More typical than Nicolson's elegan

More typical than Nicolson's elegant husks is what might be called the practical-or even unreflective cosmopolitanism exhibited by Frank Roberts when he recalls his role as Britain's ambassador to the North Atlantic Treaty Organization (NATO) in the 1950s. He suggests that his position was unusual because he was "like any Ambassador, the representative of his country, but at the same time share a collective responsibility as a member of the Council'. As a consequence, it was his duty not only to represent British views on the Council but also to press upon London, when required, the collective views of the Council in addition to reporting those of Spaak, Norstaad and individual national representatives'. It is pressing rather than reporting which is important here, and on one occasion "pressing upon London' resulted in Roberts being summoned to 10 Downing Street after Earl Mountbatten complained about his support for American generals in an argument with their British counterparts. Roberts makes no explicit judgment about his conduct and discusses neither his conception of his role nor the issues raised by his carpeting. Nevertheless, one senses a confidence bordering on smugness that Roberts believes that he was right, Mountbatten was wrong, and that anyone with a grasp of diplomacy would agree.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั่วไปกว่าของ Nicolson หรูหราแกลบคืออะไรอาจเรียกว่าทางปฏิบัติ- หรือแม้แต่มัว cosmopolitanism exhibited โดยโรเบิร์ต Frank เมื่อเขาเรียกคืนเป็นเอกอัครราชทูตของอังกฤษไปเหนือมหาสมุทรแอตแลนติกสนธิสัญญาองค์การบทบาทในปี 1950 เขาแสดงให้เห็นว่า ตำแหน่งของเขาผิดปกติเพราะเขา "ชอบใด ๆ แอมบาสเดอร์ ตัวแทนของประเทศของเขา แต่ในเวลาเดียวกันแบ่งปันความรับผิดชอบร่วมกันเป็นสมาชิกของสภา ' เป็นผล มันเป็นหน้าที่ของเขาไม่เพียงแสดงถึงมุมมองสภาอังกฤษ แต่ยังกดเมื่อลอนดอน เมื่อจำเป็น มุมมองร่วมของคณะนอกเหนือจากการรายงานของ Spaak, Norstaad และชาติของพนักงานแต่ละคน มันจะกด มากกว่า รายงานซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่นี่ และครั้งหนึ่ง "รีดเข้าลอนดอน ' ส่งผลให้โรเบิร์ตถูกเรียกตัวไปไข่ 10 หลังจากเอิร์ลเมาท์แบตเตนบูติกบ่นเกี่ยวกับการสนับสนุนสำหรับทหารอเมริกันในการโต้แย้งของเขากับพวกอังกฤษ โรเบิร์ตทำคำพิพากษาไม่ชัดเจนเกี่ยวกับประพฤติ และกล่าวถึงใช่เขาคิดของบทบาทของเขาหรือปัญหาขึ้น โดยปูของเขา อย่างไรก็ตาม หนึ่งความรู้สึกเชื่อมั่นมีพรมแดนติดกับ smugness ที่โรเบิร์ตเชื่อว่า เขาเป็นขวา เมาท์แบตเตนบูติกถูกต้อง และทุกคนที่ มีความเข้าใจของการทูตจะเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มากขึ้นกว่าปกติเปลือกสง่างาม Nicolson เป็นสิ่งที่อาจจะเรียกว่า cosmopolitanism ปฏิบัติหรือแม้กระทั่ง unreflective แสดงโดยโรเบิร์ตแฟรงก์เมื่อเขาจำได้ว่าบทบาทของเขาในฐานะทูตของสหราชอาณาจักรที่องค์การสนธิสัญญาป้องกันแอตแลนติกเหนือ (นาโต) ในปี 1950 เขาแสดงให้เห็นว่าตำแหน่งของเขาเป็นเรื่องผิดปกติเพราะเขาเป็น "ชอบเอกอัครราชทูตใด ๆ ที่เป็นตัวแทนของประเทศของเขา แต่ในส่วนแบ่งเวลาเดียวกันรับผิดชอบร่วมกันในฐานะที่เป็นสมาชิกของสภา '. เป็นผลให้มันเป็นหน้าที่ของเขาไม่เพียง แต่จะเป็นตัวแทนของ มุมมองของอังกฤษในสภา แต่ยังกดอยู่บนลอนดอนเมื่อต้องมุมมองร่วมกันของสภานอกจากรายงานของผู้ Spaak, Norstaad และตัวแทนแห่งชาติของแต่ละบุคคล. มันถูกกดมากกว่าการรายงานซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่นี่และหนึ่ง โอกาส "กดบนลอนดอน 'โรเบิร์ตผลในการถูกเรียกตัวไปที่ 10 ถนนดาวนิงหลังจากที่เอิร์ล Mountbatten บ่นเกี่ยวกับการสนับสนุนของเขาสำหรับนายพลอเมริกันในการโต้แย้งกับคู่ของอังกฤษ โรเบิร์ตทำให้ไม่มีการตัดสินอย่างชัดเจนเกี่ยวกับความประพฤติของเขาและกล่าวถึงค่าคิดของเขาบทบาทของเขาหรือปัญหาที่เกิดขึ้นโดยการปูพรมของเขา แต่หนึ่งในความรู้สึกความเชื่อมั่นพรมแดนติดกับความใจแคบที่โรเบิร์ตเชื่อว่าเขาถูกต้อง Mountbatten เป็นธรรมและทุกคนที่มีความเข้าใจของการทูตจะเห็นด้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยทั่วไปมากกว่า นิโคลสันที่สง่างามเป็นสิ่งที่อาจจะเรียกว่า " ในทางปฏิบัติหรือแม้กระทั่งคตินิยมสากล unreflective แสดงโดย แฟรงค์ โรเบิร์ต เมื่อเขาจำได้ว่าบทบาทของเขาในฐานะทูตอังกฤษกับองค์การสนธิสัญญาป้องกันแอตแลนติกเหนือ ( นาโต ) ในปี 1950 เขาชี้ให้เห็นว่าตำแหน่งของเขาที่ไม่ธรรมดา เพราะเขาคือ " เหมือนทูต ตัวแทนของประเทศของเขา แต่ในเวลาเดียวกัน ร่วมรับผิดชอบ ร่วมเป็นสมาชิกของสภา " ผลที่ตามมา มันเป็นหน้าที่ ไม่เพียง แต่จะแสดงมุมมองที่อังกฤษอยู่ที่สภา แต่ยังกดเมื่อลอนดอน เมื่อต้องใช้ มุมมองร่วมกันของสภา นอกจากนี้ รายงานของ spaak norstaad , และตัวแทนแห่งชาติของแต่ละบุคคล มันคือการกดมากกว่าการรายงานเป็นสิ่งที่สำคัญที่นี่ และในโอกาสหนึ่ง " กดบนลอนดอน " ส่งผลให้ โรเบิร์ต ถูกเรียกไป 10 ถนน Downing หลังจากที่เอิร์ล Mountbatten บ่นของเขาสนับสนุนนายพลอเมริกันในการโต้แย้งกับ counterparts อังกฤษของพวกเขา โรเบิร์ตทำให้ชัดเจนการตัดสินใจเกี่ยวกับความประพฤติและกล่าวถึงทั้งของเขาความคิดของบทบาทของเขาหรือปัญหาที่เกิดขึ้น โดยปูพรมของเขา แต่หนึ่งรู้สึกมั่นใจประชิด smugness ที่โรเบิร์ตเชื่อว่าเขาพูดถูก Mountbatten ผิดและที่ทุกคนที่มีความเข้าใจของการทูตจะเห็นด้วย