Early franchiseesSale by Sanders an

Early franchisees
Sale by Sanders and rapid growth[edit]
KFC popularized chicken in the fast food industry, diversifying the market by challenging the established dominance of the hamburger.[30] In 1960 the company had around 200 franchised restaurants; by 1963 this had grown to over 600, making it the largest fast food operation in the United States.[20] In 1963, Sanders met John Y. Brown, Jr, a young Kentucky encyclopaedia salesman, who explained that he was keen to join the company.[31][32] Sanders instead proposed the sale of the company, as business skills did not come naturally to him, and he lacked an obvious or willing heir among his relatives.[31][33][34]
Lacking sufficient funds himself, Brown convinced the financier Jack C. Massey to provide 60 percent of the acquisition capital, and provided a major contribution himself, with smaller contributions from franchise holder Pete Harman and company officials Lee Cummings and Harlan Adams.[35] Sanders then began to have doubts about selling the company, as some members of his family were against it.[36][37] The group acquired the company in 1964 for US$2 million (around US$15 million in 2013).[11] The contract included a lifetime salary for Sanders and the agreement that he would be the company's quality controller and trademark.[38]
Massey and Brown introduced standardization to the fragmented company.[35] After visiting Pete Harman's operations in Utah, they began to implement the stand-alone take-out model across the entire chain.[35] Franchisees were ordered to delist their own menu items so that they could concentrate on KFC products.[39] The restaurants were re-branded with a distinctive red-and-white striped color pattern andmansard roofs with cupolas.[40] The roll-out of freestanding stores accelerated the company's growth as outlets exclusively selling fried chicken proved to be more appealing to potential franchisees.[21]
Despite selling the company, Sanders retained significant moral authority over executives and franchisees, and made his feelings clear when he disagreed with corporate decisions.[4] When Massey moved company headquarters from Kentucky to Nashville, Tennessee, Sanders was quoted as saying, "This ain't no goddam Tennessee Fried Chicken, no matter what some slick, silk-suited son-of-a-bitch says".[41] He believed that the company had reneged on their contract with him when they opened operations in Canada, arguing that the contract had granted him the exclusive rights to operate there.[42] KFC was forced to renegotiate with Sanders regarding the Canadian activities, as he owned $1.5 million worth of stock and was using it to prevent Massey from listing the company publicly until his points of issue were addressed.[43] Brown and Massey claimed that Sanders only had the rights to process chicken in Canada.[42] After they renegotiated the contract to guarantee Sanders exclusive rights over Canada, he sold his stock to them, and the company went public in 1966.[43] After going public, the company bought out its 600 franchisees, and directly operated them itself.[37] Later that year, Massey resigned from day-to-day management of the company (although he remained as chairman), and Brown announced that headquarters would be moved to Louisville, Kentucky.[41]
By 1967, KFC had become the sixth largest restaurant chain in the US by sales volume, and 30 percent of sales were take-out.[39][40] Brown felt that the company had to expand quickly, or else emerging rivals such as Church's Chicken would steal the company's lead; 863 outlets were opened in 1968.[37] The company's growth pushed its stock value to "stratospheric" levels, according to Reuters, and in 1969 it was listed on the New York Stock Exchange.[36][44] Meanwhile, KFC entered into ventures with other companies. Brown believed that the Colonel Sanders brand could be used to market anything, and launched the "Kentucky Roast Beef" restaurant chain, and "Colonel Sanders Inns" motels.[45][46] The two ventures quickly failed, although the roast beef chain had 100 outlets by 1970.[4][46] That same year, KFC entered a joint venture with the California-based fish and chips chain H. Salt Esquire, which proved more successful, but was sold off in 1980.[47][48]
Massey resigned as chairman of the company in March 1970, and Brown took over his role.[49] The chain had reached 3,000 outlets in 48 different countries by 1970, but expansion
Heublein and strained relations with Sanders; R.J. Reynolds[edit]
Once too large for Sanders to manage, Kentucky Fried Chicken grew to overwhelm John Y. Brown as well.[44] In July 1971, Brown sold the company to the Connecticut-based Heublein, a packaged food and drinks corporation, for US$285 million (around US$1.6 billion in 2013).[53] Brown personally gained around $35 million from the sale.[54] Reuters opined that the takeover probably saved the company from disaster.[44] Heublein planned to increase KFC's volume with its sales and marketing expertise.[55]
Meanwhile, Church's Chicken began taking KFC's market share by offering indoor seating and its "Crispy Chicken" product.[56] KFC introduced its own "Extra Crispy Chicken" in 1972.[57] The introduction of barbecue spare ribs in 1973 caused "tremendous" operating problems.[56] After the product was launched there was a shortage of pork, which pushed prices beyond what customers were willing to pay.[58] When management withdrew the product, they realized that fried chicken sales had been decreasing.[56] Meanwhile, Sanders increasingly regretting selling the company, and his relationship with the new owners had soured.[59] He began to complain of the company's declining food quality to the media:
My God, that gravy is horrible! They buy tap water for 15-20 cents a thousand gallons and then they mix it with flour and starch and end up with pure wallpaper paste ... And another thing. That new crispy recipe is nothing in the world but a damn fried doughball stuck on some chicken.[60]
The outburst prompted a KFC franchisee in Bowling Green, Kentucky, to unsuccessfully attempt to sue Sanders for libel.[12] In 1973, Heublein attempted to sue Sanders after he opened a restaurant in Shelbyville, Kentucky, under the name of "Claudia Sanders, the Colonel's Lady Dinner House".[61] In retaliation, Sanders attempted to sue Heublein for US$122 million (around US$570 million in 2013) over the alleged misuse of his image in promoting products he had not helped develop, and for hindering his ability to franchise restaurants.[62] A Heublein spokesman described it as a "nuisance suit".[62] In 1975, Heublein settled out of court with Sanders for US$1 million (around US$4 million in 2013), and allowed his restaurant venture to go ahead under the reworked name: "Claudia Sanders Dinner House".[61]
Heublein had no previous experience in the operation of fast food outlets.[56] Overconfidence led KFC to fail in such overseas markets as Hong Kong, which the company abandoned in 1975 after two years in operation.[63] Sanders continued to attack Heublein publicly, and in 1976 complained that the company "doesn't know what it's doing" and that it was "downright embarrassing" to have his image associated with such a poor quality product.[64] The 800 company-owned stores had become unprofitable by 1978.[56]
Heublein promoted Michael A. Miles to run the chain in 1977 and Miles is credited with saving the ailing company by instituting its back-to-basics formula.[65] Miles refurbished the stores, and introduced indoor seating and drive-thru windows.[56] Electronic tills produced daily customer counts, inventories and profit and loss statements, so that problems could be identified quickly.[56] KFC expanded internationally in the 1970s and 1980s, particularly in Japan, Australia and the United Kingdom.[66] Miles also lured Sanders back, and listened to his recommendations for the business.[65] Subsequent changes resulted in 30 months of consecutive per store sales increases by late 1980.[56]
Sanders died in 1980 from pneumonia, having continued to travel 200,000–250,000 miles a year up to this time, largely by car, promoting his product.[25][67] By branding himself as "Colonel Sanders", Harland became a prominent figure of American cultural history, and his image remains widely used in KFC advertising.[30]
There were 5,800 KFC outlets worldwide by 1983, located across 55 different countries.[68] That year, General Cinema Corporation acquired 18 percent of Heublein, who, fearing a hostile takeover, approached R. J. Reynolds, the tobacco firm, to act as a white knight and acquire the company for $1.3 billion.[69] That year, Michael Miles resigned as chairman of KFC to take the role of CEO at Kraft Foods, and Richard Mayer took over his role.[70] Reynolds had to contend with the introduction of Chicken McNuggets across the McDonald's chain in 1983; KFC introduced its own brand of chicken nuggets, called "Kentucky Nuggets" in 1985.[71] In 1984, Reynolds dedicated $168 million for capital expansion at KFC.[72]

Early franchisees
Sale by Sanders and rapid growth[edit]
KFC popularized chicken in the fast food industry, diversifying the market by challenging the established dominance of the hamburger.[30] In 1960 the company had around 200 franchised restaurants; by 1963 this had grown to over 600, making it the largest fast food operation in the United States.[20] In 1963, Sanders met John Y. Brown, Jr, a young Kentucky encyclopaedia salesman, who explained that he was keen to join the company.[31][32] Sanders instead proposed the sale of the company, as business skills did not come naturally to him, and he lacked an obvious or willing heir among his relatives.[31][33][34]
Lacking sufficient funds himself, Brown convinced the financier Jack C. Massey to provide 60 percent of the acquisition capital, and provided a major contribution himself, with smaller contributions from franchise holder Pete Harman and company officials Lee Cummings and Harlan Adams.[35] Sanders then began to have doubts about selling the company, as some members of his family were against it.[36][37] The group acquired the company in 1964 for US$2 million (around US$15 million in 2013).[11] The contract included a lifetime salary for Sanders and the agreement that he would be the company's quality controller and trademark.[38]
Massey and Brown introduced standardization to the fragmented company.[35] After visiting Pete Harman's operations in Utah, they began to implement the stand-alone take-out model across the entire chain.[35] Franchisees were ordered to delist their own menu items so that they could concentrate on KFC products.[39] The restaurants were re-branded with a distinctive red-and-white striped color pattern andmansard roofs with cupolas.[40] The roll-out of freestanding stores accelerated the company's growth as outlets exclusively selling fried chicken proved to be more appealing to potential franchisees.[21]
Despite selling the company, Sanders retained significant moral authority over executives and franchisees, and made his feelings clear when he disagreed with corporate decisions.[4] When Massey moved company headquarters from Kentucky to Nashville, Tennessee, Sanders was quoted as saying, "This ain't no goddam Tennessee Fried Chicken, no matter what some slick, silk-suited son-of-a-bitch says".[41] He believed that the company had reneged on their contract with him when they opened operations in Canada, arguing that the contract had granted him the exclusive rights to operate there.[42] KFC was forced to renegotiate with Sanders regarding the Canadian activities, as he owned $1.5 million worth of stock and was using it to prevent Massey from listing the company publicly until his points of issue were addressed.[43] Brown and Massey claimed that Sanders only had the rights to process chicken in Canada.[42] After they renegotiated the contract to guarantee Sanders exclusive rights over Canada, he sold his stock to them, and the company went public in 1966.[43] After going public, the company bought out its 600 franchisees, and directly operated them itself.[37] Later that year, Massey resigned from day-to-day management of the company (although he remained as chairman), and Brown announced that headquarters would be moved to Louisville, Kentucky.[41]
By 1967, KFC had become the sixth largest restaurant chain in the US by sales volume, and 30 percent of sales were take-out.[39][40] Brown felt that the company had to expand quickly, or else emerging rivals such as Church's Chicken would steal the company's lead; 863 outlets were opened in 1968.[37] The company's growth pushed its stock value to "stratospheric" levels, according to Reuters, and in 1969 it was listed on the New York Stock Exchange.[36][44] Meanwhile, KFC entered into ventures with other companies. Brown believed that the Colonel Sanders brand could be used to market anything, and launched the "Kentucky Roast Beef" restaurant chain, and "Colonel Sanders Inns" motels.[45][46] The two ventures quickly failed, although the roast beef chain had 100 outlets by 1970.[4][46] That same year, KFC entered a joint venture with the California-based fish and chips chain H. Salt Esquire, which proved more successful, but was sold off in 1980.[47][48]
Massey resigned as chairman of the company in March 1970, and Brown took over his role.[49] The chain had reached 3,000 outlets in 48 different countries by 1970, but expansion 
Heublein and strained relations with Sanders; R.J. Reynolds[edit]
Once too large for Sanders to manage, Kentucky Fried Chicken grew to overwhelm John Y. Brown as well.[44] In July 1971, Brown sold the company to the Connecticut-based Heublein, a packaged food and drinks corporation, for US$285 million (around US$1.6 billion in 2013).[53] Brown personally gained around $35 million from the sale.[54] Reuters opined that the takeover probably saved the company from disaster.[44] Heublein planned to increase KFC's volume with its sales and marketing expertise.[55]
Meanwhile, Church's Chicken began taking KFC's market share by offering indoor seating and its "Crispy Chicken" product.[56] KFC introduced its own "Extra Crispy Chicken" in 1972.[57] The introduction of barbecue spare ribs in 1973 caused "tremendous" operating problems.[56] After the product was launched there was a shortage of pork, which pushed prices beyond what customers were willing to pay.[58] When management withdrew the product, they realized that fried chicken sales had been decreasing.[56] Meanwhile, Sanders increasingly regretting selling the company, and his relationship with the new owners had soured.[59] He began to complain of the company's declining food quality to the media:
My God, that gravy is horrible! They buy tap water for 15-20 cents a thousand gallons and then they mix it with flour and starch and end up with pure wallpaper paste ... And another thing. That new crispy recipe is nothing in the world but a damn fried doughball stuck on some chicken.[60]
The outburst prompted a KFC franchisee in Bowling Green, Kentucky, to unsuccessfully attempt to sue Sanders for libel.[12] In 1973, Heublein attempted to sue Sanders after he opened a restaurant in Shelbyville, Kentucky, under the name of "Claudia Sanders, the Colonel's Lady Dinner House".[61] In retaliation, Sanders attempted to sue Heublein for US$122 million (around US$570 million in 2013) over the alleged misuse of his image in promoting products he had not helped develop, and for hindering his ability to franchise restaurants.[62] A Heublein spokesman described it as a "nuisance suit".[62] In 1975, Heublein settled out of court with Sanders for US$1 million (around US$4 million in 2013), and allowed his restaurant venture to go ahead under the reworked name: "Claudia Sanders Dinner House".[61]
Heublein had no previous experience in the operation of fast food outlets.[56] Overconfidence led KFC to fail in such overseas markets as Hong Kong, which the company abandoned in 1975 after two years in operation.[63] Sanders continued to attack Heublein publicly, and in 1976 complained that the company "doesn't know what it's doing" and that it was "downright embarrassing" to have his image associated with such a poor quality product.[64] The 800 company-owned stores had become unprofitable by 1978.[56]
Heublein promoted Michael A. Miles to run the chain in 1977 and Miles is credited with saving the ailing company by instituting its back-to-basics formula.[65] Miles refurbished the stores, and introduced indoor seating and drive-thru windows.[56] Electronic tills produced daily customer counts, inventories and profit and loss statements, so that problems could be identified quickly.[56] KFC expanded internationally in the 1970s and 1980s, particularly in Japan, Australia and the United Kingdom.[66] Miles also lured Sanders back, and listened to his recommendations for the business.[65] Subsequent changes resulted in 30 months of consecutive per store sales increases by late 1980.[56]
Sanders died in 1980 from pneumonia, having continued to travel 200,000–250,000 miles a year up to this time, largely by car, promoting his product.[25][67] By branding himself as "Colonel Sanders", Harland became a prominent figure of American cultural history, and his image remains widely used in KFC advertising.[30]
There were 5,800 KFC outlets worldwide by 1983, located across 55 different countries.[68] That year, General Cinema Corporation acquired 18 percent of Heublein, who, fearing a hostile takeover, approached R. J. Reynolds, the tobacco firm, to act as a white knight and acquire the company for $1.3 billion.[69] That year, Michael Miles resigned as chairman of KFC to take the role of CEO at Kraft Foods, and Richard Mayer took over his role.[70] Reynolds had to contend with the introduction of Chicken McNuggets across the McDonald's chain in 1983; KFC introduced its own brand of chicken nuggets, called "Kentucky Nuggets" in 1985.[71] In 1984, Reynolds dedicated $168 million for capital expansion at KFC.[72]

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Early franchiseesSale by Sanders and rapid growth[edit]KFC popularized chicken in the fast food industry, diversifying the market by challenging the established dominance of the hamburger.[30] In 1960 the company had around 200 franchised restaurants; by 1963 this had grown to over 600, making it the largest fast food operation in the United States.[20] In 1963, Sanders met John Y. Brown, Jr, a young Kentucky encyclopaedia salesman, who explained that he was keen to join the company.[31][32] Sanders instead proposed the sale of the company, as business skills did not come naturally to him, and he lacked an obvious or willing heir among his relatives.[31][33][34]Lacking sufficient funds himself, Brown convinced the financier Jack C. Massey to provide 60 percent of the acquisition capital, and provided a major contribution himself, with smaller contributions from franchise holder Pete Harman and company officials Lee Cummings and Harlan Adams.[35] Sanders then began to have doubts about selling the company, as some members of his family were against it.[36][37] The group acquired the company in 1964 for US$2 million (around US$15 million in 2013).[11] The contract included a lifetime salary for Sanders and the agreement that he would be the company's quality controller and trademark.[38]Massey and Brown introduced standardization to the fragmented company.[35] After visiting Pete Harman's operations in Utah, they began to implement the stand-alone take-out model across the entire chain.[35] Franchisees were ordered to delist their own menu items so that they could concentrate on KFC products.[39] The restaurants were re-branded with a distinctive red-and-white striped color pattern andmansard roofs with cupolas.[40] The roll-out of freestanding stores accelerated the company's growth as outlets exclusively selling fried chicken proved to be more appealing to potential franchisees.[21]Despite selling the company, Sanders retained significant moral authority over executives and franchisees, and made his feelings clear when he disagreed with corporate decisions.[4] When Massey moved company headquarters from Kentucky to Nashville, Tennessee, Sanders was quoted as saying, "This ain't no goddam Tennessee Fried Chicken, no matter what some slick, silk-suited son-of-a-bitch says".[41] He believed that the company had reneged on their contract with him when they opened operations in Canada, arguing that the contract had granted him the exclusive rights to operate there.[42] KFC was forced to renegotiate with Sanders regarding the Canadian activities, as he owned $1.5 million worth of stock and was using it to prevent Massey from listing the company publicly until his points of issue were addressed.[43] Brown and Massey claimed that Sanders only had the rights to process chicken in Canada.[42] After they renegotiated the contract to guarantee Sanders exclusive rights over Canada, he sold his stock to them, and the company went public in 1966.[43] After going public, the company bought out its 600 franchisees, and directly operated them itself.[37] Later that year, Massey resigned from day-to-day management of the company (although he remained as chairman), and Brown announced that headquarters would be moved to Louisville, Kentucky.[41]By 1967, KFC had become the sixth largest restaurant chain in the US by sales volume, and 30 percent of sales were take-out.[39][40] Brown felt that the company had to expand quickly, or else emerging rivals such as Church's Chicken would steal the company's lead; 863 outlets were opened in 1968.[37] The company's growth pushed its stock value to "stratospheric" levels, according to Reuters, and in 1969 it was listed on the New York Stock Exchange.[36][44] Meanwhile, KFC entered into ventures with other companies. Brown believed that the Colonel Sanders brand could be used to market anything, and launched the "Kentucky Roast Beef" restaurant chain, and "Colonel Sanders Inns" motels.[45][46] The two ventures quickly failed, although the roast beef chain had 100 outlets by 1970.[4][46] That same year, KFC entered a joint venture with the California-based fish and chips chain H. Salt Esquire, which proved more successful, but was sold off in 1980.[47][48]Massey resigned as chairman of the company in March 1970, and Brown took over his role.[49] The chain had reached 3,000 outlets in 48 different countries by 1970, but expansion Heublein and strained relations with Sanders; R.J. Reynolds[edit]Once too large for Sanders to manage, Kentucky Fried Chicken grew to overwhelm John Y. Brown as well.[44] In July 1971, Brown sold the company to the Connecticut-based Heublein, a packaged food and drinks corporation, for US$285 million (around US$1.6 billion in 2013).[53] Brown personally gained around $35 million from the sale.[54] Reuters opined that the takeover probably saved the company from disaster.[44] Heublein planned to increase KFC's volume with its sales and marketing expertise.[55]Meanwhile, Church's Chicken began taking KFC's market share by offering indoor seating and its "Crispy Chicken" product.[56] KFC introduced its own "Extra Crispy Chicken" in 1972.[57] The introduction of barbecue spare ribs in 1973 caused "tremendous" operating problems.[56] After the product was launched there was a shortage of pork, which pushed prices beyond what customers were willing to pay.[58] When management withdrew the product, they realized that fried chicken sales had been decreasing.[56] Meanwhile, Sanders increasingly regretting selling the company, and his relationship with the new owners had soured.[59] He began to complain of the company's declining food quality to the media:My God, that gravy is horrible! They buy tap water for 15-20 cents a thousand gallons and then they mix it with flour and starch and end up with pure wallpaper paste ... And another thing. That new crispy recipe is nothing in the world but a damn fried doughball stuck on some chicken.[60]The outburst prompted a KFC franchisee in Bowling Green, Kentucky, to unsuccessfully attempt to sue Sanders for libel.[12] In 1973, Heublein attempted to sue Sanders after he opened a restaurant in Shelbyville, Kentucky, under the name of "Claudia Sanders, the Colonel's Lady Dinner House".[61] In retaliation, Sanders attempted to sue Heublein for US$122 million (around US$570 million in 2013) over the alleged misuse of his image in promoting products he had not helped develop, and for hindering his ability to franchise restaurants.[62] A Heublein spokesman described it as a "nuisance suit".[62] In 1975, Heublein settled out of court with Sanders for US$1 million (around US$4 million in 2013), and allowed his restaurant venture to go ahead under the reworked name: "Claudia Sanders Dinner House".[61]
Heublein had no previous experience in the operation of fast food outlets.[56] Overconfidence led KFC to fail in such overseas markets as Hong Kong, which the company abandoned in 1975 after two years in operation.[63] Sanders continued to attack Heublein publicly, and in 1976 complained that the company "doesn't know what it's doing" and that it was "downright embarrassing" to have his image associated with such a poor quality product.[64] The 800 company-owned stores had become unprofitable by 1978.[56]
Heublein promoted Michael A. Miles to run the chain in 1977 and Miles is credited with saving the ailing company by instituting its back-to-basics formula.[65] Miles refurbished the stores, and introduced indoor seating and drive-thru windows.[56] Electronic tills produced daily customer counts, inventories and profit and loss statements, so that problems could be identified quickly.[56] KFC expanded internationally in the 1970s and 1980s, particularly in Japan, Australia and the United Kingdom.[66] Miles also lured Sanders back, and listened to his recommendations for the business.[65] Subsequent changes resulted in 30 months of consecutive per store sales increases by late 1980.[56]
Sanders died in 1980 from pneumonia, having continued to travel 200,000–250,000 miles a year up to this time, largely by car, promoting his product.[25][67] By branding himself as "Colonel Sanders", Harland became a prominent figure of American cultural history, and his image remains widely used in KFC advertising.[30]
There were 5,800 KFC outlets worldwide by 1983, located across 55 different countries.[68] That year, General Cinema Corporation acquired 18 percent of Heublein, who, fearing a hostile takeover, approached R. J. Reynolds, the tobacco firm, to act as a white knight and acquire the company for $1.3 billion.[69] That year, Michael Miles resigned as chairman of KFC to take the role of CEO at Kraft Foods, and Richard Mayer took over his role.[70] Reynolds had to contend with the introduction of Chicken McNuggets across the McDonald's chain in 1983; KFC introduced its own brand of chicken nuggets, called "Kentucky Nuggets" in 1985.[71] In 1984, Reynolds dedicated $168 million for capital expansion at KFC.[72]

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

แฟรนไชส์ในช่วงต้น
การขายโดยแซนเดอและการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว [แก้ไข]
เคเอฟซีที่นิยมไก่ในอุตสาหกรรมอาหารได้อย่างรวดเร็วและความหลากหลายในตลาดโดยที่ท้าทายการปกครองที่จัดตั้งขึ้นของแฮมเบอร์เกอร์ [30] ในปี 1960 บริษัท มีประมาณ 200 ร้านอาหารแฟรนไชส์. โดย 1963 นี้เติบโตขึ้นกว่า 600 ทำให้การดำเนินงานอาหารจานด่วนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศสหรัฐอเมริกา. [20] ในปี 1963 จอห์นได้พบกับแซนเดอบราวน์จูเนียร์หนุ่มพนักงานขายสารานุกรมเคนตั๊กกี้ที่อธิบายว่าเขารู้สึกกระตือรือร้นที่จะเข้าร่วม บริษัท . [31] [32] แซนเดอแทนการเสนอขายของ บริษัท ที่เป็นทักษะทางธุรกิจที่ไม่ได้มาตามธรรมชาติที่เขาและเขาไม่มีทายาทที่เห็นได้ชัดหรือไม่เต็มใจในหมู่ญาติของเขา. [31] [33] [34]
ขาด เงินทุนที่เพียงพอตัวเองบราวน์เชื่อว่าเงินทุนแจ็คซี Massey เพื่อให้ร้อยละ 60 ของทุนที่ซื้อมาและให้การสนับสนุนหลักของตัวเองร่วมกับแฟรนไชส์ที่มีขนาดเล็กจากผู้ถือพีท Harman และเจ้าหน้าที่ของ บริษัท ลีคัมมิ่งส์และฮาร์ลานอดัมส์. [35] แซนเดอแล้ว เริ่มที่จะมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการขายของ บริษัท ในขณะที่สมาชิกบางคนของครอบครัวของเขาอยู่กับมัน. [36] [37] กลุ่มที่ซื้อ บริษัท ในปี 1964 สำหรับ 2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (ประมาณ 15 ล้านดอลลาร์สหรัฐในปี 2013). [11] สัญญา รวมเงินเดือนอายุการใช้งานสำหรับแซนเดอและข้อตกลงว่าเขาจะเป็นผู้ควบคุมคุณภาพของ บริษัท ฯ และเครื่องหมายการค้า. [38]
Massey สีน้ำตาลและแนะนำมาตรฐานที่ บริษัท มีการกระจายตัว. [35] หลังจากการเยี่ยมชมการดำเนินงานของพีท Harman ในยูทาห์พวกเขาเริ่มที่จะใช้ขาตั้ง -alone รูปแบบจะออกทั่วทั้งห่วงโซ่. [35] แฟรนไชส์ได้รับคำสั่งให้เพิกถอนรายการเมนูของตัวเองเพื่อที่พวกเขาจะได้มีสมาธิเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ของเคเอฟซี. [39] ร้านอาหารที่ถูกตราหน้ามีลายสีแดงและสีขาวที่โดดเด่น รูปแบบสี andmansard หลังคากับทั้งหลาย. [40] ม้วนออกจากร้านค้าอิสระเร่งการเจริญเติบโตของ บริษัท เป็นร้านเฉพาะการขายไก่ทอดพิสูจน์แล้วว่าเป็นที่น่าสนใจมากขึ้นในการแฟรนไชส์ที่มีศักยภาพ. [21]
แม้จะมีการขาย บริษัท แซนเดอสะสมอำนาจทางศีลธรรมที่สำคัญกว่า ผู้บริหารและแฟรนไชส์และทำให้ความรู้สึกของเขาที่ชัดเจนเมื่อเขาไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจขององค์กร. [4] เมื่อ Massey ย้ายสำนักงานใหญ่ของ บริษัท จากเคนตั๊กกี้ไปแนชวิลล์, เทนเนสซี, แซนเดอถูกยกมาเป็นว่า "นี่ไม่ใช่ไม่มี goddam เทนเนสซีไก่ทอดไม่ว่า สิ่งที่บางเนียน, ผ้าไหมเหมาะลูกชายของ-บ้ากล่าวว่า ". [41] เขาเชื่อว่า บริษัท ฯ ได้รับปากในการทำสัญญาของพวกเขากับเขาเมื่อพวกเขาเปิดดำเนินงานในประเทศแคนาดาเถียงว่าสัญญาได้เขาได้รับสิทธิพิเศษในการ ทำงานมี. [42] เคเอฟซีถูกบังคับให้เจรจากับแซนเดอเกี่ยวกับกิจกรรมของแคนาดาในขณะที่เขาเป็นเจ้าของ $ 1,500,000 มูลค่าของหุ้นและใช้มันเพื่อป้องกันไม่ให้ Massey จากรายชื่อ บริษัท สาธารณชนจนคะแนนของเขาของปัญหาถูก addressed. [43] สีน้ำตาล และ Massey อ้างว่าแซนเดอมีเพียงสิทธิในการประมวลผลไก่ในประเทศแคนาดา. [42] หลังจากที่พวกเขา renegotiated สัญญาที่จะรับประกันแซนเดอสิทธิในแคนาดาเขาขายหุ้นของเขาให้กับพวกเขาและ บริษัท กลายเป็น บริษัท มหาชนในปี 1966 [43] หลังจากที่ ไปสาธารณะ บริษัท ซื้อแฟรนไชส์ 600 และดำเนินการโดยตรงพวกเขาเอง. [37] ต่อปี Massey ลาออกจากการจัดการแบบวันต่อวันของ บริษัท (แม้ว่าเขาจะยังคงเป็นประธาน) และบราวน์ประกาศว่าจะตั้งสำนักงานใหญ่ ถูกย้ายไปยัง Louisville, Kentucky. [41]
โดยปี 1967 เคเอฟซีได้กลายเป็นห่วงโซ่อาหารที่ใหญ่ที่สุดที่หกในสหรัฐโดยปริมาณการขายและร้อยละ 30 ของยอดขายจะออก. [39] [40] บราวน์รู้สึกว่า บริษัท มี จะขยายตัวได้อย่างรวดเร็วหรืออื่น ๆ ที่คู่แข่งเกิดใหม่เช่นไก่โบสถ์จะขโมยนำของ บริษัท ; 863 ร้านเปิดในปี 1968 [37] การเติบโตของ บริษัท ผลักดันให้มูลค่าหุ้นของ บริษัท ที่ "ใจ" ระดับตามที่สำนักข่าวรอยเตอร์และในปี 1969 มันได้รับการจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก. [36] [44] ในขณะที่เคเอฟซีเข้ามา กิจการเข้ากับ บริษัท อื่น ๆ บราวน์เชื่อว่าแบรนด์พันแซนเดอสามารถนำมาใช้ในการตลาดอะไรและเปิดตัว "เคนตั๊กกี้เนื้อย่าง" ห่วงโซ่อาหารและ "ผู้พันแซนเดอ Inns" โมเต็ล. [45] [46] ทั้งสองกิจการอย่างรวดเร็วล้มเหลวแม้ว่าห่วงโซ่เนื้อย่าง มี 100 ร้านค้าโดย 1970 [4] [46] ในปีเดียวกันนั้นเคเอฟซีเข้ามาร่วมทุนกับปลา California-based และชิปห่วงโซ่เอชเกลืออัศวินที่พิสูจน์แล้วว่าประสบความสำเร็จมากขึ้น แต่ถูกขายออกไปในปี 1980 [47] [48]
Massey ลาออกในฐานะประธาน บริษัท ในเดือนมีนาคมปี 1970 และบราวน์เข้ามาบทบาทของเขา [49] ห่วงโซ่ได้ถึง 3,000 สาขาใน 48 ประเทศที่แตกต่างกันโดยปี 1970 แต่การขยายตัว.
Heublein และความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดกับแซนเดอ; RJ Reynolds [แก้ไข]
เมื่อขนาดใหญ่เกินไปสำหรับแซนเดอในการจัดการ, ไก่ทอดเคนตั๊กกี้ขึ้นไปเอาชนะจอห์นบราวน์เช่นกัน. [44] ในเดือนกรกฎาคมปี 1971 สีน้ำตาลขายให้กับ บริษัท คอนเนตทิคัตาม Heublein, อาหารที่บรรจุและ บริษัท เครื่องดื่ม สำหรับ 285 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (ประมาณ US $ 1600000000 ในปี 2013). [53] บราวน์ได้รับบุคคลรอบ $ 35,000,000 จากการขาย. [54] รอยเตอร์เห็นว่าการปฏิวัติอาจจะบันทึกไว้ของ บริษัท จากภัยพิบัติ. [44] Heublein วางแผนที่จะเพิ่มขึ้นของเคเอฟซี ปริมาณที่มียอดขายและความเชี่ยวชาญด้านการตลาด. [55]
ในขณะที่ไก่โบสถ์เริ่มส่วนแบ่งการตลาดของเคเอฟซีโดยนำเสนอที่นั่งในร่มและ "กรอบไก่" ผลิตภัณฑ์. [56] เคเอฟซีเปิดตัวของตัวเอง "เสริมกรอบไก่" ในปี 1972 [57] การแนะนำของซี่โครงบาร์บีคิวในปี 1973 ก่อให้เกิด "อย่างมาก" ปัญหาในการดำเนินงาน. [56] หลังจากที่ผลิตภัณฑ์ได้รับการเปิดตัวที่มีปัญหาการขาดแคลนเนื้อหมูซึ่งผลักดันให้ราคาเกินกว่าสิ่งที่ลูกค้ามีความเต็มใจที่จะจ่าย. [58] เมื่อจัดการถอนตัวผลิตภัณฑ์ พวกเขาตระหนักว่ายอดขายไก่ทอดที่ได้รับการลดลง [56] ในขณะที่แซนเดอมากขึ้นเสียใจขายของ บริษัท และความสัมพันธ์ของเขากับเจ้าของใหม่ได้ถูกทำให้เน่า [59] เขาเริ่มบ่นของคุณภาพอาหารที่ลดลงของ บริษัท ที่จะสื่อ..
ของฉัน พระเจ้าน้ำเกรวี่ที่น่ากลัว! พวกเขาซื้อน้ำประปาประมาณ 15-20 เซ็นต์พันแกลลอนและแล้วพวกเขาผสมกับแป้งและแป้งและจบลงด้วยการวางวอลล์เปเปอร์ที่บริสุทธิ์ ... และสิ่งอื่น ที่กรอบสูตรใหม่จะไม่มีอะไรในโลก แต่แช่งทอดติด doughball ไก่บาง. [60]
ระเบิดได้รับแจ้งแฟรนไชส์เคเอฟซีในโบว์ลิงกรีน, เคนตั๊กกี้ที่จะประสบความสำเร็จในความพยายามที่จะฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทแซนเดอ. [12] ในปี 1973 Heublein พยายามที่จะฟ้องแซนเดอหลังจากที่เขาเปิดร้านอาหารในเชลบีเคนตั๊กกี้ภายใต้ชื่อ "คลอเดียแซนเดออาหารค่ำเลดี้พันเอกเฮ้าส์". [61] ในการตอบโต้แซนเดอพยายามที่จะฟ้อง Heublein สหรัฐ $ 122,000,000 (ประมาณ US $ 570,000,000 ใน 2013) มากกว่าในทางที่ผิดที่ถูกกล่าวหาจากภาพของเขาในการส่งเสริมผลิตภัณฑ์ของเขาไม่ได้ช่วยพัฒนาและขัดขวางความสามารถของเขาไปยังร้านอาหารแฟรนไชส์. [62] โฆษก Heublein อธิบายว่ามันเป็น "ชุดรำคาญ". [62] ในปี 1975 Heublein ตัดสิน ออกจากศาลกับแซนเดอสำหรับ 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (ประมาณ 4 ล้านดอลลาร์สหรัฐในปี 2013) และได้รับอนุญาตให้กิจการร้านอาหารของเขาไปข้างหน้าภายใต้ชื่อนํา:. "คลอเดียแซนเดออาหารค่ำเฮ้าส์" [61]
Heublein ไม่มีประสบการณ์ก่อนหน้านี้ในการดำเนินงานของ ร้านอาหารอย่างรวดเร็ว. [56] มั่นนำเคเอฟซีที่จะล้มเหลวในตลาดต่างประเทศเช่นฮ่องกงซึ่ง บริษัท ที่ถูกทิ้งร้างในปี 1975 หลังจากที่สองปีในการดำเนินงาน. [63] แซนเดอยังคงโจมตี Heublein สาธารณชนและในปี 1976 บ่นว่า บริษัท " ไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่มันทำ "และว่ามันเป็น" อย่างจริงจังน่าอาย "ที่จะมีภาพของเขาที่เกี่ยวข้องกับผลิตภัณฑ์ดังกล่าวที่มีคุณภาพไม่ดี. [64] 800 ร้านค้า บริษัท ที่เป็นเจ้าของได้กลายเป็นกำไรจากปี 1978 [56]
Heublein การเลื่อนตำแหน่งของไมเคิล . ไมล์เพื่อเรียกใช้โซ่ในปี 1977 และไมล์จะให้เครดิตกับการประหยัด บริษัท ไม่สบายโดยจัดตั้งกลับไปพื้นฐานของสูตร. [65] ไมล์ตกแต่งร้านค้าและแนะนำที่นั่งในร่มและไดรฟ์ผ่านหน้าต่าง. [56] เทศกาลอิเล็กทรอนิกส์ ผลิตจำนวนลูกค้าทุกวันสินค้าคงเหลือและงบกำไรขาดทุนเพื่อให้ปัญหาที่อาจจะระบุได้อย่างรวดเร็ว. [56] เคเอฟซีขยายตัวในระดับนานาชาติในปี 1970 และ 1980 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศญี่ปุ่น, ออสเตรเลียและสหราชอาณาจักร. [66] ไมล์ยังล่อแซนเดอกลับ และฟังคำแนะนำของเขาสำหรับธุรกิจ. [65] การเปลี่ยนแปลงที่ตามมาส่งผลให้ในช่วง 30 เดือนของการเพิ่มขึ้นของยอดขายต่อสาขาต่อเนื่องกันในช่วงปลายปี 1980 [56]
แซนเดอเสียชีวิตในปี 1980 จากโรคปอดบวมที่มียังคงเดินทาง 200,000-250,000 ไมล์ปีขึ้น เวลานี้ส่วนใหญ่โดยรถส่งเสริมผลิตภัณฑ์ของเขา. [25] [67] โดยการสร้างตราสินค้าตัวเองว่าเป็น "ผู้พันแซนเดอ" ฮาร์แลนด์กลายเป็นร่างที่โดดเด่นของวัฒนธรรมประวัติศาสตร์อเมริกันและภาพของเขายังคงใช้กันอย่างแพร่หลายในการโฆษณาเคเอฟซี. [30]
มี 5,800 ร้านเคเอฟซีทั่วโลกโดยปี 1983 ตั้งอยู่ตรงข้าม 55 ประเทศที่แตกต่างกัน. [68] ในปีนั้นพล Cinema คอร์ปอเรชั่นได้รับร้อยละ 18 ของ Heublein ที่กลัวการครอบครองเป็นศัตรูเข้าหา RJ Reynolds บริษัท ยาสูบที่จะทำหน้าที่เป็นสีขาว อัศวินและได้รับ บริษัท สำหรับ $ 1300000000. [69] ในปีนั้นไมเคิลไมล์ลาออกในฐานะประธานของเคเอฟซีจะใช้บทบาทของซีอีโอที่คราฟท์ฟู้ดส์และริชาร์ดเมเยอร์เข้ามาในบทบาทของเขา. [70] นาดส์ต้องต่อสู้กับการแนะนำ ไก่นักเก็ตในห่วงโซ่ของโดนัลด์ในปี 1983; เคเอฟซีแนะนำแบรนด์ของตัวเองของนักเก็ตไก่เรียกว่า "เคนตั๊กกี้นักเก็ต" ในปี 1985 [71] ในปี 1984 นาดส์ทุ่มเท $ 168,000,000 สำหรับการขยายตัวของเงินทุนที่เคเอฟซี. [72]

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?Cumming soon means that...?

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.