When I look forward, The “Future”,

When I look forward,
The “Future”,
Somehow it seems to be so “Enigmatic” and somehow “Unambiguous”,
Should I seek for the pathway keys to unlock the myth of future
Or
Rather pretend blind when I already acknowledge my Fate

Looking back in the past, reminds the pitiful me,
The pain, the unforgivable sin, the distressed,
The sufferer, the pervious laments, the memories,
Which compose me, the present me.
If I was to choose,
I rather abandon that bid, to go back in the past
Yet I know from the depth of my heart,
The only hope to change my pervious destiny
And yet I seem no need of recalling my pain,
Too tender,
Indeed
I rather move away further without forgetting any memories

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อฉันมองไปข้างหน้า
"อนาคต"
อย่างใดดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น "ลึกลับ" และอย่างใด "โปร่งใส"
ฉันควรจะหาทางเดินกุญแจที่จะปลดล็อคตำนานของอนาคต

หรือค่อนข้างแกล้งตาบอดเมื่อฉัน แล้วยอมรับชะตากรรมของฉัน

มองย้อนกลับไปในอดีตที่ผ่านมาทำให้ผมนึกถึงน่าสงสารฉัน
เจ็บปวดยกโทษบาป, ความสุข,
ได้รับบาดเจ็บ, วายซุยความทรงจำ,
ซึ่งแต่งผมปัจจุบันผม.
ถ้าผมจะเลือก
ผมค่อนข้างละทิ้งเสนอราคาที่จะกลับไปในอดีตที่ผ่านมา
แต่ฉันรู้จากความลึกของหัวใจของฉัน
ความหวังเดียวที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของฉัน
ซุยและ แต่ฉันดูเหมือนต้องนึกถึงความเจ็บปวดของฉันไม่มี
เกินไปอ่อนโยน

จริงผมค่อนข้างจะย้ายออกไปโดยไม่ลืมความทรงจำใด ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อหวัง,
ใน "อนาคต",
Somehow จึงน่าจะเป็นดังนั้น "ทำนาย" และอย่างใด "เกี่ยว",
ฉันควรแสวงหาคีย์ทางเดินเพื่อปลดล็อคเรื่องของอนาคต
หรือ
ทำเป็นตาบอดแต่ เมื่อได้ทราบชะตากรรมของฉัน

กลับมองในอดีต นึกที่น่าสงสาร,
ปวด unforgivable บาป ที่เป็น ทุกข์,
sufferer ที่ pervious laments ความทรงจำ,
ซึ่งเขียนฉัน me. ปัจจุบัน
ถ้าไม่เลือก,
แทนที่จะละทิ้งการประมูล การย้อนกลับไปในอดีต
แต่ผมทราบจากความลึกของหัวใจของฉัน,
หวังเพียงเพื่อเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของฉัน pervious
และยัง ฉันดูเหมือนไม่จำเป็นต้องนึกถึงความเจ็บปวดของฉัน,
Too ชำระเงิน,
Indeed
ฉันจะย้ายต่อไปโดยไม่ลืมความทรงจำใด ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อผมมองไปข้างหน้า,
"ในอนาคต",
ไม่ทราบด้วยเหตุผลกลใดก็ดูเหมือนว่าจะเป็นไปได้"ปริศนาที่ลึกลับ"และ"ไม่ซ้ำมีความชัดเจน",
ฉันควรหาที่ทางเดินเพื่อปลดล็อคที่ความเชื่อในอนาคต

ไม่เสแสร้งหรือคนตาบอดเมื่อผมอยู่แล้วผมยอมรับ ชะตากรรม

มองย้อนกลับไปในอดีต,จะเตือนให้ที่น่าสงสารผม,
ความเจ็บปวด,ที่(บาปที่ต้องทุกข์ระทม,
ที่ดู martyr ,อันเหตุผลจะเข้าไปได้ Lobel กล่าวว่าปัญหาหลักเกี่ยวกับการที่ความทรงจำ,
ที่ผมเขียนอีเมล,ที่มีอยู่ผม.
ถ้าผมจะเลือก,
ผมมากก่อนที่จะทิ้งสายที่สั่งให้กลับไปในอดีต
ซึ่งจะช่วยแต่เราก็รู้จากที่ความลึกของหัวใจของฉัน,
ได้แต่หวังว่าในการเปลี่ยนของฉันซึ่ง(น้ำ)ซึมเข้าไปได้โชคชะตา
และฉันรู้สึกว่ายังไม่มีความจำเป็นต้องนึกถึงความเจ็บปวดของฉัน,
มากเกินไปความอ่อนโยน

ซึ่งจะช่วยจริงๆแล้วผมไม่ต้องการย้ายไปอยู่ห่างออกไปในระยะทางที่ไกลโดยต้องไม่ลืมความทรงจำ