น่าสงสารตกเร็วมาก
ดูภาพขยาย
นี้หดหู่ติดตามบันทึกรูปร่างมุมมองเกี่ยวกับความยากจนมากวันนี้ ความยากจนทั่วโลกได้ออกมาให้เห็นเป็นค่าคงที่กับคนจนตัดขาดจากความเจริญความสุขจากที่อื่น เฉพาะรากเปลี่ยนการสั่งซื้อทั่วโลกในปัจจุบันสำหรับทางเลือกที่ระบบโลกาภิวัตน์ หรือออกกำลังกายขนาดใหญ่ในการแจกจ่าย–อาจจะเปลี่ยนโชคชะตานี้
ในการศึกษาใหม่ของความยากจนทั่วโลก เราวางกลับหัวกลับหาง เรื่องเล่านี้ โดยการรวมล่าสุดของประเทศ จากข้อมูลการสำรวจของการบริโภคในครัวเรือนกับตัวเลขล่าสุดในการเจริญเติบโตของการบริโภคภาคเอกชน เราสร้างการประเมินความยากจนทั่วโลกตั้งแต่ปี 2548 ถึงปัจจุบัน การลดความยากจนเร่งในช่วงต้นทศวรรษ 2000 ในอัตราที่ได้รับอย่างต่อเนื่องตลอดทศวรรษแม้ใน recesses มืดของวิกฤตการเงิน วันนี้ เราคาดว่ามีประมาณ 820 ล้านคนที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า 1.25 $ ต่อวัน ซึ่งหมายความ ว่า เป้าหมายหลักของเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษและนำอัตราความยากจนทั่วโลกในปี 2015 จากระดับของปี 1990 และคงได้ประมาณ 3 ปีแล้วในขณะที่ใช้เวลา 25 ปีในการลดความยากจนโดยครึ่งพันล้านคน ในปีเดียวกันก็อาจได้รับการแสดงใน 6 ปีระหว่างแล้วและตอนนี้ ไม่เคยมีคนมากมายถูกยกออกจากความยากจนในช่วงเวลาสั้นของเวลา .
เป้าหมาย MDG ความยากจนอาจได้ถูกรับ ดูภาพขยาย
ไม่เพียงแต่ความยากจนลดลงอย่างรวดเร็วมันหล่นอยู่ทั่วทุกภูมิภาค และประเทศส่วนใหญ่ แปลกใจ , การลดลงมากที่สุดเกิดขึ้นในเอเชีย แต่มันไม่ใช่แค่พลวัตเศรษฐกิจของเอเชียตะวันออก เช่น จีน อเมริกา การบันทึกที่ดีในการลดความยากจน ; ยักษ์เอเชียใต้ ได้แก่ อินเดีย และบังคลาเทศ และประเทศในเอเชียกลาง เช่นอุซเบกิสถานยังทำให้ความก้าวหน้าที่ดีเกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกาย่อยร่วมกันถึงความคืบหน้าในเรื่องนี้ ภูมิภาคในที่สุดยากจนผ่านเกณฑ์สัญลักษณ์ของร้อยละ 50 อัตราความยากจนใน 2008 และจํานวนของคนจนได้เริ่มลดลง เป็นครั้งแรกในประวัติ
ความคืบหน้าที่สวยงามนี้ถูกขับเคลื่อนโดยการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วในประเทศกำลังพัฒนา ในช่วงปี 1980 และ 1990 ,การเจริญเติบโตของรายได้ต่อหัวในประเทศกำลังพัฒนาเฉลี่ยเพียง 1 ถึง 2 เปอร์เซ็นต์ต่อปีเกือบไม่เร็วพอที่จะทำให้บุ๋มรุนแรงในระดับความยากจน ตั้งแต่ประมาณปี 2003 อย่างไรก็ตาม การเจริญเติบโตใน โลกพัฒนาไปประมาณ 5 เปอร์เซ็นต์ต่อคนต่อปี .
วิธีการและเหตุผลที่สนับสนุนการขยายตัวทางเศรษฐกิจสูงในการพัฒนาประเทศ ถือเป็นคำถามมักจะได้รับการถกเถียงโดยนักประวัติศาสตร์มานานหลายทศวรรษ แล้วหนึ่งสามารถชี้ไปยังหมายเลขของน่าจะเป็นแหล่งที่เกิดขึ้นใหม่หรือเร่งรอบหันของศตวรรษ : boom ลงทุนทริกเกอร์ โดยราคาสินค้าเกษตรเพิ่มสูงขึ้น ;สูงที่มีที่มาจากการเปิดประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ขนาดใหญ่ที่ใช้ระหว่างโซ่อุปทาน ; กระจายสู่ตลาดส่งออกใหม่จากไม้ตัดดอกเรียกศูนย์ ; การแพร่กระจายของเทคโนโลยีใหม่ในการยอมรับอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะของโทรศัพท์มือถือ ; เพิ่มการลงทุนภาครัฐและเอกชนในโครงสร้างพื้นฐาน การเลิกของความขัดแย้งทางการเมือง และการปรับปรุงเสถียรภาพ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Don't cry baby
- Today the family of Jin came to see him
- ตรวจสอบสต๊อกยา
- During the break I played with my friend
- ถ้าคุณมาเป็นครอบครัว ฉันแนะนำเป็นห้องคอน
- NEW YORK — Getting into the studio and w
- 最终定位
- เตาแก๊ส
- จุดรวมสาย
- rub
- แมวสีเทา
- สำหรับประเทศสมาชิกประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน
- จะอะไรมากมายกับฉัน
- ร้านอาหารเปิดตั้งแต่เวลากี่โมงถึงกี่โมง?
- oil extractability
- เขียนบรรยายใต้ภาพฉันชอบฤดูหนาวเพาะอากาศย
- On some real if someone brought me some
- I want to Loy kratong I want to earn mon
- open-ended questions
- Add tomatoes , onion, bell pepper salad
- As the disease took hold, densely popula
- และเครื่องทำงานหนัก
- หางยาว
- Seeing that there is no hope that her hu
