ir Edmund Hillary considered himsel

ir Edmund Hillary considered himself an
ordinary New Zealander. So why is his face
on our fi ve-dollar note? His conquering of
Mount Everest brought him instant fame,
but he was much more than a mountaineer

On 29 May 1953, the thirty-three-
year-old beekeeper from Auckland
crawled out of his tent perched
on a rocky ledge high on Mount
Everest. A ferocious wind had
whipped the tent all night. Hillary
said it sounded like rifle fire. His
Nepali climbing companion, Sherpa
Tenzing Norgay, said it sounded like
the roar of a thousand tigers. With
temperatures at minus 27 degrees
Celsius, the men set off on the final
leg of their amazing climb. For five
hours, they tackled rock and ice
faces, some of them vertical, until,
at 11.30 a.m., there was nowhere
else to climb. They were standing
on the top of the world.

Over the next fifty years, Sir Edmund was to have many more
adventures and important roles. He led expeditions to the
South Pole, travelling on tractors over crevasse-covered
glaciers and deep drifts of snow. He jetboated from the
mouth of the mighty Ganges River, with its fearsome rapids,
to its source in the Himalayas. He was New Zealand’s High
Commissioner to India. But of all the adventures he had, the
one that dominated his life was working among the Sherpas,
high in the Himalayan mountains.
One day, while sitting in a group around a smoky fire in
Nepal, Sir Edmund asked a Sherpa, “What will happen to you
in the future?” The Sherpa thought for a moment then said,
“Our children have eyes, but they cannot see. What we need
more than anything is a school in Khumjung Village.”
From that comment, Hillary’s idea of the Himalayan Trust
was born. Donations of money and materials, along with
volunteer help, soon poured in from around the world.
Work began in 1961 on the first Sherpa school

There are no roads where the Sherpas live, and it’s a
seventeen-day trek from Kathmandu. Pre-assembled
aluminium buildings were carried on the backs of porters
to the remote village. At the school’s opening, forty pupils
were enrolled. This was the first of many projects and a
new way of life for Sir Edmund Hillary.
With other projects starting, an airstrip was badly needed.
This would make it easier to get materials into the
mountains. But with no roads and no heavy machinery,
how could they build an airstrip? One hundred Sherpas
cut down bush, dug out roots, and levelled the land. The
only things they couldn’t shift were some huge boulders,
but the Sherpas had a great idea. They dug enormous
holes beside each boulder. Using poles as levers, they
tipped the boulders into the holes and covered them with
earth. The ground then had to be compacted, but there
was no heavy roller. Linking arms, the Sherpas did a
vigorous dance up and down the airstrip. After two days
of stamping, the airstrip was ready.

Sir Edmund’s work with the Himalayan
Trust was a great satisfaction to him,
but there were also times of great
sadness. While building the Paphlu
Hospital in 1975, Sir Edmund was
waiting for his wife, Lady Louise, and
his youngest daughter, sixteen-year-
old Belinda, to arrive by plane. They
never made it. Their plane crashed,
and both were killed. Although
Sir Edmund was devastated, he
continued with his work for the trust.
Within thirty years, the Himalayan
Trust had built twenty-seven schools,
two hospitals, twelve clinics, an
airfield, and several bridges over
raging rivers. Its work still continues.

But what happened to Tenzing Norgay? He spent many
years directing the Himalayan Mountaineering Institute in
Darjeeling, passing on his knowledge and skills to young
mountaineers. He died in May 1986, aged seventy-three.
The Himalayan Trust has many volunteers, and Sherpas do
a lot of the work. The trust’s chief administrator is Ang Rita.
He gained the highest school marks in all of Nepal and has
two university degrees. He was one of the first pupils at the
first school that the Himalayan Trust built at Khumjung.
Despite everything he has achieved, Sir Edmund will be best
remembered for that great day in 1953 when he and Tenzing
Norgay were the first to stand on the summit of the tallest
mountain in the world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ir Edmund ฮิลลารีถือว่าตัวเองมีธรรมดา New Zealander ดังนั้น คือใบหน้าของเขาทำไมในบันทึกของเราไร้สาย ve ดอลลาร์ เขาเอาชนะของเมาท์เอเวอเรสต์นำเขาชื่อเสียงทันทีแต่เขาเป็นมากกว่าการ mountaineerบน 29 1953 พฤษภาคม สามสิบสาม-ปี beekeeper จากโอ๊คแลนด์ตระเวนออกจากเต็นท์ของเขาตั้งอยู่บนเชิงผาหินสูงบนภูเขาเอเวอเรสต์ มีลมชายฉกรรจ์ถูกตีเต็นท์ทั้งคืน ฮิลลารีกล่าวได้แต่เพียงแห่งเช่นปืนไฟ ของเขาเพื่อนปีนเขาเนปาล เชอร์ปาเทนซิงนอร์เก กล่าวว่า แต่เพียงแห่งเช่นเสียงคำรามของเสือพัน ด้วยอุณหภูมิที่ 27 องศาลบเซลเซียส คนกำหนดปิดสุดท้ายขาของปีนความตื่นตาตื่นใจ สำหรับห้าชั่วโมง สำหรับหินและน้ำแข็งใบหน้า บางส่วนของพวกเขาแนวตั้ง จนถึงในเวลา 11.30 น. มีไหนเลยอื่นปีน พวกเขาก็ยืนอยู่บนโลก กว่าห้าสิบปีถัดไป Sir Edmund ถูกมีมากมายผจญภัยและบทบาทสำคัญ เขานำเลือกไปขั้วโลกใต้ การเดินทางบนรถแทรกเตอร์ผ่านครอบคลุม crevasseธารน้ำแข็งและลึก drifts ของหิมะ เขา jetboated จากการปากของแม่คงคายิ่งใหญ่ น้ำแก่งของพิลึกเป็นแหล่งเทือกเขาหิมาลัย เขาสูงของประเทศนิวซีแลนด์หลวงอินเดีย ผจญภัยที่เขา แต่ในที่ครอบงำชีวิตทำงานระหว่าง Sherpasสูงในเทือกเขาหิมาลัยวันหนึ่ง ขณะนั่งอยู่ในกลุ่มสถานที่ควันไฟในเนปาล Sir Edmund ขอเชอร์ปา "อะไรจะเกิดขึ้นกับคุณในอนาคต" เชอร์ปาที่คิดอึดใจหนึ่ง แล้ว กล่าว"ลูกมีตา แต่พวกเขาไม่สามารถมองเห็น สิ่งที่เราต้องมากกว่าสิ่งที่ได้เรียนในหมู่บ้าน Khumjung"จากนั้นข้อคิดเห็น ความคิดของฮิลลารีของบริษัทหิมาลายันเกิด บริจาคเงินและวัสดุ พร้อมอาสาสมัครช่วยเหลือ เร็ว ๆ นี้ poured ในจากทั่วโลกงานเริ่มใน 1961 ในโรงเรียนเชอร์ปามีถนนที่ Sherpas อยู่ และมีการเทรค seventeen วันจากกาฐมาณฑุ ก่อนประกอบอลูมิเนียมอาคารได้ดำเนินการบนหลังของรับฝากของหมู่บ้านระยะไกล ที่โรงเรียนเปิด นักเรียนสี่สิบได้ลงทะเบียน นี้เป็นครั้งแรกของหลายโครงการและวิธีการใหม่ของชีวิต Sir Edmund ฮิลลารีกับโครงการอื่น ๆ เริ่มต้น อีกทั้งยังมีไม่ต้องการนี้จะทำให้การรับวัสดุเป็นการภูเขา แต่ถนนและไม่มีเครื่องจักรหนักวิธีใดพวกเขาจึงสามารถสร้างอีกทั้งยังมี Sherpas หนึ่งร้อยตัดทอนบุช ขุดออกราก และ levelled แผ่นดิน ที่เฉพาะสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถเลื่อนได้หินบางใหญ่แต่ Sherpas ที่มีความคิดที่ดี พวกเขาขุดขนาดใหญ่หลุมข้างหินแต่ละ ใช้หมุนเป็นกลไก พวกเขาก้นหินในหลุม และครอบคลุมด้วยโลก พื้นดินจากนั้นมีการกระชับนั้น แต่มีลูกหนักไม่ได้ เชื่อมโยงแผ่นดิน Sherpas ไม่เป็นเต้นคึกคักขึ้นอีกทั้งยัง หลังจากสองวันของปั๊ม อีกทั้งยังไม่พร้อมSir Edmund ทำงานกับหิมาลัยความพึงพอใจมาก เขามีความน่าเชื่อถือแต่ยังมีเวลาที่ดีความโศกเศร้า ในขณะที่สร้างการ Paphluโรงพยาบาลใน 1975, Sir Edmund ถูกรอภรรยา เลดี้หลุยส์ และลูกสาวคนเล็กของเขา หก-ปี -เก่า Belinda จะมาถึง โดยเครื่องบิน พวกเขาไม่เคยทำ เครื่องบินของพวกเขาพังและทั้งสองถูกฆ่าตาย ถึงแม้ว่าSir Edmund ถูกทำลาย เขาต่อ ด้วยงานของเขาสำหรับความเชื่อมั่นภายในสามสิบปี หิมาลายันเชื่อถือได้สร้างโรงเรียนยี่สิบเจ็ดโรงพยาบาลสอง สิบสองคลินิก การสนามบิน และสะพานหลายช่วงแม่โกรธ งานยังคงดำเนินต่อไป แต่เกิดอะไรขึ้นกับเทนซิงนอร์เก เขาใช้เวลามากผู้กำกับ สถาบันการปีนเขาหิมาลัยในปีดาร์จีลิ่ง ช่วยให้ความรู้และทักษะของเขายังmountaineers เขาเสียชีวิต 1986 พฤษภาคม อายุสามเจ็ดบริษัทหิมาลายันมีอาสาสมัครจำนวนมาก และ Sherpas ทำมากการทำงาน ผู้ดูแลระบบหัวหน้าของความน่าเชื่อถือคือ ริต้า อ่างทองเขาได้รับเครื่องหมายโรงเรียนสูงที่สุดในเนปาล และมีศึกษามหาวิทยาลัยสอง เขาเป็นหนึ่งในนักเรียนแรกในการโรงเรียนแรกที่สร้างขึ้นแทนหิมาลัย Khumjungแม้ มีทุกสิ่งที่เขาประสบ Sir Edmund จะดีที่สุดจำวันที่ดีใน 1953 เมื่อเขาและเทนซิงนอร์เกถูกครั้งแรกจะยืนอยู่บนยอดสูงที่สุดภูเขาในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

IR เอ๊ดมันด์ฮิลลารีคิดว่าตัวเอง
สามัญนิวซีแลนด์ ดังนั้นจึงเป็นใบหน้าของเขา
ในสายของเราทราบและดอลล่า? ชนะของเขา
Mount Everest ทำให้เขามีชื่อเสียงทันที
แต่เขาก็มากขึ้นกว่าภูเขาเมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม 1953, สามสิบสามคนเลี้ยงผึ้งปีจากโอ๊คแลนด์คลานออกมาจากเต็นท์ของเขาตั้งอยู่บนหิ้งหินสูงบนภูเขาเอเวอร์เรส ลมรุนแรงได้วิปปิ้งเต็นท์ตลอดทั้งคืน ฮิลลารีกล่าวว่ามันฟังเหมือนปืนไรเฟิลยิง เขาสหายปีนเขาเนปาล, เชอร์ปาเทนซิงนอร์เกกล่าวว่ามันฟังเหมือนเสียงคำรามของเสือพัน ด้วยอุณหภูมิที่ลบ 27 องศาเซลเซียสผู้ชายตั้งปิดสุดท้ายของปีนขาที่น่าตื่นตาตื่นใจของพวกเขา สำหรับห้าชั่วโมงพวกเขาจัดการหินและน้ำแข็งใบหน้าบางส่วนของพวกเขาในแนวตั้งจนกระทั่งเวลา 11.30 นมีไม่มีที่ไหนเลยอื่นที่จะปีนขึ้นไป พวกเขากำลังยืนอยู่ด้านบนของโลก. ในอีกห้าสิบปีที่ผ่านมาเซอร์เอ็ดมันด์จะมีอื่น ๆ อีกมากมายการผจญภัยและบทบาทที่สำคัญ เขานำเดินทางไปขั้วโลกใต้เดินทางบนรถแทรกเตอร์มากกว่าลำธารที่ปกคลุมด้วยธารน้ำแข็งและหิมะลึกของหิมะ เขา jetboated จากปากแม่น้ำคงคาอันยิ่งใหญ่แม่น้ำมีแก่งที่น่ากลัวของมันไปยังแหล่งที่มาของในเทือกเขาหิมาลัย เขาเป็นของนิวซีแลนด์สูงข้าราชการไปยังประเทศอินเดีย แต่ของการผจญภัยทั้งหมดที่เขามีหนึ่งที่ครอบงำชีวิตของเขากำลังทำงานอยู่ในหมู่ลูกหาบที่สูงในเทือกเขาหิมาลัย. วันหนึ่งขณะนั่งอยู่ในกลุ่มรอบไฟไหม้ควันในเนปาลเซอร์เอ็ดมันด์ถามเชอร์ปา "สิ่งที่จะทำ เกิดขึ้นกับคุณในอนาคตหรือไม่ "เชอร์ปาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า"เด็กของเรามีตา แต่พวกเขาไม่สามารถมองเห็น สิ่งที่เราต้องการมากกว่าสิ่งที่เป็นโรงเรียนในหมู่บ้าน Khumjung. " จากความคิดเห็นที่ความคิดของฮิลลารีหิมาลัย Trust เกิด การบริจาคเงินและวัสดุที่พร้อมด้วยความช่วยเหลืออาสาสมัครเทในเร็ว ๆ นี้จากทั่วโลก. เริ่มงานในปี 1961 ที่โรงเรียนเชอร์ปาแรกที่มีถนนที่ไม่มีที่อยู่อาศัยเป็นลูกหาบและเป็นช่วงระยะการเดินทางเจ็ดวันจากฐมา ณ ฑุ ประกอบ Pre- อาคารอลูมิเนียมได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับหลังของขนไปยังหมู่บ้านที่ห่างไกล ที่เปิดโรงเรียนสี่สิบนักเรียนได้รับการคัดเลือก นี่เป็นครั้งแรกในหลายโครงการและวิธีการใหม่ในชีวิตของเซอร์เอ็ดมันด์ฮิลลารี. กับโครงการอื่น ๆ เริ่มต้นที่สนามบินเป็นสิ่งที่จำเป็นไม่ดี. นี้จะทำให้มันง่ายขึ้นที่จะได้รับวัสดุที่เป็นภูเขา แต่ด้วยความที่ไม่มีถนนไม่มีเครื่องจักรกลหนักว่าพวกเขาสามารถสร้างสนามบิน? หนึ่งร้อยลูกหาบลดพุ่มไม้ขุดออกรากและเล็งที่ดิน สิ่งเดียวที่พวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนบางก้อนหินขนาดใหญ่แต่ลูกหาบมีความคิดที่ดี พวกเขาขุดมหาศาลหลุมหินแต่ละข้าง ใช้เสาเป็นคันโยกพวกเขาปลายก้อนหินลงไปในหลุมและครอบคลุมพวกเขาด้วยโลก พื้นดินแล้วจะต้องมีการบดอัด แต่มีไม่มีลูกกลิ้งหนัก แขนเชื่อมโยงลูกหาบได้เต้นแข็งแรงขึ้นและลงที่สนามบิน หลังจากที่สองวันของปั๊ม, สนามบินก็พร้อม. การทำงานของเซอร์เอ็ดมันด์กับหิมาลัยTrust เป็นความพึงพอใจที่ดีกับเขาแต่มีครั้งยังดีความโศกเศร้า ในขณะที่การสร้างป่าพลูโรงพยาบาลในปี 1975 เซอร์เอ็ดมันด์ได้รับการรอคอยสำหรับภรรยาของเขาหลุยส์เลดี้และลูกสาวคนสุดท้องของเขาสิบหกปีได้เก่าเบลินดาที่จะมาถึงโดยเครื่องบิน พวกเขาไม่เคยทำให้มัน เครื่องบินของพวกเขาตกและทั้งสองคนถูกฆ่าตาย แม้ว่าเซอร์เอ็ดมันด์ถูกทำลายเขาอย่างต่อเนื่องกับการทำงานของเขาสำหรับความไว้วางใจ. ภายในสามสิบปีหิมาลัยเชื่อถือได้สร้างยี่สิบเจ็ดโรงเรียน, โรงพยาบาล, คลินิกสิบสอง, สนามบิน, และสะพานหลายแม่น้ำที่บ้าคลั่ง การทำงานของมันยังคง. แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเทนซิงนอร์เก? เขาใช้เวลาหลายปีที่ผ่านมาผู้กำกับเขาหิมาลายันสถาบันในดาร์จีลิงผ่านความรู้และทักษะของเขาหนุ่มชำนาญ เขาเสียชีวิตพฤษภาคม 1986 อายุเจ็ดสิบสาม. หิมาลัย Trust มีอาสาสมัครจำนวนมากและลูกหาบทำมากในการทำงาน หัวหน้าผู้บริหารไว้วางใจคืออ่างทองริต้า. เขาได้รับสูงสุดเครื่องหมายโรงเรียนในทุกประเทศเนปาลและมีสององศามหาวิทยาลัย เขาเป็นหนึ่งในนักเรียนครั้งแรกที่โรงเรียนแรกที่หิมาลัย Trust สร้าง Khumjung. แม้จะมีทุกอย่างที่เขาได้ประสบความสำเร็จ, เซอร์เอ็ดมันด์จะได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจำได้ว่าวันที่ดีที่ในปี 1953 เมื่อเขาและ Tenzing Norgay เป็นคนแรกที่ยืนอยู่บนยอดเขา ของที่สูงที่สุดในโลกภูเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ir Edmund Hillary considered himself an
ordinary New Zealander. So why is his face
on our fi ve-dollar note? His conquering of
Mount Everest brought him instant fame,
but he was much more than a mountaineer

On 29 May 1953, the thirty-three-
year-old beekeeper from Auckland
crawled out of his tent perched
on a rocky ledge high on Mount
Everest. A ferocious wind had
whipped the tent all night.ฮิลลารี
บอกว่ามันฟังดูเหมือนปืนไรเฟิล เนปาลปีนของเขา

เพื่อนเชอร์ปาเทียนซิง นอร์เก บอกว่ามันฟังดู
เสียงพันเสือ ด้วยอุณหภูมิที่ 27 องศา

ลบองศาเซลเซียส คนตั้งปิดในขาสุดท้าย
ไต่ที่น่าทึ่งของพวกเขา 5
ชั่วโมงพวกเขา tackled น้ำแข็งและหิน
ใบหน้าบางส่วนของพวกเขาในแนวตั้ง , จนกระทั่ง ,
ใน เวลา 11.30 น. มีที่ไหน
คนอื่นปีน พวกเขายืน
on the top of the world.

Over the next fifty years, Sir Edmund was to have many more
adventures and important roles. He led expeditions to the
South Pole, travelling on tractors over crevasse-covered
glaciers and deep drifts of snow. He jetboated from the
mouth of the mighty Ganges River, with its fearsome rapids,
to its source in the Himalayas. He was New Zealand’s High
Commissioner to India. But of all the adventures he had, the
one that dominated his life was working among the Sherpas,
high in the Himalayan mountains.
One day, while sitting in a group around a smoky fire in
Nepal, Sir Edmund asked a Sherpa, “What will happen to you
in the future? ” The Sherpa thought for a moment then said,
“Our children have eyes, but they cannot see. What we need
more than anything is a school in Khumjung Village.”
From that comment, Hillary’s idea of the Himalayan Trust
was born. Donations of money and materials, along with
volunteer help, soon poured in from around the world.
Work began in 1961 on the first Sherpa school

There are no roads where the Sherpas live, and it’s a
seventeen-day trek from Kathmandu. Pre-assembled
อาคารอลูมิเนียมถูกดำเนินการบนหลังของพนักงานยกกระเป๋า
ไปยังหมู่บ้านที่ห่างไกล ที่โรงเรียนเปิด สี่สิบนักเรียน
ลงทะเบียนเรียน . นี้เป็นครั้งแรกของหลายโครงการและวิธีการใหม่ของชีวิตครับ

กับเอ็ดมันด์ ฮิลลารี่ โครงการอื่น ๆเริ่ม สนามบินก็เลวต้องการ .
นี่จะทำให้มันง่ายที่จะได้รับวัสดุใน
ภูเขา แต่ไม่มีถนนและเครื่องจักรหนัก ,
how could they build an airstrip? One hundred Sherpas
cut down bush, dug out roots, and levelled the land. The
only things they couldn’t shift were some huge boulders,
but the Sherpas had a great idea. They dug enormous
holes beside each boulder. Using poles as levers, they
tipped the boulders into the holes and covered them with
earth. The ground then had to be compacted, but there
ไม่หนัก ลูกกลิ้ง คล้องแขน , คนนำทางก็เต้น
แข็งแรงขึ้นและลง ข้างสนามบิน หลังจากสองวัน
ของปั๊มที่สนามบินพร้อม คือ

ท่านเอ็ดมันด์กับหิมาลัย
เชื่อมีความพึงพอใจมากกับเขา ,
แต่ยังมีช่วงเวลาที่ดี
เศร้า ในขณะที่อาคารโรงพยาบาล paphlu
ในปี 1975 เซอร์เอ็ดมันด์คือ
รอภรรยาของเขา เลดี้ Louise และ
ลูกสาวคนเล็กของเขา sixteen-year-
old Belinda, to arrive by plane. They
never made it. Their plane crashed,
and both were killed. Although
Sir Edmund was devastated, he
continued with his work for the trust.
Within thirty years, the Himalayan
Trust had built twenty-seven schools,
two hospitals, twelve clinics, an
airfield, and several bridges over
raging rivers. Its work still continues.

But what happened to Tenzing Norgay? He spent many
years directing the Himalayan Mountaineering Institute in
Darjeeling, passing on his knowledge and skills to young
mountaineers. He died in May 1986, aged seventy-three.
The Himalayan Trust has many volunteers, and Sherpas do
a lot of the work. The trust’s chief administrator is Ang Rita.
He gained the highest school marks in all of Nepal and has
two university degrees. He was one of the first pupils at the
first school that the Himalayan Trust built at Khumjung.
Despite everything he has achieved, Sir Edmund will be best
remembered for that great day in 1953 when he and Tenzing
Norgay were the first to stand on the summit of the tallest
mountain in the world.