Cohens v. Virginia[edit]Cohens v. V

Cohens v. Virginia[edit]
Cohens v. Virginia (1821) displayed Marshall's nationalism as he enforced the supremacy of federal law over state law, under the Supremacy Clause of the Constitution. In this case, he established that the Federal judiciary could hear appeals from decisions of state courts in criminal cases as well as the civil cases over which the court had asserted jurisdiction in Martin v. Hunter's Lessee (1816). Justices Bushrod Washington and Joseph Story proved to be his strongest allies in these cases.

Like Marbury, this Cohens case was largely about the jurisdiction of the Supreme Court. The State of Virginia claimed that the Court had no jurisdiction to hear appeals from a state court in a case between a state and its own citizens, even if the case involved interpretation of a federal statute. Marshall wrote that his court did have appellate jurisdiction, but then went on to affirm the decision of the Virginia Supreme Court on the merits. Marshall wrote:

“ We have no more right to decline the exercise of jurisdiction which is given, than to usurp that which is not given. The one or the other would be treason to the constitution. ”
In Marshall's day, the Court had not yet been given the discretion whether or not to take cases.[55] Scholars such as Edward Hartnett contend that the Court's discretionary certiorari practice undercuts the rationale that Chief Justice Marshall gave in the Cohens case for reviewing the validity of state law, which was that the Court had no choice in the matter.[56]

The decision in Cohens demonstrated that the federal judiciary can act directly on private parties and state officials, and has the power to declare and impose on the states the Constitution and federal laws, but Marshall stressed that federal laws have limits. For example, he said, "Congress has a right to punish murder in a fort, or other place within its exclusive jurisdiction; but no general right to punish murder committed within any of the States."

In this case, the Court affirmed that the Virginia Supreme Court correctly interpreted a federal statute that had established a lottery in Washington D.C. Like the Jefferson administration in Marbury, the State of Virginia technically won this case even though the case set a precedent consolidating the power of the Court.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Cohens v. เวอร์จิเนีย [แก้ไข]Cohens v. เวอร์จิเนีย (ประสบ) แสดงชาตินิยมของมาร์แชลเป็นเขาบังคับมไหศวรรย์ของกฎหมายเหนือกฎหมาย ภายใต้ประโยคมไหศวรรย์ของรัฐธรรมนูญ ในกรณีนี้ เขาก่อตั้งตุลาการของรัฐบาลกลางไม่สามารถได้ยินอุทธรณ์จากการตัดสินของศาลรัฐในคดีอาญาและคดีแพ่งที่ศาลมีคนดูแลในมาร์ติน v. Lessee ของฮันเตอร์ (1816) Justices Bushrod วอชิงตันและเรื่องราวของโจเซฟพิสูจน์ให้ พันธมิตรของเขาแข็งแกร่งในกรณีเหล่านี้เช่น Marbury กรณีนี้ Cohens เป็นส่วนใหญ่เกี่ยวกับอำนาจของศาลฎีกา รัฐเวอร์จิเนียอ้างว่า ศาลมีเขตอำนาจไม่ฟังอุทธรณ์จากศาลรัฐในกรณีระหว่างรัฐและประชาชนของตนเอง แม้ว่ากรณีนี้เกี่ยวข้องกับการตีความกฎหมายของรัฐบาลกลาง มาร์แชลล์เขียนว่า ศาลเขาไม่ได้มีเขตอำนาจศาล แต่แล้ว ก็จะรับรองการตัดสินใจของเวอร์จิเนียฎีกาในบุญ มาร์แชลล์เขียน:"เราไม่มีเพิ่มเติมสิทธิปฏิเสธสิทธิอำนาจที่ได้รับ กว่าจะแย่งชิงที่ได้รับ การ หนึ่งหรืออื่น ๆ จะเป็นกบฏรัฐธรรมนูญ ”ในวันของมาร์แชลล์ ศาลมีไม่ยังรับดุลพินิจว่าจะใช้กรณีและปัญหาหรือไม่[55] นักปราชญ์เช่น Hartnett เอ็ดเวิร์ดขอยืนยันว่า การปฏิบัติของศาล discretionary certiorari undercuts เหตุผลที่ว่า มาร์แชลล์ยุติธรรมประธานให้ในกรณี Cohens ทานมีผลบังคับใช้ของกฎหมาย ซึ่งที่ศาลเลือกไม่ได้ในเรื่องการ[56]การตัดสินใจใน Cohens แสดงว่า ตุลาการของรัฐบาลกลางสามารถดำเนินการได้โดยตรงกับส่วนตัวบุคคลและเจ้าหน้าที่รัฐ และมีอำนาจในการประกาศ และกำหนดในรัฐธรรมนูญและกฎหมายของรัฐบาลกลาง แต่มาร์แชลล์เน้นว่า กฎหมายของรัฐบาลกลางได้จำกัด ตัวอย่าง พูด "รัฐสภามีสิทธิที่จะลงโทษฆ่าป้อมเป็น หรือสถานที่อื่นภายในเขตอำนาจของตนร่วม แต่มุ่งมั่นไม่ขวาทั่วไปเพื่อลงโทษการฆาตกรรมภายในของรัฐ"ในกรณีนี้ ศาลยืนยันว่า ศาลฎีกาเวอร์จิเนียถูกแปลกฎหมายรัฐบาลกลางที่ได้ก่อตั้งขึ้นหวยในวอชิงตันดีซี เช่นบริหาร Jefferson ใน Marbury รัฐเวอร์จิเนียเทคนิคชนะคดีนี้แม้กรณีตั้งถึงการรวมอำนาจของศาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

cohens โวลต์เวอร์จิเนีย [ แก้ไข ]
cohens โวลต์เวอร์จิเนีย ( 1821 ) แสดงมาร์แชลชาตินิยมที่เขาบังคับ ประมุขสูงสุดของกฎหมายของรัฐบาลกลางกว่ากฎหมายของรัฐ ภายใต้คันของรัฐธรรมนูญ ในกรณีนี้เขาก่อตั้งขึ้นที่ตุลาการของรัฐบาลกลางได้ยินเสียงอุทธรณ์จากการตัดสินของศาลรัฐในคดีอาญาเป็นคดีแพ่งที่ศาลมีอำนาจในการอ้างผู้เช่ามาร์ตินโวลต์ฮันเตอร์ ( 1816 ) ผู้พิพากษา bushrod วอชิงตันและโจเซฟเรื่องพิสูจน์แล้วว่าเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาในคดีเหล่านี้ เช่น เบอรี

,กรณีนี้ cohens ส่วนใหญ่เกี่ยวกับเขตอำนาจของศาลฎีกา รัฐของเวอร์จิเนียอ้างว่าศาลไม่มีเขตอำนาจที่จะได้ยินเสียงอุทธรณ์จากศาลรัฐในคดีระหว่างรัฐและพลเมืองของตนเองแม้ว่าคดีเกี่ยวข้องกับการตีความของกฎหมายของรัฐบาลกลาง มาร์แชล เขียนว่าศาลเขามีการอุทธรณ์ศาลแต่ก็เพื่อยืนยันการตัดสินใจของเวอร์จิเนียศาลฎีกาในคุณธรรม มาร์แชลล์เขียน :

" เราไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธการใช้อำนาจที่ได้รับ มากกว่าการแย่งชิงที่ไม่ได้ให้ หนึ่งหรืออื่น ๆ จะเป็นกบฏรัฐธรรมนูญ "
ในมาร์แชลวัน ศาลยังไม่ได้รับการพิจารณาว่าจะนำคดี[ 55 ] นักวิชาการ เช่น เอ็ดเวิร์ด ร์ตเนตโต้แย้งว่าศาล ที่ศาลชั้นต้น ( ฝึก undercuts เหตุผลที่หัวหน้าผู้พิพากษามาร์แชลล์ให้พวกโคเฮนสำหรับกรณีการตรวจสอบความถูกต้องของกฎหมายของรัฐ ซึ่งเป็นศาลไม่มีทางเลือกในเรื่อง [ 56 ]

ในการตัดสิน cohens แสดงว่าตุลาการของรัฐบาลกลางสามารถทำโดยตรงต่อเจ้าหน้าที่ฝ่ายเอกชนและรัฐและมีพลังในการประกาศ และกำหนดในรัฐธรรมนูญ และกฎหมายของรัฐบาลกลาง แต่มาเน้นว่ากฎหมายที่รัฐบาลมีข้อจำกัด ตัวอย่างเช่น , เขากล่าวว่า , " รัฐสภามีสิทธิที่จะลงโทษฆ่าในป้อม หรืออื่น ๆ ที่อยู่ในสังกัดของเอกสิทธิ์เฉพาะบุคคล แต่ ไม่มี ทั่วไปถูกลงโทษฆาตกรรมมุ่งมั่นภายในใด ๆของ สหรัฐอเมริกา "

ในคดีนี้ศาลยืนยันว่าศาลฎีกาเวอร์จิเนียถูกตีความกฎเกณฑ์ที่รัฐบาลได้จัดตั้ง ล็อตเตอรี่ในวอชิงตัน ดี.ซี. ชอบ Jefferson การบริหารในเบอรี , รัฐเวอร์จิเนียเทคนิคชนะคดีนี้ ทั้งที่คดีแบบอย่างการรวบรวมอำนาจของศาล