Those were the words of the dream！H

Those were the words of the dream！He hurried out of the house and towards the place which he had not visited for so long．He found the door with the climbing plant over it，and stood outside，listening，for a moment．
‘Surely I can hear voices inside the garden？’he thought．‘Aren't there children whispering，laughing，running in there？Or am I going mad？’
And then the moment came，when the children could not stay quiet．There was wild laughing and shouting，and the door was thrown open．A boy ran out，a tall，healthy，handsome boy，straight into the man's arms．Mr Craven stared into the boy's laughing eyes．
‘Who—What？Who？’he cried．
Colin had not planned to meet his father like this．But perhaps this was the best way，to come running out with his cousin and his friend．
‘Father，’he said，‘I'm Colin．You can't believe it！I can't believe it myself．It was the garden，and Mary and Dickon and the magic，that made me well．We've kept it a secret up to now．Aren't you happy，Father？I'm going to live for ever and ever and ever！’
Mr Craven put his hands on the boy's shoulders．For a moment he could not speak．‘Take me into the garden，my boy，’he said at last，‘and tell me all about it．’
And in the secret garden，where the roses were at their best，and the butterflies were flying from flower to flower in the summer sunshine，they told Colin's father their story．Sometimes he laughed and sometimes he cried，but most of the time he just looked，unbelieving，into the handsome face of the son that he had almost forgotten．
‘Now，’said Colin at the end，‘it isn't a secret any more．I'll never use the wheelchair again．I'm going to walk back with you，Fatherto the house．’
And so，that afternoon，Mrs Medlock，Martha，and the other servants had the greatest shock of their lives．Through the gardens towards the house came Mr Craven，looking happier than they had ever seen him．And by his side，with his shoulders straight，his head held high and a smile on his lips，walked young Colin！

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นั้นเป็นคำพูดของ dream！He รีบออกจากบ้าน และไปที่เขาไม่ได้ชมใน long．He นั้นพบ ประตูกับพืชปีนเขาผ่าน it，and ยืน outside，listening，for moment． เป็น
' ย่อม ได้ยินเสียงเสียงภายใน garden？ 'เขา thought．' ศศภอไม่มีเด็ก whispering，laughing，running ใน there？Or ฉันจึงไป mad？'
แล้ว came， ขณะนี้เมื่อเด็กไม่สามารถอยู่ quiet．There ถูกหัวเราะป่า และวิ่งประตูถูกโยนเด็ก open．A shouting，and boy，straight tall，healthy，handsome out，a เป็น arms．Mr ชายหนุ่มที่ Craven เริ่มเป็นเด็กของหัวเราะ eyes．
' ที่ — What？Who？' cried． เขา
โคลินไม่มีแผนการบิดาเช่น this．But บางทีนี้เป็น way， ดีที่สุดการทำงานมาออกกับลูกพี่ลูกน้องของเขาและเขา friend．
' Father， 'said， เขา' ฉัน Colin．You ไม่เชื่อ it！I ไม่เชื่อ myself．It ถูก garden，and Mary และ Dickon และ magic，that ที่ทำให้ฉัน well．We จะได้เก็บเป็นความลับถึง now．Aren ทีคุณ happy，Father？I จะอยู่เคยตัว และเคยและ ever！'
นาย Craven ใส่มือของเขา shoulders．For ของเด็กมีช่วงเวลาที่เขาอาจไม่ speak．' พาฉันเข้าไปใน garden，my boy， 'เขากล่าวที่ last，' และบอกฉันเกี่ยวกับ it．'
และใน garden，where ลับกุหลาบได้ที่ best，and ของผีเสื้อบินจากดอกไม้ดอกในฤดูร้อน sunshine，they บอกพ่อของโคลินของพวกเขา story．Sometimes เขาหัวเราะและบางครั้งเขา cried，แต่ส่วนใหญ่แล้วเขา looked，unbelieving，into เพียงใบหน้าหล่อของบุตรว่า เขาเกือบ forgotten．
' Now， 'กล่าวว่า โคลินที่ end， 'ไม่เป็นความลับจะไม่ได้ใช้ใด ๆ more．I again．I รถเข็นจะเดินกลับ ด้วย you，Fatherto house． '
และ so，that afternoon，Mrs Medlock，Martha，และข้าราชการอื่น ๆ ได้ช็อคมากที่สุดของ lives．Through ของสวนไปทางบ้านมา Craven，looking นายมีความสุขกว่าที่พวกเขาเคยเห็น him．And side，with ของเขา straight，his หัวไหล่ขึ้นสูงและรอยยิ้มบนเขา lips，walked Colin！ หนุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งเหล่านี้เป็นคำพูดของความฝัน! เขารีบออกจากบ้านและไปสู่สถานที่ที่เขาไม่ได้เข้าเยี่ยมชมสำหรับดังนั้น long.He พบประตูกับโรงงานปีนเขามากกว่านั้นและยืนอยู่ข้างนอกฟังสักครู่
'แน่นอน ฉันสามารถได้ยินเสียงที่อยู่ภายในสวน "เขา thought.'Aren't มีเด็กกระซิบหัวเราะทำงานในนั้นหรือไม่หรือฉันจะบ้า? '
และแล้วช่วงเวลาที่มาเมื่อเด็กไม่สามารถอยู่ quiet.There เป็นป่า หัวเราะและตะโกนและประตูถูกโยนเด็ก open.A วิ่งออกสูงมีสุขภาพดี, หนุ่มหล่อตรงเข้าของคนขี้ขลาด arms.Mr จ้องเข้าไปในดวงตาหัวเราะของเด็ก
'ใครคืออะไร? ใคร?' เขาร้อง
โคลินไม่ได้วางแผนที่จะตอบสนองความต้องการของพ่อของเขาเช่น this.But บางทีนี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะมาวิ่งออกมากับญาติและเพื่อนของเขาของเขา
'พ่อ' เขากล่าวว่า 'ฉัน Colin.You ไม่สามารถเชื่อว่ามัน! ฉันไม่สามารถเชื่อว่ามัน myself.It เป็นสวนและแมรี่และ Dickon และความมหัศจรรย์ที่ทำให้ฉัน well.We've เก็บไว้เป็นความลับถึง now.Aren't คุณมีความสุขพ่อ? ฉันจะไป มีชีวิตอยู่ตลอดกาลและตลอดไปและตลอดไป!
นายขี้ขลาดใส่มือของเขาในเด็ก shoulders.For ขณะที่เขาไม่สามารถ speak.'Take ผมเข้าไปในสวนเด็กของฉัน "เขากล่าวว่าที่ผ่านมาและบอกฉันเกี่ยวกับมัน .
และในสวนลับที่ดอกกุหลาบเป็นที่ที่ดีที่สุดและผีเสื้อที่กำลังบินจากดอกไม้ดอกไม้ในแสงแดดฤดูร้อนที่พวกเขาบอกว่าพ่อของโคลิน story.Sometimes ของพวกเขาเขาหัวเราะและบางครั้งเขาร้องไห้ แต่ส่วนมากของเวลา เขาก็มองดูไม่เชื่อในใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายที่เขาเกือบลืม
'ตอนนี้' โคลินกล่าวในท้ายที่สุดมันไม่ได้เป็นความลับ more.I'll ใด ๆ ไม่เคยใช้รถเข็น again.I ' เมตรจะเดินกลับมาพร้อมกับคุณ Fatherto บ้าน.
ดังนั้นในบ่ายวันนั้นนางเมดล็อคมาร์ธาและคนอื่น ๆ ที่มีช็อตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ lives.Through ของพวกเขาไปที่บ้านสวนมานายขี้ขลาดมองความสุขมากขึ้นกว่าที่พวกเขา เคยเห็น him.And โดยด้านข้างของเขากับไหล่ของเขาตรงหัวของเขาจัดขึ้นที่สูงและรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาเดินหนุ่มโคลิน!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำแห่งความฝัน เขารีบออกจากบ้าน และไปสู่สถานที่ซึ่งเขาไม่ได้มาเยี่ยมตั้งนาน เขาพบประตูที่มีไม้เลื้อยผ่านมันและยืนอยู่ข้างนอก ฟัง สักครู่ .
' แน่นอน ฉันได้ยินเสียงจากข้างในสวน เขาคิด 'aren ไม่ได้ มีคนกระซิบ หัวเราะ วิ่งเข้าไป หรือจะให้ฉันบ้า ? '
จากนั้นก็มาถึงถ้าเด็กไม่สามารถอยู่เงียบๆ มีป่าหัวเราะ และตะโกน แล้วประตูก็ถูกเปิดออก เด็กชายวิ่งออกมา , สูง , สุขภาพ , หนุ่มหล่อๆ ตรงชายแขน นายคราเวนจ้องเด็กชายหัวเราะตา .
' ใคร ? อะไร ? ใคร ? เขาร้องไห้
คอลิน ได้วางแผนที่จะพบพ่อของเขาแบบนี้ แต่บางที นี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดวิ่งออกไปกับญาติของเขาและเพื่อนของเขา .
' พ่อ เขาบอกว่า ฉันลิน เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย มันสวน และแมรี่ และดิกค่อนและเวทมนตร์ ที่ทำให้ฉัน เราจะเก็บไว้เป็นความลับจนถึงตอนนี้แล้ว ไม่ครับพ่อ ผมจะอยู่เป็นนิตย์ และเคย '
!นายคราเวนใส่มือของเขาบนไหล่ของเด็กชาย สักครู่เขาก็ไม่พูด 'take ผมเข้าสวน เพื่อนผมเขาบอกว่าในที่สุด และบอกฉันเกี่ยวกับมัน . '
และสวนลับที่ดอกกุหลาบที่ดีที่สุดของพวกเขา และ ผีเสื้อบินจากดอกไม้ดอกไม้ในแสงแดดในฤดูร้อน พวกเขาบอกพ่อโคลิน เป็นเรื่องของพวกเขา บางครั้งก็หัวเราะ และบางครั้งเขาก็ร้องไห้แต่ส่วนใหญ่เวลาเขาเพิ่งดู ไม่เชื่อในใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายที่เขาเกือบจะลืมไปแล้ว .
' ตอนนี้ 'said คอลิน สุดท้าย มันไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่ใช้รถเข็นอีกครั้ง ผมจะเดินกลับกับคุณ fatherto บ้าน’
ดังนั้น บ่าย ว่าคุณนายเมดล็ มาร์ธาและข้าราชการอื่นๆ มีช็อตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตของพวกเขา ผ่านสวนข้างบ้านมา นายคราเวน ดูมีความสุขมากกว่าที่พวกเขาเคยเห็นเขา และข้างๆ กับบ่าตรงหัวขึ้นสูงและรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาเดินเด็กคอลลิน