The frailty and insecurity of lifeI

The frailty and insecurity of life
In addition to this cause-and-effect nature of life, there is also an emphasis placed on its impermanence (anicca) and insubstantiality (anatta), through another law of mutation also referred to as the law of change. This law is expressed in the following formula : "all compound things are impermanent."6 By definition a compound object cannot be static or stable. In Buddhism this is extended to the idea that everything physical or mental is by nature transitory and in a constant state of change. Whatever rises must fall. This state of change must thereby result in decline and decay. In this sense existence is an unending cycle of growth and decay, integration and disintegration. That change is the very essence of existence is implied by the law of mutation, and this is applied to the life process. In this process the apparent unity of existence is divided into five aggregates, known as the khandhas. These five aggregates are material form (rupa), feeling (vedana), perception (sanna), disposition (sankhara) and consciousness (vinnana) and they include three traits : arising, remaining and passing away.7 Owing to its ephemeral nature, life is like a dream, quite brief and fleeting. However, Buddhism encourages us to work with this fleeting nature of life. Buddhism teaches that life, however brief, should be lived fruitfully so that there are no regrets. By emphasizing that the present moment is of paramount importance, Buddhism defines this moment as both cause and effect. As an effect the present is the product of the past, and as a cause it is the building block of the future. It is the only moment of life that one can free oneself from the effects of the past and at the same time project oneself into the future.

The void in life
Along with the frailty and insecurity of life, it is believed that at the center of existence there is a void. This void is the result of the insubstantial nature of life, and the aggregates, although forming a recognizable and perceivable object, do not produce a substance " all of them are insubstantial, a part of the endless movement of life. Even consciousness, considered the most important of the five aggregate, is in a state of constant flux. It has no stable quality and thus cannot remain constant for even a single second. In the thinking process, as thoughts enter and leave, there is no substantial ego. The apparent sameness seen in life is actually the continuity of preceding causes and subsequent effects. An analogy would be a process of filming in which projections are made of a series of running movements by many people to give the appearance of the action of one running person. The unity arises from continuity. It is the spectator who perceives this series as a single person. In the same way there is no identity in the process of change. What exists is the rapid change and unbroken line of causes and effects. This gives rise to the concept of a substantial self in the same way that one ray of light is produced by a succession of flames.

The reality and illusion of life
Despite this plain fact of experience people still believe in ego-consciousness, clinging to the fallacy that there is a permanent, abiding substance of Soul in and behind consciousness. Life for them is therefore a reality and an illusion. The five aggregates are real, but the enduring Ego is illusion. The term "self" is a name for the linkage of all five aggregates just as the term "human being" refers to an aggregate of body and mind. For Buddhism this term "self" is a societal invention for the purpose of communication. Therefore the "self" is an idea, not real. Devoid of a substantial Ego, life is like a bubble, with its center a void. This non-egocentric view of life is a belief and an explanation of human existence unique to Buddhism. This understanding encourages us to look at life objectively and to refrain from viewing it in terms of self-centeredness. By negating the self in life Buddhism tries to eliminate the vanity caused by self-absorption.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Frailty และความไม่มั่นคงของชีวิตนอกจากนี้ลักษณะสาเหตุ และผลของชีวิต มีความสำคัญไว้เป็นอนิจจัง (anicca) และ insubstantiality (อนัตตา), ผ่านการกลายพันธุ์หรือเรียกว่ากฎหมายเปลี่ยนแปลงกฎหมายอื่น กฎหมายนี้ถูกแสดงในสูตรต่อไปนี้: "สิ่งซับซ้อนเป็น impermanent" 6 โดยนิยาม วัตถุผสมไม่ได้คงที่ หรือมีเสถียรภาพ ในพระพุทธศาสนา นี้จะขยายไปยังความคิดที่ทุกสิ่งทางกายภาพ หรือจิตใจ ตามธรรมชาติอนิยม และ ในสถานะคงที่ของการเปลี่ยนแปลง เพียงมาต้องตกอยู่ เปลี่ยนสถานะนี้ต้องผลจึงปฏิเสธและผุ ในนี้ มีอยู่เป็นวงจรบริษัทฯ เติบโต และผุ รวม และบูรณภาพ ว่าการเปลี่ยนแปลงสำคัญของการดำรงอยู่เป็นนัยตามกฎหมายของการกลายพันธุ์ และนี้จะใช้กับกระบวนการของชีวิต ในกระบวนการนี้ ความชัดเจนของการดำรงอยู่ถูกแบ่งออกเป็น 5 ผล เป็น khandhas ผลเหล่านี้ห้ามีฟอร์มวัสดุ (rupa), ความรู้สึก (เวดาน่า), รับรู้ (ซานนา), ครอบครอง (sankhara) และจิตสำนึก (vinnana) และพวกเขามีสามลักษณะ: เกิดขึ้น ที่เหลือ และช่วย away.7 เนื่องจากลักษณะข้อมูลแบบชั่วคราว ชีวิตเป็นเหมือนความฝัน ค่อนข้างสั้น และตรึก อย่างไรก็ตาม ศาสนาพุทธสอนเราทำงานกับธรรมชาตินี้ลี้ของชีวิต ศาสนาพุทธสอนว่า โดยย่ออย่างไรก็ตาม ควรมีชีวิตที่ fruitfully ที่มี regrets ไม่ โดยเน้นที่ ปัจจุบันมีความสำคัญสูงสุด พระพุทธศาสนากำหนดช่วงเวลานี้เป็นทั้งสาเหตุ และผลกระทบ ผลปัจจุบันเป็นผลิตภัณฑ์ของอดีต และสาเหตุมันเป็นกลุ่มอาคารในอนาคต มันเป็นช่วงเวลาเดียวของชีวิตว่า หนึ่งสามารถฟรีตัวเองจากผล ของอดีต และ ในโครงการเดียวกันเวลาตัวเองในอนาคตโมฆะในชีวิตFrailty และความไม่มั่นคงของชีวิต มันจะเชื่อว่า ที่มีอยู่ มีการโมฆะ โมฆะนี้เป็นผลของธรรมชาติของชีวิต insubstantial และผล แม้ว่าการขึ้นรูปวัตถุเป็นที่รู้จัก และ perceivable ไม่ผลิตสาร "ทั้งหมดที่มี insubstantial ส่วนหนึ่งของการเคลื่อนที่สิ้นสุดของชีวิต แม้สติ ถือว่าสำคัญสุดของรวม 5 อยู่ในสถานะของไหลคง มีคุณภาพมีเสถียรภาพ และจึง ไม่สามารถคงการแม้แต่วินาทีเดียว ในกระบวนการคิด ความคิดป้อน และ ปล่อย มีอาตมาไม่พบ Sameness ชัดที่เห็นในชีวิตจริงความต่อเนื่องของสาเหตุข้างต้นและผลที่ตามมาได้ การเปรียบเทียบจะเป็นกระบวนการของการถ่ายทำที่ประมาณการของชุดทำงานเคลื่อนไหวหลายคนเพื่อให้ลักษณะที่ปรากฏของการกระทำของคนทำงาน ความสามัคคีที่เกิดขึ้นจากความต่อเนื่อง แข่งขันที่ละเว้นชุดนี้เป็นคนเดียวได้ เดียว จะไม่มีตัวตนในกระบวนการเปลี่ยนแปลง สิ่งได้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและไม่เสียหายสายเป็นเหตุและผล นี้ให้เพิ่มขึ้นเป็นแนวคิดสำคัญของตนเองเดียวกับวิธีที่หนึ่งแสงไฟผลิตสืบทอดของเปลวไฟความเป็นจริงและภาพลวงตาของสิ่งมีชีวิตDespite this plain fact of experience people still believe in ego-consciousness, clinging to the fallacy that there is a permanent, abiding substance of Soul in and behind consciousness. Life for them is therefore a reality and an illusion. The five aggregates are real, but the enduring Ego is illusion. The term "self" is a name for the linkage of all five aggregates just as the term "human being" refers to an aggregate of body and mind. For Buddhism this term "self" is a societal invention for the purpose of communication. Therefore the "self" is an idea, not real. Devoid of a substantial Ego, life is like a bubble, with its center a void. This non-egocentric view of life is a belief and an explanation of human existence unique to Buddhism. This understanding encourages us to look at life objectively and to refrain from viewing it in terms of self-centeredness. By negating the self in life Buddhism tries to eliminate the vanity caused by self-absorption.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความอ่อนแอและความไม่มั่นคงของชีวิตนอกจากนี้สาเหตุและผลกระทบธรรมชาติของชีวิตนอกจากนี้ยังมีการเน้นวางอยู่บนมันไม่เที่ยง (Anicca) และ insubstantiality (อนัตตา) ผ่านกฎหมายอีกหนึ่งของการกลายพันธุ์ที่เรียกว่ากฎหมายของการเปลี่ยนแปลง .
กฎหมายฉบับนี้จะแสดงในสูตรต่อไปนี้: "ทุกสิ่งเป็นอนิจจังสารประกอบ." 6 ตามคำนิยามวัตถุสารประกอบไม่สามารถเป็นแบบคงที่หรือมีเสถียรภาพ ในพระพุทธศาสนานี้จะขยายไปยังความคิดที่ว่าทุกอย่างทางร่างกายหรือจิตใจเป็นโดยธรรมชาติชั่วคราวและในสภาพคงที่ของการเปลี่ยนแปลง สิ่งที่เพิ่มขึ้นจะต้องตกอยู่ สถานะของการเปลี่ยนแปลงนี้จึงต้องส่งผลในการลดลงและการเสื่อมสลาย ในการดำรงอยู่ความรู้สึกนี้เป็นรอบไม่มีที่สิ้นสุดของการเจริญเติบโตและการเสื่อมสลายบูรณาการและการสลายตัว การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญมากของการดำรงอยู่ก็ส่อไปตามกฎหมายของการกลายพันธุ์และนี้ถูกนำไปใช้ในการดำเนินการชีวิต ในขั้นตอนนี้มีความเป็นเอกภาพที่ชัดเจนของการดำรงอยู่แบ่งออกเป็นห้ามวลรวมที่เรียกว่า khandhas เหล่านี้ห้ามวลรวมเป็นรูปแบบวัสดุ (Rupa) ความรู้สึก (Vedana) การรับรู้ (Sanna) จำหน่าย (สังขาร) และมีจิตสำนึก (vinnana) และพวกเขารวมถึงสามลักษณะ: เกิดขึ้นที่เหลือและผ่าน away.7 เนื่องจากลักษณะชั่วคราวของชีวิต เป็นเหมือนความฝันที่ค่อนข้างสั้นและหายวับไป แต่พุทธศาสนากระตุ้นให้เราทำงานร่วมกับธรรมชาติที่หายวับไปในชีวิตนี้ พุทธศาสนาสอนว่าชีวิตสั้น ๆ แต่ควรจะมีชีวิตอยู่มีผลเพื่อให้มีไม่เสียใจ โดยเน้นว่าขณะปัจจุบันมีความสำคัญยิ่งพุทธศาสนากำหนดขณะนี้เป็นทั้งเหตุและผล ในฐานะที่เป็นผลปัจจุบันเป็นผลิตภัณฑ์ที่ผ่านมาและเป็นสาเหตุที่มันเป็นกลุ่มอาคารในอนาคต มันเป็นช่วงเวลาเดียวของชีวิตที่หนึ่งสามารถปลดปล่อยตัวเองจากผลกระทบของอดีตที่ผ่านมาและในโครงการขณะเดียวกันตัวเองต่อไปในอนาคต. โมฆะในชีวิตพร้อมกับความอ่อนแอและความไม่มั่นคงของชีวิตที่มีความเชื่อกันว่าที่ศูนย์ของการดำรงอยู่มีความเป็นโมฆะ ช่องว่างนี้เป็นผลจากธรรมชาติที่ไร้สาระของชีวิตและมวลรวมแม้จะกลายเป็นวัตถุที่เป็นที่รู้จักและรับรู้, ไม่ได้ผลิตสาร "ทั้งหมดของพวกเขาไร้สาระเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวที่ไม่มีที่สิ้นสุดของชีวิต. แม้สติพิจารณา ที่สำคัญที่สุดของห้ารวมอยู่ในสภาพของเหลวคงที่. มันไม่มีคุณภาพมีเสถียรภาพและทำให้ไม่สามารถคงที่สำหรับแม้แต่วินาทีเดียว. ในกระบวนการคิดที่เป็นความคิดที่เข้าและออกจากไม่มีอัตตามาก. โดยเห็นได้ชัด เหมือนที่เห็นในชีวิตเป็นจริงต่อเนื่องของสาเหตุที่ก่อนหน้านี้และผลกระทบที่ตามมา. คล้ายคลึงจะเป็นขั้นตอนของการถ่ายทำซึ่งการคาดการณ์ที่ทำจากซีรีส์ของการทำงานการเคลื่อนไหวโดยคนจำนวนมากที่จะให้ลักษณะของการกระทำของคนคนหนึ่งที่ทำงานที่เป็น. โดย ความสามัคคีเกิดขึ้นจากความต่อเนื่อง. เป็นผู้ชมที่รับรู้ชุดเป็นคนเดียวนี้. ในทำนองเดียวกันมีตัวตนในกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง. สิ่งที่มีอยู่คือการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและทิวแถวของสาเหตุและผลกระทบ นี้จะทำให้เกิดแนวความคิดของตัวเองอย่างมีนัยสำคัญในทางเดียวกันว่ารังสีของแสงที่ผลิตโดยต่อเนื่องของเปลวไฟได้. ความจริงและภาพลวงตาของชีวิตอย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นจริงธรรมดาของคนที่มีประสบการณ์ยังคงเชื่อมั่นในอัตตาสติยึดมั่นกับเข้าใจผิดว่ามีความถาวรปฏิบัติตนของวิญญาณและด้านหลังสติ ชีวิตสำหรับพวกเขาจึงเป็นความเป็นจริงและภาพลวงตา ห้ามวลเป็นจริง แต่อาตมาที่ยั่งยืนเป็นภาพลวงตา คำว่า "ตัวเอง" เป็นชื่อสำหรับการเชื่อมต่อของทั้งห้ามวลรวมเช่นเดียวกับคำว่า "มนุษย์" หมายถึงการรวมกันของร่างกายและจิตใจ สำหรับพุทธศาสนาคำว่า "ตัวเอง" นี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสังคมเพื่อวัตถุประสงค์ของการสื่อสาร ดังนั้น "ตัวเอง" เป็นความคิดที่ไม่จริง ไร้อัตตารูปธรรมชีวิตก็เหมือนฟองที่มีศูนย์กลางเป็นโมฆะ มุมมองที่ไม่เห็นแก่ตัวของชีวิตคือความเชื่อและคำอธิบายของที่ไม่ซ้ำกันดำรงอยู่ของมนุษย์กับพระพุทธศาสนา ความเข้าใจนี้กระตุ้นให้เรามองชีวิตอย่างเป็นกลางและให้ละเว้นจากการดูมันในแง่ของตัวเองเป็นศูนย์กลาง โดยกวนพระพุทธศาสนาในชีวิตของตัวเองพยายามที่จะกำจัดโต๊ะเครื่องแป้งที่เกิดจากการดูดซึมด้วยตนเอง