EpilogueWhen dancers die there is n

Epilogue
When dancers die there is nothing left for those of us who have never seen them dance but the memoirs and pictures of those who have. They are never very satisfactory. … But so intense is our pleasure in dancing that no matter how fragmentary a memory, or scrappy a sketch, we treasure it for a sacred relic. At least the memory, the drawing had some actual connection with the performance. Some pure, direct and accurate comment must remain in it no matter how weak or slight.1
- Lincoln Kirstein, Dance Index, 1946
This statement by Kirstein, co-founder and general director from 1946 to 1989 of the New York City Ballet, touches on a difficult conundrum: how best to preserve in a static form a dancer’s work, an art form that moves through space and time. Dance notation, as first devised by Raoul-Augur Feuillet in the 1700s, can communicate a series of steps to an informed reader, but those steps remain a mystery to all untrained in its interpretation. Furthermore, dance notation cannot convey the exuberance of a performance or the personality of the dancer.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วาทะ
เมื่อเต้นตายมีอะไรเหลือสำหรับพวกเราที่ไม่เคยเห็นพวกเขาเต้นแต่จดหมายเหตุและภาพที่มีการ พวกเขาจะไม่น่าพอใจ … แต่รุนแรงมากเป็นความสุขของเราในการเต้นรำที่ ไม่ จำเป็นว่า fragmentary หรือ scrappy ภาพร่าง เราสมบัติมันในความศักดิ์สิทธิ์ น้อยหน่วยความจำ รูปวาดบางเชื่อมต่อจริง ด้วยประสิทธิภาพการทำงานได้ ข้อคิดเห็นบางบริสุทธิ์ โดยตรง และถูกต้องต้องยังคงอยู่ในนั้นไม่ว่าอ่อนหรือ slight.1
- ลินคอล์น Kirstein เต้นดัชนี 1946
คำสั่งนี้ โดย Kirstein ผู้ร่วมก่อตั้งและผู้อำนวยการทั่วไปจาก 1946 ถึงปี 1989 ของนิวยอร์กซิตี้บัลเล่ต์ สัมผัสใน conundrum ยาก: กับรักษาในรูปแบบคงที่งานของนักเต้น แบบศิลปะที่เคลื่อนที่ผ่านอวกาศและเวลา สัญกรณ์เต้น เป็นครั้งแรกคิดค้น โดย Feuillet Raoul Augur ใน 1700s สามารถสื่อสารชุดของขั้นตอนการอ่านข่าวสาร แต่ตอนนั้นยังคง พยายามที่จะฝึกฝนทั้งในการตีความ นอกจากนี้ สัญกรณ์เต้นไม่ถ่ายทอดยุคคลินตันของการแสดงหรือบุคลิกภาพของนักเต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่งท้าย
เมื่อนักเต้นตายมีอะไรเหลือสำหรับพวกเราที่ไม่เคยเห็นพวกเขาเต้น แต่บันทึกความทรงจำและภาพของผู้ที่มี พวกเขาจะไม่เป็นที่น่าพอใจมาก ... แต่ที่รุนแรงเพื่อเป็นความสุขของเราในการเต้นที่ไม่ว่าหน่วยความจำไม่เป็นชิ้นเป็นอันหรือกระท่อนกระแท่นร่างเรามันเป็นสมบัติของที่ระลึกศักดิ์สิทธิ์ ที่หน่วยความจำอย่างน้อยวาดภาพมีบางการเชื่อมต่อที่เกิดขึ้นจริงกับประสิทธิภาพการทำงาน บางบริสุทธิ์และถูกต้องตรงความต้องอยู่ในนั้นไม่ว่าวิธีการที่อ่อนแอหรือ slight.1
- ลินคอล์น Kirstein, เต้นรำดัชนี 1946
คำสั่งโดย Kirstein, ผู้ร่วมก่อตั้งและผู้อำนวยการทั่วไป 1946-1989 ของบัลเล่ต์มหานครนิวยอร์กสัมผัสนี้ กับปริศนาที่ยากวิธีที่ดีที่สุดที่จะรักษาความคงที่ในรูปแบบการทำงานของนักเต้น, รูปแบบศิลปะที่เคลื่อนผ่านพื้นที่และเวลา สัญกรณ์เต้นรำที่คิดค้นครั้งแรกโดยราอูล-ทำนาย Feuillet ใน 1700s, สามารถสื่อสารชุดของขั้นตอนที่จะให้ผู้อ่านทราบ แต่ขั้นตอนเหล่านั้นยังคงเป็นปริศนาที่จะได้รับการฝึกฝนในการตีความ นอกจากนี้สัญกรณ์เต้นไม่สามารถถ่ายทอดความอุดมสมบูรณ์ของการทำงานหรือบุคลิกภาพของนักเต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทส่งท้าย
เมื่อนักเต้นตาย ไม่มีอะไรเหลือ สำหรับคนที่ยังไม่เคยเห็นเกมส์เต้น แต่ชีวประวัติ และรูปภาพของผู้ที่มี พวกเขาจะไม่เป็นที่พอใจมาก . . . . . . . แต่ที่รุนแรงคือ ความสุขของเราในการเต้นที่ไม่ว่ากระท่อนกระแท่นความทรงจำหรือกระท่อนกระแท่นร่างสมบัติเรา เป็นพระธาตุศักดิ์สิทธิ์ อย่างน้อยก็ในความทรงจำการวาดภาพมีจริงที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติงาน บางบริสุทธิ์โดยตรงและถูกต้องแสดงความคิดเห็นต้องคงอยู่ในนั้นไม่ว่าอ่อนหรือน้อย 1
- ลินคอล์นเคอร์สไตน์ , ดัชนีเต้น 1946
คำสั่งนี้โดยเคอร์สไตน์ , ผู้ร่วมก่อตั้งและผู้อำนวยการทั่วไปจาก 2489 ถึงปี 1989 ของมหานครนิวยอร์กบัลเล่ต์ , สัมผัสกับปริศนายาก : วิธีที่ดีที่สุดที่จะรักษาในรูปแบบคงที่เป็น นักเต้นที่งานเป็นรูปแบบศิลปะที่ย้ายผ่านพื้นที่และเวลา สัญกรณ์การเต้นรำเป็นครั้งแรกที่สร้างขึ้นโดยราอูล เกอร์ feuillet ใน 1700s , สามารถสื่อสารชุดของขั้นตอนในการแจ้งให้ผู้อ่าน แต่ขั้นตอนนั้นก็ยังคงเป็นปริศนากับมือใหม่ในการตีความของ นอกจากนี้การเต้นรำโน้ตไม่สามารถถ่ายทอดความอุดมสมบูรณ์ของการแสดงหรือบุคลิกภาพของนักเต้น