- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
This page has some issuesWingsuit f
This page has some issues
Wingsuit formation flight over the coast
Wingsuit flying or wingsuiting is the sport of flying the human body through the air using a special jumpsuit, called a "wingsuit", which adds surface area to the human body to enable a significant increase in lift. Modern wingsuits, first developed in the late 1990s, create the surface area with fabric between the legs and under the arms. Wingsuits are sometimes referred to as "birdman suits" (after the makers of the first commercially available wingsuit), "flying squirrel suits" (due to their resemblance to the animal), and "bat suits" (due to their vague resemblance to the animal or perhaps the superhero).
A wingsuit flight normally ends with a parachute opening, and so a wingsuit can safely be flown from any point that provides sufficient altitude for flight and parachute deployment, normally a skydiving drop aircraft or BASE-jump exit point. The wingsuit flier wears parachute equipment designed for skydiving or BASE-jumping. The parachute flight is normal, but the canopy pilot typically unzips the arm wings after deployment to be able to reach the steering toggles and control the parachute descent.
Contents
History
Commercial era
Technical mechanics
Further developments
Wingpack
Wingsuit BASE
Jet-powered wingsuits
Training
Records
Wingsuit formation records
Wisbase jump records
Wingsuit flight records
Accidents
In popular culture
References
Notes
Citations
Further reading
External links
HistoryEdit
An early attempt at wingsuit flying by a tailor, Franz Reichelt, who, on 4 February 1912, aged 33, jumped from the Eiffel Tower to test a combination of parachute and wing of his invention, which was similar to modern wingsuits. He fooled the guards by saying that the experiment was going to be conducted with a dummy. He hesitated quite a long time before he jumped, and hit the ground with his head, opening a measurable hole, but an autopsy showed that he died of a heart attack before hitting the pavement. A YouTube film of his attempt exists.
A wingsuit was first used by 19-year-old American, Rex Finney, of Los Angeles, California, in 1930, as an attempt to increase horizontal movement and maneuverability during a parachute jump.[1][2] These early wingsuits were made of materials such as canvas, wood, silk, steel, and whale bone. They were not very reliable, although some "birdmen", notably Clem Sohn and Leo Valentin, claimed to have glided for miles.
In the mid 1990s, the modern wingsuit was developed by Patrick de Gayardon of France, adapted from the model used by Jhon Carta. In 1997, Bulgarian Sammy Popov designed and built a wingsuit which had a larger wing between the legs and longer wings on the arms. His prototype was developed at Boulder City, Nevada. Testing was conducted in a vertical wind tunnel in Las Vegas at Flyaway Las Vegas. Popov's wingsuit first flew in October 1998, over Jean, Nevada, but it never went into commercial production. Popov's design was a great improvement in creating lift; it was able to slow the vertical speed to 30 km/h while gliding horizontally at speeds over 300 km/h. In 1998, Chuck "Da Kine Raggs" built a version which incorporated hard ribs inside the wing airfoils. Although these more rigid wings were better able to keep their shape in flight, this made the wingsuit heavier and more difficult to fly. Raggs' design also never went into commercial production. Flying together for the first time, Popov and Raggs showcased their designs side-by-side at the World Free-fall Convention at Quincy, Illinois, in August, 1999. Both designs performed well. At the same event, multiple-formation wingsuit skydives were made which included de Gayardon's, Popov's, and Raggs' suits.
Commercial eraEdit
In 1999, Jari Kuosma of Finland and Robert Pečnik of Croatia teamed up to create a wingsuit that was safe and accessible for all skydivers. Kuosma established Bird-Man International Ltd. the same year. BirdMan's "Classic", designed by Pečnik, was the first wingsuit offered to the general skydiving public. BirdMan was the first manufacturer to advocate the safe use of wingsuits by creating an instructor program. Created by Kuosma, the instructor program's aim was to remove the stigma that wingsuits were dangerous and to provide wingsuit beginners (generally, skydivers with a minimum of 200 jumps) with a way to safely enjoy what was once considered the most dangerous feat in the skydiving world. With the help of Birdman instructors Scott Campos, Chuck Blue and Kim Griffin, a standardized program of instruction was developed that prepared instructors.[3] Phoenix-Fly, Fly Your Body, and Nitro Rigging have also instituted an instructor training program.
Despite the training and regulation, wingsuit flying remains a precarious pastime. A University of Colorado study found that 72% of wingsuit flyers had witnessed death or serious injury, and 76% had experienced a "near miss".[4]
Technical mechanicsEdit
Wingsuits in flight
The wingsuit flier enters free fall wearing both a wingsuit and parachute equipment. Exiting an aircraft in a wingsuit requires skilled techniques that differ depending on the location and size of the aircraft door. These techniques include the orientation relative to the aircraft and the airflow while exiting, and the way in which the flier will spread his legs and arms at the proper time so as not to hit the aircraft or become unstable in the relative wind. The wingsuit will immediately start to fly upon exiting the aircraft in the relative wind generated by the forward speed of the aircraft. Exiting from a BASE jumping site, such as a cliff, or exiting from a helicopter, a paraglider, or a hot air balloon, is fundamentally different from exiting a moving aircraft, as the initial airspeed upon exit is absent. In these situations, a vertical drop using the forces of gravity to accelerate is required to generate the airspeed that the wingsuit can then convert to lift.
At a planned altitude above the ground in which a skydiver or BASE jumper would typically deploy their parachute, a wingsuit flier will also deploy their parachute. The parachute is flown to a controlled landing at the desired landing spot using typical skydiving or BASE jumping techniques.
A wingsuit modifies the body area exposed to wind to increase the desired amount of lift with respect to drag generated by the body. An attainable glide ratio of some wingsuits is 2.5:1 or more[citation needed]. This means that for every meter dropped, two and a half meters are gained moving forward. This ratio can be referred to as flight efficiency. With body shape manipulation and by choosing the design characteristics of the wingsuit, a flier can alter both their forward speed and fall rate. The pilot manipulates these flight characteristics by changing the shape of their torso, de-arching and rolling of the shoulders and moving hips and knees, and by changing the angle of attack in which the wingsuit flies in the relative wind, and by the amount of tension applied to the fabric wings of the suit. The absence of a vertical stabilizing surface results in little damping around the yaw axis, so poor flying technique can result in a spin that requires active effort on the part of the skydiver to stop.
A wingsuit flyer over Palm Islands, Dubai
Wingsuit fliers can measure their performance relative to their goals with the use of free fall computers that record the amount of time they were in flight, the altitude they deployed their parachute, and the altitude they entered free fall. The fall rate speed can be calculated from this data and compared to previous flights. GPS receivers can also be used to plot and record the flight path of the suit, and when analyzed, can indicate the amount of distance flown during the flight. BASE jumpers can use landmarks on exit points, along with recorded video of their flight by ground crews, to determine their performance relative to previous flights and the flights of other BASE jumpers at the same site.
A typical skydiver's terminal velocity in belly to earth orientation ranges from 180–225 km/h (110 to 140 mph). A wingsuit can reduce these speeds dramatically. A vertical instantaneous velocity of 40 km/h (25 mph) has been recorded.[5] However the speed at which the body advances forward through the air is still much higher.
The tri-wing wingsuit has three individual ram-air wings attached under the arms and between the legs. The mono-wing wingsuit design incorporates the whole suit into one large wing.
Further developmentsEdit
Wingpack
BASE jumping in a wingsuit
Another variation on which studies are being focused is the wingpack, which consists of a strap-on rigid wing in carbon fibre.[6] It is a mix between a hang-glider and a wingsuit. The wingpack can reach a glide ratio of 6 and permits transportation of oxygen bottles and other material.[7]
On 31 July 2003, the Austrian Felix Baumgartner, jumping from 9 kilometres (30,000 ft), successfully crossed the English Channel in 14 minutes using a wingpack, having covered over 35 kilometres (22 mi).[8]
In 2006, the German enterprise ESG introduced the "Gryphon", a wingpack specifically destined for the secret incursions of the special forces.[9]
Wingsuit BASE
Since 2003,[10] many BASE jumpers have started using wingsuits, giving birth to WiSBASE.
Some popular places where WiSBASE is practiced are Kjerag and Trollstigen in Norway, Lauterbrunnen in Switzerland, Chamonix in France, and Monte Brento in Italy, with the landing field near Dro.
One technique is proximity flying, which is flying close to the faces and ridges of mountains. Loic Jean-Albert of France is generally considered one of the first proximity flyers; his pioneering flying brought many BASE jumpers into the sport. In November 2012, Alexander Polli became the first WiSBASE jumper to successfully strike a wingsuit target.[11] This target was made of foam and around 3 m (10 ft) tall.
Jet-
Wingsuit formation flight over the coast
Wingsuit flying or wingsuiting is the sport of flying the human body through the air using a special jumpsuit, called a "wingsuit", which adds surface area to the human body to enable a significant increase in lift. Modern wingsuits, first developed in the late 1990s, create the surface area with fabric between the legs and under the arms. Wingsuits are sometimes referred to as "birdman suits" (after the makers of the first commercially available wingsuit), "flying squirrel suits" (due to their resemblance to the animal), and "bat suits" (due to their vague resemblance to the animal or perhaps the superhero).
A wingsuit flight normally ends with a parachute opening, and so a wingsuit can safely be flown from any point that provides sufficient altitude for flight and parachute deployment, normally a skydiving drop aircraft or BASE-jump exit point. The wingsuit flier wears parachute equipment designed for skydiving or BASE-jumping. The parachute flight is normal, but the canopy pilot typically unzips the arm wings after deployment to be able to reach the steering toggles and control the parachute descent.
Contents
History
Commercial era
Technical mechanics
Further developments
Wingpack
Wingsuit BASE
Jet-powered wingsuits
Training
Records
Wingsuit formation records
Wisbase jump records
Wingsuit flight records
Accidents
In popular culture
References
Notes
Citations
Further reading
External links
HistoryEdit
An early attempt at wingsuit flying by a tailor, Franz Reichelt, who, on 4 February 1912, aged 33, jumped from the Eiffel Tower to test a combination of parachute and wing of his invention, which was similar to modern wingsuits. He fooled the guards by saying that the experiment was going to be conducted with a dummy. He hesitated quite a long time before he jumped, and hit the ground with his head, opening a measurable hole, but an autopsy showed that he died of a heart attack before hitting the pavement. A YouTube film of his attempt exists.
A wingsuit was first used by 19-year-old American, Rex Finney, of Los Angeles, California, in 1930, as an attempt to increase horizontal movement and maneuverability during a parachute jump.[1][2] These early wingsuits were made of materials such as canvas, wood, silk, steel, and whale bone. They were not very reliable, although some "birdmen", notably Clem Sohn and Leo Valentin, claimed to have glided for miles.
In the mid 1990s, the modern wingsuit was developed by Patrick de Gayardon of France, adapted from the model used by Jhon Carta. In 1997, Bulgarian Sammy Popov designed and built a wingsuit which had a larger wing between the legs and longer wings on the arms. His prototype was developed at Boulder City, Nevada. Testing was conducted in a vertical wind tunnel in Las Vegas at Flyaway Las Vegas. Popov's wingsuit first flew in October 1998, over Jean, Nevada, but it never went into commercial production. Popov's design was a great improvement in creating lift; it was able to slow the vertical speed to 30 km/h while gliding horizontally at speeds over 300 km/h. In 1998, Chuck "Da Kine Raggs" built a version which incorporated hard ribs inside the wing airfoils. Although these more rigid wings were better able to keep their shape in flight, this made the wingsuit heavier and more difficult to fly. Raggs' design also never went into commercial production. Flying together for the first time, Popov and Raggs showcased their designs side-by-side at the World Free-fall Convention at Quincy, Illinois, in August, 1999. Both designs performed well. At the same event, multiple-formation wingsuit skydives were made which included de Gayardon's, Popov's, and Raggs' suits.
Commercial eraEdit
In 1999, Jari Kuosma of Finland and Robert Pečnik of Croatia teamed up to create a wingsuit that was safe and accessible for all skydivers. Kuosma established Bird-Man International Ltd. the same year. BirdMan's "Classic", designed by Pečnik, was the first wingsuit offered to the general skydiving public. BirdMan was the first manufacturer to advocate the safe use of wingsuits by creating an instructor program. Created by Kuosma, the instructor program's aim was to remove the stigma that wingsuits were dangerous and to provide wingsuit beginners (generally, skydivers with a minimum of 200 jumps) with a way to safely enjoy what was once considered the most dangerous feat in the skydiving world. With the help of Birdman instructors Scott Campos, Chuck Blue and Kim Griffin, a standardized program of instruction was developed that prepared instructors.[3] Phoenix-Fly, Fly Your Body, and Nitro Rigging have also instituted an instructor training program.
Despite the training and regulation, wingsuit flying remains a precarious pastime. A University of Colorado study found that 72% of wingsuit flyers had witnessed death or serious injury, and 76% had experienced a "near miss".[4]
Technical mechanicsEdit
Wingsuits in flight
The wingsuit flier enters free fall wearing both a wingsuit and parachute equipment. Exiting an aircraft in a wingsuit requires skilled techniques that differ depending on the location and size of the aircraft door. These techniques include the orientation relative to the aircraft and the airflow while exiting, and the way in which the flier will spread his legs and arms at the proper time so as not to hit the aircraft or become unstable in the relative wind. The wingsuit will immediately start to fly upon exiting the aircraft in the relative wind generated by the forward speed of the aircraft. Exiting from a BASE jumping site, such as a cliff, or exiting from a helicopter, a paraglider, or a hot air balloon, is fundamentally different from exiting a moving aircraft, as the initial airspeed upon exit is absent. In these situations, a vertical drop using the forces of gravity to accelerate is required to generate the airspeed that the wingsuit can then convert to lift.
At a planned altitude above the ground in which a skydiver or BASE jumper would typically deploy their parachute, a wingsuit flier will also deploy their parachute. The parachute is flown to a controlled landing at the desired landing spot using typical skydiving or BASE jumping techniques.
A wingsuit modifies the body area exposed to wind to increase the desired amount of lift with respect to drag generated by the body. An attainable glide ratio of some wingsuits is 2.5:1 or more[citation needed]. This means that for every meter dropped, two and a half meters are gained moving forward. This ratio can be referred to as flight efficiency. With body shape manipulation and by choosing the design characteristics of the wingsuit, a flier can alter both their forward speed and fall rate. The pilot manipulates these flight characteristics by changing the shape of their torso, de-arching and rolling of the shoulders and moving hips and knees, and by changing the angle of attack in which the wingsuit flies in the relative wind, and by the amount of tension applied to the fabric wings of the suit. The absence of a vertical stabilizing surface results in little damping around the yaw axis, so poor flying technique can result in a spin that requires active effort on the part of the skydiver to stop.
A wingsuit flyer over Palm Islands, Dubai
Wingsuit fliers can measure their performance relative to their goals with the use of free fall computers that record the amount of time they were in flight, the altitude they deployed their parachute, and the altitude they entered free fall. The fall rate speed can be calculated from this data and compared to previous flights. GPS receivers can also be used to plot and record the flight path of the suit, and when analyzed, can indicate the amount of distance flown during the flight. BASE jumpers can use landmarks on exit points, along with recorded video of their flight by ground crews, to determine their performance relative to previous flights and the flights of other BASE jumpers at the same site.
A typical skydiver's terminal velocity in belly to earth orientation ranges from 180–225 km/h (110 to 140 mph). A wingsuit can reduce these speeds dramatically. A vertical instantaneous velocity of 40 km/h (25 mph) has been recorded.[5] However the speed at which the body advances forward through the air is still much higher.
The tri-wing wingsuit has three individual ram-air wings attached under the arms and between the legs. The mono-wing wingsuit design incorporates the whole suit into one large wing.
Further developmentsEdit
Wingpack
BASE jumping in a wingsuit
Another variation on which studies are being focused is the wingpack, which consists of a strap-on rigid wing in carbon fibre.[6] It is a mix between a hang-glider and a wingsuit. The wingpack can reach a glide ratio of 6 and permits transportation of oxygen bottles and other material.[7]
On 31 July 2003, the Austrian Felix Baumgartner, jumping from 9 kilometres (30,000 ft), successfully crossed the English Channel in 14 minutes using a wingpack, having covered over 35 kilometres (22 mi).[8]
In 2006, the German enterprise ESG introduced the "Gryphon", a wingpack specifically destined for the secret incursions of the special forces.[9]
Wingsuit BASE
Since 2003,[10] many BASE jumpers have started using wingsuits, giving birth to WiSBASE.
Some popular places where WiSBASE is practiced are Kjerag and Trollstigen in Norway, Lauterbrunnen in Switzerland, Chamonix in France, and Monte Brento in Italy, with the landing field near Dro.
One technique is proximity flying, which is flying close to the faces and ridges of mountains. Loic Jean-Albert of France is generally considered one of the first proximity flyers; his pioneering flying brought many BASE jumpers into the sport. In November 2012, Alexander Polli became the first WiSBASE jumper to successfully strike a wingsuit target.[11] This target was made of foam and around 3 m (10 ft) tall.
Jet-
0/5000
หน้านี้มีบางประเด็น
Wingsuit ก่อตัวบินผ่านชายฝั่ง
Wingsuit บินหรือ wingsuiting เป็นกีฬาของร่างกายมนุษย์ผ่านอากาศโดยใช้ jumpsuit พิเศษ เรียกว่าเป็น "wingsuit" ซึ่งช่วยเพิ่มพื้นที่ผิวร่างกายให้เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในลิฟท์ เดินทาง Wingsuits ทันสมัย พัฒนาครั้งแรก ในปลายปี 1990 สร้างพื้นที่ผิว ด้วยผ้า ระหว่างขา และแขน Wingsuits บางครั้งเรียกว่า "ชุด birdman" (หลังผลิต wingsuit ใช้ได้ในเชิงพาณิชย์ครั้งแรก), "กระรอกบินชุด" (เนื่องจากรูปของสัตว์), และ "ค้างคาวชุด" (เนื่องจากความคลุมเครือรูปสัตว์หรือบางทีซูเปอร์ฮีโร่)
บิน wingsuit ปกติสิ้นสุดกับการเปิดร่มชูชีพ และเพื่อ wingsuit ปลอดภัยสามารถบินจากจุดใด ๆ ที่มีความสูงเพียงพอสำหรับใช้บินและร่มชูชีพ ปล่อยเครื่องบินปกติต้องกระโดดร่มดิ่ง หรือ BASE-jump ออกจากจุด Wingsuit flier สวมร่มชูชีพอุปกรณ์ออกแบบมาสำหรับกิจกรรม หรือ BASE-jumping บินร่มชูชีพเป็นปกติ แต่ฝาครอบนักบิน unzips ปีกแขนปกติหลังจากใช้งานเพื่อให้สามารถเข้าถึงสลับพวงมาลัย และควบคุมเชื้อสายร่มชูชีพ
เนื้อหา
ประวัติ
ยุคพาณิชย์
กลศาสตร์เทคนิค
เพิ่มเติมพัฒนา
Wingpack
Wingsuit ฐาน
ขับเจ็ท wingsuits
ฝึกอบรม
ระเบียน
Wingsuit ก่อระเบียน
Wisbase ข้ามระเบียน
Wingsuit บินระเบียน
อุบัติเหตุ
ในวัฒนธรรมสมัยนิยม
อ้างอิง
หมายเหตุ
อ้าง
ไปอ่าน
ลิงก์
HistoryEdit
ความพยายามก่อนที่บิน โดยเทเลอร์ Franz Reichelt ที่ บน 4 ซาวน่ากุมภาพันธ์ อายุ 33, wingsuit ไปจากหอไอเฟลเพื่อทดสอบใช้ร่มชูชีพและปีกของสิ่งประดิษฐ์ของเขา ซึ่งคล้ายกับ wingsuits ที่ทันสมัย เขาหลอกยาม โดยบอกว่า ทดลองไปดำเนินการกับหุ่น เขา hesitated ค่อนข้างนานก่อนเขาไป และตีพื้น ด้วยศีรษะ เปิดหลุมวัด แต่การชันสูตรพลิกศพพบว่า เขาตายของหัวใจวายก่อนตีช่วง ฟิล์ม YouTube ของความพยายามของเขาอยู่
wingsuit เป็นครั้งแรกได้ถูกใช้ โดยสหรัฐอเมริกาอายุ 19 ปี Rex Finney ของลอสแอนเจลิส แคลิฟอร์เนีย ใน 1930 เป็นความพยายามที่จะเพิ่มการเคลื่อนไหวในแนวนอนและแคล่วในระหว่างกระโดดร่มชูชีพ[1][2] wingsuits เหล่านี้ก่อนได้ทำการผลิตเช่นผ้าใบ ไม้ ผ้า เหล็ก และกระดูกปลาวาฬ พวกเขาไม่เชื่อถือมาก แม้ว่าบางอย่าง "birdmen" ยวด Clem Sohn และลีโอ Valentin อ้างว่า มีทะยานสำหรับไมล์
ในกลางปี 1990 wingsuit สมัยใหม่ถูกพัฒนาขึ้น โดย Patrick de Gayardon ของฝรั่งเศส ดัดแปลงจากแบบที่ใช้ โดย Jhon Carta ในปี 1997, Sammy บัลแกเรีย Popov ออกแบบ และสร้าง wingsuit ที่มีปีกขนาดใหญ่ระหว่างขาและปีกยาวแขน ต้นแบบของเขาได้รับการพัฒนาที่เมืองโบลเดอร์ เนวาดา มีดำเนินการทดสอบในอุโมงค์ลมแนวตั้งที่ Flyaway ลาสเวกัสลาสเวกัส Wingsuit ของ Popov แรกบินในเดือน 2541 ตุลาคม ไปจีน เนวาดา แต่มันไม่เคยเดินเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ ออกแบบของ Popov ถูกพัฒนามากในการสร้างลิฟท์ ก็สามารถจะชะลอความเร็วในแนวตั้งการ 30 km/h ในขณะที่ gliding แนวที่ความเร็วกว่า 300 km/h ในปี 1998 เชย "ดา Kine Raggs" สร้างเป็นรุ่นที่รวมซี่โครงแข็งภายใน airfoils วิง ถึงแม้ว่าปีกเหล่านี้เข้มงวดมากขึ้นได้ดีกับรูปร่างของพวกเขาในเที่ยวบิน นี้ทำ wingsuit หนัก และยากต่อการบิน ออกแบบของ Raggs ยังไม่เคยเดินเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ บินด้วยกันครั้งแรก Popov และ Raggs พลาดการออกแบบ--เคียงข้างกันที่ประชุม Free-fall โลกที่ควินซี รัฐอิลลินอยส์ สิงหาคม 1999 ทั้งการออกแบบดำเนินการด้วย ในเหตุการณ์เดียวกัน wingsuit หลายผู้แต่ง skydives ทำซึ่งรวมเด Gayardon ของ Popov ของ และชุดของ Raggs
eraEdit ค้า
ในปี 1999, Jari Kuosma ของฟินแลนด์และโรเบิร์ต Pečnik โครเอเชีย teamed ขึ้นสร้าง wingsuit ที่ปลอดภัย และสามารถเข้าถึงได้สำหรับ skydivers ทั้งหมด Kuosma ก่อตั้งนกแมนอินเตอร์เนชั่นแนล จำกัดปีเดียวกัน BirdMan ของ "คลาสสิก" ออกแบบ โดย Pečnik wingsuit แรกคำแนะนำเพื่อกิจกรรมสาธารณะทั่วไป BirdMan ผู้ผลิตแรกเพื่อสนับสนุนการใช้เซฟของ wingsuits โดยการสร้างโปรแกรมการสอนได้ สร้าง โดย Kuosma จุดมุ่งหมายของโปรแกรมผู้สอนถูกเอาภาพดอกไม้ที่ wingsuits มีอันตราย และ เพื่อให้ผู้เริ่มเรียน wingsuit (ทั่วไป skydivers กับน้อยกระโดด 200) ด้วยวิธีการอย่างปลอดภัยเพียงสิ่งครั้งถือเป็นความสำเร็จครั้งที่อันตรายที่สุดในโลกต้องกระโดดร่มดิ่ง ช่วยสอน Birdman Campos สก็อต บลูชัก และกริ ฟฟอน Kim โปรแกรมมาตรฐานคำสั่งถูกพัฒนาขึ้นที่เตรียมผู้สอน[3] ฟีนิกซ์บิน บินของร่างกาย และ rigging บริษัทไนโตรมียังโลกโปรแกรมฝึกอบรมผู้สอน
แม้ มีการฝึกอบรมและระเบียบ wingsuit บินยังคงเป็น งานอดิเรกที่ล่อแหลม การศึกษาของมหาวิทยาลัยโคโลราโดพบว่า 72% ของใบปลิว wingsuit ได้เห็นการตายหรือบาดเจ็บร้ายแรง และ 76% มีประสบการณ์ "ใกล้กับมิส"[4]
เทคนิค mechanicsEdit
Wingsuits ในเที่ยวบิน
wingsuit flier ป้อนตกฟรี wingsuit และร่มชูชีพอุปกรณ์สวมใส่ ออกจากเที่ยวบินใน wingsuit ต้องใช้เทคนิคที่มีทักษะที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับตำแหน่งและขนาดของประตูเครื่องบิน เทคนิคเหล่านี้มีแนวเทียบเครื่องบิน และการไหลเวียนของอากาศในขณะที่ออกจาก และวิธีที่ flier ที่จะแพร่กระจายขาและแขนของเขาในเวลาเหมาะสมเพื่อไม่ให้ตีเครื่องบิน หรือเสถียรในลมสัมพัทธ์ Wingsuit ในทันทีจะเริ่มบินเมื่อออกจากเครื่องบินลมญาติสร้างขึ้น ด้วยความเร็วไปข้างหน้าของเครื่องบิน ออกจากฐานกระโดดไซต์ เช่นหน้าผา หรือออกจากเฮลิคอปเตอร์ paraglider หรือ บอลลูนอากาศร้อน มีความแตกต่างกันจากการออกจากเครื่องบินที่เคลื่อนไหว เป็น airspeed ครั้งแรกตามออกมา ในสถานการณ์เหล่านี้ ใช้กองกำลังของแรงโน้มถ่วงเพื่อเร่งวางแนวตั้งจะต้องสร้าง airspeed ที่ wingsuit สามารถแปลงให้ยกแล้ว
ที่ระดับความสูงที่วางแผนไว้เหนือพื้นดินในที่ skydiver หรือจัมเปอร์ฐานจะโดยทั่วไปใช้ร่มชูชีพของพวกเขา wingsuit flier ยังจะใช้ร่มชูชีพของพวกเขา ร่มชูชีพจะบินไปจอดที่จอดต้องใช้ฐานกระโดดเทคนิคต้องกระโดดร่มดิ่งทั่วไปจุดควบคุม
wingsuit ปรับเปลี่ยนบริเวณร่างกายที่สัมผัสกับลมเพื่อเพิ่มจำนวนลิฟท์พร้อมกับลากขึ้น โดยร่างกายต้องการ อัตราการร่อนตามบาง wingsuits เป็น 2.5:1 หรือเพิ่มเติม [อ้างจำเป็น] นี้หมายความ ว่า สำหรับทุกวัดที่ลดลง สอง และครึ่งเมตรจะได้ย้ายไปข้างหน้า อัตราส่วนนี้สามารถอ้างอิงเพื่อประสิทธิภาพในการบิน ด้วยการจัดการรูปร่างร่างกาย และ โดยการเลือกลักษณะการออกแบบของ wingsuit, flier ที่สามารถเปลี่ยนความเร็วไปข้างหน้าและอัตราการตก นักบินควบคุมลักษณะเหล่านี้บิน โดยการเปลี่ยนรูปร่างของลำตัวของพวกเขา ยกเลิก arching และไหล่ และการเคลื่อนย้ายสะโพก และหัว เข่า และ โดยการเปลี่ยนการโจมตีของมุม wingsuit ลอยลมญาติ และ ตามจำนวนของความตึงเครียดกับปีกผ้าของชุด การขาดงานของพื้นผิวแนวตั้งสมัยมีเสถียรภาพส่งผลลดน้อยรอบแกนปาเก่อญอ ดังนั้นเทคนิคการบินจนอาจทำให้หมุนที่ต้องใช้ความพยายามในส่วน skydiver ที่หยุดได้
wingsuit ใบปลิวผ่านหมู่เกาะต้นปาล์ม ดูไบ
Wingsuit กำลังแจกใบปลิวสามารถวัดประสิทธิภาพของพวกเขาสัมพันธ์กับเป้าหมายด้วยการใช้คอมพิวเตอร์ฟรีตกที่บันทึกจำนวนเวลาที่อยู่ในเที่ยวบิน ความสูงที่พวกเขาจัดวางร่มชูชีพของพวกเขาและการเข้าอยู่ฟรี ความเร็วอัตราตกสามารถคำนวณได้จากข้อมูลนี้ และเมื่อเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้านี้ สำหรับ GPS ยังสามารถใช้การพล็อต และบันทึกเส้นทางบินของชุด และเมื่อวิเคราะห์ สามารถระบุจำนวนระยะทางที่บินระหว่างเที่ยวบิน ปลอกพื้นฐานสามารถใช้สถานออกจุด พร้อมบินโดยหน้าที่ดิน บันทึกวีดีโอ การตรวจสอบประสิทธิภาพความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้เที่ยวบินและเที่ยวบินของปลอกพื้นฐานอื่น ๆ ที่เดียวกันกับไซต์
ความเร็วเทอร์มินัลของ skydiver ทั่วไปในท้องช่วงแนวโลกจาก 180-225 km/h (ความเร็ว 110-140) Wingsuit สามารถลดความเร็วเหล่านี้อย่างมาก ได้ถูกบันทึกเป็นแนวกำลังความเร็ว 40 km/h (ความเร็ว 25)[5] อย่างไรก็ตาม ความเร็วที่ร่างกายล่วงหน้าไปข้างหน้าผ่านอากาศจะยังคงสูงขึ้น
wingsuit วิงตรีมีปีกอากาศรามสามที่แนบตามแขน และขา Wingsuit วิงโมโนผสมชุดทั้งหมดเป็นหนึ่งใหญ่ปีก
developmentsEdit ต่อ
Wingpack
ฐานกระโดดใน wingsuit
การเปลี่ยนแปลงอื่นที่มีการเน้นการศึกษาเป็น wingpack ซึ่งเป็นสายที่แข็งปีกในคาร์บอนไฟเบอร์ประกอบด้วย[6] เป็นผสมระหว่างแบบ hang-glider wingsuit เป็น Wingpack สามารถเข้าถึงอัตราการร่อนของ 6 และอนุญาตให้มีการขนส่งออกซิเจนขวดและวัสดุอื่น ๆ[7]
31 2546 กรกฎาคม Baumgartner เฟลิกซ์ออสเตรีย กระโดดจาก 9 กิโลเมตร (30000 ฟุต), ข้ามช่องแคบอังกฤษสำเร็จในนาทีที่ 14 ใช้เป็น wingpack มีครอบคลุมกว่า 35 กิโลเมตร (22 mi)[8]
ใน 2006 องค์กรเยอรมัน ESG "Gryphon", wingpack ที่กำหนดสำหรับการรุกรานของกองกำลังพิเศษลับเฉพาะที่แนะนำ[9]
Wingsuit ฐาน
ตั้งแต่ 2003, [10] ปลอกหลายพื้นฐานเริ่มต้นใช้ wingsuits, WiSBASE ให้กำเนิด
บางสถานยอดนิยมที่มีประสบการณ์ WiSBASE มี Kjerag และ Trollstigen ในประเทศนอร์เวย์ Lauterbrunnen สวิตเซอร์แลนด์ ชาโมนิกซ์ประเทศฝรั่งเศส และ Brento มอนในอิตาลี สนามใกล้ Dro
เทคนิคหนึ่งเป็นแห่งการบิน ซึ่งจะบินหน้าและสันเขาของภูเขา Loic Jean-อัลเบิร์ตแห่งฝรั่งเศสโดยทั่วไปถือเป็นหนึ่งใบปลิวแห่งแรก เขาบุกเบิกเดินทางนำเข้ามาในฐานปลอกในกีฬา ในเดือน 2012 พฤศจิกายน อเล็กซานเดอร์ Polli กลายเป็น จัมเปอร์ WiSBASE แรกให้เรียบร้อยตีเป้าหมาย wingsuit[11] เป้าหมายนี้ถูกทำมาจากโฟมและประมาณ 3 เมตร (10 ฟุต) สูงขึ้น
เจ็ท -
Wingsuit ก่อตัวบินผ่านชายฝั่ง
Wingsuit บินหรือ wingsuiting เป็นกีฬาของร่างกายมนุษย์ผ่านอากาศโดยใช้ jumpsuit พิเศษ เรียกว่าเป็น "wingsuit" ซึ่งช่วยเพิ่มพื้นที่ผิวร่างกายให้เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในลิฟท์ เดินทาง Wingsuits ทันสมัย พัฒนาครั้งแรก ในปลายปี 1990 สร้างพื้นที่ผิว ด้วยผ้า ระหว่างขา และแขน Wingsuits บางครั้งเรียกว่า "ชุด birdman" (หลังผลิต wingsuit ใช้ได้ในเชิงพาณิชย์ครั้งแรก), "กระรอกบินชุด" (เนื่องจากรูปของสัตว์), และ "ค้างคาวชุด" (เนื่องจากความคลุมเครือรูปสัตว์หรือบางทีซูเปอร์ฮีโร่)
บิน wingsuit ปกติสิ้นสุดกับการเปิดร่มชูชีพ และเพื่อ wingsuit ปลอดภัยสามารถบินจากจุดใด ๆ ที่มีความสูงเพียงพอสำหรับใช้บินและร่มชูชีพ ปล่อยเครื่องบินปกติต้องกระโดดร่มดิ่ง หรือ BASE-jump ออกจากจุด Wingsuit flier สวมร่มชูชีพอุปกรณ์ออกแบบมาสำหรับกิจกรรม หรือ BASE-jumping บินร่มชูชีพเป็นปกติ แต่ฝาครอบนักบิน unzips ปีกแขนปกติหลังจากใช้งานเพื่อให้สามารถเข้าถึงสลับพวงมาลัย และควบคุมเชื้อสายร่มชูชีพ
เนื้อหา
ประวัติ
ยุคพาณิชย์
กลศาสตร์เทคนิค
เพิ่มเติมพัฒนา
Wingpack
Wingsuit ฐาน
ขับเจ็ท wingsuits
ฝึกอบรม
ระเบียน
Wingsuit ก่อระเบียน
Wisbase ข้ามระเบียน
Wingsuit บินระเบียน
อุบัติเหตุ
ในวัฒนธรรมสมัยนิยม
อ้างอิง
หมายเหตุ
อ้าง
ไปอ่าน
ลิงก์
HistoryEdit
ความพยายามก่อนที่บิน โดยเทเลอร์ Franz Reichelt ที่ บน 4 ซาวน่ากุมภาพันธ์ อายุ 33, wingsuit ไปจากหอไอเฟลเพื่อทดสอบใช้ร่มชูชีพและปีกของสิ่งประดิษฐ์ของเขา ซึ่งคล้ายกับ wingsuits ที่ทันสมัย เขาหลอกยาม โดยบอกว่า ทดลองไปดำเนินการกับหุ่น เขา hesitated ค่อนข้างนานก่อนเขาไป และตีพื้น ด้วยศีรษะ เปิดหลุมวัด แต่การชันสูตรพลิกศพพบว่า เขาตายของหัวใจวายก่อนตีช่วง ฟิล์ม YouTube ของความพยายามของเขาอยู่
wingsuit เป็นครั้งแรกได้ถูกใช้ โดยสหรัฐอเมริกาอายุ 19 ปี Rex Finney ของลอสแอนเจลิส แคลิฟอร์เนีย ใน 1930 เป็นความพยายามที่จะเพิ่มการเคลื่อนไหวในแนวนอนและแคล่วในระหว่างกระโดดร่มชูชีพ[1][2] wingsuits เหล่านี้ก่อนได้ทำการผลิตเช่นผ้าใบ ไม้ ผ้า เหล็ก และกระดูกปลาวาฬ พวกเขาไม่เชื่อถือมาก แม้ว่าบางอย่าง "birdmen" ยวด Clem Sohn และลีโอ Valentin อ้างว่า มีทะยานสำหรับไมล์
ในกลางปี 1990 wingsuit สมัยใหม่ถูกพัฒนาขึ้น โดย Patrick de Gayardon ของฝรั่งเศส ดัดแปลงจากแบบที่ใช้ โดย Jhon Carta ในปี 1997, Sammy บัลแกเรีย Popov ออกแบบ และสร้าง wingsuit ที่มีปีกขนาดใหญ่ระหว่างขาและปีกยาวแขน ต้นแบบของเขาได้รับการพัฒนาที่เมืองโบลเดอร์ เนวาดา มีดำเนินการทดสอบในอุโมงค์ลมแนวตั้งที่ Flyaway ลาสเวกัสลาสเวกัส Wingsuit ของ Popov แรกบินในเดือน 2541 ตุลาคม ไปจีน เนวาดา แต่มันไม่เคยเดินเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ ออกแบบของ Popov ถูกพัฒนามากในการสร้างลิฟท์ ก็สามารถจะชะลอความเร็วในแนวตั้งการ 30 km/h ในขณะที่ gliding แนวที่ความเร็วกว่า 300 km/h ในปี 1998 เชย "ดา Kine Raggs" สร้างเป็นรุ่นที่รวมซี่โครงแข็งภายใน airfoils วิง ถึงแม้ว่าปีกเหล่านี้เข้มงวดมากขึ้นได้ดีกับรูปร่างของพวกเขาในเที่ยวบิน นี้ทำ wingsuit หนัก และยากต่อการบิน ออกแบบของ Raggs ยังไม่เคยเดินเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ บินด้วยกันครั้งแรก Popov และ Raggs พลาดการออกแบบ--เคียงข้างกันที่ประชุม Free-fall โลกที่ควินซี รัฐอิลลินอยส์ สิงหาคม 1999 ทั้งการออกแบบดำเนินการด้วย ในเหตุการณ์เดียวกัน wingsuit หลายผู้แต่ง skydives ทำซึ่งรวมเด Gayardon ของ Popov ของ และชุดของ Raggs
eraEdit ค้า
ในปี 1999, Jari Kuosma ของฟินแลนด์และโรเบิร์ต Pečnik โครเอเชีย teamed ขึ้นสร้าง wingsuit ที่ปลอดภัย และสามารถเข้าถึงได้สำหรับ skydivers ทั้งหมด Kuosma ก่อตั้งนกแมนอินเตอร์เนชั่นแนล จำกัดปีเดียวกัน BirdMan ของ "คลาสสิก" ออกแบบ โดย Pečnik wingsuit แรกคำแนะนำเพื่อกิจกรรมสาธารณะทั่วไป BirdMan ผู้ผลิตแรกเพื่อสนับสนุนการใช้เซฟของ wingsuits โดยการสร้างโปรแกรมการสอนได้ สร้าง โดย Kuosma จุดมุ่งหมายของโปรแกรมผู้สอนถูกเอาภาพดอกไม้ที่ wingsuits มีอันตราย และ เพื่อให้ผู้เริ่มเรียน wingsuit (ทั่วไป skydivers กับน้อยกระโดด 200) ด้วยวิธีการอย่างปลอดภัยเพียงสิ่งครั้งถือเป็นความสำเร็จครั้งที่อันตรายที่สุดในโลกต้องกระโดดร่มดิ่ง ช่วยสอน Birdman Campos สก็อต บลูชัก และกริ ฟฟอน Kim โปรแกรมมาตรฐานคำสั่งถูกพัฒนาขึ้นที่เตรียมผู้สอน[3] ฟีนิกซ์บิน บินของร่างกาย และ rigging บริษัทไนโตรมียังโลกโปรแกรมฝึกอบรมผู้สอน
แม้ มีการฝึกอบรมและระเบียบ wingsuit บินยังคงเป็น งานอดิเรกที่ล่อแหลม การศึกษาของมหาวิทยาลัยโคโลราโดพบว่า 72% ของใบปลิว wingsuit ได้เห็นการตายหรือบาดเจ็บร้ายแรง และ 76% มีประสบการณ์ "ใกล้กับมิส"[4]
เทคนิค mechanicsEdit
Wingsuits ในเที่ยวบิน
wingsuit flier ป้อนตกฟรี wingsuit และร่มชูชีพอุปกรณ์สวมใส่ ออกจากเที่ยวบินใน wingsuit ต้องใช้เทคนิคที่มีทักษะที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับตำแหน่งและขนาดของประตูเครื่องบิน เทคนิคเหล่านี้มีแนวเทียบเครื่องบิน และการไหลเวียนของอากาศในขณะที่ออกจาก และวิธีที่ flier ที่จะแพร่กระจายขาและแขนของเขาในเวลาเหมาะสมเพื่อไม่ให้ตีเครื่องบิน หรือเสถียรในลมสัมพัทธ์ Wingsuit ในทันทีจะเริ่มบินเมื่อออกจากเครื่องบินลมญาติสร้างขึ้น ด้วยความเร็วไปข้างหน้าของเครื่องบิน ออกจากฐานกระโดดไซต์ เช่นหน้าผา หรือออกจากเฮลิคอปเตอร์ paraglider หรือ บอลลูนอากาศร้อน มีความแตกต่างกันจากการออกจากเครื่องบินที่เคลื่อนไหว เป็น airspeed ครั้งแรกตามออกมา ในสถานการณ์เหล่านี้ ใช้กองกำลังของแรงโน้มถ่วงเพื่อเร่งวางแนวตั้งจะต้องสร้าง airspeed ที่ wingsuit สามารถแปลงให้ยกแล้ว
ที่ระดับความสูงที่วางแผนไว้เหนือพื้นดินในที่ skydiver หรือจัมเปอร์ฐานจะโดยทั่วไปใช้ร่มชูชีพของพวกเขา wingsuit flier ยังจะใช้ร่มชูชีพของพวกเขา ร่มชูชีพจะบินไปจอดที่จอดต้องใช้ฐานกระโดดเทคนิคต้องกระโดดร่มดิ่งทั่วไปจุดควบคุม
wingsuit ปรับเปลี่ยนบริเวณร่างกายที่สัมผัสกับลมเพื่อเพิ่มจำนวนลิฟท์พร้อมกับลากขึ้น โดยร่างกายต้องการ อัตราการร่อนตามบาง wingsuits เป็น 2.5:1 หรือเพิ่มเติม [อ้างจำเป็น] นี้หมายความ ว่า สำหรับทุกวัดที่ลดลง สอง และครึ่งเมตรจะได้ย้ายไปข้างหน้า อัตราส่วนนี้สามารถอ้างอิงเพื่อประสิทธิภาพในการบิน ด้วยการจัดการรูปร่างร่างกาย และ โดยการเลือกลักษณะการออกแบบของ wingsuit, flier ที่สามารถเปลี่ยนความเร็วไปข้างหน้าและอัตราการตก นักบินควบคุมลักษณะเหล่านี้บิน โดยการเปลี่ยนรูปร่างของลำตัวของพวกเขา ยกเลิก arching และไหล่ และการเคลื่อนย้ายสะโพก และหัว เข่า และ โดยการเปลี่ยนการโจมตีของมุม wingsuit ลอยลมญาติ และ ตามจำนวนของความตึงเครียดกับปีกผ้าของชุด การขาดงานของพื้นผิวแนวตั้งสมัยมีเสถียรภาพส่งผลลดน้อยรอบแกนปาเก่อญอ ดังนั้นเทคนิคการบินจนอาจทำให้หมุนที่ต้องใช้ความพยายามในส่วน skydiver ที่หยุดได้
wingsuit ใบปลิวผ่านหมู่เกาะต้นปาล์ม ดูไบ
Wingsuit กำลังแจกใบปลิวสามารถวัดประสิทธิภาพของพวกเขาสัมพันธ์กับเป้าหมายด้วยการใช้คอมพิวเตอร์ฟรีตกที่บันทึกจำนวนเวลาที่อยู่ในเที่ยวบิน ความสูงที่พวกเขาจัดวางร่มชูชีพของพวกเขาและการเข้าอยู่ฟรี ความเร็วอัตราตกสามารถคำนวณได้จากข้อมูลนี้ และเมื่อเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้านี้ สำหรับ GPS ยังสามารถใช้การพล็อต และบันทึกเส้นทางบินของชุด และเมื่อวิเคราะห์ สามารถระบุจำนวนระยะทางที่บินระหว่างเที่ยวบิน ปลอกพื้นฐานสามารถใช้สถานออกจุด พร้อมบินโดยหน้าที่ดิน บันทึกวีดีโอ การตรวจสอบประสิทธิภาพความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้เที่ยวบินและเที่ยวบินของปลอกพื้นฐานอื่น ๆ ที่เดียวกันกับไซต์
ความเร็วเทอร์มินัลของ skydiver ทั่วไปในท้องช่วงแนวโลกจาก 180-225 km/h (ความเร็ว 110-140) Wingsuit สามารถลดความเร็วเหล่านี้อย่างมาก ได้ถูกบันทึกเป็นแนวกำลังความเร็ว 40 km/h (ความเร็ว 25)[5] อย่างไรก็ตาม ความเร็วที่ร่างกายล่วงหน้าไปข้างหน้าผ่านอากาศจะยังคงสูงขึ้น
wingsuit วิงตรีมีปีกอากาศรามสามที่แนบตามแขน และขา Wingsuit วิงโมโนผสมชุดทั้งหมดเป็นหนึ่งใหญ่ปีก
developmentsEdit ต่อ
Wingpack
ฐานกระโดดใน wingsuit
การเปลี่ยนแปลงอื่นที่มีการเน้นการศึกษาเป็น wingpack ซึ่งเป็นสายที่แข็งปีกในคาร์บอนไฟเบอร์ประกอบด้วย[6] เป็นผสมระหว่างแบบ hang-glider wingsuit เป็น Wingpack สามารถเข้าถึงอัตราการร่อนของ 6 และอนุญาตให้มีการขนส่งออกซิเจนขวดและวัสดุอื่น ๆ[7]
31 2546 กรกฎาคม Baumgartner เฟลิกซ์ออสเตรีย กระโดดจาก 9 กิโลเมตร (30000 ฟุต), ข้ามช่องแคบอังกฤษสำเร็จในนาทีที่ 14 ใช้เป็น wingpack มีครอบคลุมกว่า 35 กิโลเมตร (22 mi)[8]
ใน 2006 องค์กรเยอรมัน ESG "Gryphon", wingpack ที่กำหนดสำหรับการรุกรานของกองกำลังพิเศษลับเฉพาะที่แนะนำ[9]
Wingsuit ฐาน
ตั้งแต่ 2003, [10] ปลอกหลายพื้นฐานเริ่มต้นใช้ wingsuits, WiSBASE ให้กำเนิด
บางสถานยอดนิยมที่มีประสบการณ์ WiSBASE มี Kjerag และ Trollstigen ในประเทศนอร์เวย์ Lauterbrunnen สวิตเซอร์แลนด์ ชาโมนิกซ์ประเทศฝรั่งเศส และ Brento มอนในอิตาลี สนามใกล้ Dro
เทคนิคหนึ่งเป็นแห่งการบิน ซึ่งจะบินหน้าและสันเขาของภูเขา Loic Jean-อัลเบิร์ตแห่งฝรั่งเศสโดยทั่วไปถือเป็นหนึ่งใบปลิวแห่งแรก เขาบุกเบิกเดินทางนำเข้ามาในฐานปลอกในกีฬา ในเดือน 2012 พฤศจิกายน อเล็กซานเดอร์ Polli กลายเป็น จัมเปอร์ WiSBASE แรกให้เรียบร้อยตีเป้าหมาย wingsuit[11] เป้าหมายนี้ถูกทำมาจากโฟมและประมาณ 3 เมตร (10 ฟุต) สูงขึ้น
เจ็ท -
การแปล กรุณารอสักครู่..
This page has some issues
Wingsuit formation flight over the coast
Wingsuit flying or wingsuiting is the sport of flying the human body through the air using a special jumpsuit, called a "wingsuit", which adds surface area to the human body to enable a significant increase in lift. Modern wingsuits, first developed in the late 1990s, create the surface area with fabric between the legs and under the arms. Wingsuits are sometimes referred to as "birdman suits" (after the makers of the first commercially available wingsuit), "flying squirrel suits" (due to their resemblance to the animal), and "bat suits" (due to their vague resemblance to the animal or perhaps the superhero).
A wingsuit flight normally ends with a parachute opening, and so a wingsuit can safely be flown from any point that provides sufficient altitude for flight and parachute deployment, normally a skydiving drop aircraft or BASE-jump exit point. The wingsuit flier wears parachute equipment designed for skydiving or BASE-jumping. The parachute flight is normal, but the canopy pilot typically unzips the arm wings after deployment to be able to reach the steering toggles and control the parachute descent.
Contents
History
Commercial era
Technical mechanics
Further developments
Wingpack
Wingsuit BASE
Jet-powered wingsuits
Training
Records
Wingsuit formation records
Wisbase jump records
Wingsuit flight records
Accidents
In popular culture
References
Notes
Citations
Further reading
External links
HistoryEdit
An early attempt at wingsuit flying by a tailor, Franz Reichelt, who, on 4 February 1912, aged 33, jumped from the Eiffel Tower to test a combination of parachute and wing of his invention, which was similar to modern wingsuits. He fooled the guards by saying that the experiment was going to be conducted with a dummy. He hesitated quite a long time before he jumped, and hit the ground with his head, opening a measurable hole, but an autopsy showed that he died of a heart attack before hitting the pavement. A YouTube film of his attempt exists.
A wingsuit was first used by 19-year-old American, Rex Finney, of Los Angeles, California, in 1930, as an attempt to increase horizontal movement and maneuverability during a parachute jump.[1][2] These early wingsuits were made of materials such as canvas, wood, silk, steel, and whale bone. They were not very reliable, although some "birdmen", notably Clem Sohn and Leo Valentin, claimed to have glided for miles.
In the mid 1990s, the modern wingsuit was developed by Patrick de Gayardon of France, adapted from the model used by Jhon Carta. In 1997, Bulgarian Sammy Popov designed and built a wingsuit which had a larger wing between the legs and longer wings on the arms. His prototype was developed at Boulder City, Nevada. Testing was conducted in a vertical wind tunnel in Las Vegas at Flyaway Las Vegas. Popov's wingsuit first flew in October 1998, over Jean, Nevada, but it never went into commercial production. Popov's design was a great improvement in creating lift; it was able to slow the vertical speed to 30 km/h while gliding horizontally at speeds over 300 km/h. In 1998, Chuck "Da Kine Raggs" built a version which incorporated hard ribs inside the wing airfoils. Although these more rigid wings were better able to keep their shape in flight, this made the wingsuit heavier and more difficult to fly. Raggs' design also never went into commercial production. Flying together for the first time, Popov and Raggs showcased their designs side-by-side at the World Free-fall Convention at Quincy, Illinois, in August, 1999. Both designs performed well. At the same event, multiple-formation wingsuit skydives were made which included de Gayardon's, Popov's, and Raggs' suits.
Commercial eraEdit
In 1999, Jari Kuosma of Finland and Robert Pečnik of Croatia teamed up to create a wingsuit that was safe and accessible for all skydivers. Kuosma established Bird-Man International Ltd. the same year. BirdMan's "Classic", designed by Pečnik, was the first wingsuit offered to the general skydiving public. BirdMan was the first manufacturer to advocate the safe use of wingsuits by creating an instructor program. Created by Kuosma, the instructor program's aim was to remove the stigma that wingsuits were dangerous and to provide wingsuit beginners (generally, skydivers with a minimum of 200 jumps) with a way to safely enjoy what was once considered the most dangerous feat in the skydiving world. With the help of Birdman instructors Scott Campos, Chuck Blue and Kim Griffin, a standardized program of instruction was developed that prepared instructors.[3] Phoenix-Fly, Fly Your Body, and Nitro Rigging have also instituted an instructor training program.
Despite the training and regulation, wingsuit flying remains a precarious pastime. A University of Colorado study found that 72% of wingsuit flyers had witnessed death or serious injury, and 76% had experienced a "near miss".[4]
Technical mechanicsEdit
Wingsuits in flight
The wingsuit flier enters free fall wearing both a wingsuit and parachute equipment. Exiting an aircraft in a wingsuit requires skilled techniques that differ depending on the location and size of the aircraft door. These techniques include the orientation relative to the aircraft and the airflow while exiting, and the way in which the flier will spread his legs and arms at the proper time so as not to hit the aircraft or become unstable in the relative wind. The wingsuit will immediately start to fly upon exiting the aircraft in the relative wind generated by the forward speed of the aircraft. Exiting from a BASE jumping site, such as a cliff, or exiting from a helicopter, a paraglider, or a hot air balloon, is fundamentally different from exiting a moving aircraft, as the initial airspeed upon exit is absent. In these situations, a vertical drop using the forces of gravity to accelerate is required to generate the airspeed that the wingsuit can then convert to lift.
At a planned altitude above the ground in which a skydiver or BASE jumper would typically deploy their parachute, a wingsuit flier will also deploy their parachute. The parachute is flown to a controlled landing at the desired landing spot using typical skydiving or BASE jumping techniques.
A wingsuit modifies the body area exposed to wind to increase the desired amount of lift with respect to drag generated by the body. An attainable glide ratio of some wingsuits is 2.5:1 or more[citation needed]. This means that for every meter dropped, two and a half meters are gained moving forward. This ratio can be referred to as flight efficiency. With body shape manipulation and by choosing the design characteristics of the wingsuit, a flier can alter both their forward speed and fall rate. The pilot manipulates these flight characteristics by changing the shape of their torso, de-arching and rolling of the shoulders and moving hips and knees, and by changing the angle of attack in which the wingsuit flies in the relative wind, and by the amount of tension applied to the fabric wings of the suit. The absence of a vertical stabilizing surface results in little damping around the yaw axis, so poor flying technique can result in a spin that requires active effort on the part of the skydiver to stop.
A wingsuit flyer over Palm Islands, Dubai
Wingsuit fliers can measure their performance relative to their goals with the use of free fall computers that record the amount of time they were in flight, the altitude they deployed their parachute, and the altitude they entered free fall. The fall rate speed can be calculated from this data and compared to previous flights. GPS receivers can also be used to plot and record the flight path of the suit, and when analyzed, can indicate the amount of distance flown during the flight. BASE jumpers can use landmarks on exit points, along with recorded video of their flight by ground crews, to determine their performance relative to previous flights and the flights of other BASE jumpers at the same site.
A typical skydiver's terminal velocity in belly to earth orientation ranges from 180–225 km/h (110 to 140 mph). A wingsuit can reduce these speeds dramatically. A vertical instantaneous velocity of 40 km/h (25 mph) has been recorded.[5] However the speed at which the body advances forward through the air is still much higher.
The tri-wing wingsuit has three individual ram-air wings attached under the arms and between the legs. The mono-wing wingsuit design incorporates the whole suit into one large wing.
Further developmentsEdit
Wingpack
BASE jumping in a wingsuit
Another variation on which studies are being focused is the wingpack, which consists of a strap-on rigid wing in carbon fibre.[6] It is a mix between a hang-glider and a wingsuit. The wingpack can reach a glide ratio of 6 and permits transportation of oxygen bottles and other material.[7]
On 31 July 2003, the Austrian Felix Baumgartner, jumping from 9 kilometres (30,000 ft), successfully crossed the English Channel in 14 minutes using a wingpack, having covered over 35 kilometres (22 mi).[8]
In 2006, the German enterprise ESG introduced the "Gryphon", a wingpack specifically destined for the secret incursions of the special forces.[9]
Wingsuit BASE
Since 2003,[10] many BASE jumpers have started using wingsuits, giving birth to WiSBASE.
Some popular places where WiSBASE is practiced are Kjerag and Trollstigen in Norway, Lauterbrunnen in Switzerland, Chamonix in France, and Monte Brento in Italy, with the landing field near Dro.
One technique is proximity flying, which is flying close to the faces and ridges of mountains. Loic Jean-Albert of France is generally considered one of the first proximity flyers; his pioneering flying brought many BASE jumpers into the sport. In November 2012, Alexander Polli became the first WiSBASE jumper to successfully strike a wingsuit target.[11] This target was made of foam and around 3 m (10 ft) tall.
Jet-
Wingsuit formation flight over the coast
Wingsuit flying or wingsuiting is the sport of flying the human body through the air using a special jumpsuit, called a "wingsuit", which adds surface area to the human body to enable a significant increase in lift. Modern wingsuits, first developed in the late 1990s, create the surface area with fabric between the legs and under the arms. Wingsuits are sometimes referred to as "birdman suits" (after the makers of the first commercially available wingsuit), "flying squirrel suits" (due to their resemblance to the animal), and "bat suits" (due to their vague resemblance to the animal or perhaps the superhero).
A wingsuit flight normally ends with a parachute opening, and so a wingsuit can safely be flown from any point that provides sufficient altitude for flight and parachute deployment, normally a skydiving drop aircraft or BASE-jump exit point. The wingsuit flier wears parachute equipment designed for skydiving or BASE-jumping. The parachute flight is normal, but the canopy pilot typically unzips the arm wings after deployment to be able to reach the steering toggles and control the parachute descent.
Contents
History
Commercial era
Technical mechanics
Further developments
Wingpack
Wingsuit BASE
Jet-powered wingsuits
Training
Records
Wingsuit formation records
Wisbase jump records
Wingsuit flight records
Accidents
In popular culture
References
Notes
Citations
Further reading
External links
HistoryEdit
An early attempt at wingsuit flying by a tailor, Franz Reichelt, who, on 4 February 1912, aged 33, jumped from the Eiffel Tower to test a combination of parachute and wing of his invention, which was similar to modern wingsuits. He fooled the guards by saying that the experiment was going to be conducted with a dummy. He hesitated quite a long time before he jumped, and hit the ground with his head, opening a measurable hole, but an autopsy showed that he died of a heart attack before hitting the pavement. A YouTube film of his attempt exists.
A wingsuit was first used by 19-year-old American, Rex Finney, of Los Angeles, California, in 1930, as an attempt to increase horizontal movement and maneuverability during a parachute jump.[1][2] These early wingsuits were made of materials such as canvas, wood, silk, steel, and whale bone. They were not very reliable, although some "birdmen", notably Clem Sohn and Leo Valentin, claimed to have glided for miles.
In the mid 1990s, the modern wingsuit was developed by Patrick de Gayardon of France, adapted from the model used by Jhon Carta. In 1997, Bulgarian Sammy Popov designed and built a wingsuit which had a larger wing between the legs and longer wings on the arms. His prototype was developed at Boulder City, Nevada. Testing was conducted in a vertical wind tunnel in Las Vegas at Flyaway Las Vegas. Popov's wingsuit first flew in October 1998, over Jean, Nevada, but it never went into commercial production. Popov's design was a great improvement in creating lift; it was able to slow the vertical speed to 30 km/h while gliding horizontally at speeds over 300 km/h. In 1998, Chuck "Da Kine Raggs" built a version which incorporated hard ribs inside the wing airfoils. Although these more rigid wings were better able to keep their shape in flight, this made the wingsuit heavier and more difficult to fly. Raggs' design also never went into commercial production. Flying together for the first time, Popov and Raggs showcased their designs side-by-side at the World Free-fall Convention at Quincy, Illinois, in August, 1999. Both designs performed well. At the same event, multiple-formation wingsuit skydives were made which included de Gayardon's, Popov's, and Raggs' suits.
Commercial eraEdit
In 1999, Jari Kuosma of Finland and Robert Pečnik of Croatia teamed up to create a wingsuit that was safe and accessible for all skydivers. Kuosma established Bird-Man International Ltd. the same year. BirdMan's "Classic", designed by Pečnik, was the first wingsuit offered to the general skydiving public. BirdMan was the first manufacturer to advocate the safe use of wingsuits by creating an instructor program. Created by Kuosma, the instructor program's aim was to remove the stigma that wingsuits were dangerous and to provide wingsuit beginners (generally, skydivers with a minimum of 200 jumps) with a way to safely enjoy what was once considered the most dangerous feat in the skydiving world. With the help of Birdman instructors Scott Campos, Chuck Blue and Kim Griffin, a standardized program of instruction was developed that prepared instructors.[3] Phoenix-Fly, Fly Your Body, and Nitro Rigging have also instituted an instructor training program.
Despite the training and regulation, wingsuit flying remains a precarious pastime. A University of Colorado study found that 72% of wingsuit flyers had witnessed death or serious injury, and 76% had experienced a "near miss".[4]
Technical mechanicsEdit
Wingsuits in flight
The wingsuit flier enters free fall wearing both a wingsuit and parachute equipment. Exiting an aircraft in a wingsuit requires skilled techniques that differ depending on the location and size of the aircraft door. These techniques include the orientation relative to the aircraft and the airflow while exiting, and the way in which the flier will spread his legs and arms at the proper time so as not to hit the aircraft or become unstable in the relative wind. The wingsuit will immediately start to fly upon exiting the aircraft in the relative wind generated by the forward speed of the aircraft. Exiting from a BASE jumping site, such as a cliff, or exiting from a helicopter, a paraglider, or a hot air balloon, is fundamentally different from exiting a moving aircraft, as the initial airspeed upon exit is absent. In these situations, a vertical drop using the forces of gravity to accelerate is required to generate the airspeed that the wingsuit can then convert to lift.
At a planned altitude above the ground in which a skydiver or BASE jumper would typically deploy their parachute, a wingsuit flier will also deploy their parachute. The parachute is flown to a controlled landing at the desired landing spot using typical skydiving or BASE jumping techniques.
A wingsuit modifies the body area exposed to wind to increase the desired amount of lift with respect to drag generated by the body. An attainable glide ratio of some wingsuits is 2.5:1 or more[citation needed]. This means that for every meter dropped, two and a half meters are gained moving forward. This ratio can be referred to as flight efficiency. With body shape manipulation and by choosing the design characteristics of the wingsuit, a flier can alter both their forward speed and fall rate. The pilot manipulates these flight characteristics by changing the shape of their torso, de-arching and rolling of the shoulders and moving hips and knees, and by changing the angle of attack in which the wingsuit flies in the relative wind, and by the amount of tension applied to the fabric wings of the suit. The absence of a vertical stabilizing surface results in little damping around the yaw axis, so poor flying technique can result in a spin that requires active effort on the part of the skydiver to stop.
A wingsuit flyer over Palm Islands, Dubai
Wingsuit fliers can measure their performance relative to their goals with the use of free fall computers that record the amount of time they were in flight, the altitude they deployed their parachute, and the altitude they entered free fall. The fall rate speed can be calculated from this data and compared to previous flights. GPS receivers can also be used to plot and record the flight path of the suit, and when analyzed, can indicate the amount of distance flown during the flight. BASE jumpers can use landmarks on exit points, along with recorded video of their flight by ground crews, to determine their performance relative to previous flights and the flights of other BASE jumpers at the same site.
A typical skydiver's terminal velocity in belly to earth orientation ranges from 180–225 km/h (110 to 140 mph). A wingsuit can reduce these speeds dramatically. A vertical instantaneous velocity of 40 km/h (25 mph) has been recorded.[5] However the speed at which the body advances forward through the air is still much higher.
The tri-wing wingsuit has three individual ram-air wings attached under the arms and between the legs. The mono-wing wingsuit design incorporates the whole suit into one large wing.
Further developmentsEdit
Wingpack
BASE jumping in a wingsuit
Another variation on which studies are being focused is the wingpack, which consists of a strap-on rigid wing in carbon fibre.[6] It is a mix between a hang-glider and a wingsuit. The wingpack can reach a glide ratio of 6 and permits transportation of oxygen bottles and other material.[7]
On 31 July 2003, the Austrian Felix Baumgartner, jumping from 9 kilometres (30,000 ft), successfully crossed the English Channel in 14 minutes using a wingpack, having covered over 35 kilometres (22 mi).[8]
In 2006, the German enterprise ESG introduced the "Gryphon", a wingpack specifically destined for the secret incursions of the special forces.[9]
Wingsuit BASE
Since 2003,[10] many BASE jumpers have started using wingsuits, giving birth to WiSBASE.
Some popular places where WiSBASE is practiced are Kjerag and Trollstigen in Norway, Lauterbrunnen in Switzerland, Chamonix in France, and Monte Brento in Italy, with the landing field near Dro.
One technique is proximity flying, which is flying close to the faces and ridges of mountains. Loic Jean-Albert of France is generally considered one of the first proximity flyers; his pioneering flying brought many BASE jumpers into the sport. In November 2012, Alexander Polli became the first WiSBASE jumper to successfully strike a wingsuit target.[11] This target was made of foam and around 3 m (10 ft) tall.
Jet-
การแปล กรุณารอสักครู่..
หน้านี้มีปัญหา
วิงสูทรูปแบบการบินเหนือชายฝั่ง
วิงสูทบิน หรือบิน wingsuiting เป็นกีฬาของร่างกายมนุษย์ผ่านอากาศโดยใช้พิเศษ jumpsuit เรียกว่า " วิงสูท " ซึ่งเป็นการเพิ่มพื้นที่ผิวในร่างกายมนุษย์เพื่อให้เพิ่มขึ้นอย่างมากในยก wingsuits สมัยใหม่พัฒนาขึ้นครั้งแรกในปลายปี 1990 ,สร้างพื้นผิวด้วยผ้าระหว่างขา และใต้วงแขน wingsuits บางครั้งจะเรียกว่าเป็น " นักบินชุด " ( หลังจากที่ผู้ผลิตของวิงสูทใช้ได้ในเชิงพาณิชย์ครั้งแรก ) " กระรอกชุดบิน " ( เนื่องจากความคล้ายคลึงของสัตว์ ) , และ " ค้างคาวชุด " ( เนื่องจากความคล้ายคลึงที่คลุมเครือของสัตว์หรือบางที
ซูเปอร์ฮีโร่ )เป็นวิงสูทเที่ยวบินปกติ จบลงด้วยการเปิดร่มชูชีพ และดังนั้น วิงสูทอย่างปลอดภัยสามารถบินจากจุดใด ๆ ที่มีความสูงเพียงพอสำหรับการบิน และปรับใช้ร่มชูชีพปกติโดดร่มปล่อยอากาศยานหรือฐานกระโดดออกจากจุด ส่วนวิงสูทนักบินสวมร่มชูชีพอุปกรณ์ที่ออกแบบมาสำหรับ skydiving หรือฐานกระโดด ร่มชูชีพเที่ยวบินปกติแต่หลังคานักบินมักจะ unZIPs แขนปีกหลังการใช้งานเพื่อให้สามารถเข้าถึงและควบคุมพวงมาลัยสลับร่มชูชีพโคตร
เนื้อหาเชิงประวัติศาสตร์ยุคเทคนิคกลไกการพัฒนา wingpack
wingsuits เจ็ทวิงสูทฐานขับเคลื่อนการฝึกอบรม
wisbase การบันทึกระเบียนประวัติวิงสูทกระโดด
วิงสูทเครื่องบันทึก
ในวัฒนธรรมสมัยนิยมการอ้างอิงอุบัติเหตุ
หมายเหตุ
อ่านต่อ
อ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก historyedit
พยายามแรกที่วิงสูทบินโดยช่างตัดเสื้อ ฟร ซ์ แรเชลต์ , ที่ , 4 กุมภาพันธ์ 1912 , อายุ 33 , เพิ่มขึ้นจากหอไอเฟล เพื่อทดสอบการรวมกันของร่มชูชีพและปีกของสิ่งประดิษฐ์ของเขา ซึ่งคล้ายๆ กับ wingsuits สมัยใหม่ เขาหลอกทหาร โดยบอกว่า การทดลองจะดำเนินการกับหุ่นเขาลังเลนานก่อนที่เค้าจะกระโดดลงมากระแทกกับพื้น หัวเปิดหลุมวัดแต่การชันสูตรพบว่าเขาหัวใจวายตายก่อนที่จะตีพื้น YouTube ภาพยนตร์ของความพยายามของเขามีอยู่
วิงสูทถูกใช้ครั้งแรกโดยชาวอเมริกันวัย 19 ปี เร็กซ์ ฟินนีย์ , Los Angeles , California ในปี 1930 ,เป็นความพยายามที่จะเพิ่มการเคลื่อนไหวในแนวนอนและความคล่องแคล่วในกระโดดร่ม [ 1 ] [ 2 ] wingsuits เหล่านี้ก่อนทำจากวัสดุต่างๆ เช่น ผ้าใบ , ไม้ , ผ้าไหม , เหล็ก , และกระดูกวาฬ พวกเขาไม่ได้เป็นที่เชื่อถือได้มาก ถึงแม้ว่าบาง " birdmen " โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเคลม ซอน และเลโอ วาเลนติน อ้างว่ามีกไลดิดไมล์
ในช่วงกลางทศวรรษ 1990ที่ถูกพัฒนาขึ้นโดยแพทริควิงสูททันสมัย เดอ gayardon ฝรั่งเศสดัดแปลงมาจากแบบจำลองที่ใช้โดย Jhon แห่งอิสรภาพ ในปี 1997 , บัลแกเรีย แซมมี่ Popov ออกแบบสร้างวิงสูทซึ่งมีขนาดใหญ่ปีกระหว่างขาและปีกยาวบนแขน ต้นแบบของเขาพัฒนาขึ้นที่เมืองโบลเดอร์เนวาดา . การทดสอบดำเนินการในอุโมงค์ลมแนวตั้งที่บินหายไปในลาสเวกัสลาสเวกัสPopov ของวิงสูทแรกบินในตุลาคม 1998 , ฌอง เนวาดา แต่ไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ Popov ออกแบบมีการปรับปรุงดีขึ้นมากในการสร้างลิฟท์ มันก็สามารถที่จะชลอความเร็วแนวตั้ง 30 km / h ขณะที่ร่อนตามแนวนอนที่ความเร็วกว่า 300 กม. / ชั่วโมง ในปี 1998 , ชัค " ดา วัว raggs " สร้างเป็นรุ่นที่รวมซี่โครงอย่างหนักภายในปีกปีกเครื่องบิน .แม้ว่าปีกแข็งมากขึ้นเหล่านี้ได้ดีสามารถรักษารูปร่างของพวกเขาในเที่ยวบินนี้ทำให้วิงสูทหนักและยากมากที่จะบิน raggs ออกแบบยังไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ บินกันเป็นครั้งแรก และจัดแสดงงาน raggs Popov เคียงข้างที่โลกฟรีล้มการประชุมที่ Quincy , อิลลินอยส์ ในเดือนสิงหาคม ปี 2542 ทั้งการออกแบบทำได้ดีในงานเดียวกันหลายรูปแบบวิงสูทการกระโดดร่มได้ซึ่งรวมถึง เดอ gayardon , Popov และเหมาะกับ raggs ' .
eraedit เชิงพาณิชย์ในปี 1999 Jari kuosma ฟินแลนด์ และ โรเบิร์ต อี čนิคโครเอเชีย teamed เพื่อสร้างวิงสูทที่ปลอดภัยและเข้าถึงได้สำหรับการกระโดดร่ม . kuosma นกชายอินเตอร์เนชั่นแนลก่อตั้งขึ้นในปีเดียวกันอีก นักบิน " คลาสสิก " ออกแบบโดย PE čนิคเป็นคนแรกที่เสนอให้ประชาชนกระโดดร่มวิงสูททั่วไป นักบินเป็นผู้ผลิตแรกเพื่อสนับสนุนความปลอดภัยในการใช้ wingsuits โดยการสร้างโปรแกรมสอน สร้างโดย kuosma จุดมุ่งหมายผู้สอนโปรแกรมที่จะกำจัดมลทินที่ wingsuits อันตรายและให้วิงสูทผู้เริ่มต้น ( โดยทั่วไปการกระโดดร่มด้วยอย่างน้อย 200 กระโดด ) ด้วยวิธีปลอดภัย สนุกกับสิ่งที่ได้รับการพิจารณาเมื่อครู่ที่อันตรายที่สุดในกีฬาโลก ด้วยความช่วยเหลือของนักบินอาจารย์สก๊อต แคมโพส ชัค บลู และ คิม กริฟฟิน โปรแกรมมาตรฐานการเรียนการสอนที่เตรียมพัฒนาอาจารย์ . [ 3 ] ฟินิกซ์บินร่างกายของคุณ และยังทำให้ผู้สอนมีไนโตรระโยงการฝึกอบรม
แม้จะมีการฝึกอบรมและระเบียบ วิงสูทบินยังคงเป็นงานอดิเรกที่ล่อแหลม มหาวิทยาลัยโคโลราโดพบว่า 72% ของใบปลิววิงสูทได้เห็นการเสียชีวิตหรือการบาดเจ็บที่รุนแรง และ 76% มีประสบการณ์ " ใกล้คุณ " . [ 4 ]
เทคนิค mechanicsedit
wingsuits บินวิงสูทนักบินเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงฟรีใส่วิงสูทร่มชูชีพทั้งสองและอุปกรณ์ออกจากเครื่องบินในวิงสูทต้องมีทักษะเทคนิคที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับตำแหน่งและขนาดของประตูเครื่องบิน เทคนิคเหล่านี้รวมถึงทิศทางที่สัมพันธ์กับอากาศยานและให้ในขณะที่ออกและวิธีที่นักบินจะกระจายไปแขนและขาของเขาในเวลาที่เหมาะสมเพื่อไม่ให้โดนเครื่องบิน หรือกลายเป็นไม่มั่นคงในลมสัมพัทธ์ส่วนวิงสูททันทีจะเริ่มบินเมื่อออกจากอากาศยานในญาติลมที่เกิดจากความเร็วไปข้างหน้าของอากาศยาน ออกจากฐานกระโดดเว็บไซต์เช่นหน้าผา หรือออกจากเฮลิคอปเตอร์ , พาราไกล์เดอร์ หรืออากาศร้อนบอลลูนเป็นพื้นฐานที่แตกต่างจากออกจากอากาศยานเคลื่อนที่ ตามความเร็วของเครื่องบินเริ่มต้นเมื่อออกก็หาย ในสถานการณ์เหล่านี้วางแนวตั้ง โดยใช้กองกำลังของแรงโน้มถ่วงเพื่อเร่งต้องสร้างความเร็วของเครื่องบินที่วิงสูทสามารถแปลงยก
ที่วางแผนความสูงเหนือพื้นดินที่นักกระโดดร่มหรือจัมเปอร์ฐานโดยทั่วไปจะปรับใช้ร่มชูชีพของพวกเขา วิงสูทนักบินก็จะปรับใช้ร่มชูชีพของพวกเขาร่มชูชีพจะบินเพื่อลงจอดที่จุดจอดที่ต้องการควบคุมการใช้ทั่วไป skydiving หรือฐานเทคนิคกระโดด
วิงสูทปรับเปลี่ยนพื้นที่ร่างกายสัมผัสกับลมเพื่อเพิ่มจํานวนที่ต้องการยกและลากขึ้นตามร่างกาย อัตราส่วนของ wingsuits เหิน attainable คือเฉลี่ยหรือมากกว่า [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ซึ่งหมายความว่าสำหรับทุกเมตรลงสองและครึ่งเมตรจะได้ก้าวไปข้างหน้า อัตราส่วนนี้จะเรียกว่า เป็นประสิทธิภาพในการบิน กับจัดการรูปร่างและโดยการเลือกการออกแบบลักษณะของวิงสูท , นักบินสามารถเปลี่ยนพวกเขาทั้งสองไปข้างหน้า ความเร็วและอัตราตก นักบินจัดการลักษณะการบินเหล่านี้โดยการเปลี่ยนรูปร่างของลำตัวของพวกเขาเดอ arching และกลิ้งของไหล่และย้ายสะโพกและหัวเข่า , และโดยการเปลี่ยนมุมของการโจมตี ที่วิงสูทบินในลมสัมพัทธ์ และด้วยปริมาณของแรงที่ใช้กับผ้าปีกของชุด ขาดเสถียรภาพพื้นผิวแนวตั้งผลลัพธ์ในน้อย Damping รอบแกน Yaw ,จนเทคนิคบินได้ผลในการปั่นที่ต้องใช้ความพยายาม ใช้งานในส่วนของนักกระโดดร่มหยุด
เป็นวิงสูทบินขึ้นไปเกาะปาล์มดูไบ
วิงสูทใบปลิวสามารถวัดประสิทธิภาพเทียบกับเป้าหมายของพวกเขาของพวกเขา ด้วยการใช้คอมพิวเตอร์ลงฟรีที่บันทึกจำนวนเวลาที่พวกเขาอยู่ในเที่ยวบิน ความสูง พวกเขาใช้ร่มชูชีพของพวกเขา และระดับความสูงที่พวกเขาป้อนฤดูใบไม้ร่วงฟรีความเร็วเท่ากันตกสามารถคำนวณจากข้อมูลนี้ และเมื่อเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้า รับ GPS ยังสามารถใช้เพื่อแปลงและบันทึกเส้นทางการบินของชุด และเมื่อวิเคราะห์ สามารถระบุจำนวนของระยะทางบินในเที่ยวบิน จัมเปอร์ฐานสามารถใช้จุดบนจุดออก พร้อมบันทึกวิดีโอของเที่ยวบินของพวกเขาโดยลูกเรือพื้นดินเพื่อตรวจสอบประสิทธิภาพของพวกเขาเมื่อเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้า และเที่ยวบินของจัมเปอร์ฐานอื่น ๆที่เว็บไซต์เดียวกัน
ความเร็วปลายเป็นนักกระโดดร่มในท้องเพื่อแผ่นดินปฐมนิเทศช่วงจาก 180 – 225 km / h ( 110 ถึง 140 ไมล์ต่อชั่วโมง ) เป็นวิงสูทสามารถลดความเร็วเหล่านี้อย่างมาก ความเร็วขณะหนึ่งแนวตั้ง 40 km / h ( 25 ไมล์ ) ได้รับการบันทึกไว้[ 5 ] แต่ความเร็วที่ร่างกายขยับไปข้างหน้าผ่านอากาศยังคงสูงมาก
ไตรปีกวิงสูท มี 3 ราย บุรีรัมย์ เครื่องบินปีกติดอยู่ที่แขน และช่วงขา ที่ โมโน วิงวิงสูทออกแบบรวมทั้งชุดเป็นหนึ่งขนาดใหญ่ปีก .
wingpack เพิ่มเติม developmentsedit กระโดดฐานในวิงสูท
การเปลี่ยนแปลงอื่นในที่การศึกษาจะถูกเน้นเป็น wingpack ซึ่งประกอบด้วยสายบนปีกแข็งในคาร์บอนไฟเบอร์ [ 6 ] มันเป็นส่วนผสมระหว่างเครื่องร่อนแขวนและวิงสูท . การ wingpack สามารถเข้าถึงเหินอัตราส่วน 6 และใบอนุญาตการขนส่งขวดออกซิเจนและวัสดุอื่น ๆ . [ 7 ]
เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม 2003 , ออสเตรีย เฟลิกซ์ บอมการ์ตเนอร์ กระโดดจาก 9 เมตร ( 30 ฟุต )เรียบร้อยแล้วข้ามช่องแคบอังกฤษ ในนาทีที่ 14 การใช้ wingpack มีครอบคลุมกว่า 35 กิโลเมตร ( 22 ไมล์ ) [ 8 ]
ใน 2006 , ESG องค์กรเยอรมันแนะนำ " Gryphon " , wingpack เฉพาะ destined สำหรับบุกรุกความลับของพลังพิเศษ [ 9 ]
วิงสูทฐานตั้งแต่ปี 2003 [ 10 ] หลายฐานจัมเปอร์ได้เริ่มใช้ wingsuits ให้กำเนิด wisbase .
บางสถานที่ที่นิยม wisbase มีประสบการณ์และมี kjerag โทรลสติกเกนในนอร์เวย์ , เลาเทอร์บรุนเนน ใน ชาโมนิค ใน ฝรั่งเศส สวิตเซอร์แลนด์ และมอน brento ในอิตาลี กับลานจอดใกล้ dro .
เทคนิคหนึ่งคือความใกล้ชิดบินที่บินอยู่ใกล้กับใบหน้าและสันเขาของภูเขา จีน Albert ของฝรั่งเศส Loic โดยทั่วไปถือว่าเป็นหนึ่งในใบปลิวความใกล้ชิดครั้งแรกเขาบุกเบิกบินพาจัมเปอร์ฐานจำนวนมากในการเล่นกีฬา ในเดือนพฤศจิกายน 2012 , อเล็กซานเดอร์ polli เป็นจัมเปอร์ wisbase แรกเรียบร้อยแล้วตีวิงสูทเป้าหมาย . [ 11 ] เป้าหมายนี้ทำมาจากโฟม และประมาณ 3 เมตร ( 10 ฟุต ) สูง .
เจ็ต
วิงสูทรูปแบบการบินเหนือชายฝั่ง
วิงสูทบิน หรือบิน wingsuiting เป็นกีฬาของร่างกายมนุษย์ผ่านอากาศโดยใช้พิเศษ jumpsuit เรียกว่า " วิงสูท " ซึ่งเป็นการเพิ่มพื้นที่ผิวในร่างกายมนุษย์เพื่อให้เพิ่มขึ้นอย่างมากในยก wingsuits สมัยใหม่พัฒนาขึ้นครั้งแรกในปลายปี 1990 ,สร้างพื้นผิวด้วยผ้าระหว่างขา และใต้วงแขน wingsuits บางครั้งจะเรียกว่าเป็น " นักบินชุด " ( หลังจากที่ผู้ผลิตของวิงสูทใช้ได้ในเชิงพาณิชย์ครั้งแรก ) " กระรอกชุดบิน " ( เนื่องจากความคล้ายคลึงของสัตว์ ) , และ " ค้างคาวชุด " ( เนื่องจากความคล้ายคลึงที่คลุมเครือของสัตว์หรือบางที
ซูเปอร์ฮีโร่ )เป็นวิงสูทเที่ยวบินปกติ จบลงด้วยการเปิดร่มชูชีพ และดังนั้น วิงสูทอย่างปลอดภัยสามารถบินจากจุดใด ๆ ที่มีความสูงเพียงพอสำหรับการบิน และปรับใช้ร่มชูชีพปกติโดดร่มปล่อยอากาศยานหรือฐานกระโดดออกจากจุด ส่วนวิงสูทนักบินสวมร่มชูชีพอุปกรณ์ที่ออกแบบมาสำหรับ skydiving หรือฐานกระโดด ร่มชูชีพเที่ยวบินปกติแต่หลังคานักบินมักจะ unZIPs แขนปีกหลังการใช้งานเพื่อให้สามารถเข้าถึงและควบคุมพวงมาลัยสลับร่มชูชีพโคตร
เนื้อหาเชิงประวัติศาสตร์ยุคเทคนิคกลไกการพัฒนา wingpack
wingsuits เจ็ทวิงสูทฐานขับเคลื่อนการฝึกอบรม
wisbase การบันทึกระเบียนประวัติวิงสูทกระโดด
วิงสูทเครื่องบันทึก
ในวัฒนธรรมสมัยนิยมการอ้างอิงอุบัติเหตุ
หมายเหตุ
อ่านต่อ
อ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก historyedit
พยายามแรกที่วิงสูทบินโดยช่างตัดเสื้อ ฟร ซ์ แรเชลต์ , ที่ , 4 กุมภาพันธ์ 1912 , อายุ 33 , เพิ่มขึ้นจากหอไอเฟล เพื่อทดสอบการรวมกันของร่มชูชีพและปีกของสิ่งประดิษฐ์ของเขา ซึ่งคล้ายๆ กับ wingsuits สมัยใหม่ เขาหลอกทหาร โดยบอกว่า การทดลองจะดำเนินการกับหุ่นเขาลังเลนานก่อนที่เค้าจะกระโดดลงมากระแทกกับพื้น หัวเปิดหลุมวัดแต่การชันสูตรพบว่าเขาหัวใจวายตายก่อนที่จะตีพื้น YouTube ภาพยนตร์ของความพยายามของเขามีอยู่
วิงสูทถูกใช้ครั้งแรกโดยชาวอเมริกันวัย 19 ปี เร็กซ์ ฟินนีย์ , Los Angeles , California ในปี 1930 ,เป็นความพยายามที่จะเพิ่มการเคลื่อนไหวในแนวนอนและความคล่องแคล่วในกระโดดร่ม [ 1 ] [ 2 ] wingsuits เหล่านี้ก่อนทำจากวัสดุต่างๆ เช่น ผ้าใบ , ไม้ , ผ้าไหม , เหล็ก , และกระดูกวาฬ พวกเขาไม่ได้เป็นที่เชื่อถือได้มาก ถึงแม้ว่าบาง " birdmen " โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเคลม ซอน และเลโอ วาเลนติน อ้างว่ามีกไลดิดไมล์
ในช่วงกลางทศวรรษ 1990ที่ถูกพัฒนาขึ้นโดยแพทริควิงสูททันสมัย เดอ gayardon ฝรั่งเศสดัดแปลงมาจากแบบจำลองที่ใช้โดย Jhon แห่งอิสรภาพ ในปี 1997 , บัลแกเรีย แซมมี่ Popov ออกแบบสร้างวิงสูทซึ่งมีขนาดใหญ่ปีกระหว่างขาและปีกยาวบนแขน ต้นแบบของเขาพัฒนาขึ้นที่เมืองโบลเดอร์เนวาดา . การทดสอบดำเนินการในอุโมงค์ลมแนวตั้งที่บินหายไปในลาสเวกัสลาสเวกัสPopov ของวิงสูทแรกบินในตุลาคม 1998 , ฌอง เนวาดา แต่ไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ Popov ออกแบบมีการปรับปรุงดีขึ้นมากในการสร้างลิฟท์ มันก็สามารถที่จะชลอความเร็วแนวตั้ง 30 km / h ขณะที่ร่อนตามแนวนอนที่ความเร็วกว่า 300 กม. / ชั่วโมง ในปี 1998 , ชัค " ดา วัว raggs " สร้างเป็นรุ่นที่รวมซี่โครงอย่างหนักภายในปีกปีกเครื่องบิน .แม้ว่าปีกแข็งมากขึ้นเหล่านี้ได้ดีสามารถรักษารูปร่างของพวกเขาในเที่ยวบินนี้ทำให้วิงสูทหนักและยากมากที่จะบิน raggs ออกแบบยังไม่เคยเข้าไปในการผลิตเชิงพาณิชย์ บินกันเป็นครั้งแรก และจัดแสดงงาน raggs Popov เคียงข้างที่โลกฟรีล้มการประชุมที่ Quincy , อิลลินอยส์ ในเดือนสิงหาคม ปี 2542 ทั้งการออกแบบทำได้ดีในงานเดียวกันหลายรูปแบบวิงสูทการกระโดดร่มได้ซึ่งรวมถึง เดอ gayardon , Popov และเหมาะกับ raggs ' .
eraedit เชิงพาณิชย์ในปี 1999 Jari kuosma ฟินแลนด์ และ โรเบิร์ต อี čนิคโครเอเชีย teamed เพื่อสร้างวิงสูทที่ปลอดภัยและเข้าถึงได้สำหรับการกระโดดร่ม . kuosma นกชายอินเตอร์เนชั่นแนลก่อตั้งขึ้นในปีเดียวกันอีก นักบิน " คลาสสิก " ออกแบบโดย PE čนิคเป็นคนแรกที่เสนอให้ประชาชนกระโดดร่มวิงสูททั่วไป นักบินเป็นผู้ผลิตแรกเพื่อสนับสนุนความปลอดภัยในการใช้ wingsuits โดยการสร้างโปรแกรมสอน สร้างโดย kuosma จุดมุ่งหมายผู้สอนโปรแกรมที่จะกำจัดมลทินที่ wingsuits อันตรายและให้วิงสูทผู้เริ่มต้น ( โดยทั่วไปการกระโดดร่มด้วยอย่างน้อย 200 กระโดด ) ด้วยวิธีปลอดภัย สนุกกับสิ่งที่ได้รับการพิจารณาเมื่อครู่ที่อันตรายที่สุดในกีฬาโลก ด้วยความช่วยเหลือของนักบินอาจารย์สก๊อต แคมโพส ชัค บลู และ คิม กริฟฟิน โปรแกรมมาตรฐานการเรียนการสอนที่เตรียมพัฒนาอาจารย์ . [ 3 ] ฟินิกซ์บินร่างกายของคุณ และยังทำให้ผู้สอนมีไนโตรระโยงการฝึกอบรม
แม้จะมีการฝึกอบรมและระเบียบ วิงสูทบินยังคงเป็นงานอดิเรกที่ล่อแหลม มหาวิทยาลัยโคโลราโดพบว่า 72% ของใบปลิววิงสูทได้เห็นการเสียชีวิตหรือการบาดเจ็บที่รุนแรง และ 76% มีประสบการณ์ " ใกล้คุณ " . [ 4 ]
เทคนิค mechanicsedit
wingsuits บินวิงสูทนักบินเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงฟรีใส่วิงสูทร่มชูชีพทั้งสองและอุปกรณ์ออกจากเครื่องบินในวิงสูทต้องมีทักษะเทคนิคที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับตำแหน่งและขนาดของประตูเครื่องบิน เทคนิคเหล่านี้รวมถึงทิศทางที่สัมพันธ์กับอากาศยานและให้ในขณะที่ออกและวิธีที่นักบินจะกระจายไปแขนและขาของเขาในเวลาที่เหมาะสมเพื่อไม่ให้โดนเครื่องบิน หรือกลายเป็นไม่มั่นคงในลมสัมพัทธ์ส่วนวิงสูททันทีจะเริ่มบินเมื่อออกจากอากาศยานในญาติลมที่เกิดจากความเร็วไปข้างหน้าของอากาศยาน ออกจากฐานกระโดดเว็บไซต์เช่นหน้าผา หรือออกจากเฮลิคอปเตอร์ , พาราไกล์เดอร์ หรืออากาศร้อนบอลลูนเป็นพื้นฐานที่แตกต่างจากออกจากอากาศยานเคลื่อนที่ ตามความเร็วของเครื่องบินเริ่มต้นเมื่อออกก็หาย ในสถานการณ์เหล่านี้วางแนวตั้ง โดยใช้กองกำลังของแรงโน้มถ่วงเพื่อเร่งต้องสร้างความเร็วของเครื่องบินที่วิงสูทสามารถแปลงยก
ที่วางแผนความสูงเหนือพื้นดินที่นักกระโดดร่มหรือจัมเปอร์ฐานโดยทั่วไปจะปรับใช้ร่มชูชีพของพวกเขา วิงสูทนักบินก็จะปรับใช้ร่มชูชีพของพวกเขาร่มชูชีพจะบินเพื่อลงจอดที่จุดจอดที่ต้องการควบคุมการใช้ทั่วไป skydiving หรือฐานเทคนิคกระโดด
วิงสูทปรับเปลี่ยนพื้นที่ร่างกายสัมผัสกับลมเพื่อเพิ่มจํานวนที่ต้องการยกและลากขึ้นตามร่างกาย อัตราส่วนของ wingsuits เหิน attainable คือเฉลี่ยหรือมากกว่า [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ซึ่งหมายความว่าสำหรับทุกเมตรลงสองและครึ่งเมตรจะได้ก้าวไปข้างหน้า อัตราส่วนนี้จะเรียกว่า เป็นประสิทธิภาพในการบิน กับจัดการรูปร่างและโดยการเลือกการออกแบบลักษณะของวิงสูท , นักบินสามารถเปลี่ยนพวกเขาทั้งสองไปข้างหน้า ความเร็วและอัตราตก นักบินจัดการลักษณะการบินเหล่านี้โดยการเปลี่ยนรูปร่างของลำตัวของพวกเขาเดอ arching และกลิ้งของไหล่และย้ายสะโพกและหัวเข่า , และโดยการเปลี่ยนมุมของการโจมตี ที่วิงสูทบินในลมสัมพัทธ์ และด้วยปริมาณของแรงที่ใช้กับผ้าปีกของชุด ขาดเสถียรภาพพื้นผิวแนวตั้งผลลัพธ์ในน้อย Damping รอบแกน Yaw ,จนเทคนิคบินได้ผลในการปั่นที่ต้องใช้ความพยายาม ใช้งานในส่วนของนักกระโดดร่มหยุด
เป็นวิงสูทบินขึ้นไปเกาะปาล์มดูไบ
วิงสูทใบปลิวสามารถวัดประสิทธิภาพเทียบกับเป้าหมายของพวกเขาของพวกเขา ด้วยการใช้คอมพิวเตอร์ลงฟรีที่บันทึกจำนวนเวลาที่พวกเขาอยู่ในเที่ยวบิน ความสูง พวกเขาใช้ร่มชูชีพของพวกเขา และระดับความสูงที่พวกเขาป้อนฤดูใบไม้ร่วงฟรีความเร็วเท่ากันตกสามารถคำนวณจากข้อมูลนี้ และเมื่อเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้า รับ GPS ยังสามารถใช้เพื่อแปลงและบันทึกเส้นทางการบินของชุด และเมื่อวิเคราะห์ สามารถระบุจำนวนของระยะทางบินในเที่ยวบิน จัมเปอร์ฐานสามารถใช้จุดบนจุดออก พร้อมบันทึกวิดีโอของเที่ยวบินของพวกเขาโดยลูกเรือพื้นดินเพื่อตรวจสอบประสิทธิภาพของพวกเขาเมื่อเทียบกับเที่ยวบินก่อนหน้า และเที่ยวบินของจัมเปอร์ฐานอื่น ๆที่เว็บไซต์เดียวกัน
ความเร็วปลายเป็นนักกระโดดร่มในท้องเพื่อแผ่นดินปฐมนิเทศช่วงจาก 180 – 225 km / h ( 110 ถึง 140 ไมล์ต่อชั่วโมง ) เป็นวิงสูทสามารถลดความเร็วเหล่านี้อย่างมาก ความเร็วขณะหนึ่งแนวตั้ง 40 km / h ( 25 ไมล์ ) ได้รับการบันทึกไว้[ 5 ] แต่ความเร็วที่ร่างกายขยับไปข้างหน้าผ่านอากาศยังคงสูงมาก
ไตรปีกวิงสูท มี 3 ราย บุรีรัมย์ เครื่องบินปีกติดอยู่ที่แขน และช่วงขา ที่ โมโน วิงวิงสูทออกแบบรวมทั้งชุดเป็นหนึ่งขนาดใหญ่ปีก .
wingpack เพิ่มเติม developmentsedit กระโดดฐานในวิงสูท
การเปลี่ยนแปลงอื่นในที่การศึกษาจะถูกเน้นเป็น wingpack ซึ่งประกอบด้วยสายบนปีกแข็งในคาร์บอนไฟเบอร์ [ 6 ] มันเป็นส่วนผสมระหว่างเครื่องร่อนแขวนและวิงสูท . การ wingpack สามารถเข้าถึงเหินอัตราส่วน 6 และใบอนุญาตการขนส่งขวดออกซิเจนและวัสดุอื่น ๆ . [ 7 ]
เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม 2003 , ออสเตรีย เฟลิกซ์ บอมการ์ตเนอร์ กระโดดจาก 9 เมตร ( 30 ฟุต )เรียบร้อยแล้วข้ามช่องแคบอังกฤษ ในนาทีที่ 14 การใช้ wingpack มีครอบคลุมกว่า 35 กิโลเมตร ( 22 ไมล์ ) [ 8 ]
ใน 2006 , ESG องค์กรเยอรมันแนะนำ " Gryphon " , wingpack เฉพาะ destined สำหรับบุกรุกความลับของพลังพิเศษ [ 9 ]
วิงสูทฐานตั้งแต่ปี 2003 [ 10 ] หลายฐานจัมเปอร์ได้เริ่มใช้ wingsuits ให้กำเนิด wisbase .
บางสถานที่ที่นิยม wisbase มีประสบการณ์และมี kjerag โทรลสติกเกนในนอร์เวย์ , เลาเทอร์บรุนเนน ใน ชาโมนิค ใน ฝรั่งเศส สวิตเซอร์แลนด์ และมอน brento ในอิตาลี กับลานจอดใกล้ dro .
เทคนิคหนึ่งคือความใกล้ชิดบินที่บินอยู่ใกล้กับใบหน้าและสันเขาของภูเขา จีน Albert ของฝรั่งเศส Loic โดยทั่วไปถือว่าเป็นหนึ่งในใบปลิวความใกล้ชิดครั้งแรกเขาบุกเบิกบินพาจัมเปอร์ฐานจำนวนมากในการเล่นกีฬา ในเดือนพฤศจิกายน 2012 , อเล็กซานเดอร์ polli เป็นจัมเปอร์ wisbase แรกเรียบร้อยแล้วตีวิงสูทเป้าหมาย . [ 11 ] เป้าหมายนี้ทำมาจากโฟม และประมาณ 3 เมตร ( 10 ฟุต ) สูง .
เจ็ต
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Request Deduct of wages's Mr. Komrut Kis
- ฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณ
- Transmits this truth to remainder of the
- ฉันเพิ่ง
- nice how come you're there?
- this deficiency
- สีที่เธอชอบคือสีชมพู ซึ่งเป็นสีเดียวกันก
- Proof
- และฉันเป็นคนขายพลอย
- สิ่งที่ฉันทำทั้งหมด เพียงแค่อยากให้คุณรู
- I wish I can go to their every concert
- อยู่ที่ว่าใครเป็นคนมอง
- คุณไม่เหงา ไม่โกรธ ไม่เหนื่อย
- illnesses
- แค่พอเข้าใจ
- We all go to eat samgyetang.
- 3. Results
- With availability of mobile devices to a
- What kind of car that are you going to p
- I really.. really can't take my eyes off
- พนักงานหน้าร้านอาหาร
- อัอัญชัน (อังกฤษ: Butterfly pea; ชื่อวิท
- ฉันไม่ชอบเที่ยวกลางคืน
- She was not missing
